BOUWBEDRIJF VOOR
DE GEMEENSCHAP
L ARP _l
De terugkeer
Politiek
Plan-Joekes is
„verlakkerij"
Aandacht voor
doorstroming
VERDEEL EVENWICHTIG
Meer huizen
is het enig
belangrijke
Door Wibo Wiegmans
ppmwwwi
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 13 NOVEMBER 1963
Opdat jongeren in echte huizen kunnen wonen:
r-i TTET is na de oorlog de politiek van de opeenvolgende regerin-
Nirn Rnnii I ^en geweest de woningmarkt bij te sturen. Door subsidies
IllLU DUUIJ I heeft men de huizen voor de mensen met de kleine inkomens wal
betaalbaarder willen maken; en men heeft een verdeling gemaakt:
zoveel dure, zoveel goedkope huizen moeten er gebouwd worden;
om te voorkomen dat er alleen dure huizen zouden komen.
De VVD heeft dit beleid aangeval
len en voorgesteld 15.000 huizen van
de woningwetsector naar de vrije sec
tor over te hevelen. De VVD gaat er
daarbij van uit, dat als we de zaak
maar vrij laten, het vanzelf in orde
komt. Ik geloof daar niet in; als er
bij een artikel een zeer groot verschil
is tussen vraag en aanbod, dan moet
de overheid bijsturen om te zorgen
dat de prijzen niet uit de hand lopen.
Het is daarom volkomen begrijpelijk
dat de overheid zich wel intensief
bezig houdt met artikelen als wonin
gen en landbouwprodukten, en niet
met stofzuigers of toiletzeep; De rege
ring moet dus stellig ingrijpen bij de
woningbouw: en minister Bogaers
werkt inderdaad enorm hard om de
woningnood te lijf te gaan.
nODERMSEER
Toch is dit niet de nationale krachts
inspanning die nodig is om volksvij
and nummer 1 te verslaan. De zaak is
dat de bouwsector zich nauwelijks
heeft gemoderniseerd. Dat is logisch:
er wordt in deze sector zoveel ver
diend, dat prikkels tot modernisering
ontbreken; een ondernemer gaat pas
moderniseren als de omstandigheden
hem daartoe dwingen.
De veel te hoge hoge bouwkosten
(en daardoor te hoge huren) zijn dus
TIJDENS de algemene politieke en finan
ciële beschouwingen over de begroting voor
1966 in de Tweede Kamer heeft de liberaal
Joekes onder andere voorgesteld de 15.000
woningen die volgend jaar méér gebouwd
zullen worden niet te bestemmen tot wo
ningwetwoningen, zoals de regering wil,
maar tot woningen in de niet-gesubsidieerde
sector. De heer Joekes
becijferde dat hierdoor op
jaarbasis 420 miljoen gul
den bespaard zou worden
op de rijksuitgaven, al is
intussen gebleken dat het
voor 1966 hooguit 100
miljoen zou zijn. Boven
dien zou, volgens de re
denering van Joekes, al
dus worden beantwoord
aan de behoefte aan eigen
en beter woningbezit. Het
kabinet-Cals heeft dit
voorstel afgewezen, om
dat het geen wezenlijk
soelaas zou zijn voor de
woningnood, integendeel
zelfs, en omdat de wo-
ningproduktie door de
verschuiving zou dalen
wegens krapte op de kapi
taalmarkt. Het plan is af-
Wil men de woningnood oplossen, dan
moet men wel durven een werkelijke
maatschappelijke hervorming door te
voeren.
De oplossing die mij voor ogen
staat, is een gemeenschapsbouwbe
drijf, dat op moderne industriële wij
ze goede en goedkope woningen moet
gaan produceren. De moderne tech
niek maakt zoveel mogelijk, dus dit
moet zeker kunnen. Het gemeen
schapsbouwbedrijf mag van mij een
overheidsbedrijf zijn, of een coöpera
tief bedrijf, het zal me een zorg zijn
wie er precies gaat bouwen. Als het
maar gebeurt. Opdat de jongeren van
nu nog eens in echte huizen kunnen
gaan wonen. Zoveel honderdduizen
den hele en halve krotten uit vroeger
tijden moeten nog vervangen of her
steld worden, en zoveel gehorige kar
tonnen snerthuisjes uit onze tijd
eigenlijk ook, dat halve maatregelen
geen baat zullen brengen.
Nico Booij
DEZE KEER.
lost! Niet te geloven. Dit kun-
^r|nen we ook niet geloven, tenmin-
aar ste als we de woningen voor vrij-
1- gezellen en de krotwoningen niet
t-> innA "»u»voMcia vcxuienen; zij vinden
en willen vergeten. Er is xn 1970 pas hun oorzaak in de lage arbeidsproduk-
Isprake van een oplossing van de tiviteit. In de Verenigde Staten bij-
kwantitatieve woningnood. Voor- Ilgge" lo,nen ?°g st"k-
lopig is het met de woningbouw veal gSopc°rc ^JThier, ta'sommflé
dus nog een zaak van aanpakken, categorieën zijn de prijzen maar half
lo Het voorstel-Joekes om de 15000 zo ho°g als bij ons. Daar is wel gemo-
extra te bouwen woning- S?rd: u0ok hier heeft elke be-
drijtstak zich waar mogelijk gemoder-
etwonmgen over te hevelen „iseerd. niat alzo h<*
r de vrije sector lijkt
mij nü onverantwoord. In dit
istadium is het enig belangrijke
munt: meer woningen. Elke ande
re overweging, die de directe
:ontinuïteit in het woningbouw
beleid aantast, is luxe.
Waarom zou men ook. Alle betrokke
nen verdienen zo goed aan de woning
nood, dat men echt niet staat te sprin
gen om hem op te lossen.
Onaannenielij k
Men kan niet aan de indruk ontko-
dat het budgettaire effect voor
Jde opstellers van het plan-Joekes be
jlangrijker was, dan de woningnood
TE B41V6
Hier moet. de overheid niet alleen
regelend, maar daadwerkelijk inqrij-
pen. De VVD zal daar zeker bezwaar
teaen hebben; die wil niet dat de par-
tikuliere bouwondernemers een haar
wordt gekrenkt: maar ook de
na-oorlogse regeringen waar de VVD
niet in zat, zijn veel te bang geweest
om de bestaande produktieverhoudin-
\f. Welke leidinggevende VVD'ers dS°riLIL'^!J,t7;„Dl?1!'es'',a"t!e.su.t>si-
.uilen de uoningmisère uit ervaring zilaat en l' pp op een glcieten-
l'4cnnen? Niet mr. Geertsema in zijn Cf' huurverhogingen make,,
Jiante villa in Wassenaar. k ",et b"eThoogstens slechter.
i De schaarste op de kapitaalsmarkt
em maakt het onaannemelijk dat er in
1966 15.000 woningen extra in de vrye
eel lector aftrek zullen vinden. De onze
kerheid hieromtrent brengt het totale
bouwprogramma in 1966 van 125.000
(woningen in gevaar. Hier is niemand
mee gediend. Waarschijnlijk is het
wel mogelijk zonder ernstige bezwa
ren een gedeelte van de 15.000 wonin-
ietPen' bÜv- te verschuiven naar
He vrije sector.
lrS Hoewel liet dus duidelijk is, dat
le- naar mijn mening de woningwetwo-
ningen voorlopig het voornaamste
u8 aandeel in de woningbouwproduktie
dienen te vormen, zal in de toekomst
'ij vermindering van de woningnood,
een wijziging van het beleid gewenst
- lijn. Het is nl. evenmin juist via een
chterdeurtje, door middel van de wo-
ningwetbouw de socialisatie door te
gestemd. Maar de dis
cussies zijn nog niet qe-
staakt.
Ook het Comité Jeugd
en Politiek, dat het ge
sprek onder jongeren
levend wil houden, houdt
zich er mee bezig. In de
rubriek Politiek Perspec
tief, die nu voor de twee
de keer in vier verschil
lende kranten tegelijk
verschijnt, geven de vijf
comitéleden Paul Beu
gels (KVP), Nico Booij
(PvdA), Jac. Huijsen
(CHU), J. H. J. Rose
(ARP) en H. D. Schouten
(VVD) hun mening
over het liberale plan en
over de wonihgnood in
het algemeen (Lezers die
willen reageren kunnen
zich richten tot de redac
tie van onze krant)
Woningbouw ten gunste van de be
en Misvorming en differentiatie van de
de Woningbouw dient waar mogelijk te
Worden bevorderd. Zo is het wense-
{ijk dat er meer aandacht aan de
s? bouw van grotere vier- en vijfkamer-
fl«ts wordt besteed, opdat ook de
floorstroming kan plaatsvinden van
ke Pensen die een hogere huur kunnen
Paul Beugels
IN DE rijksbegroting voor het
dienstjaar 1966 voor het Ministe
rie van Volkhuisvesting en Ruim
telijke Ordening stelt minister
Bogaers onder meer, dat wil er
in 1970 in Nederland geen kwan
titatieve woningnood meer zijn,
er in 1966 125.000 woningen moe
ten worden gebouwd.
De veronderstelling dat er in 1970
inderdaad geen woningnood meer zal
zijn lijkt mij bijzonder gewaagd. De
vraag naar woningen zal omstreeks
1970 juist sterk toenemen. Deze toene
ming staat mede in verband met de
geboorte-explosie van na de Tweede
Wereldoorlog, versnelde krotoprui-
ming enz. De te bouwen 125.000 wo
ningen in 1966 worden in vier groe
pen verdeeld, waarvan de grootste
groep is de woningwetwoningen, na
melijk 60.000.
Het voorstel-Joekes om de 15.000
woningwetwoningen te verschuiven
naar de vrije sector is door de rege-
ring afgewezen, met als reden dat
anders de bouw van de geplande
125.000 woningen voor 1966 niet zou
worden gehaald. Is dit juist? Om hier
een antwoord op te kunnen geven
dient allereerst de vraag te worden
beantwoord: Wie wonen er in woning
wetwoningen? Dit behoren gezinnen
te zijn waarvan het inkomen beneden
de sociale verzekeringsgrens ligt nl.
10.000. Maar helaas wonen er in
deze woningen vele gezinnen met ho
gere inkomens.
Het is blijkbaar de regering tot nu
toe niet mogelijk gebleken om hier de
zo nodige doorstroming te doen plaats
vinden. Eén van de voornaamste rede
nen blijkt te zijn dat er geen voldoende
huizen beschikbaar zijn waar deze cate
gorie gezinnen naar moet verhuizen.
Het lijkt mij dan ook noodzakelijk dat
er door de regering aan deze doorstro
ming, die verplicht moet zijn, de grootst
mogelijke aandacht gaat schenken.
Anders dreigt er een ernstige opstop
ping.
Het voorstel van de VVD ware dan
ook positief te benaderen, In die zin,
dat de 15.000 woningen niet van de wo
ningwetwoningsector wordt overgehe
veld naar de vrije sector maar naar die
sectoren waardoor de bovengeschetste
doorstroming kan plaatsvinden.
Ook dient het huurbeleid
tewordt
sluiten bij c_
Alleen dan kan de
doorstroming succes hebben. Want wo
ningwetwoningen moeten bewaard wor-
beetje verloren
langs de kant te kijken. Z'n
ene sportkous een beetje af
gezakt, z'n kleren echter
brandschoon, ook de blouse.
Dat was een jaar geleden
anders geweest.
Vanuit mijn kamer heb ik
precies het gezicht op het
plantsoentje waar de jongens
uit de buurt elke dag hun
voetballusten botvieren en
zich Moelijntjes en Eddy's
voelen, 's Middags om half
vier komt de eerste aarze
lend het grasveld op. lang
zaam en verveeld een bal
voor zich uit drijvend. Hij
hoeft maar een paar minuten
te wachten, want al gauw
staat er een hele rits jongens,
groot en klein, om hem heen.
Vlug poten, partijen worden
gekozen onder eeuwige ru
zies en de horde is in een fel
voetbalgevecht gewikkeld.
Ik kan me nog goed herin
neren dat Leo in die tijd tot
de favorieten behoorde. Hij
had de grootste mond, werd
het eerste gekozen en voet
balde ook als de beste. De
buurt genoot van z'n slimme
hakjes en ook z'n voorzetten
veroorzaakten heel wat be
wonderende uitroepen in de
omliggende huiskamers.
Door schade en schande
wijs geworden zocht zijn
moeder een voetbalclub voor
hem uit die in donkergroen
shirt en zwarte broek speel
de. Ze was het kennelijk zat
geworden elke dag weer het
gifgroen uit z'n blouses te
wassen. Trots op zijn nieuwe
uitmonstering speelde hij
voortaan in de clubkleuren.
Ik heb horen vertellen dat
zijn moeder nu 's ochtends
ook eens koffie bij de buren
kan gaan drinken, verlost
van langdurige waspartij-
Óverigens voetballen de
jongens tot groot verdriet
van m'n overbuurman die
het maar slecht kan hebben
,dat „zijn" publieke gazon
netje afgetrapt wordt. Nu
valt dat nogal mee, alleen bij
regenachtig weer is het een
modderpoel, maar dan zijn de
jongens zelf wel zo verstan
dig.
M'n overbuurman zal 't te
lefoonnummer van de politie
nu wel uit zijn hoofd kennen.
Talrijke ballen, ook goeie le
ren, zijn al in de solide zij
tassen van de Hermandad
verdwenen. Maar de jeugd
laat zich niet uit het veld
slaan, ballen worden kenne
lijk in overvloed gemaakt en
ook gekocht. En buurman
delft het onderspit, steeds
weer. Hij vertoont zich ook
niet meer voor het raam, z'n
nederlaag tegen de opgroei
ende generatie erkennend.
Elke dag dezelfde portie er
gernis is hem te veel ge
worden.
Iets minder dan een jaar
geleden stond de groep mid
den op het grasveldje te pra
ten. Aan de verslagen gezich
ten was goed te zien dat er
iets gebeurd moest zijn. Een
van de spelers, mijn buur
jongetje, hielp me uit de
onzekerheid. Hij rende op
me af en zei, ondank6 de
ernst van het bericht toch
ook een tikkeltje trots dat
hij voor het nieuwtje zorgde:
..Leo (en hij noemde de ach
ternaam die me helaas ont
schoten is, erbij) is vanmor
gen met zijn fiets onder de
tram gekomen. Hij ligt in 't
ziekenhuis en z'n moeder is
naar hem toe. Mevrouw Van
Boven (ik heb haar er altijd
al van verdacht te goed met
het leven van anderen op de
hoogte te zijn) zegt dat zijn
been er af moet. Daar is de
tram over heen gegaan".
Ik kon weinig uitbrengen.
Wat zeg je in zo'n geval
tegen een jongen. Hij vond 't
ook niet belangrijk, want
snel raffelde hij de meer
sensationele berichten af. Ik
maakte eruit op dat Leo van
zijn fietstochten naar school
ook wedstrijden maakte. En
natuurlijk blonk hij ook
daarin uit. Niemand kon hem
bijhouden.
Vanmorgen had hij meèr
tegenstand dan gewoonlijk
van een nieuwe „meefietser".
De wil om te winnen was
echter funest voor zijn op
merkingsgave, want hij reed
pardoes onder de tram.
De jongens hadden die
middag geen zin meer in het
spel. Nog even stonden ze te
praten, trapten zinloos tegen
de bal en verdwenen.
Ons
kort
verhaal
Ook voor hen ging het
leven door, de volgende dag
werd er weer gevoetbald en
een andere schreeuwer had
de vooraanstaande plaats van
Leo ingenomen. Hij deed het
óók goed.
Leo lag maanden in het
ziekenhuis, kreeg een kunst
been aangemeten en kwam
weer naar huis. Moeders
spoorden hun zoontjes aan
Leo toch vooral regelmatig
een bezoek te brengen. Maar
Leo kon niet meer impone
ren: hij blonk uit in de sport
en door zijn prestaties maak
te hij indruk. Zijn gebrek
was de oorzaak dat hij er
een beetje bij kwam te han
gen. Z'n beste vriendjes
kwamen hem zo nu en dan
wel eens opzoeken, maar ook
dat werd minder. Leo werd
vergeten.
Een van de vriendjes bleef
Leo nog trouw bezoeken,
maar dat was dan ook dege
ne die na het poten het
laatst gekozen werd en geen
bal goed kon trappen.
Een paar maönden geleden
werd ik weer aan Leo herin
nerd. Het was mooi weer en
ik was gaan zwemmen. Het
zwembad ligt even buiten de
stad en er lopen twee wegen
naar de wijk waar wij wo
nen, aan de rand van de stad.
De ene weg wordt nooit ge
bruikt en is 's avonds het
domein van verliefde paar
tjes. Misschien wel daarom,
een dierbare herinnering
vergeet je niet zo gauw, be
sloot ik deze weg terug te ne
men het is een stuk om,
maar de natuur is er zoveel
te mooier.
Achter een groepje bomen
zag ik twee jongens bezig met
voetballen. Ik herkende Leo
onmiddellijk: zijn fel blonde
kuif stak scherp af tegen het
groene gras. Voorzichtig
stapte ik af en zocht een
"Y^/"AT mij bij alle gepraat over
i woningnood mateloos ir
riteert is dat er politiek wordt
schuiving van goed n
Daarom is zo'n voorstel van de libe-
bedreven met menselijk leed. Ja-
wel, de politici trekken ten strijde zal verzetten. De neer Joekes kan wel
met prachtige dooddoeners die
het ontgaat hem blijkbaar
we twintig jaar na de oorlog echt Ven,
n. vraaw nf de 15 000 woningen Voor de laagst betaalden zullen voor- van eigen woningen, vooral voor jon-
dl. to IsSfex?™ jrbouwd ™llen Jor: '°rto -.to?fW«w..to,Mji pb^wd ge mensen, aan te bevelen. Bij pre-
dóórhebben, maar ik vraag me in ISdIhSn"",. N.tour"
gemoede af of zij in werkelijkheid lijk, hij heeft gelijk als hij betoogt dat
het probleem van de behuizing de kwaliteit van de woningen moet stij-
r gen, want daar is in het verleden nog al
eens de hand mee gelicht. Wij weten
ook wel dat onderdak hebben nog geen
van hun kiezers kennen en aan
voelen.
Ik zou de heren die de mond vol Maar de liberalen zoeken liet waar
hebben over woningnood willen het niet zit. Premier Cals, ministers
aanraden eens één uurtje door te Bogaers en hun politieke tegenstan-
brengen tussen de wachtenden in de ders hebben hem dat voldoende aan
hol van het Bureau Huisvesting in het verstand gebracht, al zal dat hun
eens te horen, gevoel wellicht niet raken. Ik heb i
Amsterdam. Alleen
oetalen. maar die nu de goedkopere n°B niet eens te zien. hoe gezinnen dan ook allerminst behoefte aan het
pote oude huizen blijven bezetten. moeten huizen. plan-Joekes te weerleggen met feiten
en meningen, in de Kamer is dat be-
Het is te hopen, dat de budgettaire Gelukkig is er minister Bogaers. de ter en afdoende geschied. Maar ik
jrerwegingen van de VVD en de diri- «rste die als bewlndvoerend politicus wilde wej nog een kreet lenen van de
rbtischf stokpaardjes van d. PvdA besrljpt. rn echt niet omdat hij (by„a ||t,era|t |tid.r Certsmia,
.u„ sjea-S - -
n verdwijnen.
i 1966 extra gebouwd zullen wo- moeten worden. Huursubsidies, Indien mies, die aangepast zijn aan de stij-
o p s "o ïl t SJSPSASS. iSffiE JE
hot,ij to aijn (M. MI f-..»." «M* '^TZrTn h« ÜSS 2™?-
1 In nraetwonlnmi tot stand zul- woning, of zij. die zich een duurdere volle en meest waardebestendtge he
als woningwetwoningen tot riand zul- huurw'onl veroorloven ln wo- rit te verwerven.
len komen, bepaalt in welke richting nlnn(.etwontngen met voor hen te lage
het woningprobleem in ons land huur. ZIJ houden deze hulzen buiten het Mijn conclusie zou moeten luiden, dat
wordt opgelost. bereik van hen voor wie ze bestemd reeds nu gedacht dient te worden aan
zijn. Voor steeds grotere groepen van een evenwichtige structuur van de wo-
De regering toont een duidelijke voor- de bevolking, die voor een eigen wo- nlngvoorraad In de toekomst en ln over-
- eenstemming met de diverse wensen,
die er ln ons volk ten aansien van deze
zaak leven. Het Is voor mij duidelijk,
RH-—HHP-- MKtKÊ dat het vraagstuk van het eigen wonlng-
achtzamen. Het feit, of deze verschui- Dsamïaf bezit daarbij steeds meer centraal zal
ving. zoals die in het plan-Joekes wordt riCllllcS komen te staan.
bepleit, reeds in 1966 tot de gewenste j Mede daarom moet het voor 1966 te
bezuiniging zal leiden is in het kader h?lKbeteken} dat bx] het t?et"32lïJf.S" bouwen extra woningcontingent van
van dit artikel, niet van belang. Nu het beleid van bouwvergunningen, niet 15.000 woningen niet in zijn geheel naar
einde van de kwantitatieve woningnood zij altijd het kind van de rekening de woningwetsector worden overgehe-
zicht komt. moet reeds nu gedacht zullen zijn. maar dat de overheid hun veld. maar een verdeling van deze
spaarzin honoreert, door hen niet 15.000 in iedere woningcategorie, name-
nniiodip jarenlang u laten wachten lijk de wontojw.u.clor,. d, _premie««.
In het kader van de alom geprezen
ralen zijn meer geporteerd
verschuiving naar de vrije sector,
der daarbij de woningwetbouw te
n- worden geschapen.
gedacht
worden aan een evenwichtige opbouw
van de woningvoorraad voor de toe
komst. Opdat zoveel mogelijk mensen JT""Tlom n*™*lor en de vrije sector elk 3.ÖÖ0 wonin-
zullen wonen m huizen, die overeen- 'n het kader 1 an de alom geprezen gen^ ,s cen haalbare en alleens
stemmen met hun wensen en hun finan- bezitsvorming zijn niet belasting spaar- aanvaardbare zaak
ciële mogelijkheden. brieven, maar premies bij de bouw h. d. Schouten
beschut plekje in de graskant
waar ik ongestoord de jon
gens kon begluren. Ik had «1
eens de fout gemaakt om een
praatje te maken met Leo
toen hij, nog moeilijk met z'n
kunstbeen overweg kunnend,
naar zijn voetballende
vriendjes stond te kijken. Ik
had een beetje meelij met
hem en juist dat gevoel van
meèlij doemde mijn overi
gens goed bedoelde poging
tot mislukken. Opgewekt
startte ik m'n praatje, maar
ving bot. Leo keek me wan
trouwend aan, bracht wat „ja
meneers" en „nee meneers"
uit, schoof een eindje bij me
vandaan en hobbelde na een
minuut of wat weg.
Datzelfde wilde ik nu ten
koste van alles voorkomen.
Voorzichtig bespiedde ik de
beide jongens, me er hele
maal niet van bewust dat Ik
er niets mee te maken had
en beter door had kunnen
rijden. Maar mijn ongezonde
van inspanning en zijn kle
ren weer aanzienlijk vuil,
probeerde Leo de door zijn
niet zo sportieve vriendje in
geschoten ballen uit het zelf
gemaakte doel te houden. En
het lukte wonderwel. Met
doodsverachting stortte hij
zich naar de bedreigde hoe
ken.
Onvermoeibaar hobbelde
hij achter de naast geschoten
ballen aan, want, en dat had
ik al gauw door, het vriendje
bleek over meer gevoel voor
psychologie te beschikken dan
ik destijds: hij liet Leo dra
ven en bleef zelf met zijn
handen in de zij wachten tot
Leo de bal had opgehaald en
weer in het doel stond.
De invalide jongen werkte
in 't geheim aan zijn come
back in de voetballende
vriendenkring.
Later ben ik nog een paar
keer langs deze plek gegaan.
En steeds hetzelfde tafereel.
Een onverstoorbaar oefenen
de Leo, die met de dag zijn
grote mond ook weer terug
kreeg. Zo nu en dan ving ik
al weer flarden op van hoog
lopende jongensruzies over
een verkeerd getrapte bal. Ik
verlangde naar het moment
dat ik getuige kon zijn van
Leo's komst op het voetbal
veld. Ik hield het geheim,
want Leo had niet voor niets
zo'n stille plek uitgekozen
om zich voor te bereiden op
het grootse moment. De jon
gens konden het niet weten;
zij kwamen al lang niet meer
bij Leo thuis. Zonder dat zij
het willen kunnen kinderen
hard zijn!
Ik had er al een hele tijd
geen aandacht meer aan ge
schonken tot ik vandaag, uit
mijn raam kijkend, Leo zie
staan. Hij schreeuwt niet en
de voetballertjes zien hem
niet eens. Hij kijkt alleen
maar, dat is al een hele tijd
niet gebeurd.
Plotseling een verwarde
kluwen spelers op het veldje.
Rode hoofden en duwende
lichamen, de bal is niet te
zien. Gegil, geschreeuw en
luid schelden. Als de jongens
uiteen gaan. ligt er nog een
op de grond. Even wordt er
nog doorgespeeld, maar voor
de geblesseerde 16 de lol er
af. Hij loopt al weg, huilend
naar z'n moeder toe.
Even beraad op het veld,
He partijen zijn ongelijk.
Opeens zie ik Leo naar het
doel lopen. Ik voel het aan
komen: dit wordt voor de
invalide jongen hét moment.
De monden vallen open van
verbazing als ze zien dat
Leo, die ze al afgeschreven
hadden, in het doel gaat
staan. Ik hoor hem roepen:
..Begin maar weer, ik keep
wel".
De vriendjes aarzelen.
Maar Leo wil het ze bewij
zen. Hij pakt de bal «n
brengt het bruine gevaar met
een forse trap van zijn
kunstbeen weer in het spel.
Het wonder gebeurt. Al
heel gauw wordt er gevoet
bald alsof er nooit een onge
luk gebeurd is. Op sommige
gezichten zie ik nog wat ver
bazing als de jongens zien
met welk een gemak Leo
zijn doel schoonhoudt. Je ziet
ze denken: „Hoe heeft-ie dat
zo gauw gefikst?"
Na een kwartiertje hoor ik
zowaar zijn bekende
schreeuw van afkeuring aan
hel adres van een van z'n
teamgenoten weer. Het wordt
nog geaccepteerd ook. Er is
nooit iets voorgevallen, Leo
voetbalt en is weer aange
nomen als volwaardig lid
van de jongensgemeenschap.
V ,afl0°P van match
hobbelt hij druk pratend met
„zijn vriendjes" mee. Achter
de ramen aan de overkant
ik nog meer gezichten. De
héle buurt is getuige geweest
van deze kindertriomf. Het
bekende straatbeeld is her
steld. Leo telt weer mee en
heeft plezier in zijn jongens
leven.
