GRANITA
WEL EXCLUSIEF,
MAAR OOK DUUR
Perzië vraagt braille-bijbels
lis
Noorse (houten) bungalows:
door Hans van Haeften
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 18 SEPTEMBER 1965
(Van een onzer
verslaggevers)
De eerste Noorse houten
huizen in Nederland staan
er. Het Limburgse Meerlo
heeft de primeur gekregen
van importeur-initiatief-
nemer H. Dekkers (56),
eigenaar van zes floreren
de Tilburgse zaken op het
gebied van woninginrich
ting. Ik wacht op de rijks
goedkeuring, zegt hij. Is
die er eenmaal, dan ga ik
direct aan de slag, want er
is enorme vraag naar. Of
die overheidstoestemming
voor uitvoering van dit
nieuwe initiatief er komt?
De heer Dekkers: bin
nenkort komen er een
paar heren van het minis
terie kijken en als die ak
koord gaan met de uitvoe
ring, hoop ik de papieren
over drie weken in huis te
hebben.
Met twee aantrekkelijke
houten bungalows van don
kerbruin keihard
Noors grenehout
heeft hij zijn idee
in Nederland ge
ïntroduceerd. Ze
staan er een maand
lang te kijk voor
de belangstellende
toeschouwer. Al
tientallen zijn er
geweest, zegt de
heer Dekkers en
ze zijn er allemaal
enthousiast over.
Moet een over-
heids-waardering
dan nog wofden
afgewacht, bij de
kopers-in-spe is
het project al aan
geslagen. ïk zou
er zo al een paar
honderd kwijt kun
nen, zegt hij.
Exclusief
Voor hoeveel? De heer Dek
kers: de prijzen staan nog niet
vast, maar als ik een contin
gent van een paar honderd
bungalows toegewezen zou krij
gen (massabouw), zullen ze
waarschijnlijk variëren van een
kleine veertig mille tot ccn ton.
Exclusief de grond dan. Duur?
Niets duurder dan een stenen
bungalow van dezelfde opzet,
zelfs nog iets goedkoper. En:
veel exclusiever.
De bungalows zijn geheel ge
bouwd naar Noors ontwerp. Bij
het opzetten ervan zijn ook een
paar Noorse ingenieurs komen
helpen, want deze in Nederland
onbekende bouwtechniek eist
een zeer gespecialiseerde kennis.
De Noren hebben daar uiter=
aard het best slag van. Ze
bouwen deze huizen al eeuwen
lang. En er zijn ook huizen, die
er al eeuwen staan, want de
constructie is oersterk. De hui
zen zijn vrijwel onverwoestbaar
en, doordat het hout is geïm
pregneerd, bestand tegen alle
weersinvloeden.
Zes typen
Waarschijnlijk zullen er onge-
ik al direct toestemming om tt
gaan bouwen zodra de rijksgoed
keuring er is. Allemaal platte
landsgemeenten. In de stad za!
ik waarschijnlijk nooit bouwen
Daar passen deze huizen, die
eigenlijk in een bosachtig ge
bied moeten staan, niet. Maai
dat hij ze kwijt zal kunnen
staat voor hem vast.
De belangstelling is groot, zeg
hij. Propaganda heb ik nog niet
eens gemaakt. Folders van dit
huizen bestaan niet: je moet ze
met eigen ogen zien, een foto
zegt niet voldoende, zegt de heer
Dekkers.
Tóch had ik m'n beide model
len al voor fikse prijzen weg
kunnen doen, maar ik houd ze
voorlopig nog vast. Eerst moet
de rijksgoedkeuring er zijn en
zolang blijven de bungalows in De grootste
het Limburgse Meerlo te kijk opgetrokken.
staan.
de twee in Meerlo te kijk slaande Noorse bungalows. Behalve het fundament (dal van beton
i spijker is er vrijwel niet te vinden. Enige afwijking van het Noorse ontwerp: de grote ran
constructie zó sterk dat de bungalow ten minste honderd jaar meegaat
een warme gezelligheid schep
pen behalve in de keuken
en badkamer, die van normaal
materiaal zijn vervaardigd om
condensvorming tegen houten
wanden en kap tegen te gaan.
Totaal oppervlak: 120 m2
totale inhoud 457 m3.
Het tweede type is aanzienlijk
kleiner, maar biedt met zijn
80 m2 oppervlak en 220 m3 in
houd toch altijd tenminste zo
veel ruimte als een doorsnee
flat. Ook hier een ruime „living",
drie slaapkamei-s, badkamer en
keuken.
„Wat doet je vader in Per
zië?" vroeg de tandarts in Tehe
ran. „Oh, mijn vader verkoopt
kippen en groenten."
Deze indruk heeft het oudste
zoontje van dr. J. van Weelden
van het werk, dat zijn vader
met een internationaal team in
Perzië verricht voor de vele
duizenden blinden, die daar
wonen. Voor deze zeer grote
groep visueel gehandicapten
60.000 blinden op de 22.000.000
inwoners, dat is per duizend
inwoners vijf maal zoveel als in
Nederland werd tot voor kort
bijna niets gedaan.
Hierin wordt thans op beschei
den wijze verbetering gebracht.
De Diaconale Raad van de Her
vormde Kerk en van de Gerefor
meerde Kerken zond enige jaren
geleden dr. J. van Weelden, tot
dan toe pedagogisch ambtenaar
van het Koninklijk instituut tot
onderwijs van blinden te Bussum,
naar Perzië om met behulp van
enkele andere staffunctionarissen
het ^nderwijs van blinden te be-
Niet vreemd
In een vraaggesprek vertelde de
heer Van Weelden, die met verlof
in ons land verblijft, ons, dat de
school in Isfahan ongeveer hon
derd leerlingen telt. Samen hebben
zij in het woestijnachtige gebied
een waterbron aangeboord. Met dit
kostbare water bevloeit men de
akkers, waarop de blinde leerlin
gen een eenvoudige landbouwop-
leiding krijgen. Op deze akkers
wordt de groenten geteeld, die de
heer Van Weelden later in de stad
verkoopt. Ditzelfde doet hij met de
gefokte kippen in de daar aanwe
zige farms. De opmerking van zijn
zoon was dus niet zo heel
vreemd.
Men heeft daar ook een lagere
school, een middelbare school en
andere vormen van onderwijs. Om
de benodigde leerboeken te kun
nen aanmaken, heeft men in Isfahan
behoefte aan de inrichting van een
kleine drukkerij, waarin braille-
boeken kunnen worden gemaakt.
Een aantal Nederlandse instellin
gen van en voor blinden heeft tot
dusverre reeds een bedrag van
f 7.000 voor dit doel bijeenge-
braent. De overtuiging is er, dat
het ïestant ad 8.000 nog bijeen
zal worden gebracht uit een aantal
nog te ontwikkelen activiteiten.
Nu moeten er ook bijbelboeken
in brailleschrift komen. Wanneer
de drukkerij zal zijn ingericht dan
wordt dit doel bereikt en dat kan
Beroep
Voor het drukken van het
Nienwe Testament en een aantal
door theologen aan te wijzen bij
belboeken uit het Oude Testament
is een bedrag nodig van 30.000.
Dit hoeft voor ons In een
welvaartsstaat niet zo'n probleem
te zijn. Ook vele christenen in
Perzië hebben zich bereid ver
klaard een bijdrage voor dit doel
af te staan. Doch het is duidelijk,
dat het grootste deel van dit
bedrag van ons moet komen.
Daarom durven wij een dringend
beroep op u te doen de christen-
blinden in Perzië te helpen. Het
gironummer ten name van de
Generale Diaconale Raad te
Utrecht met vermelding Blinden-
werk lion «s 86S5.
BOEKBESPREKING
ilet recht op apartheid, door
drs. W. J. Bruyn. Uitgave Druk
kerij Derksen N.V., Arnhem.
Het zwaar geladen begrip apart
heid wordt hier toegepast op ons
land Lv.m. de voortgaande immi
grate \«n Surinamers en Antil-
lianen. De schrijver pleit voor een
niet onvoorwaardelijk prijs geven
van eigen niveau, levensstijl en
identiteit en signaleert een zoge
naamde progressieve politiek in de
geest van de tijd die tot een
sprong in het duister leidt. Welis
waar zegt de schrijver met zoveel
woorden dat een apartheidspolitiek
die neerkomt op het belemmeren
van de ontplooiingsmogelijkheid
van „andere mensen" verwerpelijk
schijnt, maar we zouden er toch
wel op willen wijzen dat niet
alles wat met het begrip kleurlin
gen samenhangt, nu direct ge
bruist moet worden om een zekere
apartheid in te voeren of zelfs
maar te propageren. Mits men de
cijfers handig groepeert en niet
schroomt een en ander buiten de
samenhang te plaatsen, is het mo
gelijk een bepaalde bevolkings
groep kapot te maken. Niet alles
wat over het kleurlingenprobleem
geschreven wordt (al er in Neder
land dan al een dergelijk probleem
is) is rassenwetenschap. (113 blz.,
'ƒ6,90.)
veer zes typen komen. Twee er
van worden thans in Meerlo ge
demonstreerd: de goedkoopste en
de duurste. Zegt de heer Dek
kers: de meeste belangstelling
bestaat er voor de duurste. Dat
is ook de grootste en de meest
luxe, met alles erop en eraan.
Het laatste is trouwens ook het
geval met het andere type, dat
zelfs is uitgerust met een een
voudige centrale verwarming.
De grootste bungalow heeft 10
cm dikke houten wanden met
een strook asbestvezel. Een
prachtige isolatie, zegt de heer
Dekkers: 's winters wordt de
kou buiten gehouden en 's zo
mers is het er heerlijk koel.
Niet zonder trots showt hij het
interieur: een grote „living" van
36 m2, een ruime keuken van
12 m2 (met zeer veel luxe"), een
badkamer van 8,5 m2, drie slaap
kamers van resp. 13,10 m2 en
8,7 m2, plus dan nog een aan
trekkelijk ruime hal van 13,6 m2
en een overdekte waranda van
18,2 m2, terwijl naast de bunga
low een eveneens houten
garage verrijst. Overal hetzelf
de beeld: ruwhouten balken, die
In maand klaar
Aanleiding voor dit voor Ne
derland wel zeer originele ini
tiatief? Zegt de heer Dekkers:
1 omdat ik ook een vloerenbedrijf
heb, kom ik veel in Noorwegen.
Daar legde ik de contacten met
de bouwers, die wel wilden mee
doen. Per trein zijn de eerste
houtladingen naar Limburg ge-
- bracht. Alles was van tevoren op
maat gebracht, zodat de bunga
lows eigenlijk geprefabriceerd
zijn. Vier man kunnen de hele
zaak in een maand in elkaar zet
ten. Zeker als ze eenmaal erva
ring hebben opgedaan.
Uiteraard zal de bouw, als er
een behoorlijk contingent wordt
toegewezen, een stuk goedkoper
kunnen worden uitgevoerd dan
met de eerste twee bungalows het
geval is (,ze hebben me tonnen
gekost"). De fabrikanten zullen
goedkoper leveren en ook het
transport (dan per coaster) zal
voordeliger worden.
Naar buitenland
En als de rijksgoedkeuring er
niet komt? Dan ga ik naar het
buitenland, zegt de heer Dekkers.
Er zijn al plannen voor een
bungalowpark in België en een
rij woningen vlak onder de Bel
gische grens, van Bergen op
Zoom tot aan Maastricht. Voor
Nederlanders dan wel te ver
staan. Bij onze zuiderburen is
het nu eenmaal gemakkelijker
bouwen dan hier.
Maar 1* de eei'ste plaats wil
de heer Dekkers zijn idee in
eigen land vorm geven. Toe
komstmogelijkheden: van zeven
van de negen Brabantse burge
meesters, die ik benaderde, kreeg
En dit is de kleinste met 80 m2 vloeroppervlak. Ondanks zijn beperkte afmetingen maakt hij toch nog te.,
rimte indruk. Als de rijksgoedkeuring wordt verleend, zal hij waarschijnlijk nog voor minder dan 40 mille
f ziin exclusief grond, maar inclusief eenvoudige centrale verwarmin).
QP de keper beschouwd
is 't allemaal de schuld
van Gra, ja Gra, mijn meisje,
of misschien wel niet mijn
meisje, ik weet het op het
ogenblik niet meer, want de
zaak wordt met de dag in
gewikkelder. Even de uitleg
van de naam. Ze heet vol-uit
Granita, naar haar Spaanse
grootmoeder, maar ik heb dat
afgekort tot Gra. logisch
natuurlijk.
Nu'het verhaal. We ztttep
allebei ip de hoogste klas van
het gymnasium en ^'e wonen
in dezelfde straat. En het be
gon met het gelijk opfietsen
naar school. U kent dat wel.
De eerste keer gaat dat toe
vallig. En je bent er verbaasd
over. Je zegt: Hé, dat is leuk.
Zullen we samen verder gaan?
De tweede keer is het ook nog
toevallig, maar de derde keer
komt de opzet om het hoekje
kijken.
Eerlijkheidshalve moet ik
vertellen, dat de opzet van
mijn kant kwam. Ik mocht
Granita al van het ogenblik,
waarop ze de klas binnen
stapte. Ze kwam namelijk van
een andere school, de reden
daarvan weet ik niet meer en
doet er ook niet toe. Ik mocht
dus Granita, dat is belang
rijker. Goed, de derde keer
was zeer zorgvuldig door mij
uitgekiend. Ik ging gewoon
op wacht staan en toen ik
haar op de fiets zag stappen,
ging ik achter haar aan.
NA veertien dagen was het
heel normaal geworden,
dat ik 's morgens op haar
wachtte en dat we 's avonds
samen naar huis terugfietsten.
En het werd heel gewoon, dat
we bij elkaar het huiswerk
gingen maken en op vrije mid
dagen samen wandelden door de
polders, want we zijn alle twee
echte natuurliefhebbers. En toen
we in de herfstvakantie samen
bij Granita's grootmoeder te
logeren gingen, stond het voor
iedereen vast. dat het tussen
ons wel wat zou worden Op
school werd Granita het-meisje-
van-Hein. zo heet ik. Als een
vreemde knul wat al te lang
naar haar keek. werd hij ge
waarschuwd met: Pas maar op.
als Hein het merkt. Is de boot
Tk dacht -cl H*» hP<
tussen ons wat zou worden. Ze
had het al lang goed gevonden,
dat ik haar Gra noemde, ter
wijl ieder ander haar naam
vol-uit moest zeggen. Zo scheen
de toekomst een hele grote
rozentuin zonder doorns. Hoe
gaat dat dan, je praat samen
over „later", je maakt samen
plannen, nou ja, je doet alles
samen. In het begin snapten ze
er thuis niet veel van. eerlijk
is eerlijk. Dat bleek, toen mijn
moeder zei, dat ik een nieuw
Jiak moest hebben. Ze zei:
Zaterdagmidag gaan we dat
voor je kopen. Ik zei: Helemaal
nic-t! Voortaan koop ik mijn
pakken met Gra! Mijn moeder
keek me met grote ogen aan.
maar zei niets.
Ja. dat eerste pak, dat ik met
Gra kocht. Ik heb het nog. al
is het tot op de draad versleten.
Het was een prachtig pak, zacht
blauw van kleur met een grijze
draad er doorheen. Ik heb het
altijd met veel plezier gedragen.
Maar achteraf is dat pak toch
het begin geworden van alle
narigheid, waar ik nu tot over
mijn oren in zit.
KIJK, ik ben nog al wal
aan de slordige kant van
mezelf. In dien zin dan slordig,
dat ik gauw vlekken maak. De
eerste keer. dat Gra een vlek.
van as geloof ik. op mijn vest
zag. maakte ze een aardige op
merking. Ze zei zoiets van: As
hoort eerder in een asbak, dan
op een kledingstuk Leuk ge
zegd. hè? De tweede keer was
het al anders. Toen zei ze: Je
bent wel morserig, jongetje! En
de derde keer zei ze scherp. Je
moest eens wat netter op je
pakken zijn!
Dat deed de deur dicht. En
daar moet u begrip voor heb
ben. Een vent laat zich niet alles
aanleunen. Er zijn grenzen. Dus
antwoordde ik even scherp: Is
het jouw pak of is het mijn
pak? Heeft mijn moeder het be
taald of heb jij het betaald?
Gra keek me wat verwonderd
aan. haalde de schouders op. en
ging op een ander onderwerp
over. Maar sindsdien vlotte het
niet zo erg meer tussen ons
Het bleef wel goed, daar niet
van. Maar ja, je kon merken,
dat er in onze verhouding wat
was veranderd, dat er wat was
gebroken. Ik probeerde wat
minder morserig te zijnin
tegenwoordigheid van Gra
wreef ik overdreven denkbeel
dige vlekken van mijn vest,
maar het was toch niet je dat.
F.n toen inppns eehcurdp he'
Op een dag vond ik een briefje
op mijn bank: „Lieve Hein. het
spijt me erg, maar ik moet toch
met je breken, het gaat niet
tussen ons."
Want zo zijn meisjes, ze zeg
gen het niet ronduit in je ge
zicht. nee, ze nemen hun toe
vlucht tot briefjes. Ik reageerde
niet. Daar sta ik te hoog voor.
Ik heb alles voor een meisje
over. maar het moet niet te
gortig worden. Ijskoud stapte
ik na schooltijd op mijn fiets
en reed vrolijk fluitend alleen
naar huis. echt uitdagend.
ONZE verbroken verhou
ding bleef natuurlijk niet
onopgemerkt. De eerste dag
werd er niets gezegd. De twee
de dag ook nog niet De derde
dag zei een van mijn vriendjes,
zo'n echte zuiger: Jullie hebben
toch geen ruzie gemaakt? Ik
zie jullie nooit meer samen.
Ja, dat zei dat krengetje: Nooit
meer samen, met de nadruk op
nóóit.
Wat zou dat?, vroeg ik uit
de hoogte. Hoe kom je er bij,
dat we een soort verhouding
hebben gehad? En toen werd
ik snoeverig. Ik zei: Vlerkje,
onthoud dat voor altijd: Hein
is niet zo'n jongen, die op het
eerste het beste lieve gezichtje
van de kaart is. Daar moet
meer voor gebeuren.
O, zei het gluipertje voor
zichtig. En als ik niet zo zelf
ingenomen over dat antwoord
geweest en beter op zijn
had gelet, dan had ik c"
valse glimlach gezien, die
zijn mond speelde.
Ook thuis werd ik om Gra
lastig gevallen. Waarom zien
we Granita nooit meer?, vroeg
mijn moeder. Is dat dan nodig?
zei ik. Het huis is vol genoeg,
er hoeft niet elke dag een
vreemde over de vloer te zijn.
Na een maand werd er niet
meer over gesproken. Ik ont
moette Gra elke dag op school,
maar ik deed of mijn neus
bloedde. Niet dat ik ze ontweek
of onbeleefd tegen haar was,
maar ik sprak alleen het hoog
nodige tegen haar en dat was
niet veel.
Ik was dus niet meer Hein-
die-met-Granita gaat. maar, zo
gaat het nu in de wereld, ik
werd Hein-die-met-Granita
ging. Voelt u de fijne nuance?
Eerst vond ik het nog al aar
dig. doch spoedig ging het mij
vervelen. Op een middag nam
ik een kloek besluit. Toen we.
vriendjes van school, bij el-
Kerels, luistert even naar me.
Doe me een groot plezier en
verbindt mij naam nooit meer
met die van de Spaanse Gra
nita.
TK zeg dit ook een tikkel-
1 tje ter lering van ande
ren. Want wat gebeurde er?
Op een avond belde Gra me op
met de vraag of ik haar kon
helpen met een Latijnse ver
taling. Ik wist gewoonweg niet
wat me overkwam Ik had wel
kunnen juichen aan de tele
foon. Want zo zijn de mannen
dan. Ze zeggen: Ik moet niets
meer van dat meisje weten,
maar intussen eten ze hun vest
op van verdriet.
Gelukkig wist ik mijn stem
in bedwang te houden. Ik zei
zo neutraal mogelijk: Goed, ik
kom naar je toe.
Hoe het nu allemaal precies
is gelopen, doet niets ter zake.
Weest u tevreden met de mede
deling, dat het 's avonds weer
„aan" was. dat ik weer Hein-
die-met-Granita gaat, genoemd
kon worden.
U denkt nu zeker, dat van
toen af alles weer als nieuw
was? In het begin wel. Wat
men ook van Granita zeggen
kan. niet, dat ze oude koeien
uit de sloot haalt. De zaak was
van a tot z uitgesproken en
we hadden er alletwee een dik
ke streep onder gezet.
De narigheid J>egon twee
weken later Op een zaterdag
middag toen Gra en ik op het
punt stonden van school naar
huis te fietsen. Juist kwam dat
gluipertje voorbij, dat snert
vent je van toen. En wat zei hij?
Zo. dat Granita het moest
horen? Hij zei: Hé. ik dacht.
Ons
kort
verhaal
dat jij met van dat lieve ge
zichtje gediend was? Toen
maakte hij, en terecht, dat hij
wegkwam.
Gra moest natuurlijk direct
weten, wat hij bedoelde. Ik be
gon met te zeggen, dat ik hem
niet helemaal had begrepen om
dat ik hem niet best had ver
staan. Dat is in zo'n geval het
veiligste. Doch Gra had het
wel verstaan en herhaalde de
opmerking van het stukje
venijn. Een ogenblik nog veins
de ik onwetendheid, maar het
vuur werd me zo na aan de
schenen gelegd, dat ik ten
slotte maar alles vertelde, de
zaak daarbij zo draaiend, dat ik
er zelf het voordeligst op kwam
te staan.
Goed. Gra accepteerde mijn
uiteenzetting, en ook over die
aangelegenheid werd niet meer
gesproken Een veertien dagen
bleef alles normaal, toen barst
te voor de tweede keer de bom.
Weer vond ik op een morgen
een briefje op mijn bank. Nu
scherper gesteld, dan de eerste
luidde .Meneer, naa'
mij is gebleken, heeft u over
mij gepraat, Ik zal niet tot in
alle details afdwalen, maar u
hebt gezegd, dat u niet wilde
dat uw naam aan de mijne werd
verbonden. Daar zal ik reke
ning mee houden Van van
daag af wens ik niet meer met
u te spreken. U bent voor mij
lucht, Granita."
T\AT had ik dus aan mijn
JL/ vriedjes te danken. Ach,
ik had het kunnen weten.
Jongens houden er nu eenmaal
niet t
Goed,
te kletsen. Je kunt
ns vertrouwen. Alles wat
zegt. vertellen ze over.
de tweede keer
breuk tussen Gra
nita en mij. Zo is het al veer
tien dagen. Ze spreekt niet
alleen niet tegen me. ze kijkt
me ook niet aan. Erger, giste
ren reed ze me bijna onderste
boven. Het is dat ik de tegen
woordigheid van geest had op
zij Ie springen, anders had ze
me vermoord, en dan was het
moord geweest met voorbedach
ten rade. Dat is natuurlijk het
Spaanse bloed van die groot
moeder dat spreekt. Allemaal
opgewonden standjes, die Span
jaarden. Feitelijk is het maar
goed. dat het zo is gelopen.
Wie weet. misschien zouden wij
later dagelijks slaande ruzie
hebben gekregen. Misschien had
ze me wel vergiftigd. Of aan
een Spaans mes geregen terwijl
ik rustig lag te slapen. Weet u
veel?
Toen ik dat vanavond alle
maal eens zat te overdenken
brak het angstzweet me uit. Ik
geloof, dat ik aan een gevaar
lijke vrouw ben ontsnapt, ont
komen aan de luimen van een
furie. Vindt u erg gek. dat ik
haar een brief op poten heb
geschreven? Hier hebt u 'm:
„Mejuffrouw, ik doe nooit iets
overhaast. Ik neem altijd af
stand van de dingen. Dat is
zo mijn aard. Daarom schrijf
ik u eerst nu op uw brief van
veertien dagen geleden. Ik moet
u zeggen: Uw initiatief heeft
mij goed gedaan. Merkwaardig
is. dat u mij net een slag voor
bent geweest. Maar zo vind ik
het ook goed. Toen ik uw brief
las. was het alsof er een bran
dende steen van me werd af
genomen. Ik ging al lang onder
u gebukt. Het leven had alle
glans voor mij verloren. Zo
lang u dagelijks tegen mij
kwebbelde en van die onbenul
lige taal uitsloeg zag ik geen
uitkomst meer Gelukkig is er
een kentering gekomen. Ik kan
weer lachen, hahaha, ik kan
weer jubelen, oehoe, ik ben
weer de oude. De drie maanden,
die ik genoodzaakt ben met u
in de klas door te brengen,
kom ik wel door. Wat er van
u wordt kan me niet schelen,
dat er wat van u wordt meen
ik te moetep betwijfelen
O. wacht even. daar gaat de
telefoon. Ja hallo? Met wie?
Ben jij het Gra? Leuk zeg!
Vertel het Heintje eens? Moei
lijkheden met je vertaling? Na
tuurlijk kom ik ogenblikkelijk
naar je toe. Wat denk je dan
wel. lieverd. Ik snel naar mijn
fiets, ik rijd als een razende
naar mijn schat. Dag-dag, tot
strakjes!
Jn. toe. makkelijk praten.
Wnt moet ik and&rs doen?
