Helpers in Dunanthuis ontvangen meer terug HEBT UWEL EENS? Uw machinepark vergt onderhoud Voor me Nieuwe haarrollers worden mode Breng de zon in uw EVEN TIPPEN Uw ervaringen met de tegenwoordige jeugd ZATERDAG 11 SEPTEMBER 1965 j „Zeg maar Sofie" zei de jonge vrouw in de rolstoel. Ik ben overal juffrouw, maar hier Sofie". Behoedzaam reed zuster Celestine, een nonnetje dat anders kraamver- I pleegster is, de wagen over boomstronken. De pittige lucht van het bos hing als een zoet aroma om ons heen. i Rode paddestoelen en zacht paarse hei flankeerden het heuvelachtige pad. Met verrukte ogen keek Sofie rond. I Handig wipte ze achterover in haar invalidewagen. Ik ben zo blij, dat ik nooit heb kunnen lopen. De gasten die op latere leeftijd invalide werden, hebben heel wat te verwerken. Ja, rijd dat heuveltje maar af, ik val er heus niet uit.' Vader heeft wat met me rondgesjouwd. Waren we op visite, dan gaf hij die taak nooit uit handen. Van school naar school ben ik i gedragen. Mijn oxiders leven niet meer dit tegen zuster Celestine). j Ik kom nooit buiten." Sofie was voor de negende keer een week j met vakantie in de bossen. Het Henri Dunanthuis bij „Woud- schoten" in Zeist geeft haar de enige week in het jaar de gelegen- heid, om te wandelen". Zesendertig van de ergste lichamelijk invaliden zijn een week de gast van het Rode Kruis. Neem nu Sofie, Als bij de zusters ergens naar Kameroen, wist niemand wat gordijnen waren al van de ramen, d leek een plekje op aarde waar zij kon leven. Als ze haar éne jurkje gewassen wilde hebben, moest ze de hele dag in pyama ih bed. „Neem me maar mee naar Afrika" lachte ze. Eindelijk kwam ze in een bejaardentehuis. Ze heeft een maagaandoening en vraagt haar dokter: neem m'n naaimachine alstublieft niet ai. Want haar dag taak is: jurkjes naaien voor de missie. Bezoek krijgt ze zelden. Naar buiten komt ze niet Levens moed ontving ze door nóg zwaardere handicap van beade- mdngspatiënten mee te maken. Zij zag, hoe ze in het Henri Dunant- huis lucht kregen in een ijzeren 3® Trees, /aar lichamelijk gehandicapt meisje kwam ze Brabant. Teen de hele congregatie over ging r met Sofie gebeuren moest De kleren ingepakt maar nergens De vreugde tan het geven niets is de vrijwilligers te veel en altijd ontvangen ze meer dank baarheid en liefde terug, dan ze het Nederlandsche Roode Kruis, wordt dan hoofd van het Henri Dunanthuis. long e daar Joke. Invaliden plaats in het produktieproces gast en betalen niets. „Op dit Hulp nodig nog dank- dl® elkaar regelmatig ontmoeten, ondanks hun handicap. Anderen moment heb ik tot januari' '66 nog «n aan rijdende auto's: daar heb Ideaal huis n aanmerking voor een weck vakantie in de bossen, voor wandelen, winkelen en uitgaan? Invaliden tussen de 21 en 45 jaar die lichamelijk gehandicapt zijn, geen andere vakantiemogelykhcid hebben. Aanmelding aan het Hoofd bestuur van het Nederlandsche Roode Kruis in Den Haag, met vermelding van de naam der huisarts. Er is een centrale medi- Mej. drs. N. H. Schokking liej na de oorlog het Rode Kruis bin nen „om iets terug te doen". Toen zij het kampeerhuis bekeek, dat het Oostenrijkse Jeugd-Rode Kruis na de ramp in 1953 op het terrein van de Stichting „Woud- schoten" neerzette, zag ze: dit is het ideale huis om met invaliden vakantie te houden. Van de 36 invaliden kwi in aanmerking voor bijzondere bemiddeling. Dat betekent: vier endertig ernstig gehandicapten die nog nooit met revalidatie of ar beidsbemiddeling in aanraking wa ren geweest! In twaalf jaar tijd kan veel gebeuren. We mogen zeggen, dat de laatste jaren de invalide mens werd ontdekt. Een zeer duidelijke ontwikkeling is in hun positie te zien. Vele gasten van nu hebben een volwaardige zijn opgenomen in de Gemeente- 45 mille nodig." Dit jaar zijn lijke Sociale Werkvoorzieningsre- achttien vakantieweken, 's Winters geling. Zij zijn niet meer op socia- niet was het maar waar, zei le zaken aangewezen. De nieuwe de energieke leidster. Dan vindt bijstandswet maakte, dat ook zij hier de opleiding voor de Welfare- die helemaal niets meer konden, werksters in vaste dienst plaats, zich financieel ruimer kunnen be- Overigens heeft zijzelf de bezig- wegen. Twaalf jaar terug kregen heidstherapie in ons land opge- de gasten bij aankomst als welkom bouwd, en de vakantieweken voor een enveloppe met foto-kaarten en leugdige invaliden. Op 1 jan. ƒ2,De fotokaart bleef, de ƒ2,gaat ze naar Epe waar in H zakgeld verdween geruisloos het Norel de opleiding van de Welfare- was niet meer nodig. Deze beide enthousiaste vrou wen hebben onze hulp nodig. Weliswaar kregen ze uit de Rotterdamse bouwwereld een vleugel aangeboden voor het tehuis, waar voortaan de kerk diensten gehouden kunnen wor den. Maar soms moet een va kantieweek voor zesendertig minderbedeelden afspringen. Huize omdat er geen arts aanwezig kan zijn. Bovenaan hun «er- Vaak wekt het de lachlust van gezinsleden en buren als een man iedere zaterdagmor gen zijn auto te lijf gaat met stofzuiger, poetsmiddelen en smeerseltjes. Deze ijver is echter goed verklaarbaar: een goed on derhouden auto gaat nu een maal langer mee dan één waar niets aan gedaan wordt. Het is alleen jammer dat pa's ijver niet overgeheveld kan worden naar het machi nepark van de huisvrouw. Vervolgens: mankracht. Er moet veel getild worden. Gehuwde ver pleegsters: kunt u zich een week vrij maken van uw gezinnen om vreugde te geven en te ontvangen? Autobezitters, fabrieksdirecteuren: misschien kunt u één dag, één week, gastheer zijn? Wie geeft eens cadeautjes Leuke dingen als prijs bij de wedstrijden die een zeer geliefd onderdeel van de va kantieweek zijn. „Straks moet ik nog naar het dorp" zegt mej. Schokking. Voor deze week zijn er nog geen prijsjes kost me al gauw een paar tientjes. Welke club of school adopteert het Henri Dunanthuis bij het verzamelen van oud papier, doppen, postzegels? In Amsterdam zijn Welfare-werksters die vóór de vuilniswagen uitgaan, en oude kachels en wat van hun gading is, oppikken en verkopen ten bate van deze vakantieweek Wie biedt de invaliden een ex cursie aan? (Denk eens aan wasmachine, fornuis, koelkast, elektrische naaimachine, mixer). gen het gepoets een voortzetting dagelijkse gang van. zaken. Toch is het beslist nodig dat die dure apparaten goed onderhouden wor den. Het maandblad „Ons gezin" van de Nationale Federatie voor Huishoudelijke en gezinsvoorlich ting heeft onlangs een vermanend vingertje opgeheven tegen de Ne derlandse huisvrouw. Het geeft ook enige tips. die wij u niet willen onthouden: Geef het fornuis af en toe een grote beurt, branders uitboenen en verstopte gaatjes doorprikken met een aan gepunte lucifer. Dc oven ook eens goed uitsoppen en daarna even met open deur laten branden om goed te drogen. Bij het reinigen van de koelkast de rekken met een borsteltje schoonmaken, binnenwanden van de kast met sodawater, de buiten wanden met een sopje schoonma ken. Goed drogen voordat de stroom weer wordt ingeschakeld. Als de was hangt, valt het niet mee ons met energie op het schoonmaken van de wasmachine te werpen, toch moet het! Gebruik nooit schuurmiddelen voor de kuip, en spoel de machine goed na met warm water met een onthar- dingsmiddeL Alle rubberdelen goed schoonmaken met warm wa ter. De naaimachine dient van tijd tot tijd in de olie gezet te worden, en het stof verwijderd met een kwastje. Wees zuinig met het olie spuitje, teveel olie geeft vlekken op het goed! Uw eigen tijd De welfare-werkster die Joke handig in een wollen plaid rolt „kindje, je voeten zijn steenkoud," en daarvoor een innige blik uit haar dankbare ogen incasseert is weduwe. Zij meldde zich na het verlies van haar man als welfare- werkster bij het Rode Kruis. Ze werd een van de tweehonderd Welfares in vaste dienst en maakt deze week voor het eerst mee. De chauffeur, die af en aan rijdt van het station Utrecht naar Austerlitz. met een kwinkslag brancards tilt en zorgt dat het gehuurde busje in de garage i VAN BLOEM EN PLANT Peen tijd dat we nog de grond in een donkere hoek volop van zon en zomer van de kamer of in uw vestibu- zouden moeten genieten, slui- ><j f ten we onze deuren voor de het midden op Achtergrond S neergutsende regen en de en jjjj mag gerust twee a drie koude windvlagen, die zelfs maal zo lang zijn als de hoogte de grootste optimist doen van de vaas. Gebruik een on- toegeven dat het een onvoor- even aantal bloemen en ver stelbaar slechte zomer is ge- werk de meest grote, rijpe en worden. Bloemenliefhebbers me«' k°" afgesneden bloem zien met bloedend hart hun V rLd^va^de tuinplanten voortijdig afster- ieUnen om bloemen en vaas tot ven, maar de zonnebloem is een eenheid te maken. De fout gebleven, hoogstens een tik- van de meeste liefhebsters is je gehavend of krom ge- dat ze het mes niet durven te groeid. Ondanks alles blijft gebruiken ze stralen, alsof ze wil zeg- Handige jongens in Parijs verzinnen iedere keer iets nieuws: de werkt bij de politie. Het jonge A-lijn, de X-lijn de S-lijn, hoedjes kapsels en make up worden meisje, dat een hevig schuddende daarbij weer aangepast en zo kan het voorkomen dat de heren die nÜut* »e 'n het voorjaar de kreet aanhieven: een zacht rose mond staat lief- ster PP P lijk in de herfst decreteren: een rode onderstreept uw persoonlijk- Allen die dit werk mogelijk heid' We lopen te5enwoordig met voorjaar, zomer en herfst make maken. doen dit geheel belangeloos »P ?.m Xan de winter maar niet te spreken. Wil je een beetje bij in eigen vrije tijd. Een kleine staf de "Jd zUn- dan doe Je ZU het dikwijls in de verte mee aan de werkt wel tweemaal 45 uur en rage. Want wie wil er bijlopen zoals zijn grootmoeder deed? meer per week. „Het mogen helpen is een enorm voorrecht" verklaarden ze. Eén week niet: Haarrollers zijn het allernieuwste „bah, wat zijn we lastig," „waarom in Parijs, mogen we in de New leven we nog?" van de invalide York Herald Tribune geloven. Niet die, waarmee je er als een vogelverschrikster uit ziet, maar van echte haarstukjes. Nietwaar, de haren van de heren werden langer, onze korter. Weliswaar moet je het zeer regelmatig in een goede coupe laten knippen, maar dan kun je met flink bor stelen en wassen alle krulletjes bezitsters uitlachen. 'at is dan ook het enige wat je met die korte kapsels kunt doen. en voor de chique en een avond je uit bedacht Maurice Frank, die Mariene Dietrich al jaren kapt, de haarroller die bij de mode past. dan waard. De diensten? Bij aankomst op zater dag meteen bedden opmaken, kof fiedrinken met kennismaking, daarna een uur instructie „wagen rijden": welke patiënt in welke wagen en hoé manoevreren. De middag: patiënten ontvangen en meteen het bos inrijden met de invalidewagen. Daarna: iedere morgen om acht uur op zaal en soms 's nachts om twee uur naar Je bed. Het programma van de vakantieweek is zo woest moge lijk. Excursies naar fabrieken, de land- luchtmacht en marine. Er komen goochelaars, toneelspelers, daardoor grens trekken tussen vaas bloemen, hetgeen onnatuurlijk i aandoet. gen: „als de echte niet wil schijnen, zal ik mijn best doen dit gemis enigszins n £c_l--_| te compenseren". unjTScnaai Zijn de bladeren verdord, maar is er nog een enkele .«.«v.. goede bloem over, snijd deze J zomer. Als echte zonnekinde- dan zeer kort af, leg haar ren zijn hun bloemen steeds schuin in een drijfschaal, zo- - naar de zon gekeerd en de dat ze u nog aankijkt. Maar zonnebloem is dan ook als snij- dit restant moet dan wel wat bloem een verschijning, die ons aangevuld worden met kleu- u-u rig herfstblad of bestakjes. zeker'niet hun grootste attractie Daarom gebruik maken van en daaruit volgt dat we door een bloemprikker, korter afgesneden stelen, dus de schuin de zonnebloem steken, bloemen op ongelijke hoogte, omringd door hetgeen we dit blad voor een groot deel aan kleurigs kunnen bemach- aan het oog willen onttrekken, tig en. Riicf-iöo vaan Een andere oplossing is dat o Vdd;> zo'n eenzame zonnebloem haar De grootbloemige zorinebloe- eind beleeft in een oude kruik men zijn zwaar en om de dikke of Italiaanse wijnfles, met een holle stelen meer houvast te sierlijke bestak op de achter geven en te voorkomen dat ze grond, gaan draaien, kunnen we een flinke laag grof grind op de M*fat ii6®" „L?^1®" bodem van de vaas aanbrengen, bloem geheel aan de plant vei- Het zijn grove bloemen, die welken. Met een beetje geluk niet in kristal en fijn porcelein komen er puttertjes op af met passen. Geef ze een rustige vaas hun rode petjes, die zich aan in een azuurblauwe of tur- de ^den te goed doen. Voor quoise tint, gebruik uw oude ons een jaarlijks met spanning bruine inmaakoot of melkkan afgewacht moment, omdat deze of geef ze de'glans van een watervlugge vogeltjes alleen koperen doofpot of dito ketel. dan onze turn schijnen te zien! r zonnebloemen eens op A. C. MULLER-IDZERDA cabaretiers. Het i een heel aparte belevenis direct contact met de uitvoerenden zélf te zijn. Als ze tekenen van vermoeidheid vertonen, worden ze uit de groep gehaald en gaan een 'uurtje plat. Voor de gast: je bent geen uitzondering, je hoort bij het publiek. Voor de staf: een immen se verzorging. Ze spelen met ple zier verkleedpartijtje als Trees zich voor het eten wil omkleden: „dat kan alleen hier". Vrijwilligers Vrijwilligers met particuliere auto's, volkswagenbusjes, een grote bus rijden de patiënten op het dagje uit. Bij dit alles is steeds een arts aanwezig op vrijwillige basis om de risico's tot het minimum te beperken. De perfecte organisatie en de goed getrainde en geschool de staf staan er borg voor dat het gesol tot het minimum beperkt wordt. Dit alles terwille van de zeer kwetsbare mens die het aller beste moet hebben. Straks weer in het gezin of in het tehuis moet hij de gasten Qp het eerste gezicht lijkt het "e "r"' "r> net, of je te vroeg van de kap per bent weggelopen, en een tik je hilariteit verwekte Maurice dan ook met zijn creatie. De nieuwe haarrollers komen er in drie maten: small, medium en large. Er zit een stukje paarde- haar aan om het stevig vast te spelden. En als er nu eens een krul losschiet? Laten schieten, zegt Maurice lakoniek en er even met je vingers langs glij den: een schat van een pijpekrul is het effect. Bij een geklede avondjapon verordineert hij drie rollers: een voor bovenop, en twee opzij, te weten aan iedere kant van het gezicht één; erg interessant aldus de ontwerper. Je moet er wel kort en goed gladgestreken haar voor hebben. De volgende stap. nog verder weg van de krulletjes? Een nog compactere haardos glad en stijf van de brillantine; en, zegt Maurice: iedere vrouw zal er beeldig uitzien! Winkelen een aparte belevenis voor de gasten en op het programma. Kunt u ze teleurstellen? Aanmeldingen praktische en financiële hulp: tel. 03439281. h 3/ bed: wegens gebrek Oorspronkelijk werk géén geld. Uit vodden en waardeloze materialen (melkdop- pen, postzegels, oude kranten) moet mejuffrouw Schokking, die voor het twaalfde en laatste jaar aan het hoofd van deze tak van dienst staat, „anderhalf ton uit het niets graaien". Iedere eerste janua ri begint ze met nul. Er is veel geloof en transpiratie voor nodig om dit alles mogelijk te maken. Want de patiënten zijn helemaal Een overgebleven zonnebloem in een blauue schaal op een prikker, geflankeerd door de lang houdbare Sedum spcctabile. Mank zelf appelsap door de ap pelen die u moest, ruim te koken, uit te laten lekken en het sap met suiker te verinengen. Koel wegzet- Meisje houd je lijn aan het lijn tje! Ook nieuw, voorlichting voor onze dochter wat zij wél en niet moet eten voor een goed figuurtje. Met énige tekeningen. Stop het eens in haar kastje of schooltas: zal ze een goed figuur mee slaan en al die wijs heid voor 0.23. Bij het Voorl. Bu reau voor Voeding, Koninginnegracht 42 Den Haag, giro 363081. Idee voor een hele stapel hestellingen, op een meisjesclub of zo? Kryg je een ge animeerde gespreksnvond van. In deze rubriek van 28 augustus schrijft mevr. L. S. te R. dat zij er niet in gelooft dat er bij de te genwoordige jeugd een voldaan gevoel bestaat na gedane arbeid. Daar is mej. Ella T. te P. het volstrekt niet mee eens! Zij schrijft: „Er zijn beslist nog wel jongelui die met plezier werken en met voldoening erop te rugzien. Mijn vriendin en ik (wij zijn leerling-ver pleegsters in een psychia trisch ziekenhuis) kunnen dit bevestigen. Denkt u dat de jeugd van vroeger, de dochters uit de „gegoe de" kringen die hun dagen doorbrachten met tea-en tennissen, paardrijden en 's avonds een feest, vol daan waren? „De jeugd van nu bestaat niet alleen uit nozems en provo's!" De heer J. S. te R., junior leider van een voetbalclub, vraagt clementie voor de jeugd. Zijn ervaringen met die jeugd zijn meestal van prettige aard. „O zeker, er zijn wel eens wedstrijden verloren gegaan omdat soms een van de jongens niet te genieten was en dan meende dit in zijn „spel" tot uitdrukking te moeten laten komen. Op die manier haalde hij ook de andere jongens naar beneden, zodat van de ploeg die vorige week een overwin ning behaalde, geen schimmetje flink uit te kafferen. Wèl kan met wat tact en begrip voor het feit dat er eigenlijk van opzet geen sprake is, het vreemde gedrag door een ge moedelijk praatje voor ogen gesteld worden. Tref je de juis te toon, dan krijg je meestal gelijk en is er al veel gewon- Nog beduusd Mevr. W. te A. is nóg beduusd van het antwoord dat enige jongelieden haar gaven. „Een paar jongens waren stenen aan het gooien vlak voor het huis. Ik zei hen op te passen dat ze niet tegen de ramen gooiden. Ze begonnen te lachen en zei den: „Nou, daar zijn we toch voor verzekerd!" Onze trouwe schrijfster mevr. J. B. te P. vertelt over haar ervaring met de jeugd: „Mijn pleegdochter van zeventien jaar heeft op het ogenblik haar „Diaconaal jaar" achter de rug. Wat dat betekent voor een meisje dat nog zo jong is, kan alleen iemand begrijpen die dat van nabij heeft meegemaakt. De indrukken (zij was in een verpleeginrichting voor langdu rige zieken) die zij daar te verwerken kreeg, zoals het eer ste sterfgeval, pakten haar sterk aan. Toch heeft ze volgehou den. Op één dag zestien patiën ten met alle mogelijke gebre ken in bad doen vind ik een prestatie! Zij heeft het jaar vol kunnen maken tot dankbaar heid van haar opdrachtgevers en tot onze grote vreugde. Zelf is zij er ook rijker van gewor den, niet financieel, dat be grijpt u, maar geestelijk." „Onze ervaringen met de jeugd? Nou die vallen nog al mee", begint de gezellige brief van mevr. P. te R. „Mijn man en ik hebben wel eens het gevoel gehad dat de meisjes en jongens van nu nergens anders voor leven dan voor populaire muziek, mooie brommers, tran sistors. enz. Er zullen ook heus wel zijn die dat doen, maar er zijn gelukkig ook nog genoeg anderen. Vorig jaar hadden we een hulpje in de huishouding. Leuk, vlot kind, zo op het oog een luchthartige meid van zestien. Wanneer ik haar eens op de vingers tikte als ze iets niet goed had gedaan, begon ze met een schuin oog je tiaar mij te zingen: „Ik heb eerbied voor jouw grijze haren" en zorgde er voor dat het gebeurde zoals het moest. Ik heb er altijd maar om gelachen Toen ik deze winter een baby erwachtte, kwam ze iedere .veek (ze woont in een naburig iorp) informeren hoe het met me ging. Toen de baby er was heeft ze een paar nachten bij me geslapen omdat mijn man nachtdienst had. Nou, ze heeft bewezen wat ze waard was. De eerste nacht was het direct raak, een van onze kinderen gaf een paar keer achter elkaar over. Met de grootste liefde verschoonde ze hem en zorgde voor een schoon bed. Een half uur daarna herhaalde het zich, ze vertrok geen spier, en begon het ritueel andermaal. Ze werkt nu in een inrichting voor gees telijk gestoorden." Greepje „In het kader van deze ru briek zal ik een „greepje" doen uit mijn ervaringen met de jeugd. Een „greepje" dat m.i. echter representatief is voor de gedragingen van een flink deel van de jeugd" begint de heer A. H. te D. mistroostig. „Heel gezellig waren mijn vrouw en ik op visite, totdat de zestienja rige zoon thuiskwam. Onmid dellijk na het binnenkomen meende hij zonder toestem ming te vragen de tv waar naar wij zaten te kijken, op een ander net te moeten omschake len. Tot onze grote verbazing werd van de zijde van de ouders maar licht tegengesput- terd: „Waarom doe je dat nou? Het was best een aardig pro gramma." Het antwoord van de knaap aan zijn moeder: „Mens. die flauwe kuL Daar is toch niets aan!" En daarmee was voor hem de zaak afgedaan. Hij trok zijn schoenen uit. instal leerde zich in een luie stoel, en legde zijn voeten op een tafel tje dat vlak bij ons stond. Het zou niet van goede smaak ge tuigen wanneer ik in details zou treden, laat ik slechts op merken dat het één van de weinige hete dagen in deze zomer was. Na veel geharre war bleek het jongmens bereid een andere houding aan te ne- Bij de ouders Tja, het moet ons toch van het hart dat de „schold" hiervan meer bij de ouders gezocht moet worden, dan bij het jongmens. In gezinnen waarin de kinderen een be hoorlijke opvoeding gehad hebben zal zoiets, dunkt ons. niet gauw voorkomen. Of wel? Schrijft u dan eens hoe uw ervaring is! HET is opmerkelijk dat er in een paar brieven die ik deze week kreeg zowel heel kleine als heel grote vragen staan. Begrijp me goed: het is niet zo verrassend dat groot en klein in één brief staan, o nee. van het een komt het an der maar het valt op dat het juist nu in twee. drie brieven ge- Dan heeft er zo zeg ik tegen mij zelf, toch iets in de wat luchtiger vakantie-toon gezeten dat daartoe reden gaf. Ik heb mensen aan het praten gebracht over ditjes en datjes, en we zijn bij oorlog en vre de. bij tochten naar de maan en de vraag of hier voor christenen een opdracht ligt. bij huwelijk en naar elkaar toegroeien uitgekomen. LAAT ik nu eens met ditjes en datjes starten, wie weet kom ik ook bij een groot onderwerp te recht. Ik heb lekker zin om bij een leuk vraagje van een vriendin te beginnen: of ik ook een Open Brief in de vakantie heb geschre ven. en hoe dat ging. Nou. dat zal ik je gauw zeggen, en ook nog wat er bij: ik wou helemaal niet schrij ven in de vakantie, had ook geen tikmachine meegenomen, wel een blocnote en een paar enveloppen. Ik had één Open Brief vooruitge- maakt en hoopte die van eind augustus weer aan mijn schrijfta fel te kunnen neerratelen. Maar dat zag ik vóór 20 augustus al mis gaan door veranderde plannen, op z'n gauwst zouden wij 25 augustus 's avonds thuiszijn en wie heeft dan nog zin te gaan zitten werken? Dc tol altijd even vreemd rond in huis. maak weer kennis met de keukenla, weet heel even de koeke- pan niet te vinden, en kom meestal niet eens door de post heen. Dus wat deed ik: ik schroefde een ta feltje op schrijfhoogie. pakte een klapstoeltje, pen en papier, en zocht een noteboom op, notebo- men hebben heerlijk doorzichtige schaduw, kastanjebomen zijn me dikwijls te zwaar van bladerdak, dan word ik koud. En in één adem schreef ik de Open Brief, later schreef ik hem nog eens netjes over. Toen reden mijn man en ik 8 km naar de brievenbus, we moes ten toch een en ander inslaan. Dat netjes overschrijven had nog een staartje. Want toen ik. thuisgeko men. de krant openrukte om te zien of de redactie mijn brief had ontvangen en had geaccepteerd, zag ik dat er soms een ietsje was ge wijzigd. Nu is er vrij vaak een zetfout of een dooreengehaspelde regel, men noemt dat het zetdui- veltje. De Grieken noemden iets on begrijpelijks de godheid viel iemand van een schip voorover in zee, dan had de godheid hem mee genomen, tegenwoordig zeggen we dat de man waarschijnlijk een hartaanval kreeg Maar ik ben geneigd, tussen duiveltje en god heid door, een méns te zien die eigenhandig ingrijpt in mijn tekst. ZO had ik o.a. die keer geschre ven dat wij als gewone mensen weer zouden gaan kiezen en hopen. Maar in de krant stond kopen. Met de k van kattekop. Mijn opgeroe pen beeld van een mens die elke dag weer zijn keuze moet maken tussen wel en niet doen, zus of zo handelen, die elke dag weer nieuwe hoop moet vatten, a h.w. opnieuw beginnen, was daardoor veranderd in een beeld van iemand in een winkel: hij kiest en dan koopt hij. Vooruit maar, denk ik dan, ik weet hoe vluchtig krantenschrijverij is. en de enkele die even met de ge dachte zit. moet dan maar wat pie keren. daar val ik niet over en de eventuele briefvriendin ook niet, want die gaat altijd van de sym pathieke gedachte uit dat ik er wel iets mee bedoeld zal hebben dat zij zo gauw niet ziet.... dat is me al meer dan eens overkomen, soms ben ik zelfs nijdig over zoveel sym pathie! Maar nu. de laatste keer, was het erger. Ik zei dat ik ge grinnikt had over Mink van Rijs- dijks natuurbeschrijvingen en ver telde dat een briefvriendin geschre ven had: „we hebben al hazen ge zien en zelfs een adder, maar nog geen reeën." Tussen haakjes schreef ik: heerlijk dat je het zo trof. M. Wat dacht nu het brein dat tussen godheidje en duivel nog in mijn tekst zit te roeren: die M. is na tuurlijk Mink. en dus liet hij een stukje weg. Nu lijkt het net of M. v. R over de hazen en de ad ders heeft gepend, maar ik denk dat zij die in Friesland niet te pak ken heeft gekregen. Ze is boven dien mijn briefvriendin niet, ze is een telefoon- en luncb-vriendin. Mijn briefvriendin in kwestie zal het echter wel begrepen hebben. En niet getreurd dan maar. Ondertus sen zie je zo dat mijn krantenpad niet over rozen gaat. Maar ach, wat zou dat allemaal, als je dan ziet wat een warmte er in de brie ven ligt, wat we aan elkaar kwijt kunnen aan wezenlijk diepe vra gen. WAT mij deze week het meest bij bleef was de vraag of het mogelijk is dat een man die in zijn puberteit geen gelegenheid heeft ge had zich te ontwikkelen, zijn ach terstand inhaalt Meer: of het mo gelijk is dat een man wiens geest in zijn jeugd verkreukeld is het prachtige woord is van brief schrijfster harmonischer wordt rustiger, gelijkmatiger, met* meer vrede in zijn hart, met minder bot singen in zijn naaste omgeving. Met meer spontaans voor zijn vrouw, zou ik er zelf. Jou kennend uit je brieven, aan willen toevoe gen. Ik zou zeggen: ja. Wij hebben ons leven niet in de hand. De om standigheden niet die dat leven mede bepalen. Wij weten niet of er kortsluiting zal ontstaan bij moeilijkheden, of juist ruimte bij voldoening in werk en bij huiselijk geluk Maar wij hebben de belofte Gods En als je zegt: zouden wij bij 20 jaar getrouwd zijn gelukki ger zijn dan b.v. bij 10 Jaar, dan antwoord ik: zeker. Want huwelijk is continuïteit, daarmee bedoel ik: bij voortduur hopen, geloven en liefhebben. Dat is geen eenzame bezigheid. Dat is leven onder een zegen die is beloofd. Het betekent dat je telkens weer moed vat, steeds weer moet liefhebben, of je wilt of niet Soms zeg je: 't is op. en soms borrel je over. maar in deze oefe ning leer je het getij kennen van één leven van twee mensen. Dan wordt wel niet alles duidelijk, maar wel wordt alles minder onduidelijk. Zo blijven dan geloof, hoop en lief de. Jij weet wie de meeste van dezt is.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1965 | | pagina 15