Wonderlijke ontmoeting
in de Neanderthalgrot
ZAKEN DOEN TUSSEN
NAPELS EN ROME
ZATERDAG 31 OKTOBER 1964
d, M*
haar geverfde bolletje zitten.
Wie alles aan de publiciteit te
danken heeft, er in feite door is
gemaakt, gaat die zelfde publici
teit in latere jaren verfoeien,
vooral als de drempel van het
hoogtepunt lijkt te zijn bereikt.
„Met mij spreken?", vroeg de
actrice schamper, terwijl ze haar
met mascara bedekte oogleden
moeizaam opsloeg. „Dan moet u
bij mijn manager, dr. Conti in
Rome, zijn. Misschien bent u
dan over een week of drie aan
de beurt", voegde ze er extra
hatelijk aan toe.
Giovanni was op z'n gevoelige
ziel getrapt. Hij zou wel kunnen
huilen, maar inplaats daarvan
barstte hj in één van z'n stereo
tiepe lachbuien uit. Wat blee)
hem en ons nog verder over dan
in het zelfde Ristorante Alfonsc
al Faro pizza napolitana te gaan
eten en dit rijk te besprenkelen
met vino Moscato en vino Cas-
telli Romani?-
Er was nog een ontmoeting
een ontmoeting met Gino Cara-
manna, hotelmanager van be
roep. In het grote, toeristische
verblijf La Residenzia begroette
deze, reeds grijzende „playboy"
ons met campari soda en veel
weemoed. Het ging niet zo goed
met zijn zaken. Hij wilde, weer
of geen weer, het zomerseizoen
verlengen om zijn brandkast op
een wat stabieler niveau te
brengen. Nee, niet ten behoeve
van Italianen (die kreeg men na
september nog niet met een stok
naar een vakantieverblijf), maar
ten gerieve van buitenlanders,
die zo naïef zouden willen zijn
zich door middel van zonne- en
warmte-praatjes te laten bedot-
HEIMWEE
„Ik ben bijna m'n hele leven in
Egypte geweest", zei Caramanna
met enig heimwee. „Pas toen
Wm
Faroek door Nasser vervangen
werd, moest ik verdwijnen. Ja
zeker, ik ben geheel vrijwillig
naar m'n vaderland teruggegaan.
Als je manager van het Mena
House bent geweest en croupier
van de koning laat je je niet
plotseling voor een of ander gat
vangen."
Tijdens de conversatie met
Gino werd de smaak pas beter
in de mond, toen hij met de
vingervlugheid van het Midden
Oosten aan het goochelen sloeg.
Hij vertoonde het ene rappe
trucje na het andere, zonder ook
maar iets te verklaren. „Be
roepsgeheim", glimlachte hij
met ontblote tanden. „Het zou
een tikkeltje té goedkoop zijn
een ander op dit gebied iets wijs
te maken."
Wat hij ons tevergeefs wilde
leren, was professioneel roulette
spelen met alle kansen om de
bank te doen springen. Toen hij
ons zijn systeem had uitgelegd
en wij een proefpartijtje met
hem speelden, verloor hij
orompt. Acht jaar ervaring als
croupier konden hem ook de
tweede keer niet redden, wat
een nieuw bewijs vormt voor de
stelling dat de organiserende in
stantie, i. c. de speelbank, altijd
van gokkers en kansjesmakers
wint
's Avonds in het arcadische
huis van Maurelli. Er was kaars
licht, er was veel antiek. We
'agen kunstvoorwerpen, die met
geduld en zin voor smaak bij
elkaar gebracht waren. De Rot
terdamse makelaar Marveld zat
opnieuw op de sofa. Zijn Ita
liaanse architect, bouwer en op
tiehouder droomde met open
ogen op de houten trap, die naar
de even open slaapkamer leidde.
GITAAR
Er was alle reden om te dro
men. Giovanni's vrouw, die als
Letlandse ter wereld kwam,
wier meisjesnaam Rasma Dukat
is en die de moderne talen
vloeiend spreekt, had haar gi
taar gepakt en was aan het zin
gen geslagen. Niet zo maar zin
gen, maar mooi zingen, op de
zelfde wijze, zoals ze dat vroe
ger heeft gedaan. Een beetje
sentimenteel, totaal niet pikant;
smartlapjes uit het grammofoon-
platenrek van de late veertiger
en de vroege vijftiger jaren.
Model en zangeres is Rasma
eens geweest; ontelbaar zijn de
platen, die van haar stem zijn
gemaakt. Ook Radio Hilversum
is haar niet vreemd, want een
jaar of tien geleden heeft ze
daar een microfoon voor haar
plooibare mond gehad.
„Se il mio cuor ti donerö",
klonk haar niet door cigaretten
en drank verknoeide stem, „Sul-
Ie nubi me ne andro". Haar man
heeft dit oorspronkelijke Engel
se liedje in het Italiaans ver
taald; wij doen het, minder
mooi, in het Nederlands. „Als ik
mijn hart aan je geef", zouden
de woorden kunnen luiden, „Zul
je dit dan met zorg omringen".
Een Italiaanse doctor en
ingenieur en architect, een
Letlandse huisvrouw, echt
genote en artieste, een Rot
terdamse makelaar en een
meer Haagse dan Rotter
damse journalist allen
bijeen aan de voet van de
Monte Circeo. ,,Viva Ita
lia!", dat, hoe men het ook
keert, of wendt, bij die eer
ste Neanderthalmens be
gonnen is.
kistan. Daar plande hij o.m. 14
ziekenhuizen, die hij zo graag
eens in stenen lijve zou willen
Z'n stijl is een typisch pro-
dukt van zon en warmte. Hij.
ontwerpt villa's, die een Spaanse
en soms zelfs Moorse geest ade
men, compleet met Romaanse
pannen en luchtig smeedijzer-
werk. Kleine stigma's kunnen
naar persoonlijk» smaak worden
gekozen.
Zo vertelde hij dat hij wat
stijlgegevens van de Amster
damse grachtenhuizen had over
genomen. Dit om Nederlanders,
die in de Baia d'Argento een
tweede woning willen kopen,
eventueel met een stukje chau
vinisme te kunnen gerieven.
VEELZIJDIG
Wat zo merkwaardig is aan
Giovanni is zijn veelzijdigheid.
Alles wat aan het neerzetten en
het betrekken van een huis te
pas komt, laat hij precies slui
ten. De cirkel begint bij de eer
ste werktekening en is pas rond,
als hij de inrichting heeft ver
zorgd en de sleutel aan de koper
heeft overgedragen.
Exterieur, of interieur
Maurelli draait er zijn hand niet
voor om. Ook als binnenhuisar
chitect bestaat er bij hem een
typische drang naar het zuiden
en het oosten.
„Het komt door de Middel
landse Zee", lichtte hij toe. „Of
men nu in Spanje komt, of in
Italië, de stijlen verschillen niet
zo veel van elkaar. Huizen die
in warme landen staan, hebben
tot hoofddoel de zon te weren.
Daarom maak ik kleine huiska
mers en grote galerijen, of ter
rassen. Daarom kan men in mijn
bouwsels zoveel karakteristieken
van de typische zonne-landen
ontdekken."
We hadden het daarnet over
Anita Ekberg in het kale,
maar vermaarde visrestaurant
van San Felice kwamen we haar
tegen. Ze zat aan een tafeltje
zuppa di pesce te lepelen: een
specialiteit van het huis, dat op
een Marseillaanse vissoep lijkt,
en van spigola's, orata's en den-
tice's wemelt. Naast haar wie
belde haar donker kijkende
man: de jonge, maar grijs
geverfde Rik von Nutter, die in
een nieuwe, Italiaanse film haar
tegenspeler is.
De begroeting was koud
van Ekberg naar Ijsberg is ten
slotte een kleine stap. De hoog
blonde Zweedse, die in het ge
wone leven nog steeds een paar-
destaart draagt, liet de warm
voelende Giovanni een seconde
of acht met uitgestoken hand
staan. Rik maakte al die tijd
geërgerde gebaren, waarbij z'n
lange haar als een borstel over
de kraag van z'n colbertje heen
en weer bewoog.
BOLLETJE
Anita het was wel duide
lijk heeft het wel wat hoog in
ttis had. Het was zijn opdracht-
iver; hij bouwde voor hem. En
i man was toevallig bij hem
luis dus: „Kom mee!"
„Een niet onaardig huisje",
immentarieerden we, toen we
t in het bos gelegen woning
in Giovanni betraden. We be-
Jelden meer, maar „understate-
lents" doen bescheiden mensen
Doit kwaad. Op de sofa, achter
in hand-beschilderde beker
et geurige, muskaat-achtige
>rt, zat de Nederlander, om wie
ït ging: de Rotterdammer Ma
llus in 't Veld (net 40) ook
zo'n lachertje. Op het punt
in het zich mondeling uiten bij
lezier zouden Giovanni en hij
1st broers kunnen zijn.
'Marinus in 't Veld „Zeg
iaar Marveld, want zo heet m'n
tma ook" zit in de make-
ardij, hoewe1 hij oorspronke-
jk uit de horeca-sector stamt.
In Spanje, in Zuid-Frankrijk en
bij het Lago Maggiore heeft hij
huizen gebouwd (en verkocht):
tweede woningen, die tegen
woordig bungalows heten. Wie
le kopers waren? Nederlanders,
)uitsers, Scandinaviërs en Bei
en, die wél de zon, maar niet
le beschikking over contanten
In de Baia d'Argento, die 100
lilometer ten zuiden van Rome
igt en 150 kilometer ten noor
den van „mia bella Napoli",
heeft Marveld thans een nieuw
werkterrein ontdekt. Het ligt
aan de voet van de Monte Cir
ceo de „heksenberg" uit Ho
merus' Odysseus dicht bij de
Middellandse Zee en het (rijke)
viswater van het Lago di Paola,
en niet ver van het onzindelijke,
doch pittoreske dorpje San Feli
ce. Dat men er zon en geen
storm, of regen moet hebben, is
buiten kijf. En dat het zomersei
zoen zich ook daar met 6 maan
den laat tellen (april tot okto
ber), is voor de Romeinen geer
vraag, maar een weet.
EXCLUSIEF
Een exclusieve en daarom
veelal door exclusieve mensen
bezochte streek, die Baia d'Ar
gento. Anita Ekberg, Zweeds-
Amerikaanse filmactrice van
(tanende?) wereldfaam, heeft er
een bungalow staan, evenals
Amadeo Nazzari en Mario Ca-
rotenuta, twee Italiaanse helden
van het witte doek. Dottore
Pugliese Sergio, president-direc
teur van de Romeinse televisie,
woont er een paar maanden per
jaar, terwijl Marveld, die elders
onder zon exquise mogelijkhe
den te over heeft, er een repre
sentatief huis laat neerzetten.
De Amerikaanse winkelmag
naat Ralph Fantasia heeft in de
Baia d'Argento geresideerd. Niet
lang overigens, want z'n nieuwe,
nog nauwelijks bewoonde reu
zen-villa is thans voor een dikke
drie ton te koop.
Nooit van Ralph Fantasie ge
hoord? Wij ook niet, tot we, mét
Giovanni Maurelli, door de lege,
met tegels bedekte salons en
badkamers (vier stuks) van zijn
buitenverblijf dwaalden. Wat
ons nog altijd 't meest fasci
neert, is het feit, dat Ralph, be
halve een lieve duit, een lieve,
IN DE CROTTA NEAN
DERTHAL bij Sabau-
dia stond hij plotseling
naast ons. We hadden
hem waarschijnlijk over
't hoofd gezien, of al
thans geen kennis met
hem gemaakt, als hij
minder grol lig was ge
weest. Hij kwam name
lijk met een stuk men
senschedel aandragen,
toen we de gids vroegen,
waar zich het hoofd van
de wereldbekende Nean
derthalmens bevindt
in een museum in Rome.
weten we nu wiens
verkruimeld skelet overi
gens weinig indruk maakt
„Look here", zei dott. ing.
Giovanni Maurelli in gebroken
Engels. Hij grimaste wat en
wees met een vinger naar het
beschimmelde doodshoofd,
waarvan de onderkaak ontbrak.
Een oud grapje waarschijnlijk.
dat dagelijks wordt gemaakt. De
schedelpan ligt zo voor 't grij
pen, maar valt niet op. Achter
het lelijke traliewerk ziet men
meer knoken van mens en dier,
met inbegrip van ül of niet ter
plaatse gevonden, versteende
\nammoetbeendere n.
Een bulderende lach, die sta-
|actitische echo's te voorschijn
toverde in het muffe hol, dat
inkele tienduizenden jaren gele
ien reeds bewoond zou zijn ge
weest. De Italiaanse architect,
iie doctor en ingenieur voor zijn
kaam heeft staan, had zich voor
gesteld. En twee dagen lang zou
tijn bariton ons begeleiden, dik
Ipijls tot jubelende hoogten op
gevoerd.
SlÓG ÉÉN
De zin: „Ik ben Nederlander",
ipende als het ware alle deuren.
)e „Aah's" en de „Oooh's" wa-
'en niet van de lucht. Er was
lóg een Nederlander in de Baia
l'Argento (Zilverbaai, doch ge-
jruikt als naam van een streek),
paar hij als Romein een tweede
den per stuk. Grond, alles is er
bij. Alleen staande huizen ja,
die zijn natuurlijk een beetje
duurder".
Maurelli is ongetwijfeld een
succesvol architect. De Romeinse
„Tante Pos", die een miljoenen
metropool verzorgt, is domweg
niet op een dwaalspoor te bren
gen, ook al vergeet de brief
schrijver het totale adres.
Sinds 1950, toen hij als 28-
jarige afstudeerde, heeft hij zich
een keurmerk van een naam in
Italië gemaakt. Hij zette al meer
dan 300 bungalows neer, om de
grote gebouwen maar eens te
vergeten. Een intermezzo van
twee jaar beleefde hij in Pa
CONCREET
Marveld voegde er, nóg con
creter, aan toe:
„Voor 35.000 gulden heb je al
iets. Vier bungalows onder een
kap, maar elk met een vrije
zijde, doen ongeveer 65.000 gul
doch grillige vrouw moet bezit
ten. Nog maar net had hij z'n
Italiaanse residentie betrokken,
of de „Misses" vond het wat een
zaam daar. Spoorslags ontruim
de hij de nog naar kalk ruiken
de galerijen, waarop hij zich zo
graag en zo lichtvoetig voortbe-
„Nou moet je niet denken",
verduidelijkte Giovanni, „dat al
les hier zo duur is. „Hoewel de
grond al 30 gulden de vierkante
meter kost, kan er nog vrij
goedkoop worden gebouwd".
