Piet
de
poes
DUBBELAARS VAN
VONDEL
FRANS EERBEWIJS
VOOR CALVIJN
NIEUWE BOEKEN
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 13 JUNI 1964
^/JET WILD kloppend hart zat Eva
op de rand van haar bed. Dat ze
*t nu ook nog dromen moest! Terwijl
ze heel de week al met die angst in
haar lijf had rondgelopen. Gingen ze
maar nietZe bleef veel liever thuis.
Kon ze heerlijk het weekend wat luie
ren en lezen. Zo'n paar dagen op reis
was eigenlijk niets gedaan. Ze had ge
hold om klaar te komen. Want het huis
moest toch op orde en met kleren
moest je rekenen op elk soort van
weertype. Ze was doodop en dan ook
nog die angst er bij....
Toen het bonzen wat bedaard was,
stond ze op en liep op blote voeten naar
beneden. Ze moest eerst maar eens
flink wakker en desnoods ijskoud wor
den voor ze weer slapen ging. Ze
schonk zich wat gazeuse in en probeer
de niet meer aan haar angst te den
ken. Maar deze liet zich niet verdrin
gen. Haar hele lichaam was nog vol
van de benauwde droom. Ze voelde nog
haar ogen uitpuilen van ontzetting. Ze
zag nog hoe het water buiten langs de
ramen omhoog liep, terwijl het proces
in de auto zich iets langzamer voltrok,
maar toch met dreigende zekerheid.
Deuren open als het water in de auto
voldoende was gestegen? Bakerpraat
jes. Wie zag kans, om een vin te ver
roeren, als het onheil als een moorde
naar op je af kwam? Was men in 't
aanschijn van de dood al niet gevan
gen in een verstijving?
Eva huiverde. Zou het een voorge
voel zijn? Een waarschuwing mis
schien? Zo iets bestond toch? Of kwam
het doordat ze gisteren met Gré zo uit
gebreid 'het voor- en nadeel van een
open dak tegen elkaar had afgewogen?
Inderdaad, met een dicht dak had je
meer kans van overleving, als je over
de kop sloeg; maar als je in het wa
ter terecht kwam?.... Eva huiverde op
nieuw.
Omdat ze haar tobberijen in de kou
de keuken toch niet kwijt kon raken,
ging ze maar weer naar bed. Als ze
niet voldoende nachtrust had genoten
was ze morgen een wrak.
Het warme bed deed haar toch goed
en tegen Henks rug aan soesde ze
spoedig in en sliep vrij rustig. Er was
niet veel bewegen in haar dromen. Ze
zag slechts een oneindige watermassa.
De golfjes kabbelden zonder gedachten
voort, als haalden ze slechts adem.
Da volgende morgen had ze niet veel
was er nog niet zo ver naast met m'n voor
gevoelens. dat zie ju nu maar!"
Henk schoot in een baldadige lach en gaf
als enige repliek: „We zijn nog niet aan de
overkant, er kan nog van alles gebeuren.
Eva was perplex, hoe durfde hij. Dat was
toch je reinste spotternij. Dat was toch
God verzoeken? Of stak hij alleen de gek
met haar voorgevoelens?
Eva voelde zich op z'n zachtst gezegd
onbehaaglijk. Waren ze maar aan de over
kant. Het gierpontje zag er verre van deug-
tijd om te piekeren. De bedden moesten
opgemaakt, de afwas gedaan. En waren
de kranen goed dicht en kon de kachel
geen kwaad? Was er geen licht blijven plaagd.
wat. Had ze Henk maar eerder van haar
angst verteld, waarschijnlijk was ze dan
door die afschuwelijke droom ge-
branden en zouden de planten het blijven
doen op die paar natte dweilen in 't
lavet?
Ook moest het zonnescherm nog neer
gelaten, anders zou de nieuwe bekleding
van de stoelen verschoten zijn, voor ze er
plezier van hadden gehad. Als ze tenmin
ste nog ooit terugkwam ja....
Levensgroot verrees plotseling weer haar
angst.
Alle kamers bezag ze nadien als
iemand, die er voor 't laatst vertoeft. Of
nee, ze was een ander, die in een huis
rondging, waar mensen gewoond hadden
die i
niet
Gelukkig hield Henk rekening met haar
emoties. Hij nam de bochtjes met een
matige snelheid en spoedig gaf ze zich
over aan de doezeligheid, die haar altijd
beving, als ze een tocht in een auto
maakte. Het werkte beter dan een kal
merend medicijn en het deed haar tot
haar verwondering niet eens veel, toen
ze bij de pont kwamen, de oorzaak van
haar nachtmerrie.
Het pontje voer juist naar de overkant,
dus zette Henk de motor af. Wat stil was
het opeens. Wat een rust ging er uit van
de landelijke omgeving, die zo te zien geen
niet meer leef- gejaagdheid kende.
keurig op orde, 't wa- Het viel haar tevens op. hoe vlak het land
haald, en dat was vlug gebeurd, want
ze waren de enige passagiers begon
hij aan een wiel te draaien. De installs-
den. Alles
ren nette
geweest maar
star van het ont
brekende leven. Ze
durfde de dingen
nauwelijks aan te
raken, als pleegde
ze heiligschennis.
Ja. maar er moest
toch iets gebeuren
met deze meube-
Ze schrok op uit haar sinistere gedach
ten. doordat Henk riep:
..Ben je klaar Eva, alles is ingeladen."
Toen ze in de auto stapte, zag hij haar
..Niet^', zei ze vinnig, „tenminste, er
zou niets zijn, als jij deze keer eens rus
tig wilde rijden. Met de snelheid waarmee
jij langs de weg raast, is er geen plezier
aan. Dan rijd je gewoon met de dood
voor ogen. Trouwens, ik.... ik heb een voor
gevoel, dat er iets gaat gebeuren. Haar
stem brak af. Ze keek radeloos het raam
uit.
„Kom nou, negentig, dat noemt ze snel.
Een voorgevoel zei je? Belachelijk. Voor
zulke nonsens geef ik geen cent. Ga nu
maar-rustig zitten en laat je lekker rij
den. Dacht je, dat je thuis niets kon over
komen? Als je van de keldertrap valt,
heb je kans dat je eert arm breekt, maar
de mogelijkheid bestaat ook, dat je je nek
breekt.
En wat dacht je van een wandelingetje?
Komt iedereen daar heelhuids van
thuis?"
Henk gaf haar een bemoedigerfd klopje
op haar schouder en startte de motor.
Dat ze 't gezegd had, kalmeerde haar toch
lag achter het lint
van de rivier, in
tegenstelling tot
het landschap, dat
ze gingen verlaten.
Vroeger, toen het
heuvelige land haar
nieuwe woonstreek
verrukt over, net
een sprookje.
Koeien tegen een
helling, hier en
daar huisjes veilig weggedoken in de
plooien van de aarde en niet te vergeten de
schilderachtige kerkjes, die hun spitse
torens trots de hoogte in staken als wilden
ze wedijveren met de heuvels rondom.
Toch benauwde de streek haar op den
duur. Eigenlijk was het vlakke land veel
meer een wonder met z'n openheid, t Leek
net, of je er ruimer kon ademhalen, of er
een frissere wind waaide.
De pont legde aan. Henk keek verge
noegd. omdat hij het steeds weer een
machtig leuk spelletje vond, om de auto
zonder dat de motor liep, de pont op te rij
den. Hij zette de handrem los en daar gin
gen ze de helling af. Ze kregen nog aar
dig vaart, zodat Henk vlak voor ze het gam
mele pontje opreden, gebruik van de rem
moest maken.
Maar kijk, daar had je 't al! Inplaats
van op de rem, trapte hij eerst op het gas-
oedaal wat geen effect gaf zodat het
maar een haar scheelde of ze waren het
pontje aan de andere kant net zo snel
weer afgereden, als ze er opgekomen wa
ren. Het hart klopte Eva ln de keel.
„Stommeling," kreet ze, „dat heb je er
nu van, als je de wagen zonder motor
laat gaan, dan zet je je voeten maar er
gens en weet je de rem niet eens te vin
den. Jij speelt met mensenlevens, jij... Ik
tie leek Eva een ingewikkeld gedoe, met
al die bootjes, aan een lange lijn. Er stond
erg veel stroom, zodat de bootjes willoos
heen en weer slingerden.
Plotseling werden ze opgeschrikt door
een hevig getoeter, wat wel 't sein leek
voor een hele serie vloeken, die de
schipper als mitrailleurschoten uit z'n
mond liet rollen.
Dit maakte zeer duidelijk, dat de zaak
ernstig was. maar of de reeks uitgesto
ten krachttermen het gevaar, dat op hen
afstormde kon weren was een tweede.
Het naderend onheil bestond uit een
boot met sleep, die recht op hen aan kwam
varen. Dat ze dit te laat hadden opge
merkt, kwam doordat de pont aan eén
zijde voorzien was van een houten op
stand. De schipper bleef nog steeds door
razen en schold bij tussenpozen ook nog
op de sleep, die volgens zijn zeggen te
laat getoeterd had. 't Kwam Eva voor,
dat de schipper van te voren had moe-
ten kijken of de kust veilig was, maar ze
zei niets en dacht uitzonderlijk kalm: „Nu
gebeurt er met ons, wat je zo vaak in
de krant leest." enwe hadden juist
een nieuwe koffer."
Dat een mens op zo'n ogenblik nog aan
zulke aardse dingen denken kon! Het be
vreemdde haar, dat de werkelijkheid
eigenlijk veel minder onheilspellend leek,
dan het beleven in een droom.
Toen Henk de auto uitstapte, om de bui
ten zich zelf geraakte schipper te helpen
terugdraaien, bleef ze zitten, zonder
angst. Het kwam zelfs niet bij haar op, om
de kinderen instructies te .teven. Ze zag
het alles rustig aan, alsof ze van te vo
ren geweten had. dat de snelle boot met
een behendige draai zou keren. Hij lag
even later met de sleep schuin achter
zich, stil aan de wallekant. Dat was hun
geluk, want het kostte heel wat kracht, om
de gierpont te doen stoppen en achteruit
te laten varen.
De schipper voer helemaal terug, alsof
hij zich wijs wilde maken, dat hij 't
zaakje zelf ook nog wel had kunnen red
den.
Toen ze voor de tweede keer overvoeren,
daalde er een diepe rust in haar hart. Ze
voelde zich voor de toekomst geborgen.
1111»
Postzegelrubriek
door G. J. Peelen
Is het u wel eens opge-
I vallen, hoe de postzegels
1 eigenlijk, als goede foto-
I verslaggevers, elke gebeurte
nis van enig belang, registre
ren? Op de dag dat drie
staatshoofden: De Gaulle,
president Lübke en groot-
hertogin Charlotte van
Luxemburg, in een gepavoi-
seerde salonboot het Moesel-
kanaal van Thionville tot
Koblenz openden verscheen in
Luxemburg een zegel om dit
feit te memoreren. Afb. 1, een
gezicht op de gecompliceerde
I sluiswerken, en een Rijnaak
op de voorgrond, voor wie de
Moesél nu ook bevaarbaar
geworden is.
En terwijl bij ons de bladen vol
staan met Calvijnherdenkingen, de
grote reformator die 400 jaar ge
leden stierf, eerde het Roomska-
tholieke Frankrijk zijn grote land
genoot, op afb 2.
Nu moet ik er direct aan toe
voegen, dat naast deze prijzens
waardige objectiviteit de Franse
post op dezelfde dag een ander
herdenkingszegel bracht ter com
pensatie: de eerste Franse Paus,
Sylvester II. (938—1003). (afb. 12).
Hij was een geleerd publicist, Ger-
bert geheten. Overigens lag de
aanleiding tot deze herdenkings
zegel noch ln zijn onzeker
geboortejaar noch in zijn sterf
jaar 1003. Kennelijk vond men het
gewenst, als men nu eenmaal Cal-
vijn herdenken moest, toch voor
een Roomse pendant te zorgen,
om geen misnoegen op te wekken
bij at grote meerderheid van het
volk. Overigens zijn we blij met
dit huldebetoon aan Calvijn, pre
cies als we dat zijn met het Bel
gische drietal met een toeslag ten
bate van het Hervormde kerk
centrum in Brussel.
Ik was u de afbeelding daarvan
nog schuldig. Hier zijn ze dan in
de afb. 3/5. Eerst Marnix van St.
Aldegonde, evenals Idelette van
Buren, de vrouw van Calvijn, vol
doende bekend. De laatste afbeel
ding (5) is van de Antwerpse
schilder, Jacob Jordaens, die zich
Rubens, eenzelfde leermeester, A.
van Oort, die ook zijn schoonvader
was. Zijn overgang naar het Cal
vinisme belette hem niet veelvuV
dig voor de roomse kerk te blijven
schilderen en zich ongeremd in
zijn voorliefde voor weelderige
naakten te laten gaan. Zelfs zeer
liberale geesten verweten hem
vaak zijn onbetamelijke scènes op
Waagstuk
Frankrijk herdacht op afb. '5,
een kwart eeuw postnachtvluch-
ten. In het begin een gevaarlijk
waagstuk, een sprong in het
duister, letterlijk en figuurlijk,
maar hoofdzakelijk om ook
Zuidfrankrijk een snelle postver
binding met Parijs te garande
ren. Die eerste postvliegers wa
ren echte pioniers. Argentinië
eert op afb. 7, nog vóór Amerika
zelf, de vermoorde president
Kennedy. Een goedgelijkend
portret en zijn handtekening.
Frankrijk wijdt afb. 9 aan zijn
koning Jan de Goede, tweede ko
ning uit het huis Valois, 1319/1364.
Hij stierf 600 jaar geleden in Lon
den in gevangenschap, na de ver
loren slag bij Poitiers. Hongarije
durft op zijn zegels wat meer dan rikaanse kopers van deze serie? die de bije
de andere oostelijke landen in eer- Hetzelfde land herdenkt ook Gali- se staatshoofden in Addis Abeba,
betoon aan Westerse figuren en leo Galilei, (geboren 1564). We op 25 mei memoreert. Tegen de
gebeurtenissen. Zo ook op afb. 10, stonden uitvoerig stil bij deze gro- achtergrond van de kaart van
hulde aan mevrouw Roosevelt, te, naar aanleiding van het Ita- Afrika, zien we een neger die zijn
Waardering? Stellig! Maar mis- liaanse herdenkingszegel. ketenen verbreekt en een lichte
schien toch ook hoop op vele Ame- Rest on* nog afb. 8 van Togo, toekomst voor zich ziet.
voor u besproken
Malcom angstig afwacht wat er
gaat gebeuren, draait de film van
zijn leven terug. Hij herleeft zijn
huwelijk, met alle fouten. ver-
De gebroken fluit, door Alex
ander Noble. Uitgave J. H.
Gottmer, Haarlem.
In de Damiate-reeks is ver
schenen het eenvoudig vertelde,
maar ontroerende verhaal van een
Jonge Zuidafrikaanse neger, die
van een muziekstudie te Londen
terugkeert naar zijn geboortestad.
Hij zal van zijn muzikaal talent
getuigen voor een publiek van
Afrikanen en acht blanke eregas
ten.
Tijdens het fluitconcert ontstaat
ln het stadje een rel, veroorzaakt
door enkele handelaars in verdo
vende middelen, die uitloopt in
discriminatie ten grondslag ligt.
Vanuit een grondige kennis en
diepe bezorgdheid beschrijft de
Zuidafrikaanse auteur de gespan
nen sfeer waaruit zo licht een
conflict ontstaat. Zuiver worden
actie en reactie, willekeur en wel
willendheid weergegeven. De
schrijver bewijst een scherp ge
voel voor de menselijke verhou
dingen tc bezitten, waardoor hij
duidelijk kon maken hoe moeilijk
oplosbaar de problemen rondom
de rassendiscriminatie ln zijn land
zijn.
Konvooi der verdoemden,
door James Pattlnson. Uitga
ve N.V. De Arbeiderspers,
Amsterdam.
Het transport van brandstof en
industriegoederen naar Rusland is
een van de gevaarlijkste opdrach
ten, die de Engelse koopvaardij
in de Tweede Wereldoorlog heeft
uitgevoerd. „Konvooi der ver
doemden" is het verhaal van een
van die reizen, waarbij alle sche
pen door de Duitse vliegers in de
grond worden geboord. Het ver
haal speelt zich af op een van de
schepen, de Rosa Dartle. Ondanks
dat de bemanning het onder el
kaar niet zo heel best kon vin
den, wist men toch eendrachtig
een groot aantal Duitse aanvallen
af te slaan. Ten slotte breekt het
schip, dat geladen was met alco
hol tijdens een orkaan in tweeën.
Enkele overlevenden zwerven da
genlang met een reddingboot in
de Poolzee, tot zij land bereiken
en na een moeizame tocht door
de sneeuw door de Russen wor
den opgepikt. „Konvooi der ver
doemden" is spannend en goed
geschreven.
Op leven en dood, door Ed
mund Fuller. Uitgave De Fon
tein, ftreent.
Aan de uitgebreide reeks dok
tersromans in de Fontein-serie is
er thans weer een toegevoegd,
een werk van de Amerikaan Ed
mund Fuller. Hoofdfiguur in het
boek is Malcom Anderson, die op
bezoek is bij zijn vrouw Jean in
het ziekenhuis, waar zij zojuist
een operatie heeft ondergaan.
Plotseling treden er complicaties
op en hals over kop wordt de
vrouw opnieuw naar de operatie
kamer gereden. In de uren, dat
Al die herinneringen trekken
zich krampachtig samen in het
verlangen dat zijn vrouw zal blij
ven leven. Zoals in bijna iedere
roman in dit genre, kan in een
van de laatste hoofdstukken de
chirurg Malcolm meedelen, dat
v leeft.
De grote reis, door Jorge
Semprun. Uitgave Meulenhoff,
Amsterdam.
Voor dit grotendeels autobiogra
fische verhaal heeft de oor
spronkelijk Spaanse schrijver
verleden jaar de Prix Formentor
gekregen. Semprun vult met zijn
boek de bibliotheek van oorlogs
boeken aan met een opmerkelijk
werk. Rondom de „reis" die hij
maakt van uit Frankrijk naar het
concentratiekamp Buchenwald
haalt hij in zijn herinnering op
de gebeurtenissen die daarvoor
en daarna zijn gebeurd. Duidelijk
laat hij uitkomen dat hit niet als
oud-strijder het leven wü ingaan.
Voor hem begint n« het kamp een
nieuw leven waarin hij vecht voor
een betere samenleving.
Over en sluiten, door Roald
Dabl. Meulenhoff-pockets. Uit
gave J. M. Meulenhoff, Am
sterdam.
Het is bekend, dat Roald Dahl
de kunst van het schrijven ver
staat. „Kiss Kiss" en „Someone
like you" kregen grote bekend
heid. Met zijn bundel verhalen
„Over en sluiten" zal het niet
anders gaan. In de korte en bon
dige verhalen toetst Dahl het psy
chologisch effect van de oorlog in
de lucht op jonge mannen, die
hun werk in de steek lieten om
het fascisme te bestrijden. Hij
tekent hen scherp in hun angst,
hun zwakheid en hun dapperheid.
Vooral het verhaal over het Griek
se meitje Katine ontroert.
Meisjes gevraagd, door Mary
Baardman. Uitgave La Rlvlè-
re en Voorhoeve, Zwolle.
Een boek, dat bij oudere meis
jes in de smaak zal vallen. Loes
Verstraten, de heldin van deze
meisjesroman, ziet in het leidster-
schap in een internaat voor schip
perskinderen haar ideaal. Haar al
te voortvarend optreden en vurig
enthousiasme brengt haar meer
malen in conflict met haar direc
trice, haar collega's en haar
vrienden. Uiteraard wint in dit
blijmoedige boek het warme hart.
dat Loes voor de gedupeerde
schipperskinderen heeft.
Het gebroken beeldje, door
Bep. Benschop. Uitgave G. F.
Cailenbach, Nljkerk.
Deze roman lijkt ons typisch
een boek van een zekere naïvi
teit. Het taalgebruik is niet sterk.
Niettemin een aardig verhaal, dat
zijn waarde ontleent aan de teke
ning van een sterke en gezonde
liefde, hetgeen tegen de achter
grond van veel moderne literatuur
al een verademing is. Margreet
Lodewijks, hoofdfiguur in dit boek,
neemt na veel moeilijkheden de
grote beslissing om haar leven te
binden aan een invalide man.
Juist in deze bladzijden had meer
overtuigingskracht het boek op ho
ger plan kunnen brengen.
Proefballon verschijnt
elke veertien dagen ln
het zondagsblad.
voor Iedere geaccep
teerde inzending te er
een postwissel.
stuur (s.v.p.J foto's,
tekeningen, gedichten,
verhalen, commentaren,
Ideeën of wat Je nog
meer hebt naar de re-
da kt le „Ruimte voor
ons" van deze krant-
kijkt hij niet, en af en toe
springt hij op dc schutting om
naar de vogels te loereo. Dan
gaat hij weer languit rallen
in het grind of ruiken wat er
nu van de keuken naar hem
toe waait. Koffie. Verdraaid,
dat ik dat toch allemaal mant
moet aanruiken, denkt hij.
Als er aardappels geschild
worden verandert hij op slug
De strijdvaardige uitdrukking
in zijn ogen maakt plaats voor
een goedzakkige, harlverove-
rende poezeblik en je inoet wel
een hond zijn, wil je hem die
paar stukjes aardappel onthou
den. Hij strijkt niet zijn poot
over je schillende handen, zo
dat het een wonder mug he
ten dat hij zich nog niet aun
het mes gesneden heeft, en
bedelt zo zonder ophouden
schijfjes aardappel. Zijn ogen
trekken samen en zijn snuit
wordt een snoet gisteren
had hy er nog een vogel mee
te pakken.
Ik gooi hem wat steentjes
op zijn flanken als hij weer
ligt te soezen. Bliksemsnel
schiet hij erop af als waren
het grote vlooien die hem
dwars zitten. Dan denkt hij,
dank je de koekoek en even
later ligt hij zowat ónder de
stenen. Maar hij verroert geen
vin meer. Dat is te zeggen: zijn
staart is onophoudelijk in be
weging en ziju ogen nemen
uitdrukkingen aun van venij
nig, berustend, meewarig, neer-
buigend enzovoorts. Niet me
lancholiek, want hij weet nooit
wat hij een minuut geleden ge
daan heeft of van plan was
le doen.
Als hy zich verrolt en in
de huurt van zijn bek ver
schijnt plotseling een ,akje,
dan maakt hij natuurlijk van
de gelegenheid gebruik cn le
vert hij er complete veldsla
gen mee. Neemt hij weer een
andere houding aan en in zijn
gezichtsveld vertoont zich een
duidelijk hoorbare bromvlieg,
dan volgt hij het ineckt inten
sief en denkt ondertussen kom
jij maar bij mij. Zijn aan
dacht wordt onmiddellijk af
geleid door een kwetterende
vogel, maar als de vlieg har
der gaat brommen, weet hy
niet meer waar hij beginnen
moet met naar te kijken cn
zijn kop schiet onrustig heen
en weer tot hij genoeg krijgt
van deze heduvelarij. Per slot
is een kat niet overal goed
voor. Óf een vogel, óf een
bromvlieg, maar beide is te
Hij staat traag op, rekt zich
uit cn begint als op een mo
deshow in mijn richting te
wandelen. Net doen alsof ik
nergens naar toe ga, denkt hij,
en eigenlijk ga ik ook nergens
naar toe. In dc schaduw van
mijn stoel klapt hij in elkaur.
Lekkerrrr koel. Woef!, daar
bast de hond van de buren op
zijn te klein balkonnetje. Stik,
denkt pielertje poes en hij
knippert niet een» met zyn
hem op schoot,
hij begint te niesen. Ik weet
niet of dat mag van de Die-
rcnbescheriniiig. maar ik doe
het al jaren.
TOM VAN DEEL
oooooooooooooeo
2aDEftfiNIJtKZO£K
ER UIT GELICHT
D. D. te M.: Je
kunt jouw 'kunst
min' intensiveren
naarmate je de
kunst (bijvoor
beeld van het
schrijven) leert
verstaan. Wij zijn
het natuurlijk
met je eens, dat
zelfkennis een
van de moeilijk
ste opgaven is,
maarzonder
zelfkritiek die
we in jouw wel
erg zwevende
fantasie niet heb
ben ontdekt
kom je geen stap
verder. Eerst vei
lig op de begane
grond zien te ko
men en dan voor
zichtig opnieuw
beginnen. Sterk
te.
maar zouden de
mensen jouw
ging wél willen
lezen?
A. v. G. te B.:
Kom je zelf eens
lachen?
H. F. te 's-G.:
Had bij het schrij
ven van 'Gewoon
een praatje' maar
gedacht aan het
spreekwoord:
„Praatjes vullen
geen gaatjes".
Heb je moderne
jongeren ooit zul
ke antiek-melige
stoplappen-boe
kentaal horen be
zigen tijdens een
onderonsje? En
dat nota bene bij
een pilsje Een
pittiger verhaal
willen wij graag
van je hebben;
een verhaal waar
in je jezelf bent.
