AMERIKA
1 TROTSE „EMPRESS OF IRELAND" VERGING
ZATERDAG 30 MEI 1961
Geschiedenis van een wereldmacht
een werk
"W/"AT is er overgebleven van het oude ideaal, dat de
1 Verenigde Staten van Noord-Amerika heeft gemaakt,
tot wat zy nu zqn? Zijn de verwachtingen van de-miljoenen
mensen uit alle delen van de wereld die het „lege con
tinent" hebben bevolkt en wier nakomelingen thans een
volk van bijna 200 miljoen zielen vormen, vervuld? De
Franse schrijver André Maurois geeft er in zjjn pas ver
schenen boek een kernachtig antwoord op. Hij zegt: de
vraag is zo slecht gesteld, want Amerika is geen voltooide
zaak en zal dat ook nooit zijn. Het is een werk in uitvoering,
dat niet ononderbroken kan voortgaan. Er zijn geweldige
hindernissen geweest: twee wereldoorlogen en een grote
depressie. Het heeft echter ook profgt getrokken van die
moeilijkheden. En al is het volmaakte geluk dan ook geen
werkelijkheid geworden (hoe kan het ook?) de grote massa
heeft de vruchten geplukt van de voortdurende vooruit
gang van wetenschap en techniek, van de stijgende pro-
duktie, van het hogere levenspeil. Het stoffelijke welzijn
is vanzelfsprekend ook niet alles, maar de volken die het
moeten ontberen beklagen zich over dit gemis bitter.
in uitvoering
Meer dan ooit staan de Verenigde Staten in het middelpunt van de belang
stelling. Amerika zoals het gemakshalve vaak wordt genoemd draagt de
grootste verantwoordelijkheid voor vrede en veiligheid in de wereld. Het is het
rijkste land, maar er blijkt toch nog een schrijnende armoede onder zijn bevolking
te heersen. Er worden dit jaar belangrijke presidentsverkiezingen gehouden, die
de buitenwereld de indruk geven, dat de Ver. Staten een huis zijn, dat tegen
zichzelf verdeeld is. Gelukkig geven de feiten een ander beeld. De Fransman
André Maurois, geschiedschrijver en romancier, die de States uit eigen ervaring
heeft leren kennen, heeft er enige tijd geleden een boek over geschreven, dat
thans in het Nederlands is vertaald. Het is door Hollandia n.v. te Baarn op de
boekenmarkt is gebracht onder de titel „Van Wilson tot Kennedy de geschie
denis van de Verenigde Staten als wereldmacht". Een onzer redacteuren geeft
in nevenstaand artikel zijn indrukken weer over dit objectieve en daarom zo
waardevolle boek.
Ook de Amerikaan van van
daag is er van overtuigd, dat in
zijn land een maatschappelijke
orde is geschapen, die bevredi
gend is, niet voor iedereen, maar
voor de overgrote meerderheid
Hij weet. dat deze orde verbeterd
alles 'bij elkaar genomen
2iet hij het werk van de verschil
lende generaties als een succes.
De koopkracht van de gemiddel
de Amerikaan stijgt, zijn werktijd
wordt korter, zijn vrouw heeft
het gemakkelijker. Wat de arme
immigrant rondom 1910 voor zijn
kinderen verlangde is nagenoeg
bereikt. De ouders zijn trots op de
nieuwe kennis, die hun kinderen
vergaren. En- over de bevolkings
toename maakt de Amerikaan
zich wat zijn land betreft
niet druk. In de afgelopen twin
tig jaren heeft hij een onafgebro
ken uitbreiding waargenomen
van de middelen van bestaan.
Hij heeft eerder last van de over
vloed, dan van gebrek. Zelfs is hij
geneigd, de mogelijkheden van
de vooruitgang als onbeperkt te
beschouwen en zijn land nog steeds
te zien als dat van de veelge
roemde onbeperkte imogelijkhe-
Systeem
Terecht is de Amerikaan ook
trots op het goed functioneren
van de staatsinstellingen in zijn
land. Het is ook van grote bete
kenis, dat het regeringssysteem,
hetwelk door de Vroede vaderen
werd geschapen, bestand is ge
bleken tegen de tijd, ondanks het
feit, dat het land een continent
is gaan omvatten, dat de bevol
king buiten alle proporties is toe
genomen en dat immigranten
van alle rassen zich hebben ver
mengd met de kleine groep
Noord-Europeanen, de werkers
van het eerste uur. Ook in tijden
van ernstige crises, in perioden
van oorlog heeft het systeem kun
nen functioneren. De burgeroorlog
bracht het in gevaar, maar het
bleef overeind. De president van
de Verenigde Staten blijft in de
ogen van zijn landgenoten een
verheven en met ontzag beje
gend persoon, waar de natie
afgezien van verkiezingsperioden
zich meestal eensgezind om
heen plaatst. Dat hij bovendien
een zeer belangrijke rol in de we
reld buiten Amerika moet vervul
len, als hoofd van de machtige
westerse democratie, verhoogt
volgens Maurois zijn prestige nog.
Ook de ideële krachten van de
republiek, de fundamentele vrij
heden. behouden een bijna gods
dienstig karakter. Al behoren de
Amerikanen tot een menigte ver
schillende kerken, de vrijheidszin
is de gemeenschappelijke factor
van hun geestelijk leven.
Conservatisme
Het conservatisme steekt ook
in de Verenigde Staten van tijd
tot tijd de kop op, zoals thans
weer het geval is. Meestal wordt
het gepersonifieerd door recht
schapen en voor zichzelf overtuig
de mensen als Wendell Willkie en
Dwight Eisenhower. Maar de
scheidingslijn tussen conservatis
me en liberalisme wordt vager.
Scherpe tegenstellingen ontstaan
slechts dan, als het conservatis
me zich laat overmeesteren door
verwoede reactionairen. Maar die
hebben gelukkig nooit lang het
oor van de natie. Zo zal het ook
senator Barry Goldwater vergaan,
die de spreekbuis is geworden
van een extreem conservatisme.
Aanvankelijk werd gevreesd, dat
de gebeurtenissen in de interna
tionale arena hem de steun van
het Amerikaanse volk zouden be
zorgen. Bij de voorverkiezingen
is echter gebleken, dat de gemid
delde Amerikaan hem niet mag.
Alleen via de partij-apparaten in
verschillende staten, waar geen
voorverkiezingen worden gehou
den, heeft hij een sterke positie
binnen de Republikeinse partij
kunnen opbouwen. En zelfs al zou
hij er in slagen, de kandidatuur
van deze partij in de wacht te sle
pen, dan kan met een aan zeker
heid grenzende waarschijnlijkheid
worden gezegd, dat het Ameri
kaanse volk in november zijn
krachtige steun zal geven aan
zijn tegenstander. En het ligt in
de lijn der verwachtingen, dat de
Democratische partij zal worden
vertegenwoordigd door president
Johnson....
Het „ideaal"
Het boek van Maurois handelt
echter niet over Johnson en Gold
water maar over ,,het Ameri
kaanse ideaal" en wat daar in de
periode ,,van Wilson tot Kenne
dy" mee is gedaan. Dat ideaal eis
te gelijkheid van kansen. De
frontier, aanvankelijk de over
gang tussen beschaving en braak
land, had in dit opzicht een
hoofdrol gespeeld. Daardoor werd
het nationale karakter gevormd.
Daar in het gezicht van het
overal loerende gevaar was
men op elkaar aangewezen, ont
stond een gevoel van hulpverle
ning en broederschap. De fron
tier had de kans geboden, zich
los te maken van de dienstbaar
heid van de oude beschavingen.
Men trok lege ruimten binnen om
eersterangs burgers te worden in
nieuwe steden. Die vorm van ge
lijkheid kon echter niet blijven
bestaan zij zou slechts blijven
voortleven als een traditie en een
verlangen. Aan het eind van de
vorige eeuw werden de weinige
rijken steeds rijker en de armen
nog armer. En de tegenstelling
tussen het ideaal van gelijkheid
en de bestaande ongelijkheid nam
verontrustende vormen aan. De
Ver. Staten waren te snel groot
geworden. Er was behoefte ont
staan aan grondige maatschappe
lijke hervormingen. Velen waren
uit Europa gekomen in de hoop
op maagdelijke grond een „gou
den eeuw" tegemoet te gaan en
j^TTVVTVfVWVV?TfVtTTTVT?rr?VTTT'ï|
Het ideaal leeft nog 1
t steeds voort 1
3
opeengehoopt in wolkenkrabbers,
wachtten de nieuwe burgers kop
pig op hun kans, of tenminste op
die van hun kinderen. De jaren,
voorafgaande aan 1914 (het jaar
waarin Wilson president werd)
waren ondanks crises en onrecht
jaren van hoop. De trompetten
van de verandering schetterden.
Het ging, aldus Maurois, om de
terugkeer naar een waarachtige
democratie, controle op de econo
mie, een rechtvaardiger verde
ling van de winsten, het uitdrijven
van de armoede, tegen de vorming
van enorme, kunstmatige, uit een
pennestreek geboren vermogens.
En dat moest gebeuren zonder
de ondernemingslust
ren of de vrijheid aa
De hartstochtelijke z
lijkheid bleef. En de
met grote macht wai
moesten dat goedmaken door
hun manieren de gelijkheidsidee
te onderstrepen. Zij moesten ka
meraadschappelijk doen, handen
schudden, hartelijkheid tonen,
mensen bij hun voornaam noe
men, hun ondergeschikten te
woord staan in hemdsmouwen.
En de Amerikanen van vandaag
kunnen zich de samenleving van
hun eigen land moeilijk anders
voorstellen.
Wlison
bekleed,
van hem verwacht. Hij had het
Amerikaanse volk beloofd, dat
zijn presidentschap een tijd van
hervormingen en van vrede zou
zijn. Het begon ook inderdaad, zo
als hij gehoopt had. Maar toen
brak de oorlog uit waaraan hij
zijns ondanks zijn volk moest
laten deelnemen. Deze oorlog
bracht een ongeëvenaarde revo
lutie teweeg in de Amerikaanse
levensstijl. Velen hebben Wilson
de schuld gegeven van die oor
log en van de „vrede", die er
uit voort kwam. De waarheid
was echter ingewikkelder. Wilson
heeft geprobeerd, de wereld de
weg te wijzen naar wijsheid, orde
en gematigheid. Maar wat kon de
ze ene, vaak zonderlinge, man uit
richten tegen de geweldige krach
ten, die ontketend werden. De
kwaliteiten van Wilson waren zijn
rechtschapenheid, zijn toewijding
aan een ideaal, dat aanvankelijk
abstract was, maar in het creatie
ve handelen aan concreetheid
won. Zijn tekortkomingen waren
een intellectuele trots, die hem
ondoordringbaar maakte voor de
meningen van mensen, die hij
niet mocht. Zijn grote doel was,
de massa's te bevrijden uit de
machtige greep van het grote za
kenleven en de individu te ver
lossen uit de tyrannie in al zijn
vormen. Het wezen van zijn Nieu
we Vrijheid was, de economische
suprematie van een kleine min
derheid te beëindigen en kansen
te scheppen voor alle burgers, het
oude Amerikaanse ideaal.
Fouten
De fout van Wilson was, aldus
Maurois, te geloven, dat alleen
morele krachten de wereld kon-
(Veroolg op pag. 4)
Wall Street, het financiële cen
trum van de wereld, dat in
1929 op zijn grondvesten
schudde. Foto rechts boven:
Wilson werd enthousiast ont
vangen tijdens een bezoek aan
Engeland, kort na de eerste
wereldoorlog.
Gelijkheid
Het opmerkelijke is echter ge
weest, dat ook toen de Amerika
nen de hartstochtelijke zekerheid
voor ogen hielden, dat eenmaal
alles in orde zou komen op het
beste van alle continenten. Opge
sloten in morsige woonwijken, of
Vijftig jaar geleden
scheepsramp in Canada
ER WAREN
Bandman Green hoorde zingen: „God be with you!
(Van een onzer redacteuren)
1027 DODEN
In de namiddag
van die warme
zondag 29 mei 1914
werd in de vitri
nes van de kanto
ren van de Cana
dian Pacific Rail
ways te Londen en
Liverpool een
haastig geschre
ven bericht neer
gehangen dat de
van alle kanten
toegesnelde voor
bijgangers de
adem deed stok
ken.
„Tot ons diep
leedwezen moe
ten wij mededelen, dat om 2.30
uur vanmorgen vroeg de Em
press of Ireland, terugkerend
uit Canada, op de St. Laurens-
rivier bij Father Point in aan
varing is gekomen met de ko
lenboot Storstad. De Empress
of Ireland zonk onmiddellijk.
Twee stoomschepen waren
spoedig ter plaatse. Een groot
aantal passagiers kon worden
gered en is in Rimouski aan
land gebracht. Op dit ogenblik
ontbreken nadere gegevens. Zo
dra we meer bijzonderheden
weten zullen we ze publice
ren".
Te Londen werden juist voor
bereidingen getroffen voor het
hoQden van een internationaal
congres van het Leger des Heils,
bet grootste dat ooit was geor
ganiseerd. Duizenden Leger des
Heils-mensen. mannen en vrou
wen uit alle delen van de we
reld, waren enkele dagen tevo
ren reeds in de Britse hoofd
stad gearriveerd. Toen zij, in
hun Londense hotels, van de
ramptijding hoorden begaven zij
zich naar de St. Paul's, de gt.
Martin's, de St. Pancras en an
dere kerken om te bidden, want,
zij wisten, dat zich op de Em
press of Ireland een zeer grote
Canadese delegatie had inge
scheept.
En de inwoners van Liverpool
trokken naar het gebied van de
Mersey, waar het grootste ge
deelte van de zevenhonderd kop
pen tellende bemanning woon
achtig was.
Engeland, nee. de hele wereld,
wachtte met spanning op ver
dere berichten. De gedachten
gingen terug naar 12 april 1912.
naar de Titanic, het luxueuze
schip waarvan men had gezegd,
dat het onzinkbaar was en op
zijn maidentrip was vergaan, de
zee een prooi -an 1503 slachtof
fers latend. Men werd bij die
ramp temeer bepaald, omdat in
de Londense bioscopen in die
dagen de Titanic-film draaide.
Na enkele dagen bleek, dat
de ramp met de Empress of
Ireland niet minder dramatisch
was. Van de 1479 opvarenden
vonden er 1027 de dood in het
water van de St.-Laurensrivier.
in feite in het zicht van de kust;
slechts 452 passagiers en beman
ningsleden konden worden ge
red. De tijd was te kort ge-
van Cockpoint zichtbaar, zeven ter kwam de Storstad uit de
mijl van Father Point. Edward mistbank te voorschijn, en
Jones voelde zich niet erg ple- recht op de Empress of Ire-
zierig. Nu eens zag hij het licht land af. Kendall schreeuwde nog
verschijnen, dan weer verdwij- zo hard hij kon „volle kracht
nen. Hij dacht, wrevelig: „Een achteruit", en op de Storstad
beroerde nacht voor navigatie", gaf Anderson even hard de or-
Hij wilde op t dat ogenblik de der de machines te stoppen.
Maar het was te laat....
naar Kendall luisterden. Zij
hielpen de matrozen bij het
strijken van de sloepen en bij
het bewaren van de orde. Er
waren er. die zich ontfermden
over kinderen die hun ouders
waren kwijtgeraakt
verantwoordelijkheid
schip niet alleen dragen. Daar
om liet hij door een kwartier
meester Kendall vragen weer
naar de brug te komen.
Op dat ogenblik nan
officier van de wacht
Noorse kolenboot Storstad, 17.000 te
Klap
De Storstad ramde de Em-
ook de press of Ireland met een harde
klap aan stuurboord, ter hoog
de machinekamer, net
ton, het licht van Cockpoint tussen de twee schoorstenen,
waar. Maar Alfred Tuftenes zag Van de brug af riep kapitein
geen reden om zijn gezagvoer- Kendall door de megafoon naar
der, kapitein Thomas Anderson, de storstad. dat zij de voorste-
te waarschuwen. Die had trou- ven in het twaalf voet diepe gat
wens YT°]fw aan boo,rtl' moesten zien te houden, maar
voor Alfred Tuftenes een reden het lukte niet. De schepen raak
te meer om zijn ouwe met te ten van elkander los, en de
storen hij zou het zelf wel storstad verdween in een mist-
klaren. En terwijl hij zag dat de bank.
dSr' te"Ï2e"'Ed Bi™'°rd
waar de loods aan boord 20U ko- ■j"' "9™ da™™ri?S Seschied-
men. die de navigatie over de dt,N°!,v~rdal„ .h,J. p.r«'"
nachtdonkere St Laurends-
weest om meer opvarenden te
redden. Een kwartier na de aan
varing was de Empress of Ire
land al in het donkere water
verdwenen.
De Empress of Ireland, me
tende 14.191 ton, was acht jaar
oud. Gezagvoerder was kapitein
Henry George Kendall, 41 jaar,
een bekwaam zeeman die zijn
opleiding nog op de zeilvaart
had genoten en in 1910 in het
nieuws was geweest, toen hij
door middel van de juist in ge
bruik genomen radio-telefonie de
Canadese politie er van op de
hoogte stelde, dat zich aan boord,
van zijn schip een door de po
litie gezochte man bevond dr.
Hawley Harvey Crippen, de
Londense tandarts, die zijn
vrouw had vermoord en met een
vriendinnetje was gevlucht.
Toen het schip Quebec verliet
speelde het muziekkorps van het
Leger des Heils, 43 man sterk
en opgesteld op het achterdek,
de hymne: „God be with you
till we meet again" („God zij
met u tot wij elkander weer ont
moeten"), hetzelfde lied, waar
mee het het afscheidsconcert in
de Leger des Heils-zaal te To
ronto had besloten.
De passagierslijst telde vele
vooraanstaande passagiers. De
171 leden van de delegatie, die
het Canadese Leger des Heils
De Noorse kolenboot Storstad
alvorens zijn hut op te zoeken
nog een rondwandeling over het
schip en babbelde nog wat met
de kapitein over het weer. Ken
dall zei: „Het is prachtig, hel
der weer. maar het schijnt me
toe dat er mist komt opzetten.
U weet niet hoe snel de mist op
dit gedeelte van de rivier, kan
opkomen".
Rustig zocht de Empress of
Ireland haar weg over het wa
ter. In de verte werden de na-
vigatielichten van twee schepen
zichtbaar, die van de loodsboot
Eureka, waarop straks de loods
Camille Bernier zou overstap
pen, en van de Lady Evelyn,
Brug
ist wat er aan de hand
en zonder orders af te wach
ten, seinde hij het s.o.s. door de
ether, dat door marconist
Whiteside van het station Fa
ther Point werd opgevangen.
Teruc op de brue eochl kapl- Whiteside kon zijn oren niet ge-
teta Kendall mot een kijker de I°.Ye"- geen uur geleden had
vaarweg nauwkeurig af. Hij zag hï d« U«hteI> va° d« Empress
de hen, tegemoet varende Stor- ef. Ireland aan zich zien voorbij-
- één streek op stuurboords- fl'Jden. Aanvarrrtg? Onmogelijk!
Later verklaarde hij: „Een h" tal™deanlat. ,°"mid-
ibank kwam van het land d<d"lk waarschuwde hij de twee
iver de rivier". De afstand ««hepen die in de nabijheid la-
en beide schepen meende d« ^w^ nrttoug
te kunnen schatten op ™"c
Wonderlijk
De wonderlijkste staaltjes van
redding werden naderhand be
kend. De heer en mevrouw At-
well ontfermden zich over Gra-
cie Hannagan, het zevenjarige
dochtertje van de dirigent van
het Leger des Heils-muziek-
korps. In hun radeloosheid
sprongen zij gedrieën overboord.
Ze werden alle drie gered. Het
kind vertelde: „Toen ik in het
water lag zag ik een seconde pap
pie en mammie, zij zwommen
vlak bij mij in de buurt". Maar
ze heeft ze nooit imeer gezien.
Dr. Grant zat opgesloten in
zijn hut. Door de aanvaring was
de deur ontzet. Hij wrong zich
door de patrijspoort, kwam in
het water en begon te zwemmen.
Hij wist zich te redden. Majoor
Morris had de oude commis
sioner Davis Rees op de schou
ders genomen, maar terwijl hij
hem naar het dek probeerde te
brengen ontploften de ketels van
het schip en Morris werd met
Rees in de rivier geslingerd.
Rees verdronk, Morris werd,
gewond, door een redding-
SS
eist dat een
afstand van twee mijl tussen
grote schepen helemaal geen af- P" lf
ituud I. boord
van het afleveren van de post
aan de Empress of Ireland, en
de Eureka, die op het punt stond
uit te varen om een loods aan
de Storstad af te zet-
Hij deed wat hij nog kon doen.
Hij liet stoppen en tegelijkertijd
een sein geven met de stoom
fluit. Kendall keek over de brug
in de rivier en zag, dat zijn
schip inderdaad lag gestopt.
Kalm
Aan boord van de Empress of
Ireland speelden zich intussen
vreselijke tonelen af. Passa-
giers in nachtgewaad renden
Op de Storstad liet Tuftenus, gillend over de dekken van het
bij het horen van de scheeps- steeds meer slagzij makende
fluit, kapitein Anderson waar- schip. Kapitein Kendall wist, dat
schuwen. Anderson antwoordde zijn schip verloren was en dat
1 geen minuut viel te verlie-
de Empress of Ireland
lange stoot. Toen verdween de
kolenboot in de dichte mist.
de purser Ernst
onder leiding
Davis Rees. een Leger des
Heils-veteraan, een onvermoeid
„dienaar van God", zoals hij
zichzelf noemde. Sir Henry Se-
ton-Karr was aan boord, in die
dagen bekend als jager op groot
wild, daarnaast politicus en
schrijver. En de acteur Lau
rence Irving met zijn echtge
note Mabel Hackney. voorts
Leonard Palmer van de London
Financial News en prof. R. A.
Cunningham.
Achttien
Die zaterdag tegen de avond
vper de trotse Empress of Ire
land met een snelheid van acht
tien mijl de St. Laurens-rivier
af naar de Golf van St. Lau
rens. Er waren nog maar wei
nig passagiers aan dek, de
meesten hunner waren na het
diner naar hun hut gegaan. Pro
fessor Cunningham, die in bed
enkele hoofdstukken uit de bij
bel las. vertelde later: „Ik doe
zelde weg op het rustige rythme
James F. Grant, de scheepsarts,
begaf zich van de rooksalon naar
zijn hut. Rowland Ferguson, de
chef-marconist, wachtte op Ed
ward Bamford, die hem zou af
lossen. Olieman Frank Tower,
bijgenaamd Lucky Tower om
dat hij zich in 1912 bij de ramp
van de Titanic zwemmend had
weten te redden, hield in de
machinekamer de wacht.
Om half twee in de nacht van
zaterdag op zondag liet kapi
tein Kendall de machines stop
pen. De Lady Evelyn kwam
langszij en gaf de post over. Ca
mille Bernier liet zich langs de
touwladder aan boord van de
Eureka zakken, en staande op
de loodsboot zwaaide hij de Em
press of Ireland een goede reis
toe.
De volle verantwoordelijkheid
rustte van nu af op de schou
ders van Kendall. Hij liet het
schip een vaart geven van vijf
tien mijl en gaf daarna de eerste
stuurman Edward Jones de or
der goed te blijven uitkijken ter
wijl hij even naar zijn hut ging
om een kop thee te drinken en
warm te worden. Van Quebec
af had hij op de brug gestaan
en hij had het koud.
Kort na twee uur werd uit
flarden van nevel de gasboei
Kapitein Kendall echter, aan
de hand van de richting van
waaruit hij het geluid van de
stoomfluit van de Storstad hoor
de de positie van het schip be
palende. meende, dat de ko
lenboot hem was gepasseerd
•gaf "v
Een fractie
zen. Hij gaf het bevel de Em
press of Ireland te verlaten
„Vrouwen en kinderen gaan
voor". Tegelijkertijd maande hij
aan tot rust en kalmte. De re
actie was verschillend.
Er waren nog vrouwelijke pas
sagiers. die zich eerst wilden
..opdoffen" alvorens zij in zich
.volle kracht vooruit", 111 de sloep begaven. En de Le
ger des Heils-muzjkant Green
vertelde later, dat hij een man
had gezien, die in strijd met de
orders van Kendall, had ge
tracht zich voor de vrouwen en
kinderen in een sloep te sprin
gen, maar door een van de
passagiers van de railing was
weggeslagen.
Gelukkig waren er velen, die
seconde la-
pi trotse passugierscliip Em-
ress of Irelund, dat vijftig jaar
geleden in een kwartier
lied. Hij wist niet of het werd
gezongen door een groep men
sen. die als hij in het water lag,
of dat het uit een boot kwam.
Maar hij herkende het direct.
Het was: „God be with you 'till
we meet again...."
Einde
Toen kwam het einde. Onge
veer een kwartier na de aanva
ring zonk de Empress of Ire
land voor altijd in de diepte.
Kapitein Kendall was de laat
ste, die van boord ging. Hij
sprong in het water en werd
door een van de reddingboten
van de Storstad, die was terug
gekeerd, .gered. De veriieslijst
was lang. Van de delegatie van
het Canadese Leger des Heils.
171 man sterk, werden slechts
26 man in veiligheid gebracht.
Maar de dood had geen ver
schil gemaakt tussen de groten
en de kleinen. Sir Henry Seton-
Karr verdronk, en het echtpaar
Irving en Leonard Palmer. Pro
fessor Cunningham werd gered,
en ook de olieman Lucky Tower,
die een tweede scheepsramp
overleefde.
Te Rimouski, waar de gered
den werden heengebracht en de
stoffelijke overschotten werden
opgebaard, speelden zich ten
tweede male die nacht hartroe
rende tonelen af.
Enkele uren later arriveerde
de eerste trein met geredden in
Quebec. Een journalist schreef
darover in zijn krant: „Ik ont
moette een zevenjarig meisje,
(jracie Hannagan. Ze vroeg me-
„Pappie en mammie zitten niet
zijnf"6 trCin' Zouden ze al 011115
Kapitein Kendell, voor wiens
optreden men grote bewondering
had, werd door een speciaal in
gestelde commissie, die het on
derzoek naar de ramp leidde,
vrijgesproken van alle schuld.
Tuftenes van de Storstad werd
schuldig bevonden aan de ramp.
Hem werd kwalijk genomen, dat
hij kapitein Anderson niet had
gewaarschuwd toen dc mist
kwam opzetten en een tegenlig
ger, de Empress of Ireland, na
derde. Voor de duur van twee
jaar werd hem de bevoegdheid
ontnomen
i als stuurman
