Nachtzuster J. J. Lépinat
0pen briej
JAAGT OVERDAG OP GELUID
mnaii.utiiJM.HM>
czM-lo de cJimar\jiiió bloeit
DE BEZIGHEDEN
VAN UW MAN
Bakken aan tafel vaak geen succes
laa
rs
ZATERDAG 15 FEBRUARI WM
BANDJE SCHEPT SOMS
BAND VOOR HETLEVEN
ls het een troost voor haar,
dat het leven doorgaat na het
waken hij de stervenden? Is
het een blij beeld van de glo
rende dag? Als zuster J. J.
Lépinat thuiskomt van haar
werk als nachtverpleegster in
Den Haag en haar kleine ka
mer binnenkomt in de Fah-
renheitstraat 416, ziet ze door
het bovenraam de belhamels
van de buurt. Hun kwette
rende keeltjes of agressieve
snavels gaan duchtig te keer
ze plegen gelijk met de
zon op te staan, soms een half
uurtje vroeger. Het troepje
gespikkelde herrieschoppende
spreeuwen in de top van de
boom was het eerste geluid
dat zuster Lépinat ving;
's nachts verpleegt ze patiën
ten en overdag jaagt ze op
geluid.
Grijzend haar in losse golven
rond een sterk gezicht. ..Kijk
maar miet naar de rommel", zegt
ze verontschuldigend als ze di
rect al met taart en koffie bin
nenkomt. Haar kamertje is over
vol, pakpapier, kluwens smyrna-
wol, een opklapbed, een tafel en
vier fauteuiltjes waarop zelfge-
knoopte fleurige smyrnadekjes.
Naast de ouderwetse klok een
modern bandopname-apparaat, en
daarnaast dozen vol met bandjes,
waarop het Manneke uit Brussel
een wakend oog houdt.
Zuster Lépinat heeft een bewo
gen leven achter de rug. Haar in
gaat niets boven originele opge
nomen geluiden. Het leven zelf
vangen op een bandje dat is de
fascinerende sport van geluids
jagers." Met behoedzame handen
zet zuster Lépinat een bandje
voor ons op de recorder, de gro
te klok wordt stil gezet, hij zou
een hinderlijk achtergrond tik
tak geven. Even later draait ze
een stukje van het interview af,
waarbij onze stemmen uit de
radio komen.
Babbelzieke spreeuwen zijn de
belhamels van de buurt. Zuster
Lépinat ving hun gekwetter op
de band en onze fotograaf ving
ze in zijn lens.
Geluidsjagen is een prachtige
hobby, niet duur, met vele
facetten. Voor vrouwen zijn er
vete richtingen mogelijk: onder
wijs, ballet, correspondentie, zegt
nerlijke rust heeft daaronder niet
geleden. Kalm en weloverwogen
zijn haar bewegingen en slechts
terloops maakt ze enige opmer
kingen over zichzelf.
,,Ik ben geboren en getogen in
Semarang. Vader was eerste ma
chinist op een suikeronderneming
het Indië van onze jeugd was
fantastisch!" Haar verpleegsters
diploma haalde ze in Bandoeng.
Daarna ging ze in militaire dienst
en werd verpleegster bij het
K.N.I.L. Padang, Bangkok lagen
op haar levensweg, vervolgens
een drie en een halfjarige inter
nering in een Jappenkamp met
steeds minder eten, een langza
me verhongering met aan het
eind het graf voor velen. In 1946
werkte ze in het Militaire hospi
taal in Batavia en verpleegde er
onze jongens die gewond werden
tijdens de eerste politionele actie.
Soerabaja was haar volgende
standplaats. In het Indonesië van
Soekarno voelde zij zich niet
thuis, en zo repatrieerde zuster
Lépinat naar ons land. Aan het
klimaat is ze allang gewend en
ze voelt zich volkomen thuis.
Hoewel het een koude dag is en
zij een katoenen blouse draagt
met korte mouwen, heeft ze pret
tig warme handen en een fris ge
zicht. zeldzaam voor Indische Ne
derlanders.
Echte band
Wat haar tot haar geluidsjacht
bewoog? „In Indië hoorde ik ve
le geluiden waarvan ik dacht:
die moet je vast kunnen leggen."
Eenmaal in Holland hoorde ze
hoe geluidsjagers zich inzetten
om gesproken briefwisseling te
bevorderen tussen militairen bui
tenslands en hun familieleden
hier. Recorderbezitters gingen
naar Limburg of Groningen,
soms werden telefonisch gesprek
ken opgenomen op de band die
een échte band- werd tussen
ouders en kinderen. „Ik schafte
me een bandrecorder aan en
sloot me meteen aan bij de Ne-
Zuster Lépinat ontving de Jeitje
de Bosch Kemper-onderscheiding
en speldt die op haar smetteloos
derlandse Vereniging van Ge
luidsjagers. De vereniging geeft
voorlichting, bevordert gesproken
correspondentie met binnen- en
buitenlandse geluidsjagers, de zo
genaamde „tapespondents". De
vereniging regelt ook het onder
ling uitwisselen van geluiden en
besohikt over een uitgebreid ge
luidsarchief waar ook radio
omroeporganisaties gebruik van
maken.
Hoeveel trucjes je ook met een
microfoon uit kunt halen (het na
bootsen van de donder enz.) er
r;> - rK^^<SOScfcsc8oW»c8GM|e^*<*e8<*«Sic8«<^a8<MK
Het is feest in de vensterbank als de Amaryllis haar
enorme lelicachtige bloemen ontplooit. Het meest
spectaculaire bolgewas dat we in de kamer Kunnen
opkweken. En hoewel ze eigenlijk Hippeastrum
heet en de Amaryllis een plant is, die buiten ge
kweekt wordt, is deze laatste naam zó ingeburgerd,
dat ze wel altijd onder deze eigenlijk foutieve be
naming bekend zal blijven.
Als de bol met moeite en zorg op een warme
schoorsteen of radiator met weinig water in bloei
is getrokken, heerst bij velen de mening dat ze vlak
na de bloei verwaarloosd moet worden. Het tegen
deel is waar, want juist in die periode moet ze re-
servevoedsel verzamelen voor de volgende bloei.
Wanneer ze dus voor uw zonnige raam in de
warme kamer in volle luister staat te pronken,
geeft u veel water rondom de bol en eenmaal in de
week of veertien dagen kamerplantenmest. De
bloemstengels worden zo diep
mogelijk weggesneden als ze
hun tooi hebben afgelegd en
het laatste restje kunnen we er
dan later in verdroogde toe
stand tussenuit trekken.
Het is uitstekend voor de bol
len om vanaf half mei tot be
gin oktober met pot en al bui
ten ingegraven te worden,
waar het misschien alleen wat
meer moeite kost ze niet te
vergeten. De bollen die binnen
blijven krijgen veel frisse lucht
en volop water en mest.
Rusttijd
De eerste week van oktober
komen de bollen van buiten
naar binnen en kan het blad
tot even boven de bol worden
afgesneden. Bij de bollen die
binnenshuis bleien, laten we
het loof gewoon afsterven.
De bollen moet»» au Dun rust
tijd gaan beginne» en we be-
ze dan verder volko
men droog in de pot op een niet
te koele plaats, bijvoorbeeld
in de kast van een verwarmde
kamer. Daar blijven ze tot eind
december of begin januari.
Dat maakt niet zoveel uit. want
de knoppen zijn al in de bol
aanwezig en komen er bij de
juiste behandeling wel uit te
voorschijn. Soms is er in droge
toestand al een tipje van te
zien. Maar in elk geval worden
de bollen aan het eind van het
jaar of in het begin van het
volgende opnieuw aan de groei
gebracht Daartoe wordt de bol
voorzichtig uit dc pot gehaald,
zodat de wortels niet beschadi-
Luchtig
Meestal kan de zelfde pot
weer dienst doen of een maat
groter. Hü behoeft slechts een
paar centimeter ruimer te zijn
dan de omtrek van de bol. Een
potscherf op de bodem leggen
en daarop een luchtig voed
zaam mengsel, bijvoorbeeld
bladaarde met oude koemest en
scherp zand of een goede bloe-
mistengrond. Het is voldoende
als de bol voor een derde deel
in de aarde komt te rusten.
Veel mislukkingen zijn het ge
volg van te diep planten en de
aarde te stijf aandrukken. De
wortels hebben lucht nodig om
nieuwe groei te ontwikkelen.
De aarde wordt dus in het ge
heel niet aangedrukt Na bego
ten te zijn krijgt de pot dan een
warme ondergrond en wordt de
eerste 14 dagen bijna droog ge
houden. Tot de knop geheel bo
ven de bol uitgegroeid is. Met
deze behandeling kunt u jaren
genieten van uw Hippeastrum
en dan brengt zij haar geld wel
op.
A. C. MULLER—Idzerda
Prijs
„Het eerste geluid dat ik ving
was dat van kwetterende spreeu
wen. Luistert u maar. De gelui
den zijn nog fiiet ideaal het
is «fk efcht spannend. Hoe krijg
ik het er op? Het is niet altijd
één twee drie voor elkaar. Op
het moment dat je denkt: ik heb
'tti vliegt de troep weer weg. La
ter heb ik het spreeuwengeluid
verbeterd." We horen duidelijk
het resultaat. De merel is het
eerste wakker en met z'n zuiver
gefluit lokte hij zuster Lépinat.
Ze sloop met de microfoon naar
het bovenluik en ving de helde
re ochtendzang. Wat ze deed met
haar pasverworven oeuvre? In
zenden naar de luisterwedstrijd
van de NVG in de categorie d,
bijzondere geluidsopnamen, max
imale speelduur vier minuten
en won daarmee meteen prijs:
vijf bandjes van 80 meter elk,
„Jagen op geluid ontaardt écht
niet in het jagen op prijzen",
lacht de jaagster. „Trouwens,
het grappige is, dat je je af
vraagt: wie jaagt er nu eigen
lijk? Soms heb je het gevoel dat
het geluid op j o u jaagt, dat heb-
btn ze allemaal!
Voorkeur
Haar voorkeur gaat uit naar
specifieke geluidssnapshots,
jammerende katten (het duurde
enige weken voordat ze ze ge
vangen had), ze laat een gekko
roepen Overgenomen van radio
Indonesia), een merel die alarm
slaat, een nachtegaal die hoven
andere vogels uitzingt. Ze houdt
van opera's en heeft een prach
tige opname van Madame But
terfly, haar voorliefde gaat uit
naar Puccini.
Aan reportages doet ze niet,
maar een gesproken brief naar een
nichtje in Aruba met Kerstmis gaf
haar een wonderlijke voldoening.
De sectie Van de geluidsjagejs in
Den Haag draagt de toepasselijke
naam Tam Tam, er is een eigen
studio in de Goptlijfstraat 134. De
leden wisselen ervaringen èn band
jes uit, en luisteren met z'n een-
en-vijftigeri naar de vakantieher
inneringen die wel zo leuk zijn
als gewone kiekjes. Je hoort b.v.
een auto optrekken, een stem ver
telt: we zijn de grens gepasseerd,
douaneformaliteiten als achter
grondgeluiden. de klaterende wa
terval van Schaffhausen, de sere
nade in een Italiaans bergdorpje,
het is allemaal erg levendig. Er
wordt ook een luisterwedstrijd ge
organiseerd, waarbij de leden mo
gen gissen naar de opgaaf; dat
blijkt een cirkelzaag te zijn, en...
het geluid van een piepjong kui
ken. Spreeuwen, merels, krolse
katers, zij komen wel eens onder
je raam, maar zuster Lépinat
heeft in haar achterhoofd al
een draagbare bandrecorder zit
ten, die er beslist wel komen
zal. Dan wordt haar vrije
tijdsbesteding nog aktiever. Hebt
„Wat is Uw mening
over
„Dat is nu net een probleem,
waar ik wel eens over pieker";
„Soms denk ik: ben of denk ik
nu verkeerd" en „Het zal u wel
egoïstisch toelijken, maar eer
lijk, Ik kan er zo gepikeerd om
zijn", zo lulden een paar zinnen,
die ik uit enkele brieven heb ge
baald. Ze geven mijns inziens
goed weer, dat verschillende
vrouwen wel eens een beetje zit
ten met de vrije-tijdsbesteding
van hun respectievelijke weder
helften. Eigenlijk is dat „vrije
tijdsbesteding" er geen goed
woord voor. in menig geval zou
„avonden-verslindende werk
zaamheden" beter passen. Vori
ge week heeft u daar al iets
over gelezsn, vandaag komt u
er weer enkele openhartigheden
over tegen. Waarbij we uiter
aard ook nu dc schrijvende leze
ressen, die er anders over den
ken, dan Wel tegenover staan,
niet vergeten.
Eerst de „piekerende me
vrouw" té Z. „We hebben gen
drukke zaak", schrijft zij „waar
we beiden in werken. Maar nu
komt het: als de zaak zes uur
's avonds gesloten is, dan be
gint het: één avond altijd vast
huisbezoek (ouderling), kerke-
raad, mannenvereniging (be
stuurslid) en nog voorzitter van
iets anders. En maar vergade
ren en vergaderen. Nooit is er
ontspanning, zelfs op de middag
dat onze zaak dicht is, de zoge
naamde „vrije middag" moeten
er nog klanten van buiten wor
den bezocht. Eerlijk, ik maak me
veel zorgen; de prijsverhogin
gen brengen ook op het ogenblik
al zeer veel werk met zich mee
en dan de boekhouding nog! Ten
slotte is mijn man zó jong niet
meer. Zeg ik er iets van, dan
i-eageert mijn man met „ik heb
keen bevrediging alleen maar
voor het materiële iets te doen
en niets voor Gods Koninkrijk".
De arts, die ik al in de arm
heb genomen, vond ook dat .hij
dan maar iets aan jongeren
moest overlaten, maar ja, toen
was het weer „die zijn niet te
krijgen". Het punt is echter, dat
hij dit allemaal zo bijzonder
graag doet. Dat vaak alleen zit
ten vind ik nog niet het ergste,
ik kan er goed tegen, maar er
zijn toch grenzen".
Grenzen
Grenzenen waar die trek
ken. Dat is ook een probleem
ten huize van de familie V. te
X., waar het programma van
de echtgenoot kort samengevat
De man van deze lezeres zit
nl. ook in het bonds- en kerke-
werk en daarnaast maakt hij
van zijn werk nog zijn hobby
door 's avonds na de dagtaak
bezig te zijn met een soort vrij
willig verlengstuk van zijn be
zigheden, liggend op het admi
nistratieve vlak. Dit is dan een
bijverdienste (maar niet on
derstreept op mijn aandrin
gen!). De twee vrije avonden
worden dan nog gevuld, nee,
niet met het repareren van een
stekker of een deurknop, maar
met allerlei telefoontjes, die zo
nodig gepleegd moeten worden.
Dan wordt er 's zaterdags en
's zondags nog geleerd, kort
om: ik zie hem alleen om te
eten en te slapen en op verjaar
dagen pf andere bezoeken, waar
.we nftt buiten kunnen, dus met
anderen erbij. Hoe ik het vind?
Waardeloos! In jaren hebben
eigenlijk geen echt gesprek
paar avonden
het weer zo. En toch houden
we veel van elkaar! Dat is 't
onbegrijpelijkste, zo besluit de
ze lezeres haar ontboezemingen.
Jalouys
De mevrouw^van
denk ik verkeerd", J
IJ, zegt, nadati, ze all* functies
van haar man heeft opgesomd:
„ten ik. of
auprr. X. te
„Toen ik er van de week,
door de rubriek daartoe aange
zet, mijn gedachten over liet
gaan heb ik me afgevraagd of
mijn man maar beter niet ge
trouwd had kunnen zijn. Hij
vond het al erg geen tijd meer
te hebben voor huisbezoek, om
dat hij ook eens aan mij moest
denken en is hij dan thuis, dan
is hij nog vaak voor de zaak
bezig. We hebben heus een echt
goed gezin en vroeger was het
ook altijd gezellig. Maar moet
ik hem steeds maar laten gaan.
denkend het is voor een goed
doel en mijn man is in dienst
van zijn Heer? Of mag ik ook
aan mijzelf denken? Ik ga bij
na nooit weg. Alleen 's zondags
naar de kerk en als er iemand
jarig is. Ik denk óók wel eens
aan de vrouwen, die om ande
re redenen (cafébezoek en an
dere vrouwen) alleen worden
gelaten. Dan mag ik eigenlijk
nog dankbaar zijn, dat het bij
ons anders is. Maar het leven
is zo kort en wat hebben wij
dan 's avonds aan elkaar?
Wachten blijf ik altijd tot hij
thuiskomt. En dan... misschien
ben ik er wel een beetje jaloers
op. dat hij het zo gezellig
heeft", durft deze mevrouw er
in alle eerlijkheid en met wat
zelfkritiek aan toe te voegen.
Egoïstisch
Twee brieven vat ik samen en
wel die van de echtgenote van
een al jaren studerende man en
vader en die van de schrijfster
met een „vissende wederhelft".
De eerste noemt zich zelf
..een reuze egoïst, maar ik ben
het compleet beu. Al zes jaar is
mijn man 's avonds aan het stu
deren een echt zware studie
ea dat doet hij voor mij en de
kinderen, omdat je met officiële
„papiertjes" nu eenmaal voor
uit komt in de wereld. Mijn
man is dus wél elke avond
thuis, maar ik zit er gewoon
als een zwijgende gezelschaps
dame bij. „Hier, koffie" en
„nog een koekje?'", dat is alles
wat er bij ons 's avonds ge
zegd wordt. Ik lees en hand
werk erg veel en gelukkig
vaak tot m'n plezier maar
al u in mijn hart kijkt: nou
het zit me tok hier. De avonden,
dat wij eens weg gaan, om van
uit gaan maar niet te spreken.
éen hand
gewoon
zijn op de vingers
te tellen. Ik voel rr
soms een „meutepiet'
de film, ja gezellig".
Tenslotte de vrouw van een
aan vissen „verslaafde", die nu
al tegen de zomer opziet, om
dat dan immer haar week-en-
den in het water vallen. In het
viswater van de echtgenoot wel
te verstaan, 's Nachts al weg,
's avonds laat thuis en dan zon
dags (sorry hoor» meer snur
kend dan slapend (dit vanwe-
fe die gezonde buitenlucht) de
ag doorgebracht. Een hobby:
goed, maar om nu élke zater
dag er op uit te gaan, nee,
vindt zij.
(Ik heb slechts één remedie,
mevrouw, in antwoord op uw:
wat moet ik aan steeds doen?
Wurmen zoeken en meegaan
Met een thermosfles en mug
genolie. En stiekum In uw tas
een fijn boek, vissen en lezen
zijn best te combineren. U doet
gewoon het laatste.)
Melange
u misschien al eens het grapje ge
hoord van O Suzanna, geblaft door
honden? Het wijsje werd samenge
steld door een collcga-jager in
Denemarken, die zeventien ver
schillende rassen schoot op de
band. Hij rangschikte de verschil
lende „blaffen" tot een toonladder
en na geëxperimenteer met schaar
en band ontstond dit hondse vers.
Er is zelfs een grammofoonplaat
van gemaakt. De recorder schept
mogelijkheid tot het aanknopen
van banden die van geluid en
van vriendschap, ja zelfs een hu
welijk kwam tot stand tussen jon
gelui die elkaar eerst via stem en
band hebben ontmoet!
Niet duur
„Het geluidsavontuur is niet
kostbaar", zegt zuster Lépinat.
„De grootste uitgave is de recor
der. Bandjes, och, dat valt mee,
terwijl je bij de NRU in Hilver
sum ook gebruikte, uitgewiste
bandjes kunt kopen voor een prik.
Het lidmaatschap van de NVG
bedraagt 12,50 per jaar met een
inschrijfgeld van 2.50 maar
dan hoef je ook niet in je eentje
te experimenteren". „Nog meer
hobbies?" Ja, het verzamelen van
postzegels van Nederland, de
rijksdelen en Indonesië. Smyrna
en haken, maar dat doe ik meest
al als ik waak. 's nachts, bij pa
tiënten. Niet iedereen kan het,
's nachts werken en overdag sla
pen.
Ik nam waar in ziekenhuis West
einde. het Rode Kruisziekenhuis en
Bronovo hier in de nachtdiensten.
Het beroep van nachtverpleegster
is niet aanlokkelijk. Ik kan het
goed aan. de laatste hulp verlenen
als de patiënt stervende is." Op
6 mei 1960 ontving zij bij haar
25-jarig jubileum als verpleegster
de Jeltje de Bosch Kemper onder
scheiding.
De laatste welvaartsverschij-
ning in ons huishouden Is de
elektrische koekepan, waarmee
je aan tafel kunt bakken en
braden want direkt vuur is niet
nodig. Het ingebouwde element
levert warmte. De prijzen lopen
uiteen van veertig tot honderd
dertig gulden.
:hil eaf de Co
de
Zomerse
thermostaatpan aan een kritiscb
onderzoek te onderwerpen. Het
sultaat was niet op alle fronten
onverdeeld gunstig. Twee va:
merken voldeden niet aan de
derdompelingseis, een derde had
geen randaarde, slechts drie
zes onderzochte merken kunnen
als veilig worden aanbevolen.
Alle pannen vertoonden een
delijke gelijkmatige wgrmt ever de
ling. De thermostaten werkten be
hoorlijk. De snelste pan is na vijf
a zes minuten op maximumtempe
ratuur, de traagste na dertien. De
afkoelingstijd varieert zelfs
maximum naar warm van vijf
tien minuten tot een uur! Lezeres
sen met ervaring in electrische
pannen kennen dit verschijnsel
ongetwijfeld.
Walmen
Deze winter heeft de laarzenmo
de heel Europa veroverd. De
laarsjes zijn warm. komfortabel
en beschutten koude enkels en
schone kousen in vies weer. De
mode-ontwerpers hebben nu ook
een oogje gewaagd aan laarzen
voor de zomer! De schachten zijn
ditmaal niet van leer, maar van
gevlochten textiel (katoen of lin
nen), en, zeggen de ontwerpers
met de hand op het mode-hart:
heerlijk koel. Niet alleen de lage
modellen, ook de kuitlaars zullen
we deze zomer zien. Ze zullen
frisse zomerkleuren en bloemmo
tieven te zien geven, die passen
bij zomerjurkjes en sportkleding.
Concluderende komt de bond tot
de slotsom, dat voor een gemid
deld gezin de uitgave van een
thermostaatpan maar zelden ver
antwoord is. Het walmen en spat
ten in de kamer is bepaald geen
succes, de gewone braadijzeren
pan in de keuken is wél zo voor
delig.
Voor kamerbewoners daarente
gen, of huisvrouwen die dikwijls
genoodzaakt zijn van te voren ge
kookt eten warm te houden is het
een uiterst praktisch apparaat.
Wie nog meer wil weten over dit
bak-snufje kan de hebbelijkheden
en de prijzen vinden in het janua
rinummer van de Consumenten
gids.
A LS DE een het over roken
heeft, begint de ander over op-
loskoffie. En weer iemand anders
over alles wat er ln het Westen
des lands in de lucht zweeft. Nu
vraagt iemand me of ik daarvan
nu nooit last heb. Van die angst
dat je iets gebruikt dat niet goed
is, of dat je in een situatie leeft
die ongezond is.
VOOR IK hierop antwoord geef,
wil ik een intussen ingekomen
brief citeren uit Delft: „Vroeger
sliepen soms hele gezinnen in één
kleine ruimte en dat kon niet an
ders, al had er iemand t.b.c. en
al werd er geprotesteerd. En aan
een blindedarmontsteking kon je al
sterven omdat je te laat waar
schuwde, ja, echt „schuw" was
voor dokters en operaties om
maar niet te spreken van allerlei
verwaarloosde kwalen (ik ben
voor mijn huwelijk verpleegster
geweest, dat is al weer 36 jaar
geleden). Waarom zouden we, nu
we zoveel gekregen hebben, meer
hygiëne, betere verzorging op zui-
gelingengebied, een geweldig con
trole-apparaat op medisch gebied,
meer gevoel voor licht, lucht en
zonneschijn, in paniek raken? Ter
wijl we zelf kunnen gaan wande
len in plaats van altijd in de auto
te zitten, zelf hetroken kunnen
laten, zelf onze vakantie kunnen
uitzoeken (en niet door Europa
razen om maar flink ver weg ge
weest te zijn), zelf oordelend met
moderne vindingen kunnen om
gaan? We zullen nooit alle ziek
ten wegkrijgen, en als er minder
ziekten zijn waaraan je sterft, zal
natuurlijk de angst voor de over
blijvende ziekten toenemen. Maar
we kunnen toch verstandig en be
heerst leven zonder zelfverhef
fing? Toch altijd met het weten
dat God tenslotte ons leven in
Zijn hand houdt?"
TK geef dit stuk zó door. Ik
J- denk dat we elkaar zonder
meer de hand kunnen geven. Wat
mijzelf betreft, het gaat me even
zo: natuurlijk vraag ik me
wel eens af: is dit of dat artikel
nu wel goed, maar dit is een
persoonlijke kwestie. Zo krijg ik
van oploskoffie gauw hoofdpijn,
We zitten in een slecht klimaat
Er zijn kerketochten en kerkdien
sten geweest in de week der ge
beden, en die hebben weerstanden
slaap er slecht van. en. „zelf wijls achtereen verwittigd van cn kritiek gewekt, omdat ze door
oordelend" in de woorden van een plotselinge ommekeer in een sommigen werden aangezien voor
briefschrijfster, gebruik ik het zojuist nog gelukkig gezin, van oecumene zelf, in plaats van voor
dus zelden. Maar niet uit paniek, een opdracht zich nu eens niet een getuigenis van de wil om tot
Zo ook b.v. met afwasmiddelen, meer voor de mal te houden, een oecumenisch gesprek te ko-
ik heb daartegen een zekere arg- maar de waarheid de dood men wat ze 2Ün- Voor mij per-
waan. Wat klutsen we toch alle- recht in de ogen te zien. En dat soonlijk, Jioe graag ik ook met
maal tegen ons tafelzilver en ser- geheim te leren kennen, al vech-
vies aan? Een scheutje bederf on- tend te leren
der in de theekopjes, keer op
keer? - Wel, als je zo'n gevoel
hebt. spoel je alles af met kokend
water, of je wast af met niks in
het water, wat ook maar. Maar
geen paniek. Vroeger toen het
woord" kanker nog een volkswoord
was, zei men dat je het kreeg van
te heet drinken. Of je bezorgde
het je zusje als je haar een har
de stomp gaf. Het kan allemaal
waar zijn. ik weet het niet. Als
je je erdoor gealarmeerd voelt,
moet je je beheersen bij drinken
en stompen. Niet in paniek ra
ken, want bij alles zijn we in
Gods hand. Als je dat weet, is
beheersing een gewone leetwijze,
niet iets bijzonders. Verstandig
handelen en op God vertrouwen,
dat zijn twee dingen die in het
leven van alledag veel meer met
elkaar te maken hebben dan zo
op het eerste gezicht zou worden
vermoed. Veel meer: ze zijn
soms zelfs een geheim.
Want sommige mensen hébben
te maken met paniek, en voor
anderen is beheersing een ge-
„anders"denkenden omga,
bij oecumene maar één ding waar
om het gaat: het bloed van Je
zus Christus, Gods Zoon. Gebro
ken lichaam en vergoten bloed
van Christus is kostbaarder dan al
le menselijke constructies ba
sis voor oecumene. En als je nu
Iemand kent die dat belijdt, die
zegt: ja, ja, dat is van harte mijn
overtuiging, mijn leven, is
dan niet elk moment dat we niet
verder praten en maar onze gang
gaan, zonde? Iemand schrijft me:
die ene kerk is onzichtbaar. Maar
mogen we daarmee tevreden zijn?
Begrijp me goed, ik ben tegen dat
alleen-maar gezellig samen doen.
Het is geen krentebollen eten heb
ik de vorige keer gezegd. Als het
dat alleen is, die goodwill, die
vlotte manier van kerkelijke aan
pak. dan gaat ieder, als het punt
je bij het paaltje komt, zijn eigen
gang. Want we zijn mensen, en
oecumene is een menselijk po
gen. en we zullen altijd teleur
stellingen ondervinden als die van
de laatste weken, en voelen hoe
veel pijn het doet dat we in zon-
M. en I. in Den Haag die ik al de staan en handelen en zwijgen
zo lang wil schrijven en die zich en bedisselen en alweer kritiek
ongetwijfeld afvragen: waar blijft hebben,
ze met haar brief, dit is haar ge-
Dan, als
of koffie of frisse lucht, jawel, even verjeven. Aandacht. luiste"- dan wordt
maar er zijn mensen die vrese- ^enlS'ware et mogeUjkaleen pv,n
lijk lijden, naar lichaam, naar honderdurige werkweek. Natuur-
ziel. Voor wie de stap van paniek ''3k weet ik
naar vrede een onophoudelijk ge-
vecht is. Tussen kansloos zien
je leven en het perspectief
de urgentie goed
zeker de mensen wei raar op
v*., j* .cvc„ xici "3 "«en maar ik doe wal
ontdekken in datzelfde leven staat lk kan en dat 15 altlJd te w€1'
het geheim tussen je zelf en God. ni8-
Dat is een groot geheim.
TVrU WIL IK het toch nog even
Ik heb dat nooit zo geweten als i" over de oecumene hebben. Ge
in deze weken. Nooit zijn er zo- woon uit mezelf, en omdat ik het'
veel brieven over ziekte en lijden de vorige keer beloofde. Ik heb
[binnengekomen, nooit ook werd er lange brieven over bij de post.
Ik in mijn vriendenkring zo dik- maar die heb ik nog niet eens
ize nood ons heil worat
van het onzichtbare
zichtbaar. Terugge-
het ene, beginnen we
Andere problemen bewaren we
tot volgende week om nu met
nog enkele brieven als een soort
melange te gaan besluiten.
Mevr. J. K. te H.: „Vroeger,
toen ik nog niet getrouwd was,
schoot ik er wel eens bij in
vanwege drukke vergaderingen,
tot mijn man (toen nog verloof
de dus) ziek werd en een kuur
moest ondergaan.
Toen hij weer genezen naar
huis mocht kreeg hij het advies
meer in de buitenlucht zijn ont
spanning te zoeken na kantoor
werk overdag, dus is hij in de
boomgaard van zijn ouders aan
de slag gegaan en dat gebeurt
nu nog. 's Zomers werken
samen in de tuin, *s winters
enkele vergadering en verder met
'n krant bij de kachel Zo se
lezen en ook praten heeft beslist
zijn bekoring, want het rustig
bij elkaar zijn zonder dit of dat
te moéten doen, zou ik niet graag
willen missen."
Voorbeeld
Mevr. P. te R. wil graag i
nen, die 's avonds zitten te sla
pen haar man als voorbeeld stel
len. want zegt ze: iets doen
houdt een mens jong.
Nu heeft u ook wel een „han-
digerd" getroffen, mevrouw,
want ofschoon de heer P.
kantoor zit, knapt hij 's avon<
in stofjas gestoken alles op, wat
daarvoor aan de beurt is. Wit
ten, verven, behangen, timme
ren, solderen en toen de kinde
ren nog klein waren konden
ze met de gekste dingen naar
pappa „omdat die dat wel even
in orde zou maken". Nu
de intussen groot gewerden kin
deren de deur uit zijn, is hij nog
graag bezig. „Wij vervelen
dus nooit", zo schrijft deze
vrouw, die uiteraard helemaal
achter deze vrije-tijds-vulling
van haar man staat.
Mevr. Van W. te R. vindt
man zonder hobby's een groot
gemis. „Vroeger dacht ik daar
wel eens anders over als mijn
man 's avonds weer naar bo
ven ging om te knutselen, maar
nu ben ik er blij om. Weet u.
door die bezigheden 's avonds
hebben we ook vaak stof tot
praten en het is erg leuk iets
te zien groeien onder zijn han
den. Bovendien kan hij juist
door deze ontspanning 's avonds
zijn dagelijkse werk beter aan.
Noe, ik zou mijn man niet an
ders willen hebben, ook niet in
zijn bezigheden".
Mevr. G. V. B. acht zich ook
al een gelukkig mens, want
„nou: ik heb het heel gauw ver
teld. We hebben het altijd gezel
lig, want we knutselen allemaal
's avonds, ik help herr er wel
eens bij. Een kopje koffie, een
plaatje draaien, of met z'n al
len wat muziek maken: bij ons
is altijd iedere avond zó om".
We besluiten met een man
compleet zonder hobby's, die
door zijn gade „de liefste man
van de wereld" wordt genoemd,
waaraan deze mevrouw (De G. te
V.) toevoegt, dat het eigenlijk
heerlijk is, dat zovele vrouwen
ervan overtuigd zijn stuk voor
stuk die liefste te hebben ge
troffen. Inderdaad een gelukki
ge waarheid!
Deze hobby-loze echtgenoot
heeft door drukte in het bedrijf
overigens niet veel tijd om er
iets bij te doen, maar moet er
thuis eens iets worden gerepa
reerd, dan wordt dat zonder uit-
=tel gedaan. Een partijtje voet
bal, baby-sitten als zijn vrouw
eens weg moet en natuurlijk de
krant: „ik vind het fijn, dat
mijn man zo graag thuis is. En
dat hij geen hobby's heeft komt
misschien omdat hij plezier heeft
in z'n werk en daarom geen be
hoefte aan een hobby heeft",
denkt deze lezeres.
Hoe u er over denkt en dan
meer in 't algemeen als reactie
wat intussen al is gezegd
hoor ik weer graag!
Bij plaatsing van nw
mening ontvangt u naar
wens het boek Tip Parade.
De dokter zegt 1 of De
dokter zegt 2.
Wilt o uw naam en
adres óók vermelden ln de
brief, die u kunt stnren
naar de redactie „Blad-
Zij" met op de enveloppe
„Uw mening"
Zo nodig gal de redac
tie een keus maken uit de
binnengekomen brieven en
deze bekorten. Over deze
beslissing wordt niet
gecorrespondeerd.
