Anneke Elro
BENT V OOK
ZO N MAN
MH
0pen briel
EEN
BEGRIP
VOOR
DE JEUGD
LINNEN PAKJE vlot en soepel
TIJD VOOR DE BLOEMBAKKEN
^3
gat m uw boot
SwvwÉ
ZATERDAG 18 MEI 1968
Sprookjesprinses slapi uit haar sprookje
2HJ is een van de Jongste ac
trices van ons land, een lange,
slanke vrouw met heel blond
haar en Delftsblauwe ogen; de
rode pullover, waaruit een
zwarte kraag piept op het rood
mei wit geblokte rokje combi
neren er perfect bij, de rode
voering van de rok komt even
tevoorschijn, bij ons zou dat
slordig staan, hier is het allepn
maar een grappig detail: we
zijn thuis bij Nederland's
Sprookjesprinses, Anneke Elro.
De ezel Christien staart wee
moedig de kamer in en denkt
misschien aan het warme
Spanje, vanwaar Anneke haar
meenam uit het stadje Santa
Christina; Christien past bij
haar, Christien is de verper
soonlijking van de Spaanse
grandeur, zoals Anneke de dro
men van duizenden Nederland
se kinderen waar maakte.
Geboren In Rotterdam in een
artiestenmilieu mocht ze op de
vrije woensdagmiddag optreden
als elfje en kabouter. ,,Het to
neel was voor mij gewoon, zo ge
woon als de huiskamer. Ik her
inner me nog goed mijn eerste
optreden, in theater ..Libelle"
naast de Bijenkorf in Rotterdam".
Sindsdien heeft ze een geweldige
staat van dienst achter zich: zij
werd de sprookjesprinses van ons
land, een eretitel die haar toe
komt door de onvergetelijke cre
aties van beroemde sprookjesfi-
giftigd als Sneeuwwitje, duizend
maal viel ze in een honderdjari
ge slaap als Doornroosje, duizend
maal reed ze in een gouden koets
als Assepoester naar het bal van
de koning en ze heeft het allemaal
overleefd, zoals ze ook de ernsti
ge aanrijding dit voorjaar bij Via-
nen overleefd heeft.
Ze woont in een flat in Rijswijk
en is de bescheiden, hardwerken
de jonge Hollandse vrouw geble
ven, waarover het Amerikaanse
blad Life zijn verbazing uitsprak
in een uitvoerig artikel enige ja
ren geleden. Wat Anneke Elro al
lemaal deed? Velen van ons ken
nen haar van de radio-jeugd-
tournee, de eerste In ons land,
die vier jaar geprolongeerd werd,
vanwege het succes.
Druivenprinses
De Westlanders kennen haar als
de Druivenprinses die sprookjes
achtig in haar dauw-blauwe cri
noline uit het speciaal voor haar
gebouwde paleisje (met schild
wachten voor de deur!) kwam
schrijden. Vijf dagen was zij
het stralende middelpunt van het
druivenfeest en als zodanig heeft
ze ook zieke kinderen gelukkig
gemaakt door de persoonlijke
aanbieding van vele bakjes drui
ven. Ze gaf leiding aan de unie
ke sprookjestuin te Wassenaar,
en de tuin kreeg ver over de gren
zen bekendheid, verschillende lan
den maakten in eigen stijl een
copie van deze sprookjestuin.
Het Koningin Wilhelminafonds
benoemde haar tot ambassadrice.
Op 30 april 1953 schreef de Nieu
we Haagsche Courant: ,,Een
sprookje werd werkelijkheid, want
zo ongewoon stil als de Haagse
wegen tegen kantoortijd op deze
Koninginnedag waren, zo leven
dig was het een uur later reeds in
onze stad. Want bij de uitgang
van het Staatsspoorstation stonden
vele duizenden mensen om het le
vend geworden sprookje te zien
van een blonde koningin in goud-
lamé met paarlen bestikt en een
kroon met robijnen en smarag
den". Zij maakte namelijk een
grote rijtoer door de residentie
en moest ..ergens" vandaan ver
trekken. Het zou mooi zijn, als
dit vanuit de koninklijke wacht
kamer van het Haagse station
kon gebeuren, en in arren moede
schreef Coen Spaan, zakelijk lei
der van de affaire, een briefje
naar Soestdijk, en warempel er
kwam een telefoontje, dat de ko
ninklijke wachtkamer die alleen
voor zeer belangrijke personages,
zoals Eisenhower en Churchill
mag worden gebruikt voor de
Haagse sprookjesprinses open
ging. De staatsielopers mochten
worden uitgelegd, er volgde een
officiële ontvangst door de chef,
het personeel stond keurig met
de pet in de hand, alleen het
Wilhelmus mocht niet worden ge
speeld.
Anneke Elro verzorgde een ac
tie voor de kinderbescherming die
in enkele dagen tijds honderddui
zend gulden opleverde, ze was-
een portretmodel van een fotogra-
Als de kinderen niet naar de
Druivenprinses kunnen komen,
komt zij bij hen: alsjeblieft
hier is nog een bakje druiven
voor jou alleen!**
fenwedstrijd en misschien zag u
haar in die functie op de beeld
buis. „Van de week ga ik naar
Apeldoorn, twee dagen. Achttien
duizend mensen zullen dan verza-
/an het
er zijn
niet veel acteurs of actrices in
ons land die dat halen..." zegt
ze met weinig ophef.
Afscheid
Nu Anneke Elro op het toppunt
van haar carrière gekomen is
heeft ze, samen met Coen Spaan,
haar manager, een belangrijk be
sluit genomen: Anneke gaat in
1964 afscheid nemen en de prin
ses zal vrijwillig uit haar sprook
je stappen, zoals het een sprook
jesprinses betaamt. Waarom af
scheid, als zij nog zalen vol
trekt en de kinderen en ouderen
nog niet genoeg van haar sprook
jes hebben? „Anneke zal haar
eigen roem niet overleven", ver
klaart Coen Spaan nuchter.
„Trouwens, wilt u dat vooral be
klemtonen: Anneke neemt alleen
afscheid van haar sprookjes.
Ze zal niet langer Sneeuwwitje
zijn, noch Assepoester. Anneke wil
overschakelen op iets anders en
haar vleugels uitslaan, mogelijk
naar het buitenland." „Zijn er al
plannen in die richting" is onze
vraag. „Weloverwogen hebben wij
besloten, in mei of juni zal An
neke. de blonde Hollandse, de
hoofdpersoon worden in een
filmpje dat in Italië wordt opge
nomen. Wij zijn echt Italië-min-
ded, weet u. We zijn er of we
komen er. De cultuur, het kli
maat, de mentaliteit liggen ons.
De massa-touristen gaan naar
San Remo of Nice als zij het zui
delijker zoeken, maar er zijn mog
vele onontdekte gebieden waar je
stil van verrukking rondkijkt."
Fijn
Als Hollandse toeriste in Italië
zal Anneke haar eigen avonturen,
waar ze zo smakelijk van kan
vertellen (eens werd ze op de
bergroute tussen Amalfi en Posi-
tano, recht tegenover het eiland
Capri bijna overvallen door een
levensgrote slang, die de prinses
niet weg kon toveren) wéér be
leven als actrice. Anneke Elro
is ook nieuwsgierig hoe men in
Oosterse landen de jeugd ont
spanning biedt en er zijn
plannen om in die landen de ma
gie shows" te gaan zien. ,,Er is
pijn om het afscheid", erkent ze
ruiterlijk. „Het doet je wel iets,
altijd weer het contact met de
kinderen. Ze schrijven me, ze ma
ken tekeningen voor me. Twee
kinderen, broertje en zusje, kwa
men eens achter het toneel om
Sneeuwwitje persoonlijk een hand
te geven. Zegt het zusje:
.Sneeuwwitje, je mag mijn zuur
stok wel hebben", maar voordat
ik antwoord kon geven zegt broer:
„Daar heb ze niks an, dalijk gaat
ze toch dood..." Dat broertje had
de zakelijke leiding, zoals Coen
Spaan, haar man, Anneke Elro
runt Coen was manager van de
Ramblers, van de twee grote na
oorlogse Bouwmeester revues van
Siem Nieuwenhuyzen, het Natio
nale Volkstoneel, enkele maanden
van Lou Bandy en van verschil
lende buitenlandse objecten. Hij
leerde in dit vak Anneke Elro
van het Rotterdams Toneel ken
nen, kindertoneel waar hij zich
speciaal op ging toeleggen. „Ach
ter iedere vrouw moet een man
staan", zegt Coen, „zoals dat ook
bij Mieke Telkamp, Caterina Va
lerate en anderen het geval is."
,,Wat was het leukste?" willen we
weten nu Anneke voor haar af
scheid van sprookjesland staat.
„Dat is moeilijk te zeggen, ieder
ding dat ik heb gedaan heeft zijn
speciale bekoring gehad", peinst
Anneke.
Feeling
„Ik heb een feeling voor küw
derera, weet zo ongeveer, zó zul
len ze reageren. Jo Eldering be
werkt de sprookjes, soms doen
we dan ten tonele komische vond
sten en als de kinderen leuk rea
geren blijft het erin. Het klassieke
sprookje zou hoogstens tien minu
ten duren, we breien er allerlei
stukken aan en in, want de voor
stelling duurt anderhalf uur. Het
is heerlijk om de kinderen mee
te slepen, zodat ze actief mee
doen als ik in de vergiftige appel
bijt, of als één man waarschuwen
dat de stoel betoverd is..."
Deze moderne tijd heeft behoef
te aan sprookjes en in die sprook
jes is Anneke nóg het middelpunt,
totdat het doek voor de laatste
keer valt in de loop van het vol
gende jaar. We hebben zo het ge
voel, dat we Anneke Elro na dit
afscheid nog weer in het nieuws
zullen tegenkomen. Misschien kan
ze ook van wat meer privacy ge
nieten want als je beroemd bent,
heb je daar ook behoefte aan.
Zo ging ze boodschappen doen,
gewoon naar de groenteboer. In
verschillende kranten had gestaan
Anneke Elro als Assepoester
Utrecht alle kinderen kregen
een zakje snoep, maar ze hebben
meer belangstelling voor de
sprookjesachtige verschijning.
Als u eens een aardige Irin-
derkapstok wilt maken, heeft
de heer H. Werksma uit Krim
pen aan de IJssel daar een
gezellig voorbeeld voor. U
neemt gewoon een plankje vu-
renhout met de schors er nog aan. TJ be
grijpt: het is vooral de schors die het m
doet. U bevestigt twee ophanghaakjes aan
de plank en maakt er een zestal gaten tn om
er pennen in te kunnen steken. Hoe dat gaat
ziet u duidelijk op de tekening, die ook nog
van maten is voorzien. Desnoods kunt u de
pennen verschillende kleuren geven; voor
ieder kind z'n eigen „afdeling" dus. Al te
veel werk heeft u er niet aan en uw vrouw
houdt vast wel van een opgeruimde gang.
Nummer twee in de rubriek van vandaag
heeft iets te maken met de inzending van
onze eerste prijswinnaar, die in een bestaan
de (leg) kast een commode maakte. De heer
G. Knipscheer uit Den Haag zond min of
meer als vervolg hierop een complete kast
in op papier dan en zijn beschrijving
is zo duidelijk, dat ik deze eens een keertje
letterlijk overneem. Dus laten we de heer
Knipscheer aan het woord met:
Het gaat hier om een volledig te maken
kast. Ik heb als materiaal daarvoor geno
men spaanplaat dik 1,6 cm. De totale kast is
hoog 220 cm, breed 122 cm (standaardbreed
te van hardboard) en diep 20 cm. In het bo
venste vak plaats ik siervoorwerpen. Daar
onder heb ik mijn gereedschappen (tegen
achterwand en aan de deurtjes met gereed
schapsklemmen gemonteerd). Daaronder is
een ruimte, waarin ik een buislamp aange
bracht heb. De „deur" scharniert hier hori
zontaal met pianoscharnier. In neergelaten
toestand rust dit blad op de deurtjes van het
onderste kastdeel.
Om de deurtjes niet over de grond te la
ten slepen bij het opendoen, terwijl deze
deurtjes toch steun moeten geven aan het
uitklapbare blad, heb ik aan de binnenkant
aan ieder deurtje een grote grendel vastge
schroefd, die in twee standen vastgezet kan
worden. In de uitgeschoven stand rusten die
grendels stevig op de vloer en daarmee wor-
den ook beide deurtjes gesteund. Het uitklap-
bare blad is iets breder dan de deurtjes. Het
is natuurlijk vanzelfsprekend, dat de bene
denste deurtjes open moeten staan alvorens
men het blad neerlaat.
Zo heeft u een grote kast tegen de muur,
die weinig ruimte inneemt en die in een
paar handgrepen omgetoverd wordt tot een
schrijftafel of commode.
De diepte, hoogte en breedte kunt u naar
eigen inzicht wijzigen terwijl
u evenals u dat met de inde
ling en de bestemming van de
kastjes kunt doen. Enkele
schappen b.v. zijn eenvoudig
aan te brengen. Aangezien de
achterwand van de kast een
plaat hardboard is, raad ik u
aan de standaardbreedte van
122 cm niet te boven te gaan.
De hoogte kan gerust hoger
zijn, dan aangegeven.
6
O
O
4
O
'enzo'n vrouw?
Tegels opknappen. Zit u,
evenals dat destijds bij de fa
milie Stuy uit Rotterdam het
geval was, tegen lelijke keu
kentegels aan te kijken, dan
heeft u wellicht iets aan de
tip om ze weer op te knappen.
Nadat er al van alles was ge
probeerd om die tegels in het
oude huis een ander aanzien
te geven, is men er uiteindelijk
toe over gegaan ze met fijn
schuurlinnen af te schuren om
ze daarna met terpentine af te
nemen. Er kwam een lak-verf-
je overheen en nu zijn na ja
ren die tegels boven de aan
recht nog keurig, lees ik in de
brief.
Tegen zonnebrand. Straks
na haar auto-ongeluk: „De wa
gen was „total loss".
Anneke Elro en haar man, Coen
Spaan, liepen verwondingen op
en voorlopig zal de actrice een
week lang rust moeten houden en
moeten slapen van haar arts. Dan
zal de sprookjesprinses weer
haar sprookjes kunnen spelen."
Van top tot teen werd Anneke
aangestaard door haar niede-
groente-lnkoopster. ,,Ik dacht dat
u moest slapen...." was het com
mentaar, want.... het had in de
krant gestaan. Ook meenden ve
len, dat ze een slaapkuur had,
overspannen was, de vreemdste
verhalen deden de ronde. Anneke
is springlevend, hebben we gecon
stateerd. Ze slipt in haar auto
schoenen en wijst naar het klei
ne rode autootje voor de deur:
„Zal ik u even wegbrengen....?"
Dit snoezige linnen pakje hebben
we ditmaal als patroon voor u ge
kozen. Het is verkrijgbaar in de maten
44, 46 en 48 en men heeft voor de
vervaardiging ongeveer 2Vi meter stof
van 140 cm breedte nodig. Het jasje is
vlot en soepel en valt heel mooi op
de licht gerende vierbaansrok. De
revertjes zijn kort, wat de kraag
schijnbaar iets langer doet vallen, wat
een slankmakend effect geeft. Onder
vermelding van nummer 373 is dit
patroon aan onze bureaus verkrijg
baar tegen betaling van 0.50. De
patronen kunnen ook per post worden
toegezonden. De prijs wordt dan
J 0.60. Dit bedrug gelieve u in post
zegels te plakken aan de adreszijde
naast het gewone frankeerzegel van
de briefkaart, waarop u uw bestelling
doet. Opdrachten moeten uiterlijk op
25 mei in ons bezit zijn. Na die datum
kunnen wij geen aanvragen meer
accepteren.
VAN BLOEM'EN PLANT
rrmrrwmnrwmrwrirwn
Wie in het najaar of vlak na de
vorst violen, muurbloemen en ver-
geet-mij-niet in de bloembakken heeft
gezet, zal nog even geduld moeten
hebben met de zomerbeplanting. Alles
is later dan ooit en net als we kleur
in de muurbloemen zien, moeten we
al weer aan de beplanting voor de
zomer gaan denken!
Waar de bloembakken leeg zijn wor
den ze tussen half mei en begin juni
met eenjarig zaaigoed beplant. Te
vens kunnen we nu de pelargoniums
(geraniums) en fuchsia's met pot en
al buiten ingraven. Met de knolbe
gonia's wachten we liever nog tot
juni. Ze zijn ideaal voor een balkon
in de schaduw, eventueel aangevuld
met fuchsia's, vlijtig Liesje, Calceola
ria fruticosa en Mimulus (masker-
bloem). Ook Pelargoniums kunnen
meer schaduw verdragen dan u zoudt
denken. Alleen de dwerggeraniums
tieren weelderiger in de volle zon.
Zijn Uw bakken al met aar
de gevuld? Of zit er nog de
rest in van de vorige zomer?
Bedenk wel dat de aarde in
zo'n beperkte ruimte veel eer
der uitgeput raakt dan de vol
le grond in de tuin. Het is wel
mogelijk om het twee seizoe
nen met de zelfde aarde te
doen, maar alleen als deze
goed van oude koemest werd
voorzien en bijgemest werd
met ikunstmestkorrels.
Verse aarde is altijd beter
en daarvoor nemen we blad-
aarde met oude koemest of
kant en klaar gekochte pot
aarde. Eerst op de bodem van
de bak een laag potscherven
of puin uitspreiden is aan te
raden voor een goede vocht-
toestand. Bij een houten bak
met gaten in de bodem worden
in elk geval de gaten met pot
scherven afgedekt, met de
bolle kant omhoog. Wanneer
ze op klampjes worden gezet,
is dit gunstig voor een goede
waterafvoer en luchtverver
sing, terwijl het hout er min
der gauw door zal gaan rotten.
Wie weinig geduld heeft om
op de bloei van de bak te
wachten, kan het beste zaad
plantjes in pot kopen, die al
enige keren verspeend zijn en
soms al knop of bloem ver
tonen. Ze worden met een mes
langs de potrand losgemaaitt
en met de gehele kluit in de
aarde gezet. Ze groeien dan
ongestoord door.
Op ons balkon voelen we ons
meer verbonden met de na
tuur, als we er klimplanten
toepassen, hetzij tegen de zij
muren, hetzij tegen de spijlen.
In de schaduw groeit en bloeit
de kanariekers Tropaeolum
perigrinum weelderig, met de
Japanse hop, terwijl Lathyrus
en klimmende O.I. kers, met de
klimmende winde Ipomoea en
de klokkerank Cobaea zich uit
bundiger tonen in het zonne
tje.
Houd rankende planten op
de voorgrond, zoals hanggera-
niums, die ook schaduw ver
dragen, rankende lobelia's
(blauw), petunia's in alle kleu
ren en gazania's, die hun oran
je bloemen alleen in de zon
In de stad kan een balkon een
vervulling betekenen, maar be
denk dal de planten er eerder
verdorsten en verhongeren dan in
de tuin.'
openen. Dit laatste geldt te
vens voor de veelkleurige Por-
tulaca en Mesembryanthemum
(middagbloem).
Kies verder niet de wilde of
ijle groeiers voor Uw balkon-
bakken, die meer wind vangen
dan een ingesloten tuin. Zoek
het in dwergasters, lage
afrikanen en dito leeuwebek
jes, Ageratum (lilablauw),
Phlox drummondi in alle kleu
ren, lage gemengde verbena's
en geurende heliotroop, lage
rode Salvia splendens. Begonia
semperflorens in rood. wit of
rose en Matricaria (reukloze
kamille) in geel en wit.
Zet geen karmijnrood naast
oranje en geen korenblauw bij
paars en gebruik zo nodig
crème of wit om al te felle
kleurcontrasten te breken
Geef af en toe eens korrel-
mest of desnoods kamerplan-
tenmest en laat de uitgebloei
de bloemen niet aan de plan
ten zitten
A. C. MULLER IDZERDA.
Als ik zo eens naga wat er aan
opmerkingen in brieven tot mij
komt, dan moet ik constateren
dat menig briefschrijfster mij bar
optimistisch vindt. Of beter: idea
listisch.
Niemand schuift me in dc
schoenen dat ik de werkelijkheid
niet zie, maar wel vindt menig
een dat ik te zonnig tegen die
werkelijkheid aankijk. Dat komt
van uw karakter, zeggen ze en
dan beginnen ze me op te noe
men hoe het er met de meeste
mensen voorstaat, hoe grauw en
eentonig menig bestaan is, hoe ve
le huwelijken voortzeuren, hoe
„mis" het hier en daar is.
..Dat is iets anders dan alleen
maar tekort, zoals u in uw vori
ge Open Brief aanduidde", schrijft
me iemand van even in de veer
tig. „Tekort betekent dat je al
lereerst alles gedaan hebt om ge
lukkig te zijn en gelukkig te ma-
ktn, en dat je dan merkt dat je
nooit klaar bent, en nooit wijs ge
noeg. en nooit tevreden. Maar dat
is na een immense inspanning
die op zichzelf het leven verrijkt
Heel iets anders is het als je
nooit iets voor jezelf en een an
der gedaan hebt, als je je maar
hebt laten leven, en moppert op
je omstandigheden en altijd naar
'anderen kijkt: en van die mensen
zijn er juist zoveel, en ik geloof
dat u die groep als het ware over
slaat, en daarom noem ik u idea
listisch."
Dan komt er een goed geschre
ven verhaal over een schoonzus.
Trouwens, dc hele brief is goed
geschreven, dat zien we al aan
de bovenstaande opmerkingen.
Het is waar dat ons tekort-als-
mens ons duidelijker wordt naar
mate we rijker worden van in
zicht, ervaring en geduld. Dat
heeft briefschrijfster uit mijn vo
rige brief maar al te juist begre
pen. Het was natuurlijk ook al
haér ervaring.
Maar zie ik daarom nu die
schoonzussen niet? Zo'n vrouw als
de mij beschrevene met twee jon
gentjes op de lagere school en
een dochtertje op de industrie
school? 7, 11, 15 jaar en de he
le dag voor moeder de vrouw na
negenen? Zij woont niet naar haar
zin. ze is niet huishoudelijk, ze
leest nooit, ze breit nooit, kortom:
zij heeft nooit iets „om handen".
Het enige dat ze goed bijhoudt,
is het leven van de buren, en
hoewel iedereen langzamerhand
zou moeten weten dat overal
„wat" is, is dat leven steeds een
bron van gemopper en afgunst
voor haar. en een reden om thuis
steeds minder dan weinig te doen.
Gevolg straks? zegt briefschrijf
ster: man gaat zijn gang, nog
even en dochter gaat haar gang,
en zeker in versneld tempo als ze
steeds meer huishoudklusjes
krijgt op te knappen, en wat de
jongens betreft: die komen thuis
wanneer ze honger hebben! Van
een gezinsleven is weinig sprake,
alles voor een belangrijk deel door
gebrek aan levenskunst van de
moeder. Heeft zij niet lief? Heeft
men haar niet lief? Welzeker.
Maar liefhebben is een voorwaar
de tot meer. Daarna moet men
nog zijn geluk bouwen. Niet door
in allerlei damesbladen te speu
ren hoe men charmant moet zijn,
maar door eigen innerlijke krach
ten te beproeven.
Ken ik zulke mensen niet? En
of. Maar daar schrijven meest
al ook tot de bezigheden behoort
die zij niet verrichten, behoef ik
het bijna nooit tegen hen op te
nemen. En als ik al het woord
tot hen richt, dan irriteer ik hen.
Mensen die thuis uit een ditje en
datje iets leuks maken, die kook-
geheimen uitwisselen, die enthou
siast zijn van een boek, die nota
bene ook nog allerlei belangstel
ling hebben voor geestelijke za
ken, irriteren hen, en meer: die
ontmoedigen hen.
Iemand wakker maken moet
uit liefde gebeuren en daarom
moeten we ons hoeden voor ont
moediging. Ik heb er niets aan
on) aan zo'n schoonzus of wie ook
maar uit te stallen hoe ik het wel
doe, en hoe leuk ik het daarin
heb, want dat is miin leven en
daarmee moet ik zelf klaarkomen.
Als men mij optimistisch vindt,
en zegt: u zult wel een opgewek
te aard hebben, dan mag dat waar
zijn, maar dan betekent dat al
leen dat ik naar aard en aanleg
met mijn leven klaarkom en
daarom de dingen weer helder en
blij kan zien al weet ik zeker
dat niemand en niemand met mij
zou willen ruilen als zij alles van
mij wist.
Als ik mij dus richt tot de „le
vende" vrouwen, zij die ondanks
alle getob en gepieker, alle vech
ten en falen, niet zitten te zitten,
maar zich oprichten en onver
moeid zoeken naar eigen moge
lijkheden, dan is dat dus niet om
dat ik de helaas grote en negatie
ve groep vergeet, maar omdat ik
idealistisch genoeg ben om te ho
pen en te geloven dat alles van u,
van uw leven, uw werk, uw gezin
als u dat hebt, kortom van heel de
inbreng van uw persoonlijkheid,
in laatste instantie uitrirapelt
naar het leven van de ander. Zo
als een steen in een vijver gewor-
neii. in stoods wiidere rimpeling
het cigarettendoosje doet dobbe-
.en en net riet zacnt doet buigen,
zo zal uw moed, uw opgewektheid
waarachter niemand iets ver
moedt dan een „meegekregen ka
raktertrek" doorwerken naar de
ander. Misschien merkt u er niets
meer van, is die lichte beweging
pas jaren later ter bestemder
plaatse. Dat mogen we aan Een
overlaten die wolken, lucht en
winden, en ook de onnaspeurlijke
wegen van mens tot mens plaats
en tijd geeft Maar u moogt alles
voor de ander zijn door uzelf te
zijn. Dat kan voor de een bete
kenen: meewerken aan bewust
wording in vrouwenorganisaties, en
voor ae ander wie weet het
wuiven naar een verzurende over
buurvrouw.
Eén ding is bij dit alles maar
belangrijk: dat wij zoFgelozer
christenen mogen zijn dan wij
dikwijls zijn. Niet zorgelozer ten
aanzien van onszelf en onze ver
antwoordelijkheid maar met
meer vertrouwen in onze zorgen
de Heer.
Wel krijgen opvoeding en vor
ming daarbij een bijzonder ac
cent. Hoeveel van die thuiszittende
vrouwen die niets opbrengen in
eigen vreugde, nog geen gehaakt
kleedje, nog geen hartelijk woord
voor een vriendje van hun zoon,
hebben zelf nog niet een moeder
nodig? Is dat kijken naar ande
ren die altijd iets nieuws schijnen
tc hebben, en het zeuren om óók
iets, terwijl in een handomdraai
al dat nieuwe zelf gemaakt en uit
gevonden kon worden, niet een
blijk van een jammerlijk manco
in de opvoeding?
Als iemand me schrijft dat haar
drie zoons met „prullige" meisjes
thuiskomen die hele zaterdagen
winkelen om een bloesje en kopjes
geven voor een onzinnig snuiste
rijtje en ik ga dat geloven
(want met moeders en derzelver
mening over de keus van hun
zoons moet je voorzichtig zijn)
zou er dan niet even de gedachte
bij me opkomen: hoe hebt u hen
dan toch tot zo'n barre smaak
opgevoed? hoe moeten zij, na ge
sprekken met u en een léven met
u. bij zulke holle wezens ant
woord vinden? Of sprak u niet
en leefde u maar nauwelijks? Of,
om met een Vlaams dichter te
spreken: ..niemand weet juister
waar de brug ligt tussen het
licht en het duister dan hij
die verstaat waarom er nooit
'emand over gaat."
genieten we allemaal weer van
de zon, tenminste, dat hoop ik
voor u. Bent u wat onvoor
zichtig geweest en zit u aan
het eind van de dag bij wijze
van spreken roodverbrand met
de blaren, dan zijn daar wel
middeltjes op. Het volgende
middeltje van mevrouw Pot-
appel uit Bolnes kende ik nog
niet. Zij haalt in zonne-tijd al
tijd bij de drogist een rolletje
bismuth-brandwindsel, zijnde
een rolletje fijn gaas met poe
der, dat bestemd is om brand
wonden te verbinden. Indien
men echter bij zonnebrand het
rolletje op de pijnlijke plaat
sen klopt dan brengt het op
de huid komende poeder al d
rekt enige verlichting. Even.
tueel de poeder er met een
watje heel licht inkloppen.
Kooktip. Niet iedereen
in het bezit van een snelkook
pan. Wilt u toch uw afkoken
de aardappelen liever stomen
dan koken, wel, mevrouw H.
M. van Eersel-van Drlel uit
Vlaardingen geeft dit advies.
U neemt een hele grote pan
met een bodempje water, legt
er een oud schoteltje in en
daarop de net-pan uit de fri-
tuur-pan. In dat net doet u de
aardappels, u strooit er wat
zout tussen en na twintig mi
nuten stomen heeft u aardap-
rlen om trots op te zijn.
Haal ze er uit. Als u in
een jersey-pakje bijvoorbeeld
slijtage- of andere plekken on
der de oksels hebt, is het een
vraag hoe deze zo goed moge
lijk te verstellen, vooral alg
het een „kooppak" of dito ja
pon is, zodat u geen stof heeft.
Mevrouw A. de Jong-de Nor
uit Leerbroek vond er iets op.
Zij haalde gewoon de schou
dervullingen er uit, die met de
zelfde stof waren overtrokken,
't Was nog voordelig ook, want
de stukjes waren rond, zodat
ze gemakkelijk in de aange
knipte mouw verwerkt konden
worden, uieraard zonder vul
ling...
Voor woonboters. Woont u
°P, een boot? Of sjieker: een
ark? Dan overkomt het u mis
schien wel eens dat er iets in
het water terecht komt. Mocht
dat iets" van metaal zijn,
probeer dan bij een motorslo
per de magneet van een mo
tor te pakken te krijgen, of
neem anders de magneet van
een oude fietsdynamo. Bindt
net ding aan een touw, het
touw weer aan een hengel en
dan maar vissen. Een trucje
van mevrouw Rljsdam uit
Oegstgeest, die zo de schaar
van haar dochter naar boven
haalde. Dat u bil plotselinge
Kunt dichten met een stuk
spek, zult u vast wel weten.
Onze overgrootvaders kwamen
2? op dle gedachte....
f ,Boter ver b,J' Een beetje
laat met het eten? Voor jonge
huisvrouwen met nog niet zo
veel ervaring dit tipje: gauw
een stukje boter bij de groen
te doen en u zult de heer des
huizes niet zó lang hoeven la-
^i /\op de m"ltiid.
Met boter (of margarine) erbij
iaarroen 1 ni" veel gauwer
gaar, is ook de ervaring van
mevrouw M. H. M. te 's Gr.
'T IS JAMMEB, MAAR...
Aïït!
Rant,L'B'e Haag: mevr. De
r. van de B.-van D. te Sllklc.r
veer; mevr. of dhr. A. S. te Hil
legommevr. D. S. te RntiorH.Ü
•f° "°dlg: beterschap, probeert u
Plaatst helaas I) gt'
Iedere gepubliceer
de „Bent u ook zo'n
man"-inzending dingt
automatisch mee in de
wedstrijd„Wfti hon
derd gulden voor uw
vrouw".
Voor iedere tip en eik
doe-het-zelf idee in deze
rubriek ontvangt u een
van onze tipboeken:
„Dat zit zo" of „Tippa-
rade Twee" (naar keu
ze).
