Professor gaf klap in het
gezicht van vakbeweging
NIEUW
„Glijdende lonen" voor
bouwvakarbeiders
E.E.G.-commissie staat
werkelijk voor niets
Een woord voor vandaag
Opmerkelijke groei var;
haptisteiigemeeiiten
Anti-religieuze campagne
met nieuw argument
lekker en gezond
fe
ZATERDAG 23 FEBRUARI 19b
ANDERZIJDS
KNELPUNTEN
Het is duidelijk, volgens ds. J.
H. Velema, christelijk gerefor
meerd predikant te Apeldoorn,
dat er in de verhouding tussen
christelijk gereformeerd en vrij
gemaakt verschillende knelpun
ten zijn. Hij schrijft dit in „De
Wekker". Hij vervolgt:
Ais we het over de echte knel
punten eens worden, dan zullen din
gen als. het zware accent bij di
al wat daar-
samenhangt, waarover intern
ook veel verschil van mening is;
het verzet tegen gemengd jeugd
werk; een andere beoordeling over
1892. hoe belangrijk ook, ons niet
gescheiden mogen houden, al zul
len ze moeite geven.
Ik zwijg ook over de plaatselijke
moeilijkheden, die er in deze ker
ken zijn en die ons niet aanlok
ken. Maar bij ons zijn plaatselijk
ook moeilijkheden genoeg en han-
len
hier en daar schaduwen
moeite geven.
De echte knelpunten zijn de ver
schillen met
de toeëigening des heils en met de
betrekking tot hantering van het ge
reformeerd belijden omtrent de
kerk.
Wat het eerste punt betreft, kun
nen we het verschil tussen deputa-
ten het beste aldus formuleren:
door ons wordt tussen schenking en
deelachtigmaking van het heil, de
belofte en de vervulling van de be
lofte een duidelijker onderscheid ge
maakt dan door de gereformeerde
deputaten. Dit hangt samen met
het feit dat de toeëigening van het
heil door deze deputaten nogal al
gemeen gesteld wordt als te ge
schieden door de prediking zonder
meer, terwijl niet voldoende de ge
varieerdheid van het werk van de
Heilige Geest wordt gezien. Als we
rapporten van plaatselijke samen-
sprekingen lezen is daar wel eens
gezegd: bondeling zijn is gelovige
zijn. Wanneer dit inderdaad alge
meen zou gezegd en geleerd wor
den sommige artikelen en uit
drukkingen geven aanleiding dit te
denken dan wijzen we dit af als
in strijd met Schrift en belijdenis.
Deputaten van deze kerken wezen
dit ook af. Het is zaak dat van
vrijgemaakte kant geen aanleiding
wordt gegeven tot deze gedachte.
Het tweede punt de hantering
van het belijden omtrent de kerk
raakt niet de belijdenis t.a.v. de
kerk als zodanig. Daarover zijn we
het eens. Als van vrijgemaakte zij
de met instemming wordt gewezen
naar het Rapport van 1937 op het
punt van de kerk, dan onderschrij
ven we dit Rapport nog. Ik ontken
niet dat onze kerken plaatselijk wel
eens de indruk geven dat ze de
pluriformiteit van de kerk aanvaar
den. Maar tussen deputaten was dit
niet in geding. Wel bleef een ver
schil dat het instituut van de kerk
door de vrijgemaakte overgeaccen-
tueerd wordt. Plaatselijk komen
daar de moeilijkheden uit voort. De
geref. synode wil met ons als kerk
van Christus verenigen; plaatselij
ke kerkeraden zeggen: we moeten
eerst nog eens zien of u kerk van
Christus bent.
Nogmaals: het is van het groot
ste belang dat deze verschillen, die
in de practijk zoveel moeite geven,
wantrouwen zaaien en doen groei
en, duidelijk worden weggenomen.
Het zal nu zaak en taak zijn om
in rustige sfeer tegenover elkaar te
staan, open te gaan staan voor el
kaar, elkaar te gaan zoeken en be
grijpen. Het deputatenrapport kan
hier als leidraad dienen.
Terecht schreef prof. Van Gende-
ren in „Ambtelijk Contact": „Waar
de kerken niet ver meer van el
kaar staan, zal het goed zijn, dat
de kerkeraden bij het lezen ervan
bedenken, dat de zaak nog niet zo
eenvoudig is, als alle aspecten on
der ogen gezien worden. En waar
de verwijdering nog groot is. zal
het goed zijn, dat bedacht wordt,
dat het in het licht van het rap-
ert toch niet uitgesloten is om el-
ar te vinden."
niet in een anti-oecumenische geest
afgesloten van anderen en zich te
ruggetrokken in eigen slakkehuisje.
Tegelijk heeft ze in diepe verant
woordelijkheden voor de kerken op
reële moeilijkheden gewezen.
Het is nu maar te hopen dat
men van vrijgemaakte zijde be
grip heeft voor deze beslissing.
Is hier geen begrip voor, maar
gaat men zich in een grote mate
van zelfverzekerdheid afzetten te-
Sen dit besluit en onze kerken, dan
ewijst men de zaak. waar het om
gaat, een slechte dienst Ik weet
er zijn in de deze kerken broe
ders, die oog hebben voor ons
standpunt.
In eigen kring ga men zich even
eens niet schrap zetten tegen dit
synodebesluit.
De vrijgemaakten maken het ons
in menig opzicht niet gemakkelijk.
Er zijn, gelijk onder ons, ook on
der hen allerlei verschillen. Maar
in een tijd van belijdenis-ondermij
ning is het een grote zaak onder
hen verdedigers te vinden van de
gereformeerde belijdenis als ner
gens elders. Daar moeten we ook
oog voor hebben.
Het beste antwoord op een vals
eenheidsstreven is de eenheid van
hen, die onder Gods Woord buigen
en de gereformeerde belijdenis
wensen te handhaven.
Om die eenheid en we denken
daarbij ook aan velen uit andere
kerken ga een gedurig gebed op
tot de Koning der Kerk.
Uiting van carnavalstijd....?
Hij weet nietd
„Een klap in het gezicht van de lei
dinggevende personen in de vakbewe
ging." noemde de heer C. J. van Mastrigt.
voorzitter van het Christelijk Nationaal
Vakverbond, de uitlatingen van prof.
Wemelsfelder, gisteren gedaan tydens
de jaarvergadering van de Contactgroep
van werkgevers in de metaal.
Naar aanleding van de opmerking van
de hoogleraar, dat de vakbeweging ei
genlijk geen functie meer heeft, zei de
heer Van Mastrigt, dat het onmogelijk is
een historische ontwikkeling stop te zet
ten en opnieuw te beginnen, al moet de
vakbeweging zich wel voortdurend blij
ven aanpassen aan de veranderende om
standigheden.
De vakbeweging is evengoed ais welk
concern ook een pressuregroup, aldus de
CNV-voorzitter. Maar ze heeft wel zo
veel verantwoordelijkheidsbesef getoond,
dat zij voor de arbeiders is gaan staan
om een loonsverhoging te voorkomen,
die zij op bepaalde momenten van de
werkgevers hadden kunnen krijgen.
De heer Van Mastrigt meent ook, dat
de overheid nooit een loonbeleid zou
kunnen voeren, als de vakbeweging daar
dwars tegen in ging. Bij de huidige wel
vaart zouden de loonsverhogingen op
een vrije arbeidsmarkt zonder collectie
ve contracten, volgens hem, groter zijn
dan thans het geval is, met als gevolg
een inzinking van de werkgelegenheid.
Het is voor de vakbondsleiding een zwa
re taak naar binnen aan haar leden dui
delijk te maken waarom de loonsverho
gingen in toom worden gehouden.
waarover
hij praat...
De stelling van prof. Wemelsfelder, dat
de machtspositie van de vakbeweging
alleen zou kunnen worden beteugeld door
kredietbeperking en daarmee gepaard
gaande werkloosheid, bestreed de heer
Van Mastrigt met de opmerking, dat de
overheid de werkloosheid zou moeten
bestrijden en dat dit laatste zou moeten
gebeuren met inflatoire maatregelen.
Geen enkele bevolking verdraagt trou
wens een herhaling van de dertiger ja
ren, aldus de heer Van Mastrigt. Volgens
hem is het altijd nog beter als men te
maken heeft met de moeilijkheden die
een volledige werkgelegenheid mee
brengt, dan met een situatie waarin dui
zenden mensen zonder werk zouden zijn.
Dit ondanks het feit, dat overheid, werk
gevers en zelfs de vakbeweging een rus
tiger leven hebben in een periode van
werkloosheid. De vakbeweging met na
me, omdat zij dan haar leden kan laten
zien waarvoor zij strijdt.
Advertentie)
VAKANTIEREIZEN
per autocar of per trein door geheel Europa;
uitstekende maaltijdverzorging, geen lunch
pakketten; desgewenst hotelkamers met
eigen bad en toilet; matige prijzen. Vraagt
programmal963.Reisbureau Groeneveld,
Botersloot 52, Rotterdam teLH2535
A Cf. perfect l
alu automatisch
SPIEGELGLADDE STALEN
ZOOL VEDERLICHT
Geen r.k. scholen
in Ontario
Premier John Robarts van Ontario
heeft donderdag een verzoek van de
bisschoppen voor r.k. middelbare
kweekscholen van de hand gewezen. Hij
zei dat de kosten schrikaanjagend
den zijn.
„Een verdubbeling van de bestaande
onderwijsfaciliteiten zou van financieël
standpunt niet slechts onpraktisch maar
ook onmogelijk zyn". zo deelde hij in de
wetgevende vergadering van zijn staat
mede. „Onze maatschappij is eer
digweg niet welvarend genoeg om
dubbel schoolstelsel boven het niveau
van de lagere school te financiërein",
hij.
HIJ stelde besprekingen voor over de
rnogelijkheid van een stelsel van gods
dienstonderwijs voor middelbare scho
lieren en kwekelingen door leerkrach
ten van hun eigen geloof.
Primeur in West-Duitsland
Werktijd
verkorting
zelf afgewezen
(Advertentie)
Voor de eerste maal zijn in West-
Duitsland bij onderhandelingen tus
sen werkgevers en werknemers zoge
naamde „glijdende lonen" overeenge
komen, die zijn gekoppeld aan de
werkelijke stijging van het nationale
inkomen en het indexcijfer voor de
kosten van het levensonderhoud. De
ze voor de 425.000 georganiseerde
werknemers in de Westduitse bouw
nijverheid gesloten overeenkomst
treed op 1 mei in werking. Hierbij
is bovendien voorzien in een onmid
dellijke loonsverhoging van 4.9 pet.
Deze nieuwe loonpolitiek zou bij ver
dere navolging kunnen leiden tot een
aanzienlijke kalmering van het West
duitse sociale klimaat en de loon- en
prijsspiraal tot stilstand brengen, zc
heeft de voorzitter van de Westduitse
Bond van Bouwvakarbeiders Georg Le
ber in Frankfort verklaard.
Als alle verantwoordelijke personen in
het bedrijfsleven het voorbeeld van de
bouwnijverheid zouden volgen, kunnen
verdere prijsstijgingen uitblijven, zc
wordt aangenomen.
De Duitse bouwvak-cao kreeg een loop
tijd van twee jaar. Tegelijk is afgespro
ken de lonen der bouwvakarbeiders op
1 april 1964 opnieuw met 4,8 pet. te
verhogen. Om mogelijke risico's van stij
ging der kosten van het levensonderhoud
binnen twee jaar uit te sluiten, zijn de
deelnemers aan het overleg een veilig
heidsclausule overeengekomen.
Georg Leber deelde voorts mee, dat
zijn bond zonder van andere zijden daar
toe gedwongen te zijn, heeft besloten
af te zien van de werktijdverkorting van
43 tot 42 uur per week, die op 1 okto-
dlt jaar zou ingaan. Deze werk
tijdverkorting wordt uitgesteld tot 1
april 1964. Zo worden In West-Dults-
Iand 36 miljoen arbeidsuren gewonnen,
waardoor de achterstand, die de bouw
ook daar door de ongewoon strenge en
lange winter heeft opgelopen, zo veel
mogelijk zal worden teruggebracht. Naar
schatting zullen toch al 100.000 wonin
gen minder worden gebouwd
Hoeveel voer voor één kippeei?
door de vakbeweging ook wel pressie
noemen, maar waarschuwde dan onder
het woord pressiegroep niets onbehoor
lijks te verstaan.
De minister stelde er voorts prijs op
te verklaren, „dat de vakbeweging in de
naoorlogse jaren er blijk van heeft ge
geven in deze over een grote verant
woordelijkheid te beschikken. Ze heeft
in onze naoorlogse verhoudingen grote
verantwoordelijkheid gedragen. We die-
daar dankbaar voor te zün. Ze heeft
blijk gegeven een constructie-orgaan van
onze naoorlogse sociaal-economische
structuur te zijn".
Narrig
Van onze parlementsredactie)
het staat er werkelijk. Het document nr. 135, dat het Europees
'parlement onlangs heeft gepubliceerd heet inderdaad „Verslag
namens de commissie voor de landbouw nopens het voorstel van de
E.E.G.-Commissie aan de Raad inzake de ontwerp-v er ordening tot
vaststelling van de hoeveelheid voedergranen vereist voor de produk-
tie van een kilogram broedeieren van pluimvee".
Men vraagt zich op het eerste
gezicht af, wat ter wereld de
E.E.G.-commissie in Brussel
tocih wel mag hebben bewogen
om vast te stellen, hoeveel voer
een doorsnee kip eet, alvorens
een kilo broedeieren te hebben
gelegd. Het antwoord wordt dui
delijk. als men iets verder leest.
Bij het streven naar een ge
meenschappelijk Europees eier-
beleid stuitte men op prijsver
schillen tussen de zes landen.
Het bleek nodig, na te gaan door
welke factoren deze prijsver
schillen worden veroorzaakt.
Een van de factoren is het ver
schil in graanprijzen tussen de
E.E.G.-landen. Het was dus
zaak. vast te stellen, hoeveel
graan is verwerkt in kippenvoer
en vervolgens, hoe groot de in
vloed daarvan is op de eierprij-
Bij het streven naar prijstoe-
nadering had men aan deze we
tenschap echter niet genoeg. Om
het aandeel van de voerkosten
in de eierprijzen scherp vast te
«tellen, diende te worden be
paald, hoeveel voer een kip eet,
alvorens een bepaalde hoevee-
heid eieren te hebben geprodu
ceerd.
De E.E.G.-commissie staat
voor niets; zij heeft ook dit uit
gezocht. Men moet niet denken,
dat daarvoor een ambtenaar met
een weegschaal enige tijd in een
kippenhok heeft vertoefd. Neen,
dat is veel nauwkeuriger ge
gaan. Niet alleen met het aan
deel aan granen in het voer is
rekening gehouden, maar ook
met de gemiddelde legprestatie,
het aandeel aan jonge hennen,
en het voeder voor het fokken
en instandhouden. Op grond van
dit alles werd de hoeveelheid
voedergranen per kilo broedeie
ren met ingang van 1 januari
1963 vastgesteld op: 3,63 kilo
gram.
verwacht een overspanning van de
bouwconjunctuur in de komende
den door een opeenhoping van de orders.
WPA zendt weer
waarnemers naar
het concilie
(Van onze kerkredactie)
De „World Presbyterian Alliance"
of „Hervormde Wereldbond" zal ook
naar de tweede zitting van
rooms-katholiek concilie in Rome
waarnemers sturen. De Fransman,
ds. Hébert Roux en de Schot, ds.
Douglas W. D. Shaw, zuilen opnieuw
naar Rome vertrekken.
Prof. dr. James H. Nichols van Prin
ceton Seminary in de Verenigde Staten
kon zich echter alleen vorig jaar vrij
maken. Hij zal vervangen worden door
prof. dr. Robert McAfee Brown, die vo
rige herfst benoemd werd tot hoogle
raar aan de Stanford University in Pale
Alto. Californië waar hij systematisch»
theologie doceert Hij is een man me
bijzonder.veel ervaring, die ook als hoog
leraar verbonden is geweest aan het be
kende Union Theological Seminary te
New York en daarvoor doceerde aan het
Amherst College en het Macalester Col
lege. In 1960 schreef hij samen met de
rooms-katholiek Gustav Weigel een boek
„An American Dialogue."
De Italiaanse dekaan van de theolo
gische faculteit van de Waldenzen te Ro
me blijft de plaatsvervangende waarne
mer. een functie die hij ook vorig jaar
bekleedde.
Ds. J. A. C. Rullmann
65 jaar
De gereformeerde, sinds 1954 emeri
tus-zendingspredikant ds. J.A.C. Rull
mann hoopt maandag 23 februari aan
staande te Baarn zijn 65ste verjaardag
te vieren. Ds. Rullmanns predikanten
loopbaan staat geheel in het teken van
de zending. Hij begon in 1924 als predi
kant te Batavia. Na zes jaar daar
gearbeid te hebben werd hij door de
gereformeerde kerk te Rotterdam be
vestigd voor de zendingsarbeid op
Midden-Java, met eerst Poerwokerto
en daarna Poerbolinggo als standplaats.
Ds Rullmann keerde na zijn verlof
in 1940 terug naar Indonesië als docent
aan de Theologische Opleidingsschool
der Gereformeerde Kerken te Djokja
karta. Na dertig dienstjaren in Indo
nesië vervuld te hebben ging ds.
Rullmann op 56-jarige leeftijd met
emeritaat.
In 1960 werd ds. Rullmann, toen dus
62 jaar, door de generale zendings-
deputaten van de Gereformeerde Ker
ken aangezocht gedurende ongeveer
drie jaar op te treden als adviseur van
de kerk in Argentinië bij de opbouw
van het zendingswerk, dat de kerk
toen in Argentinië en Brazilië
gaan ondernemen.
Ook daar was ds. Rullmann gi
onbekende. Hij was het vorige jaar
met dr. J. C. Gilhuis naar Zuld-Amerika
geweest om zich te oriënteren ove
zendingsmogelijkheden. In 1961 keerde
ds. Rullmann voorgoed naar Nederland
terug en sindsdien woont hij te Baarn.
De heer J. A. Middelhuis, voorzitter
in de Katholieke Arbeiders-Beweging,
noemde de rede van prof. Wemelsfelder
narrig betoog dat duidt op
fessorale pesthui".
De inleiding van prof. Wemelsfelder
getuigt, volgens hem, van gebrek aan
stijl, inzicht en argumentatie. De hoog
geleerde heer, aldus de KAB-voorzitter,
beweert naar iets zonder enige motive
ring. Hij heeft een poging gedaan on
prof. Van Esveld te overtreffen, maai
men kan de kreten van prof. Wemelsfel
der nauwelijks au serieux nemen.
De heer Middelhuis noemde het teveel
ier voor de Eindhovense hoogleraar om
;ijn betoog te ontzenuwen. Prof. Wemels
felder heeft, naar de mening van de
KAB-voorzitter, met deze uitlatingen de
stand van de professoren zeker geen
goed gedaan. Zijn collega's sociologen,
economen en docenten in het arbeids
recht, zullen, aldus de heer Middelhuis,
ongetwijfeld de schouders ophalen over
deze beweringen.
Als men deze uitlatingen in de kring
in de contactgroep van werkgevers In
de metaalnijverheid voor zoete koek aan
neemt, ben ik bereid, ook bij deze con
tactgroep een groot vraagteken te zetten,
zo zei de heer Middelhuis tenslotte
Ceen uitbreiding
De minister van sociale zaken en volks-
Sezondheid, dr. G. M. J. Veldkamp, stel-
e, ofschoon hij het betoog van prof.
Wemelsfelder nog niet diepgaand kon
bestuderen, dat van machtsmisbruik
uitbuiting door de vakbeweging niets
gebleken. Hij voegde hier aan toe, dat
voor het gehele bedrijfsleven en het al
gemeen belang de vakbeweging
langrijke factor is geweest bij het pro
ces van economische expansie en dat ze
dit nog is. „De vakbeweging bevordert
de emancipatie van de arbeiders in ver
sneld tempo en levert een krachtige bij
drage tot de sociale vrede," zo zei dt
minister.
Hij zei te staan achter de woorden, die
hij vorig jaar op een congres sprak over
„de plaats van de vakbeweging in de
maatschappij". Voor een goed functione
ren van de maatschappij achtte hij het
van het hoogste belang, dat de verschil
lende maatschappelijke groeperingen hun
wensen duidelijk naar voren brengen.
„Terecht heeft de vakbeweging dit tot
nu toe ook steeds gedaan," aldus de be
windsman. Hij wilde de beïnvloeding
Carnaval?
De voorzitter van het Nederlands Ver
bond van Vakverenigingen (NW), drs.
D. Roemers, veklaarde geen behoefte te
hebben om commentaar te leveren op het
betoog van prof. dr. J. L. Wemelsfelder.
Niet omdat hij het eens zou zijn met in
houd en strekking van het professorale
betoog, maar omdat prof. dr. Wemelsfel
der zich heeft begeven op 1_
dat het zijne niet is.
Na afloop van een vandaag in Den
Haag gehouden vergadering
Stichting van den arbeid zei de heer
Roemers slechts: „Als een hoogleraar
praat over dingen, waarvan hij geen
verstand heeft, wil ik daarop geen
mentaar geven."
De staatssecretaris van algemene zaken,
publiekrechtelijke bedrijfsorganisatie en
bezitsvorming, drs. W. K. N. Schmelzer,
had nog geen gelegenheid gehad de reda
ran prof. Wemelsfelder te bestuderen.
.,De stellingen van prof. Wemelsfelder
die ik via het nieuws verneem, zijn mijns
inziens bijzonder aanvechtbaar," aldus de
staatssecretaris.
Hem waren speciaal de uitlatingen
de hoogleraar over het sparen voorge
houden. Daarin werd geadviseerd het
geld op te eten, er goederen voor "te ko
pen, zo min mogelijk in geldvorm te
sparen en zoveel mogelijk risico's trach
ten over te dragen op de staat.
De staatssecretaris zei, dat er ongetwij
feld van verschillende zijden de nodige
reacties op de stellingen van prof. We
melsfelder zullen komen. HU voegde er
nog aan toe: „Wellicht mag men de rede
niet geheel losmaken uit de carnavals-
tüd, die een deel van ons land zo vreug
devol en bekwaam weet te beleven."
Een vrouw, die twaalf jaar ziek is, ziet Jezus als Hij op 1
is naar de dochter van de overste. De geschiedenis staat 1
schreven in Mattheus 9 18 e.v. Men behoeft niet te
fantasie te bezitten om te weten, dat die vrouw van de gei
genheid, dat Jezus in haar nabijheid is, gebruik wil
om beter te worden. Het gemakkelijkste zou natuurlijk
iveest zijn als zij zich rechtstreeks tot Jezus had gewend.
doet dat niet. Misschien wil zij de Here niet ophouden.
zij zegt bij zichzelf: Indien ik slechts Zijn kleed aanraak,
ik behouden zijn, zal ik van mijn ziekte worden verlof
Jezus echter keert Zich om en zegt dan dat bemoedigeif
woord: „Houd moed, dochter, uw geloof heeft u behoudetS
En van dat ogenblik af was de vrouw beter.
Jezus is op Zijn wandelingen altijd door mensen omgeif^v
geweest. Altijd waren er mensen in Zijn buurt, öf omdat
vonden dat Hij zo mooi sprak, öf omdat zij wel eens
horen wat Hij had te zeggen.
De mens is de eeuwen door niets veranderd. Vandaag zijn<^^0
er nog, de duizenden, die zo graag over Jezus horen spreh*^*^
die zo warm worden van binnen als zij Zijn woorden hort
Het is een stap, maar niet de beslissende. Die deed die vrotuL prgj
die twaalf jaar ziek was. Zij strekte haar handen uit om Hi o
aan te raken. Dat is de kwaal van deze tijd. Wij staan rondi
de Here en wij luisteren, maar wij proberen niet Hem aan
raken. En toch komt het daar op aan. Slechts uitstrekken
handen kunnen ons brengen op de weg, die leidt naar iZaaj
behoudenis. eidse Ja
ilist: Ca
"j Schouw
Ds. Reiling over cijfers volkstelling !S?e";
Bevrijd
Hert
en 1
Ha:
iet de j
Gebow
let „Sin
Diliger
an Asc
To
Geestelijk zuiver
gemeenteleven
Drs. J. Reiling, baptisten pre
dikant te Utrecht schenkt in „De
Christen" aandacht aan de cij
fers die de volkstelling van 1960
heeft opgeleverd ten aanzien van
de kerken. Met name die gege
vens die betrekking hebben op de
baptisten hebben zijn aandacht.
De toename van de baptisten
gemeenten in ledental over de pe
riode 1-1-1948 tot 1-1-1961 heeft on
geveer 40 procent bedragen, of
wel het dubbele van de bevol
kingstoename. Deze cijfers, al
dus ds. Reiling, zeggen in het
landelijke geheel natuurlijk zo
goed als niets want een groep
met nog geen tienduizend leden
legt qua getallen geen gewicht
in de schaal van de statistiek.
Oppervlakkig oordelend zou ik m<
dat onze gemeenten over het algemeen
niet behoren tot groepen met een be
volkingsaccres boven het landelijke ge
middelde, zodat de helft van onze I
name zou kunnen berusten op wat n
dan wel noemt onze „werfkracht",
vervolgt ds. Reiling. Maar dat :Marek«
eigenlijk op brede schaal statistiferv. G<
moeten worden uitgezocht en daarveim.
ontbreken mij de tijd en de middel
Overigens, aldus ds. Reiling, schigchouv
de groei van onze gemeenten in 1
Europese geheel opvallend te zijn.
ontmoetingen met broeders uit andr\J Rxl
unies in Europa werd mij herhaafj1-
lijk de vraag gesteld hoe onze groei yt?1
klaard moest worden, of wij veel bijj^..1J°l
dere evangelisatie-acties hadden <tpie?~.e
in nieuwe gebieden pionierden.
Radio Moskou waarschuwt tegen doop
De leiders van de anti-religieu
ze campagne in de Sovjetunie heb
ben een nieuw argument gevon
den om de godsdienstigen aan te
vallen. Radio Moskou heeft haar
luisteraars gewaarschuwd tegen
de gevaren voor de gezondheid
die er zijn indien men zich laat
dopen. Men stelde het in de uit
zending als zou het onderdompe
len van babies en jonge kinderen
in koud water, wat bij sommigen
Gezond
ür: Rai
Nee
Ik moest, aldus ds. Reiling, het u mL...
woord schuldig blijven, omdat die acrQg^y
en pionier-arbeid er bij mijn weten j Q
leen op zeer beperkte schaal waren. Ir,,,,
zou, zo zei ik dan, moeten liggen
de gewone gemeentelijke arbeid, r
zou wel eens kunnen blijken, dat 't
inderdaad zo is. :Regio®
Een gezond, opgewekt en geeste5. 2.30
zuiver gemeenteleven is de beste evtelling.
gelisatiemethode die er bestaat. Zij k Stadsg
maar weinig geld en bezit een gifepetitie
werfkracht. Me dunkt, dat is ook defonegge
van de cijfers, aldus ds. Reiling in jfreents
Christen". iribo.
Kleine
Buitenl. studenten^ J^
in Hongarije °:yo.
De Hongaarse autoriteiten hebben *cte" e
kele nieuwe voorschriften bekend Geboii
maakt met het doel de studie van dees Vol
Afrikaanse en 300 andere buitenlan Op G
studenten aan Hongaarse universiteaer. pi;
te veraangenamen. Dilige
De Hongaren willen namelijk Enfriano.
en Frans invoeren als talen, waarin r
denten uit de ontwikkelingslanden coU Stadsj
kunnen lopen. „"'oonkuj
De buitenlandse studenten aan H-
gaarse universiteiten studeren gewoon
mhet moeilijke Hongaars.
geloofsrichtingen gebruikelijk is.
levensgevaar zijn of in ieder ge
val tot blijvend letsel lijden.
Als voorbeeld voor deze stelling haal
de men in de radiouitzending het geval
aan van een jonge man van 25 jaar die
na een hartaanval naar het ziekenhuis
was gebracht. De doktoren vroegen,
hem onderzocht te hebben, of hij in
jeugd soms een ernstige ziekte had op
gelopen.
Na duidelijk te hebben laten uitko
ten dat de jonge man al zo goed als
invalide was, gaf men als de oorzaak
>n „barbaars doopritueel" waaraan de
;an in zijn jeugd fiad deelgenomen.
„Sommige gelovigen denken dat de
doop een langer leven garandeert", al
dus de uitzending, „maar deze redene
ring kan gemakkelijk door statistieken
weerlegd worden. Ten tijde van voor
de Russische revolutie, toen bijna ieder
een zich liet dopen, was de gemiddelde
leeftijd van de mensen 32 jaar; nu is
die gestegen tot 69 jaar."
„De doop faalt niet alleen voor wat
betreft de belofte van het langere leven,
maar kan oorzaak zijn van grote scha
de aan de gezondheid", zo werden de
Sowjetrussische luisteraars gewaar
schuwd. Wij kunnen vele voorbeelden
noemen van gevallen waar het drie
maal onderdompelen in het koude wa
ter de oorzaak was van een hevige kou
die zelfs in een paar gevallen de dood
tot gevolg had.
studenten in Hongarije uitgenodigd zu?an®-
worden voor het Hongaarse publieka£ru^1'
zingen te houden over verleden, ha Zuide
en toekomst van Afrika. out 01
De Hongaren, die van oudsher onferei
gastvrij volk zijn, hebben de Airikaa1 Zome;
en andere studenten altijd hartelijk fling
vangen, overal waar Afrikanen verscCruft's
nen vormen zij het middelpunt van fa Geref
telijke belangstelling. niging
Ook zijn huwelijken tussen Afnkaa Gebot
studenten en Hongaarse meisjes ged. C
ongewoon. lepl. V
tond ii
FferoepingswerJgfjS
ur: Re
ir: N
v Gebo
Op G
bijz. werkzaamheden (arbeid
der vrijz. herv.): J. F. Kruyt, P. J. I
nouw, W. C. Ligthelm. voorgangers
van vrijz. herv. in Den Haag en S<
veningen.
GEREF. KERKEN -
Bedankt voor Hoogvliet (3e pred. pf pon
L. C. Rietveld, te St. Pancras; vl
Drachten (vac. J. M. Draayer)J. M.\
sec, te Dokkum.
CHRIST. GEREF. KERKEN h"": a
Bedankt voor Maarssen (a s. vac ichool.
H. SeggelinkV. M. W. Nieuwenhuijze, Schoi
Amsterdam-W. Baarde
EVANG. LUTH. KERK Dane,
Aangenomen naar Edam-Monniktrum.
dam: M. A. van Teylingen, te Nieifl Stad:
Pekela. Orkest
Er zijn mensen, die op een ondefinieerbare
manier bij je leven horen. Ze zijn geen familie,
officieel op visite komen ze nooit. Het zijn vrien
den, ja dat wel, hoewel ze geen deel uitmaken
van de geijkte kring.
Wellicht weten ze niet eens wanneer je jarig
bent. Het leven wederzijds is ook te druk om de
relatie zorgvuldig uit te bouwen tot iets reëels,
maar dat is ook niet nodig. Als je elkaar, zo te
hooi en te gras, eens spreekt springt de vonk
van contact zomaar over en ontdek je in dc an
der een verlengstuk van jezelf.
Zo iemand is Anneke. Anneke is uniek en de
manier waarop zij haar tanden in het leven ge
zet heeft getuigt van stijl en allure. Zij is een
grote vrouw, hoewel ze nauwelijks tot mijn
schouders reikt. Zij hoort bij de mensen die het
niet breed hebben. De welvaartskoorts slaat gro
te groepen over en Anneke heeft zeker voor haar
kinderen geen brommer klaar staan als ze zes
tien worden. Ach, ze zal niet de enige zijn die
zorg heeft over haar vijftal. Vijf kinderen, dat
betekent: zoveel stel ondergoed, zoveel sokken,
zoveel truien en broeken en idem zoveel toe
komsten, waaraan gebouwd ihoet worden. Er zul
len, meer dan menigeen vermoedt, moeders zijn
die zorgen hebben over zo'n koppeltje. Maar hoe
veel hebber er, als Anneke, een mongooltje ter
wereld gebracht? Hoeveel, hoe weinig?
De manier, waarop zij moeder is voor haar
vier gezonde en voor haar misdeelde kind, dwingt
respect af. Heeft deze loodzware last, dit kruis,
dat nóóit eens even afgelegd kan worden, haar zo
gemaakt?
Een enkele keer wipt zij met Ruurd hij is
nu 12 jaar bij me binnen. Zo stonden ze van
middag ook ineens voor mijn neus. Hij bijna
potsierlijk log en groot, naast zijn kwieke tenge
re moeder.
en
„Mag ik even bij je uitblazen?" vroeg ze ze
nuwachtig en met een schichtige blik od Ruurd
fluisterde ze verder: „Hij is zo moeilijk vandaag,
'k ben bekaf en haal dat eind naar huis gewoon
niet meer."
We dronken thee. Zijn korte harde hand graai
de in de koekjestrommel, die ik hem voorhield
hij stopte gulzig zijn keuze in zijn kwijlende
mond. De doffe ogen lichtten even op, maar ver
anderden opeens tot boosaardige spleten toen hij
zag, dat ik de hond ook iets gaf.
..Ruurd koek, hond niet", zei hij driftig, ter
wijl hij op zijn stoel heen en weer schoof.
„Ruurd", waarschuwde Anneke. Hij keerde zijn
stoel met een onbeheerste zwaai van ons af en
keek mokkend naar buiten. Zijn hoofd klapte
knikkend naar voren, alsof hij zichzelf bevestig
de dat hem onrecht gedaan werd.
Toen ik naar Anneke keek, zag ik dat ze aan
het eind van haar kracht was. Nerveus verspeld
de ze wat aan haar haar, beet op haar lippen
en stak toen met trillende vingers een sigaret op.
„Sorry hoor", begon ze „dat ik zomaar bin
nenval, maar ik was ineens zo moe. Ach weet
I Waaf
ff. J. N
(endiei
Grav
Segstg
,Interr
neent€
Café
je. hij is mijn kind en het is een opdracht, Jnjonder
mijn leven gaat aan hem kapot. Ik kan r Dej]
meer. Ik doe de andere kinderen tekort, mjur; H
huwelijk raakt in de mist omdat mijn geduld |erf».
is. Dit kind zuigt me leeg, alles slurpt hij i Dilig
me, zodat er alleen nog maar tekorten zijn. I
hoe moet ik dan de rest van mijn leven fixé Rem
Ik ben zo moe, ik kan niet meer." krereld
Ik had geen troost en geen woorden. Gé Bevi
troost? Met de bijbel op de plank? Geen wofrea2e
den? Ik kende toch de grote Trooster aller d' petr
gen? Ik wist toch van kracht naar kruis? Dbebeds
jcon ik toch over praten? O, zeker, maar ik fa Oud
haar niets te zeggen, wat ze zelf niet allang tapen
en dikwijls ervaren had. Ik kon haar niet ai Aca<
geven" wat ze nu even kwijt was. Ze moestv- Wl
dacht ik alleen wat tijd hebben, een uur, #otan'
dag, een week misschien, dan zou ze het 2 Dei
uieer zien. Ze praatte door over spanningen
en eindigde timide met dezelfde woorden
daarvoor: ,Jk kan niet meer." q"11
Was ik het die zei: „Je kunt het wèl". Ja»L0ep
was het, maar het was alsof een ander mijn stra.,r"
gebruikte, alsof het buiten mij om ging:
kunt het wèl. Anneke." Ze keek me fel aé Zui(
„Wat weet jij daarvan? Wat weet jij? NieLn Rt
„Je kunt het wel Anneke, ik ken je langer <%ée
vandaag, en jij kent God langer dan vandaaTsdii
Ze stond op, streelde gedachteloos het stopinet
lige hoofd van Ruurd: Kom joh, we gaan." Ber a
gen mij zei ze alleen nog: „Dag, en bedankt vO Sta'
de thee." ktran»
Ze was tengerder dan ooit toen ze met hfjsch<
zoon de tuin uit liep. I De
Maar morgen, overmorgen of volgende wè
zal ze me opbellen en dan zal haar stem wè
jjg oude Anneke. jeugd
MINK VAAT RIJSDIÏ
