HUN KIND
Er zijn tien vingers en tien teentjes,
en toch
is er
een
van
de
drie-en-dertig
BENT U OOK
ZO N MAN
&pen briel
ZATERDAG 16 FEBRUARI 1963
ïriT' wijst een van de dar
n jongetje, dat bijzonder slecht I
wrt en bijna niet kan spreken.
Het was een triest beeld dat de
K.R.O. ons bood in het televisie
programma over het afwijkende
kind. Gegrepen door de nood in
de gezinnen, waar zulke kinderen
zijn, hebben wij ons tot enkele
ouders gewend. Daarbij bleek dat
deze ouders, zelf hun kruis blij
moedig dragend, zich ook nog in
spanden voor andere gehandicap
te kinderen. Wij hebben het op
deze pagina al eens verteld: van
de drie en dertig baby's die ge
boren worden is er één met gees
telijke afwijkingen. Die éne moe
der, ook zij heeft haar kindje
met vreugde verwacht. Hoewel
geen sterveling het in handen
heeft, is er toch heimelijk bij
leder ouderpaar een voorkeur:
een jongen of een meisje, met
donkere haren van hém of de
blonde krullen van haar.
Na de geboorte van die één op
de drie en dertig bemerkt de moe
der met verdriet, dat er iets mis
is. Er zijn tien vingers en tien
teentjes, lichamelijk lijkt haar
kindje gaaf en toch...
„Ik was er enigszins op voor
bereid", zegt een der moeders.
„Ik lag in het ziekenhuis en de
zuster vroeg me of ik het niet
vreemd vond, dat mijn zoontje
niet bij mij werd gebracht. Ik
zocht er niets achter, ik zou hem
immers niet zelf voeden en ik lag
argeloos lui terwijl de andere
moeders op zaal hun kindje voed
den. De zuster zei, dat hij stui
pen had en ik schrok geweldig.
Hij werd als couveuse-kindje be
handeld, zei men mij. Toen kwam
na drie dagen de kinderarts die
vroeg: „Ziet mevrouw het kind
wel eens?" De derde dag zag ik
de baby voor het eerst de
ademhaling van dat kleine hoopje
mens ging gierend, hij leek ach
terlijk. de oogjes stonden afwe
zig. Het moedertje naast mij
schrok er zó van, dat ze afwe
rend haar hoofd onder de dekens
stopte. Voorzichtig maakte dok
ter me duidelijk: „de baby heeft
een hersenbloeding gehad." Er
was weinig kans, dat hij zou blij
ven leven. Na veertien dagen keer
den de kansen: „als het zo door
gaat, kan hij naar huis." Het
kindje lag maar lief en stil en
na een half jaar. waarin hij nog
nóóit had gelachen, gingen we
toch vergelijken. De babyboeken
van de andere kinderen logen er
niet om: deze baby ontwikkelde
zich niet zoals de anderen. Toch
luisterde hij scherp, intens. Toen
hij tien maanden was, gebeurde
er iets bijzonders. Wanneer hij
muziek hoorde, die we tot tien
maal toe wisselden, reageerde hij
verschillend op het ritme. Hij
begreep iets!"
Totdat hij twee jaar was, bleef
dit spastische jongetje liggen. Dit
vroeg uiteraard voorzieningen van
kinderwagen en box. Hij was vier
jaar, toen hij écht lachte tegen
zijn moeder dat was het eerste,
innige contact!
Horten en stoten
De ontwikkeling van het jonge
tje ging met horten en stoten
drie maanden was er volkomen
stilstand, soms achteruitgang, dan
plotseling ontdekten de scherp toe
ziende ouders weer iets nieuws.
Zo leerden zij blij te zijn met
kleine dingen. Toen hij vier jaar
was, kon hij niet lopen, niet pra
ten, noch zijn bordje zelf leeg
eten. Voor dat laatste ontbrak
hem de kracht in zijn handjes.
Een hersenonderzoek in Amster
dam bij professor Dumont wees
uit: het kind bleef geestelijk ach
ter. Hij kon maar op één ding
geconcentreerd zijn. Van aïles de
den de ouders om het beste voor
hem te zoeken: massage aan huis,
zwemlessen speciaal voor gehan
dicapte kinderen. Van de ene dok
ter naar de andere: wat is het
meest geschikt voor dit kind, dat
spastisch en geestelijk achter is.
Enige tijd was hij voor halve da
gen op een kleuterschool, dat ging
goed: hij kreeg er liefde, geduld
en persoonlijke aandacht. Hij kon
niet vertellen,
i frak-
droog. Op de kleuterschool
men ook bereid, dit te doen. „Je
moet altijd met ze bezig zijn en
je wordt wel vindingrijk", zegt de
moeder rustig. Ze leerde haar
kind moeizaam de woorden vor
men, eerst van plaatjes, prenten-
lotto, toen uit boekjes. Hoe moet
dit jongetje verder leren? De my-
thylschool is een speciale school
voor spastische kinderen met een
normaal intelligentie quotiënt. Ook
de B.L.O.-school kan hem niet op
nemen, er is n.l. geen imbecielen-
school in zijn woonplaats. Overi
gens. spastische kinderen vragen
een sfeer van rust om hen heen.
Ze schrikken van harde geluiden
en verstijven dan. Nu is dit kind
op een partikulier schooltje. Naast
de vele zorgen, die de ouders
hebben kost hen dit.... 160 per
drie maanden plus het vervoer
van het schoolbusje dat de kinde
ren haalt en brengt. Een miniem
gedeelte hiervan betaalt de ge
meente.
Dit alles is nog maar
tie van de problemen, waarvoor
deze moeder zich gesteld ziet Er
is de hardheid van de buitenwe
reld. muren van misverstand, on
begrip. De vraag van de ouders:
Waarom? Moeder aanvaardt de
taak die ze heeft in het opvoe
den van haar gestoorde kind. Blij
moedig vertelt ze. „Ze hebben zo
veel liefde, deze kinderen, ze zul
len nooit écht boos worden, wél
angstig, en daarmee zetten ze de
„normale" mensen vaak be
schaamd. Zalig zijn de armen van
geest, want hunner is het konink
rijk der hemelen, dat is iets waar
van ieder ouder van een gestoord
kind kan meepraten. Ja, ik heb
veel voor hem over gehad, maar
de andere kinderen hebben me er
met veel fantasie bij geholpen.
Hij was nog erg klein, we zetten
hem in kussens overeind. Ze sta
pelden een hele rits mutsen op
zijn bolletje en hij was de koning.
Die glunderende uitdrukking op
zijn gezichtje: hij was in het spel
mee opgenomen. Zö trekt hij zich
aan de andere kinderen op."
Niet versagen
Deze moeder is bestuurslid van
de B.O.S.K. en lid van Philadel-
fia. Ze zorgt daarin ook voor an
dere gehandicapte kinderen in
het besef, dat er nog véél te doen
is. „Weet u van die jongen in
Sassenheim?" Hij werd door de
doctoren voor imbeciel versleten,
hij was erg zwaar lichamelijk
gehandicapt. De vader wilde er
niet aan: de ouders zien méér!
De vader begon met grote hou
ten letters te maken voor zijn
zoon, zo leerde hij lezen en on
langs is deze jongen geslaagd
voor het Mulo-examen! Dit is
ook te danken aan vier jongens
en een meisje, die hem al zijn
schooljaren door geholpen heb
ben. Als wij niet versagen, dan
is er nog een gelukkige toekomst
voor gehandicapten weggelegd".
Er is een grote achterstand: er
zijn in het gehele Rijnmondge
bied geen imbecielenscholen die
qua bouw en inrichting aan de
moderne eisen van onderwijs en
opvoeding van imbicielen voldoen.
Mejuffrouw L. de Wit, logopedis
te. gewaagde van de grote bete
kenis van spraakles op de scho
len. Daarmee kwam een grote
leemte aan het licht. De voorzie
ningen op de scholen die er in
dit opzicht zijn, zijn in vele op
zichten ontoereikend en onvol
doende
Kleuterklasjes
De vereniging Philadelfia af
deling Rotterdam heeft stappen
ondernomen om te komen tot
kleuterklasjes voor gehandicapte
gestoorde kinderen verbonden
aan de normale kleuterschool. Zij
wil hiermede, (in tegenstelling tot
wat anderen menen, namelijk
een kleuterklas bij de B.L.O.).
bewerken, dat de gezonde jeugd
al vroeg mét het verschijnsel
van gestoorde mede-broeders en
zusters in aanraking komt ^n hen
leert accepteren, zodat deze min-
der-bedeelden later weer niet in
de vergeten hoek komen. Het ge
zamenlijk dragen van de lasten
die op de ouders drukken, maakt
het spreekwoord waar: gedeelde
smart is halve smart. Op wijk
bijeenkomsten wordt voorlichting
gegeven op medisch, opvoedkun
dig en sociaal maatschappelijk
gebied. Alleen in Groot-Rotter
dam zijn twintigduizend geeste
lijk gehandicapten
le ouderparen.
Nieuwe lek
De heer J. W. Caron, tweede
voorzitter van Philadelfia Rotter
dam e.o. zegt ervan: „De ouders
moeten door een diepe put, maar
daarachter is een grote hoogte.
Het leven van deze ouders kab
belt niet gezapig voort, het is al
tijd levendig". Mevrouw H. Ca-
ron-Steenbergen heeft met me
vrouw H. Leenhouts de leiding
van een nieuwe tak van jeugd
werk voor gestoorde kinderen
in Rotterdam-zuid. Evenals dat
in Schiebroek en Vlaardingen on
langs tot stand is gekomen en in
Schiedam op stapel staat, is er
een jeugdclub op zaterdagmiddag.
Als we in de Morgensterkerk
aan de Slinge arriveren is me
vrouw Caron, zelf moeder van
een geestelijk gehandicapte
dochter, druk doende met de
kinderen, die in leeftijd varië
ren vafc vijf tot zestien jaar.
,,En Krijn, wat gaat Krijn
doen?" Ze deelt puzzles
uit en kijkt belangstellend
naar de hoge toren die Ma-
rius aan het bouwen is van
grote, holle blokken. Zijn rode
wangen en klare, blauwe ogen
glimmen van trots en voldoe
ning: het is héérlijk op de club!
Mevrouw Leenhouts komt bin
nen, aaVi de hand een blind
meiske, dat geestelijk gestoord
is. Voor haar is er geen enke
le school, de speelmiddag is
haar enig verzet. Als de leid
ster haar om twee uur van
huis afhaalt, staan de ouders
al klaar met hun mantel aan.
Zij zijn nu drie uur vrij, want
ze weten dat hun dochtertje tot
vijf uur goed bezorgd is.
Met de mond tast ze het plastic
speelgoed af. be-proeft het. Ver
drietig is ze als het valt, ze kan
het zelf niet oprapen, maar bereid
willige handen reiken haar een ge
liefd speeltje: een kleine mond-
harmonika. Deze kinderen, zo vol
komen weerloos, zijn geen min
derwaardige schepselen. Onbe
zorgd blij zit een jongen van een
jaar of vijftien te tekenen; als we
belangstelling tonen, slaat hij
stoeiend een arm om ons heen.
Hij schatert van plezier en trekt
ons, in het minst niet verlegen
bij het vreemde bezoek, plotse
ling aan de neus. In pure overga
ve speelt een flinke jongen, uit
bundig zingend bij een gitaar, hij
krijgt er niet genoeg van en po
seert geduldig voor de fotograaf:
„Als ,je Leo ziet, zie je zijn gi
taar", zegt de leidster. Een paar
meter verder is een meisje moe
derlijk aan het strijken, en een
klein poppenmoedertje knuffelt
haar kinderen.
Hier heerst een blijde, onge
dwongen sfeer waar de kinderen
tevreden spelen, elk in eigen hoek
je. Ze spelen niet samen, het zijn
grote individualisten. Als het lijkt,
of er een clubje aan het puzze
len is, blijkt dat de gezonde jeugd
met groot enthousiasme de ge-
Mevrouw Caron strekt haar arm:
hóger want het jochie is doofstom.
Toen de ouders van deze jongen
dit verwerkt hadden kwam de
tweede klap. Op de Doofstommen-
school bleek, dat hij imbeciel was.
Ook voor hem is er geen school.
Biedt Het Dorp uitkomst voor de
ze kinderen?
Dr. Klapwijk zegt: „Waar het
dorp een door allen beleefde ge
meenschap wil zijn, kunnen licha
melijk gehandicapten, die tevens
ernstig geestelijk gestoord zijn,
niet voor huisvesting in aanmer
king komen". Trouwens, het is
ook niet voor jonge kinderen. Een
dagverblijf is de wens voor déze
kinderen. Mevrouw Caron geeft
een moederlijke blik. „Ik ben
heus niet doodmoe, maar wel blij,
als de middag er op zit" Is op
de B.L.O. school de onderwijze
res ziek, dan springt zij ook daór
bij. want ze heeft haar akte L. O.
De opgave, die het leven haar
stelde, zette zij
voor anderen.
Als wij naar
huls rijden Is één
ding ons duide
lijk: Het Dorp is
maar een druppel
op een gloeiende
plaat. Nog vele
ouders en hun ge
handicapte kinde
ren hebben ons
gebed, ons mede
leven (en geen me
delijden) nodig. Er
zal over hen nog
veel. gedacht en
gesproken worden,
waarbij ons uit
gangspunt mag
zijn: „De afwij
kende mens, hoe
misdeeld ook, is
een broeder van
Christus", zoals
prof. dr. G. P. van
Itterzon zei.
Het zijn de heren P. B. W i 1-
schut uit Vlaardingen en J. J.
Broere uit Kinderdijk, die
deze week met hun inzendingen
meedingen naar de honderd gul
den, welk bedrag zo u zich
wellicht herinnert half april
aan de gelukkige winnaar ter
hand wordt gesteld. Eerstge
noemde lezer geeft u een aar
dig voorbeeld van een kapmeu-
beltje (volgende week volgt een
tolletatfel van grotere omvang);
de tweede Inzending betreft een
handige oplossing voor het ver
groten van een keukentafel.
Voor wie niet al te veel ruim
te heeft en zijn vrouw toch een
eigen verzorgings-hoekje
gunnen, lijkt ons dit kapmeubel
..je beslist attractief. De heer
Wilschut maakte Ihet zich overi
gens niet gemakkelijk, omdat hij
als verbinding de zwaluwstaart
koos. Zoals de tekening al zegt:
lijmen en spijkeren kan natuur
lijk ook. Als houtsoort werd mul
tiplex genomen, terwijl voor la
de. bodem, zij- en achterkant
triplex dienst deed. (Lengte en
breedte zijn afhankelijk van de
grootte der spiegel). Boven- en
onderblad werden gelijktijdig
uitgezaagd (de dikte van de ach
terwand is breder!) en op de
plaats van het bovenste blad
kwamen in de achterwand enke
le rechthoekige openingen, die
naar achter toe iets wijder wer
den gebeiteld. Als u 't ook van
plan bent: bij het zagen er aan
de achterkant van het boven
blad gelijke rechthoeken aan la
ten zitten. In deze laatste aan
weerskanten een groefje zagen
en bij het definitief in elkaar
lijmen hierin kleine wiggen drij
ven en lijmen, zodat de buiten
ste stukjes naast de groeven iets
naar buiten worden gedreven,
dit om uitvallen onmogelijk te
maken. Ook het tussenschot
wordt op dezelfde manier aan
gebracht; dit sluit
tevens boven en
onder in een groef
je, dat in beide
bladen is uitge
beiteld. De onder
en zijkant zitten
het stevigst bij
een zwaluwstaart -
verbinding; hoe u
die moet maken
ziet u op de wêrk-
schets. De gaten
in de achterkant
pennen
de achterwand;
de pennen van
boven- en onder
zijde resp. in ga
ten in boven- en
onderblad. De la
wordt op gebrui-
elkaar gezet, waar
na het geheel goed
wordt gelijmd en
vervolgens gelakt.
Fineert u liever,
dan uiteraard dit
werkje voor het
in elkaar lijmen
ter hand nemen.
LaAjC
Vow*cte-
iïefreEL>eA$
ój~
ajU. frWcTzwaluw/fftaflatL'"
passen
HLAD ER OYER
De echtgenote
Broere wilde graag in de keu
ken eten. maar helaas
keukentafel te klein
doel, terwijl
kan men eerst de klosjes op de
latten lijmen, daarna de latten
de heer los op het blad leggen
ie ccu ova-in-de-weg
worden. Deze lezer vond dé_ op- kan
lossing door
te maken, dat
weggehaald er
bestaat uit
de maat de tafel 't onderste bo
ven er tussen zetten. Op het
BH HDmiddelste blad wordt nog een
grotere tafel klosje gelijmd met een dikte als
het tafelblad. Hierop
knipje geschroefd wor-
.1 'los"bovenblad den. dat in uitgeschoven stand
a het eten wordt onder het tafelblad komt. Dit
-gezet Het blad voorkomt opwippen
(grootte naar keuze) met aan de
onderkant drie latten: zie teke
ning. Op vier punten zitten klos
jes gelijmd,
uitgezaagd
stuk hardboard blad, b.v. als de kinderen
heen hangen. Er werd nog
een vel zeil (plakplastic kan ook)
op het board aangebracht. Plaats
hoekje genoeg
het hele gezin
.j Het blad past nu deze tafel en na de maalttijd
keurig op de bestaamde tafel heeft men toch geen ruimte_yer-
tussen deze klosjes. Het beste slindend geval in de keuken!
TOEN ik laatst op een woens
dagmiddag strijkgoed opborg
in de linnenkast, ging de bel. Ik
hoorde een dochtertje van mij
naar de deur huppelen: o ja, er
zou een meisje van haar klas ko
men blokfluit oefenen voor ,,me-
neers" verjaardag.
Beneden klonken lichte stem
men, een >'asje werd opgehangen,
de hond blafte, de kamerdeur
ging dicht. Juist toen ik klaar
was, hoorde ik beneden de ka
merdeur weer gaan en de stem
van mijn dochtertje: „En hier is
de keuken en dat is de kelder, en
(ze kwamen de trap op) dat is
mijn zusjes kamertje en hier is
de badkamer".
„De badkamer?" zei de ande
re stem. „een hele kamer voor
een bad?"
verstaanbaar dienen te zijn. En wel boeiende bezigheid, wij zijn
toen één der dames die direct allen gevangen en derven de
snapte waar ik heen wilde, vrien- heerlijkheid Gods: zieda;
delijk zei: „ja, dat kun je nu wel zin waartoe ons
willen, maar heus, ik weet wer- spanning brengt,
kelijk niet wat mijn werkster Zijn wij in zo'n situatie? Ik heb
denkt, al doe ik nog zo mijn best, hier een brief van ene weduwe,
ze denkt zo anders dan ik, en Bijna vijftig jaar beleefde zij een
over dingen waaraan ik nooit aan- intens gelukkig huwelijk. Zij w
dacht besteed, en ik weet zeker haar hele leven invalide
dat het andersom evenzo
meer te verdragen zijn. Domi
nees en psychiaters klopten aan
maar de gevangene is niet in
staat de signalen te verstaan. En
de vrouw die wil liefhebben maar
zó niet kan, is te moe om aan
anderen te vragen hoe zij blij
moet doorgaan met leven.
Dan de derde brief
één geneeslijk zieke
geweldige i:
de
heb je toen niet met
milde meelij gedacht:
eens, ze moet er nog
h 6
„Ja jö. kijk maar." ..Oh",
weer die lichte, schuchtere stem
vol verbazing, „en slaapt hier
dan niemand?" Waarschijnlijk
werd deze vraag door mijn doch
tertje met een verbaasde blik be
antwoord. want na nog een „wat
een grote kamer voor een béd.
ik ga" altijd in de keuken in de
kuip" van de gast, en een ..o leuk
jó" terug van de gastvrouw, ver
wijderden de stappen zich en
hoorde ik de stemmetjes de vol-
Jende trap opgaan met: en dit is
e kamer van mijn broer en dit
is de kamer van mijn zus en dit
is en even later het zuivere
houtgeluid van de blokfluiten.
Twee meisjes, één wijsje.
17"WAM het nu omdat ik juist
IA- bij het wegbergen van het
strijkgoed met mijn gedachten bij
een brief was van een radeloze
vrouw, één der onzen, dat ik als
voor het eerst door me heen voel
de gaan: je weet nog bij benade
ring niet HOE weinig de mensen
van elkaar weten. Als je al veron
derstelt dat iedereen bij badka- beeld. Maar ook
mer ziet wat jij ziet, hoe durf je
dan over huwelijk praten! Nu
kleinigheid
En doe je dat ook niet telkens
in de krant? De vinger opsteken,
en altijd vanuit jóuw idee van
badkamer is badkamer, en huwe
lijk is huwelijk, uitgaan? Moet je
zelf ook niet telkens weer begin
nen aan dat verstaan?
Verstaanbaarheid. Als we daar
in niet elk moment van ons leven
willen dienen, leren we het nooit.
Wat nooit? Wel. als het puntje bij
het paaltje komt: gemeente te
zijn. Eikaars lasten te dragen.
Zuivere wijs te zijn voor God.
IN een boek dat ik deze week
las, werd verstaan vergeleken
bij de muur die twee cellen in de
gevangenis, en dus twee gevan
genen, scheidt. Die muur, zei de
schrijfster van het boek, is het
beeld van ons huiveringwekkend
alleen-zijn. ieder voor zich, in
eigen wereld; maar tegelijk het
beeld van ons verstaan van el
kaar: zonder muur geen gelegen
heid tot kloppen, geen wil tot
geen leven meer gunt dan
het hare: dat van ziekzijn. Hij
moet bij haar zitten, en als hij
de krant leest bij haar bed, moet
hij die neerleggen. Eenvoudig de
kamer uitgaan wordt met wan
trouwen bespied. Als hij slaapt,
maakt ze hem jaloers wakker
met een vermeende klacht. „Dit
huwelijk gaat kapot" schrijft mi)
de vrouw die nauw met dit gezin
verbonden is en wat moet ze
doen? En zo de vierde en vijfde
en zesde brief. Van grote proble
men naar daaglljkse kleine erger
nissen. Van de moeilijke opgave:
ziekte naar de even zware: zor
gen. Allemaal dingen die je een
zaam maken. Is eenzaamheid
onze situatie? Van ons uit gezien:
ja. Maar van God's kant: voor al
tijd nee. Het „machteloos gebon
den" is al lang gevolgd door ..Gij
komt en maakt mij vrij". Maar
waarom dan een muur? Zou het
soms zo kunnen zijn dat wij pas
door de muren in ons leven weten
hoe muren kunnen wijken? Wie
is ooit zo vrij als de eertijds' ge-
bondene? En nu sla ik mijn
eerste brief weer op: die van de
vrouw die geluk kende, een gru
welijk verlies. Zij zegt: „ik ge
loof dat ik eens God zal danken,
maar al het ver n'et a^een voor mijn geluk maar
wós verdriet als bij ook voor mijn verdriet- Dat ik
- licht ve«eieken b zal leren zien dat beide tot dezelf"
clmlmfaan opn de gave behoren. Heb tot zolang
geduld. Bid voor mij."
Het
afschuwe
lijk. Want het veronderstelt dat Jjcht
wij in een situatie geeet zijn
n vermoed een
woorcf de een nauwelijks iets, de
ander vanzelfsprekend alles zegt.
En dan heb jij nog wel een tijd
geleden op een verjaarsvisite van
enkel dames een bijzonder leu
ke visite gemeend er goed
aan te doen, toen de conversatie
het met zich bracht, er op te wij
zen (en o, o, nu zie ik mezelf al
de vinger vol onderwijzing opste
ken) dat wij hier op aarde ten
aanzien van onze naaste vooral
§een kinderen,
riet (en
een zo hecht samengaan,
diep verstaan van twee
's Avonds gingen zij nog
concert, 's nachts was ailcu. W1JUB W4J IirekB
toen zij het licht dóen zolang de ander niet bereid
- washet geluk js hulp te ontvangen, zolang hij
waaruit wij onszelf niët kunnen voorbij. Het vers'taan is «r "!fj gekluisterd is, is het verstaan:
bevrijden. Machteloos gebonden naeer De troost de hartelijkheid gebed. Duizend noden: één bede.
proberen wij, bij gebrek aan be- van familie en vrienden dringen Duizenci zorgen: één lied.
ter, met elkaar contact te zoeken. ha"' d°°r; 21' ,'",een
Wij zien" de ander nooit wij cel van eenzaamheid, en het klop-
voeren alleen een gesprek In co- signaal is onbegrijpelijk,
de met hem. Als wij handig zijn
en de ander iemand is van ons TK heb hier een tweede brief
soort, zullen wij elkaar nog vrij 1 Je zou kunnen zeggen dat de-
aardig leren kennen. Dat is dan ze gaat over de eenzaamheid var
puur ge-luk, want lukken doet het een vrouw die tijdens haar huwe-
één op de honderd keer. Elkaar lijk al weduwe wordt: zij verliest
en zo'n vrouw?
Tegen vallen. Dat er een
paar repen leukoplast onder de
schoenen kunnen wcjrden ge
plakt als het buiten glad is,
hebben we als eens gepubli
ceerd. (Als ik u even een onder
onsje met u mag houden: een
collega van ons had dit advies
deze gladde winter opgevolgd!
Alleen was het opplakken nog
al haastig gebeurd, waardoor
er een hoekje los was blijven
zitten. Gevolg: collega bleef
daarmee aan een wollen kleed
je plakken en kwam languit
op de vloer van de kamer te
recht. Reactie: wat u buiten niet
wilt. doe dat binnen....) Een
ander advies tegen valpartijen
komt van mejuffrouw H. Knuist
uit Voorschoten, vooral bedoeld
voor wat oudere dames, die
zich niet zo vlot meer kunnen
bewegen. Onder een paar ou
de schoenen of laarsjes met
dikke zool worden een viertal
kroonkurken met kleine
schoenspijkertjes bevestigd,
waarbij de scherpe geribbelde
kant naar onderen aan de zool
komt. De kroonkurken voorko
men volgens deze inzendster
uitglijden in sterke mate.
Van oude trui. Een jeugdi
ge inzendster uit een Zuid-Hol
lands dorpje hoopt met haar
brief een tip-boek voor moe
ders verjaardag te verdienen.
Zij beschijft dan hoe haar moe
der van een oude trui leuke
wanten en een muts maakte.
De mouwen werden er uit ge
haald, royaal in een wanten
model geknipt en daarna vast
genaaid. De mop is dat de wan
ten bijzonder lang werden ge
houden, zodat ze over de man
telmouw tot even onder de el
leboog van de jasmouw kon
den worden aangetrokken. In
de buurt van de pols kwam
een elastüekje. „Heerlijk warm
op de fiets naar school, want
die is een heel eind weg" ver
zekert dit meisje. Van de rug
en het voorpand van de trui
werd voor iedere dochter een
muts gemaakt. Deze werd
aan de achterzijde dicht ge
naaid en van boven in plooien
gevouwen, welke aan de bin
nenkant werden vastgezet Er
werden (ook uit die trui) nog
een kwast met koord boven op
de twee mutsen gezet, „en dat
staat reuze leuk", vertrouwt
dochter ons nog toe. Wellicht
andere
Riet teak-olle. Mejuffrouw
J. Pronk uit Scheveningen
kwam tot de ontdekking dat
door sop uitgebeten vlekken op
houtwerk (in de keuken) er pri
ma uit-gingen met olie, dat
voor teak-meubelen wordt ge
bruikt. Ook verf, die door veel
koken dof was geworden, knap
te i
op.
Margarine er bij. Heeft u
een mixer en maakt u zelf uw
mayonnaise? Wilt u ze dan
eens extra stevig hebben voor
bijvoorbeeld opspuiten, dan
adviseert mevrouw G. Bakker-
Westerhof uit Den Haag u om
naast de gebruikelijke sla-olie
wat plantenmargarine mee te
kloppen.
'T IS JAMMER, MAAR...
van L. M. uit Den Haag: mevr.
H.-S. uit Rotterdam: mevr. P.
H. uit Brandwijk, mevr. A. V.
Iedere gepubliceerde
„Bent u ook zo'n mi
inzending dingt automa- j
tisch mee in de wed
strijd: „Win honderd
gulden voor uw vrouw".
Voor iedere tip en elk
doe-het-zelf idee in deze
rubriek ontvangt u
van onze tipboeken:
„Dat zit zo" of „Tippa-
rade Twee" (naar keuze).
