De liefdes van Josephine
"Ruimte
voor ons.
UIT DE ZAK
GELICHT:
Hier
heeft
U
van
mij een
foto
if
Quelle désillusion
ZATERDAG 1 DECEMBER 1962
„De koe, de koe en de stier lopen in
de wei. Daar komt de boer aan. De boer
heeft een pet op en zijn vrouw heet Mien.
Hé, roept de boer, dat gaat zo maar niet.
De koe schrok. Och, die arme koe!"
„Dat heb je heel netjes gelezen Marie*
tje", zei Josephine ter Winkel terwijl ze
'n weerbarstige krul gladstreek. Ze keek
met 'n zachte blik naar het kindergezichtje
dat rood was van opwinding. Wat spanden
die kinderen zich toch
als ze 'n beurt kregen!
„Fransje, probeer jij het ook eens",
ze, met moeite - - - J
keuze makend uit die idylle boeide de kleintjes zo dat zij geen kei. Hij
verstrooid. Als hij i
stijfachterover geleunde kleutertjes met de aandacht hadden voor het natuurgeweld, onthouden had dat de school om vier
.n.Tllf Ten Winlrel Veelc He 7P^pnHertiff tfehn, mt.tfiriicr in nlaafc wan rlrie tav
netjes over elkaar.
Terwijl het kleine stemmetje soms hak
kelend de pastorale verder las mijmerde
juf Ten Winkel stil 5
lekker
Juf Ten Winkel keek de zesendertig gebo- uit ging in plaats
gen blonde hoofdjes vertederd aan. Wat nu weer een uur
s het leven toch goed voor haar geweest, zoals vorige week bij de Boerenleenbank.
regen kletterde tegen de ruiten,
de te verbreken,
maand geleden
dagen haar niet
,,Wim, lees jij
Mark tisch terwijl ze
streek. Wim is toch wel
aar tweed-jas, jersey-jurk. nylon en tricot lin-
jur gerie, in haar rug. Bij fcet hek stond Alex,
hij Er hing een druppel aan zijn neus.
..Josephine", riep hij, zodra hij haar zag
stortte zich door de plassen spettend
wat hadden die dertig associeerde
automa- spattend op haar toe. „Josephine, Jose-
weerbarstige krul glad phine, ik heb een gedicht op je gemaakt.
Josephine, hoor 's....'» Hij bleef verbluft
i goeds gebracht. Het zitten". Ambitieus was hij ook. Steeds ho-
je neus staan met zijn doorweekte bloknoot in de
Bij tijd en wijle, goede
lezer bekruipt ons een ge
voel van twijfel. Soms onder
mijnt die wroeging onze ge
zondheid. Ja, zelfs zijn wij
eens snikkend van een ver
gadering weggevlucht naar
onze moeders. De reden: wij
hadden weer te zwaar getild
aan „er uit gelicht". Vooral
vijf december is telkens een zware mijlpaal in onze redaktiegeschiedenis. Reeds
weken van tevoren zijn wij geneigd alles met veel soepeler ogen te bekijken,
want we hebben met die stoomboot en zo in zicht niet alleen ons eigen
baantje schoon te vegen: gaarne willen wij juist dón ook iets voor anderen doen.
En dat doen we dan vandaag. AI weken hebben we namelijk niets in onze
schoen gevonden, zodat het hoog tijd werd eens veel en veel meer door de
vingers te zien dan we in huis-tuin-en keukenperioden plegen te doen. Daarom
en let nu goed op! hebben wij geheel vrijwillig een gehele pagina aan de
goed heilig man meegegeven, die de afgelopen maandag (hoogst) persoonlijk
op de ruimteredaktie langs is geweest. Tussen duim en wijsvinger heeft hij
foto's, poëzie en proza naar de zetter gebracht (welke laatste overigens
weer geheel van de schok is hersteld). Bijgaande ruimte is dus helemaal
voor jou en gevuld met werk, dat als wij Sinterklaas geweest zouden zijn,
nooit hadden meegenomen. Om onszelf niet helemaal te verloochenen en
onze Sint wat te helpen, hebben wij gemeend de inzenders die naamloos
blijvenl te moeten verrassen met een pepernoot. Die vind je dan onder
de inzendingen. Tot slot nog een goede raad: zul je het nooit meer doen?
We hebben het toch al zo moeilijk. Nu hopen we maar dat we toch die
vliegende Hollander krijgen, want welke redaktie zou zoiets voor z'n lezers
doen? Wij zijn toch wel zoet, vinden we.
maar wat was het een geluk geweest dat bezig voor akte Frans. Hij had beloofd haar
een druipende ballpoiht in de andere
hand. Josephine was hem straal voorbij
gerend.
Thuis gooide ze haar jas uit, smeet het
- - de
dachte. Wie weet wat die gekke Fransen brief op de mat liggei. In de rechter bo-
zijn vader dat etiket op het flesje dure zondag na de kerk de gedichten van de Mus- coquette dopje op de kapstok en streek
port had geplakt om het zo te bewaren, set voor te lezen. Ze bloosde bij de ge- weerbarstige krul glad. Toen zag
Wat was hij overigens niet onhandig ge- J u*~ m:~ j:~ l-JJ T_ J"
weest, vooral als hij haar kwam halen van
de naaikrans „Vlijtig Liesje", vrijdags
avonds. Altijd naar die tochtige dijk waar
het toch al zo vol was. Niet dat ze hem halenr Toen ze haar jas aantrok
niet erg gemist had die eerste tijd, ondanks personeelskleedhokje,
gedichten schreven. Die Wim!
De bel ging. Ze streek een weerbarstige
krul glad
alles, zijn vurige omarmingen
tijd paars van thuiskwam, zijn tedere:
..lek magoe zo geerne"
die zij altijd in haar an
haar een paar keer uit en in haar jas
had geholpen, de sportieve boy!
Maar wat had het begrip en de tact
het coquette kleine dopje pikant op
haar springerige haar plakte zag
de spierpijn het ruitje de vage omtrekken van
kreeg als hij kende bovenmeester opdoemen als c
in de mist. „Ha, ben je daar",
toen hij haar ontwaarde en drong
nieuwsgierige snotneusjes achteruit.
venhoek zaten dê ekende postzegels.
„John, darling", fluisterde ze verrukt, de
gaf order de boekjes op te Canadese enveloppe naar haar lippen bren-
k in het gend. Ineens voelde ze wat zitten en ge
poederde agiteerd opende ze de envelop, Er rolde
t op een verlovingsring uit. „Wil je las ze in
door het Canadees. Ze bekeek de ring met ken-
zoe- nersblik en paste hem even aan. „M'n ze-
trein vende", zei ze zacht voor zich uit en hing
,i hij hem naast de zes andere op het behang
paar boven haar bed. „Ik zal vannacht vast
deze wonden gras doen sloot de deur en bleef
farm dromen",
•het
die
de je 't al? Ik ben geslaagd". „Nu al -
staan. „Weet bekkend toen
tuinboontjes had uitgemaakt. Op „Vlijtig je akte?" vroeg Josephine verwonderd.
Liesje" hadden ze uit piëteit de hele avond „Nee", zei hij, „voor mijn diploma red-
niet gezongen, zelfs „Avondlied" (twee- dend zwemmen. Ik heb zo net bericht ge-
stemmig, de borduursters soms derde) kregen! Wil je 't lezen?" „O Wim,
j afloop hadden ze haar zwijgend.
als één man de hand gedrukt, de hele haar hand
krans. Trouwens, de bovenmeester kwam "T"11
nog vaak na schooltijd de klas in als zij
met corrigeerwerk bezig was. Terwijl ze
met haar rechterhand zeven minnetjes on
der de lesjes schreef hield hij haar linker doen wendde
teder omvat tot ze klaar was. Dan 2 jj j| j
vochtig: Juffrouw Ter Winkel, als ik
gens mee kan helpen.
wat
heerlijk voor je," zei ze warm terwijl ze
aar hand naar de deurknop uitstrekte.
Zullen we eens samen gaan zwemmen?"
Hij bloosde van zijn eigen stoutmoedigheid.
Verward sloeg Josephine haar ogen neer
zijn vragende blik. Niet wetend wat te
de spiegel
bed én slapen gaan haar tanden
poetste. Toen streek ze een weerbarstige
krul glad, stak hem vast met een speldje
en knipte het licht uit.
Pepernoot: We lezen al twintig jaar de
gaan zwemmen?" „Ligriet", maar zoiets zijn we zelfs daar
in nog niet tegengekomen.
streek een weerbarstige krul glad.-
wat beter is graag hoor", z
.Als
i liet haar hand met een stem die 2
met tegenzin los. Op die
al twee maal nieuwe leesplankjes
nieuwe rekenmethode van C. ten Broeken-
Schaafsma (derde druk) van hem losge-
kregen. Gisteren had hij zelfs voorgesteld Josephine die hem gelukkig
dat zij hem voortaan Wim *-
charmeur!
deed een stap
de geworden door haar antwoord strekte hij
zijn armen naar haar uit en opende zijn
mond om iets te zeggen. „O jé", dacht
JEUGD
Een i
windvlaag joeg hagel tegen dend
rde spiegel
de gaten had. Ze draaide zich bliksem-
op haar hakk«n, lachte verblin-
verdwenen.
de ruiten. „Arme Alex" dacht juf Ter Win- Ze voelde buiten nog zijn blik door haar
Kartoen
Ze lag in de zon en voelde het in
zich trillen:
De tintel van haar jeugd.
Ze was blij en voelde zich sterk.
Dat kwam door
De tintel van haar jeugd.
Ze dacht: later, als ik oud ben geworden,
Zal ik dikwijls terugverlangen naar
De tintel van haar jeugd.
Pepernoot: Waar zit je tintel? Is dit 'm soms:
illlllllllllllllllllllllllllllllili
In de loop der ruimte-tijden ;^*.y
hebben we ook zo het een en
ander aan foto's binnengekre
gen, waarvan we niet direkt
stil werden. Maar Sinterklaas
dacht er anders over en daar
om drukken we er een aantal
af, mét enkele zinnen uit de
begeleidende brieven én met
een pepernoot-commentaar van
ruimtelijke zijde. Daar gaan
we dan:
\Zij kon niet komen
'V
ZATERDAG, was er nog een hoop, 1
Vorige week was ik (als na
tuurvriend) op de Rottummer-
plaat toen ik ineens deze alba
trossen zag. Onmiddellijk heb ik
mijn camera ter hand genomen.
Ziehier het resultaat. P.s: Wél is
het jammer dat de typische buik
tekening van deze vogels niet uit
komt, maar daar kan ik (natuur
lijk) ook niets aan doen.
>n hoop kan
vervliegen.
Het was de hoop om jou te zien, jou hij me te hebben,
maar jouw wil trotseerde mijn hoop, en jouw wil heeft
gewonnen.
ZATERDAG, was er nog een liefde, maar een liefde
kan voorbijgaan.
Want wat is een hoop zonder liefde?
Maar mijn liefde is gebleven en daarom moest mijn
hoop ook blijven.
En hoop doet leven, dus mijn liefde leeft ook.
ZATERDAG, was er nog een verleden, maar een
verleden is nutteloos.
Die dag is nu ook verleden geworden, maar mijn
hoop is niet vervlogen en mijn liefde is gebleven,
ik heb nog een toekomst, want over vijf dagen is het
weer ZATERDAG.
EERST KREGEN WE DIT:
OPVOLGING
Een golvend veld van gele halmen
waarover zich de wind beweegt
slechts onderbroken door wat
kale 'takken
van een oude waterwilg
strekt zich uit tot waar
de wachters van de waarden
met hun stijve armen staren
Ja ze staren
want een ander nam hun plaats
En toen dit.
In mijn gedicht „Opvolging" meen ik een grammaticale fout te
ten herstellen. Wilt U in de op een na laatste regel „ze" ver
gen door „die". Heb hiervoor mijn hartelijke dank.
Tenslott» kwam dit:
DE OPVOLGER
Ook ik wil eens een abstracte
plaat insturen. M'n vader vond
er niet veel aan. U wél mis-
Pepernoot: Stééngoed...
Toch geloven wij, dat de Sint uit
Spanje komt. Waar kan je andets
met een rode mantel „goed heilig
man" worden?
Dui
Eigenlijk had mijn zusje er op
deze foto bij moeten zitten, maar
ze vond dat ze er niet leuk op
stond. Daarom heb ik een onder
deel van de plaat uitvergroot, zo
dat het een soort compositie is ge
worden.
Ik houd veel i
bij een studie v:
denkt u er van!
Sinds enige dagen dartelen in een
omrasterd weitje bij het gebouw
van de staf van het Eerste Leger
korps in Apeldoorn twee jonge
damherten rond. Ze zijn door het
gemeentebestuur van Assen ge
schonken aan de commandant van
het korps. Aan enig wild in het
„militaire dierentuintje" was be
hoefte ontstaan na de pensionering
van de voormalige commandant
van het corps, luitenant-generaal
Pepernoot: Had liever je zusje t„ insnoerende oor-
gestuurd. zaak vonden wij, ware het niet dat
•b het bericht op de volgende kolom
verder gingHier stond nl.: dc
Toen ik laatst een historisch commandant hield er enkele die-
spel bijwoonde, had ik na- ren op na, die hij bij zijn vertrek
tuurlijk mijn camera bij mij. meenam.
Deze foto leek me wel aar-
dig, maar omdat het allemaal
zo snel moest gaan, kon ik
niet alles er op krijgen. Toch Voor hen di
i&t vind ik er wel iets in zitten, r - -
hopelijk ook?
die door een Zuidafrikaanse
pharmaceutische firma afgericht
waren om capsules en pillen te
sorteren, hebben dit werk veel
beter gedaan dan de meisjes,
welke de fabriek in dienst had.
en heeft de sorteersters maar niet
door duiven vervangen, omdat de
duiven verklaarden niet tegen het
geestdodende werk te kunnen.
)e bisschop van Myra, Monseigneur
Klaas, heeft vanmorgen in een
persconferentie tegengesproken,
dat hij in Amsterdam is aange
komen. „Dat was mijn zoontje"
Pepernoot: En hoe zit het nou met de klei
ne boodschap?
a*#****#**
kocht aan een Frans populair
weekblad. Naar men zegt heeft zij
daar veel geld voor gekregen. Om
het maar ronduit te zeggen: wij
vinden dit op z'n zachtst uitge
drukt betreurenswaardig. Een
moeder die haar tranen verkoopt
tegen goed geld. Ze zal, denken
we, deze regels wel nooit lezen,
maar toch willen wij haar even
zeggen, dat ze het niet had moeten
doen.
Een golvend veld van grauwe stengels
waarover zich de wind beweegt
slechts onderbroken door wat
kale takken
van eer. oude waterwilg
strekt zich uit tot waar
de wachters van de waarden
staan te staren
Ja, de wachters staren
zij verachten deze tijd
In de regen laat men hen verkleumen
en een ander doet. hun werk.
■k hij
:akgeld meer
hebben om cadeautjes te kopen
goede wenk: Geloof er nog in.
Mevrouw Van der Put, moeder van
de zogenaamde Softenonbaby te
Luik, zo u weet onlangs vrijge
sproken, heeft daar dagboek ver-
Handig gedaan.
Hierbij stuur ik u twee foto's.
De ene noem ik een stemmings
opname. de andere laat zien hoe
veel kwallen er teer en op het
zand zaten. We konden er bijna
niet door
Nul nul
hoe kom ik hieruit?
helpumealstublieftalsuwilt
u wilt niet
dan moet ik hettet zelf doen
maar ikkaniet
en en u wilt niet
hoe komik er dan uit
IK WEETUT NIET
Pepernoot: Hoe moeten wij het dan
weten?
We wandelen, hand in hand,
Over een tuinpad, met aan de kant
Exotische bloemen, met prachtige kleuren
En heerlijke geuren
Hij was in mijn ogen
(die mij nog nimmer bedrogen)
De man die moest komen,
Namelijk de man van mijn dromen!
We wandelden en praatten over dingen
Waarover verliefde stervelingen
Nu eenmaal altijd praten
Als ze wat anders moeten laten!
We voelden ons hoog boven het aards gedoe verheven
En waanden ons in hemel nummer zeven!
We wandelden door laantjes en over wegen
En overal kwamen we paartjes op bankjes tegen.
Plotseling kwamen we bij een bank aan
Die daar voor ons alleen kon staan
Want hij was gemaakt (en dat deed ons geen leed)
Van twee harten, gloênde aaneengesmeed.
We zetten ons op die bank neder
En hij drukte een kus op mijn neus, heel teder.
En tegelijkertijd... een gil:
„Schiet op, als je niet te laat op school komen wil!"
Quelle désillusion, beste mensen,
Het was mijn zusje, die me met een zoen
En een gil (daarmee kon ik het verder doen)
Goede morgen kwam wensen!
Pepernoot: Quelle désillusion.
Slappe koffie
Slappe koffie
is uit de tijd.
Slappe koffie
is niet van deze tijd.
Slappe koffie
is van een andere tijd.
Slappe koffie
is van een vorige tijd,
van de trekschuittijd.
De atoomtijd
kent geen slappe koffie,
wel sterke
heel sterke,
zo sterk mogelijk.
Sterke koffie
is bij de tijd.
Slappe koffie
is uit de tijd.
