De overall won liet
van de hoge hakken
ZONDAGSBLAD
de man,
die het Waldorf
kocht
Het concilie en de oecumene
NIEUWE BOEKEN
ZATERDAG 13 OKTOBER 1962
Nieuwe Leidse Courant
Liever treeplanken
voor autobussen
gieten dan
aardappels koken
WAT DREEF ZO'N VROUW IN HET BLAUW
In het hartje van Breda, dat voor de verwoestingen van
Mars gespaard bleef doch na de oorlog vrijwillig op ruime schaal
tot slopen overging, verrijzen nog steeds grote bouwwerken,
waarin een politiebureau, een verzekeringsmaatschappij e.d. zul
len worden gehuisvest. Maar dit neemt niet weg, dat er voor
lopig toch ook nog heel wat van het oude zal blijven bestaan dat
evenmin de moeite waard kan worden genoemd.
Dit werden we gewaar, toen we op zoek gingen naar de
weduwe D. M. Stadhouders-Verhaeren, die „ergens in
de buurt" van dat nieuwe politiebureau werkzaam moest zijn. De
naam van de straat konden zelfs omwonenden ons niet noemen,
laat staan het nummer van het perceel, waarin die vrouw zich
waarschijnlijk bevond.
't Bleek een nauw steegje te
zijn, geregistreerd als Jan van
Polanenkade, een steegje dat nog
kunstmatig was versmald door
ontelbare boomstammen van een
klompenmaker, uit wiens een
manszaakje de klaagzangen der
elektrisch voortgedreven bijtels
ons tegemoet kwamen.
•Dat was halverwege.
Donkere fuik
Pas nadat we nóg een vijftig
meter dieper waren doorgedron
gen en aldus in een grote donke
re fuik liepen, hadden we ons doel
bereikt: een oude machinefa
briek met afmetingen van een
voetbalveldje, waarin alleen
maar licht viel door een tiental
hoge dakramen, die tevens dien
den om een zware rookontwikke
ling en een prikkelende smelt-
lucht van metaal enig soelaas te
geven.
Meteen zagen we ons geplaatst
voor een stevig gebouwde vrouw
van even in de zestig, die in een
blauwe overall aan een kleine
werkbank stond, hard zagend
aan een uit aluminium gegoten
paddestoel van formaat. Dat was
ze dus, die vrouwelijke smid",
die vier jaar geleden, na de dood
van haar man, afscheid nam van
haar hoge hakken om de Zuidne
derlandse Aluminiumgieterij van
P. Stadhouders persoonlijk voort
te zetten.
Ze liet de ijzerzaag even rus
ten. was vriendelijk en tegelijk
wat verbaasd, waarna ze ons
eerst naar haar kantoortje leid
de, een Engelse sigaret opstak
en een foto van de overleden
echtgenoot toonde.
,,'t Was een beste kerel", zei
ze, ,,die jaren lang als knecht op
een grote machinale gieterij had
gewerkt. Totdat hij er in 1947 ge
noeg van 'had en zelf iets in de
ze branche wilde beginnen. Hij
had het geluk dal deze ,,kooi"
leeg kwam, zag kans een kleine
smeltoven te bouwen en wierp
zich speciaal op het gieten van
die voorwerpen, die slechts in
beperkte aantallen worden ge
vraagd. En waarvoor dus het
aanschaffen van kostbare machi
nes weinig lonend zou zijn.'1
Toen greep zij een rood gelakt
stuk plank, vol ribbels en met
een opstaande kant eraan. Er
waren voorts drie letters in ge
stoken: een B, een A en een M,
een combinatie die iedereen in
het Zuiden kent. omdat ze op al
le voertuigen staat van de Bra
bantse Autobus Maatschappij.
„Van deze plank", zo ging ze
verder, ,,die door een modelma
ker uit een harde houtsoort werd
vervaardigd, gieten wij hier uit
aluminium de treeplanken van
die bussen."
Wij?, dachten we, wie is wij?
raamlijsten en strips en nog tai
van andere aluminium artikelen,
die hun tijd hadden gehad. Dit
allegaartje moest door de bulde
rende vlammen, die nu en dan
hoog boven de smeltkroes uitsloe
gen, tot op 1800 graden Celsius
worden gebracht. Mevrouw Stad
houders keek nauwlettend toe,
wierp nog wel eens wat van dat
afvalmateriaal in de smeltende
massa en vertelde ons, dat de
ervaring bij dit werk een onmis
bare rol speelt.
Mixen"
II. legeringen <n un.ee.. -
Oeroud ambacht" jes zijn namelijk nogal duur
„In de eerste plaats moet ik
ervan op de hoogte zijn, welke
eisen straks aan het produkt zul
len worden gesteld", zo legde ze
uit. „Bij een treeplank voor een
autobus is dat nogal simpel. Die
moet slijtvast zijn en daarmee
uit. Maar als het gaat om een
deel van een motorblok dat be
schadigd werd, om spruitstukken,
doorvoedplaten e'.d., dien ik te
weten, welke hardheid mijn giet
werk moet krijgen. Wordt er
hard materiaal verlangd, dan ge
bruik ik bij voor
keur auto-cylin-
ders, omdat daarin
veel mangaan en
andere hardma
kende grondstoffen
zijn verwerkt.
Gaat het echter
om zachtere pro-
dukten, dan werk
ik veel met raam
lijsten van oude
autobussen. En
soms is het ook
noodzakelijk, dat
ik aan hetmixen"
sla. Ik wérk daar
bij voor een groot
deel op het ge
voel. Hetgeen na
tuurlijk, indien de
eisen heel nauw
keurig gesteld moe
ten worden, niet
mogelijk is. In dit
geval ben ik ver
plicht. uitsluitend
speciale, in de han
del zijnde alu-
miniumblokjes te
smelten. Deze wor
den uit bauxiet
vervaardigd en in
diverse legeringen
aan de markt ge
bracht, zodat de
graad van 'hard
heid precies be
kend is. Voor het
werk dat van mij
verlangd wordt,
hoef ik echter
meestal niet van
die blokjes gebruik
te maken, al lever
ik toch ook in 14 verschillende
legeringen artikelen af. Die blok-
zal zich over
guldens niet z
breken. Van
lang is, dat n
gietstukken bi;
enkele honderden En met een kleine onderbreking
gauw het hoofd
n voor de gekste
ij mevrouw Stadhou
ders terecht kan. Ook in brons
desnoods, al ligt dat altijd wel stratie.^correspondentie èn
iets moeilijker....
In de namiddag van 12 ok
tober 1949 werd Conrad N.
Hilton eigenaar van het Wal
dorf-Astoria, het beroemdste,
exclusiefste en grootste hotel
van de Verenigde Staten, her
berg van de groten der aarde,
van koningen en van staatslie
den, van geldmagnaten en van
industriëlen met wereldmacht.
Eén pennestreek had hem ge
maakt tot de „man, die het
Waldorf kocht", en het deed
xijn aanzien nog meer stijgen.
Hij scheen op het toppunt van
zijn roem te staan. Niets was
hem onmogelijk gebleken. De
ontheemde soldaat die na
Wereldoorlog I in Texas neer
streek met een hoed vol dro
men en een vijfduizend dollar
had een hotelbezit gekregen
dat op meer dan vijftig mil
joen dollar werd geschat. Al
leen al op zijn naam kon hij
telefonisch een miljoen dollar
lenen.
De man, die het Waldorf
kocht. Later schreef hij: „Daar
raakte ik maar niet aan ge
wend. De avond nadat het ho
tel aan mij was overgedragen
stond ik in een sierlijke corri
dor verloren in bewondering, ge, de man, die thans de hele
terwijl de regen aan beide zij- wereld afreist om overal waar
den neerstroomde. De waardi- hem dat gunstig lijkt hotels te
ge portier hielp de ene gast na iaten bouwen heeft zijn lev
de wachtende
wegrijden
»n gastheer v
Dagtaak
foon om de hoek kijken....
steekt dan maar weer eens
piraatje op, of kauwt alleen maar
aanhoudend op iets, dat ons aan
Wrigley deed denken.
i dan 's avonds op Acacia-
Met dat al loopt iedere
gen, Inclusief op zaterdag, in haar straat 48 binnenstapt, schikt z
woning Acaciastraat 48, om half gauw mogelijk j
6 de wekker af. Haar getrouwde de inwendige me
dochter van 40, die bij haar in- haar krantje door te
geschiedenis beschreven en het
boek de titel gegeven Be my
guest Wees mijn gast. Bij
G. J. A. Buys te Amsterdam is
Zijn vrienden dachten, dat zijn het thans in Nederlandse verta-
honger naar hotels nu wel zou
zijn gestild. Je hebt natuurlijk,
zeiden ze spottend, altijd nog
het Buckingham Palace en het
Vaticaan. „Maar ik wist heel
wel, dat mijn horizonnen zich
steeds meer konden uitbreiden.
Er moesten na het Waldorf nog TSR
Het is een boeiend boek, want
Conrad N. Hilton is een boei
end mens. Een man die in het
land van de onbegrensde moge-
alles, wat er in een huishou
den komt kijken. En op die ma
nier is het mogelijk, dat moeder
Stadhouders reeds vóór half 7 de
straatdeur achter zich dicht trekt,
:sii5i mei langer uan iin
vant op dat tijdstip gaat I
e steevast naar bed. I
„Helemaal geen hobby's?"
„O, ja. reken maar! Ik hou van
kunst. Daarom bezoek ik vaak
moedigen verbaasd heeft doen
staan. Een man, die scherp zet,
die de moed kan opbrengen
I landen in'de'w«eM iste "Sd"'" V°°r hem
hotels zouden kunnen de Ju.lste. Ujd
rustig, dan met mijn kleinkinderen tentoon-
stellingei
Polanenkade te heel veel i
Doch teruggekeerd in de uitge
strekte. schemerachtige ruimte,
ontdekten we ook nog een mans
persoon, die wat jonger scheen
en een zelfde overall droeg
ditmaal bij het omwoelen van
een hoop aarde, afkomstig uit de
buurt van Brussel. Dat was Se-
bastiaan Timmers, haar 43-jarige
knecht, wiens taak het bleek te
zijn in die kleverige grondsoort
afdrukken van de houten model
len te maken, want voor dit oer
oude ambacht kan men het nu
eenmaal niet stellen zonder deze
aarden vormen, waarin het vloei
bare metaal wordt gestort en kan
stollen tot het produkt waarnaar
Terwijl Sebastiaan met zijn
laatste bekisting bezig was, de
Brusselse aarde, die de houten
vorm bedekte, met een ijzeren
staaf vaststampte en daarna glad
smeerde, blies een elektrische
aanjager een krachtige lucht
stroom in het olievuur onder in
een kleine ronde oven, waarin
een grafieten smeltkroes van ve
le centimeters dikte was ge
plaatst. In die kroes lag 40 kilo
aan versleten autocylinders. on
bruikbaar geworden aluminium
mij weinig of niets te
verdienen zijn."
Nadat circa een half uur was
verstreken en het smeltproces
ver genoeg gevorderde-
zij de olie-
z.ij ut u..t de luchttoevoer af.
waardoor het vlammengebulder
een einde nam en we ons weer
normaal verstaanbaar konden
maken. Maar veel tijd om te
praten was er nu niet meer Zij
greep een meterslange knijptang.
Sebastiaan kwam ijlings opdra
ven en gezamenlijk werd op die
manier de smeltkroes uit de oven
gehesen.
,,'t Is één keer gebeurd aldus
Sebastiaan. „dat we de kroes niet
hoog genoeg optilden, zodat de on
derkant achter de ovenrand bleef
haken en de kroes voortijdig om
kiepte. Slechts met een paar
noodsprongen konden we voorko
men, dat we er onze voeten bij
verspeelden. Nadien is er nooit
Sebastiaan Thinners loont een
vernuftig nagemaakt houten mo
del van een gebroken onderdeel
van een machine.
iets dergelijks voorgeval-
Niet slechts rooms-katholieke schrijvers hebben hun pennen
diep in de inkt gedoopt en zijn er eens echt voor gaan zitten om
over het tweede Vaticaanse concilie te schrijven nog eer het
begonnen is. Tekenend voor onze tijd is dat ook protestanten zo
veel belangstelling voor deze toch in de eerste plaats rooms-
katholieke aangelegenheid hebben getoond. Het beste boekje dat
in de afgelopen maanden is verschenen over deze materie, komt
van de hand van de hervormde hoogleraar in Brussel, prof. dr.
A. J. Bronkhorst. Het is in de serie „Boeken bij de bijbel" van
Bosch en Keuning uitgegeven onder de titel: „Het concilie en de
oecumene."
grote dingen gebeuren, zoals
ook waren gebeurd voor hei
Waldorf en tijdens de onderhan
delingen over het Waldorf. Er
handelen
iters»
raad van bestuur opnieuw op de tr°uwQedieeiLw^f? ?«Wi2E2ï
proef stellen met de grootste v met wie J za
aankoop van onroerende goede- w td,i
ren in de geschiedenis". voor tój™
Conrad N. Hilton, de geweldl- twintig miljoen dollar. Hij had
niet veel moeite zijn geldschie
ters tot meedoen te bewegen.
,Maar op het kritieke ogenblik
:wam ik toch nog een miljoen
I tekort. Ik belde Henry op. „Ik
heb snel een miljoen nodig", zei
ik kalm, en angstvallig vermij-
I dend enige spanning te tonen.
I „Ik zal zorgen dat je ze krijgt",
zei hij rustig. „Zeg tegen Hugh
Anderson van de First National
I dat ik heb gezegd, dat hij een
miljoen moet sturen". Dat was
Ieen groots ogenblik".
Zijn „paleis" kocht hij aan
het eind van december 1950. De
Ibouw had de eigenaar twee-en-
een-half miljoen dollar gekost.
Maar hij kon het kopen voor
"is» ton. Het had een tuin van
moeilijkheden die het oecu
menisch klimaat altijd weer
bederven uit de weg zal rui
men. Prof. Bronkhorst denkt
in dat verband wel in de eer
ste plaats aan het tolerantie
Behendig
Intussen was de helft van de
vloeibare aluminium in een van
te voren verhitte ijzeren steel
emmer gegoten, waarmee Sebas
tiaan zich vlug naar zijn aarden
vormen begaf, om daar het eigen
lijke gietwerk te verrichten. Hij
deed dat behoedzaam en zeer be
hendig. ondanks het grote gewicht
dat hij te torsen had. Toen rende
hij opnieuw naar de smeltkroes,
vulde de emmer opnieuw en nu
kregen de volgende vormen van
hem een beurt.
Na een kwartiertje was het al
zóver, dat de aarde van één vorm
kon worden verwijderd, opdat het
aluminium gietstuk nog verder
kon afkoelen. En daarmee was er
voor mevrouw Stadhouders weer
volop te doen, om dat gietstuk
voor aflevering gereed te maken.
Dat betekende, dat er ruwe de
len van Afgezaagd moesten wor
den, dat er op de slijpsteen een
moest worden geslepen en de res
terende oneffenheden en zwarte
plekken moesten weggevijld.
Want zo wit als de vloeibare alu
minium er uitziet, zo zwart dient
het pas gegoten produkt zich
aan. Maar mevrouw Stadhouders
met haar grote routine op dat ge
bied en niet te vergeten haar
geweldige werkkracht ziet
niet op tegen de dozen en kisten
vol gietprodukten, die allemaal
nog door haar handen moe
ten gaan. Zij wees ons op grote
partijen stekkers van het formaat
van een strijkijzer, die ze in en
kele dagen verkoopbaar had ge
maakt en die bestemd waren voor
zware elektrische installaties. We
zagen „lichamen" van omvang
rijke ventilatoren, keurig glad cn
blank gemaakt. En er lagen nog
heel veel andere stille getuigen
van haar ijver en energie. Want
Dit boek heeft vooral het voor
deel dat het „up to date" is.
Het gaat niet uit van de aan
vankelijk veel te hooggestem
de verwachtingen. Vandaar
ook dat het een hoofdstuk
van niet minder dan 21 pagi
na's kan bevatten onder de
titel: ..Afnemende verwach
tingen". De conclusie van
prof. Bronkhorst luidt, nadat
hij drie redes van kardinaal
Alfrink heeft besproken: ..De
herenigingsgedachte is duide
lijk op het tweede plan geko
men: het gaat er allereerst
om de r.k.-kerk leefbaar voor
allen te doen zijn."
Het grote voordeel van deze
uitgave is dat dit boekje door
een protestant geschreven is,
die kennelijk van de materie
uitstekend op de hoogte is.
Het is daarom zo goed lees
baar. Het boekje geeft een
overzicht van de concilies
door de eeuwen heen. van de
plaats van het concilie
geldende
vele voorstellen die ter spra
ke zullen moeten komen.
Voor de protestant is het slot
hoofdstuk bijzonder van be
lang. omdat daarin de vraag
gesteld wordt wat we van het
concilie mogen verwachten.
Prof. Bronkhorst verwacht
van het concilie dat het zal
beseffen dat wij, niet-r.k.
christenen bestaan, dat duide
lijk zal worden hoe Rome ons
uiteindelijk beschouwt en dat
de Rooms Katholieke Kerk de
leven omtrent ]het gemengde
huwelijk, een zaak van tel
kens weer terugkerende grote
moeilijkheden en conflicten
tussen protestanten en rooms-
katholieken, vooral in Duits-
Maar als wij iets verwachten,
mag het concilie van ons ook
iets verwachten, vervolgt de
ze hoogleraar, namelijk dat
wij als protestanten met ge
loof. met hoop, met begrip en
vooral met gebed de verga
deringen volgen.
Het concilie en
door prof. dr. A. J. Bronk
horst. Uitgave Bosch en Keu
ning, Baarn.
zwembad
het huis zelf had een vloeropper
vlak van tienduizend vierkante
meter, een lift, vijf keukens,
een wasserij, waarin dagelijks,
de was voor vijftentwintig ge
zinnen zou kunnen worden ge
daan en twaalf bediendenka
mers. elk met een eigen mar
meren badkamer.
Toen hem de prijs werd ge
noemd. zei hij: „Als het ooit
zakt tot tweehonderdvijftigdui
zend dollar, dan ga ik er eens
naar kijken". Het zakte tot die
prijs. „Ik kocht het geheel ge
meubileerd. Van de dag af. dat
ik er kwam wonen voelde ik me
er thuis. Een tijdlang ontdekte
ik maar steeds van alles. De
panelen in de woonkamer, ge
schilderd door Jean Baptiste. In
een andere kamer een achttien
de eeuwse Weense klok. Bron
zen Devi en Siva uit India uit
Annemarie, door Annie Oos-
terbroek-Dutschun. l'ltgave N.V.
Gebr. Zomer en Keuning, Wa-
geningen.
De auteur heeft op de van haar
bekende, op zichzelf boeiende,
verteltrant het verhaal van Anne
marie. haar vaderlijk-sympatliie-
ke halfbroer Marius en de schra-
,k.-canoniek perige broers Jacob en Hendrik
recht: maar gaat ook nitvoe- g'SjSfJ* 3"
-- op de vraag of het een hebben gekocht, beschouwd als
r*" ne rijke mensen. Anne-
draagt een geheim
voor u besproken
sen maakt een krampachtige in
druk en dat is jammer, want de
..christelijke streekroman" raakt
door een dergelijke geforceerd
heid in diskrediet. Wat meer wer
kelijkheidszin en wat minder „op
geschroefde christelijkheid"
De Biecht van een Beul, door
Peter Martin Deusel. Uitgave
De Goudvink, Antwerpen.
De vier Hiltons. Van links naar
rechts Barron, Nick en Eric met
hun vader Conrad. De foto werd
genomen in 1956. Hiernaast
Conrad Hilton met zijn moeder,
die hem altijd in zijn plannen
heeft gesteund en aan ide hij,
naar hij eens heeft verteld, veel
te danken heeft gehad. Mevrouw
Mary Hilton overleed in 1947.
Conrad Hilton had toen al zijn
oog op het Waldorf-Astoria la
ten vallen. Zij heeft niet mogen
beleren, dat hij de .Jierberg van
koningen en prinsenaan zijn
hotelbezit toevoegde.
de veertiende eeuw stonden in
de hal. Die schoonheid was van
alle landen en alle tijden. Een
paar prachtige Mings, peinzen- I
de god jes, hadden in China al
bestaan toen Europa nog maar
net begon op te komen en de I
Nieuwe Wereld nog woest was.
Er waren een porceleinen ser
vies. gemaakt voor de Russi-
sche czaar, en Blanc-de-Chine I
vazen uit Denemarken". Een
van zijn vrienden zei later: Ik
zou niet weten wat ik moest I
doen als er hier iets mis ging I
een loodgieter halen of een
juwelier.
Statler I
In 1954 sloeg hjj z\jn grootste I
slag. „Ik had al lang een oogje I
op het Statler Hotel System.
Het ging om acht gevestigde I
hotels en twee in aanbouw. De
waarde werd geschat op hon-
derdtien miljoen dollar."
Om deze enorme som te kun-
nen voteren moest hij spreken I
met zijn raad van bestuur.
„Iedereen probeerde me te
overreden het niet te doen. Je I
neemt risico's, zei men mij. I
Men zei: we hebben al heel I
wat. Waarom zet je dat op het 1
spel met zo'n grote uitbreiding
Connie? Waarom wil je er nu I
nog tien hotels bij?"
Ja, waarom? „Omdat er nooit
meer zo'n kans komt als deze.
We moeten die kans grijpen, I
we mogen de boot niet missen. I
Toen kreeg ik de moeilijkste
'motie van vertrouwen, de aar-
zelendste toestemming uit mijn I
hele loopbaan. Ze kwam van Y. I
Frank Freeman. Ik stel voor,
zei hij. dat we Connie z'n gang
laten gaan om te trachten tot I
een overeenkomst te komen I
laten we hopen, dat het hem 1
niet lukt".
Maar het lukte wel. Op 27 ok- I
tober 1954 werd de Hilton Ho-
tel Corporation officieel eige
naar van de Statler Hotelcom- i
binatie. Het was de grootste ho-
telkoop van de geschiedenis,
de grootste aankoop van onroe- I
rende goederen ooit ter wereld I
gedaan. Het aantal Hiltonhotels
in de Verenigde Staten liep
daarmee op tot achtentwintig. I
En er waren er nog in aanbouw.
Conrad N. Hilton, de man,
die het Waldorf kocht. Gast- I
heer in bet groot. Een man,
die successen heeft geboekt. I
Maar ook zware verliezen
heeft geleden. Op tal van Iron- I
ten heeft gewonnen en op tal
van fronten heeft verloren.
Een boeiend mens, een boei-
end boek.
Koninklijk bezoek, door Noël
Coward. Uitgave Ad. M. C.
Stok Zuid-Hollandsche Uitge
vers Maatschappij Den Haag.
Als we de aanmoedigende woor
den op de flap van dit boek mo
gen geloven en dat doen we
direkt heeft „Koninklijk be
zoek" een half jaar op de bestsel
lerlijst van de New York Times
gestaan. Nu lezen we die New
York Times wel niet trouw elke
avond, maar de boekenlijst in dit
blad moet er toch wel een zijn,
zelfs
tut.
Mrs. Mike
orders heeft
haar verlangd.
gebrek
niet te klagen.
Soms wordt rr
lig werkstuk var
Dit houdt echter
ene geval de modelmaker een
gróót artist, die elders in Breda
woonachtig is net zoveel dagen
aan de slag moet als gold het een
,,massa"-artikel. En dan wordt
net eindprodukt natuurlijk nogal
prijzig. Wie echter als fabrikant
verlegen zit om een nieuw onder
deel van een machine of motor,
dat nergens (meer) te krijgen is,
onecht kind.
Als meesterknecht komt de efen-
Mrs. Mlke, de levensgesehie- "me boerenzon Johannes op de
>mI« van 'n dannrrp vrouw, hoeve. Annemarie vat voor d-
twaalf jaar jongere Johannes een
moederlijke genegenheid op, die
langzaam uitgroeit tot liefde. Jo
hannes gaat ook van Annemarie
houden, hetgeen Marius eerst met
zorg maar later met dankbaar
heid vervult, vooral als Johannes
dë karak- het geheim van Annemarie ten
slotte aanvaardt. Voordat het ze
ver is, zijn er veel moeilijkheden
dappere
door Benedict en Nancy Frccd-
man. Vertaling Anton J. Mul
ler. Uitgave Kon. Uitgeverij Er
ven J. J. Tijl N.V., Zwolle.
Een prettig boek. dat beter is
dan de gemiddelde „pioni"
man". De natuur- en de
terbeschrijving zijn boeiend.
Het verhaal speelt omstreeks
Noordenwind, door Anne Hcp-
ple. Uitgave BK Boekcnkring,
Dit is de geschiedenis
verteld, die als pseudoniem de
naam Peter Martin Deusel voert.
Het boek heet een pleidooi te zijn
voor de afschaffing van de dood
straf en mist als zodanig zijn doel
niet. Tegen de sensatie, die erin
Hez- schuilt. moeten echter bezwaren
het Gestapobewind. Na de
vader is zij
gevlucht naar
papieren
i Ca-
het hoge noorden
nada en middelpunt van
een jonge vrouw, wier man bij als sterk
de befaamde ..Canadian Mounted
Police" is. het korps, dat
Goed _r_„_
elkaar gescheiden land toch
zwart. Annemarie is heel te bouwen,
de lief, Johannes zeer volwassen
je, dat lijdt onder de gevolgen worden ingebracht. Ook moorde-
Gestapobewind. Na de naars, die met hun leven voor
haar Oostenrijkse stief- bun vaak afschuwelijke daden
zij met haar moeder, boeten, behouden, zeker in het
Engeland. Doordat aangezicht van de dood, het
:cht op intimiteit.
dr. F. T. Diemer-Linde-
Vele boom, die de epiloog schreef.
ten wordt gelukkig aangekondigd dat
Enge- bij dezelfde uitgever een apart,
bestaan op door haar opgesteld geschrift zal
verschijnen aangaande de diepste
achtergronden van het kwaad en
Ondanks het feit dat de in dit zijn bestrijding. Doordat het insti-
de dan
echter niet bewijzen,
moeilijkheden en tegenslagen
kwaad zijn getekend spijt weet Hezza zich
Want het boek is niet
vang, meer qua inhoud een
lichtvoetig geval. Het verhaal
roerige dagen voor de blanke up-
perten op een Brits eiland, waar
koningin Elizabeth en Prins Phi
lip hun hoge bezoek zullen afste
ken is niet onaardig, al heeft
het niet veel om het lijf. 't Is
ongetwijfeld de humor van een
Noël Coward die het boek zo lang
nummer één deed zijn. Want
geestig is het tot de laatste van
de 300 bladzijden toe. Puriteins
ingestelde lezers van de New York
Times zullen het misschien niet
met die topplaats eens zijn ge
ls e-
boek beschreven figuren wel
sociaal werk heeft gedaan. Een heid. Jacob en Hendrik, het werk- wit-zwart zijn afgebeeld, is het in het licht
boek over een hard.
„pioniersleven",
boek", dat nu eens echt interes
meisje Arendina en anderen daar- uitstekend geschreven. Het is zo worden geplaatst, is
entegen zijn en blijven slecht.
Deze ongenuanceerde accentue
ring van goede en slechte men-
oorspronkelijk als ger pleidooi
dingen. Wie hier echter de nodi
ge afstand van kan nemen en
dit boek weet te waarderen als
het Evangelie zal pure ontspanningslectuur voor
is een waardi- winteravonden, kan het waar»
de verbanning schijnlijk wel als zodanig waarde
ren. Meer is het trouwens ook
