Protestantse studenten in Parijs krijgen een eigen centrum GEESTELIJK LEVEN. PATRIARCH WERD HARTELIJK WEGGEKLAPT IN PARIJS DEZE WEEK IN EEN WOELIGE WERELD I ZONDAGSBLAD ZATERDAG 18 AUGUSTUS 1962 Alles rustig Er zijn van die verhalen die blijven haken. Zo hoorden we in de afgelopen week tijdens de zitting van het Centraal Comité van de Wereldraad van kerken de Russisch-orthodoxe aartsbisschop Wendland spreken. Hij vertelde hoe hij zich eens in Moskou had laten thuisbrengen met een taxi. Onderweg vroeg de chauffeur plotseling spottend: „En is er nog nieuws in de hemel, vader-"Wendland gaf het eerste antwoord dat hem te binnen schoot: „In de hemel is alles rustig"' En toch raakte juist dat antwoord het hart van de man. Intens verlangde hij naar rust. naar vrede. Zijn spotlust moest alleen maar dat verlangen verber gen. Er volgde een lang gesprek over de rust en vre de van de hemel die in onze harten kan worden uit- Hoe vaak hebben ook wij in de afgelopen week niet die vraag gesteld: „Is er nog nieuws?" ..Is er nog nieuws over de onderhandelingen met Indonesië?" „Is er nog nieuws over de twee Russische ruimte schepen die „hand in hand" om de aarde cirkelen?" En toch is de belangrijkste vraag: „Is er nog nieuws in de hemel? Het antwoord van aartsbisschop Wend land brengt ons in de omgeving van de tweede psalm. Daar zien we de volkeren woeden, voortgesleept wor den in hun onrustig drijven. Maar daar zien we God op zijn troon zitten. De onrust van de wereld kan de rust van God niet verstoren. En dan komt plotseling Christus en zegt: „Mijn vrede geef ik u Hij wil ons laten delen in die vrede van God. Hij wil ons weghalen uit de onrust om ons midden in die onrust de rust van God te doen erva ren. Het nieuws van de hemel is de boodschap van En toch lezen we in psalm 34: Zoek de vrede en jaag die na. Passen die woorden wel bij elkaar? Vrede is immers het einde van een zoeken, van een jacht, de rust. Jagen is juist de onrust. Daar hebben we die wonderlijke situatie waarin wij leven. Gerechtvaar digd en toch zondaars. Deelgenoten aan Gods vrede die toch gemaand worden die vrede na te jagen. Mensen die ontvangen hebben in Christus, maar die zich er toch naar moeten uitstrekken. Laten we daar om altijd beseffen als ons hart onrustig klopt in ons, dat er in de hemel geen nieuws, geen verandering, geen onrust is. en dat wij mogen delen in die rust. (V'an onze kerkredactie in Parijs) Parijs is een internationale stad. vol toeristen. De straten van Montmartre vertonen op het ogenblik het beeld van een Hollandse zeeboulevard. Maar over enkele weken zullen de Parijzenaara hun stad weer in bezit kunnen nemen. Toch zal er één plek zijn aan de zuidrand van de stad, waar zelfs dan de Pa- rijzenaara in de minderheid zijn. Aan de Boulevard Jourdan ligt de Cité Uni versitaire. Meer dan 6000 buitenlandse studenten hebben daar hun kamera. Zeventig landen werkten samen om daar vijftig tehuizen te bouwen opdat jonge mensen in het grote Parijs toch nog iets van thuis en een eigen sfeer zouden ervaren. Het complex biedt een onderkomen aan een van de grootste studenten gemeenschappen van Europa en zeker de meest internationale. Een Nigeriaanse neger wandelt daar met een blonde Zweedse. Twee donker-ogige Italianen heb ben samen plezier en niemand weet waarom. Drie Chinezen voeren ergens in een hoek op een bankje een kwetterend gesprek. Gemeenschappelijk Een gereformeerd predikant vroeg dezer dagen op de catechi satie „Wie van jullie kan iets noemen dat zowel de Hervormde Kerk als de Gereformeerde Ker ken gemeenschappelijk hebben?" Hij had met de jeugd gesproken over het congres van de „Acht tien". Hij verwachtte zo iets als het apostolicum, het „Onze Va der". of de Nederlandse geloofs belijdenis. Maar een jongere wist het en stak zijn vinger op. „Wat is het?" vroeg de predikant. „De collecte." luidde het antwoord. —^5 Verscholen achter hoge bo- iü men liggen de tehuizen waar zij hun kamers hebben. In het midden het internationale ge- §|g bouw. waar zij voor nog geen gulden een uitstekende maaltijd kunnen krijgen in twee reus je achtige eetzalen. Hier wonen de politici van morgen; de techni- gg ci die hun landen uit de verge- telheid van onderontwikkeling §s naar voren hopen te schuiven, Hg de artsen die straks aan eigen hogescholen in het hart van Afrika of Azië zullen doceren. Maar God schijnt een verge ld ten woord in deze internationa- le gemeenschap. De enige kapel Voor het eerst In de geschiede nis van d.» Wereldraad van Kerken werd een officiële ver gadering bijgewoond door een patriarch van een van de Oos terse kerken. Tot nu toe hebben zij steeds gedelegeerden gezon den en bleven zij zelf in hun aartsbisschoppelijke paleizen. Maar ln Parijs was een patriarch aanwezig en bij was ongetwij feld de meest opmerkelijke ver schijning In deze vergadering van kerkelijke leiders. Kerk in de Sow jetunie. die spe ciaal naar Parijs was gekomen om aanwezig te zijn op het mo ment dat de vergadering zijn kerk zou toelaten als lid van de Wereldraad. Hij is patriarch van wat naar alle waarschijnlijk heid de oudste staatskerk ter wereld is. Volgens de overleve ring is deze kerk indertijd ge sticht door de apostel Andreas. Onder Gregorius de Verlichte, de bisschop van Caesarea. ging de bevolking van het gebied waar zich de berg Ararat bevindt in haar geheel over tot het chris telijke geloof en werd koning Ti- ridates III gedoopt. Deze leefde van 238 tot 314 na Christus. Het geestelijk hoofd van deze kerk heeft al die tijd zijn woning ge had in Etchmiadzin. Patriarch Ephraim II woont daar ook en is de 139ste patriarch van die kerk. Lijden Toen de vertegenwoordigers van de als lid toegelaten kerken de vergadering van het centraal co mité van de Wereldraad vorige week in Parijs na de discussie en stemming weer binnenkwa- Bittere noodzaak in „lichtstad" waar duisternis zo machtig is die wij konden vinden, ontdek ten we in het Huis van Cam bodja, een kleine donkere ka mer met een reusachtig beeld van Boeddha, die onbeweeglijk mediteert in het vage schijn sel van een paar kaarsen. Ach ter het enorme uitgestrekte terrein, aan de overkant van een drukke autoweg rijst ook nog de rooms-katholieke kerk hoog op, gebouwd in de stijl van de Sacré Coeur, als ont moetingsplaats voor de rooms- katholieken uit de gehele we reld. Maar voor de protestan ten was er geen plaats. Koffertje men. spraken zij allen een kort dankwoord. Althans dat was de bedoeling. Maar patriarch Ephra im begon ook iets te vertellen uit de geschiedenis van zijn kerk. die in de loop van de eeuwen intens heeft moeten lijden. Zijn woorden rolden door de vergadering en het was al spoe dig duidelijk, dat hij veel te veel tijd zou opeisen. De voorzitter, de Amerikaanse lutheraan dr. Franklin Clark Fry, moest wel een einde maken aan zijn uitvoe rig betoog. In spanning wachtte de zaal af hoe Fry een patriarch de mond zou snoeren. De man met zijn prachtige baard gesticuleerde hevig en op een gegeven ogenblik greep Fry zijn hand vast en schudde hem hartelijk in dank voor de woor den die hij bezig was te spreken. Maar Ephraim gaf het niet zo gemükkelijk op. Terwijl de twee almaar handen stonden te schud den rolden de woorden bij voort during uit zijn mond. Het was zo'n komische situatie, dat de meeste leden van het centraal Comité maar nauwelijks hun la chen konden inhouden. Zij red den uiteindelijk de situatie door zo lang en hartelijk te klappen, dat de patriarch begreep dat hij geen kans meer zou krijgen. En hii daalde met een kennelijk ge lukkige glimlach op zijn gezicht de treden van het podium af, dankbaar voor het applaus en zich helemaal niet bewust dat hij niet was toegeklapt, maar letterlijk weggeklapt. Epheraim II, de patriarch tan Georgië, sprak te lang. Op de foto heeft het geticht can dr. F. C. Fry reeds de besorgde uitdrukking. Hij vraagt sich af hoe hij dexe hoogste kerkelijke leider die ooit een ver gadering tan de Wereldraad be zocht, de mond kan snoeren zonder hem op zijn tenen te trappen. Op de achtergrond (links) dr. W. A. Visser 't Hooft. Dit gaat echter veranderen. De leden van het Centraal Co mité van de Wereldraad van Kerken, die in deze Cité Uni versitaire vergaderden waren in de gelegenheid om iets te zien van een nieuw protestants centrum. De voorzitter dr. Franklin Clark Fry onthulde een plaquette in een gebouw dat nog maar net boven de be gane grond uitkomt, maar vol gend jaar met zijn zes verdie pingen een werkelijk protes tants centrum zal zijn. De internationale protestant se studentengemeenschap van Parijs zal dan een eigen te huis hebben, nauwelijks verder van de Cité Universitaire dan de rooms-katholieke kerk en ge makkelijker te bereiken. De protestanten onder de welhaast 30.000 buitenlandse studenten in deze stad kunnen elkaar daar ontmoeten, diensten beleggen in een eigen kapel, gesprekskrin- gen houden en tevens gebruik maken van de oecumenische bibliotheek die Parijs rijk is. die tot op het ogenblik is on dergebracht ergens verscholen in de Latijnse wijk. Voor de jonge studentenpredi kant Jean-Paul Meyer was het zondag j.l. een groots gebeuren. Ook al zal het nog maanden du ren eer zijn visie in stenen en cement zal zijn voltooid, zag hij toch het begin van het einde van zijn zwerversbestaan. Sedert 1952 is er een Franse studen tenpredikant, aangesteld in over leg met de Franse protestantse kerken die bij de oecumenische beweging zijn aangesloten. Hij trok met ziijn koffertje met bij bel, inklapbaar kruis en avond- maalszilver van kamer tot ka mer en zaaltje tot zaal voor de protestantse studentendiensten. Straks zal hij een eigen kapel hebben. Een miljoen Het wordt een groot gebouw, maar eigenlijk eerder hoog dan groot. De grond in Parijs is duur en de organisatoren van dit protestantse project waren al blij dat ze een stukje kon den kopen voor iets meer dan duizend gulden per vierkante meter. Daarom hebben zij het in de hoogte gezocht. En om het gehele project financieel mogelijk te maken hebben zij de belofte gekregen van een aantal protestantse en oecume nische organisaties om hun kantoren in dit nieuwe gebouw te vestigen. Bovendien zijn een aantal woningen in dit gebouw ontworpen, opdat de huur de exploitatie ten goede zal kun nen komen. Voor de kleine Franse gemeenschap is echter dit project dat meer dan een miljoen gulden gaat kosten toch nog altijd een uiting van groot geloof en tegelijkertijd een enorm risico. De protestanten van Parijs beseffen echter, dat een derge lijk contactcentrum een bittere noodzaak is in deze „lichtstad", waar de duisternis zo machtig is. En de vele studenten zijn intens dankbaar voor het initia tief. Een Engelse studente zei ons: „Als je in Parijs komt, wil je in het begin steeds maar weer uitgaan. Je moet alles zien. Maar al spoedig breekt het verlangen door naar een rustig plekje, waar je echte vrienden kunt ontmoeten". Conferenties Maar het centrum wil niet slechts een ontmoetingsplaats bieden tugsen studenten onder- Dr. Franklin Clark Fry, de voor- zitter van het Centraal Comité van de Wereldraad t an kerken, onthul de de oecumenische gedenksteen in het nieuwe protestantse centrum ling, ook al is dat een belang rijk aspect van het werk. Niet slechts de studentenpredikanten (van wie er nu drie zijn, na melijk een Fransman, een neger en een man uit Madagaskar) zullen hier samenwerken, ook de drie theologische faculteiten van Parijs, Straatsburg en Montpellier hebben besloten om gebruik te maken van dit nieu we gebouw voor speciale confe renties, waar studenten oude ren kunnen ontmoeten. Men is zich in Frankrijk bewust ge worden van de noodzaak van een gesprek tussen de oudere en de jongere generatie, omdat deze sterk dreigen uiteen te groeien. Bezinning Een van de opmerkelijke ver schijnselen onder de Franse jongere intellectuelen is op het ogenblik hun intense belangstel ling voor dogmatische onder werpen. Er is kennelijk behoef te aan principiële bezinning. Toen er een bijbelkring werd gevormd om een studie te ma ken van de theologie van Karl Barth was de opkomst voor Franse maatstaf welhaast over weldigend. Toen enige tijd la ter deze bezinning werd voort gezet met een bespreking van de Heidelbergse catechismus gr.oeide de opkomst zelfs, terwijl de jongeren van de meeste an dere nationaliteiten voor deze onderwerpen nauwelijks belang stelling toonden. Zij kwamen in groten getale opdagen toen er een kring werd gevormd om van uit een christelijk ge zichtspunt een gesprek te heb ben over de verhouding van de rassen. Toen kwamen niet slechts christennegers, Chine- Slechts de kelderverdieping is klaar, maar zo zal het gebouw er over een jaar uitzien. De kale zij gevel krijgt nog het embleem van de oecumenische beueging. zen, Japanners, een -blanken maar ook jongeren met een mohammedaanse achtergrond, 1 en joodse studenten. Toen er bovendien een ge- sprekskring gevormd werd tus sen rooms-katholieken en pro testanten kwam weer een ge heel andere groep. Van beide kanten werd nauwelijks een blad voor de mond genomen. Fel werd op gegeven ogenblik ken gediscuteerd, maar de ge sprekken eindigden toch met i een gezamenlijke protestants- rooms-katholieke dienst. Het was een Incidentele dienst, die na het toch wel heftige ge sprek kon worden gehouden. De gewone diensten richten zich natuurlijk alleen tot de protestantse studenten. Maar zij hebben hun eigen bekoring, want het Is geen een-mans- dienst. De liturgie wordt ge leid door de Amerikaanse ne gerpredikant. Een student of studente houdt de Schriftlezing en Jean-Paul Meyer preekt. Nu nog moet het in een steeds wisselend gebouw, gebeuren, maar begin volgend jaar hopen de protestantse studenten van Parijs hun eigen kapel in ge bruik te kunnen nemen. Met verlangen zien zij reeds uit naar dat ogenblik. Perzië in een gevaarlijk politiek vacuum - Amerika steunt sjah niet onvoorwaardelijk ÜIEP In de woestijn van Per zië zitten in lompen gebui de dorpelingen rondom een olie pitje. ZIJ luisteren naar het ge luld uit een oud rad!otoe*tellctje en horen schreeuwen „Dood aan de sjah, de verrader!". In uit leemblokken opgetrokken „hui- ren" In Isfahan en weelderige villa's ln Teheran horen ontelba re Perzen elke dag weer dezelf de eindeloze aanvallen op de sjah, die worden uitgezonden door geheime zenders in de ber gen in de Sowjetunir. waarme de PerzIe een gemeenschappelij ke grens heeft. ,,|k luister er ook naar", zegt de sjah met een Ietwat onverschillige minachting. In het verloop van zijn twintig jarige regering werd tilj btj een moordaanslag gewond, moest hij tijdens het regime van Mossa- deq zijn land ontvluehlen. moest hij van twee vrouwen schelden, omdat zij hem geen mannelijke nakomeling schonken. Niettemin schrijft MJ In zijn memoires, dat hij erg veel van zijn werk houdt. Hij staat bij zijn pogingen om van ctln land een moderne staat te maken voor verbijsterende problemen. De aanvallen via de adlo één De miljoenen lands Perzle. arm en ongeletterd, we ten heel goed. dat de middel eeuwen voorbij rijn. ZIJ eisen hervorming van het grondbezit en vooruitgang en er Is een be. Tegenwerking Jonge ontwikkelde ten onte vreden» Perzen eisen een toe komst voor zichzelf en hun land genoten op. Maar een nog steeds al te invloedrijke en gedeeltelijk zeer corrupte bureaucratie werkt zelfs de eenvoudigste projecten tegen door onbekwaamheid en bureaucratische maatregelen. Volgens sommige autoriteiten zou reorganisatie van dit appa raat het ontslag van wel 50.000 overheidsdienaren betekenen. Een verantwoordelijk functiona ris. die de gang van zaken in zijn land met een angstig hart gadeslaat, verklaarde er zich van bewust te zijn, dat er krach ten aan bet werk zijn, d;e het Persischc schip van staat zo he vig aan het schommelen kunnen brengen, dat het op een kwade dag zal omslaan. De gevolgen daarvan zouden niet tot Perzië alleen beperkt blijven. Ongelegen Een revolutie ln het land van de sjah zou een slag kunnen zijn voor het Westen, dat op Perzië rekent, als een belangrijke bond genoot. Met zijn 1780 km lange gisch belangrijkste plaats is ge legen. Amerika heeft ruim een miljard dollar uitgegeven aan militaire en economische ont wikkelingsprojecten in Perzië en er wonen met inbegrip van vrou wen en kinderen ongeveer 5.000 Amerikanen. De resultaten van het hulp-, programma zijn zichtbaar maar vele Perzen bezien het niettemin met een zeker scepticisme. De sjah wordt erkend als een pala dijn voor dc vooruitgang, maar tezelfdertijd wordt hij vereen zelvigd met de rijke bovenlaag van het land. ,,Ik erken eerlijk", zo schreef de sjah eens, „dat een aantal van onze meest cor rupte Individuen rijke Heden zljta". Ali Amini In de theehuizen en woningen van Teheran sluiten ontevredenen de sjah zelf uit. maar zij be schouwen de familie van de vorst (zijn moeder en zijn zus ters». het hof, de grootgrondbe zitters en de rijke zakenlieden gezamenlijk als de vijanden van grootscheepse landbouwhervor- Ingcn. Uitgedaagd door woe- nde menigten in de straten, heeft de sjan een Jaar geleden een beslissende maatregel ge nomen. Hij zette de regering af, ontbond het parlement en be noemde tot premier dr. Ali Ami ni, een dynamische in Frank rijk opgeleide aristocraat, die er eigen ideeën op nahield. Deze Amini is intussen weer vervan gen door een vertrouweling van de sjah, Assadollah Alam, die minder rigoureus te werk zal gaan en (in tegenstelling tot Amini) er wellicht niet in sla gen zal, een revolutie van de on tevredenen te voorkomen. Want dat is de grote verdienste van Amini geweest. Nog rustig Regerende bij decreet heeft Amini een handvol generaals en gewezen ministers op beschuldi ging van corruptie gevangen ge zet en zulke ingrijpende econo mische maatregelen getroffen, dat vele zakenlieden begonnen, hun enorme landgoederen aan de boerenbevolking over te dra gen. Bijna driehonderd dorpen waren enkele maanden al over gedragen aan „deelbouwers". In Maraghen. bij de grens met de schimpende Sowjetunie, schijnt het experimentele program tot- du sver het best te hebben ge werkt. De sjah. eens de grootste grondbezitter, heeft kortgeleden de laatste van 520 dorpen, die zijn persoonlijk eigendom waren, overgedragen. Hij heeft de lan derijen geschonken aan 42.000 gezinnen en een groot gedeelte van zijn persoonlijk fortuin van stoomschepen tot hotels aan instellingen van liefdadig heid afgestaan. De economische maatregelen van Amini plus de Amerikaanse steun van 104 miljoen dollar hebben ln het jaar van het be wind van de premier de Per zische valuta ten opzichte van het buitenland versterkt en ge leid tot aflossing van schulden i beroep op Amini moest Op de terreinen van de uni versiteit in Teheran, een broei nest van agitatie, hebben geen demonstraties plaatsgevonden, sinds parachutisten de laatste in januari met kracht hebben on derdrukt. De studenten, die de laatste tijd aanvallen deden op professoren, die hen lieten zak ken, schijnen er nu naar te stre ven. de verzuimde studie in te halen. De campagne tegen de corruptie heeft slechts éen pro ces opgeleverd, maar er zitten meer dan twee dozijn boge func tionarissen. zakenlieden en offi cieren achter de tralies. Het ge organiseerde communisme heeft weinig vooruitgang geboekt, maar de onophoudelijke radio- aanvallen leveren degenen, die kritiek op het regime hebben, pasklare leuzen. Wij willen ver kiezingen en een grondwettelijke regering", zei een politicus, die op het ogenblik nie's te doen heeft, omdat het parlement nog steeds naar huis is gestuurd. Een student betoogde: „De sjah moet weg en Perzië moet oen republiek worden". Een po litiek front poneert. „De sjah moet bet voorbeeld van Europe- zlch met het hestnur land te bemoeien. De sjah zou hier eens op hebben geant woord: „Zodra de Perzen zich gaan gedragen als de Zweden, ben tk bereid, me te. gaan ge dragen zoals de koning van Zwe den het doet...." geval zijn. Het feit, dat Amini onlangs moest aftreden als pre mier van Perzië is er om dit aan te tonen. Het was al een noodsprong, toen de sjah vorig doen. De premier stamt uit d< keizerlijke familie, die door de vader van de huidige sjah (toen nog een sergeant in het Per zische leger) van de pauwen- troon werd verdreven. Boven dien hield hij er eigen ideeën op na. die bepaald niet strookten met de opvattingen van de hof kliek. de grootgrondbezitters en de rijke zakenlieden. Deze groe pen. die het zwaarst getroffen werden door de harde maatrege len van Amini, zetten al spoe dig de sjah onder druk om zich zo spoedig mogelijk van hem te ontdoen. Dezelfde mensen, die het par lement van Perzië ln wezen „sa menstelden" door de stemmen van de van hen afhankelijke dorpelingen ie kopen, schreeuw den oin het herstri van de rech ten van dat marionettentheater (men vergeve ons de uitdruk king). Met name generaal Bach- tiar, een van de meest corrup te lieden ln Perzië, werkte ach ter ile schermen voor de verwij dering van Amini. Dank zij de speciale bescherming Het leger Zolang de sjah zich afhanke lijk wist van de Verenigde Sta ten kon hij het zich niet veroor loven, zich van Amini te ont doen. Vooral de Verenigde Sta ten hadden veel vertrouwen in het optreden van de premier en het was duidelijk, dat de Ame rikaanse hulp aan Perzië sterk waren echter dingen, waar zelfs Amini geen verandering in kon brengen en een van die dingen was het enorme leger, dat Per zië nog steeds meent op de been te moeten houden. Voor het in stand houden van zijn strijd krachten (veel te omvangrijk voor een land als Perzië) heeft de sjah elk jair geweldige be dragen nodig, die veel beter be steed zouden zijn aan de uitvoe ring van ontwikkelingsplannen, waaraan het land zo'n schreeu wende behoefte heeft. De Verenigde Staten hebben lange tijd aangenomen, dat Ami ni er wellicht in zou slagen, dc omvang van de strijdkrachten in het kader van dc Cenvo tot normale proporties te doen te rugbrengen. Op dit terrein was de sjah echter onvermurwbaar en het is duidelijk, dat de vorst in dit opzicht onder zware druk van de zijde van de legerleiding stond, bij wier gratie hij ln f»?l- Opgegeven Blijkbaar hebben de Amerika nen ingezien, dat Amini zijn kruit had verschoten en dat het hoog tijd was geworden, de za ken met de bondgenoot Perzië andere wijze aan te pak aan dollars in het Perzische kei zerlijke leger te stoppen en op deze wijze een regime te steu nen, dat op geen enkele wijze de kenmerken van een democra tische regeringsvorm vertoont en ook geen vorderingen in die richting maakt. En wanneer de Amerikaanse regering dan ook besloten heeft. Perzië harder te gaan aanpakken, dan hoeft Ami ni het zich niet aan te trekken, zoals thans het geval is geweest. De Amerikaanse stap is uit sluitend genomen om de sjah en de kringen, die blijkbaar zoveel invloed op hem uitoefenen, dat hij de Perzische problemen niet in de wortel durft aanpakken, aan het verstand te brengen, dat het niet langer kan gaan, als thans nog het geval Is. Uit de vervanging van Amlnl door dc heer Alam kan men echter niet Alam Niet dat er iets op Alam valt aan te merken. Hij is een man met een prachtige staat van dienst. Hij was een van de eer sten, die grote stukken van zijn uitgebreide grondbezit aan de boeren uitdeelde: hij stond voor aan in de openlijke strijd tegen de onbesuisde nationalisten van de zonderlinge Mossadeq. Maar als jeugdvriend van de sjah en als vertrouweling van de keizer lijke familie zal hij niet meer dan een gewillig werktuig zijn in de handen van de groepjes rondom de troon, die de sjah nog steeds op beslissende ogen blikken kunnen beïnvloeden. Hij heeft ongetwijfeld de beste voor nemens. ook nu hij premier van Perzië is. Maar als hij zegt, dat hij zal voortgaan met het uit voeren van de door Amini inge voerde drastische landbouwher vormingsplannen. dan kan het niet anders, of hij moet zelf al in het besef leven, dat hij daar toe niet in de gelegenheid zal worden gesteld. Een vacuum De Perzen bevinden zich ln een gevaarlijk vacuum. Het Amerikaanse optreden heeft het karakter van een paardemlddel, maar b?t kan heilzaam werken, als men in Teheran goed gaat beseffen, wat er allemaal op het spel staat. De sjah heeft gelijk, als hij zegt dat hij zich pas kan gedragen als de koning van Zweden, als de Perzen zich gaan gedragen als de Zweden. HIJ mag echter niet het gevaar lo pen, dat men een dergelijke opmerking als een dooddoener gaat beschouwen....

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1962 | | pagina 14