BOB KENNEDY
L
THUIS DE LEUKSTE SMALFILMS
bracht Jack naar
Het Witte Huis
zwoegt in
woonark
ZATERDAG 24 FEBRUARI 1962
Hieinuf Cciilsrljc (ffoiirnn
Energieke broer van de president
En nu is hij weer
voor hem op reis
"TEN MERKWAARDIGE figuur is Robert
-*-1 Francis Kennedy, de 36-jarige broer van
de Amerikaanse president, die in de komen
de dagen een bezoek aan ons land zal bren
gen. Eigenaardig is hij, omdat hij vrijwel
zijn gehele leven voor anderen heeft gewerkt,
omdat hij daarbij gebruik gemaakt heeft
van methoden, die vriend en vijand irriteer
den, omdat hij desondanks op een groot suc
ces kon bogen en ook omdat hij een bewon
derenswaardig organisatietalent wist te be
nutten door vaak langer dan 16 uur per dag
onafgebroken te werken, ondanks het feit,
dat hij als „rijke jongeling" een prinsenle
ven had kunnen hebben. Men constateert bij
deze jongeman een zekere geldingsdrang, die
zich uit in een dadendrang en niet alleen
moet worden verklaard uit het feit, dat hij
rijk en dus onafhankelijk is, maar ook en
vooral door de omstandigheid, dat hij in de
grote familie der Kennedy's de eeuwige
tweede is geweest, de jongere broer, die
niet opviel in de schaduw van de oudere
broer en die zich reeds tijdig realiseerde,
dat zijn (politieke) toekomst zou staan of
vallen met die van de „grote broer" of van
de „grotere broers" als men wil.
Hel begin
John Fitzgerald Kennedy, de
oudere broer van Robert Francis
(Bob genoemd) en sinds vorig
Jaar president van de Verenigde
Staten, vestigde al in de tweede
wereldoorlog de aandacht op zich
als commandant van een PT-boot,
die in de Pacific door de Japan
ners tot zinken werd gebracht.
Door het moedige optreden van
Jack (zoals de president wordt
genoemd) werd de bemanning
van een zekere verdrinkingsdood
gered. Bob studeerde aanvanke
lijk nog aan de Harvard-universi-
teit, doch meldde zich tegen het
einde van de oorlog voor de ma-
i rine-vliegdienst, maar toen zijn
opleiding in de Verenigde Staten
te lang ging duren, wist hij ge
daan te krijgen, op een schip ge
plaatst te worden, waardoor hij
contact met de vijand zou kunnen
krijgen.
En zo kwam hij aan boord van
de torpedobootjager Joseph P.
Kennedy, genoemd naar zijn oud
ste broer, die tijdens een bom-
bardementsvlucht, waarvoor hij
zich als vrijwilliger had opgege-
Iven, was gesneuveld.
Maar Bob kwam met de torpe
dobootjager niet verder dan de
Caraïbische zee. waar hij belast
werd met onderhoudswerkzaam
heden en het bedienen van de
radar-apparatuur. Hij bleef ver
I van het strijdgewoel verwijderd
en verliet in 1946 niet bijzonder
enthousiast de dienst om zijn
studie aan de Harvard-v
teit voort te zetten.
stap
Thuisgekomen vond hij zijn
broer Jack midden in een verkie
zingscampagne in het elfde dis
trict van Boston. Jack wilde pro
beren in het Huis van Afgevaar
digden te Washington te komen en
Op
was, bleek uit het feit, dat Eisen
hower op diezelfde dag tot presi
dent van de Verenigde Staten
werd gekozen en dat er dus spra
ke was van een Kennedy-zege te
midden van een opkomend Repu
blikeins getij. Van die tijd af heb
ben de gebroeders Kennedy be
wust aangestuurd op de verove
ring van het Witte Huis door
Jack.
In 1956 was de tijd nog niet
rijp. De Kennedy's hebben toen
geen serieuze poging gedaan, de
weg naar het Witte Huis te force
ren. Stevenson was toen nog de
man, van wie de Democraten
wonderen verwachtten en Jack
Kennedy was toen nog geen veer
tig jaar oud. Toch werd de naam
van Kennedy in die dagen al
vaak genoemd in connectie met
het Amerikaanse presidentschap
en begon men zich al in brede
kringen af te vragen, of een
roomskatholieke politicus wel pre
sident van de Verenigde Staten
zou kunnen worden, met andere
woorden, of het voor een partij
verantwoord zou zijn. met een
rooms-katholieke kandidaat voor
de dag te komen. En na de twee
de nederlaag van Stevenson te
gen Eisenhower begon in feite
reeds de definitieve strijd voor de
kandidatuur van Jack Kennedy,
een strijd, die voor Bob Kennedy
werd geleid met een aanstekelij
ke vechtlust en een bewonderens
waardig uithoudingsvermogen.
McCarthy
Voordat het zover was. werd
Bob Kennedy counsel bij de Per
manente subcommissie van on
derzoek van de Amerikaanse Se
naat. Hij behoorde dus tot d<-
staf van deskundigen, die niet het
lidmaatschap van de Senaat be
zaten. Deze subcommissies zijn
lichamen en de zittingen ervan,
die vaak via t.v. en radio worden
uitgezonden, zijn zeer belangrijke
nieuwsbronnen voor de parlemen
taire journalisten in Washington.
L Minister Kennedy en zijn vr
bij het vertrek uit Amerika,
t hun wereldreis van 26 dagen, I
i waarbij zij ook Nederland sullen
bezoeken.
van een Senaatscommissie, die
een onderzoek moest instellen
naar gangsterpraktijken in de
Amerikaanse vakbeweging. En hij
werd de grote tegenspeler van be
ruchte mensen als Dave Beck en
Jimmy Hoffa, de grote „bosses"
van de vakbond van transportar
beiders, die contacten met de on
derwereld onderhielden om hun
„zaken" te kunnen doen.
Energiek
Bob Kennedy werd in die da
gen een figuur met nationale be
kendheid die gerespecteerd werd
om de moed, die uit zijn optreden
tegen het gangsterdom bleek. Alle
ondervragingen werden via de
televisie uitgezonden en iedereen
kon zien, hoe een jongeman van
nog geen 32 jaar groten uit de
onderwereld wist te ontmaskeren,
die kort tevoren nog onaantast
baar leken te zijn. Wat Beck be.
treft wist Bob Kennedy het be
wijs te leveren, dat hij op grote
schaal vakbondsgelden had ver
duisterd. De transportarbeiders-
vakbond werd uit de AFL-CIO
(het overkoepelende vakbondor
gaan) gestoten en Beek werd tot
vijftien jaar gevangenisstraf ver
oordeeld. Men zegt wel, dat Bob
Kennedy de strijd tegen Beek
(Jim Hoffa bleef totdusver bui
ten schot) vooral heeft gewonnen
omdat hij minder nachtrust no
dig had dan zijn tegenstanders
en pas ophield met werken, als
hij had gezien, dat de lichten in
het kantoor van Hoffa (die de
werkelijke gangsterleider op de
achtergrond was) waren gedoofd.
Uit die tijd stamt ook de samen
werking van Bob Kennedy met
Pierre Salinger, de man die nu
perschef van president Kennedy
is. Bob benoemde hem destijds
tot zijn voornaamste medewerker
en het succes tegen de gangsters
is dan ook mede te danken ge
weest aan de grote steun, die
Bob Kennedy van Pierre Salinger
kreeg.
Organisator
Het duurde tot 1960, voordat
Bob Kennedy dit werk uit han
den gaf om de leiding op zich te
nemen van de verkiezingscam
pagne van zijn broer Jack. In al
le stilte had de familie Kennedy
al een organisatie opgebouwd,
die haar weerga niet had gekend
in de Verenigde Staten. Toen on
verwacht bleek, dat Bob Kennedy
de organisatie zou leiden, was
het duidelijk, dat de tegenstan
ders van Jack Kennedy het
zwaar te verduren zouden krij
gen. Dat was dan ook het geval,
want Bob leverde de meeste toe
spraken, werkte het hardst en
het langst, ontzag niemand en
kwam er openlijk voor uit, dat
het enige wat voor hem van be
lang was de verkiezing van zijn
broer tot president van de Ver
enigde Staten was. En ondanks
de weerstanden, die Bob door dit
optreden ook binnen de Demo
cratische partij heeft opgeroepen,
slaagden de gebroeders Kennedy
met de steun van hun grote fa
milie er in, de partijleiding te
overrompelen. de godsdienst
kwestie tot hun eigen volle te-
vredenheid te regelen en de kan
didatuur van Jack Kennedy de
veilige haven binnen te loodsen.
Niet de capaciteiten van Jack,
maar de onfeilbaar werkende or
ganisatorische talenten van zijn
broer Bob brachten een Kennedy
in het Witte Huis.
Wereldreis
De beloning kon niet uitblijven
voor Bob. Jack benoemde hem
tot minister van justitie en trok
zich niets aan van de kritiek,
die dit besluit uitlokte. Totdusver
is niet gebleken, dat deze kritiek
gerechtvaardigd was. Wel heeft
Bob Kennedy in de eerste
den van zijn optreden als
ter bijzonder hard toegeslagen,
toen er rassen-onlusten in het
Zuiden van de Verenigde Staten
dreigden, daarmee positie kie
zend tegen de blanken, die zich
met ongeoorloofde middelen ble
ven verzetten tegen de rassen-in
tegratie, die door de regering te
Washington wordt gestimuleerd.
En nu is hij bezig aan het laat
ste deel van zijn wereldreis, die
hem naar Japan, Indonesië,
Siam, Rome en Berlijn heeft ge
bracht.
Morgen arriveert hij in ons
land en maandag vertrekt hij
weer via Parijs naar de Ver. Sta
ten. En daar kan de politieke ba
lans van zijn veelbesproken op-
tredén worden opgemaakt.
Groot gezin
Tenslotte nog enkele bijzonder
heden over Bob Kennedy: hij
huwde in 1950 met Ethel Shakel,
een stadie-vriendin van zijn zus
ter Jean. Het echtpaar heeft ze
ven kinderen (Bob was zelf het
zevende kind van Joseph Kenne
dy Sr.) en huisvest behalve dit
zevental een grote verzameling
huisdieren, als ganzen, paarden,
ponies, kikkers, katten, honden,
kanaries, vissen en zelfs geiten
en lammetjes. Zoals vrijwel alle
vrouwen in de familie Kennedy
heeft de echtgenote van Robert,
die haar man op zijn wereldreis
vergezelt, een grote belangstel
ling voor de politiek.
Haarman schreef eenmaal
,,'tVersioorde mierennest"
In Japan werden Robert Kennedy 1
en zijn vrouw omstutvd door l
verslaggevers en fotografen, nadat
de broer van de Amerikaanse 1
president op een studentenbijeerv k
komst had gesproken.
nedy deel uitmaakte, stond onder
voorzitterschap van de beruchte
senator Joe McCarthy, wiens me
thoden ook bij Bob zoveel kritiek
ontmoetten, dat hij ad na een half
jaar ontslag nam. Een jaar later,
toen de golf van McCarthyisme
over zijn hoogtepunt raakte en
het optreden van de senator door
de Senaat werd gedesavoueerd,
kwam Kennedy opnieuw bij de
subcommissie terecht. Spoedig
deed hij als jong jurist van zich
spreken en zo kreeg hij de leiding
Aan de schilderachtige Am-
stel, recht tegenover het gere
nommeerde Amstelhotel, ligt
een bruingeteerde woonschuit,
op de deur waarvan met forse
letters de naam Dijns is aange
bracht. Voor een niet-Amster-
dammer zegt dit niet zoveel,
maar in de hoofdstad zelf zijn
er maar weinigen, die, als ze
langs de Sarphatikade 4 wande
len en de ark met die aandui
ding voorbijgaan, omtrent de
bewoning in het duister tasten.
Want Dijns is de voornaam van
mevrouwde weduwe Van Brug-
gen-van Heerdt tot Eversberg,
wier man tientallen jaren
kunstredacteur was van een
alom gerespecteerd dagblad en
een grote bekendheid verkreeg
als auteur van het zo intensief
gelezen boek: „Het verstoorde
mierennest": Kees van Brug
gen. Anderhalf jaar geleden
overleed hij, 86 jaar oud.
Kees was een fijngevoelig en
een knap schrijver, die tevens on
derhoudend vertellen kon; zodat
we op bepaalde vergaderingen,
waar we hem regelmatig ont
moetten, soms méér genoten van
zijn verhalen dan van die, waar
voor we eigenlijk waren geko
men. En hij raakte pas goed op
dreef, wanneer daar ook zijn leef
tijdgenoot was, de oud-journalist.
Dijns in haar karakteristieke
houding tijdens de conversatie
Komen en gaan
In het grote herenhuis, dat
Kees in vroeger jaren samen be
woonde met de K-L.M.-vlieger
Viruly, was het altijd een komen
en gaan van de velen, die er een
eer in stelden, zich tot zijn vrien
denkring te mogen rekenen, on
der wie talloze jongeren, die
graag bij hem aanbelden vanwe
ge de gezelligheid en wijsheid,
die men er steevast ontmoeten
kon. Maar in 1960 nam hij, met
die verwaaide halfgrijze haren,
dat artistieke baardje en die
doorgaans wat vochtige, gewe
tensvolle ogen, voorgoed afscheid
van ons voor menigeen een
grote leegte achterlatend. In de
eerste plaats voor Dijns, met wie
hij zich tien jaar geleden
mede dank zij de hulp van de
strijdlustige Bob kwam hij er
ook inderdaad. En terwijl Jack
zich bekwaamde in de politieke
strategie, ging Bob verder met
zijn studie in Harvard, nadat hij
een reis van enkele maanden
naar Latijns-Amerika had ge
maakt. In 1948 behaalde hij in
Harvard de bachelors-graad,
maar toen was het weer hoog
tijd, dat hij er eens uit ging. Het
werd Palestina (waar hij als oor
logscorrespondent werkte voor de
Boston Post) en Berlijn (waar
hij voor hetzelfde blad over de
blokkade en de luchtbrug schreef).
In de Verenigde Staten terug
gekeerd vond ook Bobby Kenne
dy dat het tijd werd, zijn studie
te gaan voltooien. Hij ging naar
de universiteit van Virginia,
maakte eindelijk ernst van zijn
werk en behaalde daar in 1951
zijn juridische graad. Korte tijd
daarna trad hy als „attorney"
In dienst van het ministerie van
justitie, waarvan hij dan vorig
Jaar de leiding heeft overgeno-
Campagnes
De geldingsdrang van Bob Ken
nedy kreeg pas vrij baan, toen
zijn broer Jack zich had voorge
nomen. als Democratisch kandi
daat een gooi te doen naar een
zetel van de staat Massachusetts
io de Amerikaanse Senaat. Bob
leidde de verkiezingscampagne op
een dergelijke wijze, dat Jack
kans zag, zijn Republikeinse te
genstander John Cabot Lodge te
onttronen, die nota bene de pro
motor was geweest van generaal
Eisenhower. Hoe groot de over
winning van Jack (en als gevolg
daarvan ook van Bob) Kennedy
De zomer uit het land, de ca
mera in de kast! Is het bij u
ook zo? Gaat uw filmcamera de
wintertijd op pensioen? Dan
mist u het grootste deel van het
jaar en u mist de mooiste kan
sen, want de leukste films ma
ken we thuis.
Wie wel eens bij kennissen
de smalfilms bekijkt, krijgt de
indruk dat ons land niets dan
zonneschijn kent en het hele Ne
derlandse gezinsleven zich uit
sluitend buiten afspeelt.
We weten natuurlijk allemaal
dat dit niet zo is, het leven in
ons land kent gelukkig de hui
selijke kring als middelpunt
van het gezin. Het gewone
avondje thuis rond T.V. of radio.
De verjaardagen, de feestdagen,
het fuifje ter gelegenheid van
een geslaagd examen, dat alles
gebeurt blniren uw muren.
Waarom filmen we dat dan
niet? In negen van de tien ge
vallen omdat het ons te moeilijk
lijkt. Maar het is in feite juist
gemakkelijk, zelfs eenvoudiger
dan buiten filmen. Buiten is het
licht onderhevig aan wisselin
gen. er kunnen wolken komen
of er hangen buien. Binnen ge
bruiken we filmlampen, die ons
een constante hoeveelheid licht
verschaffen. En juist in die con
stante lichthoeveelheid schuilt
de eenvoud, want we hoeven ons
diafragma alleen maar aan te
passen, aan die lichtopbrengst.
Dat gebeurt via een soort ezels
bruggetje, dat u bij de verpak
king van de lampen vindt. Het
is zo simpel dat een kind het
kan hanteren.
Twee lampen
getal van 10 (bij een film van
17 gr. din.). Stelt u de camera
op, op een afstand van bv. 2 me
ter van kleine Jan bij de tafel,
dan deelt u dat getal van 10
door die 2 (meter) en krijgt
vijf. U hebt dan ruets anders te
doen dan uw lensopening in te
stellen op ƒ:5 en u hebt beslist
een goed Tjelichte scène.
Wie wil beweren dat hij met
dat foefje in de hand NIET bin
nen kan filmen,... onderschat
zichzelf.
Lamphouder
Het gemakkelijkst is het als
we de lampen in een zg. lamp
houder kunnen schroeven.
Het licht gaat dan altijd mee
mét de camera en u hebt de
maximale lichtopbrengst van uw
lampen. Wilt u een meer kunst
zinnige verlichting, dan kimt u
met losse reflectoren werken en
uw lampen het onderwerp van
uit verschillende richtingen la-
Heel mooi is b.v. twee lam
pen van 250 watt die recht op
het onderwerp staan als zg.
frontbelichting en een vrij ster
ke lamp van 500 watt, die gere
flecteerd licht (via plafond of
lichte wand, zie foto) werpt om
de schaduwen wat op te helde-
In zo'n geval gebruiken we
natuurlijk een belichtingsmeter
om de juiste lensopening te be-
Meet in zo'n geval het onder
werp van dichtbij (30 cm) en
liefst op de huid, daar dit een
prachtig gemiddelde is. U krijgt
dan absoluut goed belichte opna-
Bij feestjes als u niet de ge
legenheid hebt om op uw gemak
een speciale lampopstelling te
maken, doet u het best om ge
woon met uw lamphouder te
gaan filmen en meer met het
richtgetal dan met de meter
te werken.
Rook
is een vijand van de foto en
film. Het maakt opnamen ake
lig grijs en flauw. Zet even het
raam open en lucht voor u fil
men gaat.
Dit geldt echter voornamelijk
als u frontaal licht (de lampen
naast de camera en op het on
derwerp gericht) gebruikt.
Schijnen de lampen vanuit een
andere positie, of past u gere
flecteerd licht toe, dan is de
rook niet zo'n belangrijke factor
Regie
Geen film zonder een tikje re
gie. Vooral bij het filmen van
kinderen kunnen we dat gerust
doen, ze werken graag mee.
Zet ze op plaatsen waar geen
storende meubedstukken staan
en laat ze niet teveel in de lens
kijken. Uw film stijgt in kwali
teit.
Kleur
bij zwart-w...
U kunt echter niet zonder
meer met daglichtfilm werken,
de kleuren zouden veel te warm,
oranjegetint worden.
In dat geval moet u.een spe
ciaal filter gebruiken, uw foto-
handelaar weet precies welk.
Bedenk dat ook hier een
zwaarberookt vertrek de kleuren
fletser maakt, even de ramen
open!
Automaten
had gekocht.
„Wat ben ik blij", zegt zij,
„dat ik na het verlies van mijn
man niet die aanloop helemaal
ben kwijtgeraakt. Het is hier
haast nog net als voorheen een
et
heel automatisch werkend,
dient extra aandacht.
De volledige automaat moet
worden ingesteld op handbedie
ning en de camera dicht op het
onderwerp gehouden. We lezen
de aldus verkregen uitslag en
stellen het diafragma daarop in.
Bij de semi-automaat gaan we
ook tot dicht op liet onderwerp
(denk nog even aan de mense
lijke huid) en kijken door de
zoeker naar het wijzertje en la
ten dit op het merk inspelen,
waarmee ook hier het diafrag
ma op de juiste waarde is inge
steld.
Bij daglicht
Ook bij daglicht blijft het
raadzaam een paar lampen te
gebruiken. Filmen wij nl. naar
het raam toe, dan ontstaat een
silhoueteffect. De personen wor
den dus onherkenbaar, daar
ons filmmateriaal het grote con.
trast tussen de schaduwzijde van
de personen en het daglicht niet
overbruggen kan.
Wij stellen dus de lampen zo
op. dat zij van achter uit het
vertrek naar de raamkant toe
schijnen.
Alle schaduwkanten van men
sen en voorwerpen worden dan
opgehelderd, zodat zij duidelijk
herkenbaar blijven, hetgeen
uiteraard de bedoeling van onze
film is.-
jongeren, die bij ons een tweede
tehuis vonden. Die komen praten
over en kijken naar mijn staal
tjes van kunstnijverheid. Eerst
hield ik me daarmee uit liefheb
berij bezig, maar nu ik moet
bestaan van een klein pensioen
u ként de toestanden van voor de
oorlog tracht ik er met dat
werk wat bij te verdienen. En
dat gaat gelukkig wel, dank zij
twee vertegenwoordigers. die
mijn artikelen overal weten te
plaatsen. Eén bezoekt de winkels
in Amsterdam en de ander reist
het land door."
Dijns strijkt eens door haar
zwarte, ponnie-achtige haren,
trekt wat aan haar dikke slob
bertrui en stapt in haar ruime
pantalon naar een antiek muur
kastje, dat Kees destijds voor een
appel en een ei op de kop tikte
op het Waterlooplein. Daar lig
gen en hangen dan de resultaten
van haar arbeid, die dikwijls
voortduurt tot diep in de nacht:
fraaie halskettingen in unieke tin
ten. welke herhaaldelijk opvallen
door een originele vormgeving
van de soms forse kralen. Voorts
grappige asbakjes en leuke sier
voorwerpen. die men met genoe
gen een plekje op het dressoir,
de schoorsteenmantel of de ven
sterbank verleent.
Merkwaardig
„Merkwaardig", aldus Dijns,
„dat één bepaald voorwerp soms
zo goed kan gaan. Dit bijvoor
beeld wordt niet alleen veel door
Amsterdammers gekocht, maar
vooral ook door Duitsers en an
dere vreemdelingen."
Het heeft de vorm en de om
vang van ecp botje, een scholle
tje of soortgelijke platvis en kan,
dank zij het kuiltje dat erin zit.
best dienst doen als asbak en is
dan sier- en gebruiksvoorwerp te
gelijk. Misschien is dat juist wel
de reden dat het veel wordt ge
kocht. En zo lang er vraag naar
is. maakt Dijns nieuwe partijtjes
,.'t Moeilijke bij dit werk is
echter, telkens weer wat anders
te verzinnen", vindt zij. ,,'t Moet
steeds iets aparts zijn, wil je er
succes mee hebben."
Daarom kan zij soms 's avonds
Je 6laap niet vatten, alvorens er
een nieuw idee in haar brein ge
boren is. En het sneue is dan,
dat de grootste verdiensten ervan
niet bij haar terecht komen,
maar bij de winkels. Deze bren
gen bijvoorbeeld haar exclusieve
halssnoeren voor 6 en ƒ9 aan
de vrouw, d.w.z. met een winst
van circa 70 pet. Dan moet ook
de vertegenwoordiger nog zijn
provisie hebben. Zodat er voor de
„fabrikante" maar bitter weinig
overonjft. Immers haar grond
stoffen. bestaande uit diverse
soorten speciale klei, glazuur en
rijgdraad („dat koop ik met 1000
meter tegelijk") krijgt ze ner
gens cadeau. En het elektrische
oventje. waarin temperaturen
moeten heersen tot zelfs elfhon
derd graden celcius, verbruikt
veel stroom....
Toch doet Dijns haar werk met
veel ambitie, waarbij ze af en
toe wat hulp heeft van een leer
linge der Kunstnijverheidsschool.
Tot dat werk behoren behalve de
ramiekranden voor spiegels, die
zulke zaken het karakter van se-
rieprodukt ontnemen en ze een
meer persoonlijk stempel geven.
„Als die dingen ook maar een
beetje belangstelling van het pu
bliek mogen krijgen". hoopt
Dijns. „dan kan ik ook nog eens
wat voor m'n kinders doen. En
k zou in de komende zomer toch
ook weer zo graag voor een week
of drie naar het zuiden willen,
om nieuwe ideeën te vergaren.
Altijd maar in je eigen kringetje
zitten stompt af."
Nu gaat ze op ons verzoek een
ogenblik achter haar werkbank
zitten, om te laten zien, hoe ze al
die kralen eerst met de hand
vormt ronde zowel als kubisti
sche; hoe ze de penselen in tien
duur ding! in elkaar zit e..
functioneert; en ten slottewat
Kees in zijn vrije uren allemaal
prutste op het gebied van boe
kenkasten maken, houten stan
daards etcetera.
Boeken
Boeken treft men aan in alle
vier of vijf vertrekken die op de
woonark aanwezig zijn; boeken
veelal van vergeeld papier en
met lang niet meer gave banden.
Boeken dus, die niet dienden als
ornament langs de wand, maar
die voortdurend gegrepen werden
voor het doel, waarvoor ze wer
den geschreven en uitgegeven.
Als we Dijns vragen, waar nu
„Het verstoorde mierennest" uit
hangt, vertelt ze, dat ze daarvan
nog slechts één exemplaar bezit
en er uiterst zuinig op is, want
ze heeft zelfs de tijd meege
maakt. dat ze geen énkel boek
met die titel meer had. Slechts
na heel veel moeite slaagde ze er
eindelijk in, het boek antiquarisch
te kopen in België....
„Waarom geen herdruk?" in
formeren wc. „Ook de jeugd
waardeert dat verhaal immers
nog altijd en er verschijnen te
genwoordig, ondanks de enorme
produktie, maar zo weinig werke
lijk goede verhalen".
Voor zo'n herdruk blijkt ze al
heel wat stappen bij de uitgeef
ster De Wereldbibliotheek
te hebben gedaan. Tot nu toe
echter tevergeefs. Men wil het
verhaal niet meer uitgeven, maar
men wil ook geen afstand doen
van de rechten. „En ik zou het
zo graag als „pocket" zien ver
schijnen.... Maar 'k geef de moed
nog niet op."
Dat is dan een andere moei
lijkheid, waarmee Dijns worstelt.
En ze wordt weldra zeventig!
Dan is er nog, als derde pro
bleem, de ligplaats van haar
schuit.
„Ik onderhoud die goed", ver
volgt ze. „en zo'n ark vraègt veel
onderhoud. Maar toch willen de
heren van het Amstelhotel me
wèg hebben. Die schuit heet niet
leuk te zijn voor hun gasten, die
Vindt u dat nou geen onzin?
't Stoort toch niet hier onder de
bomen aan de kant? Gelukkig
vond oud-burgemeester D'Ailly
dat ook. En die heeft gezegd, dat
zo lang hij leeft, hij er voor
zorgen zal, dat ik niet hoef te
verdwijnen. Als ze dus kwaad
willen, daar aan de overzijde,
stap ik zó naar D'Ailly...,"
