P issen van een loen El Geen kilogewicht weegt precies 1 kg. die een kapitaaltje bij eikaar reed IN DEN HAAG TELT ELK STOFJE MEE 19(. ZONDAGS BLAD Hieuw? Ccitisrljc (ffoumn ZATERDAG 13 JANUARI 1962 Eenmaal liei hij zich verleiden Toen rondom de jaarwisse- van 7-ling duizenden genoten van het traatjijsvermaak, kon men wel geen L 344dag de krant opslaan, of men stuitte op de naam Martha de g;uerHiyrjes-Wieringa, die pittige Frie- ne°snse vrouw- die overal waar kor- B -hate"baanwedstr'jden grehouden ifsprajwerden en ziJ aan start ver" k ojscheen, met de eerste prijs ging strijken. ntelbé Dit deed onze gedachten te en. Bruggaan naar de winter van ?gen h945-'46, waarin de 23-jarige Jan ^leijJongert soortgelijke kunstjes rstr- 'uithaalde en bij het invallen zonivan de dooi het kapitaaltje van 5500.bij elkaar gereden had. En nadat nog enkele win ters verstreken waren, zag hij het zelfs haast verdubbeld! Gars jk 3 Circa 14 dagen geleden hebben »e hem nog eens opgezocht, niet iript Enkhuizen, waar hij destijds troonde, maar in Medemblik waar n Zt'iwe aanvankelijk tot onze ver den pondering vernamen dat hij fan Videze winter nog geen voet op het DonkfJs had gezet. ..Man", zei hij, terwijl hij zijn ig LJgeelk°Peren' lokken op een jon- tgheidgensachtige manier weggraaide, tie. zodat zijn bruine glinsterogen ons 15 Qongehinderd konden toelachen. ,.ik Bijw barst van het werk". En om dat /erbo n°g eens duidelijk te onderstrepen d -j-n gaf hij met zijn forse hand een C C formidabele klap op een van z'n jen. 'jdijen- die omhuld waren met een nog nieuwe of beter: wéér een gzn ;nieuwe overall. Want al is Jan iel '^Jongert dan sinds enige tijd eige- tenteJllaar van een scheepswerf en 'daarmee werkgever, hij last en •es en ■sc'laaft en fraist nog net zo hard als toen hij nog een baas i, diende daar hij geen raad met inlii opdrachten weet. Gesteld al. zond Niel gemakkelijk het eti Jan oongert had allerminst een isjes ^gemakkelijke jeugd. In 1922 gebo- ;n te Rotterdam, mèar al gauw iet zijn ouders verhuisd naar oord-Holland, moest hij na de la- school direct de handen uit louwen steken. In 1937 kwam /oor 2.per week bij de a Schild in dienst, een Enk- ;r smid die lang niet zuinig hem omsprong. Toen hij het goed en wel bekeken had, 'eranderde hij eens van patroon, •ezocht tevens een avondschool jebrei^0 toog daarna naar Grootebroek. De nu 40-jarige Jan Jongere, die onmogelijk meer tijd kan t in den om nog eens een baantje ling inëzeftij het werk ging bij scheepsmakerij van Botman, zich voornamelijk toelegde op bouwen van tuindersschuiten, boeide de jonge Jongert veel er dan de smederij. Hij had nu 'eenmaal het eerste levenslicht anschouwd tussen de schepen de Maasstad, in Enkhuizen hij met de schepen opge- d en hij hield van de water- ;ant als geen ander. 'npriaL. Toch hij ook bij deze baas a tnP'et *e lan2 blijven hangen. Hij 'ilde nog andere vaartuigen le- bouw-n. Zodoende kwam hij in E ikhuizen terecht en wel 'P de Scheepswerf v.h. Vooruit, Rijnschepen werden ge- - ™,u*d tot 600 ton. '.M Nadat hij hier eenmaal lekker r' 'ingeschoten, brak de oorlog n moest hij weldra zijn 'achten in dienst stellen van het Duizendjarig Rijk waartoe hij n een machinefabriek te Miin- .chen aan de slag kon. Dat vond 'moti*hij wel niet zo bar interessant, 5nder|doch hij leerde er behalve Duits strekq, de schaatssport, die hij al van kindsbeen af graag beoefend had. De strenge winter van '45-'46 bood hem daartoe meteen weer de gelegenheid. En met name wedstrijden op de korte baan (160 meter) hadden zijn grote belangd stelling. Immers, juist op de kor te baan voelde hij zich sterk, daar het snelle starten en gauw- op gang komen hem bijzonder goed lagen. Hij won dan ook de ene wedstrijd na de andere en legde aldus beslag op een paar aardige losse centen. Helaas ging er in het prille voorjaar van 1946 iets mis. Jong en eerzuchtig als hij was, wilde hij gaarne delen in de grotere prijzen der prominenten, waartoe hij in die dagen, ondanks zijn op merkelijke successen, nog niet be hoorde. Maar Jan Jongert had te véél haast en hij mócht nog niet zo'n haast hebben. Althans niet volgens één dier prominenten, die evenmin van eerzucht gespeend bleek. Bij wedstrijden in Werver- schoot. al weer op de 160 meter, ging het nl. ten slotte tussen die rijder en hem om de eerste en de tweede prijs. De eerste prijs zou 60.bedragen, maar als Jan Jongert zijn grootste concur rent de eer gunde, zouden hem 100.inplaats van 60.in handen worden gestopt. ,,En ik was zo stom", zo ver telde hij ons thans, ,,op het voor stel in te gaan. Ik liet me ver leiden door het geld „Maar toen we eenmaal samen de strijd aanbonden, had ik on gemerkt al gauw zo'n ontzettende gang. dat ik eigenlijk geen kans meer zag om m'n maat gelegen heid te geven als eerste te eindi gen. Ik kón eenvoudig niet meer verliezen zonder dat het in de ga ten liep. In m'n wanhoop liet ik me toen maar vallen, doch het opzettelijke lag er blijkbaar zo dik bovenop, dat ik meteen werd geschorst. Nergens in Nederland «nocht ik van de K.N.S.B. meer aan wedstrijden deelnemen. Ik had het dus wel hevig voor me zelf verknald en het huilen stond me heel wat nader dan het la- Volgende winter De volgende winter drongen m'n vrienden er krachtig op aan, dat ik eens met de heren van de 1Verk van groot kaliber bouiv van een oud sch olietanker. K.N.S.B. ging praten. Ik schaam de me evenwel nog altijd te erg om die stap te ondernemen. ,,Ga dan in elk geval eens naar de Ijsbond Hollands Noorderkwar tier", zeiden diezelfde vrienden toen. Na lang aarzelen heb ik dat gedaan, 't Was een heel zwa re gang voor me. Ik moest alles opbiechten bij de heren Trouw en Werkman te Amsterdam, hoofd bestuursleden van genoemde dis- trictsbond. En nadat ik, na een ganse middag confereren, beloofd had een dergelijk grapje nimmer meer te zullen uithalen, mocht ik gelukkig weer uitkomen op wed strijden althans in dc provin cies N.- en Zuid-Holland en Utrecht. Van de wedstrijden te Assen, waar ieder jaar als er ijs was het Nederlands kampioen schap verreden werd, bleef ik nochtans voorlopig uitgesloten. Maar #ie, zoals het me eerst had tegen gezeten, zat het me nu mee. En wel doordat de ijsclub te Assen en die in De Kaag ruzie met elkaar kregen. De ijsclub van de Kaag had nl. vroegtijdig aan de K.N.S.B. verzocht, ook eens een winter de kortebaanwed- strijden om het kampioenschap van Nederland te mogen orga niseren. Dit had de K.N.S.B. min of meer toegezegd. Toen echter puntje bij paaltje kwam, was het toch weer Assen, waar die wed strijden werden verreden. Hier over was men in De Kaag zó ge belgd, dat de Kager IJsclub op korte termijn soortgelijke wed strijden uitschreef, doch nu op de 200 inplaats van op de 160 me ter. En het wonder gebeurde: ik. Jan Jongert, sleepte de eerste prijs in de wacht, nog voor Kees van Eijkeren uit Badhoevedorp, die kort te voren in Assen het Nederlands kampioenschap op de 160 meter gewonnen had en in voorgaande jaren ook al die ti tel had veroverd. Kees werd in De Kaag dus no 2, terwijl Theo Janmaat uit Nederhorst den Berg en Gerrit Portengen, af komstig uit de buurt van Amster dam, de 3e en 4e prijs verover- Medaille Nou, Je snapt, dat daarover wat gepraat werd! Jan Jongert had het bestaan Kees van Eijke ren te verslaan. En de prijzen van De Kaag waren veel hoger dan in Assen. Ik ging met 500 schuiven in Assen was de eer ste prijs maar 100 en de ande ren met respect, 125, 50 en 25. Bovendien kreeg ik nog een gouden medaille, zo groot als een rijksdaalder, terwijl de gouden medaille van Assen nooit groter dan een gulden was geweest! Vol goede moed schreef ik nu in voor een wedstrijd te Alblas- serdam. Resultaat was de eerste prijs, zijnde ƒ300. Daarop reed inzicht van zijn schee ps- atsen dc busis legde. ik In Halfweg (Nhld) en op nieuw haalde ik de eerste prijs: 400. Vervolgens rijden in Groot Ammers. Nieuwerkerk. Maasland, Bergambacht, Ammerstol enz. enz En ook daar overal de eerste prijs. Niet alleen tot m'n eigen vreugde, maar tevens tot die van zekere Bas Pot nu ir. Pot van de bekende scheepswerf te Al- blasserdam die ik toevallig in de bus leerde kennen, toen hij als Delfts student op weg was naar huis. Ik vertelde hem na melijk wie ik was en dat ik even eens naar Alblasserdam moest om daar deel te nemen aan wedstrij den. Maar toen hoorde ik van hem dat ik me in de datum had ver gist. Ik was één dag te vroeg... Blijkbaar zag hij aan m'n ge zicht, dat dit een geduchte strop voor me betekende, want terstond nodigde hij me uit, de komende nacht bij hem door te brengen, hetgeen ik natuurlijk graag ac cepteerde. Te gast Zoals al gezegd, kwam ik te Al blasserdam ook weer als no 1 uit de bus en dat vond Bas zó fijn, dat ik nóg 14 dagen bij hem mocht blijven- logeren. Veel studeren kon hij toch niet wegens schaar ste van brandstoffen waarmee we toen nog steeds te kampen had den en daarom trokken we er overdag samen nogal eens op uit als er ergens wedstrijden waren, 'k Had het ook 's avonds reuze naar m'n zin in die mooie villa, met een badkamer die groter was dan een normaal woonvertrek, zodat de veertien dagen om wa ren vóór ik het wist. Na alle ijspret moest ik natuur lijk weer aan het werk. Eerst ging ik eens in Amsterdam wat voor me zelf rommelen. Maar daar ik geen enkele vestigings vergunning had gooide ik het op een akkoordje met een smid in de Utrechtsedwarsstraat, van wie ik een deel van zijn werk plaats ter beschikking kreeg. Als ik dan maar een oogje in het zeil hield, wanneer hij er niet was. Ik kocht enkele machinerieën, een lasapparaat en nog wat andere spullen, om aldus te trachten als zelfstandige een boterham te ver dienen. Dat liep al gauw erg gesmeerd, daar ik veel laswerk kreeg van de expeditieonderne mingen, Tempo en A.B.C. Haar bestelwagentjes werden namelijk, wegens gebrek aan transportmid delen, herhaaldelijk zo overbelast, dat telkens de veren en assen bra ken. Maar niettemin moest ik vrij spoedig een punt zetten ach ter die werkzaamheden. Dat kwam door die rare smid, die er nogal eens graag uitliep om een kroegje binnen te schie ten. Soms stuurde ik zijn klanten dan voorlopig maar terug, om hem eerst te gaan halen, 't Is wel ge beurd dat ik de bakfiets voor hem moest meenemen om dat hij niet meer lopen kon. En ook hielp ik z'n klanten wel, waardoor m'n kop helemaal omliep. Toen er daarbij nog klachten van de om wonenden kwamen, dat het licht in hun huiskamers al maar ging stuurden en dit alleen verholpen kon worden als ik een grote trans formator liet plaatsen van tien duizend gulden, heb ik er de brui aan gegeven. Ik ging op zoek naar bedrijfs ruimte elders en vond die in een chemische fabriek aan de Nieuwe Uilenburgerstraat, voor welke fabriek ik al veel werk had ge maakt. Hier ging ik verder met lassen, vooral ketels en tanks, en in 1948 was ik zo ver, dat ik kon gaan trouwen met een boeren dochter uit Enkhuizen: Hilda, An na Langedijk. Mijn schoonvader kocht in Enkhuizen een aardig woninkje voor ons. Doch dat be tekende tevens, dat ik m'n werk zaamheden in Amstrdam eraan moest geven, 'k Kreeg een baan tje op de papierfabriek te Enk huizen voor 42 per week, of wel een loonsverlaging van meer dan 50 procent. Dat vond ik verschrik kelijk, want ik wilde vóóruit en niet achteruit. Ik heb het op die papierfabriek dan ook maar 4 maanden uitgehouden en vond daarna werk op de schuitenma kerij der Gebrs. Bokman te Bo- venkarspel, waar ik gedurende 3% jaar veel nieuwe ervaring op 't gebied van de scheepsbouw op deed. Vervolgens ben ik nog werk zaam geweest bij een coöperatie te Grootebroek die deed in land bouwmachines, en in 1953 zag ik mede door de schaatssport kans te Opperdoes een oude schui tenmakerij annex reparatieïnrich- ting voor landbouw werktuigen en motoren over te nemen. Reeds na een jaar bouwde ik geheel alleen m'n eerste boot, een tuindersschuit. En toen met slechts de hulp van een klein tufndersknechtje, een 10 meter lang vaartuig, bestemd om in Lo- bith vrouwen van Rijnschippers naar de wal te brengen wanneer ze boodschappen moesten doen. Dit vaartuig doet nog altijd dienst en verkeert nog in prima staat, zodat het zonder opscheppen een succes mocht worden genoemd. Maar vraag niet hoeveel uren ik daaraan heb besteed, 'k Begon 's ochtends om half 7 en 's avonds om 11 uur hield ik pas op met werken. Dat ging zo 3 maanden achtereen door. Toen was het kar wei af. Gevolg was echter, dat op een goede dag de Rotterdamse Ship- chandler Paul bij me binnenstap te, met het verzoek, ook voor hem zo'n vaartuig te bouwen. Over de prijs waren we 't gauw eens. En nadat ik zijn opdracht had uitgevoerd en hij de boot had beproefd, bestelde hij nog 9 van die vaartuigen: Ook die heb ik gebouwd en tot beider genoegen, 'k Had die man nooit eerder ge zien, maar ik heb leuk zaken met hem gedaan.En na hem volgden weer nieuwe opdrachtgevers. Maar met dat al werd het in Op perdoes zo'n benauwde situatie, dat ik naar een ruimte moest gaan uitkijken, 't Was er zo'n bekrompen toestand, dat ik de ijzeren scheepsplaten, nadat ze per schip waren aangevoerd, eerst in het water moest laten zakken om ze de werkplaats bin nen te kunnen halen. 'en tan de vele bootjes, wam ree de ex-schaatskampioen d aandacht wist te trekken. Te klein Eindelijk na er 7 jaar gevestigd te zijn geweest, kon ik Opper does verwisselen met Medemblik, dat als industriekern werd aange wezen. Ik kreeg hier goedkoop grond en een flinke premie op dc bouw, wat het me mogelijk maak te deze scheepswerf op te richten. Er werd o.m. een loods gebouwd van 550 m2, waarmee ik aanvan kelijk heel gelukkig was. Doch nu reeds, na een goed jaar. is m'n werkruimte al weer te klein. Ik heb hier een prachtig patrouil- '•vaartuig gebouwd voor de dou ane te Trinidad. 3 motorkruisers van 12 meter lengte, een jacht van circa 12 meter, een motor-vlet van 10,5 meter en op 't ogenblik ben ik o.a. bezig aan een jacht van 13 meter voor oen rijke Zwit ser. Allemaal mooi werk. maar ik zou veel grotere opdrachten kun nen krijgen, als ik maar meer ruimte had. En mensen! Want de vraag naar Kotters bijvoor beeld wordt met den dag groter. Enfin, voorlopig ga ik uitbreiden met een apart timmerbedrijf, omdat dat jacht voor Zwitserland 3 slaapplaatsen een teak houten betimmering moet krijgen. En tot dusver heb ik uitsluitend ijzer verwerkt. Nee, ontwerpen van schepen doe ik niet zelf. Dat laat ik doen door een bureau in Amsterdam, dat op zijn beurt overleg pleegt met de opdrachtgever. Zo be moei ik me ook niet met het transport van dat Zwitserse jacht dat eerst over water naar Bazel moet worden gebracht.maar dan nog 150 km. over land vervoerd moet worden. Mijn taak Is slechts een gegarandeerd goed schip te bouwen. Dat is mijn eerzucht van vandaag. Zoals het eenmaal m'n eerzucht was, zoveel mogelijk eerste prijzen weg te slepen op de gladde ijzers... ook alles ijschol^achines er vlugge daarbij I het onderhoud van de werktuigen pas kwamen. Duit- zo goed als niet, te meer defecte machi- lij zo spoedig mogelijk weer aan het draaien moest zien elekflte krijgen. Hij haalde ze ..daar- fiem#°m" op z'n dooie gemak uit el- burg! ^aar. zette ze weer in elkaar, 13gj( gooide ze opnieuw uit elkaar, c hu in kortom hij deed plast* best, omdat hij ■te b«mpe opdeed, die appejkend te pas :r veel kennis ?m later uitste komen. Welis waar nog niet aanstonds in 1945, het jaar dat hij zijn vaderland uc, terugzag en aan het werk ging bij ledeJde Electromotorenfabriek De Vier het Frederiksplein te Amster dam. maar lang zou het toch niet Schaatssport Hoewel hij daar in Amsterdam met plezier van wal stak in Jis het kader van de wederopbouw! had hij zijn hart toch ook nog aan een andere Uefde verpand: lier Niemand hoeft ongerust te zjjn, maar tóch: er bestaat in ons land geen kilogram gewicht van een kilogram precies. Zelfs niet de stan daard, zorgvuldig opgeborgen in de kluis van het laborato rium van technische fysica van de Delftse T.H. Die is zwaarder. Maar geen nood: er is bekend hoevéél te zwaar. Om precies te zijn 0,085 milligram. De standaard, dat is de natio nale standaard. Een kleine cilin der van platina iridium, die acht jaar geleden in gebruik werd ge nomen. De oude van samengeweld platina-spons, die 20 jaar lang dienst had gedaan werd toen af gedankt, omdat hij metrologisch niet betrouwbaar genoeg was ge bleken. Nog onlangs is hij uit de kluis gehaald om er standaar den van lagere rang mee te ve- rifirëen. Dat gebeurt eens in de tien jaar. Op het kantoor van de hoofddirectie IJkwezen aan de Haagse Stadhouderslaan werden de metingen verricht. Met de 'grootste nauwkeurigheid, zoals er élke meting met de grootste zorg wordt uitgevoerd. In de meetkamer staan er de apparaten voor, achter dubbele deuren en muren. In glazen kas ten. in een temperatuur die zorgvuldig op 20 graden Celsius stofvrij. Want ieder stofje al gauw een duizendste milligram betekent onnauwkeurigheid in de uitslag. Bediening van de apparaten geschiedt omzichtig. Immers een zucht veroorzaakt al storing in de weegschaal, de uitstraling van lichaamswarmte eveneens Om die invloeden radicaal uit de weg te ruimen, heeft het Ne derlandse ijkwezen een nieuwe kostbare weegapparatuur aan geschaft. Als enige in Europa gebruiken Nederlandse ijkers een weegschaal, die op afstand elek trisch wordt bediend. Op afstand worden de gewichten geplaatst, op afstand wordt de weegschaal in- en buiten werking gesteld, op afstand ook wordt de uitslag afgelezen. Controle Iedere tien jaar wordt de na tionale standaard uit de kluis gehaald om er de standaarden, die bij de dienst van het ijkwe zen in gebruik zijn mee te con troleren. En ongeveer iedere vijf jaar worden dc standaarden van dc drie basiskantoren (Den Haag, Amsterdam en Arnhem) en de overige bij het IJkwezen in gebruik zijnde standaarden aan een onderzoek onderworpen. Maanden zijn de ijkers daarmee bezig. De weegope ratie kost bergen voorberei ding. De gewichten moeten en, daarna gaan ze in een alcoholbad om vervolgens gedurende lange tijd te worden ge droogd. Dan pas komen ze op de weegschaal. IJkers voeren daarbij ingewikkelde bere keningen uit. correcties op miniscuul kleine foutjes van het apparaat. Rekening moet ook worden gehouden met de luchtverplaatsing. Net als water ondervinden de gewichten namelijk een op waartse kracht van de lucht en dat maakt gauw een ver schil van 90 milligram uit.. Dat is voor ijkers een niet te accepteren fout. Voor hen tellen duizendste milligrammen. Of juister: 0,007 milligram. Dat is de grens. Er is geen weegappa raat in Nederlai»d dat nauwkeu-, riger meet. Alleen in Parijs «Sè vres) en Engeland (Teddington) staat een apparaat waarop tot op één duizendste milligram nauwkeurig kan worden afgele- Correcties De 160 man van de dienst, verspreid over de hoofddirectie in Den Haag en tien ijkkanto- ren in ons land, keuren en her keuren dag in dag uit alles waarmee in Nederland gewogen en gemeten wordt, van winkel schalen tot gasmeters en ben zinepompen. Ze corrigeren zono dig gewichten, die niet binnen dc gestelde grenzen van de toe laatbare fouten blijven. Ze keu ren af wat kennelijk ondeugde lijk en niet te herstellen is. Zo wordt er voor gewaakt dat als u uw pond suiker, uw kilo aardappelen koopt, u ook wer kelijk een pond of een kilogram krijgt. Natuurlijk, als de Ijkers niet op één duizendste milligram nauwkeurig kunnen wegen, dan uw groentehandelaar zeker niet. BIJ hem liggen de foutjes wel licht op het vljfhonderddulzend- voudlge! Maar wie valt daar over? Uw aardappelen zijn geen uranium, uw suiker is geen Belangrijk is dat het ijkwezen ervoor waakt dat geen grove fouten worden gemaakt en daar waar dit nodig is zelfs een on juistheid van 0,007 milligram weet te signaleren. Nederlandse ijkers gebruiken enigen in Europa een weeg- ullatie, die op afstand elek- :h wordt bediend. Hier ziet appara eUig opgeborgen achter dubbele deu ren en muren bij de hoofd- 1 directie IJkwezen in Den Hung at. Op de voorgrond de t „kijker" waarmee de uitslag van de installatie kan worden afgelezen. Maten, volumen, gewichten. Ieder kind kan dit vertellen: de internationale standaarden lig gen in Sèvres bij Parijs. Of die dan wél helemaal juist zijn? Vertrouwt u er maar niet te veel op! De standaard-meter, de standaard-liter, de standaard kilogram van nu. ze zijn lang niet meer dezelfde als die van 1799. Of liever: ze zijn het wél. maar dan alleen omdat men dat maar aanneemt. Overigens: er bestaat op de hele wereld geen enkele natio nale standaard, die precies ge lijk is aan de internationale. IJkers zeggen: geen twee stan daarden zijn gelijk. Tijdens de Franse revolutie, dat weet óók ieder kind. zijn die standaarden er gekomen. Talleyrand, president van de Nationale Vergadering, liet toen door de Academie des Sciences een - commissie benoemen om een einde te maken aan de chaos op het gebied van ma ten en gewichten. Het resultaat was de een heid van lengte: de meter. En hij werd gedefinieerd als het tienmiljocnste deel van het aardmeridiaankwadrant tussen Noordpool en eve naar. De graadmetingen werden verricht tussen Duin kerken en Barcelona. De een heid van volume werd afge leid van de eenheid van lengte; de eenheid van mas sa van de eenheid van vo lume. Later eind 1960 is die meter-definitie veran derd. Op de elfde Conferen ce General des Poids et Me- sures in Parijs werd ge zegd: stel dat de internatio nale standaard-meter zoek raakt; hoe kunnen we deze dan weer reproduceren? Gevolg: er werd afgestapt van de in de praktijk moeilijk uit te voeren meridiaan-meting. Een nieuw systeem (dat in het laboratorium kon worden toege past) werd bekrachtigd. Eén meter werd: 1650.763,73 golf lengten in vacuum van de oran je-rode spectraallijn, die wordt uitgezonden door het krypton Grenzen Als gelden het hoogwaardige diamanten zo worden Neder lands standaarden door het ijk wezen bewaard. Omringd met zorgen en beschermd tegen schadelijke invloeden. Zo nu en dan worden ze uit dc kluis ge haald om er standaarden van lagere rang mee te controleren. Zoals dit jaar het' kilogram. i geducht in de gaten! Het hoofdkantoor tan wezen aan ilr Haags* Stad houderslaan, waar de wegingen

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1962 | | pagina 9