Het laatste Kerstfeest
Eerste stappen in blijde
afdeling van artsenpraktijk
van een
Amerikaanse gemeenschap
en geleid^
2
KERSTBIJ LAGE 1961
Het „Cox.tred dxsh dinni
N"
JIET de „Pilgrim Fathers",
maar de „Pilgrim Fellows"
zijn in Dordrecht neergestreken.
Zo kunnen tenminste de Ame
rikanen worden aangeduid, die
bij Merwede en Kil de „Pilgrim
Fellowship" vormen. Het Is een
naam met een bekende klank
een naam ook, die Nederlan
ders zowel als Angelsaksen veel
zegt. Om deze reden ls h|] dan
ook de aanduiding geworden
van een unieke kerkelijke ge
meenschap van Amerikanen.
Aan gene zijde van de Atlan
tische Oceaan worden de oor
spronkelijk uit Nederland stam
mende „Pilgrim Fathers" als het
prille begin van een nieuw
werelddeel beschouwd. En is het
woord pelgrim niet één van de
oudste betitelingen van een
christen -die van het aardse naar
het hemelse reist?
Dominee Jack B. Rogers, nog
viaar nauwelijks 27 jaar, is her
der en leraar ran deze Pilgrim
Fellowship", die uitsluitend in
Dordrecht en omperinp opereert.
Waarom dan wel alleen daar?
Toeval
..Een toeval", zegt de van huis
uit Presbyteriaanse predikant.
..Er is hier ten Amerikaanse
kerkelijke gemeenschap gesticht,
omdat hier een Amerikaanse za
kelijke gemeenschap kwam. De
nieuwe Industrie van Dupont de
Nemours Nederland heeft zo'n
tweehonderd Amerikanen naar de
ze contreien gebracht. Tweehon
derd Amerikanen, die. ver van
huis, tijdelijk wortel moeten schie
ten. Tweehonderd Amerikanen
met geestelijke behoeften, zowel
voor ouderen als voor jongeren."
De ..Pilgrim Fellowship" moet
als een zeldzaam verschijnsel
worden gezien. Wat zijn opzet en
vorm betreft, is hij elders ner
gens te vinden, hoewel er toch
bijna honderd Amerikaanse ker
ken in het buitenland zijn. Het is
allemaal het gevolg geweest van
de gezonde opvattingen, welke in
die Amerikaanse gemeenschap in
Dordt bestaan. Anders dan in an
dere landen en steden wilde men
een kerk hebben, die nauw met
het plaatselijk leven was geasso
cieerd. omdat men als buitenlan
der niet in een ghetto wilde leven.
Tegelijkertijd wilde men de vrii-
heid hebben een eigen kerkelijk
program op te stellen met eigen
financiële middelen.
Wat daaruit is gegroeid. is
een gemeenschap die onderdeel
is van de Nederlands Hervormde
Kerk. Dank zij het begrip, dat
men bij de plaatselijke predikan
ten vond. zijn de leden van de
..Pilgrim Fellowship" gast-leden
van de Nederlands Hervormde
Kerk van Dordrecht geworden.
Ze hebben hun eigen zondagse
dienst in de Pauluskerk. waar
van de Nederlandse morgendienst
een half uur werd vervroegd. Ze
worden bestuurd door een raad,
PILGRIM FELLOWSHIP OP THB HPCVOBMDE KFlk
AM ALIA VAN SPLMSSTKAA i C
OORORECHT - Tt*
AMERICAN MINISTER THE PEY. J. H ROOMtS
e .TEL N.. «m» JHli t
te T-(
7fY***-'
PAUL US KERK
niet dat de Amerikanen hier uit
verschillende kerken stammen. Er
zijn baptisten bij, methodisten,
lutheranen, leden van de United
Church of Canada enzovoorts. Al
len belijden we echter één Chris
tus en dat Is het voornaamste."
Aangepast
Dominee Jack B. Robert met
nol Amerikaanse kinderen bij
het doopvont ion de Pauluskerk.
die uitsluitend uit Engelsspreken
den bestaat, doch zaken, welke
het hogere beleid betreffen, wor
den in een gemengd Amerikaans-
Nederlandse commissie besproken.
hier beoefenen. Aan het Inzicht en
de stuwkracht van m'n Neder
landse collega, ds Oliemans. heb
ben we veel te danken. Vergeet
de Fellowship-
dienaten is aangepast aan die van
de verschillende kerken, welke
vertegenwoordigd zijn. Uit de Ne
derlands Hervormde Kerk bij
voorbeeld heeft men de omlijs
ting van het Avondmaal overge
nomen: het gezamenlijk zitten
rond een tafel. De handdruk vóór
en na liturgie en preek werd
eveneens ingevoerd, hoewel er
geen kerk in Amerika is, die de
ze kent.
Dat juist dominee Jack B. Ro
gers uit Lincoln in Nebraska de
..Pilgrim Fellowship" leidt, is bij
na even toevallig als zijn ontstaan
in Dordrecht. De Amerikaanse
predikant kwam op een werkelijk
Amerikaanse wijze in zijn stand-
Klaats terecht de tweede, die
ij in ziin nog jonge leven kreeg
toebedeeld.
..Om precies te zijn. ging het
zo", zegt hij. ..Ik ben in 1959
naar de Vrije Universiteit in Am
sterdam gegaan om daar dogma
tiek te studeren. Ik was toen al
een paar maanden in een ge
meente van de United Presbyte
rian Church werkzaam geweest,
zij 't meer als verbindingsman
dan als predikant. Toen de Ame
rikaanse gemeenschap hier onder
wijskrachten vroeg voor haar in
de Torenschool ondergebrachte
klassen, heeft mijn vrouw er een
gooi naar gedaan. Ze is «en ge
kwalificeerde onderwijzeres en ze
werd dan ook aangenomen.
„In het najaar van I960 arri
veerden we beiden hier. Ik werk
te voor m'n doctoraal, en Ik dacht
zo dat Dordrecht een „nice and
quiet town" was om m'n studies
te beeindlgen. Well, mooi was het
er wel. maar rustig is het niet
gebleven. Wat ben Jij eigenlijk
van beroep, vroeg men mij, on
middellijk nadat we waren aan
gekomen. Ik ben predikant, zei
ik. Predikant, prachtig! luidde
het antwoord. We moeten jou hier
ook hebben!"
Werkelijkheid
De wens werd werkelijkheid.
Hoewel dominee Rogers aanvan
kelijk aarzelde hij wilde zijn
studie niet in gevaar brengen
besloot hij later toch het onver
wachte beroep te aanvaarden. Op
19 maart van dit jaar werd hij
als gast-predikant in de Neder
lands Hervormde Kerk van Dor
drecht bevestigd, na akkoordbe
vinding van de United Presbyte
rion Church. Vijftig procent van
zijn tijd geeft hij nu aan de „Pil
grim Fellowship"; de andere vijf
tig procent gebruikt hij voor zijn
studie.
„We hebben hier een levende
kerkelijke gemeenschap", ver
klaart hij. „Mannen als Mister
Nettleton en Mister Young ik
noem slechts een paar namen,
maar er zijn er veel meer. ook
vrouwen zijn spillen, waar veel.
zo niet alles om draait. Aan
oudere zowel als aan de jongste
kinderen worden zondagsschool
lessen gegeven. Zelf houd ik me
bezig met catechisaties. En dar.
onze ..covered dish suppers". Op
deze instuif-parties is elke Ameri
kaan welkom, ook degenen, die
geen lid van de „Pilgrim Fellow
ship" zijn."
In de Amerikaanse diensten
treden ook gast-predikanten op.
Sommigen van hen zijn Neder
landse domineea van de Neder
lands Hervormde Kerk van Dor
drecht bijvoorbeeld anderen
zijn aan de V.U. studerende.
Amerikaanse theologen. Professor
Berkouwer. die „Reverend" Ro
gera gis zijn grootste. Nederland
se leermeester beschouwt, heeft
onlangs eveneens een dienst in de
Pauluskerk geleid.
Bekijkt men de boekenkast
van dominee Rogers, dan ziet
men daar vrijwel alle werken van
laatstgenoemde staan. Ook alle de
len van de Gereformeerde Dogma
tiek van profeasor Bavinck
staan keurig gerangschikt op een
rij. zomede een groot aantal Ne
derlandse verklaringen van het
Oude en Nieuwe Testament.
Nederlands
„Jazeker, ik leea Nederlands'
ikaanse predikai
ik spreek het ook
een beetje. Het viel in de eerste
maanden aan de „Free" beslist
niet mee. Toen ik In Amsterdam
arriveerde, had ik in Pittsburgh
firecles elf uur les van een Neder-
andse gehad. Het meeste van de
voor ons zo moeilijke taal heb Ik
dan ook via de grammofoonplaat
moeten leren. In 't begin was het
bijna om wanhopig te worden. Ik
bracht het tot een studie van twee
bladzijden per dag, en dat Is waar
achtig niet veel. als men op wil
schieten. Op 't ogenblik gaat ai-
les veel beter. Ik kan nu met ge
mak veertig a vijftig bladzijden
per dag in me opnemen."
Dominee Rogers is niet voor de
praktische kant van zijn werk
naar Nederland gekomen. Wel
voor de voortzetting van zijn the
oretische scholing, die hij fn eigen
land lang niet zo volladig vindt.
Hoewel er in de Verenigde Staten
bijna veertig Presbyteriaanse
„colleges" zijn. is hij van mening
dat hij de dogmatiek en de histo
rische samenhang van de theolo
gie 't beste aan de Vrije Univer
siteit kan bestuderen. Hij be
schouwt Nederland als een land
met een groot theologisch verle
den en een diepe theologische ach
tergrond, zulks in tegenstelling
met het veel jongere Amerika.
Na zijn doctoraal wil hij dan ook
hier promoveren, terwijl hij de
ambitie heeft een leeropdracht
aan een theologische hogeschool
in de Verenigde Staten te krijgen
„I feel at home here", verklaart
hij. „ook al omdat Nebraska even
vlak is als Nederland. Een voor
naam ding in een vreemd land is
dat men de taal begrijpt. Doet
men dit namelijk niet, dan lijkt
alles zo grimmig. Van de Ameri
kanen. die in Dordrecht wonen,
kan ik bijna zonder uitzondering
het zelfde zeggen. Ze hebben even
veel Nederlandse als Amerikaan
se vrienden, de jongste kinderen
zitten gewoon in Nederlandstalige
schoolklassen, oudere kinderen
hebben zich bij de padvinders
aangesloten. We hebben hier ver
schillende ernstige zieken gehad.
Ziek zijn in een vreemd land
houdt vaak een crisis in de
heimwee-gevoelens in Niemand
heeft er echter werkelijk last van
gehad, want we hebben hier min
of meer wortel geschoten".
Het laatste
Het zal het eerste en waar
schijnlijk laatste Kerstfeest zijn
dat dominee Rogers als geestelijk
verzorger van de „Pilgrim Fel
lowship" in Dordrecht viert. De
Amerikaanse gemeenschap woont
er slechts tijdelijk; als straks het
werk In de fabriek van Dupont de
Nemours door Nederlanders kan
worden overgenomen, zullen „de
arbeiders van het eerste uur" suc-
flet briefhoofd met een pc
Hjke boodschap voor onte
can ds. Jack B. Rogèr
cesslevelijk verdwijnen. Begin
volgend jaar verwacht de predi
kant het derde deel van zijn 135
zielen tellende gemeente te verlie
zen. Zes tot acht maanden later
zal de rest naar alle waarschijn
lijkheid repatrléren.
De ..Pilgrim Fellowship", die 70
aan het christelijk saamhorig
heidsgevoel appelleert, die een
oecumenische gemeenschap in de
wereld der verscheurde protes
tantse kerken wil zijn, staat op
het punt spoedig te verdwijnen.
En dominee Jack B. Rogers"
Met z'n vrouw zal hij nog enke
le jaren in Nederland blijven. Hij
heeft de stille hoop dat hij zijn
werk elders zal kunnen voortzet
ten. Nee. niet in de grote steden,
want daar zijn al Engelstalige
kerken en predikanten. In het zui
den van het land dan misschien,
als „reizend predikant" voor ver
spreide Amerikaanse groepen en
groepjes?
LINK VAN BRUGGEN
ZES WEKEN IN PRAKTIKANTENHUIS
TN DEZE DAGEN, nu De Bilt een abonnement schijnt te
hebben op grauwe luchten, de dagen die je als vanouds
toeleiden naar het Christusfeest dat je allen tezamen in de
huiselijke kring pleegt te vieren, gaan mijn gedachten uit
naar verleden jaar. Toen was er voor mij van de traditionele
viering geen sprake en tóch beleefde ik het blijde feest in
tenser, in ieder geval, volkomen anders dan de jaren ervóór.
Ik bewoonde als semi-arts
gedurende zes weken het Prak
tikantenhuis in Rotterdam-
Zuid; elke dag stonden mijn
vijf collega's en ik 24 uur ge
reed om op een ..alarm-tele
foontje" uit te rukken naar een
gezin waar een kindje op het
punt stond geboren te worden.
Tijdens de Kerstdagen hadden
„mijn" vroedvrouw en ik twee
bevallingen en dat ene geval
vergeet ik nooit: de geboorte
die ik letterlijk en figuurlijk
mocht leiden onder de Kerst
boom omdat de woonruimte
van het jonge echtpaar in
kwestie miniem was. Ze woon
den en sliepen namelijk in een
kamer-en-suite. En al waren
het kleine roze wiegje, zorg
zaam door de jonge moeder in
gereedheid gebracht voor haar
eerste, alsmede het vertrek
iwaarin de Kerstboom stond)
dan ook in de verste verte
geen kribje en een stal, toch
trof me de symboliek: zowel
van die geboorte op Eerste
Kerstdag als van de omstan
digheden waaronder deze ge
schiedde in een milieu dat
toch uiterst eenvoudig moest
worden genoemd.
Maar laat ik over het Prak-
tikantenhuis en „mijn" vroed
vrouw wat duidelijker worden.
U zult al wel begrepen heb
ben dat ik nog geen man op
leeftijd ben. Ik mag me nog
maar sinds kort „arts" noe
men en vervul thans, na be
ëindiging van mijn studie, de
dienstplicht uiteraard in de
medische sector.
Als een medische student
zijn doctoraal achter de rug
heeft, zijn theore
tische opleiding
dus heeft voltooid,
wacht hem gedu
rende twee jaar
een klinische oplei
ding. Deze kan hij
onder meer volgen
bij de Stichting Kli
nisch Hoger On
derwijs, waarby
praktisch alle zie
kenhuizen ter
plaatse zijn inge
schakeld.
Een onderdeel
van die klinische
opleiding is: de no
dige ervaring op
doen bij bevallin-
gen-thuis. Dit ge
schiedt in het
tweede klinische
tenminste als je
het eerste „met goed gevolg"
doorlopen hebt semi-arts mag
noemen. Je mag meewerken in
de praktijk van een ervaren
vroedvrouw, neemt je intrek in
het eerder genoemde Prakti-
kantenhuis, waar zich door
gaans nog vijf semi-artsen blij
ken te bevinden hoewel: ze
zijn meer „uit" dan „thuis"
en maakt gedurende zes weken
gemiddeld zo'n dertig bevallin-
gen-aan-huis actief mee. Als je
huisarts wilt worden betekent
dit de eerste confrontatie met
je ongeregelde toekomstige
werk, En wat een machtig,
en over het algemeen blij facet
ervan!
Iedere praktikant houdt de
zelfde vroedvrouw en om te
beginnen gaat hij met haar
kennismaken. Mocht hij het
nog niet weten dan komt hij er
nu en in het vervolg wel ach
ter: dat het gilde der vroed
vrouwen een monument waard
Is. Kundige, ervaren, doortas
tende en moederlijke dames,
die dat schijnt óók een van
de stereotiepe eigenschappen
der vroedvrouwen te zijn de
gave van de humor in ruime
mate hebben meegekregen. Dat
ervoer ik niet alleen, maar
werd me ook duidelijk uit ge
sprekken met m'n collega's in
het Praktikantenhuis.
Nu moet ik daar natuurlijk
een paar staaltjes van vertel
len, want ik voel wei dat de
anecdotische noot in een „ver
haal" als dit niet mag ontbre
ken Welnu, in de volgende ali
nea's kómen er een paar.
Van de vele, want ervaren
vroedvrouwen zouden over
Kerstfeest en geboorte,
deze twee horen bij elkaar. 1
IDIt inspireerde een onzer
redacteuren. Ton van der
Hammen, om een jonge
arts. thans in militaire
I dienst, naar enkele van zijn I
indrukken te vragen die hij
verleden jaar omstreeks de-
Ize tijd opdeed tijdens zijn
verblijf van zes weken in
het z.g. Praktikantenhuis te
Rotterdam-Zuid van waar-
Iuit hü de eerste stappen j
deed in het beoefenen van
praktische verloskunde bij
Ide patiënten-thuis.
Uit de gegevens die deze
jonge arts en een der
I vroedvrouwen waarmee de i
praktikanten samenwerken
ter beschikking stelden I
groeide bijgaand artikel.
I' dat, ofschoon het Kerst- I
feest er wel in voorkomt
daarom nog niet als een
specifieke Kerstbijdrage be
hoeft t
spe
hoi
worden beschouwd.
irage De-
schouwd.
haar praktijk onderhoudende
mémoires kunnen schrijven die
ongetwijfeld „bestsellers" zou
den worden, ware het niet
dat veel van haar ervaringen
nu eenmaal voor publikatie on
geschikt zijn.
Aankomst van de vroed
vrouw in de kraamkamer. Pa,
die alles al keurig voor el
kaar heeft en met een jaloers
heid kwekende deskundigheid
de vroedvrouw assisteert. Na
afloop felicitaties en compli
ment van vroedvrouw voor va-
der, Kraamvrouw (lachend):
„Dit is m'n buurman, die kèn
het zo goed. Daarom heb ik
er hem ook maar bijgehaald.
M'n man is in de huiskamer.."
„Baby" betaalde
zélf
Of het verhaal van die
bevalling, enkele tientallen ja
ren geleden, in een heel arm
gezin. Het kraamgeld, waar
voor men destijds nog geen
vergoeding kreeg, kon niet
worden geïnd en
toen het gezinnetje
naar Overijssel trok
liet de vroedvrouw
het maar zo. Maar
zeventien jaar la
ter rolde een enve
loppe met een post-
chèque van veertig
gulden de brieven
bus van de vroed
vrouw binnen. In
het begeleidende
briefje stond: „Hier
bij alsnog het
kraamgeld voor
mjjn geboorte, Van
mijn eerst verdien
de loon
Vroedvrouw en
praktikant zijn ovei
het algemeen snel
op elkaar inge
speeld. De prena
tale zorg doet zij;
tot 10 dagen na de
geboorte geschiedt
het dagelijkse be
zoek bij toerbeurt.
En de bevalling leidt veelal de
praktikant in aanwezigheid
men. Zijn doel is ergens
driehoog; hij zet zijn karretje
tegen de pui van „het per
ceel". belt aan en ziet op
tweehoog een (kennelijk) werk-
stershoofd uit het raam ver
schijnen waaruit een sonoor
„Wabliefu?" klinkt. Prakti
kant, naar boven roepend: „Ik
kom voor de kfaamvrouw".
Reactie van werkster, tas en
fiets ziende; „Ze komme voor
de kraan mefrau!"
Het is eigenaardig, maar in
mijn praktikantentijd, waarin
dus ook Kerst, annex Oud en
Nieuw vielen, schenen heel wat
baby'tjes ia d? zeer vroege
morgenuren geboren te moe
ten worden. Kijk eens.
als je 's nachts om één uur
of desnoods tegen tweeën er-
uit wordt getrommeld, dan is
dat nog te „verteren", maar
's morgens vroeg in je laat
ste slaap... Dat valt niet mee
hoor ook al doe je het na
tuurlijk met liefde. Zo in de
grauwe morgenschemer met
als enig gezelschap wat voort-
bolderende melkauto's en jij
maar zoeken naar „je" adres,
de plattegrond van Rotterdam
bestuderend en moeizaam
straatnaambordjes ontwarend,
onhandig manoeuvrerend met
één hand aan het fietsstuur en
de andere aan het hengsel van
je zware „paraattas" is be
paald geen opwekkende bezig
heid, temeer als Ihet dan nog
mag sausen...
Op de bon
Met het geen richting kun
nende aangeven in „het ver
keer" loop je zodoende óók
nog gevaar op de bon geslin
gerd te worden. Hoewel, dat
mag tot eer van de Rotter
damse politie gezegd worden:
ze kénden ons en we hadden
een streepje vóór. En wérd je
aangehouden wegens „de vei
ligheid van het verkeer in ge
vaar brengen" met je gehas
pel dan groeiden uit de con
frontatie onmiddellijk: weder-
Eén confrontatie politie-
praktikant-vroedvrouw mag
hier niet onvermeld blijven.
Het overkwam een van mijn
collega's die bij wijze van uit
zondering in het gelukkige be
zit van een zij het dan zeer
oude motorfiets was. Toen
hem een nachtelijke oproep ge
werd waarbij zeer veel haast
geboden was werd afgesproken
dat hij samen met de vroed
vrouw naar de bewuste kraam
vrouw zou gaan. Zo gaf nach
telijk Rotterdam-Zuid ergens
het volgende beeld: een dame,
ijlings voorttrappend op haar
rijwiel en daarnaast, stapvoets
met haar oprijdend, een jonge
man, op zijn zacht bassende
motor. Geen van beiden, den
kend aan het werk dat komen
ging, vermoedde dat ze samen
in de ogen van de politie een
„verdacht tafereeltje" aan het
opbouwen waren. Vier vraag-
ogen. daarna homerisch, erg
oneerbiedig gelach waren het
gevolg, toen een politieauto
„langszij" kwam en één der
Hermandads aan de vroed
vrouw vroeg: „Valt deze per
soon u lastig, dame?"
Deze scène werd van politie
zijde met brede grijnzen afge
sloten. Of afgesloten eigen
lijk niet: de donkerblauwe wa
gen reed het tweetal netjes
vooruit om ze naar het aan
gegeven adres te begeleiden....
Het WONDER
Deze praktikantentijd is een
van de hoogtepunten uit mijn
beginnende loopbaan geweest;
ik zou haar voor geen geld
hebben willen missen. In de
eerste plaats niet om de pret
tige samenwerking met „mijn
vroedvrouw". In de tweede
plaats niet om de schat van
ervaringen die ik in betrekke
lijk korte tijd mocht opdoen,
waarvan de aan mijn docent
overgelegde rapporten getuige
nis afleggen. In de derde
plaats niet om het voorproef
je van het grote voorrecht,
dat mij straks hopelijk staat
te wachten: regelmatig bij al
le ziekte en verdriet waarmee
je in aanraking komt het
WONDER van het op aarde
komen van nieuw levert te mo
gen meemaken.
Een jong moedertje moge
me dan al eens hebben toege
voegd: ,,U zou het maar eens
moeten krijgen, dokter..." e n
een angstige vader moge zich
al eens hebben laten ontval
len: „Jullie, dokters, zijn na
tuurlijk gehard in die dingen",
waarop ik toen heb menen te
moeten antwoorden dat het
meer een kwestie van „wen
nen" is, doch, nader be
schouwd, geloof ik eigenlijk dat
het ook geen kwestie van
„wennen" genoemd moet wor
den. maar dat je elke geboor
te weer als iets nieuws be
leeft. Als eer. nieuw wonder.
Een wonder van God.
TON VAN DER HAMMEN
gaat i
Als de Amerikaanse dienst
de Pauluskerk begonnen is, tri
den de kleinsten in één van
zalen bezig gehouden.
vroedvrouw,
het eerste heen en het
er alles voor elkaar te
hebben en de vroedvrouw pre
cies op het juiste ogenblik te
laten roepen.
Verkeerde man
Aangezien vele geboorten bij
nacht en ontij plaatshebben,
hebben de praktikanten in „het
huls" om de beurt een week
nachtdienst. Dat wil zeggen:
de man in kwestie „slaapt"
ln de kamer waar de telefoon
staat. Slapen is er overigens
niet veel bij, want vijf tele
foontjes per nacht is „heel
rustig" en kwam er niets dan
wordt de „telefonist" de vol
gende morgen uitbundig gefe
liciteerd. En dan gebeurde het
wel eens dat de verkeerde
man uit bed werd getrommeld.
Wat het „slachtoffer" dan zei
als hij met zijn fietsje (auto
ls nog een visioen) en „lood-
gieterstas" (de gelijkenis is
frappant) op het punt stond
in de grauwe, vaak natte don
kerte te verdwijnen, laat zich
hier niet navertellen. Dat be
grijpt u wel.
Ja. die „loodgieters-" alias
verlostas. Daarover gaat ook
een mooi verhaal in het Prak
tikantenhuis. Het moet een van
mijn voorgangers zijn overko-
MET DE ZORG en toewijding, aan onze Ker ummers
besteed hebben wij als krant een traditie geschapen, i
die wij met dit nummer gaarne voortgezet willen zien.
De krant zoals zij elke dag zich bij de lezer en leze- -
res aandient getuigt van haast. Het ene nieuwsbericht
verdringt het andere, en zo er al een beeld onstaat, dan is het óók i
dat van de ongedurigheid. De tijd, gelaten tot bezinning, is meestal
kort, tè kort. Te klemmender de plicht om niettemin te laten -
doorklinken de Boodschap die de tijd, ook de haastige tijd 1
waarin wij leven, verduurt.
Is het wonder dat zij die de dagelijkse krant maken zich ge- 2
lukkig prijzen wanneer zij eens de kans krijgen tot wat dieper -
bezinning, tot wat breder ademtocht? Daartoe biedt de voorberei- 2
ding van het jaarlijkse Kerstnummer gelegenheid. Het Kerstnum-
nier is niet anders dan de „gewone" krant, in zoverre wij ook in de
gewone krant gaarne de stem van het Evangelie laten horen. Maar
het is wei anders, aangezien het hier geconcentreerd geschieden 1
kan en het nadrukkelijker getuigen kan van rust die ook temidden r
van onrust nog mogelijk is.
Daarom ook dat dit Kerstnummer weer geheel is voorbereid 2
en samengesteld door dezelfden die de „gewone" krant verzorgen. 5
En ook ditmaal zijn directie en hoofdredactie erkentelijk voor de
toewijding waarvan deze Kerstbijlage het resultaat is. Als reeds
zovele jaren, waren opzet en rechtstreekse verzorging bij onze re-
dactcur Jos van Hofwegen in goede en vertrouwde handen. Hij is
door velen terzijde gestaan, onder wie verscheidenen die daartoe
in de gelegenheid waren omdat weer anderen een deel van het
werk voor de dagelijkse krant hadden afgenomen. Elk nummer
van een krant is het product van teamgeest, deze Kerstbijlage al 1
evenzo. 3
Hopen wij, dat dit Kerstnummer onze lezerskring goede uren
zal verschaffen, vooral omdat het wil vertellen van Hem die, om
haar te redlen, is afgedaald in een wereld zonder uitweg in
zichzelf.
DIRECTIE EN HOOFDREDACTIE.
