Laatste
oproep
"Ruimte
voor ons.
Qrillige grenzen
PERIKELEN
ie}cleMiecljeó
Er uit gelicht
ZATERDAG 29 JUU 1961
„Jullie kunnen me no* meer Tertellen, Ik drink m'n koffie
oit en dan fi ik met vakantie. De poes en de kanarie en
daarmee m'n laatste torren tijn uitbesteed. Ondernemend
«egt u? Ach wie gaat er nu niet graag weg als hij de kans
krijgt.... Ik wel In ieder geval. Maar eerst m'n koffie."
Wij gaan naar Spanje, Italië en verder. Ons hou je met geen
stok binnen de grenzen, niet binnen de landsgrenzen, niet
binnen de snelheidsgrenzen, zelfs niet binnen de meeuio-
grens. Z\j is al buiten haar grens als ze één dag met de ver
eniging naar een dierenpark trekt. Grillige grenzen toch
Qezo pagina i» de eerste in de reeks van vijf die in de maanden juli en augustus ral verschijnen.
in deze serre zal hoofdzakelijk werk worden opgenomen van schrijver», dichter», fotografen
en tekenaars, die in de vorige maanden werk naar ons hebben gestuurd. Hun geestes producten
hebben wij als kostbare kleinoden In ons vermaarde archief verborgen gehouden en worden nu
en in de komende weken In het daglicht geplaatst. Op bedoelde pagina'» hebben we verme
den een bepaald onderwerp na te streven; ze zullen du» het karakter van een mozaïek gaan dragen.
Op deze „Ruimte van Ons" plaatsen we verder (omdat het vacantietljd Is en de krant du» niet
regelmatig gelezen kan worden) een herhaalde oproep voor nieuwe redactieleden.
Voor het verhaal zorgde deze
week Bébé (die inmiddels
geheel hersteld is).
Die plaat van Kees had mij er
toe gebracht, het Jazzfenomeen
van nabij te gaan zien
Mijn vader keek mij met een
wanhopige blik aan en maakte
mij onder meer duidelijk, dat het
toch maar geldverspilling was en
het bederf van de goede smaak
tot gevolg zou hebben. Maar daar
ik dit al zo vaak gehoord had en
omdat vaders bij voorbaat al af
keuren wat hun kinderen van
plan zijn te doen, zette ik door.
Bij een heer, die er helemaal
niet jazzy uitzag kocht ik de
kaartjes. Met zijn lorgnet en
frontje had hij meer weg
postzegelhandelaar. Op e
duimelde plattegrond wees öij
mij de plaats aan: vierde rij,
stoel zeventien. Zo kon ik mooi
oog houden op de mimiek der ar-
tisten, want die is meestal al de
helft van de prijs waard, 's
Avonds toog ik er heen. Het was
wat rommelig, want voordat mijn
wonder opgediend zou worden,
was er een soort van vóórpro
gramma. Mindere grootheden
vulden de avond tot aan de pau
ze, zodat iedereen zich verveelde
en, ondanks het verbod, maar
Sing roken. Zo sukkelden we ook
e pauze door en keken naar de
existentialisten en de Marlon-
Brando-mannetjes, die nonchalant
de blauw-wit gestreepte meisjes
aan hun zijde meevoerden.
De bel kondigde het einde van
de wandelingen aan en het .spot
light" toverde een groenachtig
licht tevoorschijn, waardoor de
zaal op een reusachtig aquarium
geleek, waarin de rookslierten
als lange waterplanten heen en
weer wiegelden.
Langzaam ging het doek op en
daar zat mijn eigen Oscar
Peterson achter zijn glanzende
Steinway-vleugel. Hij werd, zo
meldde het programma, bijge
staan door Ray Brown bas en
Herb Ellis gitaar. Hij, Herb El-
lis, ls tevens een man met op
merkelijke mimische gaven. Na
enige ferme tikken op de flank
van de piano barstte de waterval
los. Nu was het zaak op mijn
mede-genieters te gaan letten.
Een rij vóór mij begon een jon
gen zachtjes met zijn hoofd te
wiegen, terwijl hij zijn vingers
mee liet knippen, zoals de juf
frouw wel doet als Marietje ver
velend is, Doch spoedig kwam er
meer variatie in de bewegingen
en naarmate de avond vorderde,
steeg de spanning.
Een andere jongeman ging bij
iedere nieuwe solo op zijn stoel
staan, zwaaide wild met de ar
men en voegde de betreffende
speler iets ondefinieerbaars toe.
De mannen van de brandweer ke
ken alles met ouderdomsargwaan
aan, maar lieten het er verder
bij. Voor hen was het uitsluitend
een zaak van brand of geen
brand, en dat in de meest letter
lijke zin. Al zouden zij bij machte
zijn geweest een geestelijke
brand te blussen, dan zouden zij
naar hun nachtrust hebben kun
nen fluiten, want de gemoederen
stonden nu in vuur en vlam.
Eindelijk beklom een vette
heer het podium en zei, dat we
het erg jammer vonden, dat Os
car Peterson weg ging. maar dat_
hij hoopte, deze spoedig
ons land te zien. Even
het
een parmantig ventj»
..Dat némen we niet!" Deze
kreet vond bijval cn men toog
schreeuwend in dichte drommen
naar het toneel, waar de heer
P;s de vlucht nam tussen de
ijnen. Men bleef nog een
tijdje schreeuwen, maar daar het
toneel niets terugriep, werd het
allengs stiller, totdat men be
schaamd wegsloop.
..Ik snap niet", zei Pa de vol
gende morgen, „hoe je nou zo'n
hele avond rustig kan gaan zitten
luisteren naar dié muziek."
Little love blues
verder lopen
in een wolk van zon
de man niet horen, die
met zijn stem van koud marmer
zegt dat het morgen regent
soms even de stem van de middag
laten wegsterven op onze lippen
ons voortbewegen alsof we samen
één spier zijn
de wind beluisteren die gitaar speelt
in je haar
dit is al wat ik wil
ARIE GELDERBLOM
Herhaling
Liefste
opnieuw is de reuk van lente en herfst
van ver bij elkaar gestroomd
tot een lied van
liefde
honderd maal dozijnen blaadjes
van kleuren vreemd en mooi
zijn in onze verbeelding begraven
om te ontwaken met
liefde
de zon gingonder in de winteravond
en de sterren-vrieslucht verscheen
met de blanke maan van
liefde
CLAESINA HULZEBOSCH
Als morgen komt
en zelfs john lewis
en remco campert
mij niet meer troosten
zul jij er nog zijn.
Je stem
zal contrapuntisch zingen
en je handen
zullen poëzie bedrijven op mijn huid
en glimlachend
zal ik denken aan vandaag
en huilen
HANS KREUZEN
i Hem
dat m my brandde
ik heb mij
in dia nacht
eraan gewarmd
hij stond van verre
en in 't vlammend schijnsel
herkent men my
was jij niet één rat
het donker vuur
dat in my brandt
laait feller op
ik ken hem niet
tic ken hem niet
tfc ken hem niet
hy stond ran verre en
doofde het vuur
en in myn handen
hield ik de warme as
en schreiend heb ik
als teken
ran mijn liefde
de koude nacht aanvaard
TH. BEZEMER
V
■y^OOR vakantiegangers, afwezigen en hen die door oorzaken buiten
aan onze
toekomstige
redaktieleden
hun schuld onze pagina van de vorige week hebben gemist (laat
het overigens niet meer gebeuren) herhalen wq hier de oproep die wq
toen plaatsten.
Wq zoeken:
Zes nieuwe redaktieleden, ter vervanging van door militaire dienst,
nieuwe werkkring en/of verlovingen uitgeschakelde lieden;
Wq vragen:
Enthousiasme, een dikke huid (voor kritiek), een brede rug (voor cri
tici), enige handigheid in het repareren van balpennen en schrijfma
chines, enige vaardigheid in het stellen van advertenties als deze,
enige vrije tijd in ieder geval op maandagavond;
Wq bieden:
Een overstelpend drukke werkkring die ter compensering echter
zwaar onderbetaald wordt, vergoeding voor reis-, rqst- en bijkomende
kosten;
SOLLICITATIES AAN;
Ruimte voor Ons. afd. personeelszaken, vóór 15 augustus.
Honderden gingen reeds voor, aarzel echter niet, er zal een
strenge selectie worden toegepast. Bedenk wel, dit is uw kans uw kri
tiek om te zetten in daden. Taboe is bijna dood, wq leven nog en hoe!
II.J.Z. (Rotterdam). Atalan-
fe: wacht even tot 5 decem
ber! De rest: hier en daar wel
goede momenten, maar slechts
hier en daar....
Tom van D. (Den Haag) 't
Is je vergeven. En dat niet al
leen wat het papier betreft.
Paul B. (Ede) Sprookje te
veel uitgesponnen. We zijn bij
na gaan tellen hoeveel keer het
woord sprookje erin voorkwam.
Jammer! De gedichten vonden
we wat geforceerd.
Ank van der S. (Zuidland)
Zou Jan niet veel liever zijn!
R. H. (Delft) Tanka Hiroshi
ma: daar komen we nog op te
rug. Mening over het andere
werk overtrokken.
Willie F. van D. (Den Haag)
We hebben je verhaal aan Tan
te Jos gegeven. Wacht dus
maar ven af.
Hans S. (Dinteloord) De te
keningen: beetje eng. De ver-
y zen: nog engerder.
