Blad IA leder voor zich moet
0pen briel
antwoord vinden op de vraag
ee ben ik een goede
grootmoeder^
TIP-PARADE
We drinken
minder thee
Smaakvol toiletje
ZATERDAG 29 APRIL 1961
ÜJIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
FOTO BOVEN: Zó moet je dat
doen denkt oma.
FOTO MIDDEN: Ze loeren ge-
troon op haar tas zodra ic zit.
FOTO ONDBR: JZou je het niet
heter en dan vertelt oma hoe
zij het vroeger deed (taak veel
beter natuurlijk).
veel trotser als hij zijn kleine,
warme knuist in uw handen legt
en op z'n nog korte benen naast
ii dribbelt, op niet zulke smet
teloze laarsjes, dan wanneer hij
krakend z'n nieuwe schoenen kan
laten horen
Religie
Tenslotte: grootmoeder en de
religie. Verschillende grootmoe
ders het moet helaas worden
gezegd schilderen de Vader in
de Hemel voor haar kleinkinde
ren wel eens af als een bijzonder
strenge Vader, die alles ziet en
alles hoort. Maar de goede din
gen van het kind schijnt die Va
der in de ogen van grootmoeder
nooit te zien. alleen de kwade.
En het komt er dan in de prak
tijk op neer, dat dje Vader door
oma als een soort boeman wordt
gebruikt. Oh. misschien doet ze
dat niet opzettelijk en leeft ze
zelf sterk in de gedachte, dat dit
aardse leven maar weinig goeds
te bieden heeft en dat wij alle
maal vol zonden zitten, ook als
we nog klein zijn. Inderdaad: ook
kleine mensen zijn zondig, maar
God is niet alleen een strenge
Vader, die met boze ogen op de
kinderen neerziet (ook niet op
de grootmoeders!). Evenals een
..aardse" vader z'n zoon na een
of andere straf wel eens op de
knie neemt, zo wil ook de Va
der zonden en fouten vergeven.
En dat mag het kind, ook uit
grootmoeders mond, best eens ho
ren! Anders kan het wel eens
schuldgevoelens krijgen, waar hij
net in zijn latere leven bijzonder
moeilijk mee kan hebben.
Hoe ben ik een goede groot
moeder?" Een antwoord op deze
vraag hebben we niet helemaal
gegeven. Zoals gezegd: dat was
ook de opzet niet, noch de bedoe
ling. Maar heel misschien hebben
enxele oma's zich zelf ergens toch
wel tussen de regels door her
kend en heeft ze met een halve
glimlach even naar zichzelf ge-
kexen. Wie weet is het een wij
ze glimlach geweest, want dat is
het fijne als je grootmoeder bent:
je kunt niet alleen een oudere,
maar ook een wijzere vrouw zijn.
En wat is heerlijker, als je klein
kinderen je inderdaad vól ver
trouwen en met liefde als die ou
dere en wijzere beschouwen?
Dan pas ben jezelf een levend
antwoord op de vraag: „zó ben ik."
tijdschriften worden achtergehou
den en verslonden, en wij een
week-end tussen de Lifes en de
Images du Monde, de Margrie
ten, Panorama's en de kinderen
op de grond doorwaden, daarom
dan heb 'Ik ook maar eens een
blik in die mallemolen van rond
vliegende gedachten geslagen.
D LADEREND door allerlei
IJ hartsuitstortingen, heb ik
moeten constateren dat we op
Blad Zij, in ieder geval wat de
machtig boeiend, en ben ik altijd
weer enthousiast met een nieuwe
O B. vriendin, precies als mijn
dochter met een nieuw boek.
U moogt daarom zo dikwi ls
als u wilt, terugschrijven, en u
hoeft een beantwoording van uw
brief in de krant niet naast u
neer te leggen, zo van: ach, zo
heb ik het niet bedoeld, maar
laat nu maar. Want als ik er wat
uitgelicht heb, is dat niet uit een
zijdigheid maar met het doel er
wat van te maken. U schrijft,
naamgenoot Chr.: „ik heb alleen
maar tegen u willen zeggen, toen
ik schreef: zeg tegen die ver
pleegster d'.e met een kind aan
de hand bij de moeder kwam, ge
rust dat het heerlijk is moeder
te zijn, want een getrouwde vrouw
die eerst ook eenzaamheid heeft
gekend, weet ervan. Geef dat door,
Christine, namens mij, want u-
zelf hebt die ervaring niet, u bent
niet tot over de 30 ongetrouwd'
gebleven. Stem toe dat het heer
lijk is met je eigen kind te wan
delen."
dat ben ik allemaal eens.
Toen ik tijdschriften zat door
bladeren, kwam mijn jongste
zoon bij me hangen en vroeg of
mé de moppen wou
Open Brief betreft, in illuster ge
zelschap zijn. Niets beter of min
der dan de rest van de schrijven
de en lezende vrouwen Overal is
het: „Mijn moeder loopt bij ons
de deur plat", of: „zal ik gaan
inwonen bij mijn schoonmama".
En „mag ik trouwen met een jon
gen die 10 jaar ouder is dan ik"
of: „wat een verschrikkelijke
plaag, die. 5-daagse werkweek."
Wat saai, denk je dan eerst,
het is overal hetzelfde Maar, en
nu het boeiende: je krijgt zélf de
morgenpost of je ziet niet een
grauwe, kleurloze massa lezeres
sen. die allemaal met dezelfde
problemen lopen te zeulen, maar
haar, de Open Brief vriendin, de
unieke, de variatie op het the
ma. Zij, mevrouw x of y.
maar alleen zoals zij kan den
ken en zijn. En daarom is het zo
ik voor hem
talen. Vooruit dan maar. Voorop
een tijdschrift stond de foto van
een knap meisje in een rood trui
tje Fleurig en niet te zoet. „Leuk
hè?" zei ik tegen hem terwijl we
het blad opensloegen Maar hij
schudde van nee. „Niet?" zei k,
„vind je dat geen leuk gezicht?
Wat vind jij dan een leuk ge
zicht". Verlegen keek hij even op
zij. en wees snel naar mijn wang.
„U" en nu niet meer zeuren
maar naar de moppen! Denkt
u dat dat niet even adembene
mend zwaar en heerlijk tegelijk
is? Te weten dat er zóveel van
afhangt? Dat moederzijn al be
gint bij het vrolijk de huisdeur
opendoen, bij de vlugge glim
lach. bij de vuile, warme jon
genshand in die van jou? Zeker
Maar nu het verschil: ik kan er
niets aan doen, maar als een on
getrouwde met mijn kind bij mij
kwam en zei: wat moet het heer
lijk zijn enzdan denk ik
nooit aan mezelf. Dan ben ik bij
haar. Dan maakt zich één leven
uit de veelvoud van levens los, en
'.k zie het aan en denk: hoe be
staat het dat iemand iets zo zui
ver kan voelen en de rijkdom
van iets dat niet haar deel werd,
kan ondergaan. En dan knoop ik
daarbij aan cn treed met die
vrouw, die andere, die vriendin
van wie ik pp dat moment de
lasten draag, het leven leef. het
nieuwe rijk van positieve erva
ringen binnen en zeg: wat versta
jij veel van liefde.
nen, maar ik wil ook niet al
leen maar be-amen. Ik wil ver
der. Ik wil meer. Ik wil geen le
ven van „niet"en, maar enkel
„ja" 's. Toch ben ik ontzettend
blij met uw brief, want hij bindt
mij op het hart dat we elkaar
steeds beter moeten leren ver
staan en duidelijker moeten
trachten te zijn. willen we er iets
meer van maken dan de door
snee-rubriek van: ja, dame. dat is
nu eenmaal zo.
Dat geldt ook vooi mijn twee
de briefvricndin van vanmorgen.
Mevr. te V„ hartelijk dank voor
uw brief. U wilt het nog eens
even over die zoon met ae soep
hebben, en zegt dat u toch de in
druk hebt dat het jonge vrouwtje
te kort wordt gedaan. Door hem
die zich niet bewust is van zijn
„moederbinding" en misschien
ook door mij met mijn antwoord:
maak er een grapje van. Goed.
aien we aannemen dat dit. wat
u in de aangehaalde brief leest,
er ook werkelijk in ligt. We con
stateren dan een feit. Hij is zo
en zo Helpt ons dat? En haar?
en hem° Daar eindigen veel da
mesbladen: mevrouw, uw man
heeft dat en dat. Maar we moe
ten ook nog leven We moeten el-
kaars fouten, ook de onbewust be
dreven fouten, over-leven. Als we
het bij de analyse laten, hebben
we onze opdracht nog met ver
vuld. Helpt het of je gelijk hebt
en ongelukkig bent" Niks. Stap er
overheen en maak een grapje. Of
in het groot: leef naar P.nksteren
toe.
Nu moeten we eens héél
gauw een kijkje gaan nemen
E üi de kinderkamer, want an-
dors puilt die aan alle kanten
uit. Een groot aantal tips, op
de een of andere manier op
E kinderen betrekking hebbend,
liggen al een heel tijdje te
wachten, zodat we (wat meer
gebeurd Is In dit hoekje) de
deur van die kinderkamer
maar wijd open zullen zetten.
IIKI. Kil OP
Twee lezeressen, mevrouw
De Jong-van Buuren uit Den
Haag en mevrouw M. W. Kluit
de Kluizenaar kwamen beiden
E op hetzelfde (lumineuze! idee
op het stuur van de kinder- of
wandelwagen een fietsbel ie
zetten. Wie dan 's zaterdags-
middags met die wagen de
drukke stad ingaat, hoeft niet
E steeds luid te vragen ..of zij
even passeren mag. als 't ef-
fe kanEven bellen en u
hebt meestal vrij doorgang.
1 tVOKI.n ATKR.S T
Zijn uw kinderen in bed
woelwaters, zodat in korte tijd
de lakens ergens als een prop
door het bed zweven? Leg dan,
zoals mevrouw D. van der Ta-
ny-de Vos uit Noordwijk aan
Zee di'c doet. eens vier knopen
in het onderlaken. Zo ontstaat
er een hoesje, dat om de ma
tras veel steviger zit dan een
los laken. In het bovenlaken
kunt u ook knopen leggen,
maar dan twee aan de onder
kant.
7.IKKK KINDEREN
Zieke kinderen hebben
vaak m'.nder trek, en eten
soms met lange tanden, zodat
de warme maaltijd op het bord
alsmaar kouder wordt. Wie
geen warm-waterbordje bezit,
kan het bord met eten op een
plastic- of rubber kruik zetten
(met heet water er in). Daar
door blijft het voedsel lartger
op temperatuur, dus ook sma
kelijker. Een idee van me
vrouw A. Jumelet uit Dordt.
TEDDY JASJES
Nu het voorjaar is gaan
de nog bruikbare teddyjasjes
de kast in voor het volgende
seizoen. Maar in het najaar,
dan wel de winter, zal het kind
gegroeid zijn, zodat het jasje
wellicht aan de korte kant 'is.
Als u nu al de zoom uit mouw
tjes en onderkant haalt, zal het
Jasje behoorlijk zijn uitgezakt
voor de tijd, dat het weer ge
dragen kan worden. Dit is wel
nodig, omdat teddy nu een
maal niet of bijna niet gestre
ken kan worden. Deze tip werd
Ingezonden door mevrouw M.
Hoeden uit Andel, die gelijk
een beroep op lezeressen wil
doen. die weten hoe smeed
ijzer het beste schoon te krij
gen is. Weet u het? Schrijf
net ons dan even.
VEILIGE Al TOPKD
Handvaten van een auto
ped willen wel eens losraken,
met als gevolg dat er aan het
stuur gevaarlijke scherpe kan
ten komen te zitten. Mevrouw
M. van den Akker-Keyzer uit
Monster raadt u in zo n ge
val aan een paddestoelkurk in
de handvaten te stoppen. Hst
steppen wordt er een stuk vei
liger aoor.
.MKT KINDEREN DE
STAD IA'
Gaat u met uw kinderen
wel eens op een drukke mid
dag de stad in? Vergeet, zo
schrijft mevrouw G. Roos uit
Rotterdam, dan niet in hun
zak bus- of tramgeld te stop
pen mét een briefje erbij,
waarop het nummer of de l'ijn
van deze vervoermiddelen zijn
geschreven. Raakt u de jongens
in de drukte eens kwijt en
kunt u ze niet meer vinden,
dan kunnen ze loch thuis ko
men. Druk ze wél op het hart
een agent te vragen waar ze
op bus of tram moeten stap
pen. Deze lezeres heeft nog
een aantal praktische wenken,
die ik u zeker niet wil onthou
den. Wat denkt u van het idee
de meisjes een duikbrilletje
op te zetten als hun haar ge
wassen \*ordt of de ponny
wordt bijgeknipt. Geen „het
prikt zo" of „er komen haar
tjes in m'n ogen". Wat voor
kleinbehuisden wellicht ook
handig kan worden genoemd is
het hangen van een fietszitje
(een stuurzitje) in de box. De
box moet dan wel aan een
kant van de .muur worden
vastgemaakt, b.v. in de plin
ten. De peuter zit prettig door
dat hij zijn benen door de spij
len vrij kan bewegen.
NOG KKN /.IT-IDKK
Een ander zit-idee komt
van mevrouw F. van Leeuwen
van llerk eveneens uit Rot
terdam. B"lj gebrek aan een
kinderstoel (als men ergens op
visite is óf bezoek heeft) kan
het kleine kind in een omge
keerde kruk worden gezet, zo'n
keukenkruk met dwarsspijltjes
De kruk wordt op een stoel
vastgebonden en zo zit de
hummel keurig aan tafel. Is
ic niet té dik, dan kan hij nog
op een kussentje zitten ook.
WÊG VERVELING
Als 't dagen regent of het
Jonge kind mag na een of an
dere ziekte een tijdje niet naar
buiten, dan doet verveling al
spoedig haar intree. Hebt u
daar ook eens mee te kampen,
leg dan een groot stuk plastic,
neer in een hoek van de ka
mer en zet daar het kinder
badje op. Dit vult u met iets
vochtig gemaakt zand, waar
mee het kind uitgerust met
vormpjes, schepje, emmertje
enz. enz. heerlijk uren kan
spelen. Mevrouw C. Knóps-
Krijgsman uit Rotterdam heeft
er haar zoontje veel plezier
mee gedaan Nog een andere
tip van dezelfde lezeres gaat
over cactussen, die van die
venijnige prikkertjes hebben.
Laatst kwam een kind met
een van de handen midden in
die cactus terecht met als ge
volg honderd-en-een gemene
stekeltjes in de huid. Het weg
halen met een pincet bleek
niet doenlijk. Radicaal bleek
wél een stukje pleister, dat op
de stekeltjes werd geplakt en
even aangedrukt. Toen werd de
pleister met één eraf getrok
ken met als resultaat, dat ge
lijk de stekeltjes verdwenen.
Met plastic-plakband wil het
ook wel eens lukken.
Ik ontdek dat de rubriefc
met dit cactussen-praatje ge
lijk vol Is, dus tot ziens vol
gende week in de kinderkamer.
UIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIN
de middenweg voor ogen hou
den. die niet voor niets een „gul
den" wordt genoemd.
En mocht haar strenge optre
den van vroeger de oorzaak zijn
van de koers, die nu haar kinde
ren varen, dan is het steken van
de hand in eigen boezem mis
schien een hulpmiddeltje om wol
ken aan de lucht te voorkomen.
Houd daarmee op
Een ander facet is het voor
trekken. Laat oma daar gelijk
maar mee ophouden. Laat ze niet
het ene kind aardiger of liever
be.nandelen, omdat het toevallig
de ogen van opa heeft, laat ze
niet denken: „dat kind lijkt pre
cies op mij" om het. heel trots,
extra aan te halen of onwille
keurig van zich af te stoten, om
dat ze verschillende karakterei
genschappen van zichzelf, die ze
in het kind ontdekt niet waarde
ren kan. Is ze zich van dit voor
trekken bewust en wil oma in dit
opzicht proberen een echt goeie
grootmoeder te zijn, die niet het
ene kleinkind boven de andere
stelt, dan zal zij er soms een
beetje moeite mee hebben. Want
eon kina ziet menigmaal door
voornemens heen, het let niet op
wat je zégt, maar ziet hoe je
bént. zodat niet alleen woorden
helpen, maar een grondige ver
andering de aangewezen weg is.
Dan kennen we ook nog de
grootmoeders, die zo graag ver
gelijkingen trekken tussen de ver
schillende gezinnen. „Nou maar
onze Jo voedt haar kinderen stuk
ken beter op, dan onze Riet het
doetEn Riet wordt er maar
op aangekeken.
Oma heeft zich dus een ideaal
beeld gevormd van hoe het wel
moet en hoe liever niet. Maar:
wat voor haar het ideale is, hoeft
dit voor een ander nog niet te
zijn. Alle mensen zijn verschil
lend en tussen „onze Jo" en „on
ze Riet" zullen er ook wel ver
schillen bestaan. Ideaal, laten we
onszelf niets wijsmaken, is prak
tisch geen enkele opvoeding, we
ziin immers zelf soms verre van
ideale mensen. En mocht oma,
afgezien van dit ideaalbeeld, ge-
lilk hebben als ze zegt, dat Jo
het stukken beter doet, dan heeft
het weinig zin Riet alsmaar af
te vallen. Slechts tact, wijs be
leid én liefde kunnen een stootje
in de goede richting zijn. een vol
komen negatieve instelling kan
dit niet.
De buitenwacht
Nu nog even kennis maken met
de oma's, die graag met de klein
kinderen pronken en dit gestalte
willen geven door ze „opgepoetst
en uitgedost" mee te nemen. O,
wat is voor die oma de buiten
wacht belangrijk! Natuurlijk: ze
hoeft heus niet altijd met de kin
deren op stap, als die hun „schob-
bertjes-zandbakken-jas" nog aan
heoben. Een kind is lekker sme
rig op z'n tijd, maar mag ook
wol eens schone nagels hebben.
Maar om het kind. als het eens
een keer geen smetteloze han
den en knieën heeft, tóch mee te
nemen kan toch zo bezwaarlijk
niet zijn. Wat heeft oma voor de
buitenweield te verbergen? Niets
toch hopenlijk Laat de mensen
maar eens kijken naar die man
tel zonder knoop, een andere keer
heeft hij zijn „zondagse jas"
aan. U voelt zich heus niet zo-
A/ANMORGEN bracht de post
me mét een aantal brieven
een O.B. pakje: een boek van
een schrijf-vriendln. „Nou, moe
der, u wordt maar verwend" zel
den de kinderen, en inderdaad,
dat wórd ik; voor een beetje in
spanning mijnerzijds krijg ik ont
zaglijk veel terug. Hartelijk
dank, M„ en ook voor de onge
wone kindertekening. Het spreekt
haast vanzelf dat Ik, met de was
en de Open Brief en eten koken
en nog ander hulshoudgcraas,
vandaag het boek nog niet heb
Ingekeken. Maar dat deed mijn
kleine schare wel! „Het eindigt
met liefde" zei er een, en „o ja?"
zei de ander, en toonde Ineens be
langstelling. En nu het avond is
en lk om me heen zie, la het
boek nergens te vinden.
WIE zou het hebben meegeno
men naar bed?? Want als
„het met liefde eindigt", wil
'edereen het wel lezen. Gek
eigenlijk. Waarom vliegt bijna
iedereen er voor de zoveelste
maal in als het weer het gebrui
kelijke „Jan-hou-je-van-me" is.
Hoho, dat is nu juist de kwestie:
het is n'let die gebruikelijke keer,
het is wie weet een èndere Jan,
en elke variatie opent de moge
lijkheid dat we even zien dat het
anders is. Het leven kent een
veelvoud van vormen. En ik weet,
dat nu. boven mijn hoofd, een
van mijn „jeugdigen" op zoek is
naar het leven van de „jij" in
dit boek, het leven dat zich uit de
veelvoud losmaakt, en één leven,
één anders-zijn wordt. Uw leven.
Het mijne. Het hare. Telkens een
variatie op het thema: mens. En
telkens zo boeiend, zo vertroos
tend, zo verblijdend, naarmate
we ons er meer m verdiepen.
Mag ik dat even nader uitleggen?
«Want één van mijn vriendinnen
schreef vanmorgen: „u zegt het
soms zo moeilijk voor een een
voudig mens" en die opmerking
waardeer ik geweldig van haar
het IS ook moeilijk om geen ge
dachten over te slaan als je zo'n
bende moet onderbrengen op een
paar blaadjes tikwerk).
Ik voelde me dit week-end niet
honderd procent en heb het daar
om kalm-aan gedaan. En daar
weer eens één van mijn kinderen
in een oud-papier-actie was ge
wikkeld en bij buur en kennis
kranten en tijdschriften had op
gehaald. met dien verstande dat
de kranten direct ter bestemder
plaatse worden gebracht maar de
„Nu moet ik toch mijn hart eens luchten. Mijn schoonmoeder, met wie ik overigens goed kan
opschieten, heeft namelijk de minder prettige gewoonte mijn fwee kinderen schandalig te ver
wennen. Elke keer als ze komt (en dat gebeurt nogal veel) heeft ze iets bij zich, de kinderen
loeren gewoon op haar tas zodra ze maar één stap over de drempel heeft gezet Of:
„Ik ben die kritiek beu (met een heleboel uitroeptekens er achter). Ze zit in haar stoel met een
afkeurend gezicht en als ze maar één kans schoon ziet, moet ik wat horen over „mijn slappe op
voeding". Ik heb vaak het gevoel gewoon voor schut te staan als m'n moeder op bezoek is Of:
„Begrijpt u dat nou? Als m'n kinderen hun gewone kleren aanhebben, waarin ze op straat
spelen, „wenst oma niet met hen uit wandelen te gaan". Ik moet ze eerst af- en oppoetsen voor
de kinderen „waardig worden gekeurd" om oma „te vergezellen". Of
dan maar rustig te houden met
wat haar hand maar vinden kan
om te geven. In de praktijk heeft
dit vaak tot resultaat, dat de
lieve jeugd er helemaal niet „zoe
ter" door wordt, soms gaat zeu
ren en vragen om meer.
Een andere keer kan verwenne
rij wel eens het karakter hebben
van „ogen uitsteken" en dan gaat
het om de ogen van dochter of
schoondochter. Die houdt mis
schien de teugels wat strak, is
niet zo weggeverig als het gaat
om een ijsje of een lekkertje en
dan wil grootmoeder wel eens
aantonen, dat je in „dit leven ook
wel eens royaal mag zijn voor
een ander".
Wat die verwennerij ook als oor
zaak mag hebben: zodra een
grootmoeder merkt, hetzij door de
nouding, hetzij door een opmer
king, dat de moeder van de kin
deren die vele gaven niet zó pret
tig vindt, moet ze de nioed kun
nen opbrengen eens naar binnen
te kijken om zichzelf te vragen:
„Waarom doe ik het eigenlijk."
En als er dan in alle realiteit
een antwoord op wordt gevonden,
kan ze. hopenlijk met een wijze
glimlach, die op haar leeftijd toch
wel verwacht mag worden, zich
wat beperken.
Dat „slappe"
Een ander, veel gehoorde
„klacht" draait om die slappe
opvoeding van tegenwoordig. Al
les mag maar, en alles kan
maar, denkt oma en ze verbijt
zichzelf van ergernis. Nu vraagt
ieder kind om een eigen aanpak.
De een eist ais het ware een
strenge hand, een ander om een
veel soepeler tegemoettreden. Dit
geldt voor alle kinderen, omdat
Een van de gevolgen, die de
Tweede Wereldoorlog voor ons
land heeft gehad, is dat de Ne
derlander aanzienlijk minder
thee is gaan drinken. Waar het
hem in zit? Misschien gunnen we
ons de tijd niet meer om uitge
breid te „theeën" en vinden we
koffie «gefilterd, uit de espresso-
pot of uit het kant-en-klaar busje)
meer geëigend voor deze haastige
tijd. Nu is weliswaar de laatste
jaren wellicht door de gevoer
de propaganda de consumptie
van thee wat meer gestegen,
maar op het vooroorlogse peil
staan we nog lang niet. In heel
wat huisgezinnen wordt zelfs de
helft gebruikt van het vooroorlog
se kwantum. En dat mag toch
wel «eventjes) typerend worden
genoemd!
...Ja, of! Kent u ze ook, die
vragen in de „harten-ultstort-ru-
brleken", welke je in praktisch
elk van de vele in ons land ver
schijnende damesbladen tegen
komt? Je kunt zo'n rubriek bij
na niet lezen, of je ziet ze weer
opduiken, die klachten van doch
ters en schoondochters. Ze klim
men in haar respectieve ball-
pointen om het hare eens te
zeggen over de oma \'an haar
kinderen. Maar: ook grootmoe
ders is wat dit betreft papier en
pen niet vreemd! „Als ik zie hoe
mijn schoondochter de kinderen
opvoedt..„Ja, dat noemen ze te
genwoordig nog opvoeden!
(eveneens met veel uitroeptekens
erachter). Levensgroot komen ze,
al lezend, op je af, al die kleine
en grotere grieven, die spelde-
prikken over en weer. Dit pro
bleem (als we het zo mogen noe
men) schijnt dus actueel te zijn,
Is het eigenlijk altijd en vandaar
dat we vandaag op deze pagina
eens de vraag durven stellen:
„Hoe ben ik een goede groot
moeder?". Van harte hopend,
dat nu niet grote aantallen
oma's ons gaan schrijven met
een „u kunt beter vragen: hoe
ben ik een goede moeder", want
dan beginnen we weer van voren
af aan met die speldeprikken
Zonder pretenties
Eén ding: we hebben in de
verste verten niet de pretentie al
die haken en ogen ineens keurig
in elkaar te kunnen laten pas
sen. zodat de eventueel wat onzui
vere lucht plotseling tot stralend
blauw en volkomen wolkeloos
wordt veranderd. Op de vraag:
„hoe ben ik een goede grootmoe
der?" zal eigenlijk ieder voor
zich, die het geluk heeft een of
meer kleinkinderen te bezitten,
een antwoord moeten vinden. De
bedoeling is alleen een paar van
de meest voorkomende „knelpun
ten" eens te bekijken en dat doen
we dan samen met een bekend
Haags psychologe, die zelf ook
grootmoeder is (Even terzij
de: over een tijdje hopen wij u
op Blad-Zij nog nader met haar
te laten kennis maken. We zou
den geen regel ruimte voor de
ze grootmoederlijke vragen meer
over hebben, als we u haar on
getwijfeld interessante levensge
schiedenis nü zouden moeten ver
tellen. Dat zit dus nog in het
Blad-Zij-vat).
Die „knelpunten" dus, waarbij
we direkt voorop willen stellen,
dat die zeker niet hoeven te voe
ren tot een vergaande verwijde
ring tussen de oma en haar doch
ter, resp. schoondochter, ook al
komt dit (helaas!) wel eens
voor. Een „schandalige verwen
nerij" is gelukkig niet altijd oor
zaak van fel oplaaiende onenig
heid, wél kan zoiets een deuk in
de verhouding geven.
Waarom
Waarom nu verwent een groot
moeder haar kleinkinderen? Om
dat ze zo „gek op hen is"? Ze
ker niet altijd. Verwennerij is
vaak een vorm van eigenliefde,
die soms niets met de liefde voor
anderen, in dit geval kleinkinde
ren, te maken hoeft te hebben.
Veel én dure cadeautjes-geven,
het overladen met snoepgoed
komt wel eens neer op het stre
len en goedkeurend toeknikken
van het eigen ik. Het gaat niet
om de kinderen, maar het draait
allemaal om grootmoeder zelf,
die het heerlijk vindt zichzelf te
beschouwen als de goede en gul
le fee en daarin het grootste ge
noegen beleeft. Een andere mo
gelijkheid is, dat door dit toestop
pen van ditjes en datjes oma de
kinderen zonder meer zoet en
weg wil houden. Ze is misschien
niet al te gezond, heeft wat last
van de drukte, die kinderen met
zich mee brengen en probeert ze
Hel joch kijkt uvl afgunstig naar de prachtige pop, die z'n zusje heeft
gekregen.
ieder kind op zichzelf een indi
vidu is. Nooit kan men ze over
één kam scheren. Doet de moe
der dit wél, dan kan grootmoe
der met haar oordeel over de
opvoeding wel eens gelijk heb
ben, waarbij zij evenwel op haar
beurt niet uit het oog mag va
liezen, dat voor haar hetzr
geldt. Het ene kleinkind vi
om een pittige hand, het a
om een tedere.
Oorzaken
Als we dit in ogenschouw hou
den en dan toch spreken over die
„slappe opvoeding" zijn ook hier
verschillende oorzaken aan te
wijzen. Of de grootmoeder is, toen
ze zelf haar kinderen groot bracht,
altijd vrij streng geweest. Het
kind, dat in deze strengheid is
opgevoed, kan, misschien soms
onbewust, denken: nou maar dat
zal mijn kinderen niet overko
men. De herinnering aan die
strengheid thuis zal soms de
weegschaal naar de andere kant
doen overslaan, 't Kan ook zijn,
dat oma denkt: „door dat gebrek
aan tucht komt er van die kinde
ren niets terecht" en zc ziet al
visioenen voor zich van in het le
ven mislukte kleinzonen, die ver
der als slappelingen door het le
ven moeten gaan, terwijl zij haar
hart met beide handen vasthoudt
a's ze denkt aan haar kleindoch
ter. Nü gaat het nog wel, maar
hoe zal ze zich gedragen als ze
groter is Ook dan kan oma
wel eens gelijk hebben Al moet
ze daarbij weer één ding beden
ken. Kinderen, al te streng groot
gebracht, kunnen als een braaf
hondje op alles „ja en amen"
zeggen, zonder dat ze ooit zelf
standig worden. Of ze nemen de
protesthouding aan en blijven
verder hun hele leven met dit pro
test rondlopen, zodat ze eigenlijk
dit tot ze zelf grootmoeder i.e.
-vader zijn geworden een soort
puDer blijven. Al moet er soms
dus in een gezin sprake zijn van
een gezonde discipline, té strak
doorgevoerde strengheid kan
averechts werken. Misschien kan
oma zich troosten door te denken
aan de zeven sloten, waarin we
nog steeds niet met één stap te
recht kunnen komen. Laat ze ook
Bij voorkeur kan dit toiletje van
een effen pastelkleurige linnen stof,
of van ander effen materiaal, worden
vervaardigd. Heel apart is de taille
met de iets lager ingezette mouwen,
die aan het manchetje zijn gezet. De
rok is aansluitend en heeft garneer-
plooitjes in de taille en aan de achter-
kant een diepe plooi. Een brede cein-
tuur van hetzelfde materiaal en de
knopenook van dezelfde stof, geven
cachet aan dit japonnetje. Men zal er
ongeveer 1,80 tot 2 meter stof voor
nodig hebben van 140 cm. breedte in
de maten 42, 44 en 46.
Onder vermelding van nummer 338
is dit patroon aan onze bureaus ver-
jl. krijgbaar tegen betaling van 0,50
per stuk.
De patronen kunnen ook per post
worden toegezonden. De prijs wordt
dan f 0,60. U gelieve dit bedrag in
postzegels te plakken op de brief
de kaart, waarop U Uw bestelling doet.
Plak de zegels aan de adreszijde, naast het gewone fran
je keerzegel. Bestellingen moeten voor 6 mei in ons bezit zijn.
Na die datum kunnen geen opdrachten meer worden aan-
vaard.
