Georgia sluit haar
staatsuniversiteit
Is de tijd rijp voor het „betere
souvenir
GRIEP!
Ds. N. van der Zijpp werd
eredoctor in Amsterdam
Een woord voor vandaag
Vaticaans concilie wil
kerk hervormen
Chefarine 4
2
OECUMENE
Er wordt in kerkelijke kringen
veel gesproken over het streven
naar de eenheid der Christus-be
lijders en de moeilijkheden die
zich hierbij voordoen. In het Cen
traal Weekblad schrijft prof. dr.
J. Waterink hierover ondermeer
het volgende:
het mijn overtuiging,
twee groepen mensen hebben, die
een ernstige bedreiging vormen
voor het groeien van een oecume
nische eenheid onder de Christus
belijders.
Dat is in de eerste plaats de
groep van hen, die vanuit welke
gezichtshoek dan ook, zich het iso
lement als ideaal stellen. Er ligt
voor hen in de beperktheid van
hun eigen groep iets, dat zij het
wezenlijke kenmerk vinden van de
echtheid. En het komt bij dezulken
herhaaldelijk voor, dat zij door hun
specifieke opvatting gedicteerde be
perktheden zien als reëel voor het
wezen van het christen-zijn en van
het kerk-zijn. Dat zijn de mensen,
die moeilijk, heel moeilijk naar de
grote groep zijn te trekken.
Maar in de tweede plaats is er
een groep ..tegenwerkers", die ge
vormd wordt door de strijders
voor de eenheid. Het zijn de men
sen, die de indruk maken, dat zij
in ieder geval uit de eigen kring
willen uitbreken. Kort geleden hoor
de ik de uitdrukking: ,,als wij
als gereformeerden willen meetel
len, dan zullen wij ons moeten
oriënteren in de richting van de
midden-orthodoxie in de hervorm
de kerk".
Kijk, daar ligt net precies de
uiterst bedenkelijke sprong. Hier is
niet meer de oecumene het doel,
maar ,,het mee willen tellen".
L opvattingen terzijde en letten
wij uitsluitend op hen, die altijd
maar weer hameren op de noodza
kelijkheid van een oecumenische
eenheid, dan komen wij telkens
weer voor de pijnlijke werkelijk
heid, dat er bij velen wel grote
propagandistische activiteit is, en,
naar wij mogen aannemen, ook
wel bewogenheid en ook wel een
oprecht bedoelen van de eenheid
der Christus-belijders.
Maar de wijze, wr.arop dit doel
wordt nagestreefd is dikwijls van
dien aard, dat wij al te weinig her
innerd worden aan de gestalte van
de herder, die de schapen (ook de
zogenden en de lammeren) zacht-
kens leidt. Er is bij hen vaak in
zulke mate drijving en een, al
thans schiji. r kritiekloos, voort-
rennen, dat een groot deel van de
kudde het niet bij kan houden.
Een gevolg daarvan is, dat er
verschillende schapen in de kudd»
zijn, die zich best zouden willen la
ten lelden als zij met Schrift en be
lijdenis overtuigd werden, maar
die, als zij het gevoel krijgen dat
zii gehaast worden, ineens b'iiven
staan; en dan wordt de eenheid
van de kudde verbroken en bereikt
niemand datgene, wat hij graag
bereiken wil.
En dat stil blijven staan moet je
de schapen niet te kwalijk nemen.
Een schaap, dat doodvermoeid is,
omdat het snel gedreven wordt,
kan eenvoudig niet verder. En er
zijn vandaag mensen in de kerken,
die vermoeid beginnen te worden.
Naar mijn overtuiging is de ware
eenheid alleen maar mogelijk in
enigheid des geloofs in Jezus Chris
tus als onze Zaligmaker en Heer.
Maar het is het zoeken naar een
schijneenheid, wanneer wij de een
heid najagen op zulk een wijze, dat
wij van tevoren vrijwel zeker kun
nen zijn, dat er zeer, zeer velen
en onder hen zeker, voor zover wij
kunnen zien, trouwe belijders van
de naam des Heren en lieve kinde
ren van God achterblijven.
WANNEER gereformeerde men
sen ijveren voor oecumenische
eenheid, dan zullen zij moeten be
grijpen, dat zij, wanneer zij gefor
ceerd temidden van de thans be
staande kerken en groeperingen
een nieuwe oecumenische eenheid
scheppen, weinig anders doen dan
breuken slaan, waar thans nog
eenheid is en dat zij in feite slechts
bezig zijn een nieuwe groep aan de
veelheid van groepen, waarover zij
zich zo bedroeven, toe te voegen.
Naar mijn vaste overtuiging blij
ven allerlei mensen, die hunkeren
naar een grotere eenheid van de
waarachtige Christus-belijders af
zijdig van allerlei activiteiten in
oecumenische richting, zoals wij
die tegenwoordig constateren kun
nen, omdat zij zien, dat het zó niet
kan. Mèn schudt aan een boom,
waaraan slechts enkele rijpe
vruchten zijn en vernielt zoveel,
dat, eenmaal rijp geworden, een
kostelijke vrucht wezen kon.
Voor veler besef wandelt men
langs allerlei uitermate gewichtige
en moeilijke vragen heen. Naar ve
ler gevoel wordt de betekenis van
Afscheiding en Doleantie te zeer
,,en bagatelle" genomen. Duizen
den mensen ervaren het als een ze
kere oppervlakkigheid, dat men
wel roept: „dat zij allen één zijn",
maar dat men het enerzijds met
een grondig onderzoek naar de
vraag, wie met dat „zij" bedoeld
worden, niet al te precies schijnt te
nemen en dat men anderzijds veel
te weinig waarde hecht aan de
noodzakelijkheid om in de kerk van
Christus, bij alle leiding, die er ge
geven wordt, altijd weer de gestal
te van de Goede Herder voor ogen
(Van een onzer verslaggevers)
Ter gelegenheid van de 329ste
dies natalis der Gemeentelijke Uni
versiteit van Amsterdam is het
eredoctoraat in de godgeleerdheid
verleend aan ds. N. van der Zijpp,
doopsgezind predikant te Rotter
dam.
Zoals men weet, bestaan er nauwe
banden tussen de doopsgezinde broeder
schap en de Amsterdamse Universiteit.
Sinds de vorige eeuw is de predikanten
opleiding der doopsgezinden te Amster
dam (de thans 225 jaar bestaande
kweekschool) verbonden met de Ge
meentelijke Universiteit. Deze banden
zijn de laatste jaren versterkt. Niet al
leen doceert prof. dr. mr. J. A. Oos-
terbaan van de doopsgezinde kweek
school óók aan de universiteit,
wier hooglerarencorps in de theologie
hij behoort, maar voorts is onlangs de
doopsgezinde predikant en secretaris
van de Ned. Oec. Raad, dr. W. F.
Solterman, lector aan de G.U gewor
den.
Ds. Van der Zijpp, zelf lector
doopsgezinde kweekschool, om daar de
historie der doopsgezinden te onderwij
zen, staat ook buiten de eigen kerkge
meenschap bekend als een specialist op
dit gebied.
Zijn publikaties in boek en periodiek
zijn talrijk. Het enige jaren geleden
door hem geschreven boek over de ge
schiedenis der doopsgezinden in Neder
land, was het eerste werk dat een over
zichtelijk beeld geeft van de mennoni-
tische historie hier te lande.
Tal van zijn geestverwanten, maar
ook anderen, waren in de aula van de
universiteit bijeen om van ds. Van der
Zijpps erepromotie getuige te zijn. Wij
zagen ds. J. J. G. Wuite, president-cu
rator van de doopsgezinde kweekschool
en ds. F. Kuiper, nestor der doopsge
zinde predikanten te Amsterdam; ds. J.
R. Wolfensberger, praeses van de cen
trale kerkeraad der hervormde ge
meente; dr. J. J. Buskes, eveneens ere
doctor dezer universiteit; prof. dr. I. A.
Diepenhorst, rector-magnificus der
Vrije Universiteit, en dr. G. C. Berkou-
wer en dr. N. H. Ridderbos, hooglera
ren in de godgeleerdheid aan de V.U.
Prof. dr. W. J. Koolman trad op als
promotor. Nadat hij de eredoctor de
cappa had omgehangen, herinnerde
prof. Kooiman er aan dat ds. Van der
Zijpp al jaren doctorandus was, van
welke titel hij nooit gebruik gemaakt
heeft.
t woord doctorandus kan beteke-
,,hij die doctor gemaakt moet wor-
Welnu, de senaat van de G.U.
wilde er graag aan meewerken, dat dit
gebeurde.
Prof. Kooiman gaf een overzicht van
de publikaties van dr. Van der Zijpp,
ook internationaal, die hem een eervol
le plaats in de rij der Nederlandse kerk
historie deden bezetten.
De hulde, hem bewezen in de maand
der herdenking van Menno Simons'
sterfdag, is ook een eerbewijs voor de
doopsgezinde kweekschool. En mocht
dr. A. Kuyper van de doopsgezinden
verklaren dat zij waren „het verwaterd
nakroost van een op zijn minst achtens
waardig voorgeslacht", graag verzeker
de prof. Kooiman, dat de senaat der
Gemeentelijke Universiteit dr. Van der
Zijpp op zijn minst achtenswaardig
vindt.
In zijn dankwoord gaf dr. Van der
Zijpp uiting aan zijn dankbaarheid voor
de hem toegekende waardigheid, door
de alma mater, waarheen hij veertig
jaar geleden zijn eerste schreden richt-
Menno Simons zou een dergelijke on
derscheiding niet op prijs gesteld heb
ben. Immers kan men zich de aposte
len en profeten ook niet als doctores ho
noris causa voorstellen. Maar dr. Van
der Zijpp meende, dat men, nu de tij
den veranderd zijn, zich deze eer wel
mag laten welgevallen. Te meer omdat
zij tevens een hommage is aan de
doopsgezinde kweekschool. Hij sprak de
hoop uit, dat de banden tussen uni
siteit en kweekschool tot in lengte
dagen zouden voortduren.
Minister Cals noemde gisteren de
Amsterdamse universiteit niet slechts
de grootste universiteit van ons land.
maar ook de grootste rooms-katholieke
universiteit, vanwege het grote aantal
r.k. studenten. In een rede tijdens dit
329ste dies zei hij onder meer dat de
school eigenlijk opnieuw geboren is. De
nieuwe wet op het wetenschappelijk
onderwijs, die de G.U. van Amsterdam
ieen subsidie van 95 procent toekent,
Prof. M. Valkhof hangt de cappa opent; grote perspectieven voor de toe-
magna over de schouders van de komstige ontwikkeling van het weten-
zojuist doctor geworden ds. N. van schappelijk onderwijs in het bijzonder
der Zijpp. voor de universiteit van Amsterdam.
Waarom maakt God ons het leven toch zo moeilijk, vragen
we ons soms wat vertwijfeld af. God had het alles toch anders
kunnen leiden? Dat komt omdat wij bij geloof eigenlijk maar
al te vaak denken aan alleen maar een rustig, gemakkelijk
leven.
God geeft nieuw leven en leven wordt nooit sterk dan door
strijd. Daar denkt Jacobus aan als hij schrijft: „Houdt het
voor enkel vreugde, wanneer gij in velerlei verzoekingen
valt." God wil van ons geen kasplantjes maken, maar wil
dat wij „christenen van de koude grond zijn", die tegen een
stootje en een stormpje kunnen. Christus wil niet slechts dat
wij alleen maar bloeien in deze wereld, zoals de cyclamen
die voor Kerstmis in de kassen in de watten worden gelegd
om toch maar op tijd in bloei te staan. Het gevolg is dat als
zij in de huiskamers komen zij meestal met de kerstboom in
het vuilnisvat verdwijnen. Zij kwamen niet verder dan bloei.
God wil dat wij vrucht dragen. Onlangs hoorden wij een
stokoude predikant verzuchten: „Ik zou nog graag wat willen
blijven werken. Ik kan nog lang genoeg in de hemel zijn."
Hij had iets begrepen van de geweldige taak die wij op aarde
hebben te vervullen. Maar tot vrucht dragen komen we alleen
als we de stormen hebben leren trotseren. Daarom zegt
Paulus: Alle dingen werken mee ten goede voor hen die
Twee beurzen in Utrecht
Jaarbeursgebouw aan het Vredenburg in Utrecht worden gehouden,
moogt U vrij binnenlopen. U ziet daar dan het nieuwste op het gebied
van koffers en lederwaren èn op het bonte terrein van de souvenirs.
Maar als we zeggen: het nieuwste, dan moet U daaruit niet con
cluderen, dat er waarlijk een schat aan nouveauté's te zien is, want
dan komt U teleurgesteld uit.
Het is gebruikelijk geworden, dat in
het begin van het jaar de zakelijke ma
nifestatie van deze beide groepen sa
menvalt en dat men dus in het gebouw
de tassen, de koffers en de veel
soortige étuitjes naar de eindeloze reek
sen molentjes, klompen, poppen-in-kle-
derdracht, lepeltjes en scheepjeslampen
kan drentelen.
Zoals altijd ontlokt het rondlopen over
de Souvenirbeurs meestal een lichte, of
misschien wel een zware zucht.,., want
de kitsch en de prullaria vieren daar
nog hoogtij en de pogingen tot
beter verantwoord souvenir te komen
blijven zwak en spaarzaam in de i
PLANOLOGIE
DeTijd DeMnasbode blijkt het
niet erg voorzien te hebben op planologen.
Het blad schrijft: „Minister Toxopeus heeft
onlangs verklaard, dat Amsterdam geen
gemeente mag worden met eesi grondg<
bied van Halfweg tot bij Weesp. Men i
geneigd te vragen: waarom niet? Is bet
een gemeente euvel Ie duiden dat
groeit? Moet de innerlijke kracht van e
in alle opzichten produktief centrum gcbi
ken worden door het samenknutselen v
een of meer half-agrarische randdorpjes
tot een karakterloze gemeente, welke de
„overstort", zoals de planologen de be
volkingsgroei fijntjes noemen, moet over
nemen? (Bedoeld zal zijn: „overloop" het
geen naar bepaalde maatstaven bere
kend het surplus aan bevolking in een
bepaalde stad of streek betekent redac
tie). De planologie is nog een zeer jonge
wetenschap, die gretig gebruik maakt van
het voorrecht van de jeugd om zich te ver
gissen. Wie de geschiedenis van de plano
logie der IJsselmeerpolders bestudeert
schrikt van de vrijmoedigheid waarmee dt
planologen voor vele essentiële fouten uit
komen. Enige argwaan jegens de laborato
riumprobeersels van de planologen zou ze
ker een minister passen. Die geldt in hel
hijzonder voor de Bijlmermeerkwestie, die
thans de gemoederen bezighoudt. Hel pro
bleem, dat zich voordoet, is volkomen
nieuw. Een interessant studieobject voor
planologen, maar niet voor hen alleen. Hel
gaat hier niet om de planning van dorpjes
in een nieuwe polder maar om de ont
plooiing van de grootste en vruchtbaarste
stadsgemeenschap van ons land. Bij zulke
belangen kan men geen risico's n«
Duidelijker gezegd: de bouw van een
deel van 100.000 inwoners (ten bate
Amsterdam - redactie) kan men niet los
rukken van een groot en zorgvuldig uitge
balanceerd geheel om het toe te v
wen aan twee dorpen die van toetei
blazen weten. Een mislukking zal misschien
enige planologen wijzer maken, m
de schade zal dan niet meer ongedi
kunnen worden gemaakt. De achterdocht
jegens de grote stad is een typisch ke
merk van de nogal provinciaal getinte N
derlandse planologie. Men schermt dai
dreigend met New York en Londen, ter
wijl er in ons land nog zelfs geen stad
i te vinden is",
o 1 k geeft commentaar
rt „Lib
dat het Studie
doen Verschijnen. Ö.m. wordt er
geschreven: „Eerlijk gezegd treft
dit rapport het accent dat op de eigendom
wordt gelegd. De eigenaar lijkt n
tellen dan de boer. Dikwijls zijn zij
En tóch.... het ligrt niet in de eerste
plaats aan de fabrikanten van r
souvenirspul. We vroegen het deze
gene fabrikant zelf: „Hoe vindt U
uw eigen produkten?" en
kregen steevast >e horen: „Tja,
zou ze zelf niet in huis willen heb
ben.... maar de mensen blijven ér
gek op. souvenirproduktie, dat is kei
harde business".
Hierbij gaat het dan om scheepjes
met fel-beschilderde plastic zeilen: het
scheepje zelf een drukgeverfde klomp,
de zeilen voorzien van kakelbonte mo
lentjes-met-landschapjes en tulpen en
liefst nog een onwaarschijnlijk boerin
netjes erbij geplakt, of om bossen tulpen
met-lam pjes-erin, om drukke onechte
schelpendoosjes of een roze plastic te
levisietoestelletje met een wekkericlokje
en een mal vogeltje... ofwel om druk-
versierde Schwarzwald-koekoekklokji
of Zwitserse (al even onwaarschijnlijk
opgesierde) weerhuisjes... waarop dan
vrolijk „groeten uit Holland" of zoiets
staat vermeld.
Al dat kakelbonte, snoepgoed-zoete of
gewoon maar foei-lelijke kan men stand
na stand aantreffen op de souvenir-
beurs... en het gaat grif van de hand.
„De mensen willen het", is het motto
en als U het niet gelooft, kijkt U dan
maar eens hoe druk in de vakantietijd
het de talloze souvenirwinkels hebben...
De directeur-generaal voor de mid
denstand en het toerisme, die gister
ochtend bij de opening van de dubbele
beurs sprak, wond er in deze ook geen
doekies om en kritiseerde ronduit het
gehalte van „het souvenir". Hij ver
weet de industrie niet de smaak van de
Verheugend constateerde hj, dat
ook nog wel iets anders is dan dit
(al Is sinds 1955 de handel in popu
laire souvenirs vrijwel verdubbeld)
en hij achtte de tijd rijp om tot her
nieuwde actie in deze voor het betere
souvenir over te gaan. „Ik nodig Uw
organisatie uit om in deze uit de be
slotenheid van eigen kring te stappen
en in overleg te treden met bijv. het
scheppend ambacht, de organisaties
voor het toerisme en de ANVV"
zeide hij.
TOCH WEL IETS
Toch zagen we tussen de traditionele
souvenirs wel enkele betere dingen. Be
halve het Delfts blauw, dat altijd een
mooie herinnering aan Nederland vormt,
evenals het zilveren theelepeltje, waren
er aardige keramiek-produkten.
Iets nieuws was het moderne thee
kopje met artistieke bewerking in een
gestyleerd tulp- of molen-motiefje dat
het op zo'n manier wel doet, en een
fraaie sortering in glazen asbakjes,
broodschaaltjes e.d., ook met mooie mo-
Erg aardig en van dubbele herinne-
ringswaarde zijn de kaasplankjes met
tegels (ook van Delfts blauw) die frisse
voorstellingen vertonen. Er komt steeds
meer sortering in deze kaasplankjes, die
ook origineel van vorm zijn.
Tussen veel te bonte souvenir-hoofd
doeken (de grote internationale mode)
zagen we er ook enkele heel mooie, in
fletse kleuren bedrukte-witte zijde.
De lederwarenbeurs vond zijn voorlo
pers in enkele exposities van de indus
trie en dus wisten we al dat voor dames
tassen brede schakeringen bruin, samen
gaande met lange modellen, favoriet
zijn. Maar we zagen ook aardige tas
sen van mandwerk, bedoeld om de nog
zo geliefde boodschappenmandjes te
vangen en tussen de talloze soo
étui's viel nu op een aardige collectie
open étui's voor zonnebrillen, die men
op het dashbord van de auto kan zet
ten zonder dat ze omvallen.
Ook blijkt, dat er steeds meer werk
wordt gemaakt van picnickoffertjes
van heel lichte vliegtuigkoffers in nylon
of enkalon.
Wat de lederwaren- en koffer
industrie betreft gaan de zaken
wel vooruit, maar is het, volgens
de heer P. L. van der Pluym, voor
zitter van de adviescommissie voor
deze branche, hard nodig dat het
persoon verenigd. Maar heel vaak is
eigenaar verpachter. Soms verpachter
het groot. Soms verpachter aan kinderi
die later de plaats hopen te erven. 1
herverkaveling moeten de eigenaars me
invloed hebben. Waarom niet de grondge
bruikers? Waarom, nu de ruilverkavelingen
steeds meer streck-reorganisaties worden,
niet de bewoners van de streek? De grond
in de IJsselmeerpolders dient verkocht
Voor twee negers
en 7400 blanken
geen colleges
Ondanks het feit dat 3000 van de
7400 studenten van de universiteit
van Georgia, een Amerikaanse
staat die wil vasthouden aan het
systeem van apartheid op de scho
len bij het congres een petitie heb
ben ingediend om hun universiteit
niet te sluiten, heeft de goever-
neur Ernest Vandiver dit drasti
sche besluit toch genomen. Hij wil
twee negerstudenten buiten de
deuren houden van deze staats
universiteit die reeds 175 jaar be
staat.
Daarmede is de strijd om de rassen
scheiding op te heffen op de scholen
de middelbare scholen verplaats naa:
universiteiten.
Aan deze maatregel ging een juridisch
gevecht vooraf dat begonnen was toen
twéé negerstudenten, de 18-jarige Char-
layne Hunter en de 19-jarige Hamilton
Holmes zich bij de pedel van de univer
siteit hadden laten inschrijven. Dc dag
verliep op de universiteit betrekkelijk
rustig. Slechts 200 blanken keken zwij
gend toe, toen de twee kleurlingen zich
bij het administratiegebouw kwamen
melden. De 7400 blanke studenten liepen
niet weg uit de collegezalen.
dan de studenten zelf. Onmiddellijk werd
besloten een wet voor te bereiden, die
het gebruik van staatsfondsen voor scho
len en universiteiten, waar de rt
schelding is opgeheven, verbiedt.
1 Tijd winnen
Om tijd te winnen werd onmiddellijk
bij het gerechtshof een verzoek ingediend
om het besluit de universiteit van Geor-
eens tot samenwerking komt. Oor
zaak hiervan is waarschijnlijk het
grote aantal familie-ondernemin
gen, dat moeilijk een gedeelte van
de zelfstandigheid kan prijsgeven.
Er- dient nu echter rekening te
worden gehouden met de econo
mische samenwerking tussen de
EEG-landen en dan is samenwer
king in eigen land toch wel in de
eerste plaats geboden.
Een origineel
derland: een kaasplankje met
een blauwe tegel.
1 Nu A
i krach
tige zelfstandige boerenstand op goed
kavelde moderne bedrijven. Waarom wil
men de mogelijkheid scheppen om door
vererving en verkoop op den duur de si
tuatie minder gunstig te maken? Het rap
port koppelt het subsidiebeleid wel aan een
structuurbeleid. Maar het bevat geen plan
om tot een economisch verantwoorde struc
tuur van onze landbouw te komen. Daar
van wordt de structuurcommissie afgehou
den door op beslissende ogenblikken dc
eigendom en het recht van dc eigenaar
boven de belangen van de boer en dc
grondgebruiker te stellen".
R.k. bisschoppen zeggen
gia open te stellen voor negerstudenten
op te schorten tot eind maart. De fede
rale rechter W. A. Bootle zette er haast
achter en aanvaardde het verzoek.
Gejuich ging op in de wetgevende
vergadering, waar de goeverneur zei:
„Er zal u een amendement worden
voorgelegd dat ten doel heeft elk
kind van Georgia de garantie te geven
zijn door God gegeven recht op
vrijheid van omgang". Onder geen
enkele omstandigheid zal hij of zij
gedwongen worden een school te be
zoeken waar ontoelaatbare omstandig
heden bestaanKennelijk is de
ezigheid van twee negerstudenten
onder T400 blanken dus in Georgia een-
ontoelaatbare omstandigheid.
Gesloten
Maar het wetgevende gejuich ver
stomde spoedig, want nauwelijks enkele
uren later besloot de rechter van het
federale hof van appel het besluit van
rechter Bootle ongedaan te maken. Deze
rechter beval dat de studenten onmid
dellijk tot de collegezalen moesten wor
den toegelaten. Toen ging de staat weer
in hoger beroep bij het hof van appel in
New Orleans. Voorlopig is echter de uni
versiteit voor een week gesloten, om de
twee studenten buiten de collegezalen te
kunnen houden. Dat 7400 blanke stu
denten daardoor in hun studie gehinderd
worden, hindert de goeverneur Vandiver
het geheel niet
De paus zoekt een „innerlijke
zuivering en hervorming van het
leven der Kerk" hebben de rooms-
katholieke bisschoppen zondag in
hun kerken door middel van een
herderlijk schrijven gezegd. Deze
officiële kerkelijke brief aan de ge
lovigen had betrekking op het ko
mend Tweede Vaticaanse Concilie.
In dit schrijven werd tevens een!
mandement aangekondigd, waarin
nader op dit concilie zal worden
ingegaan. Tevens worden de gelo
vigen opgeroepen tot gebed.
Vier werkelijk betrouwbare middelen
helpen elkaar en.doen wonderen I
4 geneesmiddelen, elk afzonderlijk al
wereldberoemd. Tezamen in één tablet
verenigd, ondersteunen zij bovendien el-
kaars werking, waardoor deze nóg krach
tiger is dan kon worden verwacht. De
combinatie Chefarine „4" doet werkelijk
wonderen en brengt vaak baat waar
andere middelen falen!
Tegan pijnen en griep. Geschikt voor de gevoeligste maag,
want die wordt beschermd door het bestanddeel Chelarox.
20 tabl. 10.80. Voordelige gezinsverpakking 100 tabl. f3.60
Lieve Mar ja
„Donkey was able only to read his own name, so he often
wondered what Marja was writing about. Lettersof course, to
some strange animal and a very clever animal too, because
only very clever animals can read letters. He was terribly
jealous. Looking at his short-haired mistress he thought of
some way to tell her he was angry, but he didn't, after all,
because he knew that Marja thought he could not speak, and
so she never listened. She had conversations, however, with
a spider called Sybille, an old girl full of hairs, with a piercing
little voice and at least six hands. Donkey didn't like her, but
he loved Marja, though he often wished her hairs were a bit
longer. He sighed and tried to think. „Surély she is writing
to a cat," he thought, „a big, black cat who thinks he's the
boss, a cat who reads her letters with big, green eyes...." He
tried to put his arm down, to tell her to stop, but his arm
was too stiff, and he nearly fell from the table
Dit is het begin van de Donkey-roman, een triest begin,
hè? Het kan nog beter worden, alles valt mee en aan zijn ja
loersheid komt een happy end, natuurlijk, maar zover zijn we
nog niet. Wat denk je, er is best een echt boek te maken
van Donkey en Sybille en ons en de Panda en Pierrot en de
kip Gijs en alle andere lieve dieren, geloof ik (maar dan moe
ten we ook een paar slechte dieren invoeren, de kip Gijs bij
voorbeeld, die heeft toch al zijn naam tegen....) Een Engels
boekje, dat we dan naar de Penguinbooks-uitgever sturen, en
het wordt een bestseller, met elk jaar tien herdrukken, en
honderd pond per herdruk, stel je voor, dan worden we rijk,
dank zij Donkey. Bedank hem vast voor me, jaloers mannetje
met z'n opgestoken arm die hij niet meer naar beneden kan
Ja, ik rook wel, alles door elkaar, sigaretten en sigaren (die
zijn fijner, maar ik ben meestal te arm om ze zelf te kopen)
en de pijp (mijn vierde pijp, een heel kleintje) dat is het
goedkoopst. Op 't ogenblik leer ik ook draaien, je weet wel
shagjes met rare plukken aan de uiteinden, maar dat komt
door mijn onhandigheid. Je kunt bruine vingers een beetje ver
mijden door telkens van „rookhand" te wisselen, soms denkt
iedereen dat ik links ben. Als je nog niet goed bent begonnen
kun je het beter helemaal niet leren, ik vind het heel aardig
van je dat je moet nadenken als je rookt, veel aardiger dan
bruine vingers hebben.
Zou jij de plaatjes kunnen tekenen voor ons Donkeyboek? Ik
zeker niet, ik ben alleen goed in het imiteren van de tekeningen
van heel kleine kinderen, je weet wel met allemaal rondjes en
harken voor do armen en benen, maar het zielige is dat ik
het echt niet beter kan, alleen zó. Er is niets aan te doen,
maar ik zou heel graag cartoons willen tekenen, grapjes over
insecten, duizendpoten vooral, daar is al veel over getekend
maar er is ook nog veel meer over te maken. En cartoons
over zielige mannetjes, die altijd alles verkeerd doen, zoiets
ils Ferd'nand maar anders, niet zo krampachtig.
Dag, lieve Marja, ik kan niet beloven dat het weer lente
wordt, maar ik denk toch van wel, als de dassen hun winter
slaap gaan houden zetten ze eerst de wekker klaar, afgesteld
op „LENTE", hebben ze me vroeger verteld, en als ze dach
ten dat het dit jaar geen lente zou worden, zouden ze vast
niet naar bed zijn gegaan, weet je? Want dassen zijn heel wij
ze dieren.
DAG, JE PETER
eigen en bijzonder karakter zal dra
gen. In het verleden hebben deze kerk
vergaderingen zich hoofdzakelijk bezig
gehouden met het beschermen van de
kerk tegen ketterij, met het herstel van
vrede en eenheid van de christenen onder
elkaar en met de herziening van de
kerkelijke tucht.
Dit komend concilie echter zal het ant
woord moeten geven op de vraag: Wat
dient er te gebeuren wil de kerk steeds
zijn zoals Paulus dat heeft ge
noemd zonder vlek en rimpel, zodat
kerk van Christus; wij hebben getracht
haar trouw te zijn, en wij hebben aan
de Heer genade gevraagd, dat zij altijd
blijve zoals Hij haar heeft gewild. Het
concilie zal zich moeten bezinnen op de
roeping, die wij allen als christenen
hebben, en op de praktische beleving
het evangelie in onze tijd. Een tijd
die enerzijds een ongeëvenaard stoffe
lijke welvaart schenkt aan grote delen
de wereld en daardoor anderzijds
;n schrijnende tegenstelling des te
duidelijker de armoede en allerlei men
selijke noden van andere groepen vólke
rn aan het licht brengt.
De brief vervolgt dan dat het concilie
zich zal moeten bezinnen op een ver
nieuwde en verjongde beleving van het
christendom In echte trouw aan hetgeen
in het evangelie wordt voorgehou-
Even wordt de verhouding van dit
concilie tot de andere gelovigen aange
tipt in de woorden: „Dat dit concilie
zich uitsluitend met binnenkerkelijke
aangelegenheden zal bezighouden bete
kent echter geenszins dat de stem van
de gescheiden broeders niet zal worden
gehoord." De brief wijst dan op de in
stelling van het oecumenisch secreta-
Maar ook in deze brief doen de bis
schoppen geen enkele stap tot een beter
begrijpen van de gescheiden broeders,
zoals wij worden genoemd, te komen.
Want opnieuw, zoals zo vaak in het ver
leden worden de rooms-katholieke gelo
vigen als zij voor ons gaan bidden op
geroepen om te bidden: „Wij bidden u
ook voor degenen, die niet tot de ene
schaapstal van Christus behoren, opdat
zij, die de erenaam van christen dragen
ook inderdaad de eenheid bereiken on
der de zorg van de ene Herder".
Teleurstelling over
oecumenisch gedrag
Gereformeerde kerken
De Irish Evangelical Church heeft
zich, als lid van de Gereformeerde Oe
cumenische Synode, tot de Gerefor
meerde Kerken in Nederland gericht
met een schrijven waarin zij haar te
leurstelling uitspreekt over het feit dat
de Gereformeerde Kerken hebben beslo
ten lid te blijven van de Internationale
Zendingsraad, ondanks de voorgestelde
integratie van de Internationale Zen
dingsraad in de Wereldraad.
In het bijzonder was men er ontevre
den over. dat er zo weinig rekening
wordt gehouden met de aanbevelingen
van de Gereformeerde Oecumenische
Synode van 1953, waarin deze haar ker
ken adviseerde zich niet bij de Wereld
raad aan te sluiten en als ze al waren
aangesloten, hun positie opnieuw te over
wegen.
Een ander lid van de Gereformeerde
Oecumenische Synode, de Orthodox
Presbyterian Church van Amerika, heeft
al eerder een dergelijk schrijven aan
de Gereformeerde Kerken gezonden.
Dertien Amerikanen
bezoeken Lambarene
Dertien Amerikanen zijn onder leiding
van dr. Herbert Phillips, de president
van de Albert Schweitzer Pedagogische
stichting, per vliegtuig naar Lambare
ne gegaan, om er twee weken bij Al-
bert Schweitzer te logeren.
Bij het groepje zijn verscheidene hoog
leraren aangesloten, die het niet eens
zijn met de beginselen van de ethiek
en de cultuurfilosofie van prof. dr.
Schweitzer. Terwijl ze in Lambarene
zijn, willen ze hier 's avonds met hem
over spreken. Overdag zullen ze hem
helpen in het hospitaal.
Beruepingswerk
NED. HERV. KERK
Aangenomen naar Koudekerke (Zld.):
L. J. Altena te Steggerda.
Beroepbaarstelling: vie. H. M. Stam,
hervormde pastorie te Drimmelen is be
roepbaar; vie. J. Mansvelt, Eerste Oel-
laan 64 te Lisse is beroepbaar.
GEREFORMEERDE KERKEN
Beroepen te Wissekerke: M. V. J. de
Craene, kand. te Oosterbeek.
Aangenomen naar Kootwijkerbroek:
T. Lopers te Nieuw-Amsterdam.
Bedankt voor Coevorden: G. Sinia te
Spijk (Gr.).
CHRIST. GEREF. KERKEN
Beroepen te Den Helder: J. P. v. d.
Boomgaard te Thesinge.
Bedankt voor Aalsmeer: C. Verhagt
te Hilversum-C.
