cm.
„UW PROBLEEM IE HET ONZE"
evrouw
oeó
TIP-PARADE
deed op Nieuw Guinea wat haar hand vond om te doen
J*
Ck*
Een warme pyama
en andere
brieven
WEDSTRIJD OP „BLAD-ZIJ"
ZONDAG:
ZATERDAG 19 NOVEMBER 1960
ZO'N DOMME MOEDER
ZO'N DOMME VROUW
QP een dag kwam de heer Moes thuis met een enorme
bos bloemen. Geen gewone huis-tuin-en-keukenbloe-
men, nee 't was een joyeus boeket. „Wat zou daar achter
zitten....", vroeg mevrouw Moes zich af. maar ze zei (na
tuurlijk): „wat een schattige bloemen, dank je wel".
,,'k Zal het maar vertel
len". kwam de goede gever
al gauw over de brug toen
zijn fleurig geschenk in een
vaas werd geschikt. „We
gaan naar Nieuw-Guinea.
tenminste, als jij zin hebt"
en gespannen keek hij zijn
vrouw aan. Nu, al weer
ruim vijf jaar later, weet
mevrouw Moes nog. dat ze
toen ineens zo'n naar ge
voel in de buurt van haar
maagstreek kreeg en dat
ze eerst even moest zuch
ten, eer ze eruit kon bren
gen: „Naar Nieuw-Guinea
zeg je toch?". Het trok
haar eerlijk gezegd hele
maal niet aan. ze zou veel liever
maar gewoon huisvrouw in
Utrecht blijven. Ze is echter huis
vrouw in Nieuw-Guinea gewor
den. want, hoe gaat dat, niet
waar
Direkt moet daar worden bij
verteld, dat zij gedurende de
maanden van voorbereiding op de
reis in het zendingscentrum te
Oegstgeest wel grondig van ge
dachten is veranderd. Maar wat
wij vandaag echter zo prettig
vinden om te zeggen, is dat deze
vrouw van een C.N.V.-man daar
in dat verre stukje Nederland
veel meer heeft gedaan én kun
nen doen, dan zij zich ooit vroe
ger heeft voorgesteld, 't Klinkt zo
simpel als zij op dit moment
met verlof in Holland zegt:
,,'k heb er een paar vrouwen
clubs", doch daar blijkt meer
achter te zitten, dan wij ons hier
wel kunnen voorstellen. Die vrou-
Een klein, donker Papoes kind
je werd naar haar genoemd
Twee beelden ran een Papoea
gezin.Zo kun men ze op
A' ieuw-Guinea nog aantreffen,
ook dit is een Papoes gezin,
dat er keurig uitziet en een goed
lopende tvinkel heeft
r
,hf
!tJ*
)f2
d2
Een heerlijk warme pyama is in dit
kille jaargetijde altijd wel een welkome
aanvulling van de meisjesgarderobe.
Voor ons patroon lieten we daarom dit
maal de keus vallen op zo'n nuttig kle
dingstuk en wel speciaal voor de leef
tijden 9, 11 en 13 jaar. Het jasje is heel
eenvoudig en heeft een kraag, die open
en dicht gedrayen kan worden. Een
schuin opgezet borstzakje en een ge
strikte ceintuur geven het vlotte cachet
aan dit modelletje. En vervaardigen zal
ongeveer vier meter stof van 80 cm
breedte vergen.
Onder vermelding van nummer 328
is dit patroon aan onze bureaus ver
krijgbaar tegen betaling van 0.50 per
èn stuk. De patronen kunnen ook per post
;6t worden toegezonden. De prijs wordt
int dan 0.60. Dit bedrag gelieve u in post-
zegels te plakken op de adreszijde van
5. de briefkaart, waarop u uw bestelling
g doet. Plak deze zegel s.v.p naast het
aj gewone frankeerzegel. Bestellingen kun-
h8 nen tot en met 26 november worden ingezonden. Na die da-
turn kunnen wij geen opdrachten meer aanvaarden.
Mevrouw Moes met verlof in
Holland
wenclubs zijn namelijlc niet zo
maar onderonsjes 'al is het er
best gezellig)ze betekenen vaak
zo ontzettend veel in het leven
van menige Papoese vrouw. Zij
immers behoorde tot voor kort
eigenlijk nog tot de vergeten
groepen? „Die domme moeder
mijn domme vrouw char
mant klinkt het niet, maar in me
nig donker Papoes huisje raakte
die vrouw steeds meer en meer
op de achtergrond. De kinderen
gaan naar school, man en vader
heeft een of andere werkkring,
waarin hij vooruit kan komen,
maar moeder blijft thuis én
ze blijft dom, zo vinden dan man
en kroost en ze bekijken haar
met meewarige blikken. Wij hoe
ven niet eens zoveel fantasie te
hebben om, te begrijpen, dat die
vrouw en moeder zich steeds on
gelukkiger ging voelen, een ge
voel, dat vaak door de superieu
re houding van man en kinderen
nog extra accent krijgt. Kijk, en
dat is nu vooral de reden, waar
om mevrouw G. Moes-Jonk vele
uren van de dag niet thuis is. Dat
zij'de deur van haar woning in
Hollandia zo vaak achter zich
dichttrekt om „haar" vrouwen
iets te gaan leren. Geen ingewik
kelde zaken, wél broodnodige din
gen.
Voorbeelden
Om maar eens een paar voor
beelden te noemen: als de baby
op komst is wordt er nu een aar
dig uitzetje voor het kleintje ge
maakt. Vroeger, toen de clubs er
nog niet waren, wist men in de
verste verte niet wat een baby-
uitzetje was. Een vaak oude sa
rong werd en wordt nog wel ge
bruikt om de baby „aan te kle
den", maar daar de nachten op
Nieuw-Guinea behoorlijk koud
kunnen zijn, kwam sterfte onder
pas geboren kinderen maar al te
vaak voor, gewoon wegens ge
brek aan de nodige warmte. Of:
neem dat ogenschijnlijk aardige
lapje stof. waarvan een jurkje
werd gemaakt. Na één keer was
sen was er van dat jurkje prak
tisch niets meer over en zat het
andere wasgoed onder de vlekken
en kringen, omdat dat nieuwe
jurkje zo afgaf Mevrouw
Moes heeft intussen met behulp
van dia's een strip samenge
steld. die de Papoese vrouwen
iets over wasbehandeling vertelt.
Denk daarnaast eens aan naaien,
koken, kleine kinderen verzorgen,
hygiëne, een beetje warenken
nis ach, er is zoveel, dat de
aandacht verdient. Wat voor ons
de meest gewone dingen van de
wereld zijn, behoort daar in Hol
landia voor menige Papoese
vrouw tot „het nieuwste van het
allernieuwste". De vrouwenclubs
nu zijn er om haar de helpende
hand te bieden. En nodig is dat
in de huiselijke wedloop naar ont
wikkeling. Niet langer hoeven ze
„die domme moeder, die dom
me vrouw van me" te zijn en dat
alleen al is mevrouw Moes héél
veel waard.
Ze startte met dit werk. toen
ie met een (klein) mondje
Maleis een blauwe maandag in
Hollandia was. Er bestond toen
één vrouwenclub. De echtgenote
van een zendeling, mevrouw
Kamma, vroeg mevrouw Moes of
zij niet wilde helpen en het
duurde niet lang of de ene club
na de andere kon worden opge
richt. Nu zijn het er intussen ze
ventien geworden en velen weten
wat „Kaum Ibu" betekent Op
het ogenblik behoort mevrouw
Moes. die vele initiatieven op dit
gebied heeft genomen, tot de
groep van zo'n twintig Europese
vrouwen, die zich ondanks hoge
temperaturen en met bijzonder
weinig financiële middelen inzet
om de Papoese vrouw iets te le
ren.
Reacties
Hoe die Papoese vrouwen hier
op reageren? We willen het met
één gevalletje demonstreren. In
een van de Papoese huizen
kruipt, zo moet u weten, een
kleine hummel over de vloer,
die is genoemd naar me
vrouw Grietje Moes-Jonk. Griet
je: een echt Groningse naam en
daarom heeft de „petemoe"
maar voorgesteld het kleintje
Margriet te noemen Margriet
Zeer binnenkort hopen wij
een hele pagina in onze krant
te wijden aan belangrijke fa
cetten rond Nieuw-Guinea. Op
sociaal-maatschappelijk en po
litiek gebied komt u dan heel
wat wetenswaardigs tegen. Wij
willen vandaag dan ook niet
vooruit lopen op wat er alle.
maal over Nieuw Guinea zal
verschijnen. Wél willen wij u
graag kennis laten maken met
een Nederlandse vrouw, die in
het leven van vele Papoese
vrouwen heel wat betekent,
'n Maatschappelijk werkster
of verpleegster, die daar in
dat verre stukje Nederland
een wat men noemt „bezoldig
de baan" heeft, is zij geens
zins. Zij Is „gewoon maar een
huisvrouw", die met haar man
meeging toen deze als advi
seur van het Chr. Werknemers
Verbond werd uitgezonden.
is een geliefde bezigheid tijdens de wekelijkse bijeenkomsten t
nodig biedt mevrouw Moes de helpende hand.
i de vrouwenclubs. Zo
Even inhaken op
Maria, zo heet thans dat kleine
donkere kindje, dat is gedoopt in
een mooie doopjurk van haar.
die wel een beetje trots was op
dit gebaar.
Dat er daarnaast ook wel onbe
grip heerst onder die verschillen
de vrouwen, wordt logisch als
men weet. dat dit Europese team
te maken krijgt met eeuwenoude
gebruiken en tradities. Daar is de
angst om een tweeling te krijgen
bijvoorbeeld. Een van die twee
kinderen moet dan zonder twijfel
van een boze geest zijn bezeten
zo wordt voor vast aangenomen.
Hoe moeilijk kan het zijn dit
„recht te praten". Bijna ontroe
rend wordt het dan als je hoort,
dat tijdens een in het kader van
een gezinsweek georganiseerde
wedstrijd een vader een eerste
prijs wilde halen met een
glazen bedje. Tijdens die wed
strijd ging het er onder meer om
een goed, muskietenvrij bedje aan
„de jury" te kunnen laten zien.
De tweeling, die een tijdje in de
couveuse had gelegen, werd toen
aangetroffen in een bedje met
glazen wanden. „Want dat was
toch wel het je van het" vond de
jonge vader. Een prijs heeft hij
gekregen al was het alleen
maar omdat beide kindertjes nog
leefden en er niet eentje „plotse
ling gestorven" was. (Lees: dood
gemaakt vanwege de boze geest).
Problemen
Zo wordt men er met allerlei
zaken geconfronteerd. Ook met
„moderne problemen", zoals het
opvangen van Papoese meisjes in
een stad als Hollandia. Mevrouw
Moes is dan ook bijzonder geluk
kig met het clubhuis voor meis
jes in de Europese woonwijk,
waar de opgroeiende, vrouwelijke
jeugd wordt bezig gehouden En
dat is toch altijd beter dan het
slenteren over straat met alle ge
volgen van dien.
Over een paar maanden gaat
dit Nederlandse echtpaar weer
terug naar een land. dat hen lief
is geworden. De heer Moes zal er
weer druk bezig zijn met zijn
taak: het vakbeweging-minded
maken van werknemers. Me.
vrouw Moes zal weer de „gewo
ne huisvrouw" zijn, maar een
huisvrouw, voor wie je respect
kan hebben. „Ik heb er een paar
TWEE brieven, beiden van ge-
J huwde werkende vrouwen,
werden me deze week bezorgd,
en zij alleen al laten zien dat wij,
door over de gehuwde werkende
vrouw te schrijven, nog niet een
honderdste deel van dit „pro
bleem" overzien. De bezigheden
verschillen telkens, de zorgen zijn
andere, en geen vrouw is gelijk
aan haar werkende mede-zuster.
Maar laat ik eerst de brieven
hier mogen aanhalen. Mevr. J.-D.
schrijft: „Al enige tijd heb ik ge
dacht dat dc vraag omtrent de
gehuwde werkende vrouw om de
hoek van de Open Brief zou ko
men. En ik nam me voor daar
van dan ook het mijne te zeggen.
Het kan velen helpen als zij we
ten hoe niet alle moeilijkheden
van de baan zijn als men gaat
werken buitenshuis, en hoe die
tóch in onderlinge saamhorig
heid weer tot een oplossing kun
nen komen.
HET was met ons, mijn man en
mij, zó: voor mijn huwelijk
werkte lk twee jaar op een kan
toor waar ik mijn man leerde
kernen. Wij huwden en ik bleef
voorlopig voor halve dagen totdat,
naar ik hoopte, er een baby zou
komen. Ik vond het wel fijn
's morgens samen naar ons werk
te fietsen bijna drie kwartier,
want we wonen in een buitenwijk
je was er lekker vroeg bij en
voelde je fris, en kwam ik dan
om ongeveer 1 uur thuis, dan was
er nog een zee van tijd om alles
voor de avond klaar te maken.
Toen werd er iemand ziek op kan
toor en vroeg men mij ook 's mid
dags te komen. Het was juist in
een tijd dat ik mij afvroeg waar
om ik geen baby kreeg. Het lokte
me wel aan wat langer te blijven.
pjET GEBRUIKELIJKE BABBELTJE aan het begin van onze
tip-rubriek is vandaag bij uitzondering vervallen, omdat er
té veel brieven waren, die om een reactie vroegen. Vandaar
dus even dit berichtje.
IN DE EERSTE PLAATS wil ik u vragen in het vervolg geen
tips meer te sturen naar aanleiding van vragen, die zijn be
handeld in onze dagelijkse rubriek „Uw probleem is het onze".
Ook deze week kwamen er weer behoorlijk ivat brieven binnen,
die nader op een of ander punt uit de rubriek in gingen. Al deze
post heb ik doorgestuurd naar hen, die deze vraag-en-antwoord
hoek samenstellen, zodat u te zijner tijd uw brief wel behandeld
zult zien.
Als ik steeds op al die vragen
zou moeten ingaan in de vorm
van ontvangen tips. zouden de an
dere „tip-brieven" nog langer
blijven liggen en dat is toch voor
niemand prettig. Dus als u iets op
het hart heeft in verband met de
„Problemen-rubriek", dan graag
links boven op uw enveloppe „Uw
probleem "enz.
Uitzondering
Eén uitzondering wil ik nog
maken voor de vraag over de be
slagen ruiten, omdat we daar vo
rige week in het zondagsblad iets
over gezegd hebben. Twee idee
tjes kwamen er namelijk binnen,
die we dan als sluitstuk maar zul
len noemen. Een lezeres adviseert
s avonds de gordijnen voor het
slapen gaan open te trekken, wat
het beslaan wel eens wil voorko
men. Een andere lezeres zegt:
„Zorg voor goede ventilatie, dan
heeft u er ook geen last meer
van". Zij doet 's nachts dc ka
mer-gang-deur open en zet altijd
een lucifersdoosje in tussen de
klep van de brievenbus, zodat de
ze openstaat. Door de „trek" blij
ven de kamers fris en beslaan de
ruiten niet. Wie 's nachts een rek
met luiers in de kamer te drogen
hangt, kan deze methode ook toe
passen. daar de lucht anders veel
te vochtig wordt. Al die nattig
heid kan nu via de brievenbus
ontsnappen.
Hakken
En hierbij wil ik het maar la
ten wat dit punt betreft. Wel kunt
u natuurlijk altijd blijven inhaken
op reeds geplaatste tips, ofschoon
die verbeterde of „er op lijkende"
nieuwtjes niet worden geho
noreerd met ons boek „Tip-Pa-
radeMaar, dat wist u waar
schijnlijk al
Dan nog even een paar andere
brieven. Na het naaldhakken
nieuws, onlangs in onze tip-strip
verschenen, kwamen er nog ver
schillende andere hakken-idee-
ijes binnen. Eén ervan gaat 'dus
niet-gehonoreerd) mee; de andere
vond ik nogal bekend.
Suède
vrouwenclubs" zegt zc zo langs
haar neus weg. 't Is echter werk.
dat haar dagen bezet houdt cn
soms ook dc avonden nog vol
maakt. Maar: Is het allemaal niet
meer dan de moeite waard, zo
vindt zc zelf? En daar kunnen
wij én die vele Papoese vrouwen
alleen maar „Ja" op zeggen.
Deze ene tip nu heeft betrekking
op licht beige suède schoenen. Ka
le plekken op de hakken van dit
suède worden onzichtbaar door
een nogal tijdrovende methode,
die een paar goede schoenen
niettemin wel waard is. In een
koekepannetje wordt wat talkpoe
der licht bruin gebakken in dezelf
de tint als de schoenen. De hak
ken maakt men nat en met een
zeefje strooit men dan het poeder
over de hakken heen. De hakken
laten drogen en intussen de rest
van de poeder mengen met krijt
«half om half) en dat weer even
bruin laten worden. Met wat wa
ter van d't mengseltje een papje
inaken en hiermee de schoenen en
hakken inwrijven. Weer laten dro
gen en u heeft weer een paar keu
rige schoenen.
Een Rotterdamse briefschrijf
ster wil ik vervolgens even ver
tellen, dat plak-plastic al een paar
jaar te koop is in grote warenhui
zen en tal van andere zaken,
waarna ik dit stukje wil beslui
ten met het geven van een „hint"
aan mevrouw Preynen (heb
ik uw handtekening goed ontcij
ferd?) uit Rotterdam. Ik mag
aannemen, dat u er intussen in
geslaagd bent uw zoontje te „be
vrijden", al of niet met aceton.
Zadelpijn krijgt men, althans dat
dacht ik, als men zélf fietst, maar
zo uw zoontje er, al achterop zit
tend, óók last van heeft: wat
denkt u van een lekker kussentje
in het zitje? Overigens, als u eens
een aardige tip weet, dan krijgt
u zoals bekend het boek
„Tip-Parade" toegestuurd. Daar
staat o.m. een uitgebreide vlek-
ken-tabel in. Lijkt me voor uw
probleem een begerenswaardig be
zit. Ben benieuwd naar liw tip...
Voor een pittige soep
Gebruik ook eens
„daon salam"
In bijna iedere keukenkast is
«el een busje of zakje met ge
woon laurierblad te vinden, maar
het Javaanse laurierblad, dat dc
welluidende naam „daon salam"
draagt, kennen niet zoveel huis
vrouwen En toch zou het best
een belangrijk plaatsje in iedere
keuken kunnen innemen. Het
geeft namelijk niet alleen rijstta
fel-bijgerechten zo'n karakteristie
ke smaak, dit salam-blad doet het
ook uitstekend in soepen en bouil
lons, waarin het meegetrokken
kan worden. Het maakt de soep
weer eens anders dan anders, al
leen gebruik „daon salam"
met mate. anders wordt de soep
gauw al te pittig. Een heel klein
•tukje is meestal al voldoende.
bijna drie duizend brieven
ALS U HEBT MEEGEDAAN aan onze wedstrüd in drie etappes op
„Blad-Zü" suit u misschien wel willen weten hoe het er op 't
ogenblik mee staat. Goed, om niet te zeggen: uitstekend! Het aantal
inzendingen Is boven verwachting, want ofschoon de opgaven soms
geenszins gemakkelijk waren en het hier een wedstrijd betrof, die
menigmaal behoorlijk wat inspanning cn moeite vergde, hebben hon
derden en nog eens honderden lezeressen pen en papier gepakt om
hun antwoorden op te schrijven. Het aantal brieven bedraagt op
een haartje na drie duizend, een resultaat, waarop we echt wel
een beetje trots zijn
De jury heeft intussen het grootste werk achter do rug, zij Is
zogezegd bezig met de laatste loodjes. Zoals beloofd komt u vóór vijf
december op onze vrouwenpagina de uitslag tegen, dus is het zaak de
eerstvolgende zaterdagen „Blad-Zij" niet over te slaan.
Natuurlijk moesten toen de bood
schapper, in een draf gehaald,
het strijkwerk 's avonds gedaan
worden, de huishouding 's mor
gens vóór het weggaan op orde
zijn met allerlei briefjes in mand
jes voor melkboer en bakker,
maar het ging. Achteraf weet ik
dat ik wegliep voor mezelf, wég
voor gepieker, onzekerheid. Maar
aan iets had ik zo
gauw niet gedacht:
dat ik niet meer al
leen besliste en al
leen piekerde. Ik had
een man aan mijn
zijde. En hij zei op
een keer: „Wat doe
Jt nu eigenlijk.
Als lk ln het begin
thuiskwam vond ik
een blijde uitgeruste
vrouw, we hadden
heerlijke avonden.
Nu ren en draaf je in
en uit, vliegt om vijf
uur van kantoor
naar winkel en wat
hebben we ervoor?"
TVTATUURLIJK moest ik hem gc-
1 lijk geven Al het werk dat ik
nu verrichtte, werd me te zwaar,
ook dat van de morgenuren. Wat
ben ik blij dat ik hem heb. We
doen het nu weer kalmer aan. En
genieten van onze avonden. Als
de middag me te lang valt, nodig
ik eens een buurvrouw op een
kopje thee. of ga op ziekenbezoek,
schrijf brieven, enzovoort. En dol
graag zal ik, als ik een baby
heb. de dag „zoek" brengen met
al die kleine, huiselijke dingen die
me vroeger zo van minder belang
schenen. Maar zolang dat niet zo
is. ben ik blij met mijn werk, blij
met mijn, leven zoals het nu is."
ZOVER onze eerste briefschrijf
ster. Nu de tweede.
„Ik was zevenendertig jaar
toen mijn man door een ongeval
zodanig werd verminkt dat hij
voorgoed invalide bleef. De oud
ste van onze vier jongens was
dertien jaar. de jongste zeven.
Het leven begón pas. Ik zal u niet
beschrijven hoe we de slag opvin
gen: pijn en tranen, wrok, ja-
loers-zijn op anderen, soms vrede,
soms verzet, hoop en wanhoop.
Na niet al te lange tijd drong het
tot ma door dat men iets van my
verwachtte: mijn man liet eens
een woordje vallen, familieleden
begonnen langs hun neus eens
over kansen op werk te praten
en ik realiseerde me dat zij mij
bedoelden. Ik? Ik had gedacht
dat in dc komende jaren slechts
de vier muren van mijn huis mijn
werk zouden begrenzen. Met een
klein pensioen en nog iets extra
zou ik moeten zien
rond te komen, zou
ik mijn man verple
gen, en naaien en
werken voor de jon
gens. Maar ik had
biologie gestudeerd
voor mijn huwelijk,
was wel niet geheel
klaargekomen, eer
der getrouwd dan
mijn studie af was.
maar tóch was het
iets waard in deze
tijd.
Ik moet u zeggen
Christine, dat ik er
totaal geen moed
voor. had. Ook
dat nog! Nóg een
taak erbij. Wie weet
honderd kinderen extra, misschien
reizen, een vak bijhouden, mis
schien' nog studeren ook! Ik kon
het met ik vertikte het. Maar het
moést, dat zag ik al gauw, wilden
wij de jongens dezelfde mogelijk
heden geven die wij zelf hadden
gehad. Och. en op een goede dag
begon je dan maar. O, helemaal
niet bruisend van levenslust. Als
ik lachte voor de klas, huilde ik
van binnen. En ik heb wel eens
alles lopen vervloeken toon ik naar
de trein liep en thuis mijn kleine
jongen ziek lag. Wè! hadden wij
hulp maar dat is nog niet hetzelf
de als een moeder! En wonderlijk,
toen kwam er van alle kanton ze
gen. Mijn man allereerst kwam
geestelijk tot een blijde overgave,
en is de zon in huis, overhoort de
jongens, knutselt, wijst ze on mooie
dingen als ze hem rondrijjei
zit in een wagentje), kijkt
alitijd vrolijk als ik thuiskom.
]~)E jongens maken het best
en ik ben van de school
gaan houden. Het werk, dat
me tot een last was, is me
een troost geworden, het
weerhoudt me van gepieker,
en adj ik thuiskom, heb ik
i (hij
altyd wat te vertellen, net als
mijn man vroeger. Laatst zei mijn
man, en daarmee wil ik eindigen:
„Ik geloof dat ik je zo liever neb
dan toen je vijfentwintig was; toen
was je lief en mooi en ik was dol
op jc: nu ben je méér: al ga je
uit huis, al werk je als een man,
je bent duizendmaal meer vróuw."
En dat laatste woord zei hij met
een streep eronder!"
Ja. lezeressen, die streep kan
ik hier niet trekken. Maar u ziet
hem allemaal. En ik denk niet
dat er iemand is die dit niet be
grijpen kan. Eén ding valt me
op: deze beide briefschrijfsters
hadden iets geleerd vóór hun hu
welijk dat hun later niet alleen
van pas kwam, maar bovendien
vreugde gaf. Het versterkt me in
de mening dat we onze dochters
zoveel mogelijk moeten laten le
ren. Niet altijd in de zin van:
kennis vergaren. Maar leren haar
mogelijkheden te zien en te ont
wikkelen. Dat levert altijd winst
op. Naar buiten en naar binnen.
En dan een tweede ding dat me
opvalt: mevrouw J. zegt van dat
's morgens naar je werk gaan:
je was er lekker vroeg bij. Maar
zo is niet iedereen, en met ieder
een hoeft te denken dat dat nu
het ware is. Ik ken inderdaad
vrouwen, en u ook denk ik, die
om negen uur 's ochtends al een
stuk werk verzet hebben, en daar
van genieten, en ik zou zeggen:
als zij daaraan niet verslaafd zijn,
is het goed. Maar ik ken ook wel
iemand die om tien uur 's mor
gens nog vrolijk in pyama en
house-coat rondzwabbert, zich uit
gebreid netjes maakt, daarna een
feestje maakt van een kopje kof
fie en dan aan het werk gaat
tot drie uur. vier uur 's middags
in een tempo, en zóveel verricht,
dat al die „ijverigen" van 's mor
gens vroeg op apegapen zouden
hggen. Het is maar hoe je bent.
Kijk u niet blind op die flinke die
en die, op haar die u voorbij-
race't. op haar die nu al de was
ophangt, op haar die nu al gaat
winkelen ze doen het niet bé
ter, ze doen het alleen anders.
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIH£
I van u envóór u I
3 Zoals u elders op deze pa-
glna kunt lezen, waren er de- |j
it week zoveel „inhaak-brie-
ven" bij de tlp-post. dat ik er
3 maar een apart stukje van |j
heb gemaakt. Anders zou de 3
1 helft van de ruimte al „op"
E zijn eer we met de eigenlijke
tips konden beginnen. En ik
heb al soveel „ongeduldige"
briefkaarten binnen gekregen
j§ met „Heeft n m'n tip soms E
3 niet ontvangen. Ik ben 'm ten-
minste nog niet tegengeko-
men!er op, dat ik er dat E
E niet op durfde wagen
E Het eerste advies van deze E
E week gaat oven
4.HI.I* f.EKItl LD BONT
Voor het geval u in het
1 bezit bent van een kraag van
grijs gekruld bont (Indisch
lam), welke als garnering
3 dient, dan bent u misschien
geïnteresseerd in de tip van
E mevrouw P. Moerman-Pols-
E graaf uit Capelle aan de IJs-
3 sel. Zij had ook zo'n kraag,
3 die erg geel was geworden cn
er niet acceptabel meer uit-
zag. Er bleek ogenschijnlijk
weinig aan te doen te zijn, tot
ze op het idee kwam de kraag
er af te tornen en te wassen 3
in een lauw, bijna koud sopje 3
van shampoo blondine. Na
goed uitspoelen, op juiste
vorm rekken en tussen twee
handdoeken rollen, legde deze E
mevrouw de kraag te drogen
op een handdoek. Toen al het 3
vocht er uit verdwenen was,
bleek de kraag er weer keurig
uit te zien. Wat voor blond E
haar dus goed bleek te zijn, 3
was in dit geval ook prima 3
voor geprepareerd dierenh-iar.
NOG IETS OVEH
SHAMPOO
O Nu we het toch over sham-
poo hebben, mejuffrouw Th.
van Nes uit Rijsoord waste
haar met bont gevoerde, var- E
kensleren handschoenen in ei- S
shampoo, eveneens met uitste- E
kend resultaat. Wassen op de 3
voorgeschreven wijze en dan
uit de zon en in de wind te
drogen hangen. Eerst het leer E
laten drogen, daarna de hand- E
schoenen omkeren om het bont E
weer droog te krijgen.
Een andere handschoenen-
tip komt van mevrouw G. Ge-
buys-Bruggenwirth uit Den
Bommel. Bij het spoelen van E
leren of zeemleren handschno- E
nen doet zij altijd een paar 3
druppels glycerine in het spoel-
water zodat de handschoenen
niet hard kunnen worden. E
(■iiA\tii:\.hnn\(,
Als u een granaten-ketting S
heeft, die dof is geworden, ml 3
haar dan eens door droge pc- 3
per en de kralen krijgen weer
een mooie glans, zo wil me-
vrouw de weduwe Kromhout E
uit Rijnsburg graag doorgc-
ven.
ALS *T «.LM» IK
Nu de eerste graden on- i
der nul er al weer op zitten 3
ook even een tip van twee ic-
zeressen en wel mevrouw M. E
Eclkcma-Haaksma uit Den e
Haag en mevrouw C. Heykoop
uit Rotterdam- Voor het ge-
val het zou gaan vriezen en
de straten glad worden vindt
u het vast prettig tc weten.
dat u met zult uitglijden als
u onder uw schoenen een stuk- E
je leukoplast plakt.
VIEltKAATE HALS
Wie een japon met een I
vierkante hals draagt hoeft er
evenals mevrouw J. J. Kloet-
Rotte uit Renesse misschien
b,t IV}' iV1Lvan- dat de stof i
dij het bukken een „tuut" e
Krijgt. Naai in zo'n geval ure-
hi®.8 »!aFgs de halsllJn tussen
het beleg een smal baleintje
en dit euvel is verholpen. E
SOEPEL
L> W It I.I I- HOL K.l E E
Ais met een doekje de
meubels of wat dan ook mei
was zijn ingewreven, wordt na
geürum dit doekje meestal 3
nogal hard. zodat net, zo u nei
weer zou gebruiken, wel eens
krassen kan geven. Stopt u na E
georuik het ïnwrijfdoeKje och-
in,ae,en. oud polJe met 3
scnroefdeksel, dan bnjit het
soepel en vettig, wat voor al- E
lerlei karweitjes handig en
voordelig kan zijn, aiaus n.e- E
vrouw si. c. van der Sluys-
van der Dussen uit Drimnie- f
MET WAT IIOI Ell
Wilt u uw lak- en verf-1
werk mooi houden? Haal dan
vlekken, zwarte strepen ibv
rubber zolen of hakken) e.d.
van het houtwerk af met een
zacht lapje, waarop u wat E
margarine hebt gcuaan De
vlek vliegt er af en uw verf
blijft glanzend, aldus me-
vrouw A. Bot-Maaricveld, die
op deze manier zelfs teervlek-
ken verwijderde, welke bij het
leggen van balatum op gc-
verfd houtwerk waren gexo-
men.
TEGEA' MKA.MILI I1T
Aanbranden van eten kan I
een heel nare lucht veroorza-
ken. die uren in het huis biijlt
hangen. Zet u echter, evenals
mevrouw Polappel-Klippcl uit
Den Haag, hier cn daar wat
schoteltjes met spiritus neer,
dan verdwijnt de lucht heel
gauw.
L ZULT HET WEL WETE.V,
MAAK
Koekjes houden zich uit-
stekend in een wcck-flcs
'waarin ze nog langer vers
blijven, dan in een trommel
tje) en zware meubelen kunt
u veel gemakkelijker versjou
wen als u onder de poten een
stukje stof of oud zeil doet. U
kunt ze dan laten glijden. En
met deze twee m i. bekende
tips sluiten we voor vandaag
ons hoekje weer af.
