op cle^Ueluwe
EEN VROUW LEIDT
CENTRUM VAN
WERELDESPERANTISTEN
GETUIGEN VAN DE DERDE DAG
ZATERDAG 20 AUGUSTUS 1960
Boeiende bezigheid voor vakantiegangers
In Zuid-Afrika zowel als in de Ver. Staten kent
men de sensatie, gevaarlijke roofdieren en ander
groot wild in hun natuurlijke omgeving ze'er dicht
te benaderen zonder het risico te lopen dat men
er nooit meer iets van navertellen kan. Men neemt
daartoe plaats in een gewone personenauto,
waarmee men de enorme reservaten inrijdt en
net zo lang rondtoert tot men op leeuwen of
tijgers, op beren of olifanten stuit. Dan zet men
z'n „car" stil om vervolgens, al of niet met een
kloppend hart, de koningen der wildernis in heel
hun doen en laten te observeren.
Hieraan moesten we denken toen we dezer
dagen afstapten in hotel „Het Speulderbosch",
gelegen in het Veluwse gehucht Speulde, dat tot
de gemeente Garderen behoort. Daar ontmoetten
we nl. de oud-Hagenaar Van Proosdij (52), een
maal eigenaar van een bekende taxi-onderneming
in de Residentie, maar tegenwoordig o.a. zo'n
beetje chef de reception van genoemd hotel,
dat door zijn dochter en schoonzoon wordt
geëxploiteerd.
„Dertig jaar geleden kwam ik al graag in deze
streek", zo begon Van Proosdij, „maar altijd weer
riep m'n bedrijf me naar Den Haag terug. Nu ik
echter niets meer met taxi's te maken heb, kan ik
hier altijd zijn. We zitten midden in de rimboe, in
het zgn. vrije bos, waar iedereen kan gaan en staan
zoals hij wil. Nergens een afrastering met harmonica
gaas of prikkeldraad, nergens een bordje met „Ver
boden toegang", je loopt maar raak. Dus ook buiten
de paden. Echt het bos in. Met als grootste attractie,
dat je nu eens plotseling voor een paar wilde zwij
nen komt te staan, dan weer voor een vosje, en
herhaaldelijk voor prachtige reeën en herten. Doch
je moet daarvoor wèl enige kennis van hun leefwijze
hebben. En die heb ik in al die jaren ruimschoots
opgedaan. Ik praatte veel met personeel van de bos
wachter, ik raakte bevriend met de jachtpachter en
ik trok vaak met de jagers mee. Op zo'n manier weet
je ten slotte precies waar Abra
ham de mosterd 'haalt.
Nu doet zich het feit voor, dat
zodra je nieuwe igasten krijgt, ze
alles willen weten van het wild.
Op liun wandelingen ontdekken
ze al gauw konijnen en hazen en
dan wensen ze méér te zien. Het
geen ze echter nimmer lukt. Voor
al niet in de romer, als er veel
lichte costuums en japonnen wor
den gedragen. Die lichte kleding
schrikt de reeën af. .Ze blijven
zich daarom schuil houden in het
lage maar dichte struikgewas, in-
plaats van wegen over te steken
en voort te schrijden tussen de
dennestammen.
In de vrije bossen
van staatsbosbeheer I
Vreugde
Na
t door de uitgestrekte i
gebeurt
bÜ
■.oeken
Toch heb Ik er wat op gevon
den, om ook de gasten te laten
delen in de vreugde, die het be
spieden van deze slanke, snelle de hut een groot wild varken han
dieren verschaft, 's Avonds na gen. En daaroverheen nog
het diner stap ik in m'n wagen,
neem daarin enkele belangstel
lenden
marter die blijkbaar nog niet den heeft hij
lang geleden geschoten zijn. J
Ja, dat moet ook gebeuren'
met de bronsttijd, die in de herfst
valt. In het voorjaar worden dan
de jongen geboren.
„Zoals gezegd, met dat jagen
bemoeien wij ons in het geheel
niet", gaat Mulder verder. Dat
heeft Staatsbosbeheer verpacht
aan de heer Van der Wal. die
hiervoor een tweeduizend gulden en Ze over alies in te lichten. Zes
betaalt. En al brengt nu een ree jaar geleden begon ik er mee.
^a,n«30 3i kilo (vuil) ƒ80 tot we verzamelen altijd bij het ge-
100 op, toch moet de jachtpach- hucht Drie en vandaar begin
ter er altijd weer vele duizenden ik m-n rondleiding. 'k Praat over
guldens bijpassen. Want hij is ge- de gr0ve dennen, maar evengoed
noodzaakt twee mensen in dienst over de Douglas, de Japanse La
te houden als jachtopziener en rix de Abiës Qrandes en de
s winters moet hij ook nog de Tsucha wat ook allemaal naald-
dieren voeren. E" ei! "ij bomen zijn. En voorts over het
op jacht gaat heeft hij drijvers [0ofhout als de beuken en eiken
ni° i 'j 6 reeen "aar een open en bet edten hakhout, dat aan
plek dirigeren om ze te kunnen een bos aItijd ,oiets geze]li6s
schieten. Maar ja dat jagen is geeft Kortom ik praat over de
altijd een dure sport. boscultuur.
De jachtpachter doet het overi- Tr
gens niet alleen. Met vijf vrien- dat gehucht gewoon
een combinatie ge- Drie?
de jachthut pleegt ,,Ja", antwoordt Mulder, die
lan zwaar geboomd zijn sigarenas nu eerst eens even
plotseling zulk i
prachtig exemplai
ol geilt
vormd
te volgen en aldus gebeurt het met de heer G. Mulder, de „bos
wel, dat we met vier auto's op bouwkundig hoofdambtenaar" van
speurtocht gaan. Als we dan ve- Staatsbosbeheer in Speulde.
Ie kilometers hebben afgelegd
vet, dat men plek staan nl. al enige
eerst de zieke dieren schiet en drie boerenwoninkjes waarv
verder beesten die een poot heb- er altijd één gedeeltelijk als
ben gebroken, mét een scheef ge- feetje was ingericht: een Geld
Het duurt niet lang, of we staan groeid gewei rondlopen, of ande-
nleuwe boswachterswo-
op plaatsen komen, waar haast
geen wandelaars doordringen, kun „ïng "omtrokken"" utt^^'frTsrode
je onverwacht een grote kudde baksteen en afgedekt met een
op een stukje grasland tussen het dik rieten dak. De man in kwes-
geboomte zien grazen. Voor wie tie treedt ons al tegemoet.
„Inderdaad", zo zegt hij, „er
moet nu eenmaal elk jaar een
deel van het wild worden afge
schoten. We hebben hier twee dit veilig
vrije bossen, het Speulderbos
gebreken vertonen. Voorts heeft kop koffie geschonken wordt. Dit
het vooral op de mannetjes, cafeetje dateert van 1765, evenals
de bokken, gemunt, daar voor de de twee andere huisjes. Maar
dit nog nimmer aanschouwde is
het kolossaal boeiend. Het is weer
heel iets anders dan reeën in een
stadspark, omdat men telkens
weer vreest, dat ze plotseling al- t
lemaal op de vlucht zullen slaan. het'^Sprledelbos, dieT beide "tussen
Garderen en Putten zijn gelegen
voortplanting met een klein a
tal kan worden volstaan. Zou rr
er maar op los schieten, dan z
den de jagers in hun eigen
deel handelen. Daarom kan rr
hen overlaten.
Meestal neem ik evenwel maar
twee of drie gasten mee. We rij
den in zo'n geval minder diep
het bos in en duiken vrij spoedig
in het lage hakhout. Opeens zie
je dan twee of drie reeën bij el
kaar staan, waarnaar je net zo
lang blijft kijken tot ze in het
groen verdwijnen.
Overigens geniet ik het meest blladcrèii"
1700 ha. besl;
Ze grenzen aan elkaar en
o.m. bevolkt door
reeën en enkele hei
het overwegend vrouwtjes zijn, ge'
die ieder jaar twee jongen wer
pen, zouden wc weldra veel ti
veel reeën krijgen. Want ze peu
;elen wat graag aan twijgen ei
Geen kans
honderd jaar geleden
den er nóg drie boerenwoninkjes
bijgebouwd, zodat er nu zes staan.
Ze zijn alle eigendom van Staats
bosbeheer, dat ze aan de arbei
ders verhuurt".
Als We Mulder vragen wat hij
precies onder boscultuur verstaat,
zegt hij dat elk bos, net als een
stuk landbouwgrond, onderhoud
goed
cijn „Nee, van sport kim je eigen- nodig heeft
25 a 150 lijk bij het afschieten van reeën te geven. „We werken de aarde
En daar niet meer spreken. Ze een kans dus om hakken voortdurend bo-
i weg, die zwaar genoeg zijn
planten weer jonge; en we
de groei
Schade
r niet. Dat hert
of die ree blijft roerloos liggen,
vertrouwend op z'n schutkleuren.
Het beest leeft nl. in de waan,
dat je het niet hebt opgemerkt.
Trek je je nu voorzichtig terug,
dan gebeurt er verder niets".
Wanneer we, na deze uiteen-
te ontsnappen,
men tne aan eenden of patrijzen
biedt, door ze eerst op dc wieken kappen »Q1J
te laten gaan, is er hier beslist de overblijvende te bevorderen,
niet bij. Men drijft de reeen naar Uitdunnen dus. Voorts snoeien we
een stukje open grond, of men natuurlijk veel en ook het lage
i'1""* speciaal aangebrachte eikenhakhout geeft werk.
Om met het laatste te begin-
i :n: het eikenhakhout wordt op-
edelhert danig niets te maken. Doch wel "schoten'"werd"*met §ekocht door een handelaar die
■j™™»,. tot IV. H. Talcf aoch de laatste Tijd fc* »«j*
met kogelties" Alleen on het tr r o- na hlJ de schors verkoopt
,T SifSuurllj™ ..ouderwetse^.leerloeiC:
Kijk, hier heb ik nu een prach- "jen
tig gewei van een hert, of edel- W1"e h°ul V1"y1' "J" Tl' dan bijv bij
-• palingrokers, die het graag heb-
k ben omdat de palinj
gouden kleur
Nu heb ik met de jacht als
als ik alleen ben. U moet zich
dat eens goed indenken. Ik ga bij
voorbeeld wat bramen zoeken er
eensklaps, als ik wat takken op
zij schuif, zie ik een edelhert
voor me, dat ligt te herkauwen.
Meen nu niet, dat het dier direct
overeind komt en er als een pijl voortdurend op welke afmetingen
uit een boog vandoor gaat. Neen, de schade aan bomen en struiken
aanneemt. Op grond daarvan stelt
e chef de reception" van hotel
Aet Speulderbosch", de heer
m Proosdij, die er alles voor
ser heeltook zijn gasten in de
eugde van het bespieden van
te lat
deler
dienst dan vast, hoeveel
wild er moet verdwijnen. Dat zijn
dit jaar 35 reeën, een 80 ha
boom nabij
drinkput. En dan is het altijd
Wist u dat er tien jaar ge-
,Vaak ga ik
avonds, wanneer de scheme-
juucx wcwc «eiiuuic- 'ng begint, nog op m'n motor-
te Gil» Rijen). Het fiets het bos in, in de hoop. weer
i, hert, of edel- wi"e h°ut vi"dt ."j" w<52
want de
100 konijnen. Die konij- dan
:oals wij die altijd
is dus van een dok
mwtjes men spreekt
koeien of hinden of gei
ten hebben geen horens. Bij de
t zo. Het gewei
echter maar 30
a, in januari mag ook nog
week op reeën worden ge-
_d herten is hier de moei-
niet en voor het overige
nen zijn de grootste boosdoeners
Wat een ree afbijt vreet ze ooi
op. Konijnen echter knagen zo-
zetting met Van Proosdij het veel af dat ze daarna ri
Speulderbos inrijden voor een ont- laten iiggen. En konijnen krij-
moeting met de jachtpachter gen diverse malen 4 tot 6 jongen
wiens hut een heel eind verderop per jaar. Een haas nooit meer
is gebouwd worden we gecon- dan 2".
fronteerd met de keerzijde van „Nee, wilde zwijnen en vossen
de ongerepte natuurmedaille. zitten hier weinig. Ook zie je hier
Kortharige Duitse staanders zo- haast geen patrijzen en
wel als kleine langharige spaniels Dit zijn echte zaadeters,
begroeten ons met luid geblaf, is in deze omgeving zo
De meeste zitten in rennen op geen bouwland. Een klein hoekj
het afgesloten erf van het -bruin haver of rogge en daarmee is hét
geteerde houten huisje. Edoch, uit".
één staande Duitse loopt -er bui- We horen dan verder van de
ten vrij rond en die gaat wel heer Mulder, dat het ministerie
heel erg te keer. Als we na enig, van Landbouw elk jaar de perio-
aarzelen de portieren openen valt de bepaalt, gedurende welke het jaar nog wel
het toch nog mee. Maar de heer afschieten van reeën en herten Dat was voor de oorlog,
krijgt.
Veel verdienen doet men aan het
eikenhakhout echter niet, daar de
loonsfactor een veel te grote
rol speelt. Vandaar dat
grote ronde betonnen bak van
circa een meter middellijn, die zo
diep in de grond is gestopt, dat
de rand
„Maar
Hout
Beter zaken doen is het met
Van der Wal blijkt helaas niet mag plaats hebben. Doorgaans
aanwezig. Wel zien we onder een dat tussen half juli en half augus-
afdak tegen een der wanden van tus. Hetgeen weer verband houdt miiiês,
„Geen sprake van. Als ik een
paar reeën ontdek en er lekker
dicht bij ben gekomen, maak ik
halt, maar laat de motor gewoon
hout. al moet" li hiér «"«"-ateelen. Soms kijken zc even
ok weer niet die héél zware op' doch drinken dan weer ver-
;n zoeken. Maar dennen met der' °ok 's ochtends vroeg, als
doorsnede van 40—50 centi- het begint te dagen, kun je zo-
Hogë Velüwe, doch meter hebben we ongetwijfeld. ,ets meemaken. En als je een he-
a'lles afgerasterd. Eiken reuzen kennen wc op de le kudde ontmoet weet je gewoon
Veluwe weer niet. Daarvoor is nict wat je z'et- Dan voel je 20
strik de grond te slecht. Wel in Bra- g°ed dat de herten bij het bos
en er bant, omdat de grond daar nog- horen. Ze v.ormen als 't ware het
veel werklozen waren, veel slim- ccns leemhoudend is. Daarop meubilair. Wat is Gods schepping
fazanten, jaagt men gedurende het gewo- bet
maar er ne jachtseizoen, dus van 1 okto- nu
goed als ber tot 31 januari op het andere bon
n ,Hr>ek-ip wüd. Als men herten wil zien
moet men in het Kroondomein
„Stropen komt weinig
al vinden we toch ieder
Doch
eeSllifoif gl- k de POP""" fiesteld.
slacht stropen. Dat zit er nu Onze zwaarste dennen gaan weg
eenmaal in en dit zijn dus de voor zaagbout (planken) en balk-
heden, die nog wel eens een strik boid terwijl de wat lichtere alle
uitzetten Voor ingewijden is dit naar het Jwesten van het land
m 't geheel geen kunst. Aan de gaan om als heipaien te dienen,
afgebeten takjes en bladeren zien qo1c voor bouwstellingen ge-
ze onmiddellijk welke routes de bruikt men nog ,ieel wat meer
beesten plegen te nemen dennen dan men zou vermoeden.
Verder kan Limburg veel mijn-
bout gebruiken, waartoe hande-
laren het op maat laten zagen.
En schillen. Al deze bomen wor-
0p haar
schrijftafel
staat een
beeldje
Zamenhof
Op haar schrijftafel in
het statige Rotterdamse
herenhuis staat een klein
wit-stenen beeldje. Er han
gen wat kleurige affiches
aan de wand. En een foto,
vlak boven een wereld
kaart. Iemand voert een
langdurig telefoongesprek
in wat op 't eerste gehoor
een Zuideuropese of La-
tijns-amerikaansc taal lijkt.
Scherp krast haar pen
over 't papier als ze de
post van alledag tekent.
Druk?
Erg! We zitten vlak voor
ons wereldcongres in Brussel en
er moeten deze week nog heel
wat brieven de deur uit. Ze
gaan overal heen. Voor ons be
staat er zelfs geen ijzeren gor-
Leuk werk??
Inderdaad, ik vind het bij
zonder interessant.
Bureau-directrice mejuffrouw
M. H. Vermaas slaat met een
klap haar postboek dicht. In een
aangrenzend vertrek golft een
muzikaal gesprek met veel oe's
én oo's op en neer. Vijf jaar zit
ze hier nu, sinds '55 en al die
tijd leidde ze het hoofdkwartier
vanwaaruit dagelijks een bijna
even grote internationale cor
respondentie uitgaat als er bin
nenkomt.
Universala Esperanto Asocio
staat er op de deur, administra
tief centrum van de Wereld Es
perantisten Organisatie. Een Ne
derlandse vrouw vindt hier met
haar staf van medewerkers en
medewerksters een volledige
dagtaak. Een dagtaak, die haar
volledige bevrediging schenkt,
omdat die de vervulling is van kleme wat tengere mejuffrouw
een langgekoesterde jongemeis- Vermaas vertegenwoordigt hier
jesdroom. bet vrouwelijke element.
Als kind ol..«« Mejuffrouw Vermaas zou geen
Thuis hoorde ik „iet a„- "ft
ders, vertelt ze, als het ge- „wcreldmoedertaal" Espe-
sprek op Esperanto komt. ranto brengt mensen samen!
Want haar vader was een zegt ze alleen oog had voor
overtuigd Esperantist, die in het grote verband. Daar is het
zijn gezin graag het Èsperan- verhaal van de twee jonge i
to als „voertaal" gebruikte. A'"
Toch werd ze deze taal pas
goed machtig toen ze al vol-
Als jong meisje droomde ze
er van, terwijl haar vader
met mede-Esperantisten in de
toen nog wat vreemd-roman-
tische taal sprak, eenmaal K^-BovenS^n™Un
zelf contacten te leggen met landaard mee, dat hij zich wei
mensen uit verre onbekende nig met zijn mede-bewoners in-
landen. liet. Hij verrichtte het werk
waarvoor hij naar de Britse
s nu haar dagtaak. En- hoofdstad gekomen was, zo goed
Noren, IJslanders. maar mogelijk en verlangde in stilte
ook Chinezen en mensen uit jon- naar zijn verre vaderland.
Afrikaanse staten komen Toen hij na enige tijd een
haar nu, schriftelijk of persoon- meisje leerde kennen hij zag
^raad vragen of komen haar iedere morgen in de Un-
r" op haar hoofdkwar- derground was hij eerst in
tier aanlopen. de wolken, totdat hij haar met
B!m_1_dde.len'„ c,ontacten leggen een vriendin een buitenlandse
de- taal hoorde spreken,
Hij heette Jörgen en kwam
van IJsland. In de miljoenen
stad Londen voelde hij zich erg
eenzaam, 's Avonds zat hij
maar het liefst op zijn sobere,
matig-verwarmde kamer. Zijn
kennis van de Engelse taal
uit heel ander»
de aardbol te woord hij pas later begreep dat het
t hij haar
staan ligt de directrice van tiet Grieks'i
Esperantistenhoofdkwartier. ooit aan durven spreken' En
Och, mijn werk is niet ty- jn 't Engels"
pisch vrouwehjk, zegt ze, maar pas nadat hij haar in de Un-
kun je soms veel derground ontmoette met op
zich haar revers een klein groen
Op haar schrijftafel, dicht
bij haar machine, slaat een
klein wit-stenen beeldje van
de man, die het Esperanto
schiepL, L. Zamenhof.
doeld dat men zijn eigen moeder
taal zou moeten opgeven voor wat
dan later het Esperanto ging
heten. Hij heeft er alleen voor
geijverd dat ieder, die een eigen
moedertaal heeft er een tweede
bijleert, een wereld-moedertaal,
die hem in staat stelt de mede
mens, uit welk land hij ook
komt, te verstaan.
Om dit ideaal te kunnen die
nen verlaat jaarlijks een grote
stroom lectuur het hoofdkwar
tier van de Wereld Esperantis
ten Organisatie, tijdschriften,
regelmatig het eigen maand
blad, maar ook boeken en bro
chures.
Een belangrijk onderdeel van
haar taak, vertelt mejuffrouw
Vermaas, beslaat het contact-
opnemen met Nederlandse kin
deren, die nien voor het Espe
ranto wil interesseren. Voordat
men deze taal meester is gaat
er wel een jaar heen, maar dan
kan men ook zonder haperen
met wie dan ook in de „brug-
taal" converseren.
Er i
gang
doen. Is het daarom dat g
volko- vijfpuntig sterretje wist hij^ dat
mon jH" )0r zjjn liefde een kans
het Esperanto. Als kind
hij opgevoed in een Espe-
thuis voelt in het sterk-
mannelijke hoofdbestuur van
haar o.rganisatie De voorzitter
mag dsn een Italiaan zijn, de rantistengezin. En de onbeken-
•etaris een Brit, de twee vi- de buitenlandse uit de onder-
corzittors resp.^ Engelsman grondse, dat stond voor hem
m Esperantiste. Zo
Griekse vrouw en
Japanner
stuurders Fra
het zijn allen
kleurige affiche voi
mende Esperantisten
België's hoofdstad.
het Esperanto.
Kortgeleden, vertelt mejuf
frouw Vermaas, trouwden hier
;en Italiaan en een Oostenrijk
se. Beiden verstonden eikaars
;aal niet en van het Nederlands
begrepen ze nog
minder. Maar in
het Esperanto kon
den ze zich ver
staanbaar maken!
Op haar hoofd
kwartier zou het
zonder het Espe
ranto ook al spoe
dig een spraak
verwarring geven.
Er is een Italiaan
se medewerker en
iemand uit Zwe
den. Wie dan ook
verwacht dat er
Nederlands gespro
ken wordt op het
kantoor aan de
Rotterdamse Een-
drachtsweg komt
bedrogen uit, bij dc
vlotte conversatie
in het Espen
Terwijl ze pein
zend naar het
beeldje naast haar
schrijfmachine kijkt
zegt mejuffrouw
Vermaas: Zamen
hof heeft nooit be
thans een actie aan de
m op de scholen Espe-
ranto-cursussen te doen geven.
Dat gebeurt al in andere lan
den. „Dc hoop dat het ook in
Nederland een succes wordt",
zegt de directrice van het Es
perantisten hoofdkwartier.
Wat is nu het meest boel
end van de dagtaak??
Mejuffrouw Vermaas, die re
laties onderhoudt met leden in
tachtig landen denkt niet lang
na. Dit!, zegt de vrouw, die er
als kind al van droomde con
tacten te leggen tussen mensen
van heel verschillende land
aard, terwijl ze wijst op een In
diër en een Eskimo, die dankzij
Esperanto met elkaar kunnen
spreken.
woord Hol-
Alcoholisme
Alcoholisme, door dr. P. H.
Esscr. Uitgave J. H. Kok N.V.,
Een gedegen, verantwoord en
tegelijk goed leesbaar en bevatte
lijk boek over het zo belangrijke
verschijnsel van het alcoholisme.
Naar de uitgever ons verzekert,
levert de bekende psychiater dr.
Esser ons met dit werl. de eerste
volledige en wetenschappelijk vol
komen verantwoorde bijdrage
over dit zo acute vraagstuk. In
derdaad worden in deze studie
alle van belang zijnde aspecten
behandeld, en alle op even be
kwame wijze. Vandaar dat dit
boek zijn grote waarde hebben
zal voor allen, die door hun ar
beid en werkkring met het al
coholisme van doen hebben, als
artsen, maatschappelijke werkers,
predikanten, alsook allen die be
trokken zijn bij het werk der re
classering. Maar om hen allen
heen zijn er buiten twijfel nog
heel velen, voor wie kennisneming
van deze studie van nut geacht
mag worden.
Vrije
Getuigen van de derde dag
door Anthon de Zeeuw.
Uitgave C. de Boer Jr.,
Hilversum.
We volgen in deze vlot en des
kundig geschreven roman gedu
rende een kwart eeuw de beleve
nissen van Barend Boelhouwer,
die eerst als zeesleper een tanker
dwars door een storm veilig over
direct na de be-
Dan komt Mulder te spreken den op stam verkocht/
over zijn vrije bos waar hij echt wy ze veuen De rest, zoals het
een beetje trots op is. We transport, het bewerken, hoort tot
KT„Vrile de taak van de handel. Anthon de Zeeuw heeft niet al-
ons overige hout aan de leen een uitstekend, maar boven-
te brengen worden er elk dien ook een echt Hollands boek rij terecht komt en door onver- wierpen: 20
=^5u „ij - 3 ver opingeni gehouden in geschreven. E^n boek, dat de na- zettelijke moed en wilskracht km- *n
i Tc intnccpn allpc mpp?p- Putten en drie in Garderen. De- J
t is intussen aiies meege verkopingen zijn meer voor de tionale trots streelt, juist omdat de „natte aannemerij m de lage
heel Nederland. Na de
log wilde Staatsbosbeheer daar
mee eens een proef nemen. Eer- P1
lijk gezegd waren wij er huiverig
vallen. We mogen absoluut niet -
klagen. Men kan gerust zeggen, boeren bedoeld, die dikwijls
dat het experiment volledig is ge- "out verlegen zitten, om hun
slaagd. 't Schijnt, dat men lang- landen af te palen, maar
zamerhand is gaan beseffen, welk VCKjr uiteraard geen hoge
n grote kostbaarheid de betrek- n' ,et £?st dan ook
nu- c ƒ18 „de kuub' tegen het mijn-
- de Nieuwe Waterweg
Tenslotte vertelt het wordt hulde gebracht. En zo is er
iteressante bij- meer goeds te vinden in dit zeer
de organisatie lezenswaardige boekwerk, dat
ons Hollanders zo begrijpe-
is, omdat zoals de schrij-
zegt „de zee toeslaat, on-
de geacht rang, stand, leeftijd en
sexc; voor het water is iedereen
naakt". En tenslotte wijdt de
schrijver nog enkele bladzijden
de inmiddels begonnen Del-
boek nog enkele interessante bij
zonderheden over de organisatie
van allen, die na de storm
ramp van 1953 opnieuw een schei
ding tussen land en water i
per dag of l
het zo eerlijk,
kelijk weinige bosgrond die -
land bezit, vertegenwoordigt, hout 40 en het lange goede paal- spjegei
Daarom heb ik er aardigheid in, .h°"t (Douglas en Larix) ƒ65 per p g 1
De hut van de jachtpachter A. F. v. d. Wal, waar elk jaar weer
de plannen worden gesmeed voor een doelmatig afschieten
overtollige wild.
Daarom heb ik er aardigheid -.
één dag in de week steeds op kutook® meter
een donderdagochtend met de Dan komt het gesprek
bezoekers te gaan rondzwerven de tierten en reeën, waarv
getuige zijn 1
!r op werk op de derde dag: de schei-
Mul- ding tussen land en zee.
De schrijver moge dan
i der mannen voorwoord zeggen dat handelin- ta-werken. „Zelfs de geniale Hol-
prestatiès gen' ^den en plaatsen met opzet landers zijn er niet zeker van,
7o gewijzigd zijn, dat elke gelijke- hoe zij dit Delta-werk tot een
„is met levende personen, be- goed einde zullen brengen. Het
de gehele wereld heb- staande instellingen en maat- enige wat zij weten is, dat zij het
ben uitgedragen. Op uitstekende schappijen op louter toeval be- zullen doen Dat is de tendens,
wijze wordt de verbondenheid rusten, zijn wens in hetzelfde waarop het boek rust: de moed
-i"U!-en voorwoord, dat de lezer er
oei- bekends in zal terugvinden,
zen geheel in vervulling. De
het drechtse baggeraars komen „goed veiligen, zodat er gewerkt
i de uit de verf" en ir. Caland, de leefd kan worden
lijkheden van het baggerw
tijdens de Duitse bezetting en
droogmaken van Walcheren e
de durf van hen, die het Ne-
gaat derlandse territoir, dat voor twee
vijfde onder de zeespiegel ligt, be-
