Johnnie Madhurst
C
D
Enrico en het blonde meisje
KORT VERHAAL - KORT VERHAAL - KORT VERHAAL - KORT VERH
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 25 JUNI 1960
VOOR DE JEUGD - VOOR DE JEUGD - VOOR DE JEUGD - VOOR DE JE
A AN het einde van de dag, tegen het vallen van de avond, bereikten zij
de eerste huizen van de stad. Johnnie Mackhurst slaakte een zucht van
verlichting. Hij stuurde zijn auto langs het trottoir en stopte. „Ziezo Peter
Dale", zei hij opgewekt tot zijn metgezel, „het is dan eindelijk zover. We
zijn waar we zijn moeten". Hij keek naar de klok van de hoge kerktoren,
en vervolgde: „Het is kwart voor acht. Een nette tijd om te gaan dineren.
Heb jij nog voorkeur?" Juist op het ogenblik, dat Peter Dale wilde ant
woorden dat hij geen voorkeur had, hoorden zij het doffe hoefgetrappel
van een paard en het geknars van rijtuigwielen over de hobbelige keien.
Johnnie Mackhurst voelde, dat het bloed hem naar het hoofd steeg. In een
enkele seconde drongen zich beelden uit lang vervlogen jaren aan hem op.
Hij mompelde een woord van excuus te
gen Peter Dale en stapte uit de auto. Het
rijtuig was reeds zo dichtbij, dat hij de in
zittende kon herkennen. En de inzittende
herkende hem. Johnnie Mackhurst stond na
tien jaren oog in oog met Ermine Maple-
worth, en hij zag, dat ze schrok. „Hallo
Ermine!", groette hij, met een tikkeltje
onverschilligheid in zijn stem. Het meisje
bleet hem aankijken, en antwoordde toen
uit de hoogte: „Vergist u zich niet?".
Johnnie Mackhurst schudde het hoofd.
„Nee", zei hij, „ik vergis me niet. Jij bent
Ermine Mapleworth, en jij weet, wie ik
ben." Ze knikte. „Je hebt gelijk, John
nie Mackhurst, je hebt gelijk. Maar als je
een week later was gekomen, had ie on
gelijk gehad. Dan had ik Lady Ecklehome
geheten, want over vijf dagen hoop ik te
trouwen met William Ecklenome. Je «ent
hem wel, hij isZe maakte haar zin
niet af. Ze riep tegen het paard: „Vooruit
Vos", en ze klapte met de zweep. Hot
paard zette zich in beweging, en Ermine
Mapleworth reed verder zonder te groeten.
Johnnie Mackhurst oogde haar na. Toen
ze uit het zicht was verdwenen nam hij
zijn plaats in de auto weer in. Hij lachte
tegen Peter Dale, maar Peter Dale zag,
dat. het niet van harte was. „Moeilijkhe
den?" vroeg hij. Johnnie Mackhurst haal
de de schouders op. Hij zei: „Kom, laten
we gaan dineren, het is de hoogste tijd."
HP ._.i de heren Som-
mervilles and Sommervilles en was in druk
gesprek gewikkeld met de oudste firmant
van de bankiersfirma. Hij was een lange,
slungelachtige jongeman. Mr. Sommer
villes sr. had een uitgesproken hekel aan
hem. Eerlijk gezegd kon hij hem niet luch
ten of zien. Het liefst had hij hem het on
derhoud geweigerd, maar de familie Map
leworth was een zeer gewaardeerde klant
en terwille van haar had hij erin toege
stemd, dat William Ecklehome hem in de
avonduren kwam opzoeken. Voor het be
spreken van enige zakelijke aangelegenhe
den, had William Ecklehome aangekondigd,
maar wat die zakelijke aangelegenheden
waren, werd mr. Sommervilles al spoedig
duidelijk. Als van heel ver drong de stem
van Ecklehome tot hem door. „Tflr be
grijpt", hoorde hij hem zeggen, „dat ik in
verband met mijn a.s. huwelijk over enige
contanten moet beschikken. En ik wilde u
vragen of u mij daaraan zoudt willen hel
pen. Het geld is natuurlijk safe", liet hij
er haastig op volgen. „Als je huwt met de
enige dochter van sir Mapleworth, ben je
nog safer dan de Bank van Engeland."
Mr. Sommervilles kon zich slechts met
moeite inhouden. Het liefst had hij de
slungel eigenhandig het kantoor afgegooid,
maar inderdaad, als je op het punt staat
de schoonzoon te worden van sir Maple
worth, heb je wat in de melk te brokke
len, en bezit je een bepaalde waarde. Hij
zei: „Uw huwelijk wordt over vijf dagen
voltrokken?" William Ecklehome knikte.
„Ja", bevestigde hij, „inderdaad over vijf
dagen. Van die dag af staat mijn inkomen
vast, zoals u weet, en het is ruim voldoen
de om u de kleine lening terug te oeta-
len. Ik reken echter op uw discretie. Het
blijft een aangelegenheid tussen u en mij."
Mr. Sommervilles liep rood aan. „Het
verder: „Ik wilde u nog één vraag stellen.
Als ik mij goed herinner liepen er jaren
en jaren geleden geruchten, dat ETmine
Mapleworth eens op het punt stond zich te
verloven met een schoolvriend. Was het
niet een zekere Mackhurst? Johnnie Mack
hurst? De oude heer moet daar echter een
stokje voor hebben gestoken omdat deze
Mackhurst, naar hij meende, zijn doch
ter niet zou kunnen onderhouden. Later heb
ik gehoord, dat Johnnie Mackhurst toen sir
Mapleworth woedend heeft toegeroepen, dat
hij hem wel eens zou laten zien wat hij
waard was en dat hij niet eerder zou te
rugkeren voordat hij zoveel geld had ver
diend, dat zelfs sir Mapleworth hem met
eerbied zou bejegenen. Kent u dit ver
haal?"
William Ecklehome antwoordde niet di
rect. „Nee", zei hij eindelijk, „ik heb het
nooit gehoord. Ermine heeft me er nooit
van verteld. En zelfs als het verhaal waar
is. doet het toch nu niets ter zake. Er-
mine en ik trouwen over vijf dagen. Daar
valt niets aan te veranderen. Mijn papie
ren staan hoog genoteerd..."
De telefoon rinkelde. „Mag ik even",
vroeg mr. Sommervilles. Hij greep de
hoorn en zei: „Hier het kantoor van Som
mervilles and Sommervilles", en toen: „O
juist, zo, zo, dat is een verrassing. Mor
gen om een uur of tien? Uitstekend. Goed.
Bonjour."
„Mijn papieren staan dus hoog geno
teerd", herhaalde William Ecklehome. Mr.
Sommervilles gromde. Hij zei: „Wees daar
niet zo zeker van, jongeman. Ik krijg daar
juist bericht, dat een zekere Johnnie Mack
hurst is teruggekeerd", en hij liet erop vol
gen: „Uw papieren zijn door dit telefoon
tje belangrijk in waarde gedaald."
ERMINE MAPLEWORTH lag languit op
de bank in haar luxueus ingerichte ka
mer, de handen gevouwen onder het
hoofd en ze staarde naar de gebeeldhouw
de meisjeskopjes aan het houten plafond.
Ze voelde haar hart bonzen. Telkens op
nieuw probeerde ze haar gedachten te or
denen. maar het lukte niet. Van het ogen
blik af, dat ze die avond oog in oog had
gestaan met Johnnie Mackhurst wist ze ze
ker, dat er iets zou gaan veranderen. Ze
kende hem van haar jeugd af en ze wist,
dat hij niet zou rusten, voordat hij zijn doel
had bereikt. En dat doel was zij. Ze wist,
dat hij van haar hield, en ze moest erken
nen, dat ze hem nooit had kunnen verge
ten. Al die lange tien jaren niet, dat hij
uit haar leven was verdwenen. Ze dacht:
„Waarom is hij ook kwaad weggelopen?
Waarom heeft hij niet gewacht. Hij wist,
dat vader zorgen had." Ze was blijven ho
pen op zijn terugkomst. Maar toen jaar na
jaar verstreek en zij niets van hem hoor
de, had zij eraan getwijfeld of hij wel ooit
zou terugkomen. Ze was ouder geworden.
Haar vriendinnen waren allen al getrouwd.
Toen op een dag had William Ecklehome
haar ten huwelijk gevraagd. Dat was nu
twee jaar geleden.
William Ecklehome was op school een ri
vaal van Johnnie Mackhurst geweest. Na
de schooljaren had ze William Ecklehome
nooit meer ontmoet. Maar plotseling was
hij haar komen opzoeken. Haar vader vond
hem een aardige vent, en een zeer geschik
te partij voor zijn dochter. En Ermine was,
bezweken voor de aandrang van haar va
der. Toen William Ecklehome haar ten hu
welijk vroeg, had ze ja gezegd. Maar nu
had ze Johnnie Mackhurst weer gezien en ze
wist, dat de jaren haar liefde voor hem
niet hadden gedood. Ze wist, dat ze van
hem hield, van hem alleen. „O Johnnie",
kreunde ze, „wat moeten we doen." En ze
begon wild te snikken.
Door
STEWART JONES
TOHNNIE MACKHURST keerde terug
J naar het tafeltje waaraan Peter Dale en
hij hadden gedineerd. „Ziezo", zei hij, „dat
is gebeurd. Ik heb de bankier en vertrou
wensman van de familie opgebeld en mor
gen heb ik een onderhoud met hem. Ik wil
weten, of die William Ecklehome dezelfde
knaap is, met wie ik op school heb ge
gaan en ik wil ook weten wat er van hem
is geworden. En als ik dat allemaal weet,
zal ik mr. Sommervilles verzoeken een hu
welijkscadeau voor Ermine te kopen."
Peter Dale trok nadenkend aan zijn si
gaar. „William Ecklehome, William Eckle
home", zei hij. „Die naam komt me be
kend voor. Jaren voor ik jou ontmoette en
met jou zaken ging doen, was er eens een
William Ecklehome, die me een voet dwars
heeft gezet, en me een. Enfin, dat doet
niets terzake. William Ecklehome, zei je
toch"
TTTILLIAM ECKLEHOME had de volgende
dag net ontbeten, toen het dienstmeis
je een bezoeker aandiende, die zijn naam
niet wilde noemen. Hij stond op het punt
te antwoorden, dat die bezoeker dan naar
onverrichterzake moest terugkeren, toen de
deur open ging en de vreemde binnen
kwam.
Verstoord vroeg William Ecklehome:
„Wat doet u hier? Met wie heb ik het ge
noegen?"
Peter Dale lachte. „O lala", riep hij vro
lijk, „heeft de tijd dan alle herinnering
aan mij bij u doen vervagen? Ge kent Pe
ter Dale niet meer? Eens handelaar in kof
fie en tabak, nu eigenaar van verscheidene
plantages in Zuid-Amerika en compagnon
van een zekere mr. Johnnie Mackhurst?
Ge kent me niet meer? Wel, laat me uw
geheugen opfrissen. Zeven jaar geleden
deed ik zaken met een heer, van wie ik
dacht, dat hij een heer was. Die vergissing
kwam me op een halve ton te staan, een
behoorlijk bedrag, zoals u zult begrijpen,
maar ik heb, achteraf bezien natuurlijk, er
een zger wijze levensles voor gehad. Die
halve tonmaar enfin, wat zegt me op
dit ogenblik een halve ton. Laten we over
iets anders praten. Over u, bijvoorbeeld. Ik
heb zelfs gehoord, dat u op het punt staat
de schoonzoon te worden van een rijk edel
man en de echtgenoot van een zeer lieve
en knappe, jonge vrouw. En als je dat ge
luk hebt. wil je natuurlijk niet aan een hal
ve ton denken, en er nog minder over pra
ten, maar ik geloof, dat sir Mapleworth
misschien.."
Hij behoefde zijn zin niet te voltooien.
William Ecklehome kwam een paar stap
pen naderbij. „Wat is de prijs, waarmee
ik uw stilzwijgen kan kopen?", vroeg hij
zakelijk.
..MR,
zij houdt tien jaar lang niets van zich laat
horen."
Johnnie Mackhurst keek beteuterd naar
UET PROBLEEM van veel filmers die
1J- hun vakantie willen filmen, is hoe
er een pittig geheel van te maken. On
danks pogingen om er wat verhaal in
te brengen wordt het filmpje meestal
een wat onsamenhangend geheel van
willekeurige beelden.
De oorzaak is, dat er nu eenmaal op
vakantie geen vast schema is, maar
men eigenlijk in het wilde weg filmt wat
voor de lens komt en wat ons aardig
6chijnt.
Nu zij het verre van ons uw vakan
tie te persen in een strikt draaische-
ma, waarbuiten u de camera niet mag
laten werken.
Wel kan het zijn nut hebben u eniger
mate te oriënteren over het terrein waar
u de vakantie gaat doorbrengen of de
landen die u wenst aan te doen.
Dat is een minder grote toer dan u
denkt, immers de reisbureaus en baede-
kers staan voor u klaar.
Maak zo mogelijk enkele notities, b.v.
over een waterval of een aardig kabel
baantje enz. dat u later zou kunnen ver
werken in uw film. Tracht aardige „filmi
sche" overgangen in uw film te krijgen.
Zoiets moet u zoeken, b.v. een waterval
waar uw reisgenote bij staat te kijken, een
shot van het stromende water, daarna
de grond en tekende met zijn schoen fi
guurtjes op het pluche kleed.
„U moet", vervolgde mr. Sommervilles,
„Ermine Mapleworth gaan opzoeken en
met haar praten. U moet haar uitleggen
wat de reden van uw lange afwezigheid is
geweest en u moet haar gelukwensen met
haar a.s. huwelijk. Per slot bent u beiden
vrienden, zelfs oude vrienden. Dat is even
niet-zakelijk gesproken. Nu zakelijk. U wilt
dus, dat ik uw geld beleg. Dat is all-right.
Ik zal u een voorstel doen toekomen. U
logeert in De Roode Leeuw? U hoort van
mij."
De telefoon rinkelde. „Mag ik even",
vroeg mr. Sommervilles. Hij pakte de
hoorn en zei: „Met het kantoor van Som
mervilles and Sommervilles. O ja, natuur
lijk. Als ik u eerlijk mijn mening mag zeg
gen: Van harte gefeliciteerd. Ja, volkomen
onbetrouwbaar. Zeker, alles komt beSt op
z'n pootjes terecht. Tot genoegen."
Hij legde de hoorn op de haak, en zei:
„Het _is een goede tijd om geld te beleg-
TOHNNIE MACKHURST gaf zijn kaartje
af. De butler zei: „Wilt u mij vol
gen?" Niet veel veranderd, dacht Johnnie
Mackhurst, toen hij de wachtkamer rond
keek. Niet veel veranderd. En het gaf hem
een prettig gevoel. Dat schilderijHij
hoorde, dat de deur openging, maar voor
dat hij kon omkijken voelde hij twee ar
men om zijn hals en een stem, die zacht
jes zei: „Dag, lieveling, ben je daar
eindelijk!"
Ermine Mapleworth lachte en huilde te
gelijk: „Maar die William Ecklehome
dan?" vroeg Johnnie Mackhurst verbaasd.
.William Ecklehome", lachte Ermine door
haar tranen heen. „Er is helemaal geen
William Ecklehome. Er is alleen maar een
lieve Johnnie Mackhurst en
"nR IS zojuist een brief voor «a ge-
"J-' bracht, mijnheer", zei de liftbediende
van hotel De Roode Leeuw tot Peter Dale.
Peter Dale scheurde de envelop open. „Ik
heb de familie Mapleworth laten weten",
las hij, „dat ik afzie van een huwelijk met
Ermine. U kunt tevreden zijn. Wees ech
ter van één ding overtuigd. Als ik u weer
eens ontmoet zal het geen halve ton zijn,
die u gaat verliezen. Ik hoop van ganser
harte, dat het u buitengewoon slecht zal
gaan. W. E.".
Peter Dale fronste de wenkbrauwen. Toen
frommelde hij de brief tot een prop in el
kaar en wierp hem speels op het hoofd
van de liftboy.
MURR, DE KATER EN ZIJN VRIENDEN
55. Nu wordt dan besloten om met een
autorenwedstrijd eindelijk eens uit te ma
ken, wie de reis naar Zuid-Amerika gaat
winnen. Leo en Benjamin lopen in de rich
ting van de wagentjes en het konijn zegt:
„Als je nu weer een gemene streek uit- om het startsein te geven. De twee jonge-
haalt, Leo, dan zal ik je eens wat laten lui klimmen in hun auto. „Als ik de vlag
voelen. Want deze keer zal ik winnen. Let laat zakken, dan mogen jullie wegrijden,"
maar eens op." Egel maakt zich gereed roept Egel.
56. „Daar gaat de vlag," zegt Leo en hij
zet zijn auto in beweging. „Nee, nee, stop,"
schreeuwt Egel, „ik heb hem alleen maar
laten vallen." Leo vangt al rijdende de
vlag op en daar stuiven ze weg. „Je kunt
die vlag wel laten vallen," zegt Benjamin,
„want ik ben tegelijk met jou vertrok
ken." „Benjamin kan er op rekenen, dat
ik dat niet zal doen," denkt Leo, „want
met die vlag kan ik de wedstrijd misschien
winnen." En meteen zwaait hij het doek
precies in Benjamin's gezicht.
57. „Help, help", roept Benjamin, „ik kan
niets meer zien." „Dat is maar goed ook",
antwoordt Leo, „want ik heb toevallig
een vlijmscherpe zaag in mijn wagen zien
liggen en die ga ik nu eens proberen".
En meteen begint hij de stuurstang van kan niets zien," jammert Benjamin, „help
Benjamin's auto door te zagen. Hij lacht me toch, Leo, het helpt niets als ik aan
gemeen. „Oh, oh", zegt hij, „nu heb ik toch mijn stuur draai. Ooooh, daar ga ik... Help,
per ongeluk jouw stuur doorgezaagd." „Ik wat is dat
Enrico stond op het
grindpad in de hete zon en
besproeide het bloemperk.
Achter hem kronkelde de
lange, lange tuinslang en
om hem heen zag hij ten
ten staan, tenten en auto's,
netjes gerangschikt in keu
rige rijen. Enrico was heel
trots op het kampeerterrein
dat zijn vader aan de
kust van de Middellandse
zee exploiteerde. Hij vond
dat dit beslist het mooiste
terrein was van heel de
Italiaanse Rivièra. Voor el
ke kampeerder was er
zorgvuldig met latten een
plekje afgescheiden waar
de tent èn de auto onder
de rietmatten konden staan.
De wasplaatsen, toiletten
en douches waren prachtig
betegeld en kraakhelder. De
paden tussen de rijen ten
ten waren met grind be
strooid en langs de hoofd
ingang groeiden bloemen,
die zijn vader daar in het
voorjaar zelf had gezaaid.
Het was Enrico's taak die
bloemen elke middag te be
sproeien opdat ze fris en
kleurig zouden blijven.
Enrico's vader had op
het uiteinde van de lange
tuinslang een sproeier ge
monteerd, zodat de krach
tige waterstraal wel in
honderd kleine stralen werd
verdeeld en als koele re
gen op de gloeiende bloe
men neerdaalde. Dit was
leuk werk, dacht Enrico.
Veel leuker dan het uitboe
nen van de wasplaatsen of
het repareren van de dou
ches. Straks zou hij nog
de grindpaden moeten bij-
harken en de vuilnismand-
jes legen. Werk was er ge
noeg tè doen in de zomer,
wanneer het kamp
stond met tenten en auto's
en honderden vakantiegan
gers van het terrein ge
bruik maakten.
De zon brandde op zijn
blote rug en Enrico ver
langde er opeens hevig
naar te kunnen gaan zwem
men. Hij zag toeristen met
opgeblazen luchtbedden naar
het strandje lopen.
en hij benijdde ze. Zalig
om nu op het water te
kunnen drijven!
Plotseling stond er een
klein, blond meisje op het
pad. Enrico schatte haar
niet ouder dan een jaar of
vijf. Ze droeg een ge
bloemd speelpakje en ver
der niets. Ze lachte tegen
hem en riep iets in een
taal, die hij niet verstond.
Toch lachte hij terug en
knikte het blonde kind toe.
Welke nationaliteit zou het
hebben? Hollands, Duits?
Neen, dat geloofde hij niet,
want die talen kon hij naar
de klank wel onderschei-
Enrico zou ook wel met
een auto en een tent 's zo
mers door Europa willen
trekken, ergens heen waar
hij nog nooit was geweest
en waar hij niemand kon
verstaan. Maar vakantie
zijn ouders in het warme
jaargetijde niet mogelijk.
Dan moest het kampeer
terrein worden onderhou
den, dan moesten ze alle
drie hard werken en geld
verdienen.
Het meisje huppelde om
hem heen en riep weer
iets. Speels liet Enrico een
paar waterdruppels op
haar blote schouders spet
ten. Het kindje slaakte een
verrukt kreetje, sprong op
zij en lachte hartelijk.
Nog eens? vroeg En
rico goedmoedig.
Natuurlijk verstond ze hem
niet, maar blijkbaar be
greep ze het toch wel,
want ze kwam weer naar
voren en stak uitdagend
haar buikje vooruit. Enrico
pletste wat water in haar
richting en lachte om haar
zotte sprongen. Haar stem
metje schalde helder en
vrolijk door de zinderende
lucht.
Wat een lief ding, dacht
hij vertederd. Als alle Ita
liaanse jongetjes vond hij
niets zo mooi als blond
haar. Dit kindje had lange
lokken, die in het zonlicht
wel gesponnen goud leken.
Het meisje bukte zich,
nam een handvol steentjes
op en begon die uitdagend
in zijn richting te gooien.
Eigenlijk was de elfjarige
Enrico te groot om met
zulke kleuters te spelen,
mooi. Hij grijnsde en richt
te de sproeier op de hum
mel. Het water klaterde
over haar heen... Hij ver
wachtte dat ze nóg harder
zou lachen, maar o, wee...
(Volgende week verder)
ONZE BRIEVENBUS
DAG, NEVEN EN NICHTEN.
Hoe maken jullie het allemaal? Tante Jos moet jullie toch eerst iets
verklappen. Ik ben heerlijk met vakantie geweest. Héél, héél ver weg. Eerst
wilde ik niet meer terugkomen, maar ja, toen dacht ik weer aan jullie en
zei bij mijzelf, „ik kan toch al m'n nichten en neven niet in de steek laten?"
Dus nu ben ik toch maar weer teruggekomen om jullie brieven te beantwoor
den. Verleden week hebben jullie voor één keer een andere Tante Jos gehad,
maar dat is niet erg, vinden jullie wel? Veel nichten en, neven vroegen
steeds: „Wanneer gaat u met vakantie?" Voor tante Jos is dus de vakantie
al voorbij. Vergeten jullie niet je geboortedatum in de brief te schrijven?
Dit keer hebben we geen oplossing van de puzzel, omdat we de vorige keer
een plaat moesten kleuren. Wel hebben jullie het tante Jos erg moeilijk ge
maakt, want er waren veel mooie platen bij.
De hoofdprijs krijgt Margriet Rietveld. De troostprijzen gaan naar Leo
Lagendijk, Henk Meerkerk en Catrien Rijstenkil.
Lang zal die leven
Ja, nu eerst de jarigen nog. Ari Bode, Marijke van Es en Rietje van
Noordenne hartelijk gefeliciteerd met jullie verjaardag van de neven en
nichten.
Eindelijk komen dan toch
de brieven aan de beurt.
Natuurlijk Jan de Jong mag
jij ook meedoen. Hartelijk wel
kom bij de neven en nichten,
hoor! In welke klas zit jij?
Wat hebben jullie mamma
heerlijk verwend Janny de
Jong. Heeft de buurman veel
konijnen? Nelleke is op het
grasveld ook een klein ko
nijntje zeker. Kan ze al pra
ten? Hadden jullie mam
ma's stoel nog versierd, Gert
de Jong? Leuk. dat jullie de
tweede prijs hebben gewonnen.
Hoe is het vandaag geweest?
Hebben jullie goed je best
gedaan? Greta v. d. Kaay
Bchrijf jij me de volgende
keer een lange brief? Ik
miste jouw brief Gert de Kie
vit. Hoe komt dat? Heb jij
deze week helemaal niets be
leefd, Jan Kees van Kleef?
Je hebt alleen maar een beet
je gevoetbald, schrijf je. Ben
school geweest?
*J-(oe loopt mijn
een baddouche waaronder dezelfde persoon
staat (in badpak en ook hier stromend
water).
Maakt u een trip, film dan enkele scène's
uit een rijdende auto. Daarbij filmt u altijd
recht vooruit (liefst op statief en niet te
hard rijden en we belichten op buiten, dus
meter even vlak bij het raam houden).
Plak later die rijscène's als overgang
tussen uw andere shots en geef de toe
schouwer aldus het idee dat u zich hebt
verplaatst. Maak van een regenvakantie
een filmische deugd, door de regen als
leidmotief van uw film te laten optreden.
Tegen de ruiten plensende regen, natte
schoenen, jassen enz. zijn ideale en „spre
kende" voorwerpen ter opluistering van de
film. Mag uw vakantie wat verregenen, de
film slaagt dan volkomen en dat is ook na
jaren nog een troost!
Mogen we u over dat regenidee een klein
scenariomodel laten zien. We wensen u
toe het nooit nodig te hebben.
1. Shot van uw kroost of vrouw kijkend
door een beregend raam.
2. Van buiten af hetzelfde gezicht, omhoog
door het raam kijkend.
3. Een plas waarin pijpestelcn plenzen
(desgewenst zelf ensceneren met een
gieter).
4. De lucht breekt, ha!
5. Blijde gezichten achter het raam.
6. De lucht trekt dicht. Oh.
7. Dezelfde gezichten teleurgesteld, Iemand
steekt zijn tong uit naar de regenlucht.
8. Men besluit toch uit te gaan en ver
trekt gehuld in regenjassen.
9. Voeten die door plassen soppen.
10. Triestig op een overdekt terrasje achter
hete soep.
11. Thuis komend, over het voorhoofd plak
kende haren (dik het maar wat aan)
druipende jassen.
12. Stilleven van kinderlaarzen die in een
plas op de vloer staan met proppen
papier eruit stekend.
U kunt zoiets eindeloos variëren en aan
vullen naar eigen ervaring en smaak; la
ter hebt u plezier om zo'n verregend avon-
is een aanleiding voor een film. Van 'oan-
denpech b.v. met zwoegende heren is voor
een vrouw met een weinig aanleg voor film
best een leuk filmpje te maken.
Denk nog even om de gulden filmtips:
Houd uw scène's kort 510 seconden.
Beweeg uw camera NOOIT om het on
derwerp af te tasten. Maak geen of wei
nig panorama's.
Vermijd springers, onderbreek dus nooit
het filmen zonder van standpunt te ver
anderen.
Belicht op de lichtste delen
derwerp.
het c
Fijn, dat jij
ting hebt geregen van de kra-
lenlamp van oma, Anie van
Kleef. Knap hoor, dat jij al
zoveel hebt verdiend. Was
oma blij met de kop en scho
tel, Jan Kraak? Ga jij veel
naar haar toe? Jammer dat
oma altijd ziek is Hebben
jullie nu een fijn huis gekre
gen Irene Kleijwegt? Je woont
nu een heel eind van je vrien
dinnetje vandaan. Het was ze
ker groot feest toen jullie el-
i zagen. Jij hebt
het ook goed naar je zin in
het nieuwe huis, heb ik wel
uit de brief begrepen, Gerard
Kleijwegt. Speel jij vaak in
de wei? Kan die schuit niet
in het water? Tante Jos is
27 oktober jarig Ietje Knip-
scheer. Gaat Leo al op de
grote school? Hartelijk wel
kom bij de neven en nichten
Marian Knoester. Je hebt de
plaat heel mooi gekleurd. Ben
je nu weer een klein beetje
beter Marian? - - Robbie Krie-
gers, jij hebt de plaat heel
netjes gekleurd, hoort Fijn,
dat jij zo vaak naar de dier
gaarde kan gaan. Vind jij de
apen ook altijd zo grappig?
Vroeger waren de auto's in
derdaad allemaal zwart Leo
Lagendijk. Als je goed het on
derschrift hebt gelezen, staat
er, dat je dat vehikel moest
kleuren. Je hebt het goed ge
daan. Het was dus een heer
lijk schoolreisje. Krijg ik
de volgende keer een lange
brief van jou Jetje Leenheer?
Wat zijn jullie verschrikke
lijk verwend op de M-dag in
Utrecht Ria v. d. Lelie. Heb
je nog iets bewaard voor de
volgende dag? Ina, Jan en
Jannie Lievaart, van jullie
kreeg ik er geen briefje bij.
De volgende keer wel? Jij
deed er ook geen briefje bij
Dirkje Lugthart. In 't vervolg
wel, afgesproken? Bedankt
voor het leuke versje Henk
Meerkerk. Gelukkig dat die
Harlekijn nog niet dood was.
Illlllllllllllllllllillllllilllllllim
Ja, op het eerste
gezicht lijkt dit
wel een wat
Jullie zien hier
vakjes met en
z o n d e r stippen.
Nu is het de be
doeling, dat de
vakjes met een
stip worden zwart
gemaakt.
Er ontstaan dan
3 woordjes, die
jullie moeten in=
zenden vóór dins
dag 28 juni.
'Illllllllllllllllllllllllllllllllllll
Ja, krantenpapier vloeit altijd
een beetje. Je hebt het toch
keurig gedaan, hoor Henk!
Van jou kreeg ik ook geen
briefje, Koenie Meijer! Ik
heb jouw brief over de pink
stervakantie niet ontvangen
Kees Muit. Heb je hem wel
verstuurd? Is het een echt
jachtgeweer, Jaap Molenaar?
Fijn, dat jij zo door je zusjes
verwend bent. Speel jij graag
rovertje? Wat hebben jullie
.veel feest gevierd Jannie en
Klement Notenboom. Wat een
tractatie dat jullie met de mu
ziek weggebracht en gehaald
werden. Heeft Klement z'n
bril al gekregen? Viel de tocht
nogal mee? Wat heeft jouw
oom verschrikkelijk veel kip
pen Elly Poot. Dat is nogal
wat, 1200. Jouw naam komt
alleen in de krant als je letter
aan de beurt is. Ja het is
daar fijn aan het Bommeer.
Hartelijk bedankt voor je
mooie tekening Hennie Rama
kers. Gelukkig dat je nu weer
kleurtjes had. Komt jouw
vader dinsdag terug uit Duits
land. Johnny de Ridder? Heb
je de poesjes nooit meer ge
vonden? Leuk, dat jij nu
drie neefjes rijker bent.
Hartelijk gefeliciteerd met het
behaalde succes, Margriet
Rietveld. Heb je zondag een
leuke dag gehad? Waarom
deed jij er geen briefje bij
Karin de Roo? Wat heb jij
verschrikkelijk veel gekregen
Rudi de Roo. Heb je de boe
ken allemaal al gelezen? Wat
is het voor een boot? Ben
jij weer beter Rikie Rosen-
brand? Hoe heet jouw vrien
dinnetje? Hartelijk 'bedankt
voor je gezellige brieven. Hei-
mi de Ru. Ben jij lang op
de gymnastiek geweest? Heer
lijk, dat jij iedere dag kon
gaan zwemmen. Wat ben jij
verwend met je schoenen. Hoe
is het met Dicky z'n handjes?
Het is lang geleden, dat ik
van Mina een brief heb ge
kregen. Gerrie Roukens,
schrijf jij er de volgende keer
een briefje bij? Heel veel
plezier op 8 juli Catrien Rijs
tenkil. We zullen hopen dat
het mooi weer is. Heb je het
badpak al aangehad?
Jongens en meisjes uit de
brieven heb ik wel begrepen,
dat de pappa's zondag alle
maal erg verwend zijn, wat ze
natuurlijk erg fijn vinden. Tan
te Jos verwacht volgende week
weer een volle brievenbus. Zor
gen jullie daarvoor? De let
ters S. t.m. Z. zijn deze week
aan de beurt. Veel groetjes
TANTE JOS.
