NIEUWE LEIDSCHE COURANT
10
WOENSDAG 8 JUNI 196
60. D'Artagnan ging de volgende morgen al
vroeg naar meneer d'Essart, die een vriend van
hem was en die bovendien zeer welgesteld was.
D'Essart mocht de jonge wildebras wel en hij
bood ongevraagd aan hem geld te lenen, want
hij begreep wel, dat de nieuwe musketier zich
een volledige uitrusting wilde aanschaffen en
hij voelde ook, dat d'Artagnan daarvoor zelf
het geld niet bezat D'Artagnan weigerde be
leefd, maar zeer beslist In de plaats daarvan
vroeg hij aan d'Essart, of hij zo goed wilde zijn
de diamanten ring te laten taxeren. Dan zou
d'Artagnan dit kostbare bezit te gelde maken.
De volgende morgen kwam de huisknecht van
d'Essart naar de woning van d'Artagnan en
overhandigde hem een zakje met 7000 pond. Dit
was de prijs, die de diamanten ring had opge
bracht, zei hij. Weliswaar was deze ring een
gift geweest van koningin Anne, voor de dien
sten, die d'Artagnan haar had bewezen op zijn
reis naar Londen, maar de drie musketiers
hadden de jongeman uit Gascogne bepraat en
gezegd, dat hij niet verplicht was om ter wille
van de herinnering, die deze ring toch beteken
de, armoede te blijven lijden.
De lunch bij monsieur De Tréville verliep
vrolijk. D'Artagnan had een kostuum geleend
van Aramis en hij voelde zich nu werkelijk één
met zijn vrienden. Hij was in opperbeste stem
ming, hoewel op de achtergrond toch altijd nog
de gedachte aan Milady een rol bleef spelen.
zenuwachtig opendeed toen de
ris had aangebeld.
-En. la er al nieuws van Blekkie, com-
heeft?"
,,Ja, Blekkie's gewone schoenen ston
den onder zijn stoeL Hij had zijn gym
schoenen aangetrokken toen hij wegging,
denk ik. Zal ik een van de schoenen ha
len? En zijn broek hangt er ook."
..Breng maar het een en ander mee",
knikte de commissaris.
Tante Fru dribbelde zenuwachtig de trap
op en keerde even later terug met een
arm vol kleren.
..Dat heeft hij gistermiddag allemaal nog
gedragen," verzekerde ze. „En hier zijn de
schoenen die hij aanhad."
Agent Dommelaar was ondertussen met
Eduard uit de auto gekomen. Hij liet de L
hond aan een van Blekkie's schoenen rui- e
ken Eduard liep even snuivend in een r
kringetje rond en zette er dan heel be- P
slist de gang in, agent Dommelaar met I1
zich meetrekkend. Commissaris Bonebak- t
ker en inspecteur Hamzwaaier volgden vol I
spanning. Eduard volgde precies de weg
die Blekkie die nacht genomen had en i
toen ze bij de Palingbrug kwamen bleef t
hij staan, liep dan het smallo steigertje af j
en sprong in een van de twee roeibootjes f
die er la^en gemeerd. Daar bleef hij i
veus snuivend staan en begon dan even a
klagend te janken.
„Het spoor leidt niet verder", riep agent
Dommelaar.
„Hamzwaaier", gelastte de commissaris.
„Ik durf mijn gewicht niet aan dat bootje C
toe te vertrouwen. Stap erin. En roei naar
de achterkant van de zaak van Rotsvast."
