Dibelius wil niet wijken
voor druk van de D.D.R.
Middenstand wenst geen
halve staatssecretaris
Schildersambacht richt
zich op moderne tijd
Een woord voor vandaag
Kanttekening
VELPON
Oud-katholieke synode
in Utrecht bijeen
Actuele sociale
vraagstukken
,-econ. redactie)
zaken met zijn staatssecretaris
is overeengekomen en die tot
taakuitbreiding van de laatste
heeft geleid, wordt door een zeer
teleurgestelde middenstand als
een discriminatie beschouwd. De
motivering van de taakuitbrei
ding, namelijk dat het specifieke
middenstandsbeleid gedurende de
laatste jaren een zekere afron
ding heeft gekregen, waardoor
ook de taak van de staatssecreta
ris min of meer is afgerond
wordt in middenstandskringen
niet begrepen, omdat niet duide
lijk is gemaakt wat met die „ze
kere afronding" wordt bedoeld.
Nadat in eerste instantie reeds
de voorzitter van de Christelijke
Middenstandsbond, de heer H.
de Mooij, uiting had gegeven
aan zijn teleurstelling over de
halve staatssecretaris, hebben
ook enkele vakbladen nadere be
schouwingen aan deze kwestie
gewijd.
F\E heer De Mooij was dui-
delijk in zijn opmerkingen:
De staatssecretaris ziet geen
werk genoeg meer op het ter
rein van de middenstand en
heeft zich daarom een aantal
taken aangemeten, aangezien
het middenstandsbeleid zou
zijn „afgerond". Toch omvat
de middenstand 400.000 bedrij
ven, dat is tweemaal zoveel als
de landbouw. De middenstand
levert ook een grotere bijdra
ge aan ons nationaal inkomen
dan de landbouw. De landbouw
heeft een eigen departement
en een eigen minister, die werk
genoeg schijnt te hebben. Heeft
de middenstand dan zo weinig
problemen en zo weinig per
spectief dat er op* dit terrein
geen werk genoeg is voor een
staatssecretaris?
INE Christelijke Kruidenier en
De Fruit- en Gï-oentehan-
del sluiten zich bij deze woor
den aan en schrijven: „Het wa
re beter geweest en in alle op
zichten te rechtvaardigen, in
dien de minister twee staatsse
cretarissen had aangetrokken,
één uitsluitend vooi de behan
deling van middenstandsaange
legenheden en een tweede voor
de behartiging van de overige
taken, waarvan hij zich ontlast
wilde zien."
De beide bladen betreuren
het, dat de minister niet duide
lijk heeft gemaakt, dat de ta
ken welke de staatssecretaris
reeds onder de vorige minister
waren opgedragen tot een zo
geringe omvang ineenge
schrompeld zouden zijn, dat
hem zonder gevaar voor ver
onachtzaming van deze taken,
nieuwe belangrijke opdrachten
konden worden verstrekt.
„Want de minister heeft met
geen woord verklaarbaar kun
nen maken, waarom de staats
secretaris geen dagtaak meer
zou hebben gehad, indien hij
zich bepaald zou hebben tot de
taken, welke de vorige minister
van economische zaken aan de
staatssecretaris had overge
dragen. De minister heeft zelfs
geen poging gedaan de „zeke
re afronding van het specifie
ke middenstandsbeleid" op een
voor iedereen verstaanbare wij
ze te formuleren. En zolang
niet duidelijk is gemaakt wat
nu met die „zekere afronding"
wordt bedoeld, zolang zal de mid
denstand het onderbrengen van
zoveel andere taken bij het
staatssecretariaat voor mid
denstandsaangelegenheden als
een discriminatie voelen", al
dus deze vakbladen, die ook be
treuren dat er eigenlijk van
een grondige behandeling der
middenstandsproblemen bij de
behandeling der begroting (van
economische zaken) geen spra
ke is geweest. „Alles en ieder
een wacht op de tweede mid
denstandsnota en zolang die er
niet is. blijven de problemen
des middenstands onbesproken",
zo schrijven ze.
SOCIALE VERZEKERING
QVER de plaats en taak van
de sociale verzekering in het
bedrijfsleven schrijft mr. J. Kra
mer, secretaris van het Verbond
van Protestants-christelijke
Werkgevers, in het orgaan van
dat Verbond (De Werkgever)
een korte beschouwing. Hij stelt
daarin onder meer:
ciale verzekeringswetten na
elkaar tot stand zijn gekomen,
is deze wetgeving vooral voor
diegenen, die er niet dagelijks
mee te maken hebben, een
moeilijk te hanteren en te be
grijpen stuk „lectuur". De
techniek is dermate ingewik
keld geworden, dat men als
gevolg daarvan op grote onbe
kendheid stuit. Allerwegen
wordt dan ook de wenselijkheid
geuit om tot vereenvoudiging
van deze materie te komen. In
de praktijk behoeft, wat de uit
kering betreft, in feite geen
verschil te worden gemaakt of
de betrokken arbeider zijn loon
derft als gevolg van het feit,
dat hij ziek is, dan wel een on
geval heeft gehad of invalide is.
Een arbeidsongeschiktheids
wet, waarnaar de gedachten
steeds meer uitgaan, zou hier
een aanmerkelijke vereenvou
diging brengen. Het tot stand
komen van deze vereenvoudi
ging is echter geen gemakke
lijke zaak, aangezien men
daarbij rekening heeft te hou
den met de verschillende be
staande wetgevingen. Deze
moeilijkheden kunnen echter
worden overwonnen, maar dit
zal wel de nodige tijd ver
gen", aldus mr. Kramer in De
Werkgever.
Strijd uit Hitler-tijdperk laait weer op
Burgemeester Schmidt in
een moeilijk parket
t correspondent in Bonn)
HPWEEMAAL hebben in Oost-Berlijn thans besprekingen plaats-
gehad tussen het hoofd van de protestantse kerk in Duitsland
en voorzitter van de Raad der Evangelische Kirche Deutschlands,
bisschop dr. Otto Dibelius en de dienstdoende burgemeester van
Oost-Eerlijn, Schmidt. Het onderwerp was beide malen het ge
schrift van bisschop Dibelius (dat ter gelegenheid van de 60ste
verjaardag van bisschop Hanns Lilje van de „Hannoverische Lan-
deskirche" uit z(jn pen vloeide), waarin de 80-jarige leider der
Duitse protestanten opnieuw de these opstelde, dat er in totalitaire
staten en dus ook in de communistische Oostzone van Duitsland,
waar bovendien de protestantse kerk aan ernstige vervolgingen
blootstaat geen sprake kan zyn van een „Obrigkeit" (overheid)
in bijbelse (Lutherse) zin en dat de Christenen in deze staten der
halve ,,voor hun geweten tegenover deze overheid geen enkele ver
plichting hebben".
Burgemeester Schmidt heeft de
dracht gekregen te trachten bisschop
Dibelius tot intrekking van zijn woor
den te bewegen. De gesprekken heb
ben geen resultaat opgeleverd. Bis
schop Dibelius kan en wil zich niet
distantiëren van zijn jarenlange op
vatting over de overheid in een tota
litaire staat.
MOED
Dat aan de dienstdoende burgemees
ter van Oost-Berlijn deze (zeker niet
gemakkelijke) taak is toegevallen, is
o.m. daaraan te danken, dat bisschop
Veertig jaar bond
van chr. patroons
(Van
redactie)
Ondanks het feit dat het zélf-
doen een ongekende hoogte heeft
bereikt en de industrie veel van het
werk van de patroon heeft overge
nomen, doet het schildersambacht
het vandaag aan de dag nog goed.
Het is bezig zich om te vormen en
aan te passen aan de eisen van de
moderne tijd: die van een groeiend
vakmanschap.
Deze conclusie trok gisteren de
zitter van de Nederlandsche bond
christelijke schilderspatroons, de heer
J. Koster, op een jubileumvergadering
van die bond in Utrecht Sinds de bond
veertig jaar geleden werd opgericht, is
er in de branche heel wat veranderd,
zei hij. In sociaal en in economisch
opzicht zijn er grote verbeteringen tot
stand gekomen, waaraan de bond het
hare heeft bijgedragen. Toch ligt er
steeds weer een nieuw arbeidsveld voor
de organisaties. De belangrijkste daar
van is er voor te zorgen dat de consu
ment tevreden kan zijn op het gebied
van prijs, kwaliteit en techniek. In
ambacht moet daarom een open oog
zijn voor vak- en koopmanschap en
daaruit voortvloeiend een belangstelling
(de organisatie groeide
klein aantal leden tot 1200), een spe
ciaal woord ter nagedachtenis had hij
voor wijlen de heer C. Plomp, de grond
legger van de patroonsbond en eerste
voorzitter. Een van diens zoons, de hui
dige CNV-secretaris H. R. Plomp, ge
tuigde van de grote ijver van zijn va
ir de christelijke patroonsbond
zijn streven naar goede samen
werking met de werknemers.
De oud-voorzitter en erelid van de
bond, de heer F. F. van der Weij uit
Leeuwarden, vertelde over de activitei-
de Chr. nat. schildersschool, die
op initiatief van de bond in Zwolle tot
all round-;
worden gekweekt. In het
i de school zijn reeds
stand kwam
bachtslieden
korte bestaan
30 leerlingen afgestudeerd. Ruim 70 jon
geren worden thans voor het meester-
diploma gevormd en een 50 voor het
diploma gezel.
De vergadering, die reeds dinsdag
met de behandeling van huishoudelijke
zaken was begonnen, besloot tot instel
ling van een eigen ongevallen- en ziek
teverzekering, waarvoor door de leden
een garantiekapitaal bijeengebracht
moet worden. Mededeling werd gedaan
van de verkiezing van de heer K. Wits
Kzn te Leeuwarden als lid van
hoofdbestuur. De heren F. Houwen
Groningen. G. Verhoeven te Andel
A. de Waard te Axel werden herkozen
in dat bestuur. Had het bestuur reeds
dinsdag gerecipieerd, gisteren werd de
dag begonnen met een herdenkingsdienst
in de evangelisch-lutherse kerk te
Utrecht en besloten met een feestelij
ke middagbijeenkomst.
Advertentie
er de verfindustrie was de heer
Koster niet geheel en al te spreken.
Sommige fabrieken verspelen volgens
hem de gunst en waardering van de
schilder door de verkoopmethodes, die
zij toepassen. De Industrie werpt zich
te zeer als concurrent op door niet al
leen te mengen, maar ook te verwer
ken. De voorzitter hoopte dat het con
tact met de fabrieken, dat thans gaan
de is, bevredigend resultaat zal ople
veren, zodat het stichten van een eigen
verffabriek, zoals een der aanwezigen
suggereerde, niet nodig zal blijken.
unU0//i/iüie
7/Ud#
verslaat griep en
verkoudheid
burg is, waartoe Oost-Berlijn behoort.
Tegen de algemene verwachting in, lie
ten de communistische autoriteiten bis
schop Dibelius op 1 november jl. in de
Oost-Berlijnse „Marienkirche" ongehin
derd prediken en daarna naar zijn wo
ning in de West-Berlijn terugkeren.
De moed, die bisschop Dibelius
aan de dag legde door in Oost-Ber
lijn te gaan preken, alsof er hele
maal geen „overheids"-confIict met
de Oostdultse communisten ware,
heeft algemene bewondering in
West-Duitsland gewekt.
De ,,0brigkeits"-kwestie is natuurlijk
nog lang niet van de baan, noch in de
E.K.D., noch in de Oostzone. De macht
hebbers daar hebben de verspreiding
van bisschop Dibelius' geschrift inmid-
deL verboden. Het verbod was geba-
leerd op een oude Pruisische politie
verordening betreffende orde-verstorin
gen De officier van justitie in Oost-
Berlijn bestudeert het geschrift, dat ook
als brochure is uitgegeven.
De besprekingen tussen de bisschop
burgemeester Schmidt en de bestu
dering van het geschrift door de offi-
ier van justitie lopen parallel.
VERBOD
Wanneer burgemeester Schmidt er
iet in zou slagen bisschop Dibelius er
toe te bewegen zijn woorden in te trek
ken (wat hoogst onwaarschijnlijk is),
zal hem waarschijnlijk definitief worden
verboden ooit nog in Oost-Berlijn te pre
diken. In de rest van zijn kerkgebied
mag hij al jaren niet meer komen, om
dat de communistische autoriteiten de
bisschop steeds een inreisvisum hebben
geweigerd.
Met een dergelijk verbod zal dan
zeer waarschijnlijk een gerechtelijke
actie tegen bisschop Dibelius gepaard
gaan, d.w.z. een aanklacht wegens
staatsgevaarlijke propaganda en hetzt
tegen het S.E.D.-regime, die met een
tuchthuisstraf tussen de 1 en 15 jaren
kan worden bestraft.
Het is evenwel de vraag, of de
Oostduitse machthebbers met het oog
op de onrust, die daardoor ongetwij
feld onder de protestanten in Oost-
Duitsland zou ontstaan, wel zover zul
len gaan bisschop Debelius formeel
aan te klagen.
In kringen rond de bisschop betwij
felt men dat en hoopt men nog steeds
op een vreedzame bijlegging van het
geschil. Men gelooft, dat de communis
tische machthebbers in Oost-Berlijn ten
slotte wel bereid zullen zijn geen her
roeping van het „Obrigkeits"-geschrlft
te eisen, wanneer bisschop Dibelius zij
nerzijds belooft niet meer zulke front-
aanvallen op het regime in de Oostzone
te ondernemen.
Men gelooft in kerkelijke kfïngen
West-Berlijn verder, dat de commui
ten er wi&ioht voor zullen terugschrik
ken door een actie tegen bisschop Dibe
lius onnodig de aandacht op de abnor
male toestanden in Duitslands vroegere
hoofdstad te vestigen om de „top-at-
mosfeer" niet te bederven. Bovendien
schijnt men in het Centrale Comité der
Communistische Partij in de D.D.R. de
mening te zijn toegedaan, dat bisschop
Dibelius' dagen als leider der Protes
tantse kerk in Duitsland, gezien zijn ho
ge leeftijd toch zijn geteld.
OUDE STRIJD
Overigens is deze strijd om het be
grip „Obrigkeit" niets nieuws. In 1933
ontbrandde een soortgelijk geschil tus
sen Adolf Hitler en de toenmalige
„Reichsbisschof" ds. Von Bodel-
sebwingh. Hitier liet in latere jaren al
le leidende posten in de beide kerken
bezetten met vertrouwensmannen, van
wie Pfarrer Falkenberg als „leider der
Duitse Christenen" de voornaamste
Bisschop Dibelius kwam toen al
met de diktatoriale rechters in con
tact vanwege zjjn boek „Vrede op
Aarde?". Dibelius die toen „Gene-
ralsuperintendent" in de „Kurmark"
was, won een proces, dat twee ja
ren duurde-
Met zijn „Obrigkeits"-geschrift
heeft bisschop Dibelius zijn oude
strijd voortgezet, die tijdens het pro
ces van 1934 tot 1936 reeds culmineer
de in zijn moedige verklaring tegen
over de bruine rechters: „De kerk
heeft het recht en de plicht staats-
verordeningen daarop te onderzoeken,
of zij al dan niet indruisen tegen de
principes van het Christendom".
Tegenover de rode rechters in
Oost-Berlijn, voor het geval hij daar
voor ooit zou komen te staan, zal
bisschop Dibelius ongetwijfeld geen
andere verklaring afleggen. Aan zijn
thesen van destijds houdt de bisschop
ook heden ten dage nog vast, of
schoon de politieke situatie geheel i:
veranderd.
Het is nu niet bepaald een kerklied, maar in kampen wordt j
het vaak en graag gezongen door jonge mensen: ,j)aar's een j
uitgestrekte Hand, die op aard mij helpt en leidt".
Inderdaad is de hand van Christus naar deze wereld uitge- j
strekt. Maar deze uitdrukking spreekt in de Bijbel niet altijd
van liefde. In Jesaja 5 25 wordt dit woord ook gebruikt, maar
daar spreekt God in toorn. Daar is Gods hand niet uitgestrekt j
om te geven, maar om te slaan.
De gevolgen zijn vreselijk, „zodat de bergen beven en de j
lijken midden op straat liggen". Maar toch, zegt de bijbel,
keert Zijn toorn niet af. Gods toorn is hier sterker dan Godsj
genade en medelijden. Zijn hand blijft uitgestrekt.
Gods oordeel is een werkelijkheid, die vaak reeds hier op
aarde in de geschiedenis van de wereld en van een mensen-
leven openbaar kan worden. Wij spreken tegenwoordig zo
vaak over Gods liefde en zo weinig over Zijn toorn, dat we
van Hem een soort Sinterklaas hebben gemaakt.
Gods toorn komt over het leven van de mensen. Over hun
materialisme (Jes. 5 8), over hun genotzucht (Jes. 5 11),
over hun gebrek aan geloofsvruchten (Jes. 5 4). We doen
er goed aan onszelf af te vragen of ook wij Gods toorn op-
wekken.
TUSSENTIJDSE VERKIEZING
jQE verkiezingen voor een nieuwe
poldercommissie, gisteren in de
Noordoostpolder gehouden, hebben
een verblijdende winst opgeleverd
voor de aldaar samenwerkende pro
testantse politieke partijen.
Het aantal leden van de poldercom
missie moest van zeventien op een
en twintig worden gebracht. Welnu,
van de vier zetels méér hebben de
protestantse partijen er twee be
haald; ze zijn daarmee van zeven
op negen gekomen. De andere winst
ging naar V.V.D. en K.V.P. De
P.v.d.A. bleef, ook ondanks de to
tale uitbreiding van het zeteltal, ge
lijk.
Wij vinden dit een verheugende
uitslag. Ook omdat hier het nut
van samengaan van de onderschei
dene protestantse partijen is aange
toond. A.R., C.H. en S.G.P. hadden
zich tot één lijst aaneengesloten.
Dit laatste bleek daar in de Noord
oostpolder te kunnen. Helaas schijnt
zulks niet overal in het land het ge
val te zijn. Maar de Noordoostpolder
is een jong gebied. Men wordt er
niet gehinderd door allerlei kwesties
uit het verleden, die elders vaak een
gevoelige invloed hebben en in de
beleving van de politiek, zelfs on
der christenburgers, aan een com
binatie in de weg staan.
Wat ons betreft, mag deze ervaring
uit de Noordoostpolder ook elders be
schouwd worden als een aansporing
om toch de eenheid van christenen,
óók in de politiek, krachtig na te
streven.
De P.v.d.A. had op het laatst nog ge-
tracht, enige verwarring onder de
protestantse kiezers teweeg te bren
gen. Ze spuide laatdunkende opmer
kingen over dat samengaan. Alsof
zij in eigen gelederen niet metter- j
daad heterogene elementen her
bergt.
Ook landelijk bezien lijkt ons de uit
slag van de Noordoostpolder niet zon
der betekenis. De P.v.d.A. voert lan
delijk een tamelijk scherpe oppositie,
en waar zij meent in het regerings- j
beleid zwakke plekken te ontdek- j
ken laat zij zich niet onbetuigd. Wat j
leert ons nu de Noordoostpolder?
Dat de oppositie de P.v.d.A. voorlo
pig geen winst oplevert.
Tegenover de oprechte bedoelingen
van het huidige kabinet acht de Ne
derlandse kiezer de socialistische I
houding kennelijk nog niet van dien
aard, dat hij staat te popelen om
daaraan zijn steun te geven. Ook
dat leren de verkiezingen, die giste
ren gehouden zijn in dat wijde en
open gebied, dat nog alle bekoor-
lijke onbevangenheid heeft van het
nieuwe.
EUROPA VERDIENT BETER
Advertentie
Lijm en plak alles met
van Ceta-Bever
BINNEN
UUR.
Aan het begin van deze week kW!
de synode der Oud-Katholieke Kerk in
Utrecht bijeen. Na een misviering in de
kathedrale kerk begon de zitting met een
rede van aartsbisschop dr. A. Rinkel. Deze
memoreerde het overlijden van de Deven
ter bisschop E. Lagerwey, en schetste
diens bijzondere verdienste voor de kerk
en het oecumenische werk.
Hij deelde mee dat de internationale
bisschopsconferentie onderhandelingen
voert met het Oosters-orthodoxe patri
archaat van Constantinopel over een
nauwer samengaan van beide kerk
gemeenschappen.
Met de Anglicaanse kerken bestaan goede
contacten en binnen enkele jaren is er
een conferentie te verwachten van de
bisschoppen die met de Anglicaanse
kerken nauwe betrekkingen onder-
Elisaln
op tafel i
vlugge
60
is moeder!
:en halfafgebreide handschoen, die
de breinaalden begonnen onder
vingers te tikken. Zij kon nooit lang
zonder werk zitten.
Och. ik dacht er aan dat ik eens op een
avond naar huis ging, hot was herfst, zoals nu en
ik had ergens in de buurt een boodschap gedaan
denk ik, want ik klom naar boven. Het was juist
zonsondergang en de Westerhemel was heel helder,
maar heel de Oosterhemel was bedekt met wolken,
die niet wit of grijs waren, maar blauw en drei
gend van onweer. Onze hoeve lag het hoogst op de
berghelling tegen de rand van het bos, dat weten
jullie, en alle grijze bijgebouwtjes, het winterwoon-
huis, het zomerwoonhuis, de koestal, de schuur, het
voorraadshuisje glansden als zilver in de zon. Maar
de berken op de plaats voor en achter het huis
gloeiden als goud tegen de blauwe wolken, ik heb
nooit zo Iets diepblauws gezien, geloof ik. Ik herin
ner mij. dat Ik de ogen sloot en trachtte het in
mijn geheugen te prenten, want ik dacht: dat is zó
mooi, dat ik nooit iets mooiers zal kunnen zien. en
ik wil het mijn leven lang onthouden. En toen ik
mijn ogen weer opende, vond ik de wolken nog blau
wer en de berken leken nog gouder en alle gouden
bladen hingen nog aan de takken. En ik bleef
staan kijken en kijken, totdat alles uitgedoofd was,
toen de zon onder was gegaan. Ja. dat was alles.
Mooi, zei Ragnhlld. Hebt u mi werkelijk nooit
ieta gezien dat u mooier vond. later?
Je weet wel. dat vindt men dikwijls. Maar
toch heb ik dit beeld altijd onthouden.
Maar wat is het ook lang geleden, moeder,
sedert u het Dallekarlische pak hebt aan gehad! AI
die tijd in de stad heeft u het nooit aan gehad;
Hè. trek het vandaag weer eens aan! Toe! Nu!
Elisabeth schudde van nee. Neen, neen, Ragn-
hild, dat trek ik niet meer aan. Maar Marit kan
hel eens aanpassen, zij is er nu groot genoeg voor,
denk ik.
Marlt was rood geworden. Zij vond het prachtig
Buiten waait
tile zomerwind
moeders pak a
zij op en ging
Het pak lag bovenop, netjes ingerold in een stuk
fijn Dallekarlisch linnen. Marit haalde het er uit
sloot de kist en legde het pak op de kist.
Maak een beetje voort, riep Ragnhild ongedul
dig. Je doet het zo langzaam.
Zij was van de vloer opgesprongen en begon de
spelden van het witte pak af te halen. Maar Elin
duwde haar opzij. Laat Marit dat zelf doen.
Marit had haar japon uitgetrokken en had de rok
en het lijfie uitgeschud. Nu trok zij stuk voor stuk
het ingewikkelde costuum aan, zoals zij dat haar
moeder zo menigmaal thuis op Charlottendaal had
zien doen. Zij voelden zo stijf en zwaar aan, héél
anders dan de kleren waaraan zij gewend was.
Wacht zei moeder, ik zal je helpen met de
sjaal Zo. En dan de schort, ja die gekleurde
schort moet je hebben. Neen, niet de witte muts,
Marit, die draag je pas als je getrouwd bent, die
rode is het. Eigenlijk moest het haar glad onder
de muts worden opgemaakt, maar dat gaat nu
niet met dat korte haar, natuurlijk. En nu de hoofd
doek.
Ragnhild. die er
blijven, reikte haai
geknuppelde kant
met haar vingers niet af kon
het fijne linnen met de dunne
tan, en Elisabet bevestigde het
Wat ben Je mooi, Marit! Ragnhild danste i
haar heen. terwijl zij daar stond in het bleke z
licht. Elin keek haar met verbaasde ogen aan, z<
der iets te zeggen. Zij was als nieuw, Marit, zij
was volwassen.
Elisabet zei ook niets. Maar zij overdacht het
zelfde als vroeger de kinderen, wanneer zij haar
in ditzelfde pak zagen, toen zij nog klein waren:
Marit in dit pak, ging boven het alledaagse uit en
zij dacht zoals Elin: zij is als herboren, mijn klei
ne meisje, zij is nu volwassen.
Marit voelde zich vreemd in deze ongewone
kledij. Zij moest er als 't ware ingroeien, vond
zij.
Als naaister van haar vak had zij dadelijk naar
de spiegel moeten lopen, maar dat deed zij niet,
waarom wist zij zelf niet.
Moeder trok wat aan de schort, aan het befje.
Zo. kijk nu zelf eens!
Maar op datzelfde ogenblik ging de keukendeur
open en Karl en Krister traden binnen. Wij
zijn het maar zij liepen de keuken door, wil
den de kamer binnen, maar bleven beiden op de
drempel staan.
Neen, zei Krister. Heb ik ooit zo iets ge
zien, dat is waarachtig Marit!
Hij wilde meer zeggen, het ontbrak hem nooit
aan woorden. Maar hij zweeg plotseling. Zijn grij
ze ogen onder het donkere haar ontmoetten Ma-
rits blauwe ogen. De tere zonnestraal die dade
lijk zou verdwijnen, bescheen het onderste ge
deelte van haar gezicht, haar roze wangen, haar
frisse mond met de glanzende witte tanden. Zij
keken elkaar aan. misschien drie seconden lang,
niet meer, niemand anders had iets bijzonders ge
merkt, en toch was alles geschied, toen zij weg
keken. Marit, dacht hij, Marit die ik van
haar vijfde jaar af heb gekend, gunst dat ik dat
nooit eerder geweten heb!
En zij dacht: Krister, natuurlijk, hij is het,
hij is het altijd geweest, al heb ik er nooit aan
gedacht, dank, goede God, dat hij van 't voorjaar
niet gestorven is aan die longontsteking.
Maar Karl was de kamer binnen gegaan en
had allen begroet en de hand gegeven en Kris
ter deed hetzelfde. En Marit ging eindelijk voor
de spiegel staan, om te zien, hoe het haar stond.
Wordt vervolgd
Over het oecumenische werk zei de bis
schop dat dit een van de wezenstaken
der kerk is. Met name vestigde bisschop
Rinkel de aandacht op de onlangs
starte missie „Sint Paulus", die
Anglicaanse zendingswerk zal gaan
enlijke gift voor de stich
ting van een studiefonds vo<
priester-seminarie te Amersfoort.
Nadat de synodale raad bij mom
de heer C. A. van Thiel verslag JB
werkzaamheden in het afgelopen jaar
had gegeven, sprak pastoor G. J. Blom
over de problemen rondom de IJmond
en de Randstad Holland.
Na uitvoerige discussies werd het voorstel
van de synodale raad aangenomen,
waarbij alle. leden van de kerkbesturen
persoonlijk lid van de synode worden
en het aantal kerkbestuurders per
parochie wordt uitgebreid. Voorzitter
van de nieuwe synodale raad. bestaande
uit drie geestelijken en vier kerk
bestuursleden, werd kanunnik H. D.
Raaymaekers te Rotterdam.
Beroepingswerk
NED. HERV. KERK
Beroepen te Poortvliet (toez.): C. J.
d. Broek te Ridderkerk; te Wilhelmi-
nadorp (toez.): H. Lindboom, kand.
Delft.
GEREFORMEERDE KERKEN
Beroepen te Eernewoude en te Rutten
N O.P.: H. Kremer, kand. te Een, Dr..
te Den Bommel: J. C. van Egmond,
kand. te Rijnsburg.
GEREFORMEERDE GEMEENTEN
Beroepen te Veenendaal: A. F. Hon-
koop te Goes; te Ridderkerk: M. Blok te
Rijssen.
De 23 genezende bestanddelen
van Abdijsiroop (Akker-Si
roop) verjagen de gevaarlijke
ziektekiemen, zuiveren de
luchtwegen en lossen slijm op.
ABDIJSIROOP
LIET gaat er nu tocli van komen:
het personeel van de Europese
lichamen zal, net als alle andere
mensen, belasting moeten gaan be
talen. Tot dusver behoefde het, on
danks de meestal opmerkelijk hoge
salariëring, zulks niet te doen.
Die vrijstelling van belasting is tot
dusver allerwege als een onbillijk
heid gevoeld. Niemand betaalt graag
belasting. Maar men moet het doen,
en men is ook wel bereid de nood
zakelijkheid ervan in te zien. al val
len er over dc grenzen hartige woor
den te spreken. Maar wanneer men
dan ontdekt, dat er een grote cate
gorie is, die heel behoorlijk ver
dient, maar rechtstreeks niets bij
draagt aan de staatskas, dan moet
zulks bevreemdend werken.
Wij zeggen niet teveel, wanneer wij
de veronderstelling uitspreken, dat
deze situatie voor de toch al niet
overdreven goodwill van de Euro
pese lichamen nauwelijks bevorder
lijk is geweest.
De manier intussen waarop men in
deze situatie verandering heeft ge
bracht kan gemakkelijk aanleiding
geven tot nieuwe kritiek. Het komt
erop neer, dat, vóór de invoering
van de belasting, de toch al hoog
liggende salarissen nog eens opnieuw
zijn verhoogd. Dan wordt het inder
daad nog ïvel gemakkelijker om be
lasting te gaan betalen. Een opm'èr-
kelijk-soort' Compensatie dus, waar
van de noodzaak overigens in veruit
de meeste gevallen, ja misschien
wel in alle gevallen, niet aanwezig
Voor ons is dit alles een aanwijzing,
dat het met de „europeïsering" nog
zeker niet van een leien dakje gaat.
Er liggen hier heel wat, vooral psy
chologisch moeilijk te verteren, za
ken. De oorzaak daarvan is niet ver
te zoeken. De landen die samen de
„europeïsering" nastreven moeten
op elkander ingespeeld raken. Die
landen hebben dikwijls uiteenlopen
de gewoonten en gebruiken, en ook
de niveaus van inkomsten en uitga
ven zijn meestal verschillend.
Een kwestie als van de door het
personeel te betalen belasting had
men reeds in de aanvang dienen te
regelen. Dan had ze thans niet gerui
me tijd reden tot ergernis gegeven.
En dan had ze thans niet gere
geld behoeven te worden op een wij
ze, die voor velen onzer reden in
houdt tot nieuwe kritiek.
Europa verdient beter. Het worde
niet: „verdient" beter.
VERONDERSTELLINGEN
DADIO Moskou heeft het nodig ge
oordeeld, scherpe kritiek te le
veren op berichten in Britse bladen,
dat de Sowjetunie thans minder ani
mo zou hebben voor een topconfe
rentie dan enige maanden geleden.
Vanwaar deze snelle reactie, zal men
vragen. Het is ook voor radio Mos
kou ongebruikelijk om te reageren
op de berichten, die in de pers van
de vrije wereld verschijnen. Als een
uitzondering op de regel wordt ge
maakt, moet er iets bijzonders aan
de hand zijn.
Dat kan thans ook het geval zijn met
het bericht betreffende de geringe
animo van de Sowjetunie voor een
topconferentie: als men zich in Mos
kou op zijn gemak zou voelen, zou
men zich over dit geschrijf echt niet
druk hebben gemaakt.
Dat de Sowjetunie plotseling minder
haast heeft bij het organiseren van
een topgesprek met de westelijke
leiders, is het duidelijkst gebleken
uit de wijze, waarop Chroesjtsjef
heeft gereageerd op de uitnodiging
van de Franse president, om een be
zoek aan Frankrijk te brengen.
Men weet, dat de uitnodiging van
De Gaulle aan Chroesjtsjef ter hand
werd gesteld, nadat de Franse pre
sident had laten weten, dat hij er
niets voor voelde, vóór april of mei
van het volgende jaar aan een top
conferentie deel te nemen.
Er was toen reden om aan te ne
men, dat Chroesjtsjef gebruik zou
willen maken van de grotere on
enigheid in het westelijke kamp over
het door De Gaulle veroorzaakte uit
stel. Hij behoefde daartoe slechts te
volharden in het eisen van een spoe
dige topconferentie.
Dit laatste is niet gebeurd. Chroesj
tsjef heeft zich onverwacht snel bij
de wensen van De Gaulle neergelegd.
En het meest opmerkelijk was wel,
dat, toen de Franse president fe
bruari als datum voor het gesprek
met de Russische premier voorstel
de, hij ten antwoord kreeg, dat hij
maar op eind maart moest rekenen.
Chroesjtsjef had blijkbaar geen
haast meer, want het was duidelijk,
dat een topconferentie pas geruime
tijd daarna zou kunnen worden ge
houden. Geen wonder dus, dat men
zich in het Westen ging afvragen,
wat de oorzaak zou zijn van de op
vallende wijziging in de houding van
de Rus.
De Britse bladen menen de oplossing
te hebben gevonden. Zij maken uit
verklaringen van Poolse communis
ten, die pas uit Peking zijn terugge
keerd, op. dat communistisch China
opnieuw ernstige bezwaren heeft ge
uit tegen een topconferentie, waar
het zelf niet aan zou mogen deelne
men.
Als deze berichten waarheid bevat
ten, en Chroesjtsjef zich inderdaad
door Mao Tse Toeng genoodzaakt
ziet, van zijn conferentieplannen af
te zien, zou de geschiedenis van vo
rig jaar (toen er een topconferentie
over het Middenoosten zou worden
gehouden) zich herhalen.
Het is een voor de hand liggende ver
klaring, maar of zij juist is, moeten
we afwachten. Er staan thans heel
andere belangen op het spel dan
vorig jaar het geval was.
