William Wilberforca vocht zijn
leven lang legen de slavernij
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 29 AUGUSTUS 1959
Geen onbestemde grootheid
Soms spreken we over de kerk, zoals we spreken over
„Den Haag alsof het een grootheid is, die op zich
zelf staat. Met „Den Haag" bedoelen we niet de
•bureaucratische rompslomp
i?ot»on" En met (]e Mjcerjt"
stad, maar die hele
van vergunningen en wetten".
bedoelen we dan die onbestemde grootheid, d'ie zich
bemoeit
spraken doet
ting, over zondagsrust
alle mogelijke aangelegenheden, die uit-
atoombommen, en volkshuisves-
Hal niet.
„DE INCARNATIE VAN DE LIEFDE"
In beide gevallen plaatsen we onszelf dan naast of
tegenover deze denkbeeldige grootheid. Want „Den
Haag is geen ontmenselijkte dictator, maar de som
van alle door ons persoonlijk uitgebrachte stemmen.
EJ}. 9.9. Kerk is geen geestelijke „Unilever" of
reeds vaak gezegd, maar het is
'wfj Cen£ dC nadruk op te le8gen: de
Etv zi1i" "l*nsen die altiid maar spreken over „de
fterk Zij zeggen de kerk moet weer spreken. De
kerk moet weer een centrale plaats in de maat
schappij gaan innemen. Maar zij laten het spreken
over aan een synode, of aan de kerkeraad, aan kan-
selboodschappen_ en herderlijke brieven.
„Shell",
kerk dat zijn
Eindelijk was het dan gelukt. Op 23 februari 1807 werd na een tweede moet de>ze
lezing de wet die de slavernij zou afschaffen, aangenomen met een overwel- ken on^ei
digende meerderheid van 283 tegen 16 stemmen. Honderden stroomden Samen laj
samen voor de huisdeur van de man die vrijwel het grootste deel van zijn ya°d dd"dg:e:
leven besteed had aan de strijd tegen deze vloek van de achttiende eeuw: se Nieu-
William Wilberforce. De man, om wie het ging, lag half geknield achter zijn
schrijfbureau. Zijn vlugge pen gleed over het zware papier, waarop hij nog deüijk^tor'bekering!
veel met elkaar,
„Opkomst en gTocl
de godsdienst" en het Orlek-
Testament.
een paar aantekeningen wilde vastleggen. Toen keek hij op, recht i
van Henry Thornton en terwijl een van zijn beroemde fijne glir
zijn mondhoeken speelde, zei hij: ,,En Henry, wat zullen we nu
afschaffen?"
De laatste bazuin van God
Maar de kerk kan niet los gemaakt worden van haar
leden. De kerk is de som van mensen, die ieder
voor zich „Ja" gezegd hebben op de oproep van
de Heiland.
Daarom is ons streven om de kerk groot te maken
eigenlijk zelfzucht en waanzin. Dan streven we er
naar om onszelf groot te maken. In het verleden
hebben steden tegen elkaar opgeboden om de groot
ste kathedraal te bezitten, of de hoogste kerktoren.'
Maar het goud op de torentrans moest vaak het ge
brek aan „goud" op de kerkbanken goed maken,
In het heden zijn we'niet meer in staat om kostba
re kathedralen te bouwen De groten der wereld pra-
imet rijkdommen maar praten
ronde tafels. En we menen dat de kerk" zijn"si
moet laten horen in de internationale spraaf
val van grotere en kleinere politici.
Op zichzelf is ditniet onjuist, als we maar niet vér-
ge ten dat de kerk zelf niets te zeggen heeft, maar
de laatste bazuin is van God. En God gebruikt
Éeen ontmenselijkte kerk, maar zijn profeten, zijn
lia's, zijn Johannes de Dopers, zijn Paulussen en
B Petrussen.
te Dienend in de wereld
ook
De kerk is niet in de wereld geplaatst om een eigën
grootheid te worden naast de staat, of naast het
bedrijfsleven, of naast de vakverenigingen. De kerk
is geen „bioscoopbond zonder het-witte doek." die
van zich moet doen spreken als haar positie in ge
vaar wordt gebracht.
De kerk is het. Lichaam van Jezus Christus op aar
de en daarom heeft zij op aarde geen kussen om
haar hoofd op te leggen. Haar taak is niet om van
I zich te doen spreken, maar om te spreken wat God
heeft geopenbaard. Christus werd verzocht om.'
zichzelf te voeden met aardse stenen, om koning
te worden zonder kruis, om geëerd en toegejuicht
te worden door de menigte.
De kerk wordt nog dagelijks in de woestijn van deze
wereld verzocht. Christus wist dat Hij geroepen was
om anderen te voeden, om te dienen in plaats van
te heersen, om te sterven in plaats van door en
gelen gedragen te worden. Zijn handen legden zich
op] het voorhoofd van een zieke, zijn voeten brach-
i ten hem naar de kleinste gehuchten; zijn tong sprik
de' woorden'van God. zijn ogen gleden over de nood
Zo hebben de leden van de kerk het recht niet hun
kerk groot te maken, maar zij moeten de opdracht het Opperste G<>rprht*hof de Amerikaai
van Christus vervullen, opdat zij, samen kerk zijn- geïntegreerd. Op de trappen van het gerechtshof
de, dienend in de wereld staan. wachten zij op hun rechten.
•LIT,
Het was deze week
precies tweehonderd jaar
geleden dat deze man
werd geboren. Hij was
geen opvallende figuur
tn, de wandelgangen van
het Engelse, Lager Huis.
Iémand schreef eens van
hem: Wilberforce is
een klein ventje; hij is
lelijk als de nacht, miar
alx je hem in de ogen
kijkt en naar hem
luistert, als hij gaat
spreken, vergeet je 'dat
allemaal." En een bio
graaf uit zijn tijd schreef
eens: „Toen ik hem zag
dacht ik eerst aan een
garnaal op tafel, maar
toen 'ik naar hem ging
luisteren groeide en
groeide hij, tot de gar
naal een walvis werd."
Hij stond bekend als de
verdediger van de ar
me man." Altijd stonden
er mensen bij hem op
de stoep, die op de een
vragen.
gf andere r
hulp kwa
Telkens moest hij
huizen om rust te vin
den, maar de mensen
bleven hem achtervol
gen, zodat zijn vriend
Henry Northon eens iwn
hem zei: „Wilberforce disten,
is een man, die als hij de
in Noorwegen of Siber n"ri7a
woonde nog door de r
mensen achtervolgd zou
worden."
de ogen sprekken lieten hem niet los. Op
aanraden van Milner bracht hij in
es om december 1785 na zijn terugkeer
gaan in Londen een bezoek aan ds
John Newton. Diezelfde avond
schreef hij nog in zijn dagboek:
,,Ik voelde me beroerd bracht
imzijn een bezoek aan Newton en was in
nerlijk heel erg bewogen: hij
heeft me echt geholpen."
REVEIL
Voortaan zou Wilberforce beho
ren tot de groep van Evangeli
sche Chnstenen, die zich niet aan
sloten bij de afgescheiden me'.ho-
maar in Engeland dezo'.f-
ats innamen als de man-
n het reveil in ons land.
Drie jaar later werd Wilberf >r-
ce gevraagd om in het parlement
te pleiten voor de afschaffing van
de slavenhandel. Hij had eerder
over deze materie nagedacht en
als 14-jarige jongen een brief ge
schreven aan een krant in zijn pro-
hij de-
Het kan eigenaardig gaan
een mensenleven. Wilberforce was vincie Yorkshir..
waarschijnlijk nooit de „afschaf- ze handel sterk veroordeelde.
M v,,Yan ?e slaVe,ri}1J 8eword®B« Hij had er echter nooit over na-
als hij niet zeer plotseling op 26- gedacht om zelf te proberen via
etgevende raad te proberen
ige leeftijd tot geloof was gzko-
Zijn ouders hadden hun ui- de slavenhandel te veroordeL...
Hij besprak het voorstel met
zelfs met zijn beste
best gedaan
komen. Wegens zijn
zondheid had een o
moeder ter ore kwam, dat
zwager hem tot het methodisme
wilde bekeren, werd hij gauw wee,
thuis gehaald en werd zijn op
voeding toevertrouwd aan een
anglicaanse predikant van vie
dergelijke „bekenngsactivileiitn"
niet te duchten waren.
hem u
toen zijn gen premier
zij allen
ienden,
vriend William Pitt, die in die da-
Engeland was en
i mening, dat
ak moest wij-
Toch moest hij zelf de beslis
sing nemen. Hij wist dat het
een ongelijke en zware strijd
zou worden. Velen meenden dat
de hele Engelse economie zou
instorten als de slavenhandel
zou worden afgesneden, er
waren immers immense zaken-
belangen mee gemoeid. Pas in
de rust van een vakantie op een
van des buitenverblijven van
Pitt, kwa'm^ hij tot het besluit
voortaan, zijn leven te wijden
aan de strijd tegen dit menselijk
onrecht. Onder de eikenboom.
j, zouden wij tvaar hij zijn beslissing nam.
.eigenaardige domi- staat nu een bank als gedenk-
BEKERING
Wilberforce volgde het gymna
sium, studeerde in Cambridge en
was nog maar twintig jaar oud,
toen hij reeds gekozen werd in
het Lagerhuis. Hij wilde meer
weten en meer zien en maakte
enkele reizen naar het vasteland.
In 1784 vertrok hij weer naar
Frankrijk in gezelschap van zijn
moeder en dr. Isaac Milner. De-
laatste was eigenlijk
kerkdag te Mun-
en tentoonstelling
van moderne schilderijen over
het onderwerp ,JP inks ter en": Uit
250 inzendingen werden drie schil
derijen en een litho met een prijs
geëerd. De litho en één schilde
rij drukken wij hierbij af.
De tentoonstelling gaf de in
druk dat de meeste kunstenaars
geen raad weten met dit moeilijke
onderwerp. pinksteren in de
fabriek" doet wat gewild aan-
Hei schilderij leert wel dat we
in ons dagelijks werk de vervul
ling deelachtig moeten zfjn, maar
verwaarloost de gedachte dal die
vervulling er slechts is voor wie
gemeenschap met de Geest zoekt.
Er is weinig in de gelaatsuitdruk
king van de mensen op de litho
te zien van eeninnerlijke blijd
schap, van verlossing. Hel geheel
is ons te krampachtig. De andere
schilders zochten het al te veel in
symbolische vlakken, lijnen en
kleuren, maar van geen enkel
schilderij konden u* zeggèn: Dal
is het. We verlieten de tentoon
stelling dan ook enigszins teleur
gesteld.
MOTIE
telijke,
zeggen,
nee". Hij had misschien bet.
onze tijd gepast, want hij was
■eel meer wiskundige, dan predi
kant en hij was een mens die
van al het goede wist te genieteii.
Wilberforce schreef later eens
c]lle dat niets hem er aan herinner
de dat deze man geestelijke was.
Hij besteedde niet meer aandacht offïcièTe"'to*espraak' hóuden'
dan 'en Lager Huis. Drie er, een half uur
'Z°T lang sPrak Wilberforce op die ge-
ch... Toch denkwaardige 12de mei 1789 Hij
diende een motie in die de slaven-
Maar dit besluit betekende niet
dat hij onmiddellijk aan het werk
kon gaan. Een ziekte onderbrak
al zijn werkzaamheden en pas
twee jaar later kon hij zijn eerste
geestelijke dingen
feestjes te vinden
FELLE DEBATTEN OVER INTEGRATIE OP RHODOS
Wereldraad noch Int. Zendingsraad hebben een 1!z meerderheid
Op hé..M.nd Rhodes h.„f, h., C.n.r.1. Comité v.n d. W.r.ld- ^„T^d^.cSfvdèïïn vS IZ df= AsTem'See va„
raad van Kerken in de afgelopen weken Haar jaarlijkse vergadering westerse kerken in orthodoxe Wereldraad, die waarschijnlijk in V1 aPrl' f791 werd er
gehouden. Deze bijeenkomst trok in het bijzonder de belangstel- landen. De algemene secretaris New Delhi zal worden gehouden uY
ling. omd., d», gesproken w.rd over de voorg.steld. j£gS. &ÏÏSL2NZL 'jSftSLé. He,
handel veroordeelde. De motie
werd met algemene stemmen aan
genomen ^en de handel ging ge-
Er volgde een strijd van 28 -
jaar. De ene teleurstelling volgde mogelijk maatregelen
op de andere. Het parlement wil- *n'
de wel de slavenhandel veroorde
len, maar als er een motie kwam.
die de slavenhandel wettelijk wil
de verbieden, dan weigerden velen
worden hun steun geven.
i de Internationale Zendings- in plaats
j raad, bisschop Lesslie Newbigir,. eiland zijn de tegenstellingen" ma-
van de Wereldraad van Kerken en de Internationale Zendingsraad, antwoordde dat de meeste leden sen de christenen en leden van an-
In een speciaal communiqué van de persdienst vap de Wereldraad van de Internationale Zendings- dere godsdiensten zo zeer gespan-
j. i „1>Qr.„(Jij- Hit raad evenals de Orthodoxe kerk nen dat de Wereldraad het niet
wordt gesproken over de „overweldigende steun die e«n dit iiSiachtoffers zijn in plaats van Wljs vond om daar bijeen te ko_
plan is toegezegd. aanvallers". men.
Hij doelde er op dat dit zen-
Deze opmerking is wel heel meerderheid ban 22 van de 38 dingswerk meestal verricht wordt De nieuwe grondslag van de
merkwaardig in het licht van aangesloten zendingsraden zich door fundamentalistische en dog- Verenigde Raad zal dan aan-
de feiten. Het is waar dat voor de integratie uitgesproken, matisch-orthodoxe zendingsge- genomen moeten worden met
sl-chts twee van de kerken, Dne nationale raden hebben zich 2* Cen twe,,derde meerderheid
die bij de Wereldraad zijn tegen verklaard namelijk Noor-
volgend jaar leek
gen. Wilberforce was van politiek
veranderd en ln plaats van een
ontwérpwel te maken waarin de
slavenhandel geheel en al en on
middellijk verboden werd, had hij
ontwerp ingediend dat
land om de publieke mening te
overtuigen van het onrecht dat de
negers werd aangedaan. Wilber
force zette zijn pogingen voort,
zodat zelfs in de Handelingen op
eep gegeven, ogenblik staat te le
zen: „De heer Wilberforce diénde
op 1 maart zijn jaarlijks wétsont-
werp ir> dat de afschaffing van de
slavenhandel beoogt."
Pas op 23 februari 1807 werd
het wetsontwerp aangenomen en
op 25 maart van dat jaar werd
zijn motie dan ook werkelijk tot
wet verheven. De wet schreef:
„Dit Huis. dat er van overtuigd
Is dat de Afrikaanse slavenhandel
in strijd is met de rechtsbeginse
len der menselijkheid en met een
gezonde politiek zal zo spoedig
die
zullen leiden tot de afschaffing
van genoemde handel."
Maar nog was hij niet waar hij
wezen wilde. Wel had het Huis nu
uitgesproken maatregelen te ne
men. maar deze wet kon ook een
slag in de lucht zijn.
Andere landen moesten het vóór-,
debat beeld volgen. En al was de sla-
enhandel nu verboden, de sla-
ij zelfmoest verboden wor-
ning van de Oost-Indië Compag- Christophe, de negerkoning, het
nie moest worden vernieuwd aat onderwijs opbouwden. Ja, hij was
er paragrafen in werden opgeno- betrokken in zo oneindig veel hu-
men die het zendingswerk kan- manitaire en christelijke zaken,
sen gaf. dat wij ze onmogelijk allemaal
Hij was een ^an de stichteis- kunnen opsommen. Is het een
van het Britse Bijbel Genoot-' wonder dat de mensen tegen hem
schap; hij zorgde er voor dat er opzagen en van hem zeiden, dat
Ondanks zijn zwakke gezondheid
zette hij zijn strijd voort. In 1812
moest hij zijn Yorkshire-zetel we
gens ziekte ter beschikking stel
len en werd hij door een veel
kleiner district, Bramber in Sus-
de
angesloten. de integratie heb
ben afgewezen. Het zijn
Franse Hervormde Kerk en
de Anglicaanse Kerk van Ier
land.
Machtspositie
wegen, België en Brazilië.
Zendingsraad zijn
zich niet houden aan d
schreven wet om geen
New Delhi
De Raad van de Belgische Con
go heeft zich inmiddels uit de
Wereldraad teruggetrokken, om
dat de oppositie tegen de Wereld
raad in zijn gelederen te sterk
was. In deze raden zijn éen vrij
Daar staat echter tegenover groot aantal zogenaamde - geloof s-
dat slechts 44 kerken zich tot nu zendingen vertegenwoordigd, die
toe voor de integratie hebben uit- geen enkele behoefte hebben aan
gesproken. Uit een aantal van het lidmaatschap van de Wereldr
173 leden is dit toch zeker niet raad. Zij zijn meest vanuit Ame-
bijzonder groot. Verreweg derika afkomstig, waar zij verte
meerderheid van de aangesloten genwoordigd zijn in een aparte or-
kerken heeft dus in het geheel ganisatie. de National Association
niets van zich laten horen. Men of Evangelicals.
weet niet of zij voor de integra- Maar ook de internationale
tie zijn of tegen, waarschijnlijk zendingsraad kan dus nog niet OPE.XÜARIlN'fc
is dat het hun niets kan schelen, absoluut rekenen op de tweederde
Deze kerken laten de belangrij- meerderheid die nodig zal zijn
ke beslissingen dus eenvoudig om de integratie definitief te ma-
over aan het Centrale Comité, ken.
dat op deze manier een machts
positie verkrijgt, die zeker niet
overeenkomstig zijn taak is. Vooral de Oosters Ortho
doxe Kerken hebben zich tegen
Meerderheid de komende integratie verzet.
Enkele van deze kerken heb-
Ook een groot aantal leden ben zjch slechts aarzelend bij Tom (.iiofp^vorxivi.
van de Internationale Zendings de Wereldraad aangesloten en
raad heeft tot nu toe niets van zjjn met de voorgestelde inte
gratie helemaal niet gelukkig.
vatieve her<
Hoger Huis, die als commissaris-
in zoveel maatschappijen zlt-
angesloten en door zowel de Wereldraad als
öe Zendingsraad. Als het voor
stel tot integratie zal worden
aangenomen in de eerste zit- tlng hadden, stemden de wet weg.
ting zullen de volgende zittin- Ondertussen voerden de vrien-
gen gezamenlijk worden ge- den Thomas Clarkson en Granvil-
Het uiteindelijke besluit zal in houden. Ie Sharp een campagne m het
zag in een geleidelijke afschaffing sex, gekozen. In 1825
van de handel. Inderdaad slaagde zich geheel uit het parlementaire
hij er ln het Lager Huis van zijn leven terugtrekken In dat jaar
gelijk te overtuigen, maar de hield hij zijn laatste redevoering
Veriet
Dr. Joachim Beckmann geeft in het Duitse
blad „Kirche in der Zeit" zijn definitie van Gods
Woord:
Dc Heilige Schrift is de kcrymatische neerslag
van menselijke geloofsgetuigenissen betreffende de
openbaring van God; Hjj is het gepredikte woord
in documentenDogmatisch gesproken is de Hei
lige Schrift ook indirect cen openharing Gods.
KITSCH IN DE KERK
SUCCES
In juli 1833 mocht hij nog een
zitting, zij het op de bezoekers
tribune in het Lager Huis bij
wonen Er werd een wetsont
werp, behandeld dat de afschaf
fing van de slavernij beoogde.
Het werd in tweede lezing aan
genomen. Op 29 juli
Dr. J. van den Berg in „Het Gereformeerd jaar stierf hij. Een maand na
Er kar
zich
„Kunst of Kitsch":
elük in hel kerkelijk 1.
lordoi
zich laten horen. Wel heeft i
11 ranlang 'n Genève het Óecume-
Ho InHpn ppn kalf nisch 'orthodox) Patriarchaat van
ue JOaen een »V.UII KonstantInopei heeft vertegen
woordigd, heeft de Wereldraad
Raalte in „De Reformatie": (vrij-
De Friezen een koe
Ds J. va
gemaakt).
Er is duidelijk groepsvorming waar tc nemer
ten we het maar precies zeggen zoals het is.
groepsvorming vindt haar aanleiding echter nie
zeer in het kerkelijke, als wel in hetgeen op
gebeurt; in de politiek, in de school
Eerder krijgt de paus een schoon
moeder dan dat Friesland verronmsl!
Deze stoute stelling willen we van
daag bewijzen: met de stukken op la
fel. Vraag een christen wie ons aller
moeder is, en hjj zhI antwoorden-
dat is het hemelse Jeruzalem (Gal
4 26). Stel dezelfde vraag aan een
roomse en hij zal het hebben over
de kerk en de maagd Maria. Vraag
dan een Fries en hij zal triomfante
lijk wyzen ophet beeld van de
stamhnekkoe bij het station Leeu
warden: us aller mem! Zolang dat *n
is, hebben we nog geen verrnomsinp
te duchten Maar of het zoveel beter
is? De Joden hadden nog maar cen
kalf en dat was al erg genoeg.
ken
de vakver
lijke kn
■volgen
De andr
erkelijkr
niginger
heeft
dinger
groep wil daarvt
iets lieschou-
Deze kerken aarzelen vooral,
omdat bij de Internationale Zen
dingsraad leden zijn aangesloten,
die zelf geen kerk zijn. zodat het
getuigenis van de nieuwe zen-
dingsafdeling van de Wereldraad
getuigenis zou geven dat niet SLORDIGE KERK
Ds. D. J. Couvee in de „Zeeuwse Kerkbode'
iver tuchtkwesties
Welk lid ener classicale vergadering krijgt, juisi
als het over personen gaat, ooit alle stukken tevoren
zich? Builen enkele „ingewijden" weel hij
alleen van kerken uitgaat. Naar
het orthodoxe inzicht bestaat er
geen getuigenis, dat niet door de
kerk zelf wordt gedragen. De
Orthodoxe Kerk kent dan ook
geen zendingsgenootschappen.
Slachtoffer!
De theoloog prof. Basil Joan
nides verzette zich tegen de in
tegratie, omdat hij bang was dat
de Wereldraad tót een „mam-
De Kerk Roept moet" organisatie zal uitgroeien.
doende
'elke zaak
>rde koi
Het
ichtig
i de kerkbode kondigt zelden iets
gaan! Bij alle slordigheid is hel finanri
het beste voorbereid. Maar gaat het
over mensenlevens, dan springen we er
zen van de kitsch bedenkelijk dicht nader
overschrijdt. Ik denk hier in de eerste p
innerlijke noodzaak maar alleen of in hoof
het verlangen o-m het eens „anders dan a
doen, uit een zekere modezucht die niets zo
als achter te moeten blijven, uit een hra
ming die nergens zo bang voor is als om niet
te worden aangezien.
SLORDIGE ARCHIEVEN
De heer W. C. F. Scheps hield in zijn blad
„Kerknieuws" enkele luchtige vakantie-mijme
ringen over kerkarchieven:
Dubbel erg vinden wy het als cen predikant ar
chivaris is Wi'e sómmige kerkelijke archieven ziet
eiging oni er hoven te schrijven:
zijn dood ondertekende de En
gelse koning de wet. De trage
die van zijn leven is, dat hij
nimmer de bekroning van zijn
werk heeft mogen zien.
Wilberforce was een man, cue
streed voor alles wat verd~u>.t
werd Hij was geen fanatiekeling
die zich alleen maar in het on
derwerp van de slavernij had
vastgebeten. Hij was een van de
stichters van een Afrikaans Ins'i-
tuut; hij werkte voor de emanci
patie van de slaven; hij was cen
van de stichters van Engeland?
oudste zendingsgenootschap: h:j
zorgde er voor toen de Vergun-
Ml
bij de massajeugd
Jail's eerste optreden
TAN zei ik was erger dan wie ook van zijn voorgan-
J gers. We ontdekten dat reeds bij de allereerste kennis-
making. We stonden toen toevallig allemaal bij elkaar voor
het wijkgebouto, als een comité van opwachting bij een
koninklijk bezoek. Joke, onze blonde jeugdleidster stond
er en Floris, de lollige, die ook de jeugd leidt. De maat-
q schappelijk werkster was aanwezig en haar mannelijke
collega eveneens. De concierge hing schilderachtig tegen de
open deur van het wijkgebouw, en met de geroutineerde
jeugdleider van formaat flankeerde ik sierlijk deze totale
■S show van toegewijd personeel.
Niet dat we dat vaak doen,
maar het was die dag grandioos
<i heet en we stonden allemaal te
hopen dat er geen kind, bezoe-
v ker, geen spreeicuurgeval of wat
ook zou komen opdagen, zodat
we er lekker tussenuit zouden
kunnen knijpen. Ja, daar stonden we dan. En toen kwam er g
g n zogenaamd eendje de straat in rijden: U weet wel. zo'n klein
autootje, waar. ik nu maar niet de lof van zal zingen, want de
•p firma pleegt naar ik meen geen bijdrage aan ons werk te leveren
en dus vertik ik het om er gratis reclame voor te maken. Maar X
het was in elk geval 'n eendje.. g
t-, zei Ï9^f>e Fluor, „daar koinl de kerkvisitatie aan!"
p Dat was een uitgesproken flauwe opmerking, waarom we toch
in de lach schoten, want we hebben eens een kerkvisitator mee- A
gemaakt die nauwelijks in een tientons vrachtwagen kon, en A
we stelden ons voor hoe iemand van zulk een omvang een 5"
p eendje van zich af zou stropen. We stonden dus zo wat in het S
weg te giehelen en toen gaf het eendje een levensmoede
zucht en stopte pal voor onze neus en voor onze deur. En een ó-
piepkleine meneer binnen in het eendje zwaaide het portiekje
met n uitschietend stemgeluidje: „Het wijkge-
t wisten toen nog niet dat z>
Uit de
VOLKSWIJK
t zeggen.
Onze God is ook
SLORDIGE GEBEDEN
Ds. L. G. Chr. Grabandt in het Evangelisch-
Luthers Weekblad over het gebed voor de confe-
rentië van Genève:
We hebben gebedenmaar ons hart was er niet
by. Dat is niet anders dan blasphemie. Daarom heb
ben deze gebeden geen uitwerking. Helemaal niet
bidden of bidden op deze manier is in wezen gelyk.
OVERGESLAGEN THEOLOGEN
Henk de Jong schrijft over standbeelden en 1
straatnamen van dommees in het „Gereformeerd Zendingscentrum in Baarn uitge-
Weekblad": geven en daarom is >Tet des te
Maar wanneer je nu ziet, dal door de stads- en
dorpsuitbreiding honderden nieuwe straatnamen op
duiken in Nederland, waarby allerlei personaadjes
uit de Griekse mythologie, de sportwereld, de lucht
vaart, de techniek enz. een beurt krygen, dan vraag
je, waarom de theologen worden overgeslagen.
Gebedskringen
„Maak van een gebedskring
geen theevisite", schrijft de ge
reformeerde predikant van Twij-
zel. ds. A. M. Lindeboom in een
klein boekje getiteld „Ga je mee
naar de gebedskring?" (Uitg. De
Graafschap, Aalten).
Het is een eenvoudig werkje
dat waarschijnlijk velen juist de
noodzakelijke stimulans biedt om
ook werkelijk tot gezamenlijk ge
bed te komen. Het beantwoord;
tegenwerpingen van mensen, dié
zeggen dat ze toch thuis bidden
of dat de dominee toch bidt, or
een fijne, bijbelse maar heel dui
delijke manier. We hebben het
met grote instemming gelezen.
Het boekje is in opdracht
het Jan was We wisten enkel dat we dit een vrij vlegelachtig
optreden vonden, want we zijn gewoon om iedereen netjes I
te prevelen van „pardon kunt U
"TEN paar van ons zeiden wat kortaf „Ja!", een paar
J-' anderen giegelden iets te hard en Floor probeerde te
snateren op de achtergrond met een kwak-kwak. dat zo nu en
dan door een uit de toon vallend kwekje werd afgewisseld.
Allemaal bar flauw, dat geef ik direct toe, maar ergens ook een
kwestie van reactie op een onjuiste actie.
s*aPte onder onze critische ogen zijn wagentje
zwier in te leggen ook. „Kapi-
21 Floor tenminste peinzend,
'J". "T"', ue «oeuheid haars harten eerst zo'n
,,fiÜerj P had willen snellen, verschrikt een stapje achter- i
uit deed. diep getroffen door zoveel imponerende zelfverzekerd- 1
hem. We werden trouwens allemaal dermate door dit onver- 1
wachte nummertje gebiologeerd dat we niet eens vroegen wie j
hjj
i of i
hij wenste.
ITET deerde hem niet dat we daar zo zakkerig als toeschouwers
1 *stu" te ,staren- "De Wijkpredikant!" - zei hij gebiedend,
alsof hij een pils bestelde in zijn stamcafétje. De toon waarop hij
dat zei prikkelde Joke tot het uiterste en ze haakte er meteen
op in
„Prettig kennis te maken", zei Joke, „Ik ben de jeugdleidster.
Maar ik wist niet dat we zo opeens een nieuwe wijkpredikant
gekregen hadden. De vorige was vanochtend echt nog wel
bruikbaar. Maar dat komt zeker van de nieuwe kerorde of
zoiets?" Ze keek hem blank en stralend aan. Als ze zo kijkt is
ze zo gevaarlijk als een nest ratelslangen, en tegelijk zo liefelijk i
als een kolibri. De meneer ontdekte het la-'-*-
eerste beslist niet Het was van zyn kant z
i het eerste gezicht maar dan eei
^,^dke op a^s naar het vrouwtje
i paar keer met zijn ogen. Hij herstelde
het eerst wat hij sindsdien
Ik ben geen wijkpre
sjikte de
opmerkelijk, dat het l
duidelijk de nadruk legt op het
feit dat niet alleen de zending
gebed nodig heeft. Het is voor
gereformeerden geschreven, maar
we wensen het in handen van
iedereen die wil leren bidden.
liefde c
Hij keek i
knipperde verblind i
Jg zich echter ijlings en zei" toen v
ontelbare malen zou doen: „Nee, i
Hij voelde snel aan dat niemand dat serieus'dacht bh».ie ae t
i ^edoel: ,k zdék da wijkpredikant. Ik ben de
^f1^' HH legde daar nadruk op als een staatshoofd, dat
zyn incognito opheft.
u'j0°i0°hl zai J°ke.. „Zeg dat dan direct. De léér-vicaris
bedoel je. Nou, dat tref je slecht, want de baas is er niet. Maar
■2 ,^n- er aHemaal w.el' Dat ,ref ie dan weer best. hè?" Maar t
hy zag er niet naar uit dat hy dat ook vond! MIEBEL.
