JONGENS VAN LEEN SMIT
KLAARDEN HET WEER
Golden Fiction
✓aak (toofdpp?]
Adamski
Willem Ruys vertrok
op wereldreis
Weer moord op vrouw in
donker Amsterdam
ZWITSALETTEN
•kdipmllaafl
DINSDAG 19 MEI 19S9
De spie van de sluiting, d:
de voorloper met rekker aa
de stalen sleepdraad verbond,
zat
t als c
ir, krt
getrokken door het gewicht
de weerstand van het gigan
tische droogdok. Driftig cir
kelde een boot van de Rijks
havendienst om de Elbe heen.
terwijl door de megafoon een
ietwat opgewonden stem klonk,
die tegen te hoog opvaren waar
schuwde. De telegraaf aan
boord van de machtige zee
sleper gaf rinkelend zijn beve
len: vooruit - achteruit - lang
zaam - zeer langzaam.
De Alblasserdam schoot als
een pijl zo snel te hulp. Het
was de tiende sleper, die in
de haven van Rotterdam aan
het grootste, ooit over zee ver
haalde dok ging hangen om
het voor afdrijven te behoeden,
liet gevaar ervoor was aller
minst denkbeeldig. Zelfs een
leek kon dit zien, want de
romp van de nieuwe, aan
boeien geslagen Noorse tanker
Spinanger kwam dichter en
dichter bij
De havensleepboten van Leen
Smit en de Rotterdamsche
Droogdok Maatschappij hiel
den het. Langzaam rukten en
drukten ze het gevaarte weer
naar het midden van de vaar
geul, recht tegenover de Heijse
haven, waar het zijn ligplaats
krijgen moest. De Schelde en
de Tasmanzee, waarvan de
sleepdraden gemakkelijker wa
ren losgegooid, hadden de ste
ven al naar Maassluis, de thuis
haven, gekeerd. Alleen de Elbe
manoeuvreerde nog moeilijk
been en weer en kon maar niet
vrij komen van zijn sleep, die
drie volle etmalen achter hem
aan had gedobberd.
Eindelijk, na dertig minuten
van spanning .lukte het. Niet
inet de voorhamer, die normaal
voor het afhaken wordt gc-
nruikt, maar met de brander,
:lie, vonken sproeiend, op de
ketting was gezet. Een runner,
die met acht van zijn maats
bad gezwoegd en gerend om
dit laatste en eigenlijk eerste
obstakel uit de weg te ruimen,
sprong op een bolder en voerde
een soort Indianendans uit.
Dirk Stougje, de dok-kapitein,
stak beide vuisten in triomf
omhoog en op het achterdek
van dc Elbe begonnen matrozen
i de achtduinis-dikke sleepdraad
in te b3len. Bootsman Toon
Verhagen, „dc man van de
Stony Point", had dc leiding
van dit altijd weer even span
nende karwei, dat zo licht een
vinger of zelfs een hand kan
Een vlot verlopen, maar daar
om niet minder moeilijke sleep
reis kwam hiermee ten einde.
En in Rotterdam, Maassluis,
Hoek van Holland en ook
Portsmouth, waar het vijfen
dertig jaar oude dok sinds het
begin van de oorlog gelegen
heeft, kon opnieuw gezegd
worden:
ALS MEN over de radio had bekend gemaakt dat de Sjah van Perzië
met een goudkleurig jacht de Nieuwe Waterweg zou binnenvaren en
dat de beroemde Pauwentroon op de voorplecht zou zijn gemonteerd,
hadden er beslist niet meer mensen aan de waterkant bij Hoek van Holland
gestaan dan in die vroege morgenuren van Eerste Pinksterdag, toen het
grootste dok, dat ooit over de zee is versleept, binnen werd gebracht. Het
was net kwart voor zes geweest, maar ondanks dit nog bijna nachtelijke
uur stond het Noorderhoofd zwart van de mensen, evenals de wijde om
geving van de semafoor. Vanaf de Elbe, die niet alleen het gigantische
gevaarte, maar ook uw verslaggever op sleeptouw genomen had, hoorden
we een scala van auto-claxons opstijgen, toen we de grote parkeerplaats
passeerden. En we zagen meisjes en jongens opgewonden heen en weer
rennen en zelfs moeders staan met zeer jonge kinderen op de arm.
ook de peilstok-
nakijken
Zo was het in Hoek van Holland, maar
zo was het ook op de steigers van Ro
zenburg, de dijken en de havenhoofden
van Maassluis, bij Vlaardingen, bij Schie
dam en op de schepen, die hier en daar
lagen afgemeerd. Iedereen, die aan de
Waterweg woonde, of, op welke wijze
dan ook, nauw bij deze eerste handels
ader van Nederland betrokken was, wil
de het schouwspel zien, wilde de sen
satie ervaren van dc reus, die door pit
tige Klein Duimpjes van Portsmouth
naar Rotterdam werd gebracht.
Al woensdag jï. waren we in Enge-
Lands grootste marine-haven aan boord
van de Elbe gegaan, die daar, zij aan zij
met de Schelde en de Tasmanzee, onder
een heerlijke zon lag te schitteren. Bij
elkaar waren het achtduizend ingetoom
de paardeKrachten drie zo goed als
nieuwe schepen, die de nooit zo enthou
siaste Britten bijna wilde kreten van
bewondering deden slaken.
„Dit zijn geen sleepboten meer," ver-
klaarden de zeelui van de rede van
Spithead, die echt wel iets gwend zijn,
„maar drijvende salons, die, onder welke
hoek ook bezien, schoonheid, snelheid
en kracht uitstralenEn terwijl ze
dit zeiden, keken ze sluiks
eigen marine-trekkers. die.
vanwege de wendbaarheid",
met radarschoepen worden
waardoor het aanzicht van e
de spin wordt verkregen.
Goed weer
.uitsluitend
nog altijd
uitgerust,
Het weer kon niet
die nog geen tweehonderdvijfti
lange sleepreis, die toch drie maal
entwintig uur zou moeten duren. Maar
zouden de weersverwachtingen drie da
gen lang even gunstig blijven? Als er
eenmaal aangeslagen was. zou er geen
weg terug zijn, geen dekking onder
hoge wal, geen tijdelijk onderdak in
vluchthaven.
Voor kapitein Arie Poot, de „ou
van de Elbe, die het commando e
de sleepreis zou gaan voeren, betekende
het een moeilijke en ook riskante besli
sing, hoewel men dit aan het gezicht
van deze rustige zeeman niet kon zien.
De spanning over de alom opgevraagde
weerrapporten werd achter een kwink
slag °n een knipoogje verborgen. We
hadden het kunnen weten: een zeeman
verkeert steeds in het onzekere, vroe
ger, nu. altijd
„Tot windkracht vijf is er niks in
de weg." zei kapitein Poot. die meer
van zijn alpino-mutsje dan van zijn
officierspet leek te houden. „Veel
meer kunnen we echter niet hebben,
ook al zouden we er nóg drie sleep
boten voorbindenVergeet niet
dat het dok tweehonderdzestig me
ter lang is en twintig meter hoog en
daarom met zeilen is uitgerust, die
elk een oppervlakte van meer dan*
vijfduizend vierkante meter hebben.
De dieogang is weliswaar niet groot,
maar de breedte bedraagt nog altijd
ze9tig meter, waardoor ook de stroom
ons parten kan gaan spelen...."
Kapitein Poot kon uit ervaring spre
ken. Zijn eigen schip, de gloednieuwe
Elbe, heeft nog geen twee weken geleden
een twintig keer zo klein dok
Sheerness in de Theemsmonding
Rotterdam gebracht om de kolos, zoals
dat in zeemanstermen heet, „ti
knippen en scheren". In de nacht
vertrek echter ontmoette men stoi
met een windkracht van acht tot negen,
waardoor het dok letterlijk
per op de loop ging. Pas bij Dover kon
het roer worden omgegooid en ander-
•halve dag nadat het lichtschip Noord-
hinder was gepasseerd,
Drama
's avonds zullen wt
ken in de pontons
om te kunnen zeggen, of
maken of niet.... Is er ergens een
lekkage, die ernstig is, dan zetten we
de pompen aan het werk
Niks in de weg dus voor Dirk Stougje
i kapitein Poot; niks in de weg ook
jor de runners en alle andere leden der
Mïianndngen. Toen het morgen gewor-
;n was en alle weerrapporten nog eens
i een rijtje werden gezet, konden we
it in de radiohut van de Elbe nog eens
duidelijk horen.
Een jaartje
Is we nou niet gaan, kunnen we
hier beter een jaartje blijven liggen,"
meldde kapitein Poot aan zijn collega's
van der Snoek (Schelde) en Jan
Broek (Tasmanzce). En hiermee was de
:aak afgedaan en voer men donderdag-
norgen, precies 'om negen uur. weg,
nagestaard door de officieren en de
matrozen van de Vanguard en van die
vele andere Engelse oorlogsschepen, wel
ke tussen Portsmouth en het eiland Wight
en meestal vaste ligplaats hebben ge-
Men beweerde dat de hertog van Edin
burgh. die voor een officieel bezoek in
met admiraal Fraser het vertrek heeft
gadegeslagen. Men beweerde ook dat
tientallen Britten, die om en bij de rede
Spithead wonen, zich hebben afge-
gd waarom dat kleine land daar
gene zijde van de Noordzee wèl een
miming voor het gigantische droog
dok had en een groot land als Engeland
Hoe 't ook zij, zelf Hebben we hier
iets van gezien of gehoord en het laat-
te, dat we in de verte uit de horizon
i de i
i de
aarde Victory, het bewaard geble-
laggeschip van de grote Nelson,
tg® de oostzijde van het eiland
Wight ging het toen en vervolgens door
indeloos lijkend stuk open zee, dat
ns op het kanaal leek, waarmee
Het Kanaal wel eens wordt geassocieerd.
iedereen was het een alleraar
digst plezierreisje, behalve dan voor de
jongste dekmaat. die. gedwongen door
de lichte slingering, al vroeg de visjes
ging voeren.
Die knaap is pas voor 't eerst op
zei stuurman Koning, die eerlijk
bekende dat bijna alle slepersgasten, hoe
vast ter been ook. nog wel
an zeeziekte hebben. „Wat
moet. als het werkelijk spo-
r ik heb
aan wil
Uit de jaren twintig doet ook nog
dramatische sleepreis van een dok de
ronde. Bij Terschelling is toen op
rume zee zo'n gevaarte vergaan, omdat
het doormidden brak, nadat liet in
uitzonderlijk groot golfdal terecht
gekomen. Drie runners verloren bij deze
ramp het leven en dc overigen konden
slechts met de grootste moeite var
wrak worden afgehaald.
De middag voor ons vertrek hebben
we in de haven van Portsmouth nog
even het gigantische dok beklommen, dat
bijna onder de kanons van het trotse,
maar opgelegde Britse slagschip „Van
guard" laj. Twintig man waren op de
pontons aan het werk, welke een opper
vlakte van zeker twee voetbal-velden
hadden. Ze zwoegden met kettingen
ankers tezamen achttien ton! r
trossen, pompen en lampen. Op de bo
venloop van de opstanden waren een
paar runnersverbljjven gebouwd, waarin
drie dagen lang op een potkacheltje zou
moeten worden gekookt en waarin op
brancardbedden zou moeten worden ge-
Dirk Stougje. zestig jaar. die a! zes
tien dokken veilig over de wereldzeeën
heeft gebracht en er één in een orkaan
verspeelde, was als kapitein aangesteld.
„Ik weet niet wat ik eigenlijk moet
vertellen," zei hij met de bescheiden
heid een slepersgast eigen. „Ér is,
wat deze reis betreft, niks in de weg,
behalve dan dat we straks aan de
tampen van drie sleepboten moeten
vastklinkenElke dag zullen we
een paar keer de verbindingen con
troleren en we kunnen, als dit nodig
is, radio-contact met de schepen krij
gen.... 's Morgens, 's middags en
Waarschuwingen
Via de kuststations waarschuwde mar
conist Joop dc Nijs dc scheepvaart uit
de buurt van het konvooi te blijven, dat,
met de sleepdraden tot een dikke drie
honderd meter gevierd, goede voortgang
maakte. De waarschuwingen van Sparks,
zoals de marco op een zeeschip vaak
wordt genoemd, waren overigens niet
dc enige, die door dc ether knetterden.
Ook Radio-Scheveningen gaf meldingen
over dc positie uit, welke voortdurend
werden herhaald.
De tweede dag, toen het tij in het
Nauw van Calais de snelheid van de
schepen van vijf tot twee mijl had te
ruggebracht, gaf iets meer van een bries
te zien en ook wat flardige mistbanken.
Dof trilde de scheepshoorn over de met
witte kopjes bedekte golven, terwijl de
brug dubbel bemand was en er ook
een in een duffelse jas gestoken uitkijk
heen en weer liep.
Opzienbarende dingen deden zich ech
ter niet voor, tenzij alle particuliere za
ken in aanmerking moeten worden ge
nomen. Want de man, die altijd een
enigszins sneue herinnering aan deze
sleepreis overhouden zal. is kapitein Jan
Broek van de Tasmanzee. die door een
fout van een ander vierduizend sigaret
ten verspeelde, die van het ene schip
naar het andere moesten worden geta
keld.
„Daar gaat al m'n verdienste
moet hij woedend geschreeuwd heb
ben. toen de kostbare sloffen op he!
water wegdreven. En toen z'n hu
meur weer wat beter geworden was
moet hij degene, die het ongelukje
veroorzaakt had, hebben toegebeten
dat hij nog 3999 saffies van hem kreeg,
maar dat gebeurde pas. toen deze
het lef had opgebracht hem eei
kertje aan te bieden
Al varend op de Elbe konden we
steeds beter voorstellen waarom
Britten deze Hollandse sleepboot
salon hadden genoemd, zij het dan zon
der afbreuk te doen aan dp eigenschap
pen, welke een trekpaard van het water
nu eenmaal hebben moet. De hutten en
de andere verblijven zijn in één woord
af en doen niet onder voor die op het
modernste passagiersschip. Kunststoffen,
dure houtsoorten, artistiek verantwoorde
kleurenschema's en ruimte vieren er
hoogtij, terwijl overal, waar mensen wo
nen moeten, air conditioners te vinden
zijn. Wat kok Neelemaat ten slotte uit
zijn koelcel en diepvrieskasten wist te
toveren, was door geen cuisinier op het
land te slaan en ook geheel afgestemd
op de waarheid dat zeelucht hongerig
maakt.
Bekoringen
dok
Verder voeren we met het groot;
m de wereld vastliggend achter ons
in, door dagen en door nachten, die voor
doorgewinterde zeelieden misschien nor
maal waren, doch die voor een landrot
telkens weer nieuwe bekoringen inhiel-
i Door de deining werd hij in slaan
viegd, terwijl de klotsende golven tegei
romp en het neerspattende schuin
i het overvliegende buiswater voor eet
send muziekje zorgden. Natuurlijk, hij
s zich er wel van bewust dat er zo nu
dan planken voor de kooien moeten
rden geschoven om het stampen en
zgeren niet in gebroken ledematen te
laten ontaarden. En ook dat de ziekte,
aan overigens nog niemand overleden
tn groen-geel gezicht van benauwd
heid van ellende veroorzaakt....
Vroeger dan iemand had durven ho
pen, kwamen we voor Hoek van Hol
land aan. Het was zaterdagmiddag, maar
ondanks herhaaldelijk ondernomen po
gingen om op de Waterweg te worden
oegelaten, was de Rijkshavenmeester,
invermurwbaar. Zijn argument was
:n er was niemand, die dit eigenlijk niet
<on onderschrijven dat het bijna on
doenlijk was op zo korte termijn het
verkeer lam te leggen. Schepen voeren
af en aan. de Willem Ruys moest er uit
en bovendien was iedereen, die er mee
te maken had, op de vroege morgenuren
van de Eerste Pinksterdag ingesteld en
had in dit opzicht ook de nodige maar
regelen genomen.
Een tien mijl uit de kust werd toen
de hele avond en nacht op halve kracht
heen en weer gevaren. Door de bries,
die wat stijver geworden was en ook
door de stroming en golfslag vlak onder
de kust, begon het dok een beetje te
gieren, maar ernstig was dit niet m
steeds kon het gevaarte weer recht ge
trokken worden, als er voor de wind
was gedraaid
Imposant
Het was een Imposant gezicht, daar
in het holst van de nacht. Schijnwer
pers waren op de trossen en het schui-
Deze magnifieke luchtfoto (Ste
vens en Magielsen) werd midden
op zee genomen, juist toen het
Nauw van Calais was gepasseerd.
Op de voorgrond drie „trekpaar
den", die er tweeënzeventig uur
voor gespannen hebben gestaan.
De Elbe vaart in het midden, de
Tasmanzee links en de Schelde
rechts.
mende kielzog er onder gericht, de lam
pen. die tussen de opstanden van het dok
waren gehangen, slingerden mysterieus
heen en weer en tankers, vrachtschepen
en coasters beschreven een wijde boog
om het obstakel, dat reeds mijlen te vo
ren op het radarscherm was waarge-
Toen het eindelijk wag geworden was.
liet kapitein Poot koers zetten naar de
Waterweg, waarvoor al hevig stampen
de havensleepboten lagen te wachten.
Door de sterke swell, die er stond, kon
de loods niet aan boord van de Elbe
komen en er zat dan ook niet veel an
ders op dan de portofoon, waarmee het
contact met de loodsen op het dok moest
worden onderhouden, aan de gezagvoer
der over te geven.
Zo kwam het gevaarte eindelijk om
kwart voor zes 's morgens dc Nieuwe
Waterweg binnen, toen het tij 't gunstigst
was. Niet minder dan negen sleepboten
hingen er aan, drie zeetrekkers
en zes haventrekkers er naast en er ach
ter. En een paar uur later ging het
konvooi trots langs het hoofdkantoor
van Leen Smit in Maassluis, dat met
loeiende scheepshoornen gepasseerd werd
en waar langs de kant honderden fami
lieleden en vrienden van de opvarenden
stonden te wuiven.
Ogenschijnlijk was er ook nu weer
niks in de weg geweest Het weer
had meegewerkt, de navigatie had
geklopt, er waren geen draden ge
broken en het dok had geen water
gemaakt. Het is echter gemakkelijker
niks in de weg te roepen als men
achter dan als men er voor staat,
ook al wordt in de zeeslepers wereld
altijd met deze term geschermd.
Want in die vaak zo onverschillig
uitgesproken worden schuilt slechts
de hoop van de slepersgast dat hij
een karwei er net zo goed afbrengt
als alle andere karweien, die hij om
handen heeft gehad. Niks in de weg
drukt onder alle omstandigheden een
verwachting uit, waarmee span
ningen en mogelijke tegenslagen met
één forse zwaai van de tafel worden
geveegd.
QUARLES' OPVOLGER
Thomas S. Gates Jr. (53), de aftreden
de Amerikaanse minister van marine,
■is gisteren benoemd tot onderminister
van defensie. Hij volgt wijlen Donald
A. Quarles op, die deze maand is gestor-
(Vervolg van pagina 1)
eerste kennismaking binnen de
krachtsfeer van dc UFO (ongeïdentifi-
erd vliegend object). De arm werd door
enorme krachten bijna van zijn
:haam gerukt.
De space-brother6 hebben Adamski bij
zijn tocht achter de maan langs gewezen
3 het gevaar van de kemproeven. Wij
ensen moeten ons door de aardse ge
erden met laten misleiden, aldus de
eer Adamski. De Venusmensen zijn ons
duizenden jaren in ontwikkeling voor en
peilen het gevaar veel beter dan wij.
Ook zijn de Venusbewoners veel beter
dan wij. Wanneer wij zo'n mens zouden
:llen doodschieten, zou deze zijn grote
krachten niet gebruiken om ons te ver
gen. Zij zouden liever sterven, dan
hun zwakkere aardse broeders leed te be
rokkenen.
Zelfs bijbels is het bestaan van vliegen
de schotels te verklaren, zo betoogde
Adamski en hij wees op het profetenboek
Ezechiël. De Venusmensen geloven in
een schepper, in een creatief, bovenna
tuurlijk wezen. Het zou lasterlijk zijn als
wij niet zouden geloven dat zij bestaan,
aldus Adamski.
Zijn film werd door velen ademloos be
keken. Hoe bestaat het, zeiden sommige
oude dametjes hardop. Maar wat ver
toonde de film? Foto's die bijzonder veel
op tekeningen leken en opnamen van
witte stipjes tegen een blauwe lucht die
de ogen pijn deden.
„Be wij.
zeni
Vanuit de zaal werden Adamski enkele
Vragen gesteld, die ae vertaalster met
veler hulp aan de schotelman overbracht.
Verhalen en films bewijzen natuurlijk
niets, merkte iemand op. Heeft u geen
voorwerpen als bewijs? Thuis heb ik tal
loze voorwerpen van Venus afkomstig,
die mijn beweringen staven. aldus
Adamski. Ik kon echter maar weinig ba
gage in het vliegtuig mee hierheen
Echter, dit is toch wel bewüs genoeg,
riep hü uit, een dichtbetypt vel papier
voor zich uitstekend. Dit is een brief van
het Amerikaanse gouvernement. „Wat
staat er in?" riep iemand van het balkon.
„Je moet niet alles willen weten", bitste
nu heel rap de vertaalster.
Als een nachtkaars ging deze lezing uit.
Heel stil zochten de bezoekers de vestiai
re op. Stil, omdat ze onder de indruk
waren of vanwege de vijf gulden die zij
betaald hadden? Buiten omsingelden
zeker dertig journalisten het gebouw
Adamski had een persconferentie na af
loop beloofd, maar was plotseling ver
dwenen. Geleid door een brandweerman
was hij via de tuin van een aan de ach
terzijde van het gebouw grenzende bio
scoop de pers ontvlucht. Zou hij ten be
hoeve van zijn gehaktballen en knak
worstjes de publiciteit minder hebben
geschuwd dan voor zijn vliegende
schotels?
LATIJN VERLOOR
DE STRIJD
De Engelse Cambridge universiteit
heeft het voorbeeld van de universiteit
in Oxford gevolgd en met 325 tegen 278
stemmen besloten, het Latijn als vei
om te worden toegelaten tot de unn
teit af te schaffen. Het besluit werd ge
nomen door het „regent house", het be
stuurslichaam van de universiteit. Eei
commissie zal beslissen welk vereiste ir
de plaats van het Latijn zal komen.
'7 IS WÉÉR &iq&EN-WEER.!
plastic jasjes v.a. 3.9C
Onder ons gezegd,
toch maar liever...
(Van een onzer redacteuren)
Rotterdam, zaterdagmiddag
fïE WILLEM RUYS ligt onder een
strak-blauwe hemel aan de
Lloydkade, waarvan de tegels, gloei
end heet gestoofd door een brandende
zon. grote hitte uitstralen. De insche
ping is in volle gang. Over enkele
uren zal het schip zijn tweede reis
rond de wereld beginnen. Bij tiental
len tegelijk komen de honderden pas
sagiers aan boord. Een paar honderd
van hen gaan naar een nieuw vader
land, naar Australië of Nieuw-Zee-
land. Als zij de hut hebben bekeken,
die enige tijd hun woning zal zijn.
komen zij aan dek. Zij hangen over
de railing en ze trachten nog een ge
sprek te voeren met de wegbrengers,
die op de kade staan.
Ze gooien rolletjes serpetines naar de
kade en van de kade worden serpetines
naar het schip gegooid. Honderden rol
letjes worden het en binnen een half
uur hangt van de Willem Ruys een
breed gekleurd papieren gordijn naar
Er zijn ook passagiers, die in een van
de landen, die de Willem Ruys aandoet,
familie gaan bezoeken en er zijn er, die
zo maar voor hun genoegen de hele trip
meemaken. Een vakantie op zee van 63
dagen. Zij hopen binnenkort in het va
derland terug te keren en voor hen ls
"P\E POLITIE van Amsterdam staat
U opnieuw voor een mysterieuze
moord op een publieke vrouw. Even
na twaalf uur is in de nacht van
zaterdag op zondag in een huur
kamer aan de Bergstraat, tussen de
Singel en de Herengracht, het stoffe
lijk overschot gevonden van de 45-
jarige J. C. B.
Dr. J. Zeldenrust. die later de sectie
verrichtte, constateerde, dat de vrouw
met grote kracht door wurging om het
leven is gebracht.
De moord moet kort voor middernacht
zijn gepleegd. Een vrouw die in een ka
mer naast die van het slachtoffer woont,
neeft het misdrijf ontdekt. Het was haar
opgevallen, dat zij in de kamer niets
hoorde en het liclft tegen de gewoonte
in bleef branden.
De recherche heeft het onderzoek c
middellijk ter hand genomen, maar 1
dusverre zonder positief resultaat. Er
nog niets gebleken van enige
schap tussen dit misdrijf en de moor
op drie andere publieke vrouwen in
Dinnenstad van Amsterdam. Twee
aeze drie moorden zijn niet opgelost,
melijk die op „Chinese Annie" op Oude
jaarsdag 1956 en die op „Magere Josje'
in augustus 1957.
GROTE TAPTOE IN
ROTTERDAM
In het Rotterdamse Feijenoordstadior
zal op 13 juni 's avonds een grote taptoe
worden gehouden, waaraan de beste mili
taire korps.1 medewerking verlenen. De
opbrengst is bestemd voor het Koningin
Wilhelminafonds, dat op deze datum zijn
tienjarig bestaan viert.
Tegenvaller
dit vertrek dus geen afscheid. Daarom
hangen ze ook niet over de railing, maar
bezichtigen ze met enkele familieleden,
aan wie het is toegestaan aan boord t«
komen, dit vlaggeschip van de Konink
lijke Rotterdasche Lloyd, dat na zijn
verbouwing en modernisering de be
wondering opwekt zelfs van de ver-
vvendste reiziger.
Ze lopen door de gangen en door de
salons, en ze vullen de Willem Ruys van
boven lot beneden. Een schip, dat op
punt van vertrekken staat, is net een
drukke straat op een warme avond. Ja
komt elkaar voortdurend tegen.
In een van de salons zit de voor
drachtskunstenares Charlotte Kohier de
drukte glimlachend aan te zien. Ze
maakt deze reis geheel mee. Ze zegt:
„Om nieuwe krachten op te doen en ook
om een nieuw programma samen ie stel-
Voor een raam staat een bejaarde da
me, mejuffrouw H. A. Neys. Ze kijkt
naar de zwaaiende mensen op de kade.
Ze is 82 jaar, maar haar leeftijd belet
haar niet een wereldreis te maken. Ze is
nog goed ter been en haar belangstel
ling voor allerlei zaken nog groot. Ze
vertelt, dat ze onderwijzeres is geweest
in Indië. In 1933 werd ze gepensioneerd.
Een jaar heeft ze nog in Nice gewoond,
maar daarna is ze naar Den Haag ver
trokken. „En daar woon ik nu nog. Ik
houd van reizen. Vorig jaar heb ik met
de Willem Ruys een cruise gemaakt
naar Marokko en Madeira en toen ben
ik verliefd op het schip geworden en ik
heb tot mezelf gezegd: ga nog eens een
keer mee. In Australië komt er fapiilie
van me aan boord. Ik stel me van deze
reis veel voor. Ik ben nog nooit in New
York geweest en ik wil ook Nieuw-Zee-
land en de Bermuda's wel eens zien.
Marokko heb ik fantastisch gevonden
en ik ben benieuwd of er iets in de we
reld is, dat dat overtreft".
Mejuffrouw A. A. Schoonderwoerd uit
Hazerswoude, 22 jaar en een toonbeeld
van Hollands welvaren loopt met vrien
dinnen van de luchtmachtvrouwenafde-
ling vrolijk lachend het dek op en neer.
Toen ze op de Willem Ruys boekte vul
de ze achter de vraag beroep „naviga
tor" in. Ze vertelt: „Ik ben 2Vz jaar na
vigator geweest op een navigatiestation
van de Koninklijke Luchtmacht en ik
heb het er leuk gehad. Het was zeer in
teressant werk, waarover ik graag zou
willen vertellen als het maar mocht.
Maar er zitten aan dat werk veel ge
heime kanten en ik weet niet precies
de grens tussen wat ik zeggen en wat
ik moet verzwijgen. Omdat ik wel eens
wat anders wilde, besloot ik te emigre
ren naar Nieuw-Zeelatid. In Wellington
heb ik een oom en een tante wonen. Het
is de bedoeling dat ik eerst wat huishou
delijk werk ga doen om me te oriënte^-
ren en dat ik daarna probeer op een
navigatiestation geplaatst te worden.
Veel kans is daar wel niet op, want in
Nieuw-Zeeland is geen vrouwenhulp-
korps. Nee ik wilde niet dat iemand
van mijn familie me wegbracht. Miin
vader en moeder heb ik expres thuis-
gelaten al die tranen, wat heb je er
aan. Ik ben niet zo sentimenteel". Maar
wanneer we het schip verlaten zit me
juffrouw Schoonderwoerd met roodom-
rande ogen in de hal, met een zakdoek
in de hand.
Terwijl de passagiers aan boord ko
men, houdt Nevas in de rooksalon haar
jaarvergadering. De vereniging, die door
de jeugd een nauw contact probeert te
leggen tussen de koopvaardij en het Ne
derlandse volk, moet een nieuwe voor
zitter kiezen, omdat de bekende oud
gezagvoerder, kapitein J. van Duiken,
vindt dat hij zijn functie aan een jon
gere kracht moet overdragen. In zijn
plaats wordt gekozen kapitein J. C. G.
de Graai, oud-gezagvoerder van de Ja-
va-China-Japan-lijn. Kapitein Van Dui
ken wordt benoemd tot ere-lid van het
dagelijks bestuur. En tot lid van het da
gelijks bestuur wordt voorts nog geko
zen de heer P. A. Belger, hoofd van de
hervormde Da Costa-ulo-school in Den
Haag.
