I III II ('IIS
GEBEDSGENEZING
droeg horloge van
poolreiziger Scott
om de hals
Nog eens
ZATERDAG 14 FEBRUARI 1959
Door gletsjers, over sastrugi en langs bergen
Ook honden werdrn in expeditie-verband gebruikt, sy 't niet
merr so veelvuldig als vroeger. Op de foto ziet men een honde-
span in de buurt van de Shacklelon-keten, dat door een carte-
ringsspecinlist gedreven wordt. Het uicl achter de slede is een
'cc! gewoon fietswiel, dat met een t-ilon
d gebieder,
co
„Vandaag zijn we op de Pool aangekomen; de afstand
was niet 41 kilometer zoals we hadden verwacht, maar 51
kilometer, omdat we te westelijk bij de Pool waren uitge
komen en men ons had verzocht langs de 24ste meridiaan
te naderen om de hier bestudeerde sneeuwvelden vrij te
laten. Het kostte ons vrij wat tijd en bovendien 10 kilometer
omrijden, voor we het benzinevat en de rij vlaggetjes die
de route aangaven, hadden ontdekt. Het was een prachtige
dag zonder één wolkje en met een lichte bries, die uit de
hoek van de 80ste meridiaan woei. Terwijl we naar de Pool
reden, keek ik eens om en vond dat ons konvooi een fleurige
indruk maakte: de oranje ,cats', de beladen sleden en de
Weasel waren met wapperende vlaggen in verschillende
kleuren versierd.
En boven alles
uit stegen de mach
tige pluimen op
uit de hoge open
uitlaatpijpen van
Ie Sno-cats. Voor
s zagen we twee
Weasels die in
onze richting re
den. maar toen ze
op 3 kilometer
ren genaderd,
bleven ze staan.
We reden er op af
zagen even later
n hele troep
allemaal ge-
ra's. Admiraal
rDufek was erbij,
Ed Hillary. Griff
Pugh, Peter Mul-
•amJ grew, de verslag-
gevers en al het
basispersoneel.
Toen ik uit de
rcat" sprong, druk
te ik eerst Ed de hand, toen George
Dufek en de leiders van de basis.
Het volgende punt op het pro
gramma was wassen en eten;
daarna volgde een persconferentie
en een radiouitzending voor de
B.B.C. via McMurdo Sound. We
i zeer hartelijk ontvangen en
kunnen hier op de basis slapen
plaats van in de tenten. Hier
door krijgen we aan de Pool een
paar gezellige dagen, en kunnen
goed uitrusten. Omdat we
hier nog niet over de „datumgrens"
rekenden we dat het de
maar we hebben gehoord,
dat de Amerikanen de Nieuw-
zeelandse tijd aanhouden en voor
hen is het dus 20 januari. Toen we
aankwamen, was het dus voor ons
nacht en voor hen midden op de
dag. Ik heb besloten, dat we zullen
overschakelen op hun tijd, door
onze nacht nu maar als dag te
beschouwen, en iedereen die dat
vroeg naar bed te laten
hun hoogtepunt, namen daarna in zegt dr. Fuchs. dat de datum van
frequentie af om laat in de mid- onze aankomst op South Ice
dag geheel te verdwijnen. steeds onzekerder werd. Als lan-
Toen na enkele nieuwe verken- dingsterrein voor vliegtuigen was
ningsvluchten was uitgemaakt, dat deze gordel totaal ongeschikt en
het konvooi, hoe dan ook, over daarom verzocht ik over de radio
een gordel van ijsspleten heen ons de volgende avond wat pro-
moest trekken, die op de smalste viand te droppen. Op de avond
plaats zestien tot achttien kilome- van de vijfde cirkelde de Otter
ter breed was. schreef dr. Fuchs drie maal boven ons kamp en
in zijn dagboek, dat de volgende wierp bij iedere gelegenheid
dagen beslissend voor het lot twee zakken proviand uit, zodat
r. fetttttapfth SWllfwii Keu..
de expeditie zouden
,.Er bestaat een goede kans",
an toe, ,,dat
,,c»r oesiaai
im voegde hij
Enorm gerommel
ruimschoots voldoende
hadden. De temperatuur was op
deze hoogte voortdurend lager dan
in het basiskamp; als we
's avonds klaar waren met ons
werk was het altijd min 37 tot
40 graden. Soms stond er ook
een krachtige bries, waar-
werk nog onaangenamer
kunnen we niet werd. Als we ons 's avonds uit
kleedden waren onze slobkou
sen. kousen, drie paar sokken en
de dikke vilten en plastic binnen
zolen van onze schoenen één
klomp ijs en geheel bedekt met
op het terrein voor ons voertui
gen zullen verspelen. Door gebruik
te maken van valhelmen, veilig
heidsriemen en onderling verbon
den voertuigen zullen we trach- nog
klein mogelijk door
op de grond gebleve
wordt er met behulp van licht
gewicht aluminium bruggen uit-
Zo stond Sir Vivian
een spleet, waarin een va
Sno-cats half weggezakt
toen hij plotseling een enor
rommel hoorde, dat de s
onder zijn voeten deed
Enkele meters
vertoonde zich
lag.
rijp.
„Mangalen",
Iedere lange dag van moei-
eeuw zaam sonderen bracht ons slechts
ill en. achthonderd meter verder. We
hem" vandaan gebruikten nu dunne aluminium
grote buizen
die bleek op te stij-
Meningsverschillen met
Hitlary, maar geen
Siekelighed<.n
meter,
de lagen ijs en sneeuw on
derzochten; we namen aan, dat
het terrein betrouwbaar was als
we tot in de diepte weerstand
ontmoetten. Met de op lange hou
ten stokken gemonteerde ijsbei-
tels volgden we een andere tech
niek. Eerst staken we ze onder
steboven in de sneeuw; als er op
die plaats een gletsjerbrug was,
hoorden we een hol geluid.
Daarna haakten we met de beitel
een gat in het deksel en ver
grootten dat tot we ons hoofd,
soms ook onze schouders, er in
konden steken om de breedte en
de richting van de spleet te onder
zoeken. Wanneer je met je hoofd
naar beneden in een bodemloze
put staart, waarvan de schuin
scheurde om een Weasel als een aflopende, blauwwitte wanden in
insect op te happen. Het gat had de diepte verdwijnen, is het alsof
een middellijn van zes meter en je in diep water staart. Maar
„„„„v. ..SP was twaalf meter diep, doch er er begint zich een onbehaaglijk
emotie ontblote woorden schreef verband zou bestaan tussen het onder gaapten nog enkele donke- gevoel van je meester te maken
Sir Vivian Fuchs in ziin dae- Sat en de witte heuvelrug op re ijsgrotten, welke niet gepeild bij de gedachte dat je weldra
b»ek, hij het eerSedol, M. afstand daarvoor. hr.., honden worden. meteen Z^o,
Een andere keer schoot zijn peld, over de wankele sneeuw-
Weasel plotseling naar achteren, brug zal rijden,, die de donkere
kwam steil overeind en bleef zo afgrond bedekt. Je begint dan
wel behoefte
uitslapen rechts. TeWijl ik*
Deze zakelijke, geheel van staarde, me afvragend of
"trans-antarctische miJn Weasel plotseling
tocht: de Amerikaanse basis angstaanjagende schok, reed
aan de Pool, had bereikt. Sinds no£ even door en stopte daar- kwam steil overeind en bleef J|0„..
ze precies twee maanden te- na met de 2,5 tons slede scheef abrupt staan. Toén hij om zich wel veel belangstelling te krijgen
voren van de basis Shackleton weggezakt in een gletsjer- heen keek. zag hij, dat hij bo- voor het sonderen van het ijs.
waren afp-preï-srt haHrien hii en speet, waarvan de brug was ven een donkere afgrond hing, zowel door jezelf als door ande-
f?rbr°!rn- dEven te,voren ren"
veertienhonderd kilometer af- hadden de andere voertuigen achtersle driiftank op de Toen de gordel met rijn ge-
gelegd. Tweeduizend kilometer no8 vlak achter me gereden rand van hct gat en werd door vaarlijke kraters en spleten ein-
hadden ze nog voor de boeg en toen ik uitstapte dacht ik de djssei van de siede omhoog delijk was gepasseerd, kon de
alhoewel er gedurende het dan ook dat ze wel Kauw te gehouden. Slechts de uiterste resterende achthonderd kilome-
i laatste deel van de tocht nog hulp zouden komen. Maar nu voorzijde van de rupsbanden had ter naar de Zuidpool met aan-
wpinitr wctcnschanncliikp waar. zag ik dat ze 400 meter achter de overzijde bereikt, doch hij zienlijk hogere daggemiddelden
ne mingerf beh^fden te worden me ook in moeilijkheden ver- slaagde er in behouden op de worden „genomen". Dit nam ech-
nemingen Denoeiaen te woraen H ,k - ki> grond te komen en later ook nog ter niet weg, dat Sir Vivian en zijn
I 'S0111 T", ,ary„en Zyn te?m In vernam dat een d* Weasel uit de spleet te krij- mannen behoorlijk op het tijd-
hadden dit al gedaan lag hen toe en vernam dat een schema waren achtergeraakt en
de overwinning in een ver en hrug, die ik veilig nad gepas- vaak was het bergen van een dat zij als gevolg hiervan de
op dat moment volledig onze- seerd, onderDavid Pratts weggezakt voertuig niet het meest laatste etappe (Pool - Scott Ba
ker verschiet.
Pionierswerk
i breedte van anderhal-
De blijdschap moet groot ge
weest zijn daar op de twintigste
januari aan de Pool, aanzienlijk
groter dan een buitenstaander ooit ve meter."
zal kunnen voelen. Wat nog ko-
i kwellend kunnen zijn als wat VcrkcnninQGIl
geweest was. Hillary en zijn team
hadden de route, die nog moest Toen het konvooi over een at-
worden afgelegd, al verkend, stand van driehonderd meter drie
■naar de route, die achter Fuchs keer bijna een ernstig ongeluk
en zijn mannen lag, viel. wat het was overkomen, besloot dr. Fuchs
kiezen en volgen betreft, onder de hulp van een vliegtuig in te
het moeilijkste en ook gevaar- roepen. In het Austertje, dat van
lijkste pionierswerk. de basis Shackleton werd gestuurd
Nee, de blizzards en de lage en dat °P z'in skis n.aasj A®
temperaturen waren niet de groot- mannen was geland, verkende hij
ste obstakels geweest. En ook vervolgens persoonlijk het f
niet de kilometers lange. met om slechts tot de conclusie
sneeuw bedekte sastrugi-.,velden", men. dat het gevaarlijkste
op welker richels de voertuigen n°g f"0®51 k?™®n. Terugkeer
hun rupsbanden en drijfstangen het dichtst bijzijndc depot nog
kapot hadden gebeukt. De meeste altijd tachtig kilometer. was
last had het kleine konvooi van dan ook» het enige,dat er op zat
de ijsspleten gehad: de blauwe af- en ..aan de kabel werd de reis
gronden, die gapend openvielen, terug voorzichtig aanvaard. Nie-
als de Snow-cats voorbij dreunden mand in het team toonde zich
en die oponthoud na oponthoud overigens gedesillusioneerd. Men
veroorzaakt hadden. had de hoop. of beter: de zeker-
Bijna veertig dagen had het ge- heid, dat er meer zuidelijk een
kost om het zogenaamde South andere route kon worden gevon-
Ice te bereiken: het landijs van de"- die beter begaanbaar was.
de ijskar), die geheel en al om- Iedereen wist. dat de etappe naar
«zoomd is door gletsjers. En ge- het vasteland van Antarctica de
durende al die koude dagen en moeilijkste zou zijn en dat te-
die nog koudere nachten gelukte leur stellingen niet zouden kunnen
het slechts zeshonderd kilometer uitblijven.
verder te komen een afstand. In het kamp. dat de nacht daar-
die per vliegtuig binnen tweeën- °P werd opgeslagen, hoorden de
eenhalf uur kon wbrden afgelegd mannen voortdurend lawaai, ver-
Ztlf schrijft Sir Vivian Fuchs corzaaht door dé bewegingen van
David Pratt's o
Weasel was bezweken. Geluk- tijdrovende werk.Wat het lang- se) in slecht winterweer zouden
kig waren door de vaart waar- ste duurde, was het onderzoeken moeten afleggen. Dit deed de
mee hij reed zowel de Weasel van de omgeving om manoeu- leider van Scott Base, Sir Ed-
als de slede aan de overkant vreerruimte te vinden, vooral op mund Hillary, besluiten dr. Fuchs
gekomen. Achter de voertuigen plaatsen, waar zo veel spleten
t a- „i, liepen, dat de rupsbanden onver-
gaapte een diep donker gat miJdeliik de lengte as van een
gat moesten volgen, omdat ze er
niet dwars overheen konden rij
den. zonder in een andere put weg
Bijna meter voor
de gordel van zest
gesondeerd, m.a.w.:
en stokken op de
van te zwakke snee
derzocht.
„We vorderden t
meter werd
en kilometer
met buizen
aanwezigheid
iwbruggen on-
o langzaam,"
De zogenaamde trans-polai
re groep, die onder leiding
van dr. Fuchs (voorste rij
linksAntarctica doorkruis
te. De foto werd genomen
onmiddellijk nadat de eerste
mylpaal, de Zuidpool, was
telegrafisch te adviseren niet
verder dan de Zuidpool te gaan,
zijn voertuigen daar te laten
staan en een jaar later het twee
de deel van de tocht te volbren
gen. De afstand, zo schreef hij,
bedroeg nog altijd tweeduizend
kilometer en een deel van de
route bestond uit vrij moeilijk
terrein. Het was volgens hem
veel beter om de uitgestippelde
reis over twee jaar te verdelen
dan risico te nemen, dat niet
verantwoord zou zijn.
Volhouden
Sir Vivian telegrafeerde terug,
dat hij de bezorgdheid van Hilla
ry ten zeerste waardeerde, maar
dat hij er niet aan dacht de tocht
in het op dat moment bereikte
stadium op te geven. Hij ver
wachtte in maart geen tempera
turen. die lager dan vijftig gra
den onder nul zouden zijn mi
nimum temperatuur voor het op
gang houden der voertuigen
en veronderstelde, dat alleen
slecht zicht en jachtsneeuw hem
parten zouden gaan spelen. Bei
de dacht hij echter wel baas te
kunnen worden, want de conditie
van zijn mannen was goed, ter
wijl het moreel niet beter had
kunnen zijn.
In zijn boek betreurt dr. Fuchs
het ten zeerste, dat aan deze tele-
Erammen rucht-
aarheid is gege
ven. Hij beschuldigt
depers er van er
een cause célèbre
van te hebben ge-
een soort ruzie
achter te hebben
gezocht, die nooit
heeft bestaan.
Na een paar da
gen op de Ameri
kaanse basis aan
d-e Zuidpool te
hebben uitgerust,
heeft Sir Vivian
zijn besluit om
verder te gaan
door opnieuw met
zijn mannen de
eenzaamheid van
Antarctica in te
trekken om „de laatste grote
ontdekkingsreis van deze wereld"
te volbrengen. Blizzard na
blizzard heeft hij moeten door
staan en plateaux van de
venijnigste sastrugi heeft hij
moeten nemen. Maar toen hij
eindelijk op 2 maart van het
vorig jaar in Scott Base arri
veerde, na in totaal negen
ennegentig dagen op een on
bewoond continent te hebben
doorgebracht, kon zijn naam in
het eeuwige ijs van de Zuidpool
worden gebeiteld, zoals dat ook
met die van Scott, van Amund
sen, van Shackleton en van
Byrd is peschied.
Scott bekender nog dan
Shackleton en Byrd en ze-
wtmüi v l
ker zo beroemd als Amund
sen, die als eerste de Zuidpool
bereikte! Het horloge van de
ze zo tragisch om het leven
gekomen Engelse ontdek
kingsreiziger heeft Sir Vi
vian gedurende de gehele
barre tocht „op zak" gehad,
hangend aan een leren riem
pje om de nek. De conser
vator van het Smiths Muse
um in Cricklewood, waarin
het gewoonlijk in een vitrine
ligt, had het hem voer de
duur van de reis uitgeleend,
omdat hij dr. Fuchs misschien
toen al reeds als een volhou
der, uithouder en titelhouder
zag.
De i
anderhalve meter hoog. Op de
achtergrond de colonne tijdens
een rustperiode.
Wm*
De 1L U I D POOL bedwongen
Nog geen jaar geleden, op 2 maart 1958, volbracht de
Brit Sir Vivian Fuchs de eerste trans-antarctische tocht ter
wereld. Met zijn team, dat uit zestien technici en weten
schapsmensen bestond en met gebruikmaking van moderne
hulpmiddelen als vliegtuigen, radio-golven en sno-cats, ver
wezenlijkte hij een polaire droom, die reeds in 1914 door
Shackleton voor mogelijk werd gehouden. Via de Zuidpool
doorkruiste hij namelijk de ijskap van Antarctica met als
startpunt de Wedell Zee en ais finish de Ross Zee een
afstand van totaal 3400 kilometer, die hij onder de barst
denkbare omstandigheden in negenennegentig dapen aflegde.
Over dit grote avontuur van Fuchs, voor welks goede
afloop de Mount Everest-bekiimmer en Nieuw Zeelander Sir
Edmund Hillary mede verantwoordelijk is geweest, is bij
Scheltens en Giltay te Amsterdam thans de vertaling van
zijn boek „The Crossing of Antarctica" verschenen, die onder
de titel „De Zuidpool bedwongen" is uitgebracht. Ondanks de
sobere bewoordingen, waarin dit epos is gesteld, ondanks de
vele typisch Engelse „understatements" ook. welke er in
worden vermeld vindt de lezer er op aantrekkelijke wijze in
geschilderd hoe schijnbare onmogelijkheden mogelijkheden
werden en hoe onvoorstelbare obstakels uit de weg werden
geruimd.
Langzaam, bijna meter voor meter, ziet hij de kleine
karavaan voertuigen met rupsbanden en daarnaast honde-
sledcn voortschuiven door het ijzige, witte land. dat zo
groot is als Europa en Noord-Afrika tezamen. Hij voelt de
magische aantrekkingskracht, welke de leden der expeditie
voortstuwt en hardnekkig doet volhouden tot het einddoel is
bereikt. En hij begrijpt ook hoe ten slotte, als alles is vol
bracht, zich een intense voldoening van de moede mannen
meester maakt, een blijdschap, die welhaast met geen pen
te beschrijven is.
Episoden uit „De Zuidpool bedwongen", dat met bij
na honderd prachtige illustraties is verlucht en waaraan ook
Hillary zijn naam heeft gegeven, worden op deze pagina naar
voren gebracht. En het spreekt bijna voor zichzelf, dat het
aandeel van Fuchs in de vijf miljoen gulden gekost hebbende
Gemenebest-expeditie, die ter gelegenheid van het zojuist
afgesloten Geopnysische Jaar werd uitgerust, verreweg het
zwaarste accent heeft gekregen.
icndc hij
te ko-
stuk
„Terwijl we met een vaart van
13 kilometer per uur voortreden
en de Weasels schokten en schom
melden over het ruwe terrein,
ontstonden op afstanden
kele
het ijs in de diepte. Het
of ze boven de krater van een
vulkaan waren gekampeerd en
elk ogenblik konden worden ver
zwolgen. In één spleet herinner-
den de staccato-geluiden van het
al smalle gaten jrejenf!e
dr rupsbanden de kleine de donkere diepte beneden met de
sneeuwbrokken waren gepasseerd opbouw van een metalen lorris be-
Op gezette tijden werden deze zlg waren. In een andere spleet,
nauwkeurig bekeken, waarbij al- ?P onge'
i het i
ïoer zo luid. dat
een stoomketel
„Weldra echter zou
groeiend zelfvertrouwen
schok krijgen. Het richt begon ^Honken,
te minderen en ik had mezelf toenam naar
voorgehouden, dat we eigen- kracht kreeg. Tegen twaalf uur
Lijk moesten stoppen, toen ik bereikten de mysterieuze geluiden
tent,
het net leek of
werd gemaakt.
Met verbazing werd ook opge
merkt. dat er 's nachts alleen af
paar luide knallen
maar dat het lawaai
In de afgelopen weken kwam
ccn oud onderwerp plotseling nog
weer even tot nieuw leven. Dc
generale synode van de hervorm
de kerk behandelde een rapport
over gebedsgenezing, en een boek
je met preken van Osborn werd
uitgegeven, direct gevolgd door
een boekje met preken van de
Groningse predikant G. F. W.
Herngreen. Als u het onderwerp
nog niet beu bent en er is in
ons land een bepaalde vermoeid
heid aangaande dit onderwerp te
bespeuren dan doet u er goed
aan deze drie uitgaven eens rus
tig te lezen.
Het rapport van de synode is
nog niet uit. Het is aanvaard,
maar er moeten als gevolg van
de discussie nog enige redactione
le wijzigingen in aangebracht wor
den. In ieder geval is het al ze
ker dat het zich tegen massa-ge
nezingssamenkomsten uitspreekt.
Voor de meesten zal dit geen ver
rassing betekenen.
De preken van Osborn uit Gro
ningen zijn in brochurevorm uit
gegeven. Ze beslaan 48 pagina's
kleine druk. Ze hebben het druk
ke. enthousiaste meeslepende be
houden, maar ze openbaren wel
dat er van een lijn vaak weinig
sprake was.
Het evangelie betreffende Gods
genade wordt gebracht, maar van
exegese ontbreekt ieder spoor. De
lezer krijgt het gevoel dat Osborn
een bijbeltekst als een spoorweg
station gebruikt en van daar uit
door de hele bijbel heen rost en
hier en daar grijpt wat naar zijn
gading is.
Wie rustig leest met een kriti
sche zin gaat zien hoe vaak de-
zo man kiest waar niet gekozen
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Pro
en
contra
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiH
mag worden en daardoor tegen
stellingen maakt die er niet zijn.
Hij zegt van zichzelf dat hij een
aannemer en geen uitlegger van
het Woord wil zijn. Maar kan
men aannemen wat niet uitgelegd
werd?
Uitlegger
Tegenover deze woordenrijke en
daarom vaak in herhalingen val
lende preken staan rustige, zeer
bezadigde preken van ds Hern
green. Wie spijkers met koppen
wil, moet bij Osborn zijn. Iemand
reageerde op de preek van Hern
green dat zij nu nog niet wist of
het nu „ja" was of „neen". Deze
predikant probeerde een antwoord
te geven op enkele problemen die
Osborn aansneed. Hij legt sterk
de nadruk op de spanningen die
er in het Evangelie zijn, op het
feit dat er geen gemakkelijk ant
woord is. Toch wijst hij op de ge
weldige zekerheid van de verlos
sing. maar ook dat (II Cor. 4:16,
17) het in het leven vao een
christen verval en vernieuwing
beide is.
Er is in deze bundel veel wat
we onderstrepen kunnen, al vroe
gen wij ons met de dame toch
wel even af of dc schrijver mis
schien niet nog te veel in de
dialectiek van het .Ja" en
„neen" is blijven steken. We zijn
nl. een beetje bang dat mensen
na Osborn zullen zeggen: „Het is
zo simpel," en dan tegenover
een berg van problemen komen
staan waarop geen antwoord is te
geven; maar dat de mensen na
het lezen van Herngreen zullen
zeggen, „het is zo gemakkelijk
niet" cn daardoor de eenvoud
van het evangelie cn de werke
lijkheid van Gods beloften over
het hoofd zullen zien.
Deze twee prekenbundeltjcs
zijn uitermate geschikt om eens
na elkaar gelezen te worden en
dan uw bijbel te pakken en te
gaan zien hoe God er over denkt.
In ieder geval zijn het twee ver
schillende mensen die toch beiden
naar Christus willen wijzen.
Een keur uit de toespraken
van Osborn, nitg. Osborn comi
té, Groningen en „Komt ziekte
van God?" door ds. G. F. W.
Herngreen, ultg. J. Niemeljer,
Groningen.
In plaats van
een bazar
Patriarch German, het hoofd
van de Servisch orthodoxe kerk in
Joegoslavië heeft er bij dc lidma
ten van zijn kerk op aangedron
gen zoveel mogelijk de kaarsen
die zij voor de ikonen branden, in
de kerk zelf te kopen. Hij hoopt
dat de kerk door de verkoop van
kaarsen financieel onafhankelijk
zal kunnen worden zodat zij het
zonder staatssubsidie zal kunnen
