SERVICE!
eevmr
mmt
Rode Kruis-helpsters
staan voor hun
en -helpers
taak
NEDERLANDSE BOEREN EN TUINDERS
emigreerden naar Luxemburg
Gastvrij ontvangen
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 25 OKTOBER 1.
\/UIL en moe was hij thuisgekomen, Johan Swartof, tractor-
monteur. Nu lag hij willoos in zijn stoel, als had de zwaarte
kracht hem daar verpletterd neergedrukt. Waren zijn gedachten
tijdens de reparaties keurig gerangschikt geweest als de pan
nen op een dak of als de schubben op een vis, nu werd zijn
gedachtenloop vrij onoverzichtelijk. Zij rangeerden wat schok
kerig heen en weer, verloren zich tenslotte in een oudroze
landschap waar het goed toeven was na een zware arbeid van
vele dagen, slechts onderbroken door een nauwelijks gegund
hazeslaapje.
AT AR LIES keek met een mengsel
l'-l welgevallen en bezorgdheid neer od
luisterde i
I vreemde geluiden.
tenen ging zij even
de wieg te inspecteren waar hun eerstge
borene reeds lang het voorbeeld van slapen
aan vader Swartof had gegeven.
Bij haar terugkomst in de kamer, meen
de zij dat Johan even met een onverwach
te beweging de loomheid van zich afschud
de.
..Hoe laat moet je op. Johan?" vroeg ze
gedempt
Johan zakte verder onderuit in zijn stoel,
beschreef een vage lijn boven het hoofd
en knorde: ..Mnja. doe er maar stroop op."
Nadien schoof hij opnieuw met open mond
de vergetelheid in.
Marlies lachte zonder geluid, maar haar
gezicht verstrakte toen in het kleine kan
toor opdringerig de telefoon mitrailleerde.
Met een snelle blik op de uitgeputte man,
haastte zij zich naar de rustverstoorder,
vastbesloten om alle oproepen om hulp af
te wimpelen of minstens tot een later tijd
stip te verschuiven.
..Met Swartofs service." meldde zij zich
automatisch
Vanuit de verte siste het in haar oor.
daarna een gepruttel, even een menselij
ke stem overwoekerd door een gestaag ver
moeid suizen. Marlies verwenste de tele
foon en zei toch nadrukkelijk dat Swartof
onmogelijk komen
Er kwam geen
ander antwoord
dan een gerucht als
van de Mexicaanse
hond uit de oertijd
der radio
„Hij kan onmo-
Klijk komen," her-
alde Marlies met
een lichte triomf
in haar stem en
rij wilde tevreden de hoorn neerleggen,
toen die haar uit handen werd genomgn
door Johan die lodderig achter haar opto-
rende.
..Met Swartofs Service?"
Marlies trok Johan aan zijn mouw om
hem van een nieuwe tocht af te houden.
..Met wie?" dreunde Johan. ..O ja juist.
Ik kan u slecht verstaan... maar moet ik
direkt komen?"
Een wegende stilte.
..Oké ik kom!"
Af ET «en klap legde hU hoorn neer. foe-
J-'I terde op de onverstaanbaarheid, schui
felde zonder haar aan te zien langs Mar
lies heen.
in de warme keuken waar een iets oudere
jongen met een zucht zijn Indianenboek
sloot om dan verbijsterd Johan aan te
blikken.
,,Zo." zei de monteur. ,,Is papa even
„Ja," zei het meisje bedremmeld. De
kinderen bezagen met ontzag de grote ge
stalte in de vettige overall.
Er struikelde wat in Swartofs binnenste,
waarschijnlijk zijn goede humeur. „Dat is
ook wat moois." gromde hij. „Waar staat
de tractor dan en wat is er aan kapot?"
„Tractor?" zong de jongen hoog
..Wij hebben geen trekker." vulde het
meisje, dat Rietje heette, aan.
„Wat?!" Johan viel neer op een stoel,
zette zijn benen wijduit, de handen op z'n
knieën.
De kinderen schudden bijna onmerkbaar
van nee. als vreesden zij door een te grote
beweging de explosie te verhaasten.
..Wie heeft er dan gebeld? Ze hebben
mij gevraagd om bij Dingemans te komen.
Ben ik hier bij Dingemans of ben ik dat
niet?"
Ze knikten ijverig en een haastig rood
vluchtte uit Rietjes hals naar haar wangen,
terwijl de jongen moeilijk slikte en van
been verruilde
..Hebben ze me dan voor de mal gehou
den?" brieste Johan. „als ik die knaap in
m'n vingers krijg dan.Hij sprak zijn be
dreiging niet verder uit want in de tegen
overliggende wand week een deur open om
een kleine dreu-
t>QD%
droeg twee minus
cuul kleine vlecht
jes en met ogen
schoongewassen
blauw stapte zij
onbezorgd op de
boze monteur toe.
bleef voor hem
staan, de handjes
parmantig op de rug. In haar nachtponnetje
elfje. „Hebt u de kopjes?" vroeg
G. H. van Maren
Hij draalde bij de deuropening. ..Riep er
iemand," vroeg hij. terwijl een kleine glim
lach even zijn vermoeidheid verdoezelde.
..Denk je dan nooit aan jezelf?"
..Een mens moet niet te veel tijd hebben
om over zichzelf te piekeren," weerde hij
luchtig af
het diep uit z'n borst, „maar wie niet voor
een zaak wil werken, moest er liever niet
aan beginnen."
..Waar is het?" vroeg Marlies gelaten,
omdat zij uit ervaring wist dat na deze
uitspraak geen tegenargument meer zou
i polder "tussen de~grote
„Je bent
..Gek. maar heb «r gelukkig weinig last
van." pareerde Johan vlug en tilde zijn
Lieske als was zij gewichtsloos tot tegen de
zoldering en beloofde haar een volgend jaar
een extra lange vakantie te nemen
„Ik hoor het Je zeggen." pruilde Marlies
nog na.
Vijf minuten later vouwde Swartof zijn
twee meter in een nederig broodtrommel
achtig voertuig, beroerde ergens het dash-
bord, waarna een driftig hoesten uit de
motor spoot overgaand in een behaaglijk
grommen. Nadien bediende Johan met zijn
zevenenveertigers de pedalen, trok op. cla
xonneerde nog eenmaal, nagewuifd door
Marlies
De avond grimde vijandig zwart en
slechts hier en daar zag het geringe maan-
segment kans om de rand van een dave
rend zware wolk tot een grauwgeel te ver-
Johan voelde de loomheid terugkomen,
dacht aan Marlies, vond dat zij eigenlijk
gelijk had en bezwoer zichzelf dat hij aan
de komende reparatie geen cent tekort zou
komen. Hij probeerde wakker te blijven om
gewoontegetrouw te gaan zingen met de
neuriënde motor op de achtergrond, maar
het wagentje schokte behoorlijk en kreun
de dof wanneer het door kuilen en knikken
bolderde
„Het is gekheid!" bromde Swartof wre
velig. ..maar 't is een nieuw adres."
Gewillig rolden de hobbelige kilometers
onder de wielen door
Hij vroeg de weg aan een oud man die
een tonvormig hondje met zich voerde
door de lege dorpsavond.
De man gaf naar goed hollands gebruik
een uitvoerig relaas over alle mogelijke en
onmogelijke wegen om tot het doel te ge
raken.
Na een kwartier zoeken vond hij inder
daad de hoeve verscholen achter een grove
haag van schouder aan schouder staande
knotwilgen Het huis sliep op een licht
spleet na. kierend uit een der slechtgeslo-
ten ogen
Swartof hevelde zijn tweehonderd pond
van de enge zitplaats over naar de vrij
heid. dwong zijn loodzware benen de weg
te kiezen naar de achterdeur, welke hij
opende met een krachtig: „Volk!"
Een meisje huppelde gelijk met een licht
balk de keuken uit. De uitdrukking van haar
gezichtje wisselde snel van blijdschap naar
pure vergazing
..Ben bent u er al?" vroeg zij verlegen.
„Zoals Je ziet Is papa binnen?"
„Nee. maar kom er in."
Verwonderd stapte Swartof het kind na
Voor u gelezen
Vier delen van Wijder Horiion. door
D. van Zallekom. Uitgave Jacob Dtjk-
stra N.V., Groningen.
PB... klas lage
re school. Hat behandelt nog niet de plaats
namen. grondstoffenkennis enz.. maar
leert de kinderen over onderwerpen van
algemene aard. De drie andere delen, res
pectievelijk Nederland. Europa en De We
reld. zijn geschikt voor de hogere klassen
van de lagere school De uitgaven zijn
voorzien van talrijke tekeningen en opga-
het.
„Kopjes?" bromde Johan ingehouden.
„De kopjes." hield het kind aan.
„Wij... wij hebben gebeld!" snikte plotse
ling Rietje en ook de jongen knikte vuur
rood.
JOHAN voelde dat hy nu op het punt
stond een belangrijke ontdekking te
doen. Intussen had Loeki, de kleinste, uit
een kast een gebroken the^copje tevoor
schijn gehaald. „Zulke moeten het zijn,"
praatte het onvervaard tegen de man.
De monteur wreef langs zijn voorhoofd.
„Jongens," zei hij geduldig, „vertel me
nu eens precies hoe de vork in de steel
zit.
Aangemoedigd door zijn milde toon,
droogde Rietje haar tranen en vertelde
dat vader en moeder pas om elf uur thuis
kwamen en dat ze morgen twaalf en een
half jaar getrouwd waren.
Opeens begonnen de kinderen allemaal
door elkaar te kakelen.
Verbaasd luisterde Swartof toe. Langzaam
kon hij uit de brokken een passend geheel
opbouwen. Hij begreep daaruit dat de kin
deren Dingemans hun ouders op de kope
ren bruiloft wilden verrassen met een mooi
servies. Van hun zelf gespaarde geld had
den zij dit inderdaad aangekocht in Jo-
han's woonplaats en fijn weggestopt op zol
der. Nu aan de vooravond van het feest
wilde Rietje alles nog eens piekfijn oppoet
sen. toen ineens de ramr
teltj
- moesten nieuwe hebben, dezelfde."
vertelde Rietje, „en toen zei Dries dat het
met de telefoon hardstikke gauw ging en
toen is Dries naar de buren gegaan en toen
was daar niemand anders dan een dove
„Die haar bril ook nog kwijt was," zei
Dries somber. „Na veel zoeken heeft ze
gebeld, de man van de serviezen, zei ze."
„Swartofs Service!" grinnikte Johan
Ïlots. „Ja, dat is een kwaad ding." brom-
e de monteur dan weer ernstig. „Bar
kwaad. Dat is een strop."
„Heb., heb u ze niet?" vroeg Loekie
met bevende lipjes.
„He? Nee., dat wil zeggen, nog niet.
maar wacht eens!" riep hij opspringend
Uit. „Dan zal ik jullie voor altijd het ver
schil tussen Service en servies" leren." Hij
raadpleegde zijn horloge, pakte het kapotte
theekopje en beloofde over drie kwartier
terug te komen. „En", voegde hij er ver
manend aan toe. „schudt je spaarpotten
vast leeg. want het zal er in hangen!"
Johan verdween, de Dingemansjes onze
ker achterlatend.
T)INNEN de afgesproken tijd was hij terug
met het ontorekende servieswerk. De
kinderen juichten, toen werden ze stiller.
„Het zal wel erg veel kosten." weifelde
Rietje met een blik naar het hoopje klein
geld op de tafel.
Swartof telde. Nee. het was bij lange na
niet genoeg, maar toen hij zag dat Loekie
met een vastberaden gezicht naar de aan
recht dribbelde om haar stenen varken
zonder pardon te slachten, riep hij: „Ho.
wacht 's even.. '1^ geloof dat er al veel
te veel ligt, welzeker, kom ik zal een ge
deelte weer in de spaarpotten doen."
Johan praatte nu druk over het komen
de feest, over het plezier dat hun ouders
zouden hebben van het servies en onder
wijl moffelde hij al het geld terug in de
busjes.
„En nu moet ik er toch echt vandoor,"
kondigde hij aan.
Kleintjes deden de kinderen Dingemans
hem uitgeleide.
En in de prille morgen rukte Johan Swar
tof opnieuw uit, op weg naar zijn klanten,
zonder servies maar met service.
Naast hem: een trommel.
Zijn boterhammen.
Er zit stroop op..
Langs vele om
wegen bereikte ons
kondiging 11»""; HET LEVEN
geboorte van Mari
anne. De jonge
vader had in zyn geluk een ver
gissing gemaakt in de adressering.
We hebben hem dat niet kwalijk
genomen, we zyn er niet verbol
gen over geworden. Het doet niets
ter sake, hebben we gedacht. Niet
voor ons en niet voor Marianne,
„zusje van Marijke". Vooral niet
voor Marianne. Ze zal toch wel
huilen of kraaiend haar eerste
dagen doorbrengen of wy nu van
haar geboorte weten of niet. Zon
der onze belangstelling zal ze het
best kunnen stellen. En dat is nu,
dachten we, het verschil tussen
Marianne en de kinderen over wie
op de voorpagina van ons Zondags
blad wordt geschreven, die onze
belangstelling en medeleven en
steun niet kunnen missen. Er zijn
Mariannes, die van huis-uit alles
krygen. wat zij nodig hebben, die
gezellig-verwend worden en onbe
zorgd cn gelukkig door het leven
kunnen gaan. Er sLjn er ook, die
dit alles en nog veel meer moeten
missen. Laten w(j die kinderen in
deze dagen vooral onze belang
stelling geven. Hun kaartje, in de
vorm van de kinderpostzegel, mag
niet soekraken!
BRUIDEGOM PREFEREERT
GEVANGENIS
Een Oost-Berlyner meldde zich by de politie in West-Bcrlyn met
de mededeling, dat hy in de afgelopen zomer een niet onbelangrijke
inbraak had gepleegd in een warenhuis. Nadat hy van a tot z had
verteld hoe hy de inbraak had gepleegd somde hy nog een groot
aantal inbraken op waaraan hy zich schuldig had gemaakt. Het werd
een respectabele lyst, waarvan de politie in grote verbazing kennis
nam. Na het verhoor vroeg een inspecteur wat de motieven waren,
die de inbreker er toe hadden gedreven naar de politie te gaan om
van zyn misdrijven aangifte te doen. Zo hy de hoop had dat dit
was gebeurd uit gewetenswroeging kwam dc inspecteur wel bedrogen
uit. Een meisje in Oost-Berlyn had gedreigd hem bij de politie te
zullen aangeven, tenzij hy met haar trouwde. „Ik prelereer liever
een echte gevangenis", was zyn toelichting.
VANDAAG precies een week geleden
waren we van 's morgens vroeg
tot 's avonds laat in het Zeeuwse Goes
als toeschouwer bij de nationale wed
strijden van het Rode Kruis Korps. We
hebben een zwak voor dat korps, omdat
de mannen en vrouwen, die er als (Rode
Kruis)-helpsters en -helpers aan zijn ver
bonden zulk een voortreffelijk werk ver
richten. Zij offeren hun vrije tijd voor
een menslievend doel en dat kan nooit
hoog genoeg worden gewaardeerd.
„In de eerste plaats", zo vertelde
gravin M. J. van Lynden van San-
denburg ons, „moeten zU cursussen
volgen, maar verder worden zy
dikwijls opgeroepen om hulp te
verlenen by voetbalwedstrijden,
by de boottochten, die Het Rode
Kruis voor langdurige zieken orga
niseert. als hulp bij onze gasten
in het Henrl Dunanthuls, en verder
hebben zy zich tot voor kort zeer
verdienstelijk gemaakt by het
vergezellen van gerepatrleerden
uit Indonesië, die met de boot naar
Italië waren gereisd en vandaar
per trein naar Holland kwamen".
Gravin van Lynden van San-
denburg is sinds 1 mei 1940 com
mandante van het helpsters-korps.
„Het aantal helpsters, over wie
wij de beschikking hebben is on
geveer 6000. Het meisje, dat acht
tien jaar is, kan tot ons korps
toetreden. Zij moet eerst het een
heidsdiploma E.H.B.O. behalen
en doorloopt daarna allerlei cur
sussen tot zij helpster eerste klas
is geworden. Om dat te bereiken
moet zij ook in ziekenhuizen een
aantal maanden praktisch werk
hebben verricht. Nu zijn er na
tuurlijk meisjes en vrouwen, die
door haar
drukke
bezigheden
zeen tijd heb
ben in zie
kenhuizen te
werken. Die
blijven dan helpsters 3de klas,
maar ook zij zijn in ons korps
misbaar
in haar werk goed".
Nieuwe krachten
„Wij proberen steeds nieuwe
krachten aan te trekken", vertel
de gravin van Lynden van San-
denburg, „want uiteraard ver
trekken er wel eens helpsters uit
KINDERWAGEN
Op verzoek van een vrouwenver
eniging heeft een Britse ingenieur
een kinderwagen gebouwd met elek
trische aandrijving. De klacht van de
Engelse dames nl. was, dat sy zo
moeilyk haar kinderwagens tegen
hellingen konden opduwen. Daaraan
is nu een eind gekomen. Met de
nieuwe kinderwagen kan elke helling
makkelijk worden „genomen".
Gravin M. J. ran Lynden van San-
denburg rechtsen jvr. C. C. de
Sminia, plv. commandante van hei
helpsterskorps.
onze gelederen. Een meisje, dat
trouwt bijv. kan het op een ogen
blik zo druk krijgen, dat zij zich
voor ons niet meer beschikbaar
kan stellen. Maar het gebeurt veel
dat ze jaren later, als het ln
het gezin wat makkelijker loopt,
terugkomt. De leeftijdsgrens voor
helpsters is gesteld op 56 jaar.
Dan moeten zy uit ons Korps.
In enkele gevallen wordt die
grens wel eens verlegd
60 jaar."
WATER
Water, zo hebben we
lezen, is tot de kostbaar
grondstoffen voor de indust
gaan behoren, en daarom hoi
de waterverzorging de Europt
industriestaten dag en naó
bezig. In een moderne industry
staat is voor de totale rJ
zorging van een enkel me
ongeveer 250 liter water p
dag nodig. Hij gebruikt dus ni
zoveel, maar met de produki
van de artikelen, die hij noq
heeft is deze hoeveelheid wat
gemoeid.
In 25 jaar is het waterve
bruik per hoofd van de bi
volking verviervoudigd en
verwachtingen zijn, dat h
verbruik nog zal toenemen. Ju
gemeentelijke waterleiding vH
Berlijn heeft een buizennet, d.
met bijna vierduizend kilomefc
driemaal zo lang is als de Rir
Om een indruk te krijgfc
van de hoeveelheid w>
die door de industrie w
gebruikt, kan dienen, dat
de vervaardiging van een tie
kunstzijde 750.000 kubieke metft
water nodig ts, en voor de u&j.
vaardiging van een ton eels?
een watermassa, voldoende t'oP'
het direct gebruik van ef
stadje van 3500 inwoners.
h
Dit water wordt dus g|c
bruiJet. Slaagt men er [o
het, na het gebruik, van r
afvalstoffen te zuiveren, d?
kan het opnieuw worden M?
bruikt. Maar juist die zuiverifu
schept grote problemen, die nila
alleen nationaal, maar ook intet"
nationaal zijn. Niet alle rime"
water is voor consumptie meu
geschikt. Fabrieken in de buu£(
van rivieren, verontreinigen hij
water voortdurend. En in geheh|
Europa wordt in nauwe ondeal
linge samenwerking naarstti
naar een oplossing gezocht, Ta
Liefdesbrieven
„In mijn nabijheid begon JaK,
als een jong paard rond te hu
len. Hij draafde heen en wcu(
lans de rand van het denneb^
met fladderende manen G
raaiende staart. Als zilver glan.
Veel respect
ZE hadden al lang het
plan gehad weg te
trekken. Het werd hen
te nauw in Zwolle. Veel
toekomstmuziek zat er
niet meer in het boeren-
bedrijfje, dat ze in Hat-
temerbroek onder de
rook van Zwolle hadden
opgebouwd. Maar Canada
of Australië leek Jan van
den Berg te ver weg.
Daarheen emigreren be
tekende misschien een
afscheid nemen voor
goed. En bovendien:
waarom zou hij naar het
andere einde wan de
wereld gaan, als er mis
schien dichter b\j huis
ewen beste mogelijk
heden woor hem en zijn
gezin warenToen hy
dan ook enkele jaren ge
leden de kans kreeg in
Luxemburg een nieuw
bestaan op te bouwen,
greep hij die met beide
handen aan. Hij is ge
gaan en mét hem vele
Nederlandse boeren. Want Luxemburg had ze
nodig.
Rond 1950 is de trek naar het Groothertogdom be
gonnen van de Nederlandse boeren- en tuindersgezin-
nen uit alle delen van het land. De Limburgers en
Brabanders zijn er het sterkst vertegenwoordigd,
maar ook uit de andere provincies zijn ze vertrok
ken: de boeren en tuinders. Er zijn nu zo ongeveer
vierhonderd Nederlanders in Luxemburg, die er als
pachtboer of als landarbeider een goede boterham
verdienen. Luxemburg ziet ze graag komen. Zij we
ten zich gemakkelijk aan de vriendelijke en^gast-
mentaliteit u
De meeste Nederlandse boeren
in Luxemburg komen uit het tui
den van het land. Hier :iet men
de familie Marcus uil Gulpen op
hun hoeve in Rambrouck.
De familie J. v. d. Berg uit Hal-
temerbroek vond haar bestem
ming op een fikse boerderij in
het Luxemburgse plaatsje Con-
tern. We boeren hier best, zegt
Jan v. d. Berg (links) en zouden
niet meer terug willen.
Tuinder B. Zuidberg (links) met
zjjn vrouw en haar broer met de
kinderen op hun tuinderij in het
plaatsje Steinsel, luttele kilome
ters van de stad Luxemburg. Er
z{jn hier voor de Nederlandse
tuinders beste kansen, vindt hij.
de bewo:
77,,°— Luxemburg dezelfde driekleur voert als ons land. «rnnii
■*SÈ Misschien is het wel daardoor, dat Luxemburg de stuWten «rond
Groothertogdom, al neemt
hun aantal de laatste maan
den af.
De vraag naar agrariërs
is echter niet minder ge
worden, integendeel. Het
boerentekort is nog groot
en nog steeds zyn er mo
gelijkheden voor landge.
noten.
verheelt niet, dat het
niet allemaal rozegeur en
maneschijn is in zijn nieu
we vaderland. Het land is
verdeeld in twee grond
soorten, de goede grond en
de zgn. Oessling.
Vooral op de laatste
grond is het hard werken.
Voor beide grondsoorten
zijn aparte regelingen ge
troffen. Op de Oessling
mag bijvoorbeeld uitslui
tend rood bont vee gehou
den worden op dc goede
grond alleen maar zwart
bont, wat inhoudt, dat
wanneer de boer „verkeerd
vee" meebrengt, hij zijn
veestapel moet verkopen.
Een ander nadeel is, dat
de grond dikwijls ver van
de hoeve ligt. Soms is
deze verdeeld over ver
schillende landerijen, die
in een wijde kring om het
dorp liggen.
hertogdom aan te passen. Ook de taal blijkt weinig Nederlandse boer aantrekt
her
verkaveling gemaakt, maar men wil daar niet
erg aan en tot nu toe is er weinig van gekomen.
De grond is doorgaans van grootgrondbezitters, die
hun landerijen verpachten. De meeste boeren heb
ben een gemengd bedrijf.
Voor de meeste emigranten betekent vestiging in
Luxemburg uitbreiding van hun bedrijf. Er wordt
niet op een hectare gekeken. Heeft men in Neder
land meestal een bedrijf van tussen de 10 en 20
hectaren, in Luxemburg worden zulke zaken ruimer
aangepakt. Daar heeft men al gauw een bedrijf met
40 ha. De tuinders hebben uiteraard kleinere
moeilijkheden op te leveren.
E'
de belasting
Luxemburg tobt r
JADRUKKELIJK verzekert de familie v. d. Berg,
N dat zij en de vele andere Nederlandse plattelands-
en landarbeiders. De Luxembqrgers zélf voelen niet gezinnen het uitstekend maken in hun nieuwe vader-
ÜL;'b£eTf.,dUnd. Luxemburg i. «n per.dU.Je voor de Neder-
li,ke vbnïV/0 Fnm?nate?andhomverVan^den kingstoename door geboorte is gering, de gezinnen veel contact met onze landgenoten. Zo is
i--?ïet Gro^ertog bllJven W«in en het harde boerenleven trekt niemand vereniging
Berg: emigratie uit Nederland r
Nederlandse boeren, welke regelma
tig voorlichtings- en contact-bijeenkomsten houdt.
hen, die in EGKS-verband in Luxem-
lijn ze de Nederland,, boerenzoon, die Dergelijke bijeenkomsten geven een gevoel
iaat - -
bijvoorbeeld een °vertoeht neer Nieuw-Zeelend. Je -j.OEN h„ bo,,,»,,!,,,,., „gp,„d werd. deed Luxem- Ook velen
mevrouw l d ïerg en dl ïe^zigheid van tiJJe burg een beroep op Nederland en bij tientallen burg werken, zijn daarbij aangealoten.
neefjes en een broer van de heer v. d Berg bewijst
dat. ZIJ brengen hun vakanties op de Nederlands-
Luxemburgse hoeve ln Contern door.
Over teruggaan wordt niet gedacht en heimwee is
een onbekend begrip bij de Nederlandse emii
dit land. In een paar uur brengt
'erli
"IT",gaf ze de ruimte! Het land biedt expansiemogelijk-
f 5! heden. Daar drukt niet het onderhoud van een om-
- aete vangrijk leger op de miljoenennota. Er zijn maar
12000 militairen en twee vliegtuigen. Vandaar dat
altijd enigszins een vreemdeling. Maar ondanks dat:
de meesten willen niet meer terug. Bij vele Neder
landers is er eerst een aarzeling om zich in het
land van de kleinste Beneluxpartner te vestigen. Ve-
ITOEWEL EMIGRANTEN in Australië en Canada land als omzetbelasting in de staatskas vloeit.
II zich nog wel eens alleen en verlaten voelen, is Het welvaartspeil ligt hoog. Aanzienlijk hoger
dat bij de Nederlanders in Luxemburg anders. Zij in Nederland. En de produkten van de Nederlands- ""JI*
voelen zich er meestal direct thuis Veel herinnert Luxemburgse bedrijven maken coede prijzen op de maakt hen spoedig even enthousiast als de familie
nog aan de vroegere banden met Nederland, wat markt. v- Berg, die ln Contern-Luxemburg haar levens
onder meer tot uitdrukking komt in het feit, dat Nog steeds vestigen zich buitenlanders in het bestemming vond.
We hebben veel respect
de helpsters en helpers. De
ten van hen hebben een drukke
werkkring en moeten in hun wei
nige vrije uren zich bekwamen
voor hun taak: hulp verlenen als
er eens grote rampen over ons
land zouden komen. De wedstrij
den, die regelmatig worden gehou
den bewijzen, dat zij voor hun
taak staan. „Maar het is zo jam
mer", verzuchtte gravin van Lyn
den van Sandenburg, „dat er zo
weinig aanmeldingen zijn van
nieuwe krachten. De mensen heb
ben in het algemeen gesproken
tegenwoordig nergens tijd meer
voor". Zelfs niet als het gaat om
zich in te zetten voor de mens,
me schrikken. Geheel oaverwi
stond hij voor me, een vree
wild dier. Het stampte op
grond onder blij gehinnik,
steigerde en vloog met een galoh]
sprong de begeerde vrijhei
tegemoet.
Wat wordt een mens klein dp
wat kan een belevenis groot r
wanneer hij staat tegenover
verhevenheid van de schoonhe
en haar geheim! Uren latfl
braken we op. Jasir was rust
en liever dan ooit. toen ik op
rug klom. We maakten een kir0
ne omweg door het dal. waar
weide is van Hadban, Kamil
Nauschan".
Dit prachtige stukje lazen
in „Liefdesbrieven rondom Ar
bische Paarden" die geschrevi
zijn door Ursula Guttmann
Ad. M. C. Stok IForum-boeki
rij) te Den Haag in een Nede n
landse vertaling van J. T"
Crom heeft uitgegeven. Ur
Guttmann leidt de lezer die
derlijke wereld binnen, die
reld, waarin het Arabische paai
domineert, en zij schrijft boeien
en meeslepend over de psych J
sche gemeenschap tussen
en dier. Met tientallen zeldzam
prachtige foto's is dit zeer bijzot
dere boekje verlucht.
STRIJKIJZER
Een Zweedse ingenieur heeft een
•trykyzer geconstrueerd, waarin zich
een sirene bevindt, die gaat loeien
zodra het yzer te warm wordt. Hy
wil op die manier voorkomen dat er
brand ontstaat als een huisvrouw
vergeet het strykyzer veilig te stellen,
indien zy haar werkzaamheden plot
seling onderbreekt omdat er byv.
wordt gebeld.
Ontmoeting op de brug met l
oud-bakenmeester
Toen we een wandeling maakten over de Algera-brug, de
brug over de Hollandse IJssel tussen Capelle en Krimpen, onrfc
moetten we de oud-bakenmeester G. Vogelenzang de Jong, eei
krasse oude heer, die er veel plezier om had dat we zijn leeftiji
schatten op een 70 jaar, terwijl hij de 84 al is gepasseerd, ,,'t Geef!
niets hoor", zei hij, „iedereen vergist zich als hij moet raden hi
oud ik ben". De heer Vogelenzang de Jong heeft altijd op en at
het water gezeten en dat heeft hem vermoedelijk zo fit gehouden
„Ik ben geboren op 26 februari
1874, en in 1879. toen ik vijf jaar
was, ging ik voor het eerst varen,
op het schip van mijn vader. We
zaten zonder knecht en ik moest
mee om het roer vast te houden.
We voeren naar den Nieuwpoort
om stenen in te nemen, die we
moesten afleveren in Hellevoet-
sluis". Op 3 oktober 1898 werd hij
knecht op de Goudse boot. die tus
sen Rotterdam en Gouda voer,
een jaar later werd hij stuurman
en kort daarop reserve-kapitein.
„Maar op 1 juli 1905 kreeg ik
mijn aanstelling tot bakenmeester
op de Hollandse IJssel en dat ben
ik gebleven tot mijn pensionering
in 1932. Eerst heb ik nog een tijd
in Ouderkerk gewoond, maar nu
woon ik al weer heel veel jaren
in Krimpen aan den IJssel".
Koningin was er erg blij mee.
de dag, waarop ik zestig jaar
getrouwd, zond ze me een gelul]
wens. Minister Algera heeft c
een Hollandse IJssel spriet-a
van me gekregen. Dat was
model van de „IJsselstroom", ten]
schip, dat nog heeft meegewerkt]
toen de Nieuwe Waterweg we
gegraven. Mijn vader heeft
daar veel van verteld".
Sportief
Geen dag stil
„Na mijn pensionering heb ik
nog geen dag stilgezeten", vertel
de de heer Vogelenzang de Jong.
„Stilzitten ligt me niet zo. en
daarom ben ik gaan knutselen.
Ik ben modellen van schepen
gaan bouwen. In mijn leven heb
ik heel wat schepen gezien. Toen
de Koningin kortgeleden een be
zoek bracht aan de Krimpener-
waard heb ik Haar een Hollandse
IJssel sprlet-aak aangeboden. De
„Ook heb ik ln mijn leven veeU
aan sport gedaan: de watersport'
de fletssport. de wandelsport en
de schaatssport. Vijf jaar gele-
den heb ik nog deelgenomen aan
de dorpentocht door de Krimpe-
nerwaard. In de loop der jaren
heb lk twee kastjes met een 160
medailles en kunstvoorwerpen bij
elkaar gesport".
%loeAA^
