Piet kocht zijn rookstokken
altijd in het noorden
IB- bondig
CINEAST WINDMEIJER
- ^8
flf
m icm
Gaan schepen van
plastic de wereld
„gewapend"
veroveren?
Johannes Boelen, wijncoper,
soon van Matthys Boelen
PREEK
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 11 OKTOBER 1958
II ET Is gem«lck#li|k ja ta varheugen over hel geluk van ja vrienden,
maar het ia weinigen gegeven om blij te zijn als het degenen, die
door een of andere gebeurtenis in het verleden minder aangename her
inneringen in je oproepen, goed gaat. Maar het schijnt, dat mijn vriend
Piet heel lichtvaardig omspringt met zijn vooroordelen, misschien is het
beter te zeggen, dat hij het niet begrijpt, waarom ik me er soms druk over
maak, als hij handelt als één, die eigenlijk geen plaats in zijn hart heeft
voor zelfs een klein beetje haat of wraakgevoelens.
\|IJN VRIEND Plat, enkele maanden te- derd stadsdeel. Als Piet bijvoorbeeld in
leden uit Indonesië gerepatrieerd. Zuid woont bevindt de sigarenwinkel zich
werkt nu bij een handelskantoor en ik ge- in het Noorden, en voor degenen, die de
loof niet. dat zijn werk veel verschilt met stad kennen is het wel begrijpelijk.
wat hij in Indonesië gewoon was te doen.
Cijfers invullen denk ik. wat noteren in boe
ken. kortom het werk. dat duizenden doen.
Ik weet dat mijn vriend Plet dit niet zo'n
arbeid vindt om er bij te jubelen, maar
ik weet ook, dat hij elke morgen blijmoe
dig op zijn fieta stapt en zich mengt in
de maalstroom van de fietsers, bromfiet
sers en ander verkeer, die gedwee van de
ene kant van de Maai naar de andere
gaat Hij weet, dat hij met rijn idealen
niet ver komt Het is mogelijk, zo zal hij
denken, dat eens zijn kleine ster zal stra
len, maar inmiddels heeft hij vrouw en
kind te verzorgen. Trouwens, Piet heeft
een heel groot voordeel, wat anderen waar
schijnlijk niet zullen bezitten. Als iete hem
heel moeilijk valt als er dingen zijn. die
hem bet leven wat minder zonnig maken,
dan vraagt hij eenvoudig aan zijn grote
Vriend, of Die het misschien voor hem op
wil knappen. En altijd gebeurt er een klein
wonder, dat hem heel stil doet glim
lachen en de grauwste dag doet zijn als
de uitbundigste zomerdag.
Vf AAR IK WIL alleen vertellen over
zijn onnavolgbare eigenschap in zijn
avondgebed de kruidenier te betrekken,
die toen hU in de winkel was. alle na
hem komende mensen het eerst hielp,
waarom, dat wist hU niet. of zijn grote Vriend
te vragen ook Zijn zegen te doen uitstorten
over de groenteboer, die toen hij eens zijn
vrouw met mooie rode appels wilde ver
rassen. die hij in de etalage zag. hem
doodleuk met rotte oneetbare exemplaren
deed thuiskomen. Ja. ik kan nog meer
voorbeelden opnoemen van <Ue kleine din
gen, die Piets leven zo anders maken, zo
sereen bijna. Als ik bij hem loom, en hem
vertel van de moeilijkheden, die mij van
alle kanten aangapen of hem weer wijs op
het doodlopen van de weg. die ik verkies
te gaan, dan zegt Plet niet veel, maar al
leen da manier, waarop hij naar je luis
tert, vermag veel. En als zijn vrouw kof
fie presenteert en zijn zoontje met de koek
jestrommel komt aanzeulen, dan zijn al die
problemen eigenlijk al lang verdwenen en
de weg. die ik moet gaan, is weer duide
lijk omlijnd.
Ik weet ook. dat mijn vriend Piet het in
Nederland wel zal klaarspelen. Hij zal
toch even onhandig en onpraktisch zijn als
in Indonesië, dat zal hij gekjof ik in elke
andere maatschappij zijn. Want Piet leeft
met God, en dit is niet overdreven. Als het
van hem afhing, cou hij iedereen helpen,
waar het maar kon. Maar zijn vrouw, aan
wie ik Piets verzuim uiteenzette, nam op
mijn advies het financiële heft in handen
en zo komt het gezin niets tekort. En Piet
heeft genoeg gezond vereUnd om de gang
van zaken niet te verstoren. Hij komt nu
wel met een ijsje thuis voor zijn zoontje,
maar hij zal het nu wel nalaten om bijvoor
beeld met een complete elektrische spoor
trein of met een broche voor zijn vrouw te
komen opdagen. Ik zei hem, dat hij ook
door een stipte navolging van de normen
van de gemeenschap God welgevallig
was en op zijn manier accepteerde hij
mijn vermaan.
vaak dingen doet, die een ander nimmer
zou doen. maar dése daden rullen dan met
gouden lettere worden opgetekend ergens in
het hart van God. Plet praat er nooit over,
ik bedoel over God en so. dat vindt hij te
demonstratief. Het ia de eenvoudigste zaak
van de wereld, segt hij, te leven met God
en te doen wet God verlangt.
Nog heb ik niets verteld over zijn heen
stappen over de meeat elementaire gevoe
lens van wraak, ik meen. het menselijk
verlangen om degene, die je onrecht doet.
ook onrecht te doen. Ik neem aan. dat nie
mand hieraan ontkomt, want hat is gemak
kelijk om goede morgen te scggen tegen je
buurman, maar als diezelfde buurman bij
voorbeeld je zoon een klap geeft, omdat hij
per ongeluk zijn bal ln de tuin gooit is een
andere zaak. Piet zou in zo'n geval gewoon
goede morgen blijven zeggen, hoewel ik
nooit geloof, dat buurmannen zijn zoontje
een klap zullen geven, al gooit hij duizend
ballen in hun tuin. want evenals de vader
heeft de zoon iets vertederende en naïefs
over zich. dat een ieder direct ontwapent.
O. er zouden boekdelen te vertellen zijn
over Piet, zijn vrouw en zoentje, maar
daar waag ik me voorlopig niet aan.
N°-
slechts een dwaas op zo'n manier aan zijn
sigaretten komt. Maar Piet stoort zich op
zijn allerbeminnelijkste manier niet aan de
regels van het kopen van sigaretten en dus
koopt hij zijn rookstokken. een purisme
van Piet, bij de handelaar, daar in het
uiterste Noorden.
Wat heeft dit kopen van sigaretten bij
een sigarenwinkel die een uur lang fietsen
van Piet verwijderd is. nu te maken met
Piet en wat met Piets blij-zijn over het
geluk van zijn vijanden, om deze term dan
maar te gebruiken? Nu, de eigenaar van
de winkel ken ik ook, en aangezien ik
Piets grootmoedigheid niet deel, kan ik de
menselijke objectiviteit betrachten. Deze
man woont er met zijn vrouw en zes kin
deren en hoewel de opbrengst van de zaak
geen miljonairs kweekt, kan de man er
van rondkomen, zich behoorlijk voeden en
kleden, zijn kinderen aan niets te kort la-
om de dingen, die hij daar in de rimboe
niet kon krijgen, door Piet te laten kopen
in de stad. Het ging natuurlijk, zolang het
om wat shagtabak of badzeep ging, maar
eens heeft een verzoek van zijn vader Piet
geconfronteerd met een van de walgelijk
ste specimina van de oneerlijkheid van het
mensdom.
zo. kun je dit voor mij kopen? Piet naar
•en radiozaak en kocht een lamp. Nu heb
ik geen verstand van radiolampen, maar
Piet nog veel minder. Enfin. Piet kreeg
zijn lamp en met het weekend ging hij
zijn ouders. Tot grote teleurstelling
HET LEVEN
we niets te doen
hadden, zo maar
ln het wilde weg
lopen dwalen over
de hel bij Amersfoort. Het was
er angstig stil. In wijde omtrek
geen mens en geen dier te zien.
Boven de hei spande zich een be
dekte lucht, een dikke egaal-grijze
lucht, die met regen dreigde. Ter
wijl het grootste gedeelte van de
Nederlanders ln het zweet huns
aanschijn* het dagelijks brood
aan het verdienen was. deden w\j
alsof we de vrijheid hadden van
een ambteloos burger. Met de han
den op de rug sjokten we over de
smalle paadjes, die in de voorbije
zomer door de voeten van duizen
den vakantiegangers waren ge
maakt. En we betrapten ons er op,
dat we geen wroeging kregen over
de kostbare uren, die we zo maar
verloren lieten gaan. Het was ons
best die middag.
KLEIN VEELBELOVEND MEISJE
In Hollywood maakt men zich zorgen over een zevenjarig meisje,
dat al haar oom*, tantes en buren door een enkele opmerking aan
het schrikken heeft gebracht, Op een middag vond men de lieve
kleine, geheel overstuur, en huilend van jewelste, aan het strand.
Ze was met wat voor zoete woorden ook, niet tot bedaren te bren
gen. „Ik wil van mijn moeder weg", schreeuwde ze tussen een
paar huilbuien door „Onze kat ha<l jongen, en ze heeft ze alle
verdronken. Ik houd het niet meer by mijn moeder uit". Op alle
mogelijke manieren werd getracht het meisje tot bedaren te bren
gen. „Luister eens", begon een tante psychologisch, „jullie kunnen
toch geen acht poezen in huis houden?" „Dat begryp ik ook wel",
was het verrassende antwoord, „maar ik had de katjes zelf willen
verdrinken".
Iets voor zeilers. Voor de eerste keer zal
ten minste één zeilboot van „gewapend" plastic
zijn vader en tot Piets verwondering deelnemen aan de spectaculaire, traditionele
Bermuda Race, die eens in de twee jaar onder
auspiciën van de „Cruising Club of America"
wordt gehouden en die Newport als startpunt
en Bermuda als finish heeft.
Henny Turpijn
Um komen en zelfs zich dc weelde van be
paalde luxe-artikelen, die men veelal in
huiskamers aantreft, permitteren.
stoeit wat met de kinderen of bewondert
de bloemen in de tuin. Ik ben een keer
met Piet meegegaan en heb er ook een
pakje sigaretten gekocht, maar ik heb me
voorgenomen er nimmer meer heen te
gaan. Het is natuurlijk kinderachtig, maar
niet alleen omdat ik de man nu per se
niet mag. er was iets in de gehele sfeer in
die winkel, in dat huis, in de verhouding
tussen man en vrouw, tussen ouders en
kinderen, dat me stekelig en wrevelig
maakte en dat me een zucht van verlich
ting deed slaken, toen ik weer in de open
lucht was. Ik bemerkte, dat Piet dit alles
niet zag, zijn hart was daarvoor, of te on
schuldig of hij probeerde dat ondefinieer
bare iets. dat mij weg deed lopen, tot op
een minimum te reduceren. Hoe. dat moet
hij dan maar weten.
Het is 'nu beter, dat we enige jaren te
ruggaan. toen Plet en ik samen op de
h.b.s. in Soerabaja waren. Piet was ook'
toen al het summum van naastenliefderig-
heid, zoals ik het noemde. Hielp iedereen
met thema's en incasseerde zelf onvoldoen
den enzovoorts, het wordt nu wel wat een
tonig vindt u niet? Nu, Piets ouders woon
den in het binnenland op een suikeronder
neming. En het was zijn vaders gewoonte
gebeurde er niets. De lamp deed het niet.
Toen Piet terug was in Soerabaja wilde
hij de lamp ruilen. En de man, die hem
die lamp verkocht had, zeide laconiek, we
zullen hem eerst testen. Het bleek dat de
lamp het niet deed en Piet kon r.aar het
geld fluiten, populair gezegd.
Ik zal me maar onthouden van Piets ver
slagenheid weer te geven. Het ding had
veertig gulden gekost en om zich tegen
over zijn vader niet te blameren, zeide hij
niets van zijn debacle maar bezuinigde
zich op zijn eten. Ik weet niet precies
wat er gebeurd was. maar reconstru
erende, kan ik toch wel het volgende
eruit halen: het is de gewoonte, dat als
men een lamp koopt, een radiolamp
nog wel, men deze laat testen en aan
de uitslag van een of andere naald op
een of ander bord kan je dan zien, of
die lamp deugt of niet. Piet wist dit
natuurlijk niet en zijn onwetendheid
werd op gewetenloze manier door de
radiohandelaar uitgebuit. Toen hij het te
rug kwam brengen kreeg hij nul op het
rekest. Protesteer maar en tracht het
maar op welke manier dan ook in het rei
ne te brengen, het lukt eenvoudig niet.
want van sluwe harteloze mensen is het
moeilijk te winnen. Verder is het onnodig
te zeggen, dat het eenvoudig niet kon. dat
door transport of door Piets onhandigheid
de lamp kapot was gegaan. Piet was m de
ze dingen ongelooflijk secuur. Ik wist Piets
securiteit en bovenal zijn eerlijkheid en
ook wist ik de reputatie van de radiohan
delaar. waarover liever het stilzwijgen. En
daarom vond ik het een demonstratie van
de laagste vorm van oplichterij.
met die sigaren-
i stad
i het
dezelfde persoon. Ik weet niet of de man
nu het toonbeeld van zijn afkeer van op
rechtheid is, maar ik weet wel. dat ik in
Piets piaats alle connecties met de man
radicaal zou verbreken.
Maar Piet niet. En wat nog mooier is.
Piet heeft de sigarenzaak financieel helpen
opbouwen, dat wil zeggen. Piet heeft de
man een zeker bedrag geleend. Ik geloof,
dat de man na een ontmoeting in de tram
zijn nood bij Piet kwam klagen en dat zou
aan geen dovemansoren gepraat zijn. En
Piet had dus de man wat geld geleend.
Niet veel. een paar honderd gulden meen
ik. maar voor Piet was dit veel, want hij
zou er een radio voor hebben gekocht.
Hij heeft nu wel een radio, van mij. Als
vlammend protest tegen Piets handelwijze
en als een poging de ruïneuze invloed van
die sigarenhandelaar t« ontzenuwen.
Tussen twee haakjes: Piet heeft zijn geld
nog niet terug.
Misschien herinnert u het zich nog. Tien jaren
geleden werd de plastic boot geïntroduceerd en
sindsdien heeft het gebruik van plastics in de
Amerikaanse scheepsbouw? ook een .Amerikaanse"
vlucht genomen. Het bewijs? Op de nationale ten
toonstelling van motorboten in New York werden
meer schepen van „gewapend" plastic geëxpo
seerd dan van enige andere soort.
ESTERHARS
Meer dan honderdvijftig Ameri
kaanse fima's, zo is ons ver
teld, construeren thans vaartui
gen van samengesteld esterhars,
versterkt met vezelglas. In cij
fers uitgedrukt betekent dit, dat schuren, breeuwen
ongeveer een vijfde deel van de bijvoorbeeld
totale produktie van
buitenboordmotoren
teriecl wordt vervaardigd. En ex
perts op het gebied van de
scheepsbouw zi.jn er van over
tuigd, dat gewapend plastic het
bouwmateriaal van de toekomst
dat het te gelegener tijd
rtw B»o--
r-» hm. *-■
voor alle schepen, uitgezonderd van het begin af de ontwikke- pen. die 80 tot 100 voet lang
het afgelopen decennium
dersteunen deze voorspelling. Ze
ven jaar geleden nl. werden in de
Verenigde Staten slechts vierdui
zend boten van „gewapend" plas
tic gebouwd. In 1954 was de jaar
lijkse produktie gestegen tot 16.000
eenheden
40.000.
TOEKOMST
1956 zelfs tot
En wat te verwachten van de
toekomst? In het afgelopen jaar:
60.000 boten van „gewapend" plas
tic verkocht. Voor 1958 wordt een
omzet van 75.000 eenheden ver
wacht en men voorspelt, dat bin
nen vijf jaar 60 pet. tot 70 pet.
van alle kleinere schepen in de
Verenigde Staten uit „gewapend"
plastic zal zijn vervaardigd
En
Omdat «jartul- ■"•boek ward ingeschreven. En* L'E.f-'
gemakkelijk daarmee was dan de grondslag
Afkrabben, gelegd voor Nederlands oudste
met
E> IJ SPITSBERGEN zat hij vier
dagen in het poolijs vast, en
ontdekkingsreiziger
onderwatercamera
Een ander zelf geconstrueerd snufje
is een camera, waarmee het beeld on
der water op matglas scherp gesteld
dat blauw om zich heen zien, bevan
gen worden door een bepaalde vrees,
panische angst. Ik heb er gelukkig
vier jaar lang doorkruiste hij
filmend Indonesië. De top van
de Mont Blanc had hij als wei
nigen vóór hem onder de sneeuw-
schoenen en in Damascus, Athene
en Rome proefde hij van de oude ^sselen*
orden. Nog altijd vindt Piet Wind- nooit last van gehad, al ontgaat
mever de onderwaterfilmerlj
„Het nadeel van een dergelijke spe
cialiteit is. dat wel eens vergeten
wordt, dat je ook dingen doet, die fil-
AUTOBANDEN
misch veel belangrijker zijn", zegl
filr
hij.
..Mannen tussen staal'
,,De Schelde" in Vlissingen.
regeringsopdracht, zijn
-zijn.
In Vlissingen legde hij de
_.t echter veel r
scheepsbouw op het celluloid die je nu hebt
filmpje het begin werd
Verse medisch student en een vriend,
werkzaam is in het verzekeringsbedrijf.
Op de bodem van de Middellandse
Zee, bij Cassis sur Mer vond ik een
r-M ,i,hhr rr.1 rrL-,-.- oud stuk Duits geschut, dat daar na
de bewegingen. Er "£'„3!
vast en op de Waddeneilanden geweest,
het leven van de mosselen. Maar
niet hierdoor onderscheidt de 39-
jarige Delftse cineast Piet Wind-
meyer zich van alle vaderlandse
collega's-filmmensen, die zulke
voortreffelijke documentaires we
ten te produceren.
veel
in. Met de kennis,
i de film als film,
van te maken zijn
GEEN ZWAARTE
KRACHT
De merkwaardigste ervaring, die j>
iring, dk
is het los
gooid. Er zaten synthetische-rubberen
banden om, die na zoveel tijd nog niet
door het zeewater waren aangetast en
die....precies om dc wielen bleken te
passen van de auto van mijn vriend,
je tot i
Later hebben anderen deel uitge
maakt van mijn filmequipe. Vorig jaar
u,e ,e "«J»_b" ac bjpejlitie naar een «rak
ervaring, die by de Spaanse kust, onder anderen i
t. M
drie kinderen. Drie en veertig
U. Plet rookt Ik heb het idee. dat Mj
1 eerst het roken wou opgeven, om het
geld dat hij eraan besteedde aan te wen
den voor een vest voor zijn vroow. schoe
nen voor xijo zoontje of zo, maar ik denk.
dat hij ook hierin advies vroeg aan zijn.he
melse Vader en wel zal God hem niet per
soonlijk hebben geantwoord, of wie weet.
misschien toch wel, het resultaat zal wel
zo zijn, dat Piet rookt met toestemming
van God. om het zo uit te drukken. U zult
het wellicht raar vinden, bijna in iedere
regel de naam van God aan te treffen,
maar in PteU leven tref je God aan in
iedere seconde van zijn leven.
Nu betrekt Piet zijn sigaretten bij een
sigarenzaak, gevestigd in een ver verwij
de hele wereld
houden: het vervaardigen
In 1946 heeft hij op een reis
Zuid-Frankrijk en Noord-Afrika
het eerst kennis gemaakt met het diep-
zeeduiken. Het pakte hem zo. dat hij
thuisgekomen, de constructie ter hand
dimensie. Je zweeft moeiteloos langs ongeveer veertig meter diepte
de steilste wanden omhoog, en kan op de£ water in een sprookjesachtige
weinigen beiig l-toj nï'J' 1
hebt. Om je heen heerst
doodse stilte, die alleen onderbroken
wordt door het geluid van ontsnappen
de lucht uit de duikerfles op je rug
of het rustig gesnor van de camera's
"daT"hij Wieren en groen wiegen met het ritme
van e
hij c
de golven. Vlak onder de 1
spiegel groeien in de subtropische stre
ken ik denk aan de Spaanse kust
reld. Voor we eraan begonnen onder
wierpen we ons aan een test op de
Vaar- en Duikerschool in Geertruiden-
berg. Wat we doen is natuurlijk niet
helemaal ongevaarlijk. Maar we zijn
voorzichtig en nemen geen grotere ri
sico's dan nodig is.
PLANNEN
der water zou kunnen werken. Zijn
M.T.S.-opleiding als werktuigkundige blI de baai van Gala Pola- waar Of p'et Wmdmeyer nog plannen
kwam hem daarbij uitstekend te pas vori« i«r opnamen maakte op het heeft? Hij zit er boordevol mee Slechts
dag werkt hij met wrak van een vrachtschip, dat tijdens de financiële kant ervan legt hem soms
de burgeroorlog werd gebombardeerd een rem op om ze uit te voerenSoms
grote purperrozen tegen de rotsen en schat hij zelf. dat er wel bedragen van
af en toe enige wasrozen met hun zeven cijfers met een uitvoering ge-
schijnbaar onschuldige tentakels. Bij moeid zijn. Met lees- en filmavonden
elke slag met de zwemvinnen schiet en filmwerk alleen krijgt zelfs een we-
je dieper. Dan worden de fellere kleu- reldreiziger-pionier-artist als deze 39-
ren gevangen in het blauw-groene licht, jarige Delftenaar dergelijke bedragen
dat hier nog doordringt. Nog dieper niet bijeen Maar rusteloos blijft hij
verdwijnt het groen uit het blauw. Er zoeken naar telkens weer nieuwe mo-
niets dan gelijkheden.
binatie, waarmee hij Ln 1947
eerst in Zuid-Frankrijk ging experi
menteren.
meer elk jL_.
schepen met nodig. -zeggen de scheepsbouwers. De heeft reeds een plot-
«ar, H,1 ma. in de naadloze, plastic romp be- f,„ L;;„ c7 .*t
vinden zich geen klinknagels, spij- tic mvnenvegervan 57 voet in
kers ol schroeven, die lis vroe- tebruik pesteld en de tech-
ger bij schepen, zich kunnen los- nische dienst van ae marine
werken. heeft al verklaard in principe
geen bezwaar te hebben tegen
De Amerikaanse marine, die de (^telling non plastic sche-
De firma Jacobus Boelen te Am- wijnkopershuls, de firma Jacobus
sterdam, een van de oudste han- Boelen.
delshuizen van de hoofdstad, gaat
jubileren. Op 16 oktober, zo beeft Di' l"l>1eum was aanleiding een
directie ens laten welen. Is hel a°eK te.dne" ""«even, waarin de
225 jaar geleden, dat Johannes 8«chiedenis van het bedrijf van
Boelen, „wijncoper. aoon van dehtwaede wereldoorlog af wordt
Malthijs Boelen, lakenbrreyder en behandeld. Het Is een prachtig
poorter" te Amsterdam de Peer- ee" knop stuk typogreliach
terseed aflegde en ln het Poor- werk. vol met foto s over en vnn
„Met Harer Majestelts Hertog
Hendrik zou lk ln 1918 naar Ne-
derlands-Oost-Indlë gaan", vertel
de dr. W. G. Harrenstein uit Am
sterdam dezer dagen. „Toen ik
ln Den Helder aan boord ging,
riep een opperschipper: Moet er
een dominee mee? Dat geeft
moeilijkheden! Zijn voorspelling
kwam prompt uit. We raakten ln
een orkaan, die niet misselijk was
en door een wonder Gods sijn we
aan onze ondergang ontkomen.
Twee sterke sleepboten sleepten
ons de haven van Bergen in en
eerst daar waren we veilig. De
eerste dag in de Noorse haven
kwam de commandant naar me
toe om me te vertellen, dat ik
's zondags een preek moest hou
den voor de bemanning, 't Moest
een neutrale preek zijn en beslist
niet zwaar op de hand, en hij
wou 'm van te voren ook wel le
zen. Ik zette mijn preek op pa-
Sier hij ging ©ver de vijgen
oom, die Jezus wilde doen om
hakken, maar waarvoor de hove
nier pleitte: laat hem nog een
jaar staan en gaf 'm de com
mandant. 's Zaterdags werd ik bij
hem geroepen. De preek deugde
niet. Er stond te veel in over zon
de en over genade. De comman
dant had zelf een preek gemaakt
over hetzelfde onderwerp, en die
moest ik maar voorlezen.
„Ik las de preek", zei dr. Har
renstein, „en merkte, dat de in
houd overeenkwam met een bak
je water zonder melk en zonder
suiker. En dat- het voorlezen niet
langer dan tien minuten zou du
ren. Ik maakte de commandant
daarop attent, maar hij vond dat
allemaal niet erg. De preek was
goed, zei hij, en wat de duur be
trof: ik kon toch veel bewegin
gen maken met mijn armen? Want
dat deden dominees toch altijd?
„Denk er nu om", drukte dr.
Harrenstein ons op het hart, „dat
gebeurde in 1918."
JUWELEN
Een voortvarende New-Yorkse ju
welier heeft in «yn etalage al zyn
juwelen tweemaal geprysd. De. eerste
pry* houdt verband met de ver
koopwaarde, de tweede met de be-
leningswaarde by een bank van
lening. Een zwaar collier, bezet met
diamanten, dat 3.550 dollar kost, kan
worden beleend voor 2.485 dollar.
En deze pryzen zyn gegarandeerd.
SOUVENIRJAGERS
De leiding van Blair House, het
huis, waarin de gasten van de presi
dent van Amerika logeren, heeft zich
gedwongen gezien een hoeveelheid
zilveren bestek te kopen, omdat de
messen en vorken enz. verdwynen als
sneeuw voor de zon. Hoewel in dit
huis enkel en alleen koningen, staats
hoofden en ministers verblijven,
wordt er geregeld bestek vermist. Zo
ziet men, ook onder de prominenten
op deze aarde bevinden zich souve
nirjagers.
P.T.T.
We
hebben we gelezen, is het handels
huis beheerd door zes opeenvol
gende generaties Boelen en de ze
vende generatie is reeds in het be
drijf werkzaam. Hij bereidt zich
voor om straks de leiding, over
Maar wie was nu die Johannes
Boelen? Een boeiende, figuur, zegt
de geschiedschrijving. „Het za
kendoen zat hem in het bloed.
Reeds in 1750 had hij een ver
tegenwoordiging in New York,
maar tien jaren tevoren had hij
al een handel met de West op
touw gezet vja een neef van zijn
vrouw, die daar koffieplantages
bezat. Die neef verkocht Johan
nes' wijn, Johannes verkocht de
koffie van de neef. Hetzelfde sys
teem volgde hij met zijn broer,
die een snelle carrière maakte in
de Oost en bereid was „gelijk het
een broeder betaamt voor UweEd.
na gehoudenis te vigileren".
In 1759 stuurde Johannes de
eerste wijn naar Malakka en weer
was een bloeiende tak van handel
geschapen. In Nederland kocht hij
een distilleerderij, die evenals de
wijnkoperij, steeds werd uitge
breid. Toen Johannes zich in 1730
uit de zaken terugtrok, was hy
welgesteld en invloedrijk man
dronken
ons kopje koffie,
toen de heer J.
Andeweg als
we het goed heb
ben onthouden:
besteller 1ste
klas bij de Pos-
Rot-
terdi
op o
afkwam met
aardige en doel
matige zakkalen-
der voor het jaar
1959. „De prijs is
slechts 75 cent".
hu.
de
geworden".
/7J7
baten komen ten goede aan het
Personeel- en Kinderfonds P.T.T.".
Omdat we de post een goed hart
toedragen, hebben we ons een
agenda aangeschaft en het boekje
van het begin tot het eind door
gebladerd. We zijn het met de di
recteur-generaal der P.T.T., de
heer J. D. H. van der Toorn, die
een Ten Geleide schreef, volkomen
eens: deze agenda is prettig en
handig ingericht, en we voegen
er aan toe: alles wat u in het da
gelijks leven van pas kan ko
men, kunt u er in vinden. Daarom
zeggen we graag: koop zo'n agen
da.
„Vorig jaar heb ik 5000 agenda's
aan de man gebracht" vertelde de
heer Andeweg nog. „Ze zijn te
koop aan elk postkantoor. Dat
kunt u verder zeggen".
Als u toeval
lig eens in Den
Bosch bent,
moet u het
fraaie gebouw
van de bankiers-
Lanschot aan
de Hoge Steen
weg eens gaan
bekijken. Voor
minnaars van
prachtig gevel-
Bankier
lust
het
oog. „Acht generaties Van Lan-
schot hebben de firma gediend en
het is een ononderbroken opvol
ging geweest van vader op zoon",
vertelde een van de huidige fir
manten, de heer Johannes M. G.
van Lanschot, die ons rondleidde,
met trots. De stichter is Cornelis
van Larfëchot. die leefde van 1711
tot 1789. Zijn opvolger was zijn
zoon Godefridus, die in 1776 te
paard van Den Bosch naar Eind
hoven trok om de zakelijke con
tacten nauwer aan te halen. Een
man met een buitengewoon scher.
pe blik op de toekomst was Fran-
ciscus van Lanschot. de zoon van
Godefridus. „Telkens weer stond
hij op de bres voor de belangen
van de Brabantse industrie, on
vermoeid drong hij bij de fabri
kanten aan op verbetering van de
produktie-methoden, op het voe-
ren van nieuwe artikelen, en even
onvermoeid pleitte hij bij de Ne-
derlandsohe Handel-Maatschappij
voor al wat in Brabant werd ge
maakt of kon worden gemaakt".
Het geschilderd portret van Fran-
ciscus en van de stamvader van
de Van Lanschots hebben we be
keken, toen we in de ontvangka
mer vertoefden. Aan de ogen en
de kin is te zien, dat het wilskrach-
