Marken houdt de grendel
op de deur
1
PRAAG zoekt bewoners
voor Sudetenland
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 30 AUGUSTUS 1958
3. De oorlog begint om zes uur
NU het allemaal voorbij is, geloof ik dat de zaak-Van Dipten pas echt
wat je noemt link begon te worden, toen Van Bruggen werd in
geschakeld. Dat was een bijzonder domme zet van Gerberink, omdat
je in dat leger van ons dat lang zo slecht niet is als wel wordt beweerd
bijna alles kunt doen of laten zolang je er maar geen burgers bij betrekt. En
die Van Bruggen was een doorgewinterde burger: geen figuur, geen houding
en de hele dag zo hard werken, dat je er een beetje ziek van werd, als je er
lang naar keek. De eerste dag van zijn militaire loopbaan was nauwelijks twee
uren oud toen hij als de eerste de beste recruut zijn baret, die wij met zoveel
moeite hadden versierd, rekening-man had gemaakt of in algemeen be
schaafd nederlands was verloren.
DE tweede dag hebben we Van Bruggen
m»irnnmrn ter exercitie, maar ook
niet wat links en wat rechts was en aai
zijn toch echt wel zaken, die je even uit
het hoofd moet leren voor je een exercitie
veld betreedt. Ook was burger Van Bruggen
een beetje doof. maar dat was met zo erg.
omdat de commando's van de instructeur
als ik het mij goed herinner was het
luit. Hazejager allemaal precies eender
waren en meer gemeen hadden met het ge
loei van een misthoorn dan met de termen
die in het exercitievoorschrift keurig zwart
op wit staan.
Nee. dat exerceren van Van Bruggen was
mensen die met
doodmoe
weigerden spon-
werking a
volgende
delles".
ook door
Bruggen zou wor
den deelgenomen.
Omdat ji
i opge-
ztj
Van
VIER VERHALEN
over „HERHALEN"
door TON ZEELENBERG
het
eenmaal nooit kunt weten hebben w«
nog even op de stormbaan geprobeerd, maai
nadat wc het mannetje Van Bruggen enthou
siast en met vereende krachten en onder
toezicht van net kader over de hoogste
schutting hadden gesmeten en we hem even
later verkreukeld terugvonden in de modder
aan de andere zijde van de schutting, heel
triest en met tranen in de bijziende ogen.
toen hebben we maar besloten hem verder
zoveel mogelijk met
laten.
HIJ was ons er nog dankbaar voor ook.
Tegen Gerberink zei hij: Ja. ziet u me
neer. ik ben met zo heel jong meer en
dan gaat het allemaal niet meer zo vlot.
Zegt u nou zelf. meneer!"
..Fout zei Gerberink toen, „helemaal
fout Voor jou ben ik Gerberink. doodge
woon Gerberink. Begrepen
..Zegt u dat wel. meneer", antwoordde
het mannetje met de blijde glimlaah, waar
achter hij zich altijd verschool, als hij iets
niet had verstaan. ..zegt u dat wel. Me
dochter zei ook nog: man. zei ze. op jouw
leeftijd hoef je toch niet meer voor je num
mer op te komen. Maar ja. wat weten die
meissies van tegenwoordig van plicht en zo.
Als het vaderland roept, dan ga Je. al ben
je een beetje versleten Ik zal u eerlijk
zeggen ik heb er altijd bij willen gaan.
bij het leger. Maar ja. wat wilt u. toen ik
twintig was. dat is nou zesentwintig jaar
geleden, toen wilden ze me niet hebben
Platvoeten, zeiden ze en dat gaat natuur
lijk niet Met platvoeten ben je zo gezegd
ongeschikt voor het landleger. Zodoende was
ik maar wat blij. dat u me hebt verteld
dat de Russen zo gauw komen en dat ze
dan ook mensen met platvoeten kunnen ge
bruiken Hij hield verschrikt op.
toen Gerberink hem plotseling vriend
schappelijk op de smalle schouders dreun
de en zei: „Zo is het Van Bruggen en ont-
hou nou één ding: Als korporaal Cobussen.
Je weet wel. die kerel met die gele stre-
Een en dat rode haar. uit het hospitaal
omt. hoe heet jij dar...
„Hoe ik dan heetverbazing deed
dr stembanden van de goede burger Van
Bruggen trillen. „Van Bruggen toch of
niet?"
Gerberink keek ons moeilijk aan en zucht
te „Nee Van Bruggen als Cobussen
terugkomt, dan heet jij Van Dipten VAN
DIPTEN
Men zegt. dat het leger een even hard
als onproauktief bedrijf is. maar toen we
Gerberink zo met het mannetje Van Brug-
8en bezig zagen, toen werd ons harde sol-
atenhart zo week als een geweekt week
dier en namen we het Gerberink erg kwa
lijk. d.it hij de vaderlandsliefde van een
oprecht burger op een schandalige manier
had misbruikt.
\f EDELIJDEN in het leger is vluchtig
1 als ether. Nog geen half uur later
stuurden wij Van Bruggen weg voor een
bijzonder riskant karweitje. Even na het
appèl was korporaal Obussen terug geko
men met de mededeling, dat de terugtocht
naar de ziekenzaal was afgesloten door een
stel officieren, die in een uitem strategische
positie een gesprek voerden, dat in belang
rijkheid stellig niet met die positie kon
wedijveren. En of we maar even mee
wilden om hem door het raam aan de
achterkant naar binnen te helpen. Wij
wilden wel. maar de commandant niet.
want die moest weer zo nodig de wapens
inspecteren. Alleen Van Bruggen was be
schikbaar
En terwijl wij ijverig nadachten over een
excuus voor de afwezigheid van korporaal
Cobussen. werd de goede Van Bruggen te
gen de muur van het ziekenzaaltje opge
steld en klom Cobussen alias Van Dipten
langs hem omhoog naar het smalle tuimel
raampje Juist had Cobussen het raampje
bereikt en had hij zich vastgegrepen aan
de vensterbank, toen Van Bruggen zijn laat
ste krachten had verbruikt er, ademloos een
passerende sergeant toefluisterde: „Help..
Ik hou hem niet meer
ER gaan vreemde verhalen over de ser
geant der eerste klasse Vroegindewij.
msar als het op snel handelen aankomt
i» h;j fantastisch Met één sprongetje
stond hij naast Van Bruggen er plaatste
meteen z'Jn schouders onder de voelen van
korporaal Cobussen. d«e op het punt stond
of bes—": hing enkele rijk*ei«en-
dommen al vallende te vernielen. Hij
i tijd
weg
De eerste dag in het bivak, waar wij on
ze sheltertjes in een keurige formatie rond
keuken- en commandotent hadden opge
steld. zagen wij dat Van Bruggen zijn leven
ging beteren Hij genoot uitbundig van de
zon groef een niet eens zo gek schutters
putje en was ons allemaal de baas in het
camoufleren van zijn tentje. Alleen de vol
gende morgen had hij wat last van spit
Maar omdat de veldprediker, die zoals al
tijd ons in zijn picp-kleine Fiatje achterop
was gereden en die ook in een tentje had
geslapen, dezelfde klachten had. zodat het
volgens Gerberink wel een kwestie
van leeftijd moest zijn. maakten wij ons
geen zorgen voor de tijd. Wij zeiden: ..Ga
zo door van Bruggen" en wij dachten:
„Die Van Bruggen valt ons behoorlijk
DAT was goed gedacht van ons. want
Van Bruggen kreeg er met het uur
meer zin in en hij zou het beslist allemaal
hebben gerooid als dat meisje geen roet
in het eten had gegooid.
Op de middag van de tweede dag was
zij er Jong en charmant bovendien Met
een lieve glimlach had zij onze wachtpos
ten frontaal aangevallen en „veroverd" en
plotseling zagen wij haar in gesprek met
een uiterst sympathieke overste, die ook
Sergeant Vroegindewij verwijderde zorg
vuldig de modder van zijn schouders, zei:
„Zo die is weer gepiept" en ging meteen
in de houding staan voor de officier van
piket een tweede luitenant die met
opgestoken zeil bij het ziekenzaaltje meer
de
De officier van piket keek aandachtig
naar de korporaal Cobussen. die als een
gebroken geweer in het raam hing te ben
gelen. Hij zei: „Sergeant! Wat doet die ke-
ral daar?!"
Sergeant Vroegindewij volgde de donkere
blik van zijn meerdere en zag de korpo
raal Cobussen. die
hij zojuist naar
boven had gehol
pen. plotseling in
een ander dag
licht. Bedacht
zaam zei hij: „Ja.
wat doet die kerel
Dat .vas geen
geslaagde opmer
king. vonden wij,
toen wij bet later
hoorden. Nee. de
sergeant had iets
anders moeten zeggen. Dat vond de officier
van piket trouwens ook- Hy was een
beetje kwaad toen hij zei: „Ik verwacht, dpt
u hier onmiddellijk rapport van maakt, ser
geant. onmiddellijk. U hebt hier een korpo
raal betrapt tijdens het verlaten vari de
ziekenzaal langs illegale weg".
„Jazeker, luitenant, nog iets van uw or
ders", zei de sergeant gedwee, maar Van
Bruggen die het gesprek ademloos had ge
volgd. maakte toen een denkfout. Hij zei:
„Ja maar. sergeant, hij kwam er toch niet
uit. U hebt zelf geholpen
De sergeant deed de toch al niet om
vangrijke Van Bruggen met een vernieti
gend- blik nog meer ineenschrompelen
„Hou je mond en ga in de houding staan",
snauwde hij.
Van Bruggen was nog niet genoeg mili
tair om de dreiging in de stem van ser
geant Vroegindewij op de juiste waarde
te schatten Hij negeerde het bevel volko
men. glimlachte vriendelijk naar de luite
nant en zei: „Ja ziet u. als de sergeant
niet zo vriendelijk was geweest me te hel-
Een. dan was hij daar vast gevallen." Het
lonk alsof Van Bruggen wilde zeggen: ,.U
moet mij niet alleen bedanken, de sergeant
heeft minstens zoveel werk gedaan". De
luitenant toonde wat mi
R IJNA vriendelijk zei hij: „Zo. zo
hoe is je naam. soldaat?" In gedach
ten repeteerde Van Bruggen: ALS COBUS
SEN TERUGKOMT HEET IK VAN DIP
TEN. vervolgens keek hij naar de korpo
raal Cobussen. die vanachter het venster
glas met vreemde grimassen tevergeefs een
wanhopig beroep deed op de intelligentie
van Van Bruggen, en zei toen. keurig met
twee woorden: „Van Dipten, meneer!"
De luitenant stapte vlot over dat „me
neer heen. voor hem was dp zaak blijk
baar rond. Tot sergeant Vroegindewij zei
hij: „Ik verwacht u over een half uur op
mijn bureau. Dan zullen wij eens een har
tig woordje wisselen. En vergeet het rap
port over deze twee militairen niet!" Met
fier opgeheven hoofd en met bedachtza
me passen verwijderde hij zich. gevolgd
door een sergeant, die het Nederlandse
bloed plotseling minder krachtig door de
aderen voelde bruisen. Korporaal Cobussen
werd vijf minuten later uit zijn benarde
positie bevrijd door een sergeant-majoor-
ziekendragcr, die mededeelde dat met al
gemene stemmen was besloten de korpo
raal weer zij het uiterst licht dienst
te laten verrichten.
UAT was goed nieuws, want de volgende
dag vertrok onze compagnie voor een
drie-daagse oefening naar een om tactische
redenen niet nader te
ons goede vaderland, w
nen. die weten, dat eer
leven nodig heeft en w
uren achtereen zaten wij in voertuigen, die
ziekelijk schokten op strakke veren en die
om de één of andere reden auto's wor
den genoemd, en wij zwaaiden naar alle
lieve meisjes en vertelden Van Bruggen, dat
het leger een tijd van werken
maatschappij.
Gerberink, die HHV
verveeld over zich heen had laten gaan
werd prompt weer helemaal enthousiast.
Hij gaf Van Bruggen, die vol overgave
een grassprietje zat te consumeren, een op
gewekte por tussen de ribben en zei: „Moet
je daar eens kijken, ouwe reus. Vrouw
volk! Daar kijk je wel even krachtig van
op, niet?"
De ouwe reus nam bedachtzaam het
grassprietje uit de mond en zei. een beetje
zielig: „Ja. daar kijk ik zeker van op. Dat
is m'n dochter, m'n jongsteze komt
me natuurlijk halen, want ze zegt dat dit
geen leven is voor een ouwe man als ik
ben Teleurgesteld nam de burger Van
Bruggen bereids afscheid van zijn vrijheid
en het bivak, dat hij in zijn hart gesloten
had.
Gerberink was er even stil van. Heel
even maar. toen sprong hij op en rende
naar onze radio-man. die languit lag te
genieten van de lichte-muziek-cacafonie
waarop radio Luxemburg hem via het van
rijkswege verstrekte zend- en ontvangappa
raat tracteerde. De radioman protesteerde
aanvankelijk hevig, maar Gerberink bracht
al zijn overtuigingskracht in de strijd en
even later bespeelde de telegrafist zijn
seinsleutel alsof zijn groot-verlof ermee
was gemoeid.
HET was een voortreffelijk idee van Ger
berink. Nauwelijks had zijn dochter de
overste eens duchtig de waarheid verteld
en gezegd dat het geen stijl was om een
oude man als haar vader op de vochtige
grond te laten slapen en nauwelijks had
Van Bruggen fanatiek en moedig volgehou
den Van Dipten te heten en desondanks de
wettelijke vader van zijn dochter, die Van
Bruggen heet. te zijn. of er was alarm.
Groot alarm nog wel, want tegen alle
wachtingen in. was op dat moment vi.
radio het bericht ontvangen, dat de oorlogs
toestand om zes uur in diende te gas
dat er ieder ogenblik een aanval kon
den verwacht.
De kapitein werd er helemaal zenuwach
tig van. Hij liet onmiddellijk alle posten
bezetten en zonder pardon verwijderde hij
de overste, dio weliswaar zijn meerdere
was, maar die organiek niets in het bivak
had te maken. Ook het meisje Van Bruggen
werd over de grens gezet. Want oorlog is
Maar ze waren wel kwaad, die sympa-
tieke overste on die zorgzame dochter, dat
wgl, We zouden het gauw genoeg merken.
Aan het begin van de
dijk staat een hek
Op dc 17c oktober van het vorig jaar viel de laatste hap
grond in de dijk, die het eiland Marken met het vasteland zou
verbinden. Er was op deze kille dag maar weinig, feestvertoon.
Het mocht dan al zijn. dat burgemeester Van Hout van Marken
en zijn ambtgenoot Te Boekhorst van Broek in Waterland op
het sluitgat een vlag plantten, het mocht zijn, dat het Marker
muziekkorps een wat verwaaid Wilhelmus liet horen, daarna
viel er toen de sirenes waren uitgehuild toch even een
ijzige stilte.
Er was later nog een wat op
geschroefde ontvangst op Marken,
vaar rond het haventje geen en
kele driekleur was uitgestoken en
vaar de Markers in zwijgende
ifwachting bijeen stonden. Er
Teerste begrijpelijkerwijze enige
veemoed over het verbroken iso
lement. dat voor veel wat tradi
tie was. het begin van bet einde
zou betekenen. Van generatie op
generatie hadden de Markers
geleefd op een eiland, dat on
danks de vreemdelin
EILAND-AF
Nu was dan Marken eiland-af
en wat dat voor de toekomst zou
betekenen viel nog maar moeilijk
te overzien. Allerlei ook ongun
stige invloeden zouden zich
wellicht doen gelden, terwijl men
z:ch in de beslotenheid tot dusver
Steeds heel veilig had gevoeld.
Vandaar, dat er geen vlaggen
wapperden en dat er bij de Mar
kers iets van een mineurstemming
was. „Je moet niet vlaggen op een
graf... zei de bekende Sijtje
Boes op die bewuste dag. Dat
klonk natuurlijk wat overdreven
theatraal, maar door een Marker
bril bezien had Sijtje. de onge
kroonde koningin van het eiland,
toch wel ergens gelijk. Hoe dit
ook zij, al dan geen vlaggen, de
dijk v
s dicht.
GEEN VERKEER
Tien maanden later is de dijk
reeds lang en breed gereed ge
komen, er is bestrating op aange
bracht en de weg is rij-klaar,
maar verkeer is er niet, hoege
naamd niet althans.
Want aan het beginpunt, onder
de rook van hei dorpje Uitdam.
staat óp dletèlfdè *dijk een stevig
hek, voorzien van cun nog stevi
ger-Slot. Er staan ook twee waar
schuwingsborden, vermeldende
dat de toegang streng verboden
is. Dit volgens artikel 461 van het
wetboek voor strafrecht, mitsga
ders ingevolge artikel 3 van het
njkszeewegenreglement. Dus ligt
de dijk daar in volle eenzaam
heid; zo ver het oog maar reikt
is er geen kip of kop op te zien.
Behoudens dan een enkele Mar
ker. die vergunning heeft om
zich voort te bewegen in dit nie
mandsland. hetzij per fiets, per
brommer of per auto. Zo'n ver
gunning is een soort „Ausweis",
die herinnert aan de oorlogstijd.
Voor de Markers met een auto
wordt er zelfs een sleutel bijge
leverd. opdat zij het hek. dat
Marken nog altijd van de wereld
scheidt, het ijzeren gordijn, kun
nen ontsluiten. Om het daarna,
dat is welhaast vanzelfsprekend,
weer potdicht te doen. Er mocht
eens iemand onbevoegd doorglip
pen en dan was Marken in last.
Het hek blijft dus dicht en de
dijk ligt daar doelloos hoe lang
PARKEERRUIMTE
Natuurlijk is hier een oorzaak
voor, en in dit geval ligt die op
Marken zelf. Aansluitend op de
dijk moet namelijk een weg wor
den aangelegd, die naar het cen
trum voert. En tevens dient een
parkeerplaats te worden Inge
richt. De enkele auto's, die tot
nog toe hun weg naar Marken
zochten, deden dit met strenge
winters over het Ijs en dat bood
parkeerruimte genoeg. Waar zou
men zich op Marken druk over
maken?
Nee, Marken maakte zich in het
geheel niet druk noch om de par
keerplaats, noch om de weg. Men
zag de dijk met de dag groeien,
doch er gebeurde niets, er werd
geen spade in de grond gestonen
om de verkeersstroom, die weldra
viel te verwachter., op te vangen.
Zo is de enige mogelijkheid om
Ondanks alle mogelijke inspanningen van de regering te
Praag is het Sudetenland eens inzet van de oorlog, die Hitier
begon tot op heden nog volkomen -onderbevolkt gebleven.
Het is een onloochenbaar feit, dat door de verantwoordelijke
Tsjechoslowaakse autoriteiten ook niet meer bestreden wordt,
dat dit grensgebied na de verjaging van de Sudeteftduitse bevol
king en het onvermogen van de enkele Tsjechen, die er heen
trokken, volkomen in verval is geraakt.
Steppe in het hart
van Europa
Uitgestrekte gebieden met
vruchtbare akkers zijn in step
pen veranderd of liggen braak,
om maar te zwijgen over de
schade aan fabrieksgebouwen en
woonhuizen. Alleen door het niet
gebruik maken van de aanwezi
ge mogelijkheden wordt aan de
Tsjechische economie jaarlijks
een niet te schatten schade toege
bracht. De regering besloot dan
ook, door een grootscheepse mi
gratie-actie een nog verder verval
van deze gebieden te verhinde-
De toestanden in de grensge
bieden bleven voor de Tsjechoslo-
waakse bevolking niet verborgen.
Deze trok daarom ook liever
naar de overbevolkte steden van
Bohemen, dan pionier te worden
in dit gebied. Want inderdaad
treft men hier, in het hart van
Europa, toestanden aan, die aan
de pionierstijd doen denken. Daar
bovendien de herbevolking van
deze gebieden weinig systema
tisch werd aangepakt, was het
succes ook niet groot. Thans
hoopt men, nadat nieuwe richt
lijnen uitgevaardigd zijn, dat dit
anders zal worden.
Men heeft het Sudetengebied in
drie kringen ingedeeld, waarbij
men zich meer door politieke dan
door economische motieven heeft
laten leiden. Teneinde de sterke
tegenzin, die bij de Tsjechische
bevolking aanwezig is tegen ver
huizing naar het Sudetenland te
overwinnen, krijgen de vrijwilli
ge migranten een aantal bijzon
dere voorrechten. In de eerste
plaats worden huizen of villa's
ter beschikking gesteld, die zij
tegen prijzen van 3.200 tot 3.500
kronen en dan nog op afbetaling
kunnen kopen. Hoe laag deze prij
zen gehouden zijn. blijkt uit het
door het statistisch bureau te
Praag berekende gemiddelde
maandinkomen, dat 1.300 kronen
bedraagt. Deze huizen zijn in de
eerste plaats bestemd voor de ad
ministratieve vakmensen, die in
verband met de thans in uitvoe
ring zijnde bestuurshervorming
van Tajechoslowakije naar de
grensgebieden moeten verhuizen.
In Praag. Brünn en enkele klei
nere steden wordt bij informatie
bureaus de toekomstige bewoners
aan de hand van mooie foto's en
ander materiaal hun nieuwe
woonplaatsen aangeprezen.
Kilometers ver
geen winkel
Een ander probleem bij de
.herbevolking" van de grensge
bieden zijn de gebrekkige instel
lingen, die van algemeen nut zijn,
zoals gezondheidsdiensten en cul
turele instellingen. In talrijke
dorpen zijn dc winkels van voe
dingswaren slechts één dag per
week open, zodat de huisvrouwen
bijvoorbeeld vlees slechts op een
bepaalde dag kopen kunnen. Dor
pen, waar helemaal geen winkel
.is, zodat men soms kilometers
ver in het volgende dorp zijn in
kopen moet doen, hoopt men in
de toekomst met rijdende winkels
te gaan bedienen. Voor dit doeL
naar Marnen te komen nog altijd
ever het water.
Nu zijn er aan deze zijde van
de dijk men behoeft het oor
slechts te luisteren te leggen in
Monnikendam boze tongen, die
beweren, dat Marken deze zaak
opzettelijk traineert. Dat men er
daar de tijd mee heeft tot aan
Sint-Juttemis. als de kalveren op
het ijs dansen. En het hek zal
dicht blijven zo lang dit maar
enigszins mogelijk zal zijn.
KOPPENGELD
En wanneer ge dan vraagt naar
het waarom herinnert men u aan
het zogenaamde koppengeld, dat
een ieder moet betalen, die te
Marken voet aan wal zet: zegge
en schrijve één dubbeltje, eigen
lijk de moeite van het noer
met waard. Een dubbeltje tol
elke vreemdeling en dat is een
ieder, die niet op Marken woont.
Maar dan legt men u tevens een
eenvoudig rekensommetje voor.
Waaruit blijkt, dat er jaarlijks
minstens zo'n 200.000 vreemdelin
gen naar Marken komen wat dus
ook minstens 200.000 dubbeltjes
betekent en dat is toch bij elkaar
een slordige twintig mille. Voor
een gemeente van rond 1500 zie
len vormt dit nog altijd een be
drag van betekenis. Tot voor en
kele jaren althans maakte het
nog altijd 20 procent uit van al
le inkomsten, die op de gemeen
tebegroting waren geraamd. Je
kunt het eigenlijk nooit gemakke
lijker verdienen, beweren de boze
tongen te Monnikendam en daar
omtrent.
Toen de dijk naar Marken nog in
„het stenen tijdperk" was. De br-
maanden gereed, maar nog altijd
is verkeer over de nieuwe toegangs
weg naar het vroegere eiland een
zeldzaamheid.
LIJDENSWEG
Nu is het uiteraard niet precies
zo als de boze tongen beweren. Al
valt niet te ontkennen, dat het be
ruchte dubbeltje hier wel een rol
heeft gespeeld. Maar de weg op
Marken is, nog voor hij tot stand
is gekomen, reeds een ware lij
densweg geworden. De ene partij
wilde namelijk het traject zo ge
pland zien en de andere weer
zo. Daarbij had Zuiderzeewerken
ook een belangrijke stem in het
kapittel, want deze instantie wens
te voor de toekomst een be
hoorlijke aansluiting op het we
gennet van de Markerwaard ge-
irborgd te
Dan
nog de financieringsmoeilijkheden,
die moesten worden opgelost en
zo vormde hpt project reeds^
enige jaren het onderwerp van"
veel beraadslagingen en gekra
keel.
Maar eindelijk dan is aan het
geharrewar een einde gekomen,
want juist deze week werd het
werk aanbesteed. Dit impliceert,
volgens mededeling van bevoegde
zijde, dat in de loop van de win
ter het werk gereed kan komen
en dat in het aanstaande voorjaar
het hek op de dijk kan worden
gesloopt.
TOESTANDEN ALS IN DE PIONIERSTIJD
heeft men dertig speciale auto's
besteld in de Sowjetzone van
Duitsland. Juist deze gebrekkige
verzorging is tot nu toe wel de
hoofdoorzaak geweest van de
tegenzin zich in deze gebieden te
gaan vestigen.
Gebrek aan kleermakers
Zorgen veroorzaken ook de
handwerkslieden. Zelfs klassieke
Boheemse beroepen, zoals schoen
maker en kleermaker, zijn in het
Sudetenland uitgestorven. Daar
om staan de plaatselijke autori
teiten dan ook de vestiging van
particuliere bedrijven toe, terwijl
in het „binnenland" op het ogen
blik ook de laatste zelfstandige
handwerkslieden gelikwideerd zijn
en opgenomen in de gemeen
schapsbedrijven. Hoe grotesk de
situatie op dit terrein is, illu
streert wel het dagelijks voorko
mend voorbeeld van een schoen,
die gelapt moet worden:
Tot nu toe moesten de bewo
ners van Unterhaid hun schoenen
voor reparaties zenden aan een
verzameladres te Kaplitz. Van
daar werden de schoenen dan
naar een gemeenschapswerkplaats
in Budweis gezonden. Zo'n schoen
legt enige honderden kilometers
af, voor hij weer in handen komt
van de eigenaar. En tussen op
dracht en aflevering liggen enige
weken!
udetengebied stonden eens welvarende boerderijen
so vervallen en desolaat, dat de Tsjeehoslotcaakse rt
moet toepassen om pioniers naar deze streek te
wetenswaardig fJCTtETIUI
merkwaardig rlfciwtlw
uit de wereld van vandaag en gisteren,
bijeengebracht door
pui
<7t
PASSIE VOOR AUTO'S
Zes maal gevlucht uit het politiebureau, zes auto's, een
vrachtauto en verschillende scooters gestolen, dat is de droe
vige balans van een dief, die pas 12 jaar oud is. Sergio, de
zoon van een fabrikant in Milaan, kon het eenvoudig niet
laten het een of andere motorvoertuig te berijden. Hij was
nog veel te jong voor een eigen wagen, die zijn vader ge
makkelijk had kunnen betalen en daarom ging hij op het
pad van de misdaad. Sergio kent alle knepen van het chauf
feursvak. maar zijn diefstallen hebben hem nu een jaar tucht
huisstraf bezorgd.
EXCUUS
De man, die de belangrijkste redevoering zou houden op
een congres van vegetariërs in de stad Springfield (Ohio.
USA) liet zich verontschuldigen met de mededeling, dat hij
wegens een vleesvergiftiging in het ziekenhuis lag. Hij zou
hebben gesproken over: ,,Het juiste dieet".
KETTINGREACTIE
In het kleinste kamertje van haar woning trok mrs.
Bladstone uit Londen aan de ketting. Dit had tot gevolg,
dat de gehele achterwand van het (hoogbejaarde) huis in
stortte. Mevrouw Bladstone kwam met de schrik vrij.
VERZACHTENDE OMSTANDIGHEDEN
In Detroit (Michigan, USA), werd de slager John Arkin-
stall veroordeeld tot vier weken gevangenisstraf. Hij had
zijn vrouw met een stuk worst om de oren geslagen. A's
verzachtende omstandigheden werd aangevoerd, dat hij bij
de mishandeling geen harde worst, maar kookworst had
gebruikt.
KACHELHOUT
„Grootvader, u verbrandt daar miljoenen lires" schreeuw
de een jongen in Savona aan de Italiaanse Rivièra, en
greep de viool, die zijn grootvader probeerde aan te ste
ken, omdat hij wat kouwelijk was. De oude man had de
viool al in het fornuis gegooid, want hij had geen kachel
hout kunnen vinden. De kleinzoon bleek gelijk te hebben,
want op de bodem van de viool vond men de inscriptie:
„Antonius Stradivarius Cremonensis me fecit AD. 1724".
Experts hebben de waarde van het instrument nu geschat
op een half miljoen gulden.
VERGISSING
Om zijn in Nyköbing op het Deense eiland Mors levende
vader persoonlijk met zijn 85-ste verjaardag te kunnen ge
lukwensen, maakte de 54-jarige Gunnar Petersen uit
New Jersey (USA) de dure reis naar Denemarken. Pas bij
de viering van het feest ontdekte Petersen, dat hij zich een
jaar vergist had. Vader was nu „pas" 84 jaar Gunnar
had zich evenwel in het hoofd gezet de 85-ste verjaardag
mee te maken en nu heeft hij besloten met zijn vrouw een
jaar in Denemarken te blijven en werk te zoeken, omdat
hij maar juist geld genoeg had overgespaard voor de reis
heen en terug.
GEBOEID
Gummiknuppels en handboeien maakte een elfjarige jon
gen uit de Amerikaanse stad Spokane voor zijn vriendjes.
Hij rekende prijzen tussen 50 cents en een dollar voor zijn
werkstukken en gaf er een schriftelijke gebruiksaanwijzing
bij cadeau. De politie heeft de jongen gearresteerd en hem
geboeid met zijn eigen handwerk naar het politiebureau ge
bracht.
ERFGENAAM
Vertwijfeld zochten de erfgenamen van de overleden
miljonaire miss Margaret Brills in Miami (Florida) naar hei
familielid, dat zo deugdzaam zou zijn als de erflaatster in
haar testament had geëist. Zij vermaakte n.I. haar gehele
vermogen aan het familielid, dat zich zijn hele leven verre
'lad gehouden van vrouwen en verder nooit alcohol had
gebruikt. De gelukkige erfgenaam werd gevonden in het
achterneefje Jimmy Brills. Hij kreeg 12 miljoen dollar op
zijn spaarbankboekje. De jongen was precies 14 maanden oud,
toen h(j plotseling zo rijk werd.
