GEESTELIJK
LEVEN
„ENFANT TERRIBLE"
van de oecumene
Moeder, ik klaag L aan"
BIJ DE MASSAJEUGD
Hulppredikante Helga
Jensen doet het goed
OVERDEI
Over milten en nog wat
Sommige mensen hebben de indruk dat een christen zich te allen
tijde in een hoek moet laten schoppen. Zij zijn tegen de christe
lijke vakbeweging, omdat ze daarin een machtsblok zien. dat te
gen de '.vil van Christus zou ingaan. Ze zijn tegen christelijke par
tijvorming, omdat een christen de wereld zijn wil niet mag opdrin
gen. In theorie keren ze graag iedere aanvaller de andere wang
toe. Mischien dacht de dichter wel aan zulk een, van nederigheid
vervulde mens, toen hij sprak: ,,Wees u zelf! sprak ik tot iemand,
maar hij kon niet. hij was niemand."
Het is waar; de Bijbel leert duidelijk, dat Gods kracht in onze
zwakheid volbracht moet worden. We mogen onze zwakte echter
nooit scheiden van Gods kracht. God wil geen nederigheid zonder
meer. God wil ons niet met onze neus in onze eigen smerigheid
duwen, opdat we voor immer met een stank in onze neusgaten door
het leven zullen gaan. God brengt de mens niet tot zondebesef
opdat hij zal weten hoe slecht hij is. maar opdat de mens zal in
zien hoe genadig en heilig God is. God openbaart ons onze zwakheid,
opdat wij deel zouden hebben aan Zijn kracht. God wil niet, dal
wij nog iets van onszelf overhouden maar allemaal nullen zijn.
Een nul immers vertienvoudigt de waarde van het cijfer, dat er aan
voorafgaat; dat is het doel van God. Als wij menen, dat wij Vk zijn
van wat we behoren te zijn, en we volgen Christus zijn we samen
1M. Als we een nul zijn, worden we samen 10.
Wie teveel naar de nul staart, verliest Christus uit het oog en ver
geet dat door Christus hij alles is.
Paulus wist, wie hij was. In 1 Corinthe 3 10 noemt hij zich niet
alleen een bouwmeester, maar zegt zelfs: ,,ik als een kundig bouw
meester. Wij zijn geneigd dan te zeggen. ,,Toe nou, Paulus. is dat
niet wat te veel gezegd''" Grenst deze zelfverzekerdheid niet aan het
onbetamelijke? Zoiets zeg je toch niet van jezelf? Hij sprak deze
woorden echter vanuit eigen schuldbesef, ziende op zijn Heer en
Heiland!
Weten we eigenlijk wel wie we zijn? Wat we door Christus gewor
den zijn. Er is een vorm van nederigheid, die Christus opnieuw aan
het kruis slaat!
Hij bouivde een kathedraal
Een man vroeg eens een opperman, die werkte bij een grote bouw
onderneming, wat hij deed. ..Ik draag stenen" antwoordde de man.
Hij stelde dezelfde vraag aan een andere werkman, die zei: „Ik
maak cement Weer een ander antwoordde: „Ik verdien mijn da
gelijks brood." Onder al de mensen, die hij dezelfde vraag stelde
was er één, die antwoordde: „Ik bouw een kathedraal".
Tegenstelling
De Bijbel staat vol tegenstellingen. In Lucas 9 50 zegt Christus bij
voorbeeld „Wie niet tegen u is, is voor u", als de discipelen hem
zeggen, dat iemand die Christus niet met hen volgt, toch in Zijn
naam duivelen uitwerpt. In Lucas 11 20 zegt de Heiland echter:
„Wie met Mij niet is. die is tegen Mij". Christus gaf ons in deze
woorden geen tegenstelling, maar schonk ons twee principes. Het
eerste moeten we toepassen op anderen, het tweede op onszelf.
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 7 JUNI 1958
Gesprek met ds. J. C. Maris
•ersirring heeft plaats moeten maken
itrakke lijn. Het geloofsenthousiasme va
in onze dagen tot een stil beleven f
DE oecumenische bewe
ging was in haar prac-
tische begin allerminst oecu
menisch. Van meet af aan
groef zij zich wel drie heel
verschillende kanalen. De ge
spletenheid over het „hoe"
van de oecumene bleek heel
duidelijk in augustus 1948
in Amsterdam. Toen honder
den afgevaardigden het Con
certgebouw vulden om daar
tot oprichting van de We
reldraad van kerken te ko
men, was de Internationale
Raad van Christelijke Ker
ken al een week oud. In de
sfeervolle Engelse Kerk wa
ren 150 afgevaardigden uit
29 landen, die 63 kerken ver
tegenwoordigden, reeds tot
het besluit gekomen om sa
men een Raad te vormen ter
verdediging van het histori
sche geloof.
Zowel in het Concertgebouw als
in de Engelse Kerk kwamen be
wogen harten bijeen. De mensen
van de Wereldraad zochten el
kaar om in eenheid de boodschap
van de kerk in de wereld te kun
nen uitdragen; de leden van de
Internationale Raad kwamen bij
elkaar om de boodschap beter te
kunnen bewaren. Van meet af aan
zijn de tegenstellingen diep ge
weest tussen beide raden en zij
hebben elkaar vaak verbeten aan
gevallen. De Wereldraad werd
vaak beschuldigd van machtswel
lust, die Internationale Raad van
negativisme. Achter alle fouten en
gebreken staat echter in beide
gevallen beslist een brandend
hart; hen scheidt evenwel de te
genstelling tussen twee woorden,
waarover in de laatste tien jaar
enorm veel is geschreven: solida
riteit en antithese.
Nederlanders
Internationale Raad getuigt
van de grondwaarheden
in. De algemene secretaris van de
Wereldraad dr. W. A. Visser 't
Hooft stamt uit de diplomatieke
wereld. Merkwaardig is dat de
eerste algemene secretaris van de
Internationale Raad eveneens een
Nederlander Arie Kok. ook uit dc
•wereld van de diplomatie is voort
gekomen. Kok overleed evenwel
reeds in 1951 en de burgemeester
van Waddinxveen, A. Warnaar Jz.
volgde hem op als associate secre
tary. In 1954 werd de Christelijk
Gereformeerde predikant ds. J.C.
Maris aangesteld als Europees se
cretaris.
heeft de Internationale Raad reeds
drie grote internationale congres
sen belegd. Het tweede werd in
1950 in Gcnève gehouden, waar 450
mensen uit 43 landen en 82 kerken
samen kwamen. Het derde con
gres trok 1500 deelnemers uit al
le delen der wereld naar Philadel
phia in 1954. Nu. vier jaar later,
zal het vierde congres in augus
tus in Brazilië gehouden worden.
Evenals op het eerste congres
De Christus der Schriften. De
langstelling voor het werk van de
Internationale Raad is tamelijk
groot in Zuid-Amerika, omdat
Atlder doel daar hoofdzakelijk wordt gewerkt
door geloofszendingsgcnootschap-
pen, die een zeer orthodoxe Bij
belbeschouwing kennen. Naast
deze wereldcongressen werden
overal ter wereld regionale con
gressen belegd. Het aantal aan
gesloten kerkgenootschappen
Hegger als profeet:
HEGGER heeft opnieuw
een boek geschreven.
Nauwelijks een jaar na de
verschijning van „Mijn weg
naar het licht", waarin deze
vroegere roomskatholieke
geestelijke beschrijft, hoe hij
ertoe gekomen is om protes
tants te worden, richt de nu
gereformeerde pastor zich tot
de leden van zijn vroegere
kerk. Zijn eerste boek is
reeds in duizendtallen ver
kocht, en ook dit boek zal
zijn weg zeker vinden; hoe
wel het niet waarschijnlijk
is, dat veel roomsen het een
plekje in hun boekenkast
zullen gunnen.
Terwijl ds. Hegger in zijn eer
ste boek beschreef, waarom hij
protestant is geworden. vertelt
hij nu, waarom hij niet rooms-
katholiek kon blijven. De klei
ne ex-priester richt zich in al
zijn lengte, waarover hij beschikt
op en roept zijn vroegere geloofs
genoten toe: „Ik beschuldig" Hij
heeft de roomse leer getoetst aan
zijn Bijbel en kan niet meer
zwijgen. Hegger heeft bij zijn
overgang naar het protestantis
me zijn oude kerk niet vergeten.
Hij heeft medelijden met zijn
vroegere geloofsgenoten, die nog
in duisternis leven.
NIEUWE WIJZE
Met Hegger is een nieuwe wij-
j ze van benadering van het rooms-
katholicisme naar voren geko
men. De felle wederzijdse
1 schimpscheuten waren de laatste
I jaren vrijwel volkomen verstomd.
Rooms-Katholieken zetten hun
standpunt uiteen in protestantse
bladen en omgekeerd. In ge-
sprekscentra ontmoetten roomsen
en protestanten elkaar om de
ronde tafel om tot een eerlijk ge
sprek te komen. Als we Hegger
goed hebben leren kennen uit zijn
geschriften en persoonlijke ge
sprekken verzet zich alles in hem
tegen een al te zachtzinnige en
goedsmoedse verstandhouding.
ANDERS
Hij is niet tegen de gespreks-
centra maar verwacht van die ge
sprekken weinig, omdat Rome zich
daar anders voordoet dan het is.
In dit boek slingert hij het de
roomse kerk in haar gezicht, dat
zij onwaarachtig :s. en zich al
naar gelang de situatie anders
voordoet. Uiteindelijk gaal het
Hegger wil niet praten, maar
profeteren. In dit boek wil hij een
aantal volkomen onbijbelse zaken
in het licht van 1e Biibel stel
len en hij valt daarom haar
machtswellust aan. haar biecht,
haar priestercelibaat, haar ma-
rialogie en haar „Santenkraam"
met zijn heiligenverering Het
boek toetst niet op een dorre wij
ze dogmatische inzichten. maar
het beschuldigt de kerk deze wan
toestanden toe te laten en te ge
bruiken voor zelfzuchtige doel
einden. Ieder hoofdstuk begint
met een: „Ik beschuldig"-artikel
dat In sommige Belgische bladen
werd afgedrukt. De bladen werden
onder rooms-katholieken ver
spreid en Hegger oogstte vaak een
stroom anonieme brieven en ook
so nu en dan een ondertekend
verweer. I'it de brieven onstond
vaak een briefwisseling, die s
In extenso Is overgenomen, waar
door het boek een vaak zeer le
vendig karakter krijgt.
NADELEN
Het felle, beschuldigende ka
rakter heeft echter ook nadelen.
Graag hadden we naast het „Ik
beschuldig" en „Ik getuig" meer
gehoord van het „God zegt".
De bijbelse argumenten hadden
vaak veel beter uit de verf kun
nen komen. De heftige vorm waar
in dit boek is geschreven doet
Hegger ook wel eens een enkele
maal wankelen op de grens van
de wellevendheid. Naar aanleiding
van het boek van zuster Luc, die
het kloosterleven verliet, spreekt
Hegger b.v. over haar „perka
menten oversten". Hegger richt
zich ook soms direct tot God; zijn
profetie wordt dan een gebed,
vooral op de laatste bladzijden
van zijn beschuldiging. En in zijn
laatste hoofdstuk eindigt hij: „God
nu ben ik moe, nu ber. ik einde
loos moe. Nu wil ik mij neerleg
gen onder de bremstruik van Elia
Ik voel dat uw Geest
nu uit mij gaat wegebben.
De vloed is voorbij. De last is
van mijn geweten gewenteld...."
THEATRAAL
vendien is de Geest geen vloei
stof die kan wegebben, maar
een Persoon. Dit boek zal zeker
aan een tweede oplage toekomen,
en we raden de schrijver aan op
i rustige dag, dit fel (en i
te lezen. Het zal erdoor s
de winnen.
Niet iedoreen ligt de titel:
„Moeder, ik klaag U aan" die van
de profeet Hosea afkomstig is. In
België hoorden we tenminste
reeds van verschillende kanten, dat
het met deze titel moeilijk is om
het boek aan katholieken te ver
kopen of te geven.
De uitgeefster uit Groningen Jan
Haan heeft in de laatste paar
maanden twee apologetische boe
ken uitgegeven, die de aandacht
trekken. Eerst William Schmells
„Dertig jaar In de greep der Je
hova Getuigen" en nu Heggcrs
beschuldiging aan de Rooms-Ka-
tholieke Kerk. Beide boeken wer
den geschreven door insiders en
belde zijn meer een klacht van
het hart dan een verstandelijke
studie. Vooral dit laatste boek kan
het begin zijn van een nieuwe
apologetische houding van vele
protestanten, die breken willen
met wat Hegger noemt „het salon-
protestantisme". „Hoe kun Je, ter
wijl de wijn fonkelt in de glazen
en de geur van een goede sigaar
de vergaderzaal vult, nog in pro
fetisch bewustzijn verklaren, dat
de rooms-katholieke mis een
„vervloekte afgoderij is?" vraagt
de ex-priester en in dit boek
waagt hij het de dingen te schrij
ven, zoals hij ze ziet.
Ds. Maris vertelde ons. dat het
doel van de Internationale Raad
anders is dan van de Wereldraad.
Dit doel wordt in zekere zin reeds
bepaald door de grondslag. Ter
wijl de Wereldraad zich richt naar
Christus als God en Heiland,
maar de uitleg van de woorden
aan de aangesloten kerken zelf
overlaat, heeft de Internationale
Raad zich reeds in het thema van
haar eerste congres gebonden aan
de „Christus der Schriften." Hier
wordt Christus dus bepaald door
de openbaring van God, die via de
Bijbel tot ons komt. De Bijbel
heeft daarom ook een veel belang
rijker plaats in de grondslag van
de Internationale Raad dan bij de
Wereldraad. Reeds in de eerste
paragraaf wordt gesproken over
de goddelijke inspiratie van de
Schriften, die naar hun oorspron
kelijke manuscripten onfeilbaar
zijn. Uit deze geloofsuitspraak vol
gen dan de uitspraken over de
drieëenheid, de god- en mensheid
van Christus, de maagdelijke ge
boorte, het verzoenend sterven, de
lichamelijke opstanding de weder
geboorte door de Geest, de eeuwi
ge zaligheid van de verlosten en
het eeuwig lijden van hen. die ver
loren gaan.
Genève
Tijdens het tweede algemene
congres te Genève werd het doel
van de Internationale Raad verder
onder woorden gebracht: „het is
de taak van alle ware kerken van
de Here Jezus Christus om een
helder getuigenis van hun geloof
in Hem te geven." Als verdere re
denen wordt dan gezegd, dat de
groeiende autocratische invloed
van bepaalde vrijzinnige kerke
lijke leiders, èn de opdracht van
God aan zijn volk om zich af te
scheiden van ongeloof, het ogen
blik voor de Bijbelgetrouwe ker
ken, heeft doen aanbreken om zich
aaneen te sluiten om hel Evan
gelie gezamenlijk te verkondigen
en te verdedigen. De Raad wil
van de grote heilfeesten en de
historische dogma's van de Her
vorming getuigen.
Om dit doel te verwezenlijken
Ds. J. C. MARIS
Twee kerken
In Nederland hebben zich twee
kerken bij de Raad aangesloten
n.l. de Christelijke Gereformeerde
Kerken en de Evangelische Mo
lukse Kerk. die in ons land een
importkerk is door de komst van
de vele Ambonnezen. Ds. Maris
meende dat dit internationale con
tact dóór zijn kerk zeer op prijs
wordt gesteld. De wereldgemeen
schapsgedachte is er binnen zijn
kerken door bevorderd en er is
sprake van een groeiende belang
stelling voor andere Bijbelgetrou
we kerken, ook als zij op andere
punten zoals de doop totaal ver
schillend denken. Er is weieens
verbaasd gevraagd, hoe het moge
lijk is dat Juist de Christelijk Ge
reformeerde Kerken met baptis
ten en methodisten kunnen samen
werken. Ds. Maris legde er even
wel in ons gesprek de nadruk op,
dat het in de Internationale Raad
niet gaat om een eenheidsbewe
ging, die een regionale of interna
tionale eenheid tot stand wil bren
gen. De vereniging van kerken ligt
niet binnen de competentie van de
Raad. maar is een zaak van de
aangesloten kerken zelve.
Ds. Maris ziet de Internationale
Raad niet als een concurrent van
de Wereldraad. Terwijl immers de
laatste tot een werkgemeenschap
is uitgegroeid, wil de eerste
slechts „samen belijden". Hij legt
vooral de nadruk op die geloofs
waarheden, die in onze tijd ge
loochend worden of disputabel
worden gesteld. Het „samen-belij
den" moet echter niet gezien wor
den in het licht van een gemeen
schappelijke belijdenis, maar me
de als een „samen getuigen op de
grondslag van de Heilige Schrift
als het Woord van God". Er wordt
gesproken vanuit een gemeen
schappelijke openbaring. De ker
ken van de Internationale Raad
zoeken niet naar een gemeen
schappelijke grondslag, dat zou
na tweeduizend jaar kerkgeschie
denis dwaasheid zijn, maar zij
getuigen vanuit hun historisch ge
loof.
Waarschuwen
Juist, omdat de Raad het zijn
roeping acht om de Kerk van
Christus te waarschuwen tegen de
dwaalleer van het modernisme en
rooms-kathollcisme en hij zich ook
vaak keerde tegen een eenheids-
streven, dat hij niet In overeen
stemming achtte met Gods Woord,
werd hij vaak beschuldigd van ne
gativisme. ,,Wij richten ons echter
juist tegen het negativisme, dat
geen ernst meer maakt met de
positieve boodschap van de Bijbel.
Dat kan toch moeilijk negatief
genoemd worden?", zei ds. Marls
tegen ons.
Evenals de Wereldraad heeft ook
Blondje en zwartje (XIV)
Of ute het nu aan de Groot
vorst te danken hadden of
niet, het blijft een feit dat
Joke na die bewuste dag
waarop hij ons bezocht haar
pelgrimage langs de Hankie-
clanleden weer heeft opge
vat en ook dat ze weer vrien
delijker m de omgang gewor
den is. Soms denk ik: die Jo
ke doet me denken aan de
zoon uit de gelijkenis. Die
bokkige, die „neen" tegen
zijn vader zeitoen die hem
wat opdroeg, maar die later
toch maar ging doen wat hij
gevraagd had. Je hebt van die
mensen. En Joke mag dan
honderdmaal beweerd hebben
dat het haar geen snars kon
schelen vmt de mensen wel
van haar dachten, achteraf is
ze mogelijk tot de ontdekking
gekomen dat het de mensen
wel zou kunnen schelen wel
ke indruk zij op hen maakte\
In et/c gerat: geen jamtiietta
van tiankte rot tn net zo
veelste gesiacnt ontsnapte
aan naar speurenae oiikken.
nu is er mets verrassenaer
aan een grote jamilte: „A
large family" is onze En
gelse vakterm voor het geval.
Je begint ergens met je on
derzoek: ;e noteert namen van
directe verwanten, ouders en
kinderen. Al gauw kom je dan
op de namen van aangetrouw
de familieleden, van zwagers
en schoonzussen, van neven en
achternichten. Dan ontdek je
plotseling dat bepaalde men
sen al voor de tweede keer
getrouwd zijn, en dat de fa
milie dus nog weer veel gro
ter is dan je reeds meende.
Op een dag stuit je op de zus
van de overgrootmoeder van
het hele geval, en een nieuwe
reeks namen ontsluit zich. Je
doet werkelijk de kostelijkste
ontdekkingen. Je hoort een
oud vrouwtje vertellen van
haar zus, die destijds zo'n
voornaam huwelijk deed, zeg
anno 1880. Je hoort een oude
baas roemen over het feit dat
zijn
generaal ge
weest is, ja, ja
de broer ran
zün moeder.
En de gene-
raai blijkt een
zoon te heb
ben gehad, die
het ook tot generaal bracht.
en die heeft de traditie
voortgezet, en voor je het
weet blijken de hoogstge-
plaatsten en de deftigsten en
'e rijksten in den lande stuk
voor stuk familieleden van de
Hankie-clan te zijn. Je krijgt
er gewoon wat van. Het wordt
een obsessie. En voor Joke
werd het zoiets als een «re-
plicht.
..Wat heeft dat kind eigen
'ijk?" informeerde onze
baas op een gegeven dag by
me. Hij zat een beetje be
duusd Joke's preciese rappor-
Uit de
VOLKSWIJK
ten te bestuderen. „Hier deze
mensen ivonen helemaal niet
in onze wijk. Wat beweegt
haar in vredesnaam om naar
oost en west en zuid en noord
te trekken?"
„Roeping", antwoordde ik,
,iPure, zuivere, altruïstische
roeping". Ik begon aan een
uitleg over het geval Hankie.
Onze wijkpredikant luisterde
maar met een half oor: het
speet me een beetje voor hem
want mijn verhaal was on
tegenzeggelijk boeiend. Maar
hij bladerde verder en verder
in Joke's dossiers. Het een
zowel als het
andere scheen
hem aan te
grijpen; ik
vond dat hij er
wat verwil
derd begon uit
te zien, hoe
meer ik ver
telde en hoe meer hij ver
der bladerde. Ik kon het me
wel voorstellen: het was de
eerste dag na zijn vakantie,
en Joke had enkele weken
aaneen haar onderzoekingen
in hartje zomer voortgezet.
Clubs zijn er dan zo goed als
niet; de kampen zijn meestal
ook al afgelopen: ze had echt
het r\jk alleen gehad om
haar ontdekkingsreizen naar
the large family op de mees
royale voet te voltooien. Toe>
ik was juist aan de passage
over de Grootvorst en diens in
vloed op Joke's nordere hou
ding; ik beweerde dat ze haar
geestelijk evenwicht kennelijk
hervonden had foen slaak
te onze aanvoerder een vrij
luide kreet, die vermoeden
deed dat hij zijn evenwicht
op dat moment uitgesproken
kwijt raakte. Want bij het zo
veelste rapport bevond zich
een enveloppe. Een enveloppe
met inhoud zogezegd. Dat
doen we altijd zo: als we wat
krijgen ergens, dan doen we
dat in een envelopje. We hou
den er geen potjes en boek
houdingen op na: alles moet
ten spoedigste worden afge
dragen. En onze wijkpredikant
had nu zo'n enveloppe in zijn
handen, 'n Dunnetje: het leek
me niet erg veel wat daar in
moest zitten.
„Nou breekt me m'n
klomp!" zei hij ademloos
en hij haalde de buit te voor
schijn. Het was een briefje
van duizend gulden.
„Van de generaal!" zei
ik. „Of van die achternicht,
die zo schatrijk moet z\jn!"
„Nee. mis!" zei de baas.
..Je raadt het nooit. Uit de
wijk zelf. Van eenwacht
eens" hij raadpleegde het
aa. „Van een achter-
•d-tant» ran de tweede
J- ^orde zoon...
Alle mensen' Wat is die ei-
irnliik precies van die Han-
<cie' Dat kan ik mef geen mo-
aelijkheid uitrekenen. Is dat i
feitelijk nog mei familie?"
MIEBEL j
uiraïfirü-frti-üivü'teiitiirttirirüUtlïftcilttftUtiü-tiUvu
uirCttrtrüIrtrtitr
Kerken en
oeeuniene
De Oecumenische Raad in
Nederland bestaat uit de
grote Hervormde kerk, die
31.05% van de bevolking
omvat volgens de volkstelling
van 1947 en een zestal klei
nere kerken nl.: de Doops
gezinde Broederschap (0.7%),
de Evangelisch Lutherse kerk
(0,72%), de Remonstrantse
Broederschap (0.42%), de
Unie van Baptisten Ge
meenten (0.16%), de Oud-
Katholieke kerk (0.12%) en
de Broedergemeenten van
Herrnhutters. Samen omvat
ten de zes kleinere kerken
2,12%.
Bij de Internationale Raad
zijn de Christelijk Gerefor
meerde kerken aangesloten
(0.71%) en de Evangelische
Molukse kerk.
De Gereformeerde kerken
(7,00%). de Gereformeerde
Gemeenten (0.93%), de Ge
reformeerde kerken (art. 31)
(0",92%), de Vrije Evangeli
sche Gemeenten (0,20%). de
Oud Gereformeerden (0.16%),
de Vergadering van Gelovi
gen (0.06%) en de overige
zeer kleine kerkgenootschap
pen of sectes die 0.97% om
vatten. (samen 10.24%) hou
den zich geheel afzijdig.
de Internationale Raad verschillen
de regeringen benaderd, als het
ging om het vertrappen van ker
kelijke vrijheden. De Raad protes
teerde bij de Indonesische en de
Amerikaanse regering tijdens het
beruchte proces Jungschlaeger.
Hij richtte zich ook tot de UNO
in verband met de kwestie Ambon.
In 1950 richtte de Raad zich reeds
tot het Engelse Colonial Office,
toen een zendingsechtpaar geen vi
sum kreeg omdat de aanvraag niet
werd ingediend via een bij de We
reldraad aangesloten groep. Om
'beter contact met de zendingsge
nootschappen en overheden tot
stand te brengen werd er een af
deling- voor zendingsaangelegenhe
den gesticht.
In ons eigen land is de Inter
nationale Raad weinig gegroeid.
Slechts twee kerken hebben zich
officieel aangesloten, hoewel er
binnen .een groot aantal andere
kerkgenootschappen vaak grote
belangstelling bestaat voor het
werk van de Raad. De Baptisten
zijn bij de Wereldraad aangeslo
ten hoewel een aantal predikan
ten van de Unie meer interesse
hebben voor de Internationale
Raad. De Bond van Vrije Evan
gelische Gemeenten neemt geen
standpunt in. maar laat het aan
de eigen gemeenten over met
welke raad zij contact willen op
nemen. Ook onder de Hervormde
Gemeenten is belangstelling. Om
deze belangstelling aan te wakke
ren werd een paar jaar geleden
een organisatie tot bevordering
van het werk van de Internationa
le Raad gesticht, waarin leden
uit alle mogelijke kerken zitting
hebben.
Komende jaren
Ondanks de groeiende belang
stelling voor de oecumenische vra
gen interesseren nog vele duizen
den lidmaten zich in het geheel
niet voo.r de oecumenische ge
dachte, meende ds. Maris. In de
Gereformeerde Kerk b.v. die
zich van beide raden afzijdig
houdt heeft een kleine minderheid
belangstelling voor de Internatio
nale Raad, een wat grotere min
derheid waarschijnlijk voor de
Wereldraad, maar de grote meer
derheid blijft neutraal. Ds. Maris
is echter bang dat bij de volgen
de generatie de balans wel eens
sterk naar de Wereldraad zou
kunnen doorslaan. De komende
jaren zullen echter duidelijk ma
ken hoe de oecumenische gedach
te zich verder zal ontwikkelen.
De oecumenische vraagstukken
zullen evenwel de koers van de
kerken veelal waarschijnlijk be
palen. Hoe die koers ook zal zijn,
de kerken, die elkaar in de In
ternationale Raad hebben gevon
den, willen blijven getuigen van
de historische, reformatorische
waarheden van Gods Woord, zo
als de kerk die door de eeuwen
heen heeft geloofd.
Helga Jensen, de 33-jarige
hulppredikante in het Deense
stadje Skive, doet het goed.
De kerkeraad en de gemeen
te (16.000 zielen) zouden hun
jeugdige, sportieve dominee ^„d'unf
niet graag willen missen. Een niet" aUeer. bestaat
jaar of twee geleden veroor
zaakte Helga's benoeming
heel wat opschudding in den geholpen. Elke week deel't
Scandinavië, want de gees- jfjfi
telijke autoriteiten van de
Lutherse staatskerk voelden
er niets voor de kansel voor
vrouwelijke predikanten toe
gankelijk te stellen.
Hoewel in Denemarken de i
treedt zij ook op als curator, so
ciaal werkster en jeugdleidster.
Vele gemeenteleden, vooral vrou
wen. komen bij haar met proble
men. die ze liever met een vrouw
dan met -een man bepraten. Hel
ga Jensen doet haar werk met
'f|B jenthousiasme. Haar
dat Christendom
preken, do
pen. inzegenen van huwelijken en
leiden van begrafenissen. De men-
moeten ook praktisch wor-
gehoipen. Elke week deelt
Helga levensmiddelen aan de ar
men uit. Ze heeft winkels, zaken
en particulieren in de gemeente
zover weten te krijgen, dat ze re
gelmatig aan de noodvoorziening
van de minder bedeelden mee
werken. De jeugd heeft haar vol
le belangstelling. Haar speciale
jeugddiensten zijn een bijzonder
succes. Elke zondag preekt ze
voor 500700 kinderen. In het da-
aakt, weigerde de bisschop var
Viborg Helga Jensen in het pre
dikambt te bevestigen. Er ont- frouw"
stond een kerkelijke twist en het
gewoon met „juffrouw" aange
sproken. Maar voor de hele ge
meente is zij dan ook „onze juf-
dolven onder protesten en adhe
siebetuigingen. De kerkeraad van
Skivc trok zich niets aan van de
bisschoppelijke vermaningen en
wendde zich tot de minister van
kerkelijke aangelegenheden, mevr.
Bodil Koek, uitgerekend een van
de twee vrouwelijke ministers in
het Deense kabinet. Het resultaat
was een minnelijke schikking. De
gemeente Skive werd uit het anti-
vrouwelijke bisdom gelicht en on
der de kerkelijke bescherming van
de bisschop van Aalborg geplaatst.
Deze had er geen bezwaar tegen
Helga Jensen te bevestigen. De
plechtigheid en de intrede van
de hulppredikante werden bijge
woond door meer dan 10.000 men-
Intussen heeft Helga Jensen
zich zeer populair gemaakt in
Skive. Behalve als predikante
HET EINDE
Ds. F. H. Landsman in
„Hervormd Nederland":
Vroeger waren het alleen de
christenen in de kerk en meer
nog in de sekten, die, lang niet
allemaal en lang niet altijd, be
zig waren met „de laatste din
gen".
Maar nu is dat een begrip ge
worden, dat veel breder kringen
aanspreekt. Wjj hebben onze
„laatste dagen" in eigen hand
genomen. Dit heeft een radicale
omkeer gebracht in het bestaan
Theologische
werken voor
van de mensheid. Die verande
ring is alleen zo radicaal, dat we
die zelfs nog niet ten dele heb
ben doordacht, laat staan inner
lijk verwerkt. Iaat staan ons wil
len en doen erdoor hebben kun
nen laten beïnvloeden. Maar juist
China
nu iedereen over „Het Einde"
gaat spreken en schrijven
wordt het tgd dat de christenen
in deze wereld er eens dieper
over na gaan denken wat zg
geverij in Hongkong „Christian
Witness Press" van de China
Island Mission ontvangt voort
over „het laatst der dagen" weten
en ook over de vraag of dit
misschien konsekwenties heeft
voor hun plaats en teak in ds
durend aanvragen van achter
het bamboe-gordijn om theolo
gische werken. Deze aanvragen
wereld van nu!
WEERBERICHT
uit Communistisch China komen
zelfs van vroeger wat vrijzin
nige seminaria, hoewel deze
„Kop" van ds. G. N. Lam
mens In „Jong Gerefor
meerd":
uitgeverij slechts beschikt over
zeer orthodoxe werken als ver
talingen van Halley's Handboek
't Weerbericht van pinkste
ren". Hg denkt daarhjj onn de
wind, die het huis vervulde.
en F. C. H. Dreyers bijbelcom
mentaren, die door velen zelfs
Tl |G - EN
„In de Waagschaal" laat
fundamentalistisch worden ge
noemd. Daar het onmogelijk is
zetfout?) schrijven:
om geld uit China te sturen,
moeten ze geschonken worden.
„Ten slotte moet nog worden
opgemerkt dat vele Jehovah's tui
gen beter zgn dan hun leer of
GEEST EN GAS
De profetie van
de bissehop
In de zeventiger jaren van de
vorige eeuw bracht een protestantse
Prof. dr. J. H. Bavinck
gebruikte in het „Gerefor
meerd Weekblad" ook een
pinkster-beeld:
Als ik het met een heel plat
beeld mag zeggen: Hg geeft gas,
maar Hg houdt er Irgrljjk heel
scherp het oog op, of wg het
mugnificut van een Amerikaanae
universiteit, die lol zgn gemeente
stuur goed vsst hebben en of
we in de goede richting gaan.
Kracht en Geest zgn innig nauw
verbonden. Zonder die laatste
behoorde. Tgdens de maaltgd be
weerde de bisschop, dat allea wat
uit te vinden waa, reeda waa uitge
vonden. De geleerde waa het met
NAAM DE MAAN,
INDERDAAD
hem niet eena: „Over vijftig jaar
zullen de menaen als vogels kunnen
In een radioboodschap voor
de communistische zender
vliegen".
De bisschop wond zich op. „Vlie-
gezeRd volgens „Onze (Bel
gische) Hoop":
gen is het voorrecht van de engelen.
Wat u beweert ia goddeloos."
.„Alleen wetenschap en niet de
godsdienst kan wonderen wer
ken Hoevee) gg ook gebeden
De bisschop heette Wright en
had thuis twee kleine jongens: Or-
ville en Wilbor. de uitvinden van
gen Maar de Sowjetspoetnik, een
vrucht van de Sowjetwe4en*cJiap,
kan ii in de naaste toekomst naar I
(New York Times) J
