KARACHI
Meester-inbreker
Moslem-stad
zonder moskeeën
IK BEN
DE
Graham-statistieken
Siamees stamhoofd werd
christelijk dorpshoofd
<7i
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 22 MAART 195|
TOEN ik op het punt stond de straat over te steken werd ik bij de arm gegrepen. Ik
keek om en zag een man, die me toefluisterde: „Een ogenblik, meneer, niet zo haastig,
want u weet: haastige spoed is zelden goed". Later heb ik mij afgevraagd hoe het
mogelijk is geweest, dat ik mij niet onmiddellijk omkeerde om mijn weg te vervolgen.
Maar goed, ik bleef staan en vroeg: „Kan ik u ergens mee helpen?. De man bleef me bij
de arm vasthouden. Hij antwoordde: „U kunt uzelf helpen door te doen wat ik zeg en
met niemand over ons gesprek te praten. Laten we ergens een kop koffie gaan drinken
en zien tot zaken te komen". En toen hij bemerkte, dat ik een ogenblik weifelde, ver
volgde hij: „Toe, meneer, ga maar mee. Ik zal me vast aan u voorstellen,
Aasgieren cirkelen wakend
boven de kerktorens
Er is moeilijk een tweede stad te vinden, die in dat deel
van Azië zo'n indruk op de westerse bezoeker maakt als
Karachi, de hoofdstad van de Islamitische republiek Pa
kistan. De stad is vrijwel geheel in Britse stijl gebouwd en
heeft op het eerste gezicht weinig van een Moslem-metro
pool. De moskeeën met de ranke minaretten ontbreken in
het stadssilhouet. In plaats daarvan steken vele kerktorens
omhoog, die destijds door de Britten werden gebouwd. De
regering van Pakistan weet op dit ogenblik nog niet goed,
wat met die kerkgebouwen moet worden gedaan.
eenmaal grootste aantal zaken-op-straat"
van een van geheel Azië. Wonderdokters
met lange baarden en dito kapsels
De zitten dromerig voor zich uit te
Pakistan hebben staren op hun tapijtjes, temidden
poging gedaan van jjun kruien en „wonderbare
ten- genezing" brengende eierdooiers
op sap. Waarzeggers vertellen
met gesloten ogen en op fluister-
de mohlmmcda" «°on hun klanten tesen een klein
Een moskee heeft nu
een eigen karakter en
kerk kan men moeilijk
hammedaans gebedshuis maken,
noch een bioscoop of
moslems vai
daartoe toch
en de oude Christus-kerk
centrum van de stad tot e
toonstellingshal gemaakt. Het
een experiment geworden,
niet slaagde, want ook
bleek, zelfs
nu de kerkgebouwen (tijdelijk)
met rust gelaten en zijn begonnen
om inzamelingen te houden voor
de bouw van moskeeën.
kant op. Geamuseerd keek ik mijn metgezel
Een net-geklede vent. constateerde ik. En toi in
de puntjes verzorgd. Goed geschoren en in het
bezit van een kleine knevel. ..Welaan", zei ik,
„laat ons gaan. ik ben benieuwd naar wat u mij
heeft te vertellen."
„Erg verstandig van u", prees hij. „Ik vermoed
de wel, dat u een man zou zijn met wie is te
praten. Dat zal de zaak gemakkelijker maken.
Waren alle mensen maar als u, dan zouden de
zaken minder stroef lopen."
Toen we achter ons kopje koffie zaten zei ik:
,,En? Wat gaat er gebeuren."
De man haalde een sigarettenkoker uit zijn zak
en offreerde me een sigaret
„Dank u". weerde ik af,,,als ik zaken moet doen.
rook ik liever niet"
Hij knikte. „Zoals u wilt", zei hij beleefd. „Dan
zal ik maar van wal steken. Maar voor ik begin
wil ik vertellen, dat ik er op reken dat u zich als
een heer zult gedragen en in deze zaak de politie
niet zal mengen. Dat zou
voor u erg nare gevolgen
hebben en voor mij een
tegenslag zjjn, die ik moet
heb ik beslist geen zin in.
Ik heb nl. geen zin in wer
ken. daarom ga ik ook met
u praten. Waar het mij om
te doen is, is om honderd
duizend gulden. Ik zit op
het ogenblik wat krap in
mijn geld en u zult mij uit
de moeilijkheden moeten
helpen. Om u niet in ongelegenheid te brengen
neem ik er genoegen mee als u mij het geld in
twee keer verstrekt. Veertigduizend gulden verlang
ik vandaag over een week en de rest precies vier
dagen later. U ziet, ik haal u niet het vel over
het been en ik geef u rustig de tijd om de zaak te
regelen, zonder dat u zich in te veel financiële
*- -- J-* het dan",
IK begon hartelijk te lachen. „Prachtig", zei
de man, zich de handen wrijvend, „ik zie dat
u de zaak van de goede, sportieve kant opneemt.
U bent in alle opzichten een heer. Prettig met u
in contact te komen. U moet zeker wel veel vrien
den hebben."
„U bent onverbeterlijk", zei ik.
„Ja", beaamde hij. „dat schrijven de kranten
ook over mij: deze man is onverbeterlijk. Maar
goed. dat zal dan wel zo zijn.
„Kijk eens", vervolgde ik. zonder in te gaan
op zijn laatste opmerking, „kijk eens, ik zal de
Eolitie niet in deze zaak mengen. Ik vind het ge-
eel een knullig gedoe van u. Ik kan het niet an
ders vinden dan een slechte grap. En dat zit me
dwars. U heeft me opgehouden, ik had mijn tijd
beter kunnen gebruiken. U heeft er zeker geea
bezwaar tegen, dat ik mijn weg vervolg?" Ik
wenkte de ober om af te rekenen. „Nee. nee", zei
de man haastig, „ik betaal. U heeft straks al ge
noeg te betalen. Dit rondje is voor mijn reke-
"'ülóals u wilt", zei ik. Abrupt stond ik op en ik
liep snel het restaurant uit
OP kantoor werd met ongeduld op mijn komst
gewacht. „Gelukkig dat u er bent", zuchtte mijn
secretaresse. „Al een uur lang zit er een dame
in de wachtkamer, die u beslist moet spreken
voor een belangrijke zaak. zoals ze zegt. Om de
tien minuten komt ze bij mij informeren of u er
nog niet bent Zal ik ze bij u binnenlaten?"
„Vooruit dan maar", antwoordde ik gelaten.
Kort daarop stormde een dame mijn kamer bin
nen. die me met een vloed van woorden begroette
„O. meneer", begon ze. „gelukkig, dat u er
bent. Ik hoop. dat het niet te laat is. Ik heb me
gehaast om u zo vroeg mogelijk te bereiken, maar
ik vermoed, dat u bent opgehouden. Ik zou u wil
len
„Gaat u zitten", onderbrak ik haar.
Beduusd liet ze zich in een van de fauteuils val
len. en verbaasd keek ze me aan.
„Als u nu eens kalm begon te vertellen wat er
aan de hand is. en liefst kort, want ik ben al aan
de late kant en er ligt een berg werk op mij te
wachten.
„O", zei ze. „Ja. u hebt gehjk. Ik.
Terwijl ze vertelde, nam ik haar op. Haar leef
tijd schatte ik op 25 jaar en ze was naar de laat
ste mode gekleed. Zeer charmant, concludeerde
ik. Haar stem klonk me in de oren als het klinge
len van heldere, zilveren bellen. Terwijl ze sprak
had ze de ogen neergeslagen. En haar vingers
lagen ineengestrengeld in haar schoot Met haar
voet tekende ze figuurtjes op het kleed.
Ik hoorde: het is allemaal zo anders
gegaan. Hij is. wat de kranten noemen, de mees-
ter-inbreker geworden. Hij heeft een haat tegen
de maatschappij en mensen, die geld bezitten,
worden zijn slachtoffer. Nu ben ik te weten geko
men. dat hij het op uw geld heeft gemunt. Zijn
werkwijze is. dat hij zijn slachtoffers aanspreekt
en hun meedeelt wat hij van plan is. Tot op he
den heeft niemand hem serieus genomen. Het is
altijd zo begonnen, dat zijn slachtoffers lachten
als hij van de inbraak aankondiging deed. Maar
als ze ontdekten, dat hij woord had gehouden,
lachten ze niet meer. Ik kom u waarschuwen. De
zer dagen zal hij, voor zover ik weet. u aanspre
ken. Doet u mij dan een plezier. Waarschuw niet
de politie, maar neem alle maatregelen, die nodig
zijn om de inbraak te verhinderen."
„Hij is mijn
Vogelhandelaars met exotische
gevederde vrienden bieden deze
dieren niet alleen te koop aan,
maar maken bovendien reclame
voor de voorzeggende geest van
deze oosterse stad die vogels. De bonte vogels pik- j^an daarop lezen, wat hem boven
gevuld met aller- ken een toegeworpen geldstuk op, het hoofd hangt.
een kastje vallen en
kaartje in de snavel.
Straatbeeld in Karachi: koeliet
trekken „taxi's" door de wes
ters aandoende straten.
SFEER
i het centrum heeft het
Ik zei: „Goed. Uw broer heeft me al aangespro
ken en van zijn plannen mededeling gedaan. Ter-
ki hoofd- fa,en he,
ring geeft. Doet hij dat wel. dan zal ik niet rus- straten
ten voordat hij veilig achter slot en grendel zit.
U weet nu waar het op staat." Ze lachte door
haar tranen heen. „Dank u hartelijk", zei ze en
ze stak me haar hand toe. „Dank u voor uw be
reidwilligheid. Ik zal u zeggen wat u het beste
kunt doen. Op de avond, waarop u mijn broer
verwacht, laat u in uw kamer het licht branden
zodat hij in de veronderstelling wordt gebracht,
dat u op uw kamer bent Hij zal dan zeker niet
binnenkomen."
„Een aardig plan", knikte ik, „maar als hij nu
wel binnenkomt*"
r~ -
broer en ziet hij mij, dan zal hij zeker niet dur- v
doen wat hij wilde. Ais ik in zijn nabijheid een poging in het werk gesteld om tot een objectieve be-
t zij bij de cliënt brengen. Hij
Evenals indertijd na de Britse campagne in de Haringay
Arena van de evangelist dr. Billy Graham de kranten een
EEN KORT VERHAAL
DOOR
H. J. WAALWIJK
ben heb ik nog wel vat op
hem. Het gevaar zit hierin,
dat ik niet altijd aan zijn zij
kan lopen. Ik kan hem niet
aan een touwtje houden."
„Goed", zei ik. „Dat zullen
we doen. Ik verwacht u
volgende week op mijn kan
toor en dan wachten we de
meester-inbreker op in deze
kamer."
Moet ik u het verhaal verder vertellen? Ver-
-LTA wijt mij maar zwakheid. U heeft dan gelijk.
Maar ik had medelijden met het meisje en ik
had in die weinige minuten, dat ik met haar
praatte, diepe genegenheid voor haar opgevat. Ik
wilde niets liever, dan haar nogmaals ontmoeten.
En zo zat ik op die avond met haar op mijn ka
mer. Ik had koffie laten zetten en sandwiches la
ten klaarmaken. En terwijl de uren langzaam
voorbij kropen keuvelden we gezellig. Ze heette
Mary, zei ze. en ik zei: Zeg maar Hans.
Het werd tien uur, elf uur, en nog had de
meester-inbreker niets van zich laten horen.
„Wat heb ik je gezegd?" lachte Mary triomfan
telijk. Hij durft niet binnenkomen
Op dat ogenblik werd de knop van de deur
langzaam opengedraaid. Gespannen keken Mary
en ik toe. Op de drempel stond de meester-inbre
ker. Hij schrok kennelijk toen hij zijn zuster zag
zitten. „Jij hier?" riep hij uit, en dreigend kwam
hij op haar toe. Met een gil van angst wierp Ma
ry zich in mijn armen. Ik hield haar stevig vast,
alsof ik haar tegen een overmacht van vijanden
moest beschermen. „Blijf staan", zei ik tegen de
meester-inbreker. „Blijf staan, anders gebeuren
er ongelukken." Hij lachte, maar deed toch geen
stap verder in mijn richting. „Wees kalm. Mary",
zei ik tegen het meisje, „ik ben bij je".
„Ja", fluisterde ze zachtjes, ze nam haar zak
doekje uit haar tasje, en plotseling duwde ze het
zakdoekje tegen mijn neus, en ik rook een sterke
T1 OEN ik mijn ogen opsloeg zag ik mensen om
A mij heen. Een inspecteur van politie vroeg:
„Gaat het al weer?" Ik knikte en stamelde: „Ma
ry" De inspecteur zuchtte. Ik hoorde hem zeg
gen: „Ook al bezweken voor een aardig gezichtje.
Hij is een ton kwijt, maar het eerste wat hij zegt
is: Mary." en toen werd alles weer zwart voor
mijn ogen en het was alsof ik wegzakte in een
eindeloze diepte.
is voor de nieuwe bekeer
lingen om tot een zekere mate
van geestelijke groei te ko
men, vóór zij hun eigen
stempel kunnen gaan drukken
op hun omgeving.
Opmerkelijk is, dat in New
York meer mensen uit de
leeftijdsgroep van 3049
naar voren zijn gekomen, dan
normaal het geval is. Juist
oordeling te komen.
De statistiek is gebaseerd op
een vragenformulier, dat aan
'een kwart van de Newyorkse
predikanten werd gestuurd.
Ongeveer een derde van de
uitgezonden formulieren
kwam terug. De 159 ant-
woorden zeiden vrijwel una
niem, dat de campagne een
oprechte, goed georganiseerde
poging tot massa-evangelisatie
in een wereldstad was, dat
velen van de miUioenen, die
Graham hoorden een „geeste
lijke stimulans ontvingen",
maar de meerderheid was
van mening, dat de campagne
als evangelisatie gefaald had.
Van de 3.997 mensen, die in
de kerken van deze predi
kanten waren opgevangen
waren 2552 reeds lid geweest.
Hoeveel nieuwelingen werke
lijk op de weg bijven, is on
zeker. Volgens de kerkelijke
redacteur van de „Times'
blijkt wel uit de antwoorden,
dat de „pilaren van de kerk"
op hun post bleven, maar dat
een groot aantal nieuwe na
men naar andere kerken
gingen, of eenvoudig weg
bleven.
Dr. Graham, die in eefi pers-
conferentie naar zijn oordeel uitgezócht, wemelt van
over dit verslag werd ge-
vraagd, meende dat het een
eerlijke studie was. Naar zijn
mening echter -moet men drie in Siam, de vertegenwoordi-
jaar wachten, voordat men
een werkelijk betrouwbaar
overzicht kan maken. Dit
nl. de tijd, die
TANDARTS
Een eindje verder ontmoet men
de „openlucht-tandarts". Als een
tapijt heeft hij de tanden, die hij
gedurende zijn lange loopbaan
trok, voor zich op de straat ge
spreid. Hij heeft daardoor geen
andere dan deze typische mond-
reclame nodig. Zijn tandtechnisch
laboratorium heeft hij naast zijn
praktijk, enkele meters verder op
de straat. Hij maakt ter plaatse
hele gebitten.
En dan zijn er nog de trottoir
winkels, die de voetganger de weg
versperren. De trottoirrestaurants,
waar men een zeer eenvoudig
maal kan kopen, zijn vooral in
trek bij de koelies, die men in
Karachi nog legio vindt. Hurkend
verslinden zij de karige maaltij
den, die zij voor weinig geld voor
gezet krijgen.
BAKKER
Op onvoorstelbaar primitieve
Ze zweeg en lachte
hrner" vervolede ze
„Ik smeek u". en in haar ogen kwamen tra
nen „doe wat lk u vraag. Het gaat niet alleen
om'zijn toekomst ook om de mijne. Waar moet
ik heen als hij in de gevangenis komt? Het is zo
moeilijk voor me. Ik zal met hem praten, maar
laat u de politie er buiten."
Ik dacht snel na. Ik kon de politie waarschu
wer.. nu op dit ogenblik en dan hadden we de
man. die zich als de meester-inbreker had bekend
gemaakt. Maar dan begon de narigheid voor het
meisje en dat wilde ik voorkomen.
lam, begint ook in Karachi de
dag al voor zonsopgang. In de
ochtendschemering ontwaken de
daklozen, die op straat liggend, de
nacht hebben doorgebracht. Ze
hebben kamer, noch bed en vin
den slechts een oncomfortabel
soort rust op straten en pleinen.
Zij zijn vluchtelingen, koelies, be
delaars en bedelaressen.
MELK
Koeien en ossen trekken onbe
kommerd door het steeds toene
mende verkeer en proberen zo
veel mogelijk auto's tegen te hou
den door op ongelegen ogenblikken
stil te blijven staan. De koeien
worden op een vaste plaats ge
molken en de klanten, die
verschijnen kunnen de melk I
tegen gereduceerde prijs, c_
er geen transportkosten bij
GIEREN
Elegant en fascinerend treUt
de aasgieren, de „politie vini
stad", op geringe hoogte hun t
kels en zij controleren met h
scherpe ogen de straten en p
nen. Soms storten ze zich ln
zende duikvlucht omlaag om i
meester te maken van op gtm
neergegooid afval.
En 's-avonds is het stil in h
rachl. De bewoners gaan, Mi
Mohammed dat eens voorschnt
bijtijds naar bed.
deze generatie is kerkelijk wijze gaat de bakker te werk. Hij
het moeilijkst te interesseren, zit op een plankier en maakt met
maar in deze campagne be- water en meel het brooddeeg. Als
hoorde 25.5 proeen! rot deze hji het goed geslagen heeft, gooit
groep tegen 18.2 prdten. ni, h.f^op een metalen ^a.t,
de leeftijdsgroepen van 19—29 Knappend en vers doet hij die
to o - broodjes dan snel van de hand.
Zoals in alle landen van de Is-
„Maar we kunnen onmoge- groot-grondbezitter gediend,
lijk daar gaan wonen! De Hoe hard ze ook werkten, er
streek, die u voor ons hebt was geen hoop, dat ze er ooit
uitgezocht, wemelt van de in zouden slagen een eigen
boze geesten", antwoordden stukje grond als erfenis voor
de arbeiders van Yasothon hun kinderen achter te laten.
De regering had eindelijk in
gegrepen en de plaatselijke
ger van de regering. De ar-
t men hadden hun leven lang vertegenwoordiger stam-
voor nodig als lijfeigenen een schatrijke hoofd over ongeveer twintig
dorpen opgedragen in het
oerwoud een nieuwe woon-
plaats uit te hakken voor
deze mensen. Met veel moei
te en grote kosten was een
ruimte voor het nieuwe dorp
ontbost en bouwrijp ge
maakt, maar de lijfeigenen
weigerden te verhuizen uit
angst voor de boze geesten.
Dit districtshoofd had met belang
stelling de groei van twee
dorpskerkjes in zijn gebied ge
volgd en hij drong er bij de
bange mensen op aan christen
te worden, zodat ze de geesten
niet langer behoefden te vrezen.
Zij antwoordden echter boos dat
hij. die zelf nog geen christen
was. zich nu niet bepaald in een
positie bevond, waarin hij hen
van advies kon dienen. „Bewijst
u zelf maar de macht van Chris
tus in dat door demonen beheers
te stuk oerwoud!"
Het stamhoofd heeft hun zijn ant
woord laten weten, schreef ons
de zendeling Paul Davis van
de „Christian and Missionary
Alliance". „In maart treed ik
af als districtshoofd. Ik zal dan
openlijk mijn geloof in Christus
belijden en bij u komen wonen
als dorpshoofd op dat nieuw ont
gonnen stuk oerwoud. Dan zal ik
oroberen om u allemaal tot ge
loof in Christus te brengen,
wiens macht de boze geesten
„Eu ambitieus plan? Ja,"
schreef ds. Davis. „Maar als hij
werkelijk door de Geest van God
Is wedergeboren in antwoord op
uw gebeden thuis en het getuige
nis van gelovigen hier. kan dit de
geboorte worden van een christe
lijk dorp in dit boeddhistisch
Siam."
wetenswaardig pi r Al
merkwaardig I"lfcUEil?l
uit de wereld vun vanduujen gisteren,
bijeengebracht door
TOERISTENOORD
Wild applaus viel de secretaris van de Russische ambassade
te Londen ten deel, toen hij studenten van de universiteit
van Durham in Noord-Eng eland, tijdens een lezing vertelde,
dat Siberië een prachtig land was om er toeristen heen tt
laten gaan. De Rus begreep weinig van deze bijval.
BEROEPSZIEKTE
De bestuurder van een Amerikaans vliegtuig moest boven de
stad Columbus in Ohio een noodlanding maken omdat hij door
een raadselachtige ziekte was overvallen. Hij slaagde er in zijn
machine veilig aan de grond te zetten. De dokters, die hem een
dag lang onderzochten, kwamen tot de conclusie, dat de piloot
luchtziek geworden was.
BALK EN SPLINTER
De openbare aanklager van het gerechtshof te Wallington j
in het Britse graafschap Surrey maakte een beklaagde met in
dringende woorden duidelijk, dat hij op een verboden plaats xljn j.
auto had geparkeerd. Op datzelfde ogenblik stond bulten bet ij
gerechtsgebouw een politieman het nummer te noteren van een I
auto, die daar, ondanks het parkeerverbod, stond. Enkele dagen
Koning Karei II werd destijds fin 1651achtervolgd door de aai
gers van Cromwell. De vorst moest vluchten en het meisje Jane Lane
hielp hem daarbij. Vit dankbaarheid gaf Karei haar later het kostbare
horloge, dal men op de foto hierboven ziet. In 1928 kwam het ii
bezit der Britse monarchie terug en het merkwaardige uurwerk is
thans eigendom van koningin Elizabeth.
VOGELS GEVLOGEN
De Britse politie zoekt naar een 29-jarige ontsnapte gevange
ne, die enige weken geleden de gevangenis te Leeds verliet De
man bleef tot dusver onvindbaar, ondanks het feit, dat zijn sig
nalement aldus luidde: „Linkerarm getatoueerd met een adelaar
en eer. lauwerkrans, rechterarm met een vrouwefiguur, een hart
en de namen „Ruth" en „Rose", rechterhand met een anker en
een krans en de beide duimen met een vogel. Dat waren dus in
totaal vier vogels gevlogen.
DE GROTE „VOLT"-IGE
In de Verenigde Staten zijn de prijzen van eiectrlsche appara
tuur in sommige gevallen met niet minder dan dertig procent ge
duikeld. „General Electric", de grote maatschappij, die de prij
zen aan de winkeliers bindend voorschreef, is daarvan afgestapt.
De warenhuizen en andere zaken verkopen nu eiectrische koffie
molens, broodroosters, eiectrische kachels, grills, strijkijzers, mi
xers. ventilatoren, stofzuigers, radio's, klokken eiectrische de
kens en andere in een Amerikaanse huishouding onontbeerlijke
apparaten tegen ongekend lage prijzen. Men verwacht, dat ande
re concerns spoedig zullen volgen. Daardoor zal men de infl»-
tie in de V.S. enigszins kunnen tegengaan.
GELIJMDE BREUK
De Amerikaanse student Harvey Brodsky uit Philadelphia
had ruzie met zijn meisje. Het kostte moeite om het geschil
bij te leggen, maar Harvey beloofde haar alles, wat zij wilde,
toen het weer goed was. Zij vroeg een handtekening van
Pablo Picasso. De student stond voor een groot probleem,
want van de schilder was bekend, dat hij principieel iets
op autogrammen tegen heeft Harvey klaagde zijn amoureuze
nood bij Art Buchwald van de „New York Herald Tribune
in Parijs. Die plaatste de brief en Picasso kwam op de
hoogte De 76-jarige schilder had begrip voor Brodsky't
moeilijkheden en het resultaat was een handtekening met
de opdracht „Voor miss Gloria Segall".
