ANTARCTICA:
toch nog 'n topprestatie
't Drama van Scott's ondergang
Gebouwen beveiligd
tegen sloper
-ANTARCTICA^
I ME RIKA
,o\ T
HiEuvr
ZATERDAG 11 JAiNUARl 1958
ONDANKS TECHNIEK EN WETENSCHAP:
Drie aanvragen kwamen
nog op het nippertje, na de
sluitingsdatum van deze ru
briek binnen en omdat ze zo
op het laatste ogenblik de
j aansluiting hebben gemist,
hebben we besloten toch nog
tot publicatie over te gaan.
Onze lezeressen en lezers
hebben nu twee jaar de gele
genheid gekregen hun aan
vragen te doen en wij menen
[wel, dat we nu de kring zijn
mdgeweest. Met ingang van
I volgende week zal de eerste
ikolom van pagina 1 van het
Zondagsblad dus een ander
jgezicht krijgen. Tot onze spijt
kunnen we aanvragen, die
jnu nog binnenkomen beslist
iet meer in overweging ne-
Mejuffrouw Richters van
e Rotterdamse Gemeente-
ibliotheek wees er ons bij
iet sluiten van deze rubriek
dat het haar opgevallen
hoe zeer veel van de boe-
i en gedichten, die door
nze lezers werden gevraagd
een goede leeszaal of bi-
iotheek te vinden waren,
fij geven deze tip voor de
«komst graag door.
f
MAAR WAT GEBEURDE MET MOREEL
VAN FUCHS EN ZIJN MANNEN?
vJ
Maar al te vaak wordt het Zuidpoolgebied voorge
steld ah een oneindige kale, gladde vlakte, uaarop
de hondensleden gemakkelijk voorwaarts kunnen
gaan. Dat de Zuidpoolonderxoekers echter voor
andere barrières komen te staan, wordt wel duide
lijk uit onderstaande foto, die werd genomen in
het gebied van l'ictorialand. juist binnen de
Zuidpoolcirkel en niet so heel ver van hel punt
waar Scott destijds, en Hillary meer recent, hun
tocht naar de geografische Zuidpool begonnen.
Amundsen, Scott, Shackleton, wat later
Byrd en nu dr. Vivian Fuchs en sir Edmund
Hillary. Het is een rijtje namen van mannen,
die grote roem verwierven aan de zuidelijkste
punt van onze aarde: de ijskap van Antarctica,
de Zuidpool. Op 15 december 1911 bereikte
de Noorse ontdekkingsreiziger Amundsen de
uiterste zuidpunt. Hij was de eerste mens, die
daar stond. Amundsen won destijds de race,
die hij hield met de Britse poolreiziger Scott.
Een paar weken na Amundsen bereikte een
teleurgestelde Scott eveneens de Zuidpool.
Dat was op 17 januari 1912. De strijd om de
eer, om de macht en om de exploratie van dit
onherbergzame ijsgebied was toen eerst goed
begonnen.
Amerika met schout-bij
nacht Byrd deed het met vlieg
tuigen, en om. als het ooit zo
ver kwam, ook grote zeggen
schap te hebben bij een verde
ling van het aan mineralen zo
rijke ijsmassief, bleven de Yan
kees hun bases permanent be
zet houden.
niek i
Het is gemakkelijker een verge- sprongen
lijking te trekken tussen de strijd in 1912 nog
van Amundsen en Scott en die
van Fuchs en Hillary dan nu in te
en politieke vragen, die het ver
blijf van de mensen in dit schiei
onbewoonbare gebied, heeft opge- le landen, di
worpen, want aan Antarctica ha- ven moetec
ken tal van staat- en rechtskundi-
ge problemen, die nog lang niet zich hebben omringd, grote ontbe
zijn opgelost en die slechts in
drachtige samenwerking op te los
sen zullen zijn.
Tussen 1912 en 1958 zijn tech-
wetenschap met enorme
aarts gega;
prestatie
orde was. lijkt in 1958 op
bagatel. Lijkt, want ook dr
Waaghalzerij
cLlet geoeckt tegen uitputting, kou en Uonger
Sir Edmund Hillary bereikte de Zuidpool met ge- Dit w;?s de eerste reactie van
motoriseerde sleden. Hij volgde de route van Robert ^n'teTemen^da^dezelmtdek^
Falcon Scott, die hem in 1912 voorging. Scott en zijn king de mannen in een diepe
vier metgezellen moesten een zwaardere strijd tegen hu"tèmgto°'ht'
de weerbarstige elementen leveren. Hij bereikte de riskante onderneming gebie-
Zuidpool om daar to' de ontdekking te komen, dat de ken-
Noor Amundsen hem vóór was geweest. Uitgeput door >>De Pool Ja maar ondcr
ontberingen, volkomen gedesillusioneerd, begonnen geheel andere omstandigheden
Scott en zijn mannen aan de terugtocht van 1300 kilo
meter. Een tocht, die geen goed einde zou hebben.
Slechts mankracht was over
om de sleden, te trekken. In
zijn later gevonden dagboek
heeft Scott deze barbaarse trek
door het woestë. witte land be
schreven. Vooral het slot van
dit dagboek is aangrijpend als
weinig gefantaseerde verhalen.
Enkele steungroepen bege
leidden Scott op zijn tocht rtaar
de Pool. Zij keerden naar de
basis terug, na het volbrengen
van hun tgak. Al heel gauw
werd het moeilijk. Reeds na 250
kilometer moesten de in die da
gen moderne, maar in onze
ogen vrij primitieve tractoren
'twee stuks) worden achterge
laten in de sneeuw. De pony's
waarvan Scott zoveel verwacht
te. moesten kort daarna door
ondervoeding en een overmati
ge inspanning worden afge
maakt.
Poolhonden
De poolhonden hielden zich
prima en bereikten het tevoren
vastgestelde punt. om wat later
terug te keren naar hun win
terkwartieren.
Na enkele weken van moei
zaam voortploeteren. gingen
ook de twee nog resterende
steungroepen terug. Van dat
punt af waren Scott en zijn
vier makkers op zichzelf aange
wezen. Eenzaam in de ijswoes-
tenij van een witte, vijandige
wereld. Ondanks het verschrik
kelijke weer, gingen ze opge
wekt verder. Zij zouden de
dan w|j verwachtten",
Scott's dagboek de volgende
dag,, „wij hebben een ver
schrikkelijke dag gehad
onze botten zijn verstijfd.... en
we zijn op de verschrikkelijke
plaats, zonder de beloning van
de eersten te zijn. „Want in
de tent. die stond op de Pool,
ontdekten Scott en zijn man
nen aantekeningen. waaruit
bleek, dat Roald Amundsen er
Terugtocht
Toch grensde zo'n Pooltocht in
rme 1912 aan waaghalzerij. Ook in die
Wat dagen waren er mensen, die op on-
de weerstaanbare wijze naar het on
bekende werden getrokken. Scott
en Amundsen behoorden tot die
groep. Zij rustten niet voordat zij
de Zuidpool hadden bereikt.
Scott zag de Zuidpool, maar
het kostte hem zijn leven.
Amundsen keerde als de gro
te triomfator terug.
De mens kreeg de beschik
king over radio, luchtvaart
en vele andere hulpmidde
len, waarvan Scott. Amund
sen en Shackleton nooit
droomden. Zo kon in onze
dagen een massale aanval
worden ingezet op het groot
ste nog niet in kaart ge
brachte continent. Slechts
weinig van de geheimen van
dit ijzige gebied zijn prijsge-
gefen.
En om die geheimen ten
dele te ontsluieren heeft de
wetenschap het Internatio
naal Geofysisch Jaar aange
grepen. Dat begon in juli
1957 en zal duren tot decem
ber 1958.
Twaalf naties rustten een
kleine of een grote expeditie
uit en richten permanent be
zette bases in. De Amerika
nen deden dit op groot
scheepse wijze. Hun aandeel
deed het meest militair aan.
Tweeduizend mensen trokken naar
Antarctica: een groot aantal ge
leerden, maar ook een bataljon
..Seebees". soldaten, die in de Paci-
fic-oorlog bewezen, tot de beste ter
wereld te behoren. Negentien
vliegtuigen en kostbare ën vernuf
tige instrumenten behóórden tot de
uitrusting.
Iets anders
De Russen deden het wel niet zo
grootscheeps, maar ook zij voor
zagen zich van de modernste vin
dingen dezer eeuw. Zij publiceer
den weinig of niets over hun ont
dekkingen en wellicht juist daar
om twijfelde men. of zij niet rtbg
iets anders nastreefden dan zui
ver wetenschappelijk onderzoek.
De mensen der wetenschap ston
den niet zo sympathiek tegenover
deze machtsstrijd aan de Pool,
maar zij waren er van doordron
gen. dat zonder deze militaire en
politieke belangstelling het geld
voor deze aanval op de ijskap
ongeveer anderhalf miliar^ gul
den nooit op tafel zou zijn ge-
De andere landen deden het wat
kalmer aan. Zo ook België. Groot-
Brittannië vond de deelneming
aan het Geofysisch Jaar echter
nog niet voldoende en naast het in
richten van de negen bases binnen
dit kader, werd nog een expeditie
uitgerust, die geheel buiten dit al
les werd gehouden.
Dit was de zgn. ..British Trans-
antarctic Expedition". Het was de
bedoeling het zesde werelddeel
dwars over te steken. Dat werd de
taak van dr Vvian Fuchs en van
sir Edmund Hillary.
Daarna begon de terugtocht.
Dagen achtereen midden op de
dag steeds temperaturen van
dertig graden vorst en tegen de
avond meer dar» veertig.
Steeds treuriger werden de
berichten in het dagboek,
steeds moeilijker kregen de
vijf mannen het. Eerst
Evans aan de gevolgen
een val, ledematen van de
overblijvenden waren bevroren
mm erf en de uitputting
werd elke dag groter. Tedere
BPSHMHHPSffiNNHNflH bladzij van het dagboek gaf
een schriller beeld van de lij-
Robert Falcon Scott densweg der vier
Zo sleepten de
w voort tot donderdag 29 maart
Toen schreef Scott de laatste
wers. iets. wat hij voor een ken- aantekening in het dagboek:
teken hield. Hij was ér niet -SMds de_21-st_e hebben
erg over op zijn gemak. Een
half uur later bemerkten we
voor ons uit een zwarte stip.
Al spoedig wisten
geen natuurlijk
Van kust tot kust
De Britten vonden n.l., dat zij
aan de nagedachtenis van een hun
ner grootste zonen, Robert Falcon
Scott, verplicht waren, juist in een
tijd. dat de Zuidpool ieders be
langstelling had. als eersten de
sten zijn, de eerste mensen, die door en zagen, dat het
de Zuidpool zouden aanschou- zwarte vlag
wen. die de Union Jack felkleu-
rig zouden laten afsteken te
gen de kille witheid van de
omgeving.
Moedig gingen ze voorwaarts
Tot dc dag van de grote ont
goocheling. Eén der
fgebroken een orkaan gehad
uit het west-zuidwesten en
zuidwesten. Wij hadden brand-
dat dit sto* voor twee koppen thee de
o*..— „iüj„ leuwver- man en op de 20-ste zeer ka-
schijnsel kon zijn. We liepen rig voedsel voor twee dagen
ontdekte op slechts één
reis van de pool honden-
sporen in de sneeuw.
sleeijzer was vastgebonden, en
vlak bij de overblijfselen van
een kamp Sledesporen en die
van ski's en duidelijke
afdrukken van hon-
denpoten, veel honden. Dit
maakte de hele zaak voor ons
duidelijk. De Noren zijn
Dagboek
Scott schreef daarover in
zijn dagboek:
„16 januari. Het ergste wat
mogelijk is, is gebeurd, of bij
na het ergste. Ongeveer
tweede uur van onze ma
dekten de scherpe ogen v
aan <Te Port Hrfï eestrand ,n het »,cht van dc
schrikkelijke teleurstelling en haven. Op 18 kilometer af-
het spijt me erg voor mijn met- stand bevond zich voedsel en
gezellen. Allerlei gedachten brandstof in overvloed. ZIJ kon
gaan dooi mijn hoofd en we
hebben er over beraadslaagd. den hct dc ^«zwakte toe-
Morgen moeten we doorgaan stand waarin ze zich bevonden,
naar de Pool en dan met de niet bereiken. En terwijl de
grootst mogelijke spoed naar mannen stierven, waalde om
ben de vreselijke blizzard, die
b»in de weg had versperd.
het huis. Alle luchtkastelen zijr
mt- "crvlogen. Het zal een mogde
Bo 'nze terugtocht worden,"
buitenland. Het geld kwam uit En
geland. Australië. Nieuw-Zeeland
en Zuid-Afrika. Het transport naar
het Zuidpoolgebied werd groten
deels verzorgd door Canadese rob-
benjggérs.
De belangrijkste groep werd die
van sir Edmund Hillary, de
Nieuw-Zèelander, die zich roem
verwierf, toén hij met Sjerpa Ten
sing de top van de Mount Everest
bereikte. Hillary zou een steun
groep. een soort stoottroep, voorde
ploeg van Fuchs aanvoeren, .iei
plan was om vanuit de Wedaeiizee
over de Zuidpool naar McMurdo-
Sont aan de andere kant, te mar
cheren. een afstand van 3200 kilo
meter door volkomen onbekend ge
bied. De steungroep van Hillary
werd in McMurdo-Sont gestatio
neerd en zou vandaar tot op en
kele honderden kilometers van de
Zuidpool depots aanleggen "met
voedsel en brandstof voor de
hoofdmacht, die naar de Pool zelf
zou gaan en de eigenlijke tocht-
dwars-over moest volbrengen.
Winter
In november 1955 verliet dr.
Fuchs met zijn voorhoede Enge
lend. maar pas in januari 1956 be
reikte hij een geschikte landings
plaats. Dit betekende, dat het ma
teriaal met de grootste spoed
moest worden gelost, omdat bin-
pen enkele dagen de zo gevrees
de Zuidpoolwinter kon invallen en
het schip dr. Fuchs terug zou moe
ten brengen naar Groot-Brittan-
■nië. die daar de rest van de expe
ditie zou gaan voorbereiden. Men
besloot de lading te lossen op het
ijs en naar de basis te transporte
ren. waar acht mannen zouden
achterblijven. Onmiddellijk daar
na wendde de Canadese robbenja-
ger Theron de steven.
Pas weken later vernam men.
wat de acht mannen hadden moe
ten doorstaan. Nog bij het trans
port van de lading was de blizzard,
dc zo gevreesde sneeuwstorm, ko
men aanjagen. Het zeeijs raakte
los en een groot deel van de kost
bare lading ging daarbij verloren.
De blizzard had meteen de pool-
winter meegebracht en het was
uitgesloten onder deze omstandig
heden een barak te bouwen. De
mannen besloten tot september in
een houten pakkist van een
,.Sneeuw-kat" (een tractor) te
gaan wonen.Nauwelijks voor
stelbaar waren de omstandighe
den. waaronder deze acht mannen
in hun minimaal en primitief ver
blijf moesten leven. Daar in de
eindeloze witheid stond dan die
kist. terwijl de temperatuur tot ze
ventig graden onder het nulpunt
daalde en de striemende sneeuw
door windstoten van zo'n 150 kilo
meter per uur werd voortgejaagd
over de kille vlakten.
Een jaar later, in november
1956. verliet Fuchs Engeland voor
de tweede maal om nu zijn groep
op volle sterkte te brengen en zich
voor te bereiden op de grote over
steek, die tussen oktober en de
cember 1957 moest gaan gebeuren.
Mén hoopte rond Kerst de geogra
fische Zuidpool te bereiken en dan
nog de gelegenheid te vinden, voor
de winter het aan de andere kant
van de ijskap gelegen McMurdo-
Sont te bereiken.
Het liep anders
Het liep allemaal heel anders
uit. De hoofdgroep van dr. Fuchs
kreeg het wel heel zwaar te verdu
ren. Zij bestond hoofdzakelijk uit
geleerden, gewend om in rustige,
goedverwarmde laboratoria hun
een groot wit raadóel
ANTARCTICA is de naam voor het hel?
Zuidpoolgebied. De zuidelijke ijskap van
de wereld heeft op de meeste plaatsen een
dikte van vele honderden meters. Flora en
Jauna zijn er vrijwel onbekend. Slechts en
kele vogelsoorten laven er en zv vinden hun
voedsel in het water De pinguin is de be
kendste van de dagr levende dieren.
Wat zoekt de mens daar in dat grote witte
land, dat tweemaal zo groot is als de Ver
enigde Staten?
Wat doen die expedities daar, waarvan er
sommige soms meer aan een expeditieleger
doen denken?
DE geleerden proberen er achter te komen
welke invloed het Zuidpoolcontinent heelt
op de weersgesteldheid op aarde. Zij onder
zoeken de bodemgesteldheid, trachten te ont
dekken of het hele gebied vasteland is, of
dat men met verschillende eilanden te ma
ken heeft. Zij onderzoeken de aanwez.igheid
van mineralen: steenkolen, koper en zilver
en wellicht
Goed-ingerichte weerstations op de Zuid
pool zouden van bijzondere betekenis zijn
voor het huidige luchtverkeer, dat zich nog
dagelijks uitbreidt en een steeds grotere
plaats gaat innemen in onze samenleving.
QIT alles en nog vele andere onderzoekin
gen vinden plaats in het kader van het
Geofysisch Jaar. Maar dat alles geeft nog
geen verklaring van de grootte der expedi
ties. Hier svelen ook politieke en strategische
belangen een grote rol. Elk land, betrokken
bij de exploratie van de Zuidpool, is sterk ge
ïnteresseerd in hetgeen de ander gaat doen
en verschillende voorvallen uit het recente
verleden, wijzen er op, dat Antarctica vroeg
of laat nog wel eens aanleiding kan geven
tot een hevig tumult tussen de wereldmach
ten.
f-JET Amerikaanse worstel om voor het
zesde werelddeel een gemeenschappelijke
soevereiniteit in te stellen, is de moeite waard
om terdege onderzocht te worden. De Ame
rikanen zijn ook de eersten geweest,
schout-bij-nacht. Byrd om op de geogra
fische Zuidpool de vlag van de Verenigde
Naties te ..droppen".
Antarctica: ~het land van-de stilte en de
oneindige ruimten, ruw en hard voor wie
het tracht te veroveren, een wit stuk op de
landkaart, omdat men er ondanks alle onder
zoekingen nog zo weinig van weet. Zal de
mens de wijsheid gegeven worden om nooit
en te nimmer de zwaarden te kruisen voor
de uiterste zuidpunt van onze aarde?
proeven
seling overgeplaatst naar de meest
barre, soms ongelooflijke situa
ties.
Aan de andere kant van het ge
bied stond de steungroep van Hil
lary, meer ontdekkingsreiziger
en avonturier dan wetenschaps
mens. Hij interesseerde zich veel
meer voor de prestatie om juist in
het Geofysisch Jaar als eerste de
Zuidpool te bereiken, hoewel dit
zeker niet de bedoeling vatn zijn
steungroep was.
Hillary zag de mogelijkheid in
één ruk door te gaan naar de Zuid
pool. En hij aarzelde niet. Tele
grafisch contact met zijn superieur,
dr. Fuchs. gaf hém de toestem-
Juist toen begonnen de moeilijk
heden. De eenheid was weg. Wel
iswaar had Fuchs zijn fiai gege
ven. maar de vraag bleef, of dit
van harte ging.
Hillary kon het laatste deel van
de tocht zonder overgrote moeite
afleggen en dat deed wellicht dr
Fuchs zijn toestemming geven.
Het moreel
Maar wat waren de gevolgen op
het moreel van de groep-Fuchs
door de houding van Hillary c.s.7
De stemming kon wel eens, als
de Poolkou, ver beneden het nul
punt zijn gedaald.
Bij vorige expedities kon dat
worden geconstateerd: zo lang de
kans op succes er was, bleef ook
het moreel van de groep uitste
kend. Maar een schaden van dit
moreel bleek telkens een niet te
onderschatten extra-gevaar.
Destijds heeft Scott dit treffend
beschreven in zijn dagboek En
velen wijten nu nog de oorzaak
van de mislukte terugtocht van
Scott en de zijnen aan het feit. dat
de Noor Amundsen nauwelijks een
maand eerder aan de Zuidpool ar
riveerde dan zij.
Geestelijk en lichamelijk had
den Scott en zijn mannen te voel
moeten opbrengen om zonder
succes naar huis terug te keren
Het wgrd hun ondergang
Het is te hopen, dat dr.
Vivian Fuchs, wiens moei-
\ijkheden zich met de dag op
stapelen, als de nood te hoog
dreigt le worden, niets zal
forceren, maar het verstan-
iige besluit zal nemen om
vliegtuighulp te vragen Nu
kan het nog: als januari aan
het eind is, wordt het abso
luut onmogelijk per vliegtuig
in de Zuidpoolstreken te
landen. Dan heersen daar de
jagende stormen, de kou. de
bitterste moeilijkheden wach-
ten dan de niet voldoende
beschermde overwinteraars!
VEERTIG JAAR „HENDRICK DE KEYSER"
„Dat kan en dat mag niet langer zo!"
Deze woorden brachten, in de eerste dagen van januari
1918, toen eigenlijk alleen het verloop van de wereldoorlog
maar belangrijk was, een aantal vastbesloten Amsterdam
mers bij elkaar.
Ze konden het niet langer aanzien, dat in hun geliefde
stad het ene fraaie historische gebouw na het andere onder
slopershanden viel omdathet zo oud was.
O, het was geen nieuwtje, dat onbarmhartig vernielen
van veel architectonisch en historisch schoon, vastgelegd
in romantische bouw.integendeel, de van alle bouw
kunst gespeende 19e eeuwers hadden dit ruïneuze werk
vlijtig ter hand genomen en voor het oude schoon afschu
welijk en stijlloos „nieuw" in de plaats gesteld.
En dat ging in de eerste decen
nia van onze eeuw voort, tot deze
zeven Amsterdammers, onder lei
ding van hun initiatiefnemer J.
Th. Boeyen. met warmkloppende
patricische harten samenkwa
men en hun veto over dat verbrij
zelen van stedekunst uitspraken.
Hun veto. ja. Maar om dat
veto duidelijk te maken moest er
een lange en verbeten strijd wor
den gevoerd. Dat zag men wel in.
want overheid en volk legden zich
als vanouds neer bij de hardhan
dige en ondeskundige modernise
ringen, en wie zioh er (figuurlijk!)
aan stootte, mopperde in z'n een
tje.
Prof. dr. Jan Veth. een der ze
ven. gaf de vereniging, welke op
die gedenkwaardige januaridag
werd opgericht, haar naam. Een
ouderwets-lange, maar duidelijke:
..Hendrick de Keyser. tot behoud
van architectonisch of historisch
belangrijke oude gebouwen".
Op deze basis ging de kleine
groep aan het werk en dat was niet
eenvoudig want behalve dat men
medestanders moest werven die
dc vereniging zouden steunen,
moest men zich tegen het gewoon-
geworden opruimen van oud stede-
schoon verweren.
Van de zeven Amsterdammers,
die oorspronkelijk een Amster
damse vereniging stichtten, welke
echter na een jaar door de gro
te belangstelling al landelijk werd.
is alleen de heer C. P. van Eeg-
hen nog volijverig lid van het da
gelijks bestuur.
Het waren de welversneden pen
nen van prof. Jan Veth en van de
secretaris mr. Posthumus Meyes.
die het publiek wakker maakten
en de overheid voor de goede zaak
begonnen te winnen. Gemakkelijk
en snel ging dat niet: het kostte
veel overtuigende woorden en vin
nige aanklachten, eer het begrip
en de medewerking doorbraken
Er werden gaven en giften voor
de vereniging gevraagd.. en
ontvangen. Hendrick de Keyser
kreeg legaten en schenkingen en
kon aan oe slag gaan.
Het behoeft nauwelijks betoog,
dat ook de oorlogsjaren verre van
goed waren voor Hendrick de Key
ser. Helaas verloor men zes pan
den aan het oorlogsgeweld, waar
van drie belangrijke huizen in
Middelburg.
Wel pakte het ijverige bestuur
na de oorlog weer stevig aan.
maar er was heel veel veranderd.
Het publiek, dat verarmd was in
vijf jaren ontbering, had geen
geld over voor Hendrick de Key
ser. giften en legaten verminder
den en de kosten voor aankoop,
restauratie en onderhoud van de
panden welke men als stedeschoon
ilde beschermen liepen ongeloof
lijk hoog op.
De overheid, zowel rijk. provin
cies als gemeenten, bleef wel sub
sidiëren. maar het werk ging al
moeilijker en moeilijker. En juist,
toen Nederland tot welvaart kwam
en men meende, dat de restaura
tieachterstand in een jaar of tien
zou zijn ingehaald werd de
bestedingsbeperking afgekondigd.
Nu is de vereniging, vrijwel ge
heel op overheidssubsidie aange
wezen, lelijk in de knel geraakt,
want ook deze steun moet, zij het
met tegenzin, beperkt worden.
Maar Hendrick de Keyser, in
zware tijd het werk begonnen, laat
zich ook nu niet verslaan. Wellicht
zal het Nederlandse volk. dat door
deze vereniging vele van zijn ar
chitectonische kunstschatten be
houden zag want dc vereniging
heeft nu 107 panden in eigendom,
waarvan 42 in Amsterdam zijn
plicht zien en zorgen, dat Hen
drick de Keyser dit prachtige
werk kan voortzetten.
Contributies kunnen verhoogd
worden, giften en schenkingen
zijn nog altijd welkom!
Dan zal de nu veertigjarige Hen
drick de geyser de arbeid, naast
cn samen met Monumentenzorg,
Heemschut en andere instellingen
op het gebied van behoud van
behoud van land- en 9.-Vlescboon.
beter en intenser kunnen voort
zetten.
