Laatste offer van pionier-zending?
Door PAARLEN Een bespreking van de zojuist verschenen opmerkelijke geschiedenis van
vijf moderne martelaren? „Through Gates of Splendour" j
AUCA'S VALLEN
WEER AAN
Een van de vijf weduwen schreef hoek
RADIO-EVANGELISTEN JANZ IN
ONS LAND
r
h\
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 30 NOVEMBER 1957
POORTEN V
JN een klein Indianendorp in de oerwouden van
Zuid-Amerika (Ecuador) bidt een groepje
Quichua (Kietsjwa) Indianen voor hun gevaar
lijkste vijanden: „O God, U weet hoe deze Auca's
onze geliefde senor Eduardo, senor Jaime en senor
Pedro hebben vermoord. O, God U weet, dat zij
dat deden, omdat zij U niet kennen. Zij wisten
niet, dat het een grote zonde was. Ze begrepen
niet waarom de blanke mannen gekomen waren.
Zend nog meer boodschappers en geef de Auca's
in plaats van harde, zachte harten. Doorsteek ze
Heer als met een lans. Zij doorstaken onze vrien
den, maar U kunt ze met Uw Woord doorsteken,
zodat zè luisteren zullen en zullen geloven."
Elisabeth Elliot, weduwe van
de twee jaar geleden door de
Auca's vermoorde zendeling Jim
Elliot heeft het gebed opgetekend
in haar boek, dat zojuist in Ame
rika en Engeland verschenen is.
„Through Gates of Splendour"
geeft een blik in de harten van
vijf jonge mannen die hun leven
gaven om een moorlustlge Auca-
Indianenstam het Evangelie bren-
Het overgrote deel van de offers der zending lijke invasie." Als de mannen vertrokken zijn naar
vond plaats in de eeuw van. de trekschuit en de wat hun begraafplaats zal worden, zitten de
verhalen geuren vaak naar grootmoeders kamfer- vijf vrouwen bij elkaar: „De andere vrouwen en
kist en komen tot ons bezwangerd met de' sfeer ik bespraken de mogelijkheid dat we weduwen
van romantiek. Dit moderne martelarenverhaal zouden kunnen worden. Wat zouden we doen?
ruikt naar benzine en is doorspekt met techni- God schonk ons een stille innerlijke vrede en het
sche termen. Het leest, vaak als een boek van-Vi- vertrouwen dat wat er ook gebeure, Zijn Woord
ruly, groeit uit tot de spanning van Kon Tiki, maar waar blijft. Wij weten dat als Hij zijn schapen
eindigt in een catastrofe. Volgens de vijf weduwen er op uitstuurt. Hijzelf voor hen uit gaat." We
(tussen 25 en 35 jaar oud met kinderen tussen 2 wisten dat God ons tot dit punt had geleid,
en 8 jaar), die reeds lang-teruggekeerd zijn naar
hun jungleposten om het werkvanhun mannen
verder vooft te zetten is er géén sprake van een
catastrophe. De woorden van psalm 48- 15 -
tot de dood boe zal Hij ons leiden c gaven troost.
Elisabeth "Elliot geeft geen overdreven voor
stelling van haar man en zijn vier vrienden.
Zij laat slechts hun innerlijke gedachten zien,
hun geloofsstrijd en hun overgave aan God, zo
als zij die zelf hebben beschreven in brieven.
Het-zijn- gelovigen van de twintigste eeuw. Er
is weinig yan een „tale Kanaans" in hun woord
keus te vinden, maar de techniek neemt een
zendelin'g-vnegenier11 Nat^SaSit
Saint vertelde, dat hij uit het dorp, waar ze zo
vaak hun geschenken hadd-n uitgeworpen een
„commissie" van tien hadden zien vertrekken
naar hun kamp dat ze „Palm Beach" hadden ge-
doopt. Wat daarna is gebeurd weet niemand.
alle extra gewicht te ontlasten opdat .-Het zag, er naar uit dat.de overval onverwacht
passagiers ehTadirigTVervoerd kunnen woi* is gekomen en dat de vijf mannen in eèn wan-
_'iun£le schrijft hopige -poging - om -te- bewijzen, dat ze slechts
vriendelijke bedoelingen hadden hun vuurwape-
dat er nog r
Ieder van ons besefte
trouwden dat de vraag niet meer bestond, wie
de eerste plaats in ons leven innam God en
Zijn -werk hadden die eerste plaats."
Vijf dagen later eindigde het radiocontact
met de mannen. Ze hadden een zandbank ge
vonden in de Curaray-rivier, die geschikt was
om op te landen en hadden er een kamp opge
slagen. Na enkele dagen kregen ze contact met
een Auca die ze „George" doopten en die een
vrouw van ongeveer dertig jaar en een meisje
of zestien bij zich had. Het laat-
„Ik ben zo blij dat je altijd aan mijn zij staat.
Ik weet, dat ik voldoende acceleratie heb voor
dé sprint, maar God weet dat ik een vliegwiel
nodig heb voor de lange trek." Als hij een he
le dag bezig geweest is om zijn kleine =vlieg-
hij: „Als 's levens vlucht achter
we aan de andere kant kunnen uitladen, zal de
man die zorgde dat hij alle onnodig gewicht ver
meed. de Heer de kostbaarste lading" kunnen
aanbieden."
Geen van de vijf martelaren waren middel
matige mensen, noch in studie noch in hun vak,
hun geloof. Ed McCully, zoon van rij-
als student reeds een gevierd ste eeuw tot offers bereid
- talloze preekstoelen open ston- „„1,
teitsexamens IpcHp hii allemaal Maar ook omdat het een
Het i
200 pagina's datriiet nalaat eer
indruk te maken, spoedig ook in
zal verschijnen, omdat het op
wijze laat zien, dat ook de mens
ke ouders,
spreker vo-
den. Zijn universiteitsèxamens legde hij allemaal
„cum laude" af. Hij was sportief, de beste voet- christen, die het leest:
balier die zijn universiteit ooit had gehad. Pete Heiland?"
Fleming was naast een goed student
kampioen worstelaar, Roger Youderian
verdiende een onderscheiding, voor moed,
betoond in de tweede wereldoorlog aan
het westelijk front. Stuk voor stuk ga
ven deze jongemannen een uitstekende
toekomst op om de Aucas het Evangelie
te brengen.
De vrouwen van deze mannen, die
minstens evenveel moed hebben getoond
blijven op de achtergrond. Zij vertellen
slechts wat him mannen dachten en de
den. Hun levensverhouding blijkt echter
wel uit een daad van Marilou McCully,
die op een junglepost het dichtst bij de
Aucas woonde. Haar man was weg,
slechts een paar Indianertvrouwen en
één man waren bij haar. Midden in de
nacht werd er een Auca-indiaan gezien
bij hun huis. De Quichua indiaan beefde
van angst en zwaaide met een geweer.
„Marilou nam 'de bevende man zijn on
geladen geweer af. Toen, hoewel ze al
zeven maanden in verwachting was,
pakte Marilou een kapmes als geschenk
en liep het pad af terwijl ze maar steeds
riep ,,'biti miti punimupa"wij
houden van u wij houden van u."
Het boek beschrijft de voorbereidingen
die gemaakt werden. Uit dè uitvoerige
aantekeningen van de vlieger die als een
ervaren journalist schrijft kan de lezer
het verloop van het verhaal volgen.
Geschenken worden uitgeworpen en ein
delijk komt het ogenblik van" de „geeste
van nauwelijks
geweldig diepe
het Nederlands
:o overtuigende
as van de twintig
voor zijn geloof,
ig stelt aan iedere
deed U voor Uw
„Through Gates of
Splendour" door Eli
sabeth Elliot, Uit
gave Hodder and
Stoughton, Londen
EC 4, (prljs 13
shilling).
De tweede geestelijke invasie van de
Auca-Indianen is ook op een mislukking
uitgelopen. De gevolgen waren niet zo
ontzettend als twee jaar geleden, toen vijf
jonge mannen beestachtig vermoord wer
den, maar de zendeling-taalgeleerde dr.
Wilfred Tidmarsh bleef slechts gespaard,
omdat hij het geluk had op een gladde
boomstam uit te glijden en zijn schouder
te ontwrichten. De val kwam zo aan, dat
hij in een ziekenhuis moest worden op
genomen. Enkele dagen na zijn vertrek
vielen de Aucas de kleine bamboehut aan.
EEN ONTWRICHTE SCHOUDER
REDDE DR. TIDMARSH
HET LEVEN
Sedert de dood van de vijf jonge mannen heeft
men steeds geprobeerd uit de lucht contact te
krijgen met de Indianenstammen. Een zendeling
vliegenier heeft hun woonsteden opgezocht en de
vriendschapsvluchten van de piloot Nate Saint
voortgezet. De bevolking scheen steeds enthou
siast als het vliegtuig boven hun gebied ver
scheen. Ze wuifden en schenen dankbaar voor de
uitgeworpen goederen
In juni besloot dr. Tidmarsh weer persoonlijk
contact te zoeken. Het was bekend, dat de Aucas
herhaaldelijk hun grensgebied verlieten en hij be
sloot zijn bivak op te slaan op ongeveer tien ki
lometer van het Auca-gebied op 'het terrein van
een bevriende stam. Aan de oever van de Curaray
rivier werd een bamboehut gebouwd en enke
le Indianen die tot het christendom zijn overge
gaan hielpen een gedeelte van de jungle open
te breken voor een nabijgelegen klein vliegveld.
Om de Aucas te laten zien, dat er verband was
tussen de hutbewoners en het vliegtuig werd- een
geel model van het zendingsvliegtuig op een paal
bij de hut gezet en een stallantaarn zorgde voor
nachtverlichting. Om er zeker van te zijn, dat
de Indianen zouden weten dat er iets aan de gang
was stroomopwaarts, kerfden kinderen van een
zendingsschool kleine vliegtuigjes van hout die in
de rivier werden gegooid. Eind september kreeg
dr. Tidmarsh het ongeluk. Hij werd onmiddellijk
door een aantal
Indianen naar Ar-
juno gebracht en
vandaar naar het
zendingshospitaal
in Shell Mera ge
vlogen. Op 1 okto
ber viel een groot
aantal Auca-india-
nen de hut aan.
Volgens de voet
afdrukken moeten
zij de gehele nacht
rond de hut heb
ben gewacht op
het daglicht tot de
zendeling uit de
hut zou komen.
Toen niemand te
voorschijn kwam,
braken ze om ze
ven uur. de. hut
open. Alle bezittin
gen werden kapot
geslagen of weg
gegooid en wat
bruikbaar was, zo-
doeld waren als
geschenken, wer
den meegenomen.
Twee lansen wer
den kruislings in
de grond gestoken
en andere lansen
in de deur en het raamkozijn achtergelaten. Kennelijk ging
het niet om een strooptocht, maar om een moordaanval.
De lansen waren bekleed met papier. Grof pakpapier was
gebruikt voor de buitenkant, maar de binnenste laag was
rijstpapier, waarschijnlijk afkomstig van een kleine zakbijbel
of nieuw .testamentje met de psalmen, want teksten uit
psalm 19 waren duidelijk leesbaar. Zeer waarschijnlijk gaat
het hier om papier uit de bijbel van één van de twee jaar
géleden vermoorde jonge mannen.
Opnieuw werd onderstreept dat de Aucas een intense haat
meedragen voor blanken en vele andere indianenstammen.
Jaren geleden werd uit een indianenhuis een jong meisje
ontvoerd dat na veertien jaar er, in slaagde te ontvluchten.
De zending heeft contact met haar gekregen. Zij vertelde
onder meer, dat de Auca-Indianen dachten, er vrijwel in
geslaagd te zijn alle niet-Indianenrassen te vernietigen en
Nate Saint, zendeling-vliegenier, laat „George"
zijn eerste „Hamhui ger" (broodje met gehakt)
eten. Het vliegtuigmodel werd later terug
gevonden op het dak van het huis van „George".
nog wel zouden krijgen. Deze haat tegen de blan
ken stamt uit de jaren 18751925, toen rubber-
maatschappijen een ware slachting hebben aan
gericht onder de Aucas.
In zijn verslag schrijft dr. Tidmarsh: „We vragen
ons af wat wij nu verder moeten doen. Hoe kun
nen wij deze mensen winnen? Slechts een wonder
van God zal de diepgewortelde haat van deze
mensen kunnen uitroeien." Het werk gaat echter
voort. De strook jungle wordt verder ontbost voor
het vliegveld en dan hoopt men cement, aan te
kunnen vliegen om een steviger stenen huis te
kunnen bouwen, bestand tegen aanvallen met
speren en lansen. Dr. Tidmarsh eindigde zijn
rapport: „We zullen onze vliegtochten boven hun
gebied verder voortzetten, en ze in hun eigen taal
toespreken uit de lucht via luidsprekers om ze
te laten weten dat we slechts vriendschap zoeken.
We hebben hen lief. we willen vriendschap met
hen sluiten, we willen hen helpen en hun het
Woord van God brengen. Verder weten
we niet wat we doen kunnen en
zouden graag willen dat u voor ons
opdat God ons zal laten zien, hoe
deze mensen moeten bereiken."
Na maandenlange
landden de vijf jong,
zandbank in de Cui
vliegtuig doet nudb
als graf ze
Het zegt mij niets
Ze zat naast mij in de zaal, die akelig
hol en leeg was geworden. Ze beet
met haar tanden op haar lip en de in
nerlijke spanning was in haar ogen af
te lezen. Een ogenblik keek ze me
aan en zei toen: „Het zegt me alle
maal niks meer."
Ik veinsde of ik haar niet begreep, hoe
wel ik heel goed besefte, waar ze heen
wilde. Langzaam begon ze iets van
haar leven te vertellen. In een vakan
tiekamp was Christus werkelijkheid
voor haar geworden. Ze had geloofs-
blijheid gekend, maar nu was alles
weg. De Bijbel zei haar niks meer
haar gebed werd.toch niet verhoord.,.,
in de kerk kwam ze niet meer Ze
was een teleurgesteld christen.
Diep in haar hart was ze boos op God.
Sprak Hij niet in de Bijbel van vreug
de en vrede en rust Waarom
merkte zij er dan niets van?
Geen boodschap.
Groter christenen dan zij, hadden de
zelfde strijd gekend. Ik dacht aan één
van de vijf martelaren van de Auca-
Indianen, die een jaar vóór zijn dood
een geestelijke crisis doorleefde en
schreef: „Ik pakte net mijn bijbel om
gemeenschap te hebben met dezelfde
Heer, die mij zeven jaar geleden tot
een nieuwe schepping maakte. Er
kwam geen woord van troost van
Hem. Hij heeft altijd wonderlijk vpor
ons gezorgd en ons alles gegeven
wat we nodig hadden, maar het gaat
om een dieper probleem. Ik voer hier
niets uit onder deze Jivaros-indianen,
noch onder de Spaanssprekende be
volking en ik mag mezelf niet langer
voor de gek houden. Ik zou zo'n zen
deling, als ik zelf ben, niet langer wil
len ondersteunen en ik ga niet eisen,
dat een ander het doet. Drie jaar is
lang genoeg om de les te leren, en
hem goed te leren. Sommige mensen
lezen maar langzaam. Het zal niet
meevallen voor Barbara en de kin-
deren, maar ik ben er van overtuigd,
dat eerlijkheid het langst duurt. De
zaak van Christus heeft door
aanwezigheid hier bij de Jivaros niet
geleden, maar als ik eerlijk ben moet
ik zeggen, dat hij er ook niet door ge
holpen is Ik gooi de schuld niet op
mensen of omstandigheden. Ik heb
zelf gefaaldDit is mijn eigen
„Waterloo" als zendeling."
Roger Youderian meende, dat hij ge
faald had, omdat nog geen van de
heidense indianen zich aan Christus
had overgegeven.
Vroomheid van
het vlees
In mijn gesprek met het meisje merkte
ik. dat zij telkens weer klaagde over
haar „gebrek aan blijdschap", over
„het feit dat ze maar geen vrede
vond." Bijna werd ik een ogenblik gc-
irriteerd en voor ik wist wat ik deed.
zei ik: „Wat kan me jouw blijdschap
en «vrede schelen!" Ik had me wel op
de lippen kunnen bijten. Was dat ziel
zorgelijke hulp?
Merkwaardig was dat juist die woorden
haar hielpen, toen ik er een beetje be
schaamd aan toevoegde: „Per slot
van rekening gaat het er niet om of
wij blijdschap ervaren, maar of God
tot Zijn doel komt met ons leven."
Ineens brak het licht door
Roger, Youderian moet ongeveer tot de
zelfde conclusie zijn gekomen, want
kort voor zijn dood schreef hij in zijn
dagboek. „Mijn ..ik" moet sterven. Ik
ga God vragen om mij een-plaats te
geven, waar ik dagelijks zelf moet
sterven als Christus werkelijk in mij
zal leven. Ik wil, dat God de eerste
plaats in mijn leven in zal nemen en
dat-ik Hem zal leren lief hebben met
heel mijn hart en- heel mijn verstand
en heel mijn lichaam en ziel."
Wij zijn zo vaak bezig met onze eigen
zaligheid. Ik betrapte er mezelf van
daag weer op. We zoeken steeds weer
geloofszekerheid en blijdschap, vrede
en rust. Dat is een bewijs dat wij nog
niet „met Christus gekruisigd" zijn,
maar dat het ons nog altijd gaat om
ons geloofsleven. Het is de vroom
heid van het vlees, die ons drijft naar
het godsdienstig gevoel. Ware blijd
schap vinden we pas als we het „zoe
ken naar blijdschap" opgeven en we,
hoe dan ook, voor God gaan leven.
Wat
is een grote
zaak
Een geestelijke in Sittard vraagt op
de katechisatie, wat een doodzonde is.
Prompt volgt het antwoord:
„Een doodzonde U iedere vrijwillige
overtreding van de wet Gods in een grote
zaak."
„Komen deze dingen ook wel in Sittard
voor?" vraagt bij i
„Wel nee
„Hoe zit
„Wel. in
el in Gelet
(Uit „Woord en Luther" via
„Kerknieuws".)
v__
Zij zongen zich een plekje
in Nederlandse harten
J
In het begin van dit najaar hebben een groot aantal Zwit
serse predikanten zich de ogen uitgewreven. Een evangeli
satiemethode, die reeds lang was bijgezet in de hallen van de
kerkelijke musea, bleek nog springlevend te zijn. Drie jonge
Canadezen, die vloeiend Duits spraken, leidden een evange
lisatiecampagne van vier weken in het Zwitserse Bazel on
der de roep „Kruistocht voor Christus". Het totaal der
avondopkomsten overschreed verre de 80.000; de zaal werd
iedere avond voller; en het-aantal aanwezige büitenkerke-
lijken steeg opmerkelijk in de laatste twee weken van de
campagne.
Épi l itfL"
'j
..V Off M
n
0:,
V
v
7
Meer dan 1600 mensen kwamen naar
voren voor een geestelijk nazorggesprek
en het team bezit nu een kaartenbak
met meer dan duizend adressen van
mensen, die getuigen in deze samen
komsten „een persoonlijke ontmoeting
HUISJE UIT voortaan geen echte, oprechte le-
Ik zou vertellen over ae grote afzakt
veranderingen, die zich in de vo Iks- samenleving.Neen. het was niet besf overen.
huurmachtiginghieven erop
krijgt en wrokkig rekenen dat ze nog wel eens een
Ifkant van de menswaardige woning zouden ver
wijk voltrekken en die ons werk op
Onderwijl gingen de oudere kin-
2y ic&AM/td*:
VRIJZINNIGE ORTHODOXIE
„Belijde
Ik heb alt\jd sterk het id
dat wij t.a.z. van de Bergredi
stiekem weg voor ons zelf denken: „Dé
soep zal wel niet. zo heet gegeten wor
den, als ze wordt opgediend". Dit al
leen zou ons een toontje lager kunnen
doen zingen tegenover de vrijzinnigheid
"~i pretenties én de praktijk
elka;
aderen -
zighcid hie
NIET DE ZENDER
Ds. F. Huizinga in ,,De Christen":
De ervaring leert dat, ofschoon meer
deren zeggen deze Geest tc bezitten
zij toch niet allen op dezelfde vrager
hetzelfde antwoord geven. Hetwelk dar
wel zijn oorzaak zal vinden in het ont
vangapparaat en niet in de Zender.
GELOVIGE GELEERDEN
Ds. R. de Vries in „Horizon":
Men heeft uitgeregend, dat van 43!
bekende neemt, dan blijken -ft
5 atheïsten te zijn, 22 onver- j*
en 123 gelovigen. Dat zyn g
DOGMA EN PREEK -S
Dr. J. J. Buskes Sr. in een brief
aan' zijn vrijzinnige collega, dr. A.
de Wilde (in Woord en Dienst): j*
Het dogma wij ge in de prediking, zeg
ic. Akkoord! Ook naar mijn overtuiging
v„ JPL.» dat- gezin gesteld toen
losse schroeven zetten. Dat kan ik vocr het eerst kennis mee maakten, deren op onze clubs. Wann.
op twee manieren doen. Ik kan Maar het is goed gegaan. De straf eens misten, dan was er ook wer-
cijfers gaan noemen en daaruit con- verbitterde de man niet; hij kwam kelijk wat aan de hand. Tobden ze
clusies trekken. Maar ik houd niet aeen herboren mens terug. Nooit met bronchitis, die bij zo'n huis
van cijfers: ze zijn me te dor en te en te nimmer heeft hij meer iets behoort. Konden ze de gevolgen van
droog. Daarom kies ik een andere politie te maken gekregen, 'n griepje maar niet te boven
weg: ik vertel maar gewoon als ^hj zette zijn schouders onder z'n komen. Maar als ze gezond waren,
altijd over iets wat me trof en ik - werk; hij was vastbesloten om zijn kon je op hen rekenen. Ze brach-
laat het aan de lezers over om dat kinderen voorbeeldig voor te gaan ten trouwens ook nog een heel stel
hu hield zijn woord. Nog eens: - - -
x prettig, goed gezin. Ouders, die
het beste zochten voor hun kinde-
gehad te hebben met Jezus Christus".
Meer dan dertig plaatselijke predikan
ten, onder wie de voorzitter van de
plaatselijke Raad van Kerken had zit
ting in het organiserend comité.
In de afgelopen week brachten de
twee broers Leo en Hildor Jantz, die
23 grammofoonplaten op hun naam heb
ben, met hun pianist Harding Braaten
een kort bezoek (drie dagen) aan
derland. In een gesprek met ons
telden ze, dat zij hun eerste stappen op
evangelisatiegebied zetten via de radio.
Zowel Leo als Hildor waren muziekpe
dagogen aan een grote Canadese Bijbel-
5 school, Prairie Bible Institute. Samen
ij. met nog twee broers vormden ze
ö- kwartet, dat tijd kocht van verschil-
j lende radiostations voor korte evangeli-
g satieprogramma's. Ongeveer acht jaar
geleden maakten zij onder auspiciën van
tt- Youth for Christ een tournée door Duits-
5 land en sinds die tijd zochten zij een
J mogelijkheid om hun programma's ook
p. in het Duits uit te zendén.
Luxemburg
Uit de
VOLKSWIJK
Wy prediken hel
prediking moet v
■oord zyn.
Jezuïeten-priester Pierre Legay,
enige priester die lid is van de Fran-
se Wetenschappelijke Academie, vol-
geris het blad ,,Ave Maria",
waarschuwde zyn Amerikaanse geloofs-
genoten, dat tenzy de priesters van de
U.S.A. zich op de wetenschap werpen,
dit wereldeel op weg kan zyn naar de -
crisis die Frankryk een halve eeuw ge-
leden doormaakte loeri vrywel alle we- -
tensehappclyke leiders anti-kerkelyk en
atheïstisch waren. De massa volgde hen -
en keerde zich af van het geloof. i
geval dan maar met 975 te
menigvuldigen of er welke andere
wiskundige handeling mee uit te
halen. Dat ter inleiding. En voorts:
één der ingrijpendste wijzigingen is
dat de mensen aan het verhuizen
zijn gegaan, de wijk verlgten en hun
woning ter beschikking van nieuwe-
linaen stellen.
En nu mijn kennismaking met
dit verschijnsel.
Op een dag stap ik weer eens
naar de familie Iksjes. want sinds
twee weken zijn de kinderen niet
meer op club gekomen. Ik ben er
al vaak op bezoek geweest. Het is
een prettig gezin. Je wordt er altijd ouders bespraken
hartelijk ontvangen, je krijgt een zochten we
kop koffie of thee al naar het valt. groeide er een sterke onderlinge
Acht jaren komen we er al over band, 'n wederzijds respect,
de vloer In het begin was er narig- Er was maar één narigheid
heid: het dreigde met vader mis te aan wij niets konden doen: het huis.
gaan. Hij was betrokken geweest bij Een ellendig huis. Drie hokkerige ls n dat tot hun aanhanQ
andere kinderen mee. Ze waren
IVW1W,_ van die voortrekkertjes, zoals er
drijongens, drie meisjes. In te weinig zijn
Juist daarom stap ik naar hen%)e.
Kinderen van dit slag mis je direct.
Blijven ze weg. dan blijft ook hun
aanhang weg, Blijven zij weg, dan
is de hele clubsfeer opeens anders,
killer, ruwer. Je kunt deze voor
trekkertjes gewoon niet missen. Ze
zullen wel griep hebben bedenk
ik nog, als ik naar hun huis toega.
Want het is wel gek dat ze zo op
eens allemaal tegelijk weggebleven
z\jn. Eens vragen wat er aan man
oplossing. Zo keert
Dan kom ik bij hun woning. „Dag
juf", zegt een kind, „Ze wonen d'r
niet meer! Ze benne verhuisd
xj- Twee jaar geleden kregen de broers
een kans over radio-Luxemburg. Twee
jj. van de leden van het kwartet verhuis-
2 den met hun familie de één heeft 4, de
andere 5 kinderen en de jonge pianist
xi- Harding Braaten naar Bazel, waar zij
g hun hoofdkwartier opsloegen. Van daar-
g uit verzorgen ze hun Engelse radiopro-
p gramma, dat over vijftien Canadese sta-
J tions wordt uitgezonden en via Radio-
g Tanger (32,1 m> zondagsavonds om half
j). elf in Nederland te horen is. Het Duitse
(1293 m.) valt de Duitsers wel op
5 erg nuchtere maag, het wordt nL op
woensdag- en vrijdagmorgen om
uur uitgezonden. Op zaterdagavond
kwart over tien zendt Radio-Tanger
g eveneens één van de beide Duitse pro-
gramma's uit. Ondanks de ongunstige
S- tijden voor de uitzending zijn de resul-
g taten verre boven verwachting. Iedere
g, week komt er een stroom brieven van
xj. luisteraars, die met geestelijke proble-
g men komen en een groot aantal volsla-
g gen onkerkelijke luisteraars hebben
Ïdoor' deze uitzendingen Jezus Christus
als persoonlijke Heiland leren kennen.
erg onverkwikkelijke misdaad kamertjes, zonloos, luchtloos. Een behoorde. Ze is ook opeens
waar ik nu maar niet verder op in geestdodend uitzicht op
zal gaan. Hij zat, zoals men dat geestige rommelplaats. En vochtig!
noemt. En zitten is een gevaarlijke Als je de kleren uit de kast haalde, t
bezigheid. De kennismaking met de kon je ze bijkans uitwringen. Het
gevangenis is een kwestie van erop netste behangetje bobbelde ,l" h7'"
of eronder, en voor heel velen het minimum van tijd weer
begin van het einde. Men is ge- muur af. De meubelen sloegen win-
brandmerkt voor rün leven. Men ter en zomer uit. Er was geen iver
komt in aanraking met vele andere ken tegen opgewassen, en onge-
misdadigers. Men leert tn die om- zond als zoiets is! Een mens zou er
gang in één maand meer kwaad dan de moed bij verliezen. Maar deze
man zelf in tien jaar zou kunnen mensen verloren die moed toch met 975!!
bedenken heeft kans dat men niet. Ze hielden vol; bleven hopen
club verdwenen. Ze mist wat en
begrijpt onbewust dat ik ook
O, enerzijds
ben ik blij: de Iksjes hebben hun
de nieuwe woning dus gekregen en die
is hun van harte gegund. Maar aan
de andere kant i» het zo triest want
ik kan hen eigenlijk niet missen.
En vermenigvuldig dit nu maar
MIEBEL
Campagnes
Bovendien organiseren deze nog be
trekkelijk jonge mannen (even in de
dertig) overal in Duits-sprekende lan
den evangelisatiesamenkomsten. Er is
een enorme „kruistocht voor Christus"
in voorbereiding in het Roergebied, die
in 1958 zal plaatsvinden en eveneens
campagnes in verschillende Zwitserse
en Duitse steden.
Het team sprak en zong in Nederland
in een paar kleinere samenkomsten ln
Haarlem en Bussum. Hun muzikaal
programma staat op een uitzonderlijk
hoog peil. Velen zullen de door Hildor
De gebroeders Jan* en bun pianist
Harding Braaten
niet
De boodschap was eenvoudig, maar
recht op de man af, een boodschap van
dood en leven, hemel en hel. Niet veel
Nederlandse predikanten zullen het aan
durven om te spreken over „Wegen die
naar de hel voeren", zoals Leo Janz
deed in Bussum. Zijn kracht ligt onge
twijfeld in het feit dat hij de hel se
rieus neemt, Ongetwijfeld zouden een
groot aantal"Nederlanders hen graag
nog eéns horen. In Amsterdam zijn
stemmen opgegaan om hen uit te nodi
gen voor een campagne van enkele da-
Goede Bijbel-raad
In een artikel over het werk van
het Nederlands Bijbelgenootschap in
„De Protestant" worden de volgende
raadgevingen gegeven:
t uw eigen omgang met God door
het lezen van Zijn Woord aan een
eerlijk onderzoek te onderwerpen;
2% in uw gezin het geregeld bijbelle-
~zen zo nodig en zo mogelijk in ere
te herstellenen er werkelijk iets
goeds en zinvols van te maken,
iets meer dan het nu misschien is;
in uw Kerk allerlei kerkewerk
weer meer te binden aan de Bij
bel. De bijbelse prediking, het ge
bruik van de Bijbel in verenigings
samenkomsten, gemeenteavonden,
bijbèlkringen, op huisbezoek en
zovoorts worde verdiept en meer
gemaakt tot een eerbiedig luiste
ren naar God;
aan het N.B.G., afdeling Contact
Kerken, eens te melden wat uw
ervaringen zijn op het gebied van
bijbelgebruik en uw wensen op het
terrein der uitgave. Of vindt u dat
er bijzondere hulpmiddelen nodig
zijn b(j het lezen van de Bijbel?
