Protestants getuigenis
Belgisch Limburg
Leipziger predikant nog
altijd in gevangenis
Evangelisatie niet gemakkelijk
HIELP
Ierse rooms-katholieken
de
en
oecumene
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 22 JUNI 1957
Christenen in de diaspora
IN het Belgische stadje Genk woont heel Europa. Tussen de heu
vels van kolenstof hokken in vaak armelijke barakken de
vluchtelingen uit alle landen van achter het ijzeren gordijn.
Honderden Italianen en Fransen komen van heinde en ver, gelokt
door de hoge lonen, die de mijnen bieden. In de winkels hoort men
Vlaams in alle mogelijke tongvallen. Nieuwe woonwijken vliegen
uit de grond. De grote industrie heeft het stadje ontdekt en nu de
mijnen bij Luik steeds minder steenkool leveren, trekt men naar het
nieuwe gebied, dat nog maar sedert kort is ontdekt. Maar ook de
noodwoningen en de barakkenbuurten groeien. En in deze smeltpot
woekert het alcoholisme en tiert als een schimmel de onzedelijkheid.
Op nog geen twintig kilometer ten westen van Maastricht vindt men
erbarmelijke sociale toestanden, blijkbaar de onvermijdelijke vrucht
van een te snelle ontwikkeling. Maar ook vindt men er een protes
tants getuigenis, dat geweldig zegenrijk werk doet.
Belgisch Limburg heeft op bijna een
half miljoen inwoners nauwelijks vijf
protestantse kerkjes. De grootste, die
van Genk, telt 43 belijdende lidmaten.
Verder is er in Hasselt een kleine me-
thodistengroep en zijn er in Tongeren
en Borgloon twee miniatuurgemeenten
van de Belgische Evangelische zending
Om de verdeeldheid van het protestan
tisme te tonen aan de rooms-katholieke
omgeving, is er bovendien nog een klei
ne baptistengemeente in Genk, samen
met het kerkje van de Belgische Evan
gelische Zending, dat we bezochten.
Toch moet u niet meesmuilend aan deze
kerkjes voorbijgaan, want dit enè kerk
je in Genk presteert, wat niet veel ker
ken in Nederland vermogen, het onder
houdt een kindertehuis, een kleuterhuis,
een tehuis voor vreemdelingen, een naai
school, een diaconaal bureau, en in het
totaal geven tien mensen zich de gehele
dag aan de arbeid in de
gemeente, hetzij als pre
dikant. kinderwerkstcr. of
als onderwijzeres van de
haaischool.
De predikant, die over
dit alles het oppertoezicht
heeft en voor de goede
gang van zaken moet zorg
dragen is een jonge man
van nauwelijks 32 jaar
Wie tien jaar geleden
voorspeld zou hebben dat
hij nog eens een dergelijk
belangrijk werk op zijn
schouders zou torsen, zou
onmiddellijk zijn uitge
lachen. Jan Gravendeel had slechts de
lagere school bezocht Wel had hij zijn
best gedaan om via schriftelijke cursus
sen nog verder te komen en het ene di
ploma na het andere behaald, maar een
officiële schoolopleiding had hij verder
niet. Van het Evangelie wist hij weinig,
tot de grote verandering in zijn leven
kwam, en hij van zijn nieuw gevonden
geloof ging getuigen. Langzaam maar
zeker groeide het verlangen om zich ge
heel aan evangelisatiewerk te geven.
Hij werd toegelaten op een Bijbel-
school in ons land. Zijn medestudenten
en leraren keken altijd een beetje me
delijdend naar hem, want hij slaagde er
zelfs niet in om zesjes te halen voor
zijn vakken. Door omstandigheden zette
hij na een jaar zijn studie voort aan de
Bijbelschool van de Belgische Evangeli
sche Zending. Hij wist zeker, dat hij ge
roepen was en hij beet zich vast in zijn
studie. Gemakkelijk kwam het niet,
maar hij zette door en behaalde zijn
einddiploma. Op een gemeente wachten
behoefde hij niet, want hij kon onmid
dellijk het werk in Genk overnemen.
Het diploma van de Bybelschool bete
kende niet het einde van de moeilijkhe
den. Onervaren als hij was, kwam hij
in een gemeente, die juist een scheu
ring achter de rug had. Door moeilijk
heden met de Belgische Evangelische
Zending, was de vroegere predikant er
uit gegaan en had een "eigen baptisten
gemeente gesticht. Genk werd voor ds.
Gravendeel een stadje waar „veel ge-
beds gebeden is en heel veel stryds ge
streden is."
Ondanks zijn jeugd wist hij wat hij
wilde. De gemeente moest worden inge
schakeld. Ds. Gravendeel ging er van
uit. dat het onmogelijk was het werk
in een dergelijk moeilijke 'en bovendien
nog rooms-katholieke omgeving te doen,
als niet de gemeente zelf aan het werk
ging. Hij begon met cathechesaties, niet
voor de jonge mensen, ook niet voor
toekomstige lidmaten, maar voor... de
ouderlingen Catechesaties waren het
eigenlijk niet. Stuk voor stuk moesten
de leiders van de gemeente een uur per
week alleen op de studeerkamer van
hun predikant verschijnen om samen
met hem Bijbelstudie te doen. Hij dril-
Evangelische kerk" Haat op het bord
boven de deur. Hier ligt het centrum tan
de werkzaamheden van ds. Jan Gravendeel.
Rokcostuum in
lemen hut
i geleden arriveerde t
eling lag van het Engelse leger. Hü
rd naar de lemen hut van de rom-
ndant gebracht en trof de officier
r tot zyn grote verbazing gekleed in
costuum achter een kale houten
>1, temidden van een aantal half-
ikte inlanders. Op tafel stonden nog
resten van wat kennelijk een diner
i ettelijke gangen was geweest. De
n schrok en twijfelde aan de geestes-
teldheid van de commandant. Toen
n hü d;
tafel
zo def
ordde
de officier, dat hy dat eens per week
deed, opdat hü niet door de lage levens
gewoonten van de inboorlingen omlaag
--'--i-1-I worden. Hy behoorde
imperium en liy wild.
volgens de gewoonten vai
zyn eigen ryk.
Leven wü als christenen ook volgen
de styl van Gods Koninkryk, of hebbei
--- —Hagen tot de levensge
tot het Brit
blüven 1
zyn eigi
de ze dogmatiek, hij liet ze hele Bijbel
boeken lezen en teksten exegetiseren.
Hij zette ze aan het werk, zodat ze zelf
een gesprek konden voeren in de mijn
of op de fabriek. Onderwijl keek hij uit
naar veelbelovende jonge mensen. Zo
gauw hij maar een kans kreeg, begon
hij ze thuis uit te nodigen en het duur
de niet lang .of de gemeente ging weer
groeien. Zondag aan zondag legde hij de
nadruk op een heilig leven voor Gods
aangezicht en de vruchten bleven niet
uit. Christenen gingen anders leven, ze
gingen getuigen en al gauw kwamen er
contacten, mensen kwamen tot bekering,
niet bij tientallen tegelijk, zo nu en dan
eentje, maar iedere bekering was een
overwinning, verkregen na moeizaam
werk. Als er nieuwe contacten gelegd
worden van mensen, die belangstelling
hebben voor het Evangelie gaat hij er
heen. Dan geschiedt de cathechesatie
aan huis in gezinsverband.
Meer en meer ging de gemeente weer
verantwoordelijkheid dragen voor het
werk dat kort na de oorlog begonnen
was. De naaischool kreeg weer een
nieuwe stoot en mejuffrouw Van de
Born, die de driejarige dagcursus geeft,
die opleidt tot coupeuse kan het werk
eigenlijk met aan. Kort na de oorlog is i
ze naar België getrokken om daar op
haar manier iets te kunnen doen in het
Evangelie. De naaischool was een prach
tige kans, omdat de kerk er voor zorgt,
dat de meisjes kunnen leren voor nog
geen kwart van wat ze op de gemeente
lijke school moeten betalen. Vooral voor
de kinderen uit de vluchtelingengezinnen
is dit een prachtige oplossing en het
blijkt, dat er grote belangstelling is.
Voor vijf en negentig procent komen de
meisjes uit rooms-katholieke gezinnen.
Iedere morgen begint de predikant met
een ochtendwijding van een half uur en
bij het diploma ontvangt ieder meisje
een Bijbel. De grote moeilijkheid op het
ogenblik ligt in het feit. dat mejuffrouw
Van de Bom het werk eigenlijk niet
meer aan kan. Er zijn op het ogenblik
dertig cursisten, verdeeld over drie cur
sussen. Herhaalde malen heeft men al
een advertentie gezet in Nederlandse
bladen voor een meisje, dat wil komen
helpen, maar steeds was de vraag:
„Wat verdien ik er mee?" De kerk wil
een salaris geven, maar alle vaste me
dewerkers en medewerksters, weten dat
als er geen geld in de gemeentelijke pot
is. er ook geen salaris uit kan komen.
Ons werd door de predikant nog de
vraag gesteld: „Weet u niet iemand, die
in het geloof wil komen, en die er een
taak in ziet om deze meisjes niet alleen
les te geven, maar ze ook op Christus
te wijzen?"
Toen Gravendeel ongeveer vijf jaar
geleden naar Genk kwam, was er van
het kindertehuis weinig over. Met ver
nieuwde moed ging men
verder en dit werk is zo
uitgegroeid, dat men er
toe moest overgaan om
een tweede tehuis te ope
nen Men heeft de huizen
nu verdeeld naar leeftijd
in een kleuterhuis met 12
kinderen tot zes jaar en
een kindertehuis met 13
kinderen. Toen de op
stand in Hongarije los
brak en honderden Hon
garen naar het westen
vluchtten, zei de gemeen
te: „Wij moeten ook hel
pen." Het was een gewel-
•.oedige uitspraak, want eigenlijk
de lasten al te zwaar. Men ging
bidden en binnen enkele weken slaagde
men erin een prachtig groot huis voor dit
doel te huren. Drie jonge Hongaren von
den als eersten een onderdak in dit huis,
waarvan een echtpaar uit Enschede de va
der en moeder zijn geworuen Men hoopt
binnen niet al te lange tijd het huis
open te zetten voor jonge vreemdelin-1
gen die uit het oosten gevlucht komen,
zodat zij in een christelijke sfeer een te
huis kunnen vinden. Als ze werken be
talen ze een klein kostgeld, en als ze
nog moeten leren, dan kunnen ze ook
daartoe in de gelegenheid worden ge
steld.
Om deze tehuizen te helpen, begon
men twee jaar geleden een kilo-actie ir
Nederland. Mensen, die men kende,
werd gevraagd een kilo bloem, rijst, kof-
dige
Het volk wil het
Aanval
Ds. Gravendeel uit Genk zegt:
Telkens doken er in het gesprek
dat we met Ds. - Gravendeel van
Genk hadden, ervaringen op, die hij
had opgedaan tijdens evangelisatie
werk. Niet alleen geeft hij zich
helemaal aan het gemeentelijk
werk maar ook trekt hij er steeds
weer op uit om van huis tot huis
te gaan colporteren.
Op een dag toen. hij in een nieuwe
wijk huis aan huis tractaatjes verspreid
de, ontdekte hij, dat hij werd gevolgd
door twee jonge geestelijken. Zij belden
bij ieder huis, waar hij was geweest
en vroegen
dat immers
voegde hij
er toen nog
genomen, zodat ze ook i
het protestants tractaat.
ketters was. Heel laconiek
in zijn verhaal toe; „Ik heb
een paar wijken bij
pen. De volgende dag heb ik de wijk
nog eens over laten doen door een paar
jonge mensen van de jeugdvereniging".
Een keer heeft hij zich kwaad ge
maakt, en dat was nog maar een goede
maand geleden. Eén van de oudere le
den van de gemeente, een 75-jarige da
me werd in het gemeentelijk ziekenhuis
verpleegd voor aderverkalking. Om de
andere dag bezoch* hij haar. Dat kan,
omdat hij door het gemeentebestuur of
ficieel is erkend om de geestelijke ver
zorging voor de protestanten te verrich
ten. De dame lag heel ongelukkig aan
het voeteneind van een paar andere bed
den. Herhaaldelijk had hij al gevraagd
of er geen betere plaats was, maar ze
kon niet verplaatst worden.
fie, thee of groenten en vlees in blik te
geven. Het eerste jaar werd
volkswagenbusje vol gegeven. Toen
was er één huis. Verleden jaar schonk
men twee volkswagenbusjes vol. ma
toen waren er ook twee tehuizen, Nu
juist de derde actie begonnen.
De toekomst ligt .wijd open en
□lannen zijn adembenemend. Twee jaar
geleden kocht de gemeente ■j"2-
terrein tegen een berg aan
om daar een kerkje te bou
wen. Het tegenwoordige
kerkje is eigënlijk maar
een gewoon huis. Op zon
dag doet het dienst als
kerk, 's maandagsmorgens
gaan de stoelen en banken
allemaal naar de zolder,
want dan moet het kerkje
weer naaischool worden.
Het terrein dat werd ge
kocht is echter allang te
klein geworden en nu is de
gemeente op het idee ge
komen een veel gretcr stuk
grbnd tfe kopen, prachtig
gelegen, en daar de kerk
WEG
Op zekere dag kwam hij haar
opzoeken en ze was weg. De verpleeg
sters wisten van niets, maar van de
hoofdverpleegster kreeg hij eindelijk los,
dat ze op een „stille kamer" lag. „Is
het zo erg mét haar?" vroeg hij. Neen,
dat was het niet. Het duurde even voor
hij er achter kwam. waar ze lag. On
middellijk ging hij naar haar toi
daar lag ze met een Mariamedaillon op
haar borst. De volgende dag zou
rooms katholiek gedoopt worden. On
middellijk ging hij naar het kantoor
de roomse aalmoezenier, die vast is
gesteld in het gemeentelijk ziekenhuis
Hij weigerde een stoel en zei. terwijl
hij hem het Mariamedaillon onder de
neus duwde: „Doe dat mij eens om!"
De man was geheel buiten zijn boekje
gegaan, want ook in Belgie heerst gods
dienstvrijheid, en het is ten ene male
verboden om iemand, die niet volkomen
weet wat hij doet tot een andere gods
dienst over te halen. Ds. Gravendeel ver
telde ons. dat hij zo kwaad was, dat hij
tegen de geestelijke zei: „Als U mij niet
hier belooft om nooit meer tegen mijn
patiënten te spreken, dan ga ik
het gemeentehuis en klaag ik U s
Opwaartse kracht
Van tijd tot tijd strooit een grote klok
uit een pagode te Rangoon zijn bron
zen klanken uit over de wijde omtrek.
De heidenen worden opgeroepen voor
het tempelgebed. Eigenlijk had die
klok de Engelse gelovigen tot de kerk-
dienst moeten roepen, tenminste dat
was het plan van de Britse soldaten,
die de klok uit Mandalay hadden mee
gesleept. Bij Rangoon bleef hij echter
in de modder van de riviermond ste
ken en de soldaten slaagden er niet in
hem weer boven water te krijgen.
Inwoners van die streek kwamen vra
gen. of zij de klok mochten hebben.
De Britten zeiden dat hun verzoek nut
teloos was, omdat de klok volkomen
vast zat en iedere dag dieper weg
zonk. Zij vroegen slechts of ze het
mochten proberen en lachend zeiden
de mannen van de genie, dat ze hun
gang maar moesten gaan.
Van heinde en ver brachten de inwoners
uit de bossen dikke bamboe stokken
aan en als het laag water was. bon
den ze die vast aan de oude klok. Da
genlang zetten ze hun werk voort tot
op een dag de vloed de bel langzaam
uit zijn moddergraf begon te trekken
en aan het bamboevlot naar de wal
kon worden gesleept.
Zijn we zelf niet vaak verstrikt in het
drijfzand van '.wijfel of verdriet? Is
het niet soms, alsof de wateren van de
nood over ons heen spoelen? Als niets
ons is overgebleven zijn echter nog
dc beloften van God waar. Klem u
daaraan vast, als het eb is in uw le
ven en de dag zal komen, dat dezelf
de beloften u er uit ziallen halen en
het verstomde getuigenis van uw le
ven weer in zijn kracht zal klinken.
bouwen, de naaischool
de huizen; die allemaal
in betrekkelijk kleine ge
bouwen zullen worden on
dergebracht. zodat het ge
zinsidee niet verloren zal
gaan. Geld heeft men nif
kan bidden en ds. Gravendeel is er
lig van overtuigd dat het plan ook
wezenlijkt zal worden.
Iedere dinsdagavond komt de vrou
wenkring bij elkaar. Samen overdenkt
men een bepaald bijbelgedeelte, men
drinkt een kopje thee en dan komt de
verstelmand op tafel. Uit de tehuizen
komen de kapottë sokken en de vr
wenkring is verantwoordelijk voor het
verstellen. De mannenvereniging komt
niet op gezette tijden bij elkaar,
van tijd tot tijd klinkt de roep: „De
gootsteen is kapot bij de kleuters, of de
vloer van de kerk moet gerepareerd
worden „De mannenvereniging is verant
woordelijk voor alle karweitjes die
ten worden opgenapt aan de gebouwen.
En de jeugdbeweging, men is daar
heel modern en heeft reeds een gecom
bineerde MV en JV, is verantwooi'de-
lijk voor de evangelisatie. Zij trekken er
op uit en gaan colporteren, zij helpen
in de openluchtsamenkomsten, zij delen
tractaten uit en van tijd tot tijd komen
ze bij hun dominee en zeggen: „Wilt u
eens daar en daar heen gaan om te
praten." Een nieuw contact is gelegd.
Zo leeft en werkt een gemeente in de
diaspora, aangemoedigd door een predi
kant, die niet weet wat vrije tijd is en
groeit in Genk een protestants een-»
zijn mag, omdat men geen
Vergelding en
vergeving
Het oude Testament staat in het teken
van de vergelding, het Nieuwe Testa
ment in het teken van de vergeving.
Onder de oude bedeling eist men: Oog
om oog en tand om tand; voor het
nieuwe verbond geldt het woord van
Christus: „Hebt uw vijanden lief, doet
wel degenen, die U haten". Tussen
beide verbonden in staat Christus, die
de vergelding droeg en de vergeving
mogelijk maakte.
De laatste martelaar van het Oude
Verbond was Zacharias, die tussen
altaar en tempel werd gestenigd. Zijn
laatste woorden zijn kenmerkend voor
de tijd waarin hij leefde: „De Here zie
het en neme wraak!" De zonde moest
gestraft worden; vergelding moest er
komen voor de misdaad.
De eerste martelaar van het Nieuwe
Verbond na de hemelvaart en pinkste
ren is Stefanus, die eveneens onder
een regen van stenen om het leven
kwam. Zijn laatste woorden zijn door
drenkt van de geest van het Nieuwe
Verbond, en zij verschillen hemels
breed van de woorden van zijn voor
ganger. Hij riep ..Here, reken hun de
ze zonde niet toe!"
Als mensen zijn we geneigd de eerste te
verguizen en de tweede te eren om
zijn woorden. De één staat echter niet
boven*<lc ander. Zacharias legt de na
druk op het feit, dat de zonde altijd
geoordeeld moet worden. Dat is de
geest van de wet. Niemand kan de
wet overtreden en onschuldig ster
ven. Christus echter heeft de wet ver
vuld. niet zozeer door haar na te le
ven, als wel door haar gevolgen zelf
op zich te nemen. Stefanus spreekt
op grond van de verzoening die door
Christus werd volbracht. Hij leeft in
de geest van het Evangelie. Hij kan
om genade roepen omdat Christus het
oordeel heeft gedragen.
We kunnen vergelding en vergeving,
wet en evangelie niet van elkaar schei
den. Zij zijn twee lijnen die elkaar in
Christus ontmoeten en daarom in el-
kaars verlengde liggen.
aalmoezenier wist, dat het zijn werkkring
zou kosten als dit openbaar werd. Hij
kroop dan ook in zijn schulp en beloof
de zich niet meer met de protestantse
mensen te bemoeien. „Mag ik ze ook
niet groeten?" vroeg hij bijna verle
gen en Gravendeel antwoordde: „Zelfs
dat niet. want ik vertrouw u niet n
Bovendien zal ik u nog iets zeggen: tot
nu toe heb ik me alleen bemoeid met
de -patiënten van mijn eigen kerk, maar
nu zal ik langs alle bedden gaan en
contacten leggen met iedere niet-katho-
liek, die in dit ziekenhuis ligt". Iedere
week brengt hij nu het grootste deel
van een dag in het ziekenhuis door.
BEELDENDIENST
Hoe groot de invloed van de beelden
dienst is. blijkt wel uit het volgende
voorval. Ds. Gravendeel kreeg contact
met een weduwvrouw die zich erg vc
het Evangelie interesseerde. Langzai
maar zeker groeide ze. Toch hing
haar kamer nog vol met heiligen en
kruisbeeldjes. De predikant sprak niet
over die dingen, omdat hij van mening
is. dat de mensen die tot het protestan
tisme overgaan die dingen niet weg moe
ten doen op grond van wat hij zegt,
maar omdat ze door de Bijbel overtuigd
zijn. Op een dag kwam hij en de kamer
was leeg. Zelfs het zo vereerde Maria-
beeldje was weggedaan. De vrouw had
ingezien dat deze beelden en heiligen
haar niet konden helpen. Ze nam hem
mee naar het vuilnisvat en daar lag hot
beeldje van Maria, netjes in een deken
tje gewikkeld te wachten op dc vuilnis
ophaaldienst. Zelfs toen was toch nog
iets van de verering over gebleven
Hel- het beeld, dat niet kon helpen, werd toch
netjes warm ingepakt.
.In zendingshospitaal aan Tibetaanse grens
Een maand later op 12 april viel de
bedrijfskrant van de kolenmijn dr.
Schmutzler scherp aan. omdat hij een
verrader was. die in opdracht van het
Amerikaanse imperialisme onrust moest
prediken onder de bevolking om het ver
trouwen van de christenen in de „ar
beiders- en boerenstaat" te ondermijnen.
Dr. Schmutzler werd vooral verweten,
dat hij in een preek de zondagsheiliging
had verdedigd en verkondigd, omdat
hij daardoor „Het arbeidsmoreel van
de bruinkoolarbeiders" had willen "on
dergraven". Ook dit blad eiste dat de
staat tegen dr. Schmutzler zou optreden.
Een dergelijke „wil van het volk".
wordt door de staat maar al te spoedig i randkerkelijken kent, omdat iedereen in
ingewilligd. de gemeente zijn taak weet
Enkele weken geleden brachten we
op deze pagina een bericht, dat in
Leipzig de studentenpredikant dr.
Schmutzler onverwacht was gevan
gen genomen en men sedertdien
niets meer van hem had vernomen.
Dr. Schmutzler, die pas was hersteld
an een zeer ernstige ziekte, zit nog
Itijd gevangen en noch zijn vrouw,
noch een vertegenwoordiger van de
kerk mochten hem bezoeken Aljre-
n neemt men aan in kerkelijke
kringen, dat het niet zozeer gaat om
de persoon van deze geliefde predi
kant, als wel om een hernieuwde aan
val op de kerk in het algemeen. Men
is bang dat het proces tegen dc pre
dikant achter gesloten deuren zal
worden gevoerd, tenzij men door een
slechte behandeling van dr. Schmutz
wiens gezondheid toch al niet
sterk is, een proces wil voorkomen.
De kerk tast echter nog altijd in het
duister.
Langzamerhand kan men echter een
beter inzicht in het gebeuren krijgen.
Dr. Sdhmutzler hield van 23 februari tot
1 maart een evangelisatiecampagne
het voorstadje van Leipzig, Böhlen.
men met een aantal van zijn studenten
bezocht hij een groot aantal randkerke
lijken. die nog niet met de kerk hadden
gebroken, en nodigde hen
avondsamenkomsten te be:
eèn M™p5"opÊ°TOéerfen°dr Schauta!;lid van het Republikeinse Ierse leger door een commies van de
ler sprak over „tijdsvragen der kerk douane achtervolgd In zijn haast om weg te komen liet deze man
diens?"wtan8 tfbrUv"ii)nne?'"G°De een document uit zijn handen vallen, dat wel een heel eigenaardige
plaatselijke leiding van dc communis-! indruk geeft van het Ierse rooms-katholicisme. We drukken het
tische partij riep haar leden op de sa-I maar jn zjjn geheel af, zoals we het vonden in de Church of
menkomst te bezoeken en in de war tei T
sturen Reeds voor de bijeenkomst had-; England Newspaper
den studenten van Leipzig strooibiljetten
verspreid, waarin de predikant heftig Men heeft mp
werd aangevallen. De samenkomst werd
volkomen verstoord en moest worden at-
Dat de rooms-katholieke Ieren nog niet erg oecumenisch denken
is nagenoeg alom bekend. Nog altijd strijden zij tegen hun aarts
vijand Engeland en ze doen hun uiterste best ook het protestantse
noorden van Ierland bii hun staat in te lijven. Als het niet goedschiks
bezoeken. In de gaat moet het 1
i irn«r or werd - - -
kwaadschiks Enkele weken geleden werd een
gebroken. Onmiddellijk verbood de bur
gemeester toen de samenkomst var
maart „in verband met de openbare
de."
Gebrandmerkt
Op 15 maart riep de plaatselijke raad
van het „Nationaal Front" de bevol
king van Bóhlen op om een openbare
uitspraak in de zaak Schmutzler te doen
in het clubhuis Dr. Schmutzler en de
plaatselijke predikant moesten daar ook
verschijnen, maar de studentenpredi- belangrijkste functie'
kant hield zich verre. Tegen het einde die vervangen moeten
van deze samenkomst, die bijna een worden zijn de volgen-
maand voor de gevangenneming van de de: Arbeidsbureaus
studentenpredikant werd gehouden werd postkantoren< spoorwe.
een resolutie aangenomen, waarm dr.ju
Schmutzler als een „contrarevolutio-95"> aOKKen en ven
werd gebrandmerkt, die op de be-i Deze banen moeten
katholieken is zo groot dat we niet
zocht U het volgende komen. We hebben reeds slechts Liverpool kun-
mede te delen. U wordt vooruitgang geboekt bij nen stil leggen maar
aangeraden al Uw leden de spoorwegen en andere Engeland ook en we zo
te adviseren onder geen vervoersorganisaties. In de Tory en de protestan-
arde meer protes- plaatsen waar rooms ka- ten in hun grondvesten
in dienst te ne- tholieken niet gezien kunnen doen schudden.
Iedere protestant zijn, is het aanbevelings- We hebben ons eigen
u bij een rooms waardig om als protes- land herwonnen, voor
tant werk te zoeken, de Moederkerk, nu moet
ver- Dit heeft in heel veel ook Engeland volgen, en
vangen worden door plaatsen goede vruchten eveneens Ulster (Noord
katholieken. De afgeworpen. Vooral bij Ierland) de zwarte plek I
iik*t* funrtie's de spoorwegen hebbèp op de kaart van Ierland.
groot aantal Hoorns katholieken doet
ome goede
„li-" „1maakt Engeland
in de opengevallen plaat
sen rooms katholieken even katholiek als het
worden benoemd. De onze. Hoogachtend. P. F.
Een half jaar geleden stapte, ge
zond en wel, een presbyteriaanse
zendeling in zijn geboorteland uit
het vliegtuig, na jaren gewerkt te
hebben aan de grens van Tibzt.
Ook daar heerste de zo gevreesde
kinderverlamming en de zendeling
werd zelf ziek, Dat hij een half
jaar later met verlof naar zijn
vaderland kon terugkeren, had hij
te danken aan een houten long"
gemaakt van een stalen drum. een
paar binnenbanden, wat triplex e,i
nog een paar alledaagse voor
werpjes.
Toen de Zendeling in augustus in
het ziekenhuis werd opgenomen, leen
de men een „ijzeren long" van de
Amerikaanse ambassade in Karachi
(Pakistan), meer dan duizend kilo
meter van het Landourziekenhuis ver-
vijderd. De patiënt lag rustig in zijn
nieuw ademhalingsorgaan, tot er
plotseling iets ging haperen. Een
opgewonden verpleegster haalde de
jeneesheer-directeur dr. Zerne Chap-
man, en gilde: „De patiënt adem'
niet meer". De dokter holde naar de
zieke, begon kunstmatige ademhaling
toe te passen, terwijl een paar me
dewerkers de houten surrogaat
„long" klaar maakten. Onmiddellijk
begon men aan de herstelwerkzaam
heden van de „ijzeren long", terwijl
de „houten long", twaalf uur lang
met de hand moest worden gepompt.
Meer dan één man of vrouw bleef
in leven door de houten uitvinding.
In 1954 werd hij voor het eerst :n
gebruik genomen. Op één dag wer
den drie patiënten met kinderverlam
ming binnengedragen. De dokter zag
onmiddellijk, dat de ene jongen n>t
meer te redden zou zijn zonder een
..ijzeren long". Plotseling herinner
de hij zich, dat er in een oud num
mer van Popular Mechanics een be
schrijving had gestaan van een appa
raat, dat men zelf kon maken. Geluk
kig bezat hij het blad nog en samen
met twee assistenten werkte hij een
dag en nacht aan één stuk door orn
de machine te maken. Men had een
grote biónenband van een tractor no
dig. maar die was nergens te krij
gen. Twee binnenbanden van een auto
deden het echter ook toen ze aan el
kaar gelijmd waren. Sponsrubber was
nergens te krijgen en daarom offer
de de staf schoenen met crêpezolen
op. Het vereiste triplex was ook niet
te vinden cn daarom moest men de
planken zelf zagen en later de reten
met pek dichtmaken. De laatste
vóór de jongen in de long
-als razen-
klaagdenbank thuishoorde.
veel mogelijk in handen vooruitgang op dit punt Walsh, secretaris."
De machine werd 36 uur lang aan
een stuk gebruikt. Omdat er geen
motor was moeat hij met de hand ge
pompt worden en de broeders losten
elkaar dag en nacht af. Toen kwam
de „ijzeren long die men uit Delhi
had aangevraagd. Een week later
stierf dc jongen toch, omdat de ziek
te oversloeg op de hersenen, maar
men had in ieder geval alles gedaan
wat men kon doen.
Een jaar geleden stond men voor een
■vcede probic- er moest een keel
operatie verricht worden aan een pa
tiënt die in de long lag. De houten
wanden waren toen al door triplex ver
vangen. Het hoofd lag echter zo dicht
bij dc houten wand dat de dokter
onmogelijk de operatie kon verrich
ten. Men vond echter een oplossing
door de wand helemaal te verwijde
ren en door een rubber wand te
vervangen. Tientallen malen werd
de „houten long" reeds gebruikt. Het
ziekenhuis heeft nog altijd geen „ijze
ren long", maar dr. Chapman, die
met verlof naar zijn vaderland terug
is, doet zijn uiterste best om een
„ijzeren long" te kopen. De houten
long zal echter ook dan nog zuinig
bewaard worden, want schreef dr.
Chapman „Je kunt nooit weten of
we niet eens twee patiënten tegelijk
krijgen".
