Die vervelende Merk sen
zv
Vijf maal
vreemd
Neuhof: een dorp met
louter vrouwen
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 1 JUNI 1957
DE RESERVE-LUITENANT VERSTRAATEN WAS VÓÓR ZIJN TERUG
KEER NAAR HET BURGERLEVEN ZENUWACHTIG EN DAARBIJ
KWAM NOG, DAT HIJ STEEDS GEVOLGD WERD DOOR
groeide in Verstraaten de
rust. Hoe
ellendige
len. Hoe w
koning Joram, de Syriërs, Elisa..
Verdraaid, was dat nu Merksen,
die daar zat? Ja hoor, hij
Had je ooit
er parten gingen spe-
het ook al Weer? Oja,
JA, dat is wel een heel bij
zondere dag geworden
in het leven van de re
serve-luitenant Johannes
Verstraaten. Toen hij 's mor
gens opstond, wist hij wel,
dat er het een en ander stond te gebeuren, want per slot
van rekening had hij die brief in zijn binnenzak. Maar dat
het zo zou lopen, nee, daaraan had hij nooit gedacht.
Overigens, tot aan de kantinetijd ging alles zijn gewone
gangetje. Wassen, scheren, het ontbijt in de mess, het appèl
op de binnenplaats, de eerste lesuren
Maar om eventjes over half elf pakten zich reeds de
eerste donkere wolken boven zijn hoofd samen.
WANT op dat ogenblik stapte TTET DUURDE nu niet lang meer,
hij stoer en stram, zoals het 11 of de trein reed het station mompelde hij
een officier in het leger van Hare binnen. Kalm zocht Verstraaten wandeling en
Majesteit betaamt de kazerne- een geschikt plaatsje uit. Daarna los".
Eiort uit, tegelijk metsoldaat haalde hij de „Handleiding voor Haastig begaf hij zich
erksen. de Bijbelse Geschiedenis" uit zijn balkon, opende het portiei
Nu was luitenant Verstraaten tas en zocht het verhaal op, dat
beslist niet iemand, dje aan boze hij straks zou gaan vertellen. Juist,
voortekenen geloofde.' Toch was het was net, zoals hij dacht: de ko-
deze ontmoeting met zijn onderge- ning heette Joram en het waren
schikte hem op zijn zachtst ge- de Syriërs, die de stad Samaria
zegd, onaangenaam, omdat.. hadden ingesloten. Aandachtig las
omdatnou ja, hij mocht dte hij de hele geschiedenis nog eens
vent nu eenmaal niet. Een beetje over. De komst van de vijand
uit de hoogte beantwoordde hij het wandelen van de koning over
daarom diens op weinig militaire de stadsmuur de vrouw, die
wijze gebrachte groet en stapte haar kind had geslacht de on-
toen haastig door in de richting gelovige hoofdman de vier me-
van de bushalte. laatsen en ten slotte de wonder-
r nauwelijks echter had bare redding.
dachte speelde Verstraaten
het aflopen? Als die ling door het ihoofd. Hij
ook geen proefles moeten geven
aan dezelfde school? Als dat waar
was Als dat waar was
Snel liep hij door. Maar om de
hoek van de Jul'
r.„o Hf. voorzichtig nog
zouit gegeten! Bleef gelukkig Merksen moest
die kerel hem dan volgen? Moest Wilhelminastraat zijn.
hij dan maar steeds tegen die vent steld u 1
blijven aankijken? Het ontbrak er
nog maar aan
Ha, de trein minderde vaart.
„Nou Verstraaten, zet je schrap",
,Nog een flinke
sprong, nog voor de trein geheel
stil stond, het perron óp.
dat was dat. Nu HH
wat hem te doen stond. Hij had j0ram
nog ongeveer een
en het was dus zaak
EVEND over al zijn leden stpnd
Verstraaten voor de klas en
**1? terwijl veertig kinderen hem ver-
r"T> wachtingsvol aankeken en adhter
in het lokaal die vent zat, die
Merksen, begon hij, aarzelend:
„Jongelui, ik wou jullie iets ver
teree teüen °ver ,het beleg van de stad
het grote schoolge- Sichem ik bedoel eh Sama
ria. Het was in de tijd, dat de pro
feet Elis-a, de van God gezondene
overal in het land de mensen op
laat wekte zich te bekeren. Maar eens
op een keer bevond Elisa zich in
de stad Samaria en toen kwamen
de Assyriërs, want ze wilden de
profeet pakken. Maar eh
Gerustge-
hoewel weinig zeker van
zichzelf legde Verstraaten het
laatste stukje van de lange weg af
en precies vijf minuten
stond hij
i klei
jongen, die
komt. „Daantje zou naar school
nn 7ip™ toe gaan Tinseling! Wat een
°P' l*z°' hol geluid. „Houd je taai, Johan-
overbore". „e,.. nuisterde WJ. „syriërs -
Elisa Voetstappen in
deur, die
hij het bekende gele bordje
reikt, ofdaar had je die ver
wenste kerel warempel al weer.
Hijgend van de inspanning en met
een hoofd als vuur stoof soldaat
Merksen de Van Maerlantlaan op,
bijna gelijktijdig met de bus, die
de Julianastraat wijzen?
vroeg hij aan de man. die de kaar
tjes in ontvangst nam.
„Zeker meneer. Als U het sta-
tion uit bent, slaat U onmiddellijk fiL
linlre af TT ffaal óo Krllff nVPr Dan -
,Ik kom. begon Verstraa-
Nou, zo moest het dan maar.
Hij kon toch niet ten eeuwigen
dage met die geschiedenis bezig
blijven. Het maakte hem trouwens
maar zenuwachtig. En zenuwach
tigheid was nu juist iets. wat hij
onder de gegeven omstandigheden
puffend en blazend precies op de helemaal niet kon gebruiken. Het
daarvoor aangewezen plek tot stil
stand kwam.
„Dat is net op tijd, kameraad"
anders wel vreemd zijn
voor de klas te staan. Hoe lang
was hij nu in dienst geweest?
Eens kijken, ja, bijna drie jaar.
Nou alsjeblieft. Feitelijk moest hij
dus weer van de grond af aan be
ginnen, want het kleine beetje er
varing, dat hij opgedaan had, voor
dienst ging, was van geen
links af. U gaat de brug
neemt U de tweede straat aan uw
rechterhand en die loopt U hele
maal uit. Dan gaat U weer naar
links en dun - eens even tellen -
wn, twee, drie, J»,de derde s,raat Hoofd der School.
flink
syriërs moesten r
er in zouden komen. Maar het be
an, die leg duurde zo lang. En koning Aha-
U heeft zia eh ik bedoel koning Jo-
wandelde over de stadsmuur
de chauffeur, die, hoewel hij
de luitenant het eerst aan een
plaatsbewijs hielp (ere wie ere
toekomt), toch, zonder verder op
deze te letten, het woord richtte
tot de soldaat.
„Zeg-h-h-dat^h-wel", beaamde betekenis.
Merksen .„Ls^r-me-h-dat-h-lopen!Als nu vandaag alles maar naar
Verstraaten glimlachte smalend, wens verliepHij had al een
„Bah", dacht hij. „met zo een- paar keer gesolliciteerd, maar het
tje moet je nou de oorlog in." was nog niet tot een proefles ge-
Gedurende de lange rit naar het komen. Dit was zijn eerste oproep
station verwaardigde hij zich niet, en naar hij vurig hoopte, tevens
ook nog maar een keertje naar de laatste. Als het nu maar lukte..
Merksen te kijken. Maar terwijl Als hij nu maar niet te zenuwach-
hij doelloos door de bemodderde tig werd.
ruiten naar buiten staarde en de
huizen za-g en de bomen, die als
in een flits aan hem voorbijgingen,
doemde toch weer voor zijn gees
tesoog het beeld op
.O juist, U bent de
efles zou komen gev
uniform nog aan, zie ik. Ach
ja, dat is ook niet eng. Eh mijn
naam is Van der Velde. Gaat U en t°en
maar even mee naar de bestuurs-
Het wachten is nog op het j^^T BENOEMD! Niet benoemd.
Gedwee volgde Verstraaten „het
bolle gezicht" door de lange gang
naar het bestuurskamertje, waar
reeds enkele statige heren aan- stuu,u..d
Nou ja, het kwam ook wezig waren. De secretaris stelde ^ad hij
hem voor. bracht i
„Heren, hier hebben we onze
wandelde hij door de sollicitant, de heer Verstraaten.
het kleine provincie- Mag ik U voorstellen: de
niet op een paar minuten
Kaars;c-cht, zoals het een officier
betaamt,
stadje en keek ondertussen zijn ter,°de heer Verweij, de penning
ogen i:
Want, als alles goed ging, meester
dit zijn toekomstige woon
plaats worden. Nu, het zag er niel
Een paar zeventiende-
O MINZAAM mogelijk begroet-
Verstraaten de i
-se geveltjes, gezellige winkels straks over zijn- lot zouden
en hé, ook een oude stadspoort.
Dat was interessant. Verder een
paar fraaie, moderne kantoorge
bouwen. Lirn er nu iemand ach
ter hem aan? Het. leek net, of hij
door steeds dezelfde persoon ge
volgd werd. Ooh onzin, dat was
natuurlijk verbeelding. Zij
ten beslissen. Daarna trad
een stilte in. Niemand wist,
hij zeggen zou. Er werd eens
kucht en er werd eens „gejajaai
en het was voor een iïde- behal
ve voor Verstraaten! een opluch
ting, toen de deur van het kamer-
openging
Wacht, hier moest hij school binnentrad.
het Hoofd dei
kele dagen geleden had ontvangen
hoewel hi
buiten kern
Geachte Heer Verstraaten,
die hem in deze twee weken tot
een steen des aanstoots was ge-
EN TEGELIJK hoorde hij ook
weer de woorden van Majoor
Heukels, toen die hem op die be- bestuur van de vereniging
wuste woensdagmorgen bij zich ifEen sch00l met de Bijbel", no-
ha.dvfr%TraPaei°n'-, h»d da Majoor diOt u uit tot hef saw* ran een
gezegd, „in de „Generaal Knevel- p™efles op vnidag 10 mei des
kazerne" is een herhalingslichting middags om twee uur. Graag
onder de wapenen gekomen. Ze zouden wij een Bijbelvertelling
missen daar echter nog een man- van u horen. In de keuze van
netje. Een der officieren, die tot uw onderwero bent
d« «««Ijn» behoorde, IJ onver- vr{j d Breiles
wachts vlak voor de opkomstda- V
turn naar Canada geëmigreerd, volgen aan nog een
Aan jou de taak die man tijdelijk reken- en een taai-
te vervangen, totdat er een opvol - ïes waarover het
ger voor hem gevonden is. Ik be-
grijp best, dat je vlak voor je groot der Schoo. u
verlof liever bij je oude onderdeel nader zal inlichten,
en je oude kameraden was ge
bleven. maar aan de andere kant
weet ik ook, dat jij met je opvat
tingen over vaderlandsliefde en
getrouwe plichtsbetrachting er
geen bezwaar tegen zult hebben je
eigen kleine belangen opztj te
schuiven voor het grote landsbe
lang."
En daarmee was voor de Majoor les en e
de kous af geweest. Maar voor hij
hoofd nog maar niet
breken. Alles ge-
links afsl;
keer rechts, dan
De Syi
profeet Elisa, ja hij kende zijn les
je nog -goed. De Syriërs
„Bom-bom". Twee uur. Nou,
mooier kon het al niet. Was dit nu
de tweede of de derde straat?
Even kijken op het naambordje.
Oh, Wilhelminastraat! Nou. dan
bevond hij zich al dicht in de
Hè? Wat? Alle mensen nog aan
werd wit
hamerde het door zijn hersens,
toen hij na de proefles met de be
stuursleden terugging naar het be-
.ertje. itz Bijoelvörtelling
:r aillermiserabelst afge-
al was het rekenen dan
beter geweest, tijdens de taai-
zit- les had hij alles weer verknoeid.
Niet benoemd! Nou, het kon hem
allemaal niets meer schelen. Als
hij met die Merksen moest samen
werken en dan nog wel als diens
die ondergeschikte nee, dank je
aoe- feestelijk.
er Kwasi-onverschillig nam hij ach-
wat ter de groene tafel plaats en bijna
ëe; brutaal keek hij de kring rond.
„Ik heb jullie niet nodig, hoor!"
dacht hij.
Toen nam de baas het woord.
„Meneer Verstraaten, Uw proef
les is ongunstig uitgevallen. Daar
over zullen U en ik het wel eens
zijn. Niettemin ik heb me met
de bestuursleden reeds over deze
Aruba, cén van de A.B.C.-eilanden, die als Nederlandse Rijksdelen
Overzee voor de kust van Venezuela liggen, gaat zieli steeds meer
ricltfen op liet aantrekken van toeristen. Mensen, die er geweest zijn,
vertellen, dat liet goed is een zonnige vakantie op dit eiland door te
brengen. Het is er altijd mooi weer en het strand ligt daarom steeds
in de tropenzon te stoven. Een grote Amerikaanse hotelmaatschappij
heeft liet oog laten vallen op een stuk grond vlak bij dat strand.
Daar zal spoedig de bouw beginnen van een hotel, dat 200 kamers
zal hebben, kamers, die stuk voor stuk uitzicht op de zee zullen
hebben, vanwege de bouwwijze. De kosten? Bijna 10 miljoen Neder
landse guldens. Op de foto: een maquette van het nieuwe hotel, dat
ongetwijfeld een stroom (rijke) vakantiegangers naar het eiland zal
lokken, als het klaar is. De opening zal ergens in 1958 feestelijk
VERZAMELWOEDE
lrrmino Tnr-im ,7 J cie Desx-uursieaen reeas over aeze
SZ. SV 'Bak »"d«h»"d™ - "ude"s
m ourger. toch willen benoemen. Ik ken U
Zun age" PUIHM! hi'ft mlajn ult de mUi„ire dlens,. u,
hoofd. Was hij gek geworden? Be
stond er zo iets als tovenarij? Het
liefst was hij weggelopen, de ka
haast willen zeggen: Ik heb uw
opvattingen over getrouwe plichts-
was mj weggelopen, a,bJlrach1f„g aan den lijve onder-
er.„ «I SM .1 aü'. vonden. In ieder geval weet ik. dat
Weg! We.g!! Maar ontvluchten er de hectt bij uw
en en dat u in staat bent
Wat zocht die hier? Hij zou
geheel toch niet Een vreselijke ge-
De kinderen op het schoolplein
spel, tcAchtend op het geluid van
sein zou worden voor de proefles
.op.
was niet mogelijk, want Merksen
vulde met zijn figuur bijna de ge
hele deuropening.
„Goedenmiddag
sen", klonk als uit één mond het
begroetingskoor der bestuursleden.
gelukje beschouwen. Welnu, me-
neer Verstraaten, neemt u de be-
tt v o 1, u t. tt noeming aan? Of wenst U mis-
»chim o°g bedenktijd;"
„Ik ne®m het aan", zei Vers-traa-
En deze vier korte woordjes
dus vormden dan het slot van een zeer
bijzondere gebeurtenis in het leven
van de reserve-luitenant Johannes
I in dienst?
„O best", antwoordde Merksen
kort. Toen wendde hij zich tot
Verstraaten:
„Zo, mijn vermoeden
juist. Ja, ja, ik wist, dat de solli-
Namens het
bestuur:
D. v. d. VEL DEN.
Secretaris.
Ja, zo was het. Een
Bijbelles, een reken-
n taalles. En-
Verstraaten
lijkheden pas begonnen.
Want het waren me de heren L
wel. die lui van de herhaling. Ve- heurt. zoals het ge-
teranen noemden ze zichzelf. Doch beuren moet en dus.,
de eerste de beste recruut had
meer begrip van de dienst dan zij. TN ZWOLLE stapte
En de ergste van allemaal was 1 hij over in het lo-
soldaat Merksen. Die kerel kon caaltreintje, dat hem
nou letterlijk niets. Op de schiet- naar d(, laals van
banen vormde hij een ernstig ge- hti
vaar voor al zijn kameraden. Ging betemming zou bren-
de troep uit marcheren, dan sjokte «en.
hij steeds een halve meter achter De laatste étappe
de rest aan en als er een veldloop nog een minuut of
werd gehouden, behoorde hij tien......
dat miste nooit tot de eerste uit- -
vallers. Was het wonder, dat Ver
straaten, die doorging voor een
„echte dienstman", een hekel had
gekregen aan Merksen?
TOEN DE BUS voor de hoofd
ingang van het stationsgebouw
stilhield, stapte Verstraaten uit.
Regelrecht Begaf hij zich naar het
loket, kocht een kaartje en wan-
delde het perron op. Er waren niet
veel reizigers op dit uur van de
dag, een omstandigheid, die de lui
tenant alleen maar tevreden kon
stemmen. Hij hield niet van druk
te en zeker vandaag niet. Als hij
in de trein nu ook maar een rus
tig plekje kon veroveren.Want
het werd hoog tijd, dat hij zijn
„preek" nog eens nakeek. Hoe zat
het ook al weer met dat beleg van
Samaria? Wacht, even repeteren.
De stad was omsingeld door de
Syriërs (of waren het de Assy
riërs? Zie je wel, hij moest de ge
schiedenis vast nog een keertje
overlezen). En koning Joram
verdraaid, was het nu Joram of
Aha zia? nou ja enfin, de koning
wandelde in ieder geval over de
muren. En de profeet Elia, nee
wacht eens, dat moest Elisa zijn..
Hei-hei-ho-ho. Met een schok
bleef hij bestaan. Hij had zijn
in de bus laten jj A"~
Ongelofelijkmaar waar
IN HET DORP NEUHOF, nabij het wijnstadje Dettel-
bach, gelegen aan straatweg nummer 22, die van Würz-
burg naar Bamberg loopt aan de rand van het Steigep-
wald, regeren de vrouwen. Zij moeten dat wel doen, want
er is een chronisch tekort aan mannen. Het moge dan
ongelofelijk klinken, maar volgens de hier verschijnende
General Anzeiger is er gedurende bijna veertig
jaren in Neuhof geen mannelijk kind meer ter wereld
gekomen Al die tijd werden er uitsluitend meisjes gebo
ren. Hoe dat zo Komt? Daarover hebben de Neuhofers zich
tot dusver nog niet het hoofd gebroken. Het nieuwe adresboek van New
Zij hebben dit merkwaardige feit zonder meer geaccep- York bevat een groot aantal namen
teer-d en zich aangepast aan de omstandigheden, die als
gevolg ervan zijn ontstaan- Waarschijnlijk is het puur toeva.l 7nn Nassers inj óo Winston Clmrrh-
ills, twee Hammarskjoelds, vier
Er is in Neuhof alleen maar harde werksters, maar tevens Tito's en zeven Konrad Adenauers.
een mannelijke burgemeester, levenslustige boerendochters, die
Voor het overige zijn het inplaats uitmuntend de kunst verstaan, EINDELIJK
van vroede vaderen vroede na gedane arbeid het dorp echt
moederen. De vrouwen regeren mannelijk op stelten te zetten. j™ap0rUer "va^heT ziekenhuis
Neuhof. En ze. doen dat, volgens Doch zij weigeren eenparig te
kenners, zelfs erg goed. Er huwen met niet-Neuhofsï man-
heerst zulk een orde in dat dorp, nen, ofschoon het aan kandida-
al sinds mensenheugenis ten niet heeft ontbroken. Want hemwat?™ vroeg8 de'i
gerechtelijke vervolging zowel boerenzoons uit de om- ,ier vroeg telefonisch
ngesteld. liggende dorpen, als aspirant- gen en vertelde toen,
vrijers van heinde en verre, stand van de patiënt d
Welvarend deden schriftelijke aanzoeken. dagen aanzienlek bete
de man, dat hy vreemde postzegels
verzamelde. H\j had in de asvaten
in een jaar tijd meer dan veertien
kostbare exemplaren gevonden.
JACQUETS
Een van de merkwaardigste hulp
acties van onze tjjd speelt zich af in
het Deense stuk van Noord-Slees-
wyk. Daar verzamelt een predikant
afgiedragen jacquets voor noodlij
dende geestelijken in Oost-Duits-
land. In de loop van dit jaar hoopt
de dominee van Tinglev het 500ste
jacquet te ontvangen.
NAMEN
n vroeg of de
:k mocht heb-
sei de portier.
Al het zware werk,, ook dat
op Neuhofs vele en vruchtbare
akkers, wordt door boerendoch
ters, onder toezicht van haar staan echter pal. Het bevalt haar
papa's, verricht. En ondanks dit blijkbaar als meesteressen
Staan pal
De Neuhofse boerendochters
deze gemeente, die tot dorp-zonder-mannen maar al te BIJVERDIENSTE
de omtrek bekend staat goed. Toch geven de reeds ge-
huwde Neuhofse vrouwen de
hoop niet op, dat er vandaag of
ah het „meisjesdorp", zeer wel
varend. Die welstand is geba
gerst en suikerbieten, morgen
aantal ooievaars j'
min iiiiiiii miiir imm uiimi ininiiii iimiiii iiimii mum limn limn; nut mum mini mijt iiiniin iimiiii iiiiiiin munt iimn iiiiiiin miiiiii iiiiimii iiiiiin miiiiiii mum
heide gevallen een teelt, die
n vaji oudsher beoefende.
over zal komen om wat manne
lijke babies af te werpen. Dat
Drie wegen kent de kerk
in actie dan op die sprekende, ze de kerk doorwandelt, hoe 2
prekende manier. Van kinds- opeens
been af hebben we 't immers zwaai
niet anders meegemaakt. Altijd naar l
tot de wereld brengt. En de stonden predikanten op preek- niet bij machte het gegrendelde
Want al sinds eeuwen bewonen de eerste mannelijke Neuhof er,
dezelfde boerenfamilies de hof- die eindelijk weer eens geboren
steden: hofsteden die vroeger wordt, een leven als een prins
het eigendom waren van de tegemoet gaat, schijnt intussen
Jezuïten-orde. We zouden dan wel vast te staan.
geland) maakte goede
rouw verkocht brood-
aan de kinderen, die
iddag overbleven op
icliool. Hijzelf handelde in kleine
bruikt konder
hü Ier
eteen de p
ran de dng kwamen bij
g onderzoek in alle klas
eerste weg
kondiging
1 het Woord. Geen woord. Zelfs
r de kerk uitschakelt. Ieder
stoelen; altijd hadden zij hel deurtje van de eigenlijke preek- kan daarop gerust zijn. Trou-
00k haast van
1 eving ktinner
maar boerem
kwamen.
?en ideale samen-
spreken. als er
tons ter wereld
de kerk stoel te openen luidkeels en wens: niemand wil dit. Zelfs
dat willen bestrit- buiten het kerkgebouw ope- tot barre ontsteltenis van de als
den Wel zullen er lezers zijn, r«erde kon zij niet buiten haar dienstdoende voorganger het kerkelijke pers uitingen 1
die zich afvragen welke dan die Zel^ in*iey] J Jjttjj J
andere wegen mogen zijn, *1- 1-
hen houd ik
een weekje i
weekje
gens op een straathoek,
liever nog weiland, of op
.arkt op- me 'n herinneringEr komen zelfs dan 'bedoelen dergelijke
spanning. Een trad, trad ze sprekende op. kosters en suppoosten en ouder- uitspraken niet dat
ze wellicht zo Wij kennen niet anders. En Kngen u J"7
dan somber hun hoofd wij t
1 dat dit goed is.
denken. Omdat volgens hen de yyiJKPREDIKANT zelf. die
verkondiging niet 'n weg
het evangelie naar de wereld
is, maar de enige weg. De enig
aanvaardbare weg. De enig be-
snel hij kon holde hij terug
naar de ingang. Als de bus er nu
nog maar stond. Als de bus.
„Luit, luit!!!"
Wat was dat nu weer? Wie riep
daar? O. als de bus.
„Luit. uw tas!"
Zijn tas? Had iemand zijn tas
gevonden? Maar wie
pel. daar had je —,J-
e! Dat betekende trouwbare weg. Vooral bekend
onder de namen preek, toe
spraak, getuigenis.
Ik geloof dat
twee redenen zijn
zo overtuigd is geraakt va
goed recht van de preek,
te beginnen: we hebben alle- men: hij
maal in ons reformatorische toen hij vt
achterhoofd de nadruk op het
piepjong niet 1
kan, wanneer hij in zijn her
inneringen
beneden te krijgen
is helemaal in
een preekbeurt
een predikant
anders. Of als e
pas om haar
de
prediking zal afschaffen. Ze
de dienst bedoelen iets anders. Ze be-
Want doelen alleen maar een gemak-
1 zaak van zucht teqen te gaan, waarbij de
graaft
wens ook niet
anders dan
prekende ker-
tenminste hen vinden. Hij
heeft er goede
herinneringen
Uit de
VOLKSWIJK
jaar of vijf nog
loldaat Merksen.
Met blozende kaken kwam die <1
naar de luitenant toegestapt.
„U liet uw tas liggen, luit en
omdat ik ook op het station moest
zijn, heb ik hem maar meegeno-
men. Alstublieft!" r
„Je wordt bedankt." mompelde X
Verstraaten een beetje beschaamd
Dat het nou juist uitgerekend j
Merksen moest zijn, die hem zijn
eigendom terugbezorgde. Enfin.
beter zo dan helemaal niet.
Opgelucht besteeg hij voor de v
tweede maal de stenen trap, die l
naar het perron voerde, terwijl de j-
soldaat heel bescheiden op a
een paar meter afsiand volgde.
vanzelfsprekend gehouden dal jaar een heilsleger schip door
een kerk gepreekt wordt en de grachten voer waar boven
dat met name uitsluitend dooi
10 vers 14: „Hoe zullen de man in het zwart op de kan-
ze geloven in Hem van Wien zij sel. Hij herinnert zich nog
steeds met ontzetting hoe er
eens hij was toen tien jaar
oud in een Groningse kerk
niemand gemeente alles (tan de preek-
iemand anders heer overlaat. jj-
aan te vas Professor Kraemer, één van rj
de allergrootste zendingsman- g
nen dezer eeuw, zegt ergens in t>
zijn nieuwste boek: de gewei-
dige, bijkans exclusieve nadruk
op de prediking, is een degene- ij.
ratie en een verdraaiing van S
de reformatorische ontdekking
van het profetische karakter J
van het Woord Gods. Zo los g
ziet die uitspraak er misschien
hu was toen misschien elf lt)aj ketters uit. Maar in het
verband van zijn betoog is dat g
helemaal niet het geval. Want ij.
Chinees heilsoldaatje hij voegt er aan toe dat de
komt. dan is
het geen offi
ciële dienst, of
schoon daar
ook best heel
veel zegen van
kan uitgaan,
wijkpredikant heeft
derde herinnering. Ook
Merkwaardig
Intussen is het even merk
waardig, dat zich in vroeger
tijden precies het tegenoverge
stelde heeft voorgedaan: toen
kwamen er nl. alleen maar
mannelijke kinderen ter wereld
en moesten later de trouwlusti
gen onder hen hun toekomstige
gaas zonder uitzondering van
verre „halen". Het is waarlijk
een genetisch raadsel, waarvan
niemand de oplossing kent.
Meisjes
t eerst meeging aj Groningen. Waar
niet gehoord hebben? Hoe zul
len ze horen zonder prediker?'
En er zijn ve'le, vele teksten in
dit verband te citeren. Maar
bovendien hebben we al
stemd te preken. En dat meiske christelijke boodschap zó in-
mocht dan volkomen onver
staanbaar praten, we snapten
toch wel dat ze ChristiLs ver-
ïltrZZ' t'eeZÏ T'f
orde
thans z
allerjongsten beh
pfTkef" noor.ttellin
niet tot de ook wat zeggen moest. Nog al- kan berekenen hoeveel
tens breed en wijd en diep
hoog is dat woorden hier zo
nu en dan tekort schieten. En
dat men de boodschap dus geen
recht doet, wanneer men alleen
WIJKPREDIKANT.
Vandaag de dag echter wemelt
het in Neuhof van de meisjes.
De ouderen onder hen zitten op
de tractoren van haar vaders
en bewerken het land. Ook op
de bok van de boerenkarren,
waarmee de landbouwprodukten
naar de naburige markten wor
den gebracht, zitten meisjes.
Meisjes werken voorts in de
stallen. En alom staan zij, om
zo te zeggen, haar non-existente
mannetje.
Levenslust
iXmitiiirtrCruirCrtrtrtririrtrtr-ü-trtrütrtrtrirtrüP-tx-U-u Crttuirau
Zjj zijn overigens
De jonge vrouw mat met haar donlère ogen
de liefde in 't gelaat van die haar man zou zijn
en hij, verheugd en door haar blik bewogen,
tastte naar de karaf en dronk de zoete wijn.
Tastte haar hand en dronk haar hele wezen
als in de koele nacht het bruilojtvieren sliep
en in het vroege zongewemel rezen
zij samen uit de rust, die hun de liefde schiep.
Maar hoe onzeker werden zijn gebaren
en hoe vol schrik haar stille oogopslag,
beschaamd bleven zij op hun handen staren:
de wijn was op nog voor de laatste dag.
Dan, nieuwe blijdschap bloost op. hun gezichten
opeens is door een wonder alle angst geweken:
zij zien de wijn in volle bekers lichten
en danken Jezus voor Zijn eerste teken.
