Het huis der stilte
2)
Waar het laatste oortje
-?/£ nog niet versnoept is
Vijf maal
vreemd
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 25 MEI 1957i
E ONRUST bleef, en voor de derde maal die
avond greep ik naar de krant en voor de
derde maal las ik, nog even nauwgezet als
de eerste keer, de koppen boven de berichten. Het
was alsof een stem mij influisterde, dat ik een
bericht, dat voor mij was bestemd over het hoofd
had gezien, en ik begreep niet wat het zou kunnen
zijn. Langzaam gleed mijn vinger langs de kolom
men, en ik las: Israël houdt voet bij stuk, nee,
Inbreker door inwoner neergeschoten, nee, Inge
zonden Mededeling, nee, Bekend grachtenhuis
onder de hamer, nee, Mijnwerker in schacht ge
vallen, nee, Kind door auto gegrepen, nee. Het
maakte me kriebelig. Ik dacht: nu ga ik de krant
dichtvouwen en doe 'm dan open en het bericht
waarop mijn oog valt, zal het zijn. Ik vouwde de
krant dicht en deed 'm open, en ik las: Bekend
grachtenhuis onder de hamer. Mis, dacht ik wre
velig, weer mis. Mijn ogen gingen vluchtig over
de regels: „Op 3 juni zal ten overstaan van notaris
Broekhuyzen pand 111 aan de Westergracht in het
openbaar worden verkocht. Dit pand, dat nog da
teert uit de zeventiende eeuw was de laatste jaren
EEN KORT
VERHAAL
DOOR
H.J. WAALWIJK
u
het verleden op. De klok
draaide razend snel terug.
Tien, twintig, dertig jaren. Ik
zag de hoogste klas van het
gymnasium en ik hoorde de
stem van de rector, verma
nend: „Vooruit, zetten jullie
deze laatste maanden de tan
den op elkaar, het gaat om
jullie toekomst. Nog slechts
even en dan zijn jullie van
alles af."
TK HOOR een onderdrukt ge-
1 grinnik om me heen. ..Nog even
en dan zijn jullie er af" doet Jan
de Groot, naast me. de rector na.
Over mijn schouder rolt een pa
piertje op mijn bank. Ik behoef
niet om te kijken, ik weet van
wie het komt. Langzaam maak ik
het open en ik lees: „Hallo, ik
kom er niet uit. Kom asjeblieft
vanavond naar me toe. Ik weet,
me geen raad als ik zak." Ik knik
bevestigend. Tine, die achter me
zit. fluistert me in het oor: „Fijn,
kom niet te laat, anders is de
avond zo kort." Ik knik bevesti-
Weor voelde ik de angst, die in
me opkroop, toen ik voor de eer
ste maal de hoge blauwe stoep be- --
trad. En even duidelijk als toen stilte had gebracht. Maar ik raak-
zag ik hoe de deur zich statig te de tel ^v1^- ^a,s v®ïe
opende. Een dienstmeisje wees me ren geweest. En altijd was ik ont-
de weg door de lange gang, waar- vangen door Tine s moeder, die
op, naar het mij voorkwam, vele ,me e"1®, ,,?eX.vroe?: "m,a g^en
kamers met donkere deuren uit- leven, hè. Die ontvangst was m
kwamen. Zij opende een van de 8aan. benauwen. Ik trachtte Tine
in gebruik bij de firma Grootman6." Ik dacht:
waarom zou die firma Grootmans dat huis ver
kopen? Pand Westergracht 111, een hui6 uit de
tijd van Hollands glorie. Als het verkocht is, dacht
ik, wordt het vast en zeker afgebroken en op de
lege plaats zal dan wel een moderne flat verrijzen.
Pand 117, dacht ik, waar zou dat staan? In ge
dachten ging ik over de Westergracht. Op de hoek
van de gracht en de Kapiteinssteeg, was een siga
renwinkel. No. 131, wist ik. Daarnaast een pakhuis
uit de tijd van de Oost-Indische Compagnie. Dan
een antiquiteitenwinkel met twee grote etalages,
volgepropt met allerlei kleine snuisterijen. Wester
gracht 111, dacht ik. En toen was het alsof mijn
hart een ogenblik stilstond. Alle mensen, hoorde
ik mijzelf half-schreeuwend roepen, alle mensen.
Westergracht 111. De krant gleed uit mijn handen
en ik staarde voor mij uit. Hoe heb je dat kunnen
vergeten! verweet ik mijzelf. Westergracht 111,
het huis, dat ik altijd met grote schroom had be
treden, maar het huis, waarin ik de mooiste dagen
van mijn jeugd had beleefd, het huis van die lieve
Tine van Maren, het huis, dat de bijnaam had van
de deur wijst. Ik hoor mezelf:
„Neemt u mij nieit kwalijk", zeg
gen. Dan loop ik het huis uit.
voorhoofd. „Idioot", kreunde ik.
„Idioot, wat heb je gedaan." Ik
dacht: Met dertig jaar. reizen en
zwalken over de gehele wereld
heb je dat niet ongedaan kunnen
maken. Ik voelde de leegte in me.
Na mijn eindexamen was ik her
en derwaarts getrokken, had ik
over oceanen gevlogen, had ik ge
werkt op plantages in Indië, jaren
in gevangenkampen gezeten, en
toen eindelijk gerepatrieerd. Thuis
gekomen had ik Tine's naam in
het telefoonboek gezöcht, maar
niet gevonden. Natuurlijk niet, had
ik gedacht. Zij. is getrouwd en
leeft gelukkig verder onder een
andere naam. Het huis der stilte,
dacht ik, heeft me geen geluk ge
bracht.
een stem. Nee, zei ik. Ja, drong
de stem aan. Ga nog eens langs
het huis. waarin je in je jeugd het
geluk hebt gevonden, het geluk, dat
je zelf verbrijzeld hebt. Ik stond
op en trok mijn jas aan, en ik
ging naar de Westergracht. Hol
klonken mijn voetstappen door de
verlaten straten. Hier, dacht ik, is
de sigarenwinkel. Die was er toen
ook al, en hier zijn de pakhuizen.
En toen stond ik voor het huis.
Op de bewerkte voordeur was een
koper bord bevestigd. „Grootmans,
WONDERLIJKE METALEN WERELD
„135 gulden daar in de hoek!". Veilingmeester
Schulman in actie. Dr. Enno van Gelderdireo
teur van 's Rijks Prentenkabinet voor de schoor*
steenbespiedt de koper*
Jacques Schulman (in munten en penningen)
herkent intuïtief vervalsingen
Maar laten we nog iets over het
thema „vervalsingen" zeggen. Dik
wijls kan onze munteniexpert da
delijk zien, of er bedrog in het spel
is b.v. wanneer een geuzenpen
ning anno 1872, die van origine
gegoten werd, blijkens haar
structuur geslagen werd. Maar
de zaak veel gecompli-
dan", zegt ze. „Hier wordt nooit
leven gemaakt. Dit is het huis der
stilte."
Ik trachtte het aantal bezoeken
tellen, dat ik aan dat huis der
hoog
Voor de ramen ware
neergelaten. Langza;
mijn ogen omhoog, na
blauw als niet versnoept is, dient men dit op de juiste wijze op te
gingen vatten, want er liggen hier nog meer „oortjes" (dwz.
ene raam «e raam van n koperen twee duitstukken uit de 17e en 18e eeuw) in de
kamér.dEr stonden'altijd bloè- brandkasten. Wanneer de smalle laatjes achter de zware
de vensterbank, dacht ik. deuren openschuiven en een fascinerende weelde in goud, Het
tochrwlWtMrfat|JihhelhUnig een zilver, brons en platina zich aan het oog vertoont, begrijpt
keer zien. Morgen ga ik naar' die men, wat er achter de nuchtere beroepsaanduiding
Grootmans
leggen en ik zal hem vragen mij
wicht (hoogstens enigszins moder
ner gestyleerd) nog op de Rijks
te Utrecht werden geslagen?
'as een zgn. negotiemunt met Jjé
iivere goudwaarde van 5.20,
die vooral als wettig betaalmid-
in, vervalsingen door zijn intuïtie
te ontmaskeren. In Italië zijn ech
ter knappe „valsmunters" doen
de om speciaal de oude Griekse en
Romeinse munten zo na te boot
dat de genoemde Association
kan spreken.
vallen". Ik raak i
j drie of vier maal per week uit geluk, dat voor mij alles
r het huis der stilte, het grote het grijpen ligt. Zo i
waar Tine woonde met haar grijpen. Ik sta op e
deuren en liet me binnengaan. Ik moeder te ontlopen, maar het luk-
trad in een hoog vertrek, druk ge- *e me nooit. Het leek wel of ze op
meubtleerd en bij de ramen zag haar post ging staan als ze wist,
ik; Tine, en naast haar een dame, dat ik zou komen. Het huis der
van wie ik veronderstelde, dat het stilte werd jiet huis .der^verschrut-
haar moeder was. Ik herinnerde hing
mij, dat ik mij verre van op mijn waai -
gemak voelde. Ik maakte een bui- antwoord wist ik, voor ik de vraag gaan
ging ln de richting van de oudere had opgeworpen Ik hield van Tl- door, dan
dame. Ze liep op me toe en gat ne. En ik wist, dat ze ook van duigen kc
me de hand „Zo", zei ze. „bent mij hield. En daarom ging ik, -
u die leerling van het gymnasium,
die zr '-nap is in Latijn?" „Ja,
mev. zei ik benepen, maar
bang, it Tine's moeder me een
opschepper zou vinden, liet ik er
haastig op volgen: „Dat zeggen ze
ten minste." „Goed, goed", was
het antwoord. „Ga maar met Tine
mee naar haar kamer, en studeer
vlijtig. Maar één ding wil ik je ik verwonderde
dringend vragen: maak geen le- na dertig jaren elk detail w
ven. Ik houd niet van leven in zo helder voor de geest stond. Ik
mijn huis. Daarbuiten is er leven zou het gehele huis nog precies
genoeg. Laat het in mijn huis stil kunnen tekenen, met elk hoekje,
met elk meubelstuk. Ik betreurde open en Tine's moeder staat in de hoorde mijzelf zeggen
„Waarom mag ik geen leven het, dat ik het bericht over het opening. Op hetzelfde ogenblik be- dat huis nog ggng
maken?", vraag ik Tine als we op grachtenhuis had gelezen,
haar kamer zijn. Ze kijkt
ü!ii munten en penningen" schuil gaat. Wellicht stelt u zich
icBScu cii ik zal hem vragen mij
toestemming te geven het huis nog de heer Schulman thans voor als iemand, die m een schilder-
eenmaai door te lopen ik dacht: achtig curiosa-vinkeltie u een prachtig tiendukatenstuk dukaat
Zon ïl» nu aanbellen? Misschien is i - r< i n- i J
huisbewaarder, met wie ik anno 1703 (24 karaat goud) of een „Schellinkje (een zes-
De hand van de heer Schulman,
oude en een „moderne" kostbare
neerlegde, schoof den. De analysi
stuiverstuk uit de 18e eeuw: juist toen genoeg voor de
ANGZAAM ging ik de stoep op. goedkoopste rang van het theater)zal proberen te verkopen.
ijk in het enige Nederlandse zamelen e
het leven goed kende. Toen ik hem beet handelshuis, dat zich in grote stijl liet zelfs r
boden, bekeek. Hij begon te 1
dienstbode. Drie
vrouwen, die leefden in de stilte met luide stem
het lawaai schuwden.
l de voorbije tijd,
de kamer: „Eens zullen wij de zou vallen. „Wat is er?," vroeg sen de biedende verzamelaars ook
aard' veroveren, eens zullen wij ik, „voelt u zich niet goed." En de directeur van 's Rijks Penning- gracht,
en het geluk intreèn", en ik laat me toen zag ik het. „Tine", kwam het kabinet om te zien, welke nieuwe
en gaan, en ik let niet op Tine, die schor uit mijn mond. „Tine, jij!" aanwinsten hij voor zijn overigens
dat met een van angst verwrongen ge- „Wat doe jij hier?," vroeg ze. „ga zeer verzorgde nationale collectie
nnff zicht voor me staat, en met de weg, jij hebt het verknoeid." Ik zou kunnen bemachtigen
armen gesticulerend tot stilte aan- hoorde een stem: Vecht er om, Er is zeer veel kennis voor no-
maant. Stilte?, denk ik. Nu, op dit maar blijf. Loop niet voor de dig om in deze „metalen wereld"
ogenblik? Maar dan gaat de deur tweede maal weg. En ik bleef. Ik de weg te weten en hoewel de heer mates Professionnels'
Schulman in historisch opzicht bij- ie pei
na een wandelende encyclopaedic laars
Want grijp ik wat ik heb gedaan en wat wordt verkocht, en ik zal het zien is, grijpt hij nog dagelijks
del voor de Indische banken dienst het nodig geoordeeld heeft, een spe
ciale commissie in het leven te
roepen, teneinde haarleden voor
'gissingen te behoe-
- «w. m.oO'se van de metaalle-
uit perkament jgesla- gering, alsmede de corrosie van
,J het stuk geven reeds bepaalde aan-
nopingspunten, maar zelfs de
anslag, in de grond verkregen
(hetzij bruin, groen of geel) wordt
zeer precieus nagebootst, zodat
pgr werkelijk het „oog van de mees-
ter" veelal niet meer bij machte
is om de juiste diagnose te stel-
len. Natuurlijk kunnen bepaalde
Dan volgt de Zweedse munt (lie- historische vervalsingen ook weer
ko- waardevol worden, maar we zul-
het len op dit thema niet dieper in-
zui- gaan, want het wordt teveel. En
laten we het boek „Munten in de
daarna een
gen" munt
1574, waan
van het beleg van Leiden de kerk
boeken verknipt werden.
Winkelen
kruiwagen
zouden
K5li-KtfeS: S&flK! ÏRK^*.
metaalwaarde had
zilveren Rijksdaalder en welks Nederlandse Gebiedsdelen'
100
het had het verleden tot 'het he- ik heb verloren. Ze hoeft me ook. Vu ik
nooit wegge- de boeken
uitgebrei- ders,
En thans is de naam Jacquet
Schulman, die ook voorzitter i:
van de „vakvereniging", de „As Uic>c
sociation Internationale des Numis- wej
mates Professionnels", voor al- winkelen,
le penningverzamelaars en hande
laars over de hele aarde een be
grip geworden. Het is niets bijzon-
thans op
Indien m
denkt, dat er ook munten beston
den met een achtvoudige waarde
(ongeveer ter grootte van een kwa
draatmeter) zal men in die dagen
kruiwagen zijn gaan
gesloten houden.
haasd aan Waarom niet?" Ze den gemaakt het verleden, dat ik niets te zeggen, ik weet het wel. gaan, ik bedoel, eh, die avond", de bibliotheek (de banden staan tot drid of Curagao opbelt
u„-i tr„ TV He fnplcnmst in misit. verclii- onderbrak ik mezelf. ..misschien aan het nlafond en natuurliik KectaanHe rnlleotiec rr
trekt haar wenkbrauwen hoog op.
„Wil jij dan leven maken?"
„Nee", antwoord ik beslist. „Nou
Alexander
de kopersmid
had willen vergeten. En de vraag,
dikwijls was gesteld, welde den. Wat ik
weer m mij op. Hoe wa g
gelijk geweest, dat alles
was gelopen, dan we hadden ge
dacht? Het was toch een uitge
maakte zaak geweest dat we zou
den trouwen. We hadden het el-
de toekomst in mist verglij- onderbrak ik mezelf, „misschien aan het plafond
/at ik een enkele minuut ge- was dan alles anders gelopen in gaat het uitsluitend
leden nog voor het grijpen had is mijn leven." Ik keek in de donke- en penningen, waaronder ook
anders onbereikbaar geworden. Een rood re gang en ineens wist ik het. Ik dailies en orders vallen) om
floers trekt voor mijn ogen. Dat zou dit huis kopen, en ik zou. te oriënteren. Uitgestudeerd raakt
huis der stilte, denk ik, dat heeft Ik voelde twee armen om mijn men in deze schier oneindige ma-
het gedaan. Ik grijp om me heen hals, en ik voelde een mond op terie nooit: de eerste munt werd
ik voel wat tussen mijn vingers, mijn wang,
natuurlijk bestaande collecties met
munten paald stuk te kunnen verrijken.
Munten, penningen.. pennin-
zich gen, munten. Men gaat er hier bij- vechten,
Het papiergeld
in dc zuivere dekking in metaal-
uit Ma- waarde is een kwestie van de jong
de hoop ste historie: een zinken oorlogs
dubbeltje, dat letterlijk nog geen
cent waard is (over eeuwen zul
len, de verzamelaars er stellig
be- Het werd geschreven door wijlen
de heer Scholte, tot voor enkele
jaren de „rechter hand" in de zaak,
die als jongmaatje bij opa Schul
man kwam. Hij had een halve
eeuw nodig voordat hij zich sterk
genoeg wist om deze materie goed
het loslaten gedocumenteerd te behandelen
JAAP STIGTER
nagenoeg alle
kaar beloofd en de belofte met 't Is de theepot. Ik houd hem bo-
i bezegeld. Bij wie lag de
1 ik hoorde een stem ook reeds 700 j;
„Je had alles bedor- slagen
gaan, maar je Hoe dit eigenaardige handels-
W:
E ZITTEN op Tine's kamer, i
mijn hoofd en ik smijt hem ven door w
tegen de grond, en ik huil uit woe- hebt het goed gemaakt door terug huis ontstaan
de: Daar dan, jullie hebben me te komen". Er naderde een agent. Een kleine aanleiding werd de
gek gemaakt met je stilte. Leven die nieuwsgierig
r maanden zal je horen, leven, versta je me Maar het kon i
Protestantse kerk te X, een be
kend en veelbezocht toeristenoord,
bij de Consul der Nederlanden in
die stad. Zowel de kerkvoogd als
de Consul voelen zich dan wat on
behaaglijk. De vertegenwoordiger
van de kerk overhandigt dan met
een glimlach de Consul een hoe-
veelheid Nederlands geld met het 'rtrtrtrtrtrtrtrtrti
verzoek of deze weer ?en weg weet
om dit in te wisselen tegen de
geldsoort die in de stad hunner
inwoning gangbaar is. De plaatse
lijke banken kunnen dit niet doen
wanthet gaat hier om koper
geld. Jawel, Nederlandse centen
en Nederlandse stuivers met soms
een enkel verdwaald dubbeltje of
kwartje ertussen en de vertegen
woordiger der Nederlandse rege
ring krijgt het verzoek dit bezink
sel uit de coüectezakken der kerk
ook nu weer in te wisselen. Hij
telt, maakt rolletjes, betaalt de te
genwaarde aan de kerk en neemt
bij een eerstvolgend bezoek aan
Nederland al die rolletjes mee om
ze aan een postkantoor af te ge-
lan?" We kijken
lachen. De toe
ons open. „Twee
ik grijp de kopjes. Dan nam haar stevig in mijn armen en
komt er een grote kalmte ik zoende haar. Huis der Stilte, of
me. Ik kijk naar twee vrou- zoiets wou ik zeggen. Maar
wier gelaat lijkbleek
Chr. ge- uit de tijd van Nero,
taal geslagen herinnering
herroeping van het Edict
Nantes (1685),
d'Or uit 1701, een gouden rijnsgul-
het grote.^ En dit „klei- den uit Arnhem met de beeldenaar
Willem I, een gouden reaal,
dukaten uit Dordrecht
wilt. Het kan goudgeld zijn geschenk van de moderne tijd.
s de liefdevolle uitdrukking
i grootvader Schuit
Het goud verdween vrijwel geheel,
de terwijl ons schijnbaar zo fraaie
an zilvergeld voor het grootste gedeel-
dubbele Louis t« uit koper vervaardigd wordt.
Maar er is zoveel meer. Zo ga-
en munten aan archeologen bij
opgravingen reeds zo dikwijls dé
geen gelegenheid. Ze drukte fraaie gouden rijders
juwelier te Amersfoort 1687, een stuiver uit 1749 met het historische sleutel, terwijl portret-
gaf toen hij omstreeks 1880 enkele Generaliteitswapen, een scheepjes- T3~ 1 1-1
dubbele schelling, penningen op Ceasar
haar mond stevig op de mijne. dukaten, hem ter smelting i
iiiiiii iiiiiiir huik mini uiiiiii minim miiiiii mum mimi muil iimir mik mum mmi .min iiimiii mmm imiiiii mmm mimi iiiiiim iiimiii minim imiili iiimmi iimiii
hun persoonlijke
gevallen zal hij U reeds op
afstand met één oogop
zeggen, wat daar ligt.
i nagenoeg alle feitsels bekend geworden zijn.
En telkens weer verwondert hij
zich over landgenoten, die in zijn
heerlijk gelegen standplaats een
zonnige vakantie komen doorbren
gen. die daar zondags ook naar
de kerk gaan, stellig met een dank
baar hart om de boeiende vakan
tie, om de zon, om het goede ho
tel waar ze wonen, om de kerk
gang ook wellicht, doch die dank
baarheid uiten door in de collec-
tezak Nederlands kopergeld te
de>poneren. Ze hadden dat min of
meer toevallig nog in hun zak en
ze hebben immers hun dierbare
marken of franken of lires drin
gend voor iets anders nodig. En
och, niemand kent hen hier, nie
mand weet van de Nederlandse
cent en het is immers voor een
kerkezak van een vreemde kerk
in een vreemd land, voor een
vreemde God.
De vertegenwoordiger van Ne
derland blijft hun centen en stui
vers wel inwisselen, hun gave
komt wel aan het goede adres.
Maar die Nederlandse vertegen
woordiger schaamt zich enkele ma
len per jaar voor die Nederlandse
kerkgangers en voelt zich onbe
haaglijk als de glimlachende kerk
voogd weer verschijnt met een nog
wat groter zakje Nederlandse cen
ten dan de vorige maal.
(Kerknieuws)
JtflEBEL is met vakantie,
zoals ze verleden week
reeds aankondigde. En dus zit sters deze
er voor mij niets anders op
dan dat ik haar taak enkele zetten,
weken overneem. Verleden maanden
jaar zag ze nog kans om
vooruit te werken, en nie
mand heeft in de gaten
gehad dat ze er vandoor was;
een andere keer heeft ze
haar brieven in haar vrije
tijd voortgezet. Ik mag niet
klagen: Miebei verzet bergen
werk. Maar deze keer moest
ze van alles af wezen.
Ik vraag me wel eens af:
vergen we niet te veel van
onze medewerkers? Ik ben
bang van wel. Vermoedelijk
zit daar ook de reden dat hoe
langer hoe minder jonge man
nen en vrouwen bereid zijn
om in deze sector te arbeiden.
Ik bedoel die uitspraak niet
als een vrij sikkeneurige
klacht van ouder wordend
predikant over de heden
daagse jeugd. Verre van dat.
dat vijf Wie zijn voet op de sporten niet
medewerk- van de ambtenaarlijke ladder offertje toekwamen; omdat ze
vertrekken gezet heeft, weet dat hij met „hun geld" te lief hadden en
hun opleiding voort te de jaren stijgen zal. Dat stijgen omdat ze nooit gehoor gaven
dat we er na zal misschien niet zo erg snel aan de roeping tot mededeel
inspanning gaan en mogelijk zal de klim- zaamheid. Maar al komen
mer betrekkelijk spoedig niet dergelijke rare toestanden
meer hoger kunnen komen voor, over het algemeen werkt
omdat zijn opleiding te gering de kerk finantieel niet zo ver
is geweest. Maar in elk geval onder de markt. En we zullen
laten zich niet verlokken zal hij niet het vooruitzicht de oorzaken van de onlust
het onzegbaar afwisse- hebben dat hij over vijf of tot het kerkewerk dan ook
de tien of twintig jaar nog in meer moeten zoeken in de
precies hetzelfde werk een beide andere bovengenoemde
precies gelijke plaats zal be- redenen: het gemis aan vrije
kleden. Terwijl het de vraag tijd en de dreigende gelijk-
JN de eerste plaats omdat het is of men op die leeftijd nog soortigheid van het werk t
Zonder
lijke knobbel" is dit niet moge
lijk, want munten en pennin
gen rollen reeds
de aardbol en weerspiegelen i:
der munten, graveren, gieten
drijven, alsmede over de „munt-
„wetenschappe- meesters", die in voorbije
hun eigen zaakje hadden
hun munt verdienen moesten, het
zgn. snoeien (stukjes metaal ste
len), waardoor de munten steeds
kleiner en lelijker werden, welk
SCHOTS
Een kleermaker uit Aberdeen
verstuurt op het ogenblik een cata-
logus van zijn stoffen, een prijslijst
en een centimeter aan grote aan
tallen mogelijke klanten, wier adres
hij uit het telefoonboek haalt. Er
is een briefje bij, waarop staat,
hoe iemand zichzelf de maat moet
nemen. De kleermaker heeft groot
succes met dit soort aanbiedingen.
Misschien omdat hjj zijn Schotse
klanten mededeelt, dat zc, als ze
een pak bestellen, de centimeter
mogen houden.
talloze variaties de facetten der misdrijf overigens niet zelden met
algemene historie en het men
selijk leven. Ze gingen door
handen van soldaten, vorsten,
de dood werd bestraft.
Het voorrecht van vele steden
om een eigen munt te voeren
vormt ook een apart hoofdstuk;
stad Dallas
slechts in geslaagd zijn
één vervangster te vinden. D
overigen zijn al elders in mee
beschermde banen onder dak
lend een boeiende werk i
volkswijk.
Hoe dat komt?
ambachtslieden en pansen: zij evnr.als pSintogm
herinneren aan rampen, revolu- rijke burgerlijke voorouders, bij
ties, oorlogen, staatkundige doop en overlijden breed en weel-
zwendel en bevrijdingsfeesten derig geslagen. Men kan in de
zij vormen dikwijls de tot sch^kai^e^s, aan.d? Keizersgracht
metaal verstarde „geloofsbe
lijdenis" van menige verzonken houwwerk^op
Titel
Uit de
VOLKSWIJK
werk in de volkswijk nooit jeugdleider kan zijn, want de lange reeksen van jaren.
klaar komt. Natuurlijk hebben jeugd is nogal critisch inge- Toch zijn er steeds weer g
steld en grijze jonge mensen, die dit werk z}
jeugdleidersaandurven. De Miebeis en g
dat is een grie- haar mannelijke en vrouwe-
zelig iets. Ze lijke collega's, die haast roe-
dreigen het keloos hun taak op zich
met de kinde- nemen. Misschien getrokken g
ren te verlie- door bijkomstigheden: door
zen; ze be- het vrije avontuur, door het
grijpen de lastpakken niet aitjjd wisselende karakter,
meer helemaal. door de veelkleurigheid der
belevenissen? Waarschijnlijk
MISSCHIEN moet ik nog om diepere redenen_ 0m een
een derde factor noemen stem, die fluistert in hun oren
maakt dat je in de volkswijk de salariëring. Ook die speelt oelijk der eng'len harpgezang, t,
eindeloos in touw bent. Be- nog wel eens een rol. Men Zoals eens zendelingen uit-
drijven, overheidsdiensten meent dat kerkewerkers hun gingen zo gaan zij uit in c-
ze hebben hun vaste werkuren, offertje moeten brengen. Men
zodra ze gereed zijn gekomen Als de sirene gaat of de klok zegt dat het hun niet om „het warm als 'daar aan (jenjct
althans^ wat^de beide eerste siaatt zjjn die afgelopen en geld" moet begonnen zijn. Men En -e hart wordt tegelijk
de werknemers kunnen aan prevelt iets over „roeping". steenkoud, als je je realiseert
hun eigen tijd beginnen! Waarbij men dan vergeet dat dat zonder hun toewijding het
In de tweede plaats biedt de tekorten in het kerkelijk hele volkswijkwerk allang op-
De heer Schulman is zijn titel
„expert-numismaat" geheel waard boek
makkelijk historisch verdwalen ii.
de fijne details van reliëfbeeld-
'werk op enorme „plakken"
van goud en zilver (we noemen
b.v. de Dreifaltigkeitsmedaille, door
'aard Hans Reinhart in 1544 in ons land
vervaardigd; taxatiewaarde 1500)
filosoferen bij het hand-
Nederlandse munten
vaste
werktijden,
maar houd je
daar maar
eens aan, als
er plotseling
allerlei nare
en ingewikkel
de dingen gebeuren; als er
's avonds laat nog een beroep
op je gedaan wordtals je
Er zijn jongeren genoeg, die permanent werkt
zich door de altijd nog erg
idiële beroepen van maat
schappelijk werker, jeugd
leider en predikant en ver
pleegster laten grijpen. Maai
velen van hen zoeken
kort i
arbeidskrachten. Dat
groepen betreft
trekking in het bedrijfsleven,
bij de overheidsdiensten en
bij het internaatswezen. Zelf
zitten we daardoor met de
voorlopig nog onoverkomen-
ie arbeid in de volkswijk te werk alleen maar ontstaan bedoekt
weinig kansen op promotie, omdat zoveel gemeenteleden WIJKPREDIKANT.
RECLAME
Tn de Amerikaanse
(Texas) publiceerde
ondernemer de volgende adverten
tie voor een detectivefilm, die hij
wilde draaien: „Een film, die u
van uw stoel optilt. H\j beneemt
u de adem en werpt u kermend om
lucht op de grond. Uitgeput, ge
broken en verpletterd gaat u weer
naar huis." Desondanks was hjj de
hele weck uitverkocht.
SCHROEFJE
Ongeveer een jaar geleden kreeg
een Italiaan uit de stad Trcviglio
een auto-ongeluk. H\j lag na een
uitvoerige operatic meer dan zes
maanden in liet ziekenhuis. Omdat
hjj nog steeds over hoofdpijn klaag
de, werd hy vorige week opnieuw
geopereerd. Het bleek, dat er in
zijn hoofd een schroefje los zat
Een schroefje van de auto.
VERZEKERD
dag
In Pisa staat sinds jaar
een man by de scheve tc
automobilisten tegen overhandiging
van twintig lire een dichtbedrukt
papiertje in do hand stopt. Iedereen
denkt, dat het een parkeerbonnctje
is. Het is echter een polis van een
ongevallenverzekering voor het ge
val de toren mocht omvallen.
NIEUWS
De zender voor dc Amerikaanse
soldaten in Duitsland, die de hele
lieve dag adverentics uitzendt, riep
vorige week het volgende bericht
om: „Een sergeant in Kaisers-
lautern zoekt dringend vriendelijk
tehuis voor zyn langharige tekkel.
Wij kunnen het dier niet langer
houden; onze baby heeft de hond
al driemaal gebeten."
