V
CHRISTUS
over CI0inckelmani\
c
Jaar
zeiópeeide^,
GEESTELIJKE MUZIEK van
MESSIAENen VITTORIA
JSL&JSSSP-dat komt
r
Cultureel
venster
C
'Vertrouwen
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 20 APRIL 1957
JSf8!
Een laatste
mislukte poging
„DIT zijn het leven en
de wonderen van Jo- de ii
hann Joachim Winckel-
J raann, geboren in Stendal SSffë?
in 1717", zo luidt het
trotse slot van een brief,
waarin Winckelmann in
1762 aan een vriend zijn
leven beschrijft. Inder
daad is zijn loopbaan als
'k die van een meteoor ge
ls weest; uit Jiet donker op- gevonden. Men bespeurt
i f i torso ook de moeilijkheden
rijzend, enige tijd een tel
Gerhart Hauptmann
1940 overleden Duitse dich-
decennia lang gefascineerd
geweest door de figuur
nann. Ook
dualistisch mens, een hele
Duitser en een halve Helleen", zo
als hij zegt, weifelend tussen hei
dendom en Christendom, tussen af
firmatie van het zinnelijke leven
Hij heeft getracht, een roman
over Winckelmann te schrijven,
waarin hij de worsteling tekent
van een man, die in zijn schoon
heidscultus is ondergegaan; maar
het is tekenend, dat de roman
onvoltooid in zijn nalatenschap is
licht verspreidend, en dan
plotseling neergevallen en
uitgedoofd.
Hij wordt geboren als
zoon van een doodarme
schoenlapper in Pruisen,
leert met grote opofferin
gen oude talen, studeert end vereerderw;
theologie, maar
overtuiging, en
huisonderwijzer in Dres
den. Aan het prachtlievende hof van de Saksische keurvorst |efifk°beT<^ehii8dai?de;
leert hij enkele R.K. geestelijken kennen, die zijn buiten
gewone gaven op 't gebied der klassieke cultuur bemerken
hij is een Griekse Duitser, een herboren Griek. Zij bieden
hem een stipendium aan voor studie in Rome: „deze vis
moet in het geschikte water zwemmen". De koopprijs is de
overgang tot het Rooms-Katholicisme. Na lange aarzeling
besluit W. hiertoe.
GERHART HAUPTMANN
de vormgeving: naast orgiasti
sche hymnen staan lange theore
tische uitweidingen, die nauwelijks
organisch in de structuur van de
roman zijn opgenomen. Zijn
vriend Frank Thiess heeft uit de
beide aanwezige versies een ge
heel gemaakt en dit uitgegeven.
Misschien vinden we in de uit
beelding van de Winckelmann-
figuur nog meer van Hauptmann
zelf. Ook Hauptmann is een gloei
end vereerder van de schoonheid,
zonder die door de zinnen tot ons komt,
ook hij zegt soms volmondig
WOraT tija" 0p het driftleven, zonder
zich te bekommeren om godsdien-
gelijk beseft hij, dat deze schoon-
heidsdienst alleen tot ondergang
kan leiden.
De ondertitel van het boek is
„Verhangnis", noodlot, een nood
lot. dat hij steeds voelt en toch
niet kan ontvluchten. Zijn onder
gang is niet het stomme toeval,
omdat een roofmoordenaar hem
op beestachtige wijze worgde,
maar het noodzakelijke gevolg
„Men moet de gewone baan der Grieken" dat is de para- YZIJT
verlaten, om zich te vwhrfton". donate formulering van zijn kunst- »-to werkelijkheid fundamentele
motiveert hij zijn besluit. In principe.
Wie de beste werken
1754, dus als 37-jarige, gaat hij
naar Rome, waar hij al spoedig oudheid niet heeft leren kennen,
de bijzondere gunsteling van kar- gelove niet te weten, wat waarlijk
dinaal Albani wordt
rone van vorsten en edellieden,
,,de eeuwige stad" bezoeken.
kent hij. Daar bestudeert hij Ro- Hij wordt in Wenen door Maria
meinse copieën van de beeld- Theresia hoog geëerd,
houwwerken der Grieken (die
in groten getale de Vati-
Dionysos.
Thomas Mann heeft eer
eegd: „Der Gekreuzigte
Dlonysos
ge-
schoon
Op aandringen
liaans kunsthandelaar gaat W. in Dlonysos waren in Gerhart
„Mijn komst in Rome is het 1768 naar Duitsland, hoewel boze Hauptmanns Seele mythisch ver-
ogenblik van mijn geboorte", be- voorgevoelens Jjem_ beangstigen. eini?t Dit is „jet waar. Haupt-
hij mapn heeft het getracht; men
kan het buiten°zijn geliefde Ro- leze de extatische rede van de
klokkegieter Heinrich in
Iedere dag siotconcerten bij kaarslicht
SALZBURG een begrip voor de muziekminnaars over
de gehele wereld verbindt op wonderlijke wijze zijn
oude traditie met de nieuwe vormen van kunstbeoefe
ning. Zoals in alle grote steden der wereld zijn ook hier
moderne opera-voorstellingen en concerten, terwijl er door
de moderne luchtvaart mogelijkheden zijn de grootste
musici naar Salzburg te laten komen, waar ook vandaan.
musea sieren!)
d>aar ziet hij, dat „edele
eenvoud en stille groot
heid" de richtlijnen van
de antieke kunstenaars
zijn geweest. Daar wordt
de schoonheid zijn leids-
vrouwe, de schoonheid,
zoals deze in de antieke
sculpturen, vooral in de
uitbeelding van het men
selijk lichaam, is ge
openbaard. Bij de Grie
ken vonden we zo
meent men nog het
ideale lichaam, zoals
dit uit de hand van de Schepper me niet uithouden, besluit tot t
is voortgekomen; de „humanitas" overhaaste terugkeer, m«
vindt immers haar oorsprong
de „divinitas".
Hoe kunnen wij die schoonheid
benaderen? „De kunst, onnavolg
baar te worden, is de navolging
HET LITTEKEN VAN
ODYSSEUS
De zestigjarige Herman van den
Bergh is na een dertigjarig zwij
gen als dichter in de openbaarheid
teruggekeerd. Toen in 1954 zijn
Verzamelde Gedichten werden her
drukt, heeft hij op een mogelijke
..come back" reeds gezinspeeld.
En nu ligt de bundel voor ons,
vierentwintig gedichten, geschre
ven binnen het tijdsverloop van
een enkel jaar. Verheugend is een
dergelijke late bloei, vooral wan-
neer, zoals hier, het talent niets pafy~ m,
van zijn glans blijkt te hebben ,lreten „a,.r
verloren, terwijl het aan rijpheid ym fjeze
Met hem ging een van de groot
ste kenners der antieke cultuur
vroegtijdig heen, een figuur, die
op de kunstvisie van Goethe,
Schiller en Humboldt en daardoor
op de hele 19de eeuw een on
metelijke invloed heeft gehad.
„Die versunkene Gloc-
ke", men volge de ziele-
strijd van Francesco In
„Der Ketzer von Soana",
maar het is hem niet ge
lukt. Het kón hem niet
gelukken. Ue laatste
woorden van Nietzsche's
Ecce homo luiden: „Hat
man mich verstanden?
Dlonysos gegen den
Gekreuzigten." De ro
man Winckelmann is
Hauptmanns laatste mislukte po
ging geweest, deze synthese te
vinden.
J. H. SCHOUTEN.
i£.ithokunat aan
£ouia ^aare
tussen gisteren en morgen
(Va;
Kunstredacteur)
'1') Gerh. Hauptmann: Winckel
mann. Das Verhangnis. Vollendet
und herausgegeben von Frank UET is slechts
Thiess. 1954. 1 c u..
Uitg. C. Bertelsmann, GUtersloh.
Christus tussen gisteren en morgen, Christus tussen de
donkerte van de kruisdood en het licht van Pasen, Christus,
E Die de dood overwon om oneindige verten te openen. Zo
1 moet de Franse schilder Louis Favrc de gekruisigde Christus
2 hebben gezien om tot zijn ontroerend litho te zijn gekomen,
dat thans deel uitmaakt van de prachtige Favre-expositie in
het Gemeentemuseum van Arnhem.
Pr. D.M. 12.
klein litho king van deze litho af Het
15 bij 55 cm maar het zwarte silhouet van de gekrui-
formaat doet niets aan de toer- sigde en met doornen gekroonde
ALS
VIA NAMD
::v £N PLAAT
icel genoemd
en h
h\j het pui
Daarnaast waren er
muziek, de oude kiu
Olivier Messiaen
zoveel gewonnen heeft. Wat leven
is, ziet men nooit helderder dan
in de buurt van de dood. En zo
ligt over het Middellandse zee
landschap, dat de achtergrond van
deze poëzie vormt, een eigenaar- werd op 10 decem-
dig helder, tevens weemoedig ber 1908 te Avignon
licht. Is het Marsman nooit gelukt (Vaucluse) gebo-
zijn dichtkunst, zoals hij in zijn ren, bracht zijn
bundel Tempel en Kruis als dich- jeugdjaren door te
terlijk credo beleed, geheel te Grenoble en werd
transformeren in de geest en het als 11-jarige knaap
licht van de oude wereldzee, met ingeschreven als
andere woorden: is Marsman nooit leerling van het
helemaal de mediterrane heiden Parijse Conserva-
kunnen worden die hij had wil- tonum. Daar kreeg
len zijn, Van den Bergh komt hij les van Paul
dit ideaal van zijn vroegere Dukas (compositie)
kunstbroeder veel nader. Door een en Marcel Dupré
langere levensduur, een groter (0rgei) en daar
assimilatievermogen, erfenis wel- wor(1 hy Iater zcif
Si*?1 SLSSSC !>W.?Anfé J°n.
heimwee naar de geboortegrond vet. Daniel Lesur
van onze westerse beschaving, en Yves Baudrier
Daarbij vormen tempel en kruis de zgn. ..Groupe la
voor de gerijpte Van den Bergh jeune France", die
geen dilemma. Hij geeft zich vol- als m0tt0 had: Op
komen over aan het romantisch rechtheid, edelmoe-
ÏÏKfiaSTS' M.SSS ££3?.
orden Olivier Messiaen, organist t an de Trim
hem een soort Franciscus tan Assist kunnen noen
stclijkc puurheid en ook in zijn luisteren naar
de hij toonaarden af en in het vogel ge zan
echnische of vernuftige
trmonische ontdekkingen voor
t uit Peru, India, Bali.
TELEFUNKEN heeft deze Trois
petites Liturgies opgenomen in
een vertolking door Yvonne Lo-
riod (piano), Jeanne Loriod (On-
des Martinot), Vocaal ensemble
ïeer in Marcel Couraud, Kamerorkest
en de André Girard en met als dirigent
kleur van de klank dan in de ban Marcel Couraud (25 cm langspeel-
der door de klank in melodieen plaat lb 6172). Kan men zich be-
gefixeerde beweging. ter vertolking denken dan door
TTifT ^jTuni trrcMV deze geniale Messiaen-bewonde-
JJET KATHOLICISME en en volgelingen? Prachtig
k de gehele - -
christenheid heeft
een groot componist, ook al zal
nog niet alles van hem direct aan
spreken, al zal de taal van deze
missionaris nog niet direct be
grepen worden. „Mijn muziek is
een geloofsdaad", verklaarde Mes
siaen eens en juist dat grote ge-
loofsverlangen maakt hem tot een
wegbereider in de muziek. In zyn
kunst vindt men ongetwijfeld nog
wel eens een enkele echo terug
een Debussy,
Schönberg zelfs,
Frankrijk
wat motto's en leu-
geloven wij en luistren zen geweest en dus
„nar het gemurmel in de "Si*" stil
diepste twijgen 5taan. Vermoedelijk
"en oneterflijken tijd, wTveofln deze groep
Wetende dat wij hoop zijn bleek Messiaen al spoedig de toon-
en vervulling aangevende, de man die aanvanke
lijk een tamelijk onschuldig Debus-
en zonder enig meer syst was maar plotseling een
verlangen dan avant-gardist werd. iemand uit de
de voorhoede der muziekvermeuwing.
een spoor te wezen aVant-g.ardistische toonde deerd
anfteke stilte. zjCh speciaal in het geestelijke ka- - -
rakter van Messiacn's toonkunst.
Inderdaad, een mens moet Messiaen steeg al snel op naar een
geloven. Jammer alleen dat dit geestelijke hoogte, waarop men
v'uctoten in een gedroomd ver- zich in onze tijd beslist niet meer
leden en een gedroomde toekomst, verdringt Ik ben tot het InzMtt
gekomen dat een al te opzichtig-
een, zoals de dichter zen zegi, njeuwe techniek haar verdienste
verliest, zodra het publiek er zich
aan gewend heeft, omdat dan ook kleuring ligt de kracht
C. R. het mysterie vervliegt Ik ben geen siaen, hy su
opgeheven tot een geestelijke rust
en wijsheid, die men slechts
een middeleeuwer zou kunnen
wachten.
Een
werken M«
zonderlijke orgelcomposities
wel zijn serie „Trois petites Litur
gies de la Présence Divine", die
de alomtegenwoordigheid van God
bezingen en geschreven werden
in de winter 1943/44, juist dus in
de laatste oorlogswinter toen het
geloof in Gods liefde bij velen zo
op de proef werd gesteld. Messi;
zocht voor dez
sche getuigenis
klankgewaad, dat hij vond
kamerorkest, piano, kamerkoor,
Ondes Martenot (elektro-akoes-
tisch instrument) en exotische
slagwerkinstrumenten (Maracas,
chinese trommel en t
ik dit keer nog op een ander op
vallend werk van een bij velen
maar weinig of in het geheel niet
bekende componist, nl. het „Of
ficium Defunctorum" van de
Spaanse componist Tomas Luiz
de Victoria, die in Italië de naam
kreeg Ludovico da Vittoria (plm.
hét is alles 154^1611.. Als jonge man ging
Bartók,
Vittoria al naar Rome, w
geruime tijd kapelmeester in en
kele kerken was en een groot
vriend en aanhanger van Pales-
trina, wiens stijd hij sterk onder
zijn meest typische gjng In 1589 vestigde hij zich in
a uit- Madrid, waar hij koninklijk ka-
's pelmeester werd en in 1605 zijn
di "Officium Defunctorum", een Re-
ai® quiem, schreef voor de dood
tj°d Koningin Maria.
s siaen, de Franse
an wie Tetefunken
elites Liturgies" liet
opnemen.
mysticus, slechts een gelovige",
zei Messiaen eens. En, zo ver
volgde hij, „Ik heb theologie gestu-
gevoel behoefte de rijk-
theologische ideeën aan
medemensen in muziek
In dit Requiem dat een „Dies
irae" mist, daar Vittoria zich niet
liet verleiden tot een dergelijke
- dramatische en veelal zinnelijke
T. schildering in klanken voelt
bijzonder men een mystiek beleven va„ het
sterven. Maar dit mysticisme is
niet als een verborgen, ongrijp
baar facet. Vittoria heeft door de
Schoonheid der polyfonie en de
warme uitstralingskracht van zijn
harmonieën het in zijn tijd zo
In deze drie liturgieën ontdekt verslappend geloof nieuwe sohoon-
het gehele streven van Mes- heidsimpulsen gegeven. En zo is
"i"2*!?.' zijn Requiem een waarlijk schoon
1 getuigenis geworden.
brengen. Niet alleen de daaruit die hem
ook zijn WM
Hier is de man die ernaar streeft
de goddelijke vreugden deelach
tig te worden, maar wiens aard- TELEFUNKEN liet ook dit werk
gebondenheid hem toch niet vol- opnemen in een vertolking van
ledig in de steek kan laten. Na- het kamerkoor „L'Agrupacion Co-
tuurlijk niet, daarvoor is hij mens, ral de Camara" van Pamplona
volledig levend, zinnelijk mens. o.l.v. Luis Morondo (25 cm lang-
Maar in zich ontdekt hij telkens speelplaat LB 6171), een prachtig
de alomtegenwoordigheid van God, koor. dat deze zuivere muziek
resulterende gevoelsreflexen, t
;rklaring
stijlvol zingt. Wel-
teunt en opheft. De drie liturgieën licht zou de opname iets lichter
de ideeën zeÜ. Wat ik wil geven zijn: 1 „Antienne de la Conversa- hebben kunnen zijn. Maar ondanks
spirituelle
i intérieure". 2. „Séquence du dit
leurs musicales". het geestelijke Verbe". 3. „Psalmodie de l'Ubiqui- lijke muziek van Spanje uit het
in té par amour", drie vormen van begin van de 17de eeuw. De uit-
de kerkgezang dus in een volkomen voering geschiedt in de Spaanse
es- eigen stijl, ontroerend en verhef- taal.
harmonist dan fend. CORN. BASOSKI
Christus heeft geen kruishout
meer nodig, heeft geen realisti
sche voorstelling nodig. Niet
het kruishout, maar Christus
heeft hier het accent. En ook
niet de volledig uitgewerkte
fysionomie van Christus wilde
Favre geven wie zou het wel
kunnen?), maar het was hem
om de volledige overgave van
Christus te doen, de sfeer na
het „Het is volbracht" en zoals
we in het Evangelie van Johan
nes lezen: Het hoofd buigende
gaf Hij de geest".
fyJAAR, wil Louis Favre zeg
gen, de duisternis van deze
dood wil toch ook lichtende
vergezichten openen, de don
kerheid van Gethsemane was
nodig om tot de lichtende Paas-
morgen te komen. En zo maakte
hij in enk :1e felle kleuren deze
gekruisigde Christus. Links naast
het zwarte silhouet (waarop
slechts heet even de vorm van
een gelaat en van ribben is aan
gegeven, haast onzichtbaar) is
er het donkere groen, egaal en
strak, somber en dreigend.
Rechts van Christus is er ech
ter het f el-oplichtende geel,
een soort vergezicht op de
eeuwigheid stralend, diep en
van een ontembare gloed. Boven
Christus is er het zachtere, mil
dere groen van de ontwakende
lente, het groen van de natuur-
vernieuwmg Zo heeft Louis
Favre een symbolisch beeld ge
schapen van oneindig veel meer
waarde dan vele Christus-ver
beeldingen uit vroegere tijden.
In moderne kleuren en kleur
vlakken heeft Favre hier de
grootste betekenis van Christus'
dood weergegeven: uit het
duister ontstaat licht, uit de
schrik ontslaat blijdschap voor
degenen die de Gekruisigde
zoeken en zich voor Hem buigen.
Is dat hei enige werk van Louis
Favre op deze Arnhemse ten
toonstelling? Beslist niet, er zijn
daar 32 litho's van hem te be
wonderen. Louis Favre werd in
1891 te Annemqsse geboren,
schilderde en tekende, bouwde
een zendstation en een huis in
de bergen bij zijn geboorteplaats,
schreef novelleneen hoorspel
en een detectiveroman, maakte
in 1946 zv.n eerste lithografie,
werkte gemime tijd in Den
Haag, ging voor een ongenees
lijke longkwaal naar Zwitserland
en stierf op 17 april 1955 te
Annemass? Zijn werk is ge
bleven. zijn ontroerende „Piëta"
met de volkomen verbonden
heid van Maria en Jezus, zijn
„Harmonicaspeler"een vol
maakt opgaan in klank en be
weging, zim „Afrikaanse", een
geniale verbeelding van een
Afrikaanse vrouw, zijn „Hol
landse lente" met de strakke
lijnen van het tulpenveld zijn
„Dans" ook in een ritme van
kleur en beweging. Het is alles
van een zuiverheid zoals de mo
derne kunst maar al te weinig
laat zien. En daarom zijn we
blij met deze expositie in Arn
hems Gemeentemuseum, welke
tentoonstelling duurt tot 28
april.
Veel in de ikunst is echter afhan
kelijk van een bepaalde omgeving
van een bepaalde atmosfeer, waar
uit hei eigenlijk moeilijk is zich
over te plaatsen. Dit laatste nu juist
heeft Se zgn. Salzburg er Schloss-
konzerte in het leven geroepen. In
de marmeren zaal van het Mirabell-
slot of in de ridderzaal van de
bisschoppelijke Residena, vaak
bij kaarslicht en gespeeld op his
torische instrumenten, klinken de
Serenaden en Divertimenti van
Mozart. En dan klinken ze mis
schien veel schoner dan in de
prachtigste moderne concertzaal.
De besloten, intieme Ruimte
maakt een bijzonder contact tus
sen luisteraars en musici moge
lijk, zoals dat in een concertzaal
nooit kan ontstaan. Hier wordt de
stijl, hier wordt de atmosfeer ge
schapen, waarnaar de meeste men
sen verlangen om uit het gehaaste
leven even tot rust en harmonie
te komen. Eerst in de simpele
geboortekamer van Mozart aan
de Getreidegasse te staan en dan
zijn muziek te horen in die ruim
ten, waarin Mozart ze zelf ook
uitvoerde. Is dat niet van veel
meer betekenis dan welke sensa
tie op kunstgebied ook?
Drie jaar geleden ware
Salzburger Schlosskonzerte
een gewaagd experiment. De er
varingen hebben echter bewezen
dat het initiatief goed was. De 125
Schlosskonzerte van hqt vorige
jaar hebben niet miftder dan
20.00 bezoekers uit zeer vele lan
den getrokken. Van mei tot okto
ber hebben vrijwel dagelijks die
concerten plaats, waarbij Mozart
natuurlijk het leeuwendeel
heeft in de programma's. Maar
ook werken van Haydn, Beetho
ven, Schubert en vele andere
meesters worden door vooraan
staande kunstenaars uitgevoerd.
Naast de strijkers en blazers van
het Mozarteum-Orkest, zangers
en instrumentalisten van de Aka-
demie Mozarteum, komen er ook
ensembles uit Wenen, München,
Hamburg, Hannover, Mainz, Ro-
e en Zagreb en bewijzen dat er
maar één taal algemeen is en
verbondenheid kan brengen, nl.
de taal der muziek.
Een hoogtepunt van de Salzbur
ger Schlosskonzerte is „De mu
zikale lente in Salzburg" van 25
mei tot 10 juni. Dan klinkt er de
lentezang, het zgn. Grosses Salz
burger Frühlingssingen, en komen
tal van orkesten en koren met
grotere voorstellingen. Zo vormen
de Salzburger Schlosskonzerte een
waardige aanvulling van de Salz
burger Festspiele in het uitvoeren
van de muzikale opdracht van de
ze oude Mozartstad aan de Salzach.
de
GOEDE ROMAN
OVER MOZART
Uit liefde tot zijn kunst heeft
Marcia Davenport in 1932 een ro
man over Mozart geschreven en
sindsdien moest herdruk op her
druk volgen. Thans is er ook een
Nederlandse vertaling van die ro-
man verschenen, waarvoor Her-
mien Manger uitstekend zorgde.
Het is een vertaling van de uit
gave, die vorig jaar in Amerika
verscheen t.g.v. het Mozartjaar
en welk editie is opgedragen aan
Toscanini. Al lezende beseft men
steeds meer dat Marcia Davenport
inderdaad liefde heeft tot Mozarts
kunst, want nergens heeft de
schrijfster het leven of de kunst
van Mozart geweld aangedaan ter-
wille van de populariteit. Integen
deel, het is een verantwoorde en
toch spannend geschreven roman
geworden, waarvoor we Marcia
Davenport echt dankbaar zijn.
Uit het boek blijkt dat de schrijf,
ster veel studie van Mozart maak
te. De laatste zin van deze roman
„Maar de muziek leeft" is
perend voor het boek: de muziek
is blijven leven, ook in de roman.
En die muziek doet de schrijfster
vergeten. Dat is het beste compli
ment aan Marcia Davenport. Uit.
geverij Leopold in Den Haag zorg
de voor een prachtig verzorgd boek
waarin vooral het trefwoordenre
gister de waarde verhoogt. (427
blz. 11.90).
-Het stille licht»
"T\IT BOEK is een boeiende be-
schrijving van het leven
Thomas van Aquino. Het is
voortreffelijke historische ro
geworden, die uiteraard roomse
lezers meer zal aanspreken dan
De geschiedenis speelt zich at
tegen de achtergrond van de 13e
eeuw, waarin de ridders hun steek
spelen houden, burchten in
gloed verteren, schuldigen er
schuldigen in donkere kerkers
omkomen of op wrede wijze
den gedood. Waarin geloof ei
geloof met elkaar in conflict ko
men, en ridders uittrokken
het Heilige Land om het uit de
handen van de Muzelmannen te
redden.
Men voelt bij het lezen de ver
ering die de schrijver, de grote
monnik in zijn stille kloostercel
toedraagt, riet is of er een stil en
heilig licht van deze monnik uit
straalt. Hij is mede de bouwer van
Gods strijdende kerk door alle
eeuwen, hij is een strijder tot in
de laatste ogenblikken van zijn
leven, waarin hij nog een
uiteenzetting gaf over het „Hoog
lied".
Een Mozart-serenade in het Slot Mirabell te Salzburg, uitgevoerd in de
historische omgeving en op de historische instrumenten. Hier is het
directe contact tussen luisteraar en musicus, hier is de juiste geestelijke
atmosfeer voor de kleine tverken van Mozart en Haydn.
•irtrirtrbtrü-tiirtrtririrtrtriril
Blijf niet een kind, o kind, maar word een mens
verbeten en geraffineerd en sluw,
vermijdend elke list en elke klem,
die heviger terugkaatst elke duw.
Blijf niet een kind dat naar de hemel droomt
en blij naar bloem en vlindervleugel tuurt,
maar word een mens, die elke medemens
van top tot teen vol achterdocht begluurt.
Dan leef je frank en vrij en onbevreesd:
zij vrezen jou en gaan je uit de weg,
maar wel ontgaat je dan 't smaragd
van lentegroen uit iedere donkre heg.
Laat mij maar vallen elke keer opnieuw
in elke klem, gezet waar ik moet gaan,
ik blijf een kind, dat nooit, tot aan zijn dood
zonder oprecht vertrouwen kan bestaan.
A. HAGTINGIUS-SEGER
