STAD
Dinsdag stedenwedstrijd in liet
maken van kapsels
televisie
'JAAR CONIMEX
I
van het draaiboek
W-W MENS TOT MENS
VANAVOND
LUISTERT
u NAAR:
NIEUWE LEIDSCHE COURANT
3
ZATERDAG 2 MAART 1957
Leidse Smalfilmliga
Kritisch commentaar
op bekroonde films
In de kantine van Smits Röntgenappa-
ratenfabriek kwamen de leden van de
Leidse Smalfilmliga gisteravond bijeen
voor de vertoning van enkele films, die
door de NOVA zijn bekroond. Van de zeven
films waren er vier op een 8 mm-band op
genomen; de andere op 16 mm.
Aangezien de vereniging het karakter
van een studieclub draagt, was er ook
nu weer ruimschoots gelegenheid kri
tische opmerkingen te maken. Men vroeg
zich soms af welke de beweegredenen
van de jury geweest zijn om een prijs uit
te reiken. Van de 8 mm films werd
Brand in de krant het meest gewaardeerd.
Enkele films waren qua belichting niet
bijzonder geslaagd.
Naar aanleiding van de film Les Beaux,
die is gebaseerd op een oude Franse sage,
en die gisteravond zonder geluid werd
vertoond, ontstond een discussie over de
vraag of men een rolprent, die zonder ge
luid onbegrijpelijk is, wel als filmwerk
mag kwalificeren. Eén der aanwezigen,
die de film mét muziek en tekst had ge
zien, meende, dat in dit geval eerder
sprake is van een door prentjes geïllus
treerde ballade, die zonder die aardige
plaatjes even schoon zou zijn geweest.
De voorzitter, de heer H. Kleibrink.
kwam met de leden overeen, dat het
vijftienjarig bestaan op 13 april in het
Prythaneum aan het Rapenburg zal wor
den herdacht.
Geref. Gemeente in
Nederland
Ds. H. Llgtenberg te Rotterdam zal
dinsdagavond half 8 in het gebouw Hoge
Rijndijk 24 een spreekbeurt vervullen
voor de Geref. Gemeente in Nederland.
Vlot programma voor K. en O.
Vroolijks vrolijke groep met
goed amusement in gehoorzaal
EEN VROLIJKE AVOND met vooraanstaande medewerkenden"zo
beloofde het programma. Inderdaad is deze belofte ingelost. Met
Frans Vroolijk en allen die hij in zijn gevolg meebrengt, heeft K. en O.
geen slechte keus gedaan. De houders van groene kaarten hebben zich gis
teravond in de gehoorzaal best geamuseerd, al vonden we het meer variété
dan revue of cabaret. De meest kenmerkende eigenschappen van dit ge
zelschap zijn de goede manier waarop de nummers individueel en geza
menlijk worden uitgevoerd en de verzorgde aankleding.
Er werd vlot gespeeld en gechangeerd,
waardoor we kleinkunst aan de lopende
band kregen, zonder dat het rommelig
werd of dat het met de Franse slag ging.
Het programma had wel wat kunnen wor
den ingekort. Niet dat we nummers had
den willen schrappen, maar sommige, zo
als De Spijkerbroek en In het marine
blauw. hoe uitstekend Cora Viile in deze
nummers was, hadden bekort kunnen
worden.
Frans Vroolijk zelf hield een goede con
férence, maar ook hij kan wel wat weg
laten. De moppen, die niet allemaal gloed
nieuw waren, werden soms zó droog langs
de neus weg gezegd, dat ze het toch
bijna allemaal goed deden.
De 3 Jacksons wisten
Stemming
er met hun ac-
tyemmenie
Leidse kappersclub tien jaar
ALS HET STREVEN van de afdeling Leiden van de Vereniging Tech
nische Clubs voor het Kappersbedrijf (V.T.C.K.) in vervulling gaat,
dan moet het een steeds groter genoegen worden om de coiffures der Leidse
burgeressen (en burgers) te beschouwen. Deels moeten de bedoelingen van
de V.T.K.C. al zijn bereikt, want de volgende week viert zij haar tweede
lustrumfeest en in de afgelopen tien jaar is de activiteit groot geweest.
Elk jaar zijn leden en bestuursleden in
het voorjaar als alles ontluikt, zelfs
de nieuwe Franse coiffurestijl naar
Parijs geweest om aan de bron de nieuwe
geest in de haarmode dn zich op te nemen
en die dan na terugkomst in Sleutelstad
en omgeving te laten doorwerken. Zo
veel goede beroepsopvatting kan haar
uitwerking onmogelijk hebben gemist. De
kapperstechniek is ten onzent dat mo
gen we wel op gezag aannemen voor
uitgegaan.
Dinsdag zal de 46 leden tellende af
deling Leiden die vooruitgang den volke
nog eens tonen, 's Middags om vier uur
in de grote zaal van de Stadsgehoorzaal.
Dan' begint daar een stedenwedstrijd in
het maken van een dagcoiffure, een
praktisch kapsel, dat het model dagelijks
en zelf kan bijhouden, 's Avonds wordt
de kappershand aan de heren gelegd, om
half 8 in de foyer. Aan deze wedstrijden
nemen deel de steden Amsterdam, Rot
terdam, Den Haag, Amersfoort, Breda
en Leiden.
De grote zaal wordt 's avonds in be
slag genomen voor een uitgebreid pro-
imrna, waaraan muzikale medewerking
-rdt verleend door het „Leon Sextet"
uit Den Haag, o.l.v. de heer L. Gerritsen
het jeugdkoor „Ex Animo", o.l.v. H.
de Wolff. Dit jeugdkoor zal een romance
uitvoeren, geïnspireerd op, hoe kan dat
anders, de kapstiji „Romance". Verder
wordt er cabaret gebracht, er worden
herenkapsels gedemonstreerd, manne-
zullen het een en ander op mode
gebied vertonen, waarbij de dagcoiffures,
die ze dragen de meeste aandacht be
horen te trekken, en de op de wedstrijd
bekroonde herencoiffures zal men ook
kunnen bewonderen (of niet). In de als
s aangekondigde finale zullen de
dagkapsels in een „handomdraai" tot
avondkapsels worden omgevormd.
cordeonmuziek de stemming in te bren
gen, door het spelen van' bekende melo
dietjes. Dan was er het charmante zang
duo Heelsbergen, waarvan het meest lief
tallige gedeelte uitstekend geluiden kon
imiteren en met haar partner duetten
zong, zowel met een tenor- als met een
sopraanstem. Als imitatie vonden we het
erg knap. En wat onze Belgische clown
Fransky presteerde met zijn hoeden, mis
schien kunnen we beter zeggen: hoofd
deksels. en met ballen was waarlijk niet
gering.
Een goede vondst was een verhaal
tje over de Rembrandtherdenking,
waarbjj men Rembrandt van zijn voet
stuk op het naar hem genoemde plein
liet komen en hem ook zjjn mening
over de gang van zaken eens liet zeg
gen. Dit programmapunt was een
scherpere, puntiger tekst waard ge-
De schetsjes werden goed gebracht. Ze
hadden het voordeel, dat ze kort waren,
en een aardig slot hadden.
Begeleiding
De ondergeschikte, maar toch zeer be
langrijke functie van begeleider aan de
vleugel vervulde Cas Rus uitstekend. Dat
het volume wel eens erg groot was kon
hij ook" niet helpen. Wanneer men met mi
crofoons en versterkers gaat werken,
krijgt men nu eenmaal van die oneven
redige effecten.
Dat het publiek de uitvoerenden met
een krachtig applaus dankte, was niet te
verwonderen. We willen deze groep graag
eens terugzien.
A. C.
Vervolg stadsnieuws
Leidse universiteit
Bij Koninklijk Besluit is aan dr. P. Dul-
lemeyer, wetenschappelijk ambtenaar 1ste
klasse bij de algemene zoölogie aan de
rijksuniversiteit te Leiden, opdracht ver
leend om van 1 januari 1957 tot een nader
te bepalen datum onderwijs te geven aan
deze universiteit in de beschrijvende
dierkunde, faculteit der wis- en natuur
kunde.
Bij beschikking van de minister van
onderwijs, kunsten en wetenschappen zijn
aan de rijksuniversiteit te Leiden be
noemd voor het jaar 1957 tot wetenschap
pelijk hoofdambtenaar bij de faculteit
der rechtsgeleerdheid mevr. mr. M. A.
Kakebeeke, thans wetenschappelijk
hoofdambtenaar, de arts P. J. Kaiser tot
wetenschappelijk hoofdambtenaar A in
vaste dienst bij de afdeling studenten-
zorg met ingang van 1 januari 1957 en
voor, het tijdvak van 1 februari 1957 tot
en met 31 januari 1958 de hoofdassistent
E. A. del Prado tot wetenschappelijk
hoofdambtenaar bij de röntgenologie.
De ambassadeur van Pakistan
in ons land, de Begum Liaquat
Ali Khan heeft een bezoek ge
bracht aan de rijksuniversiteit
te Leiden. Zij werd in het uni
versiteitsgebouw begroet door
de president-curator, dr. J. E.
Baron de Vos van Steenwijk
en de rector-magnificus, prof.
dr. P. A. H. de Boer. Na enige
vertrekken van het universi
teitsgebouw te hebben bezich
tigd, begaf zij zich naar de uni
versiteitsbibliotheek, waar zij
welkom werd geheten door de
directeur dr. A. Kessen, die
haar inlichtingen verschafte
over de betekenis en de werk
wijze van de bibliotheek. Zij
legde vooral belangstelling
aan de dag voor de oosterse
afdeling.
Foto N. van der Horst.
]l 9 3 2 - 1 9 5 7
Op 1 maart 1957 vieren wij ons
25-jarig jubileum. Sedert een kwart eeuw
leveren wi| jaarlijks aan miljoenen ver
bruikers de beste rijsttafelproducten.
Ondervindt Conimex kwaliteit wint'
CONIMEX - BAARN Sinds 1932 alles voor de rijsttafel
Tussen
de
bladzijden
DE MACHINIST, EERLIJK SPEL
VAN MENSEN
PIETRO GERMI heeft als regisseur en als acteur een enorme opgave vol
tooid, een opgave die hij zichzelf stelde. En dat was: een film te maken
die meer is dan de verfilming van een geval, maar in de eigen filmtaal het
leven van gewone mensen heeft vastgelegd. Zonder overbelichting, zonder
romantisering, zonder kleuring, zonder schijn en zonder glamour. Het leven
van het gezin van de machinist Andrea Marcocci heeft eigenlijk niets bij
zonders en niets aantrekkelijks voor verfilming. Er zijn problemen, maar
die zijn er in elk gezin. En vaak nog veel grotere. Een schokkend verhaal,
sensationeel, is het dus niet', slechts het verhaal van een niet rijk gezin.
Wat bepaalt nu eigenlijk de waarde
Germi's filmwerk? Deze: dat hij in staat
was in dit simpele verhaal de me
tekenen, mensen zoals u en wij, de
van alledag. In filmbeelden heeft hij de
psyche gevangen, veel sterker eigenlijk
dan woorden zouden kunnen. En Germi
heeft dat zo eerlijk en zo eenvoudig
daan, dat zelfs de meest ingewijde
kritische geest op filmgebied, niet ir
aan het medium film denkt. Na afloop
kan hij wellicht eens namijmeren
neo-realisme in de filmkunst spreken,
maar dat is dan toch slechts een poging
om er toch iets van te willen zeggen. Men
kan deze film eigenlijk alleen i
dergaan, of zelfs meespelen.
Meespelen, ja, want dit is een ernstig
i ontroerend en tragisch spel a
;n zoals een klein jongetje van een jaar
of 7 het vertelt. Hier ligt de oorzaak
de waarde: de eerlijke onbevangenheid
'an het kind trekt de proporties
:nders en geeft daardoor een sterker
reliëf aan de mensen. Het kinderoog ziet
scherp en vaak caricaturaal, dus accen
tuerend en in scherper reliëf. Het kind
speelt met de groten mee, moet mee
spelen en betrekt er iedereen in. Het kind
ontdekt, onthult, verbindt en het kijkt
alsof het zeggen wil: „Hoe moet ik
nou?" Op dat moment gaat u meespelen,
het kind, het ernstige spel van het
leven met zijn problemen en zijn vreug
den. Het spel van de vader en de zoon,
want om hen beiden gaat het uiteindelijk.
Marcocci is machinist op de sneltrein
Mjlaan—Florence en zijn 7-jarig zoontje
Sandro wacht hem altijd op bij het
tion. Dat joch heeft zijn liefde, Want de
oudste zoon Marcello is lui en heeft duis
tere praktijken, terwijl zijn dochter Giu-
lia een huwelijk zonder liefde heeft aan
gegaan omdat ze nu eenmaal moest trou
wen. Marcocci's vrouw Sara is de alles-
opofferende moeder en echtgenote. Een
ongeluk buiten zijn schuld bezorgt hem
een terugplaatsing op een rangeer-loco-
motief en dan komt de zelfonderschat-
ting, het minderwaardigheidsgevoel, dat
zich uit in drinken, veel drinken en in
verbittering. Huwelijksmoeilijkheden van
zijn dochter, een staking, de praktijken
van zijn zoon, de mindere verdiensten, dit
alles doet hem verdwalen. Maar dan is
daar toch altijd nog die kleine Sandro,
die hem terugbrengt en die hem een
laatste vreugde bereidt. Marcocci heeft
uitzicht gekregen: uitzicht op de hemel.
Een schone en ontroerende film, een
film die u niet loslaat en die ons tot de
verzuchting brengt waren alle films maar
zo eerlijk en zo groot van gedachten. Dan
zou de filmkunst ook voor ons één der
meest begeerde vormgevingen zijn. Een
warm-menselijk verhaal i<n een liefdevol
filmbeeld. Lido.
(Ernstig spel t
Morgen zal ik huilen
TRIANON. De zelfbekentenis van
;n vrouw, de biecht van een alcoholiste.
Maar ook een wegwijzer, een richting-
aangever, een terugkeer uit „het rijk der
schaduwen".
Dat is het verhaal van de Amerikaanse
actrice Lillian Roth, de eerlijke en
gens opgeschroefde autobiografie
nog jonge vrouw, die door haar
der het toneel was opgedreven
zucht en egoïsme van een moeder -
dood van haar bruidegom moest i
maken en zich verslingerde aan alcohol.
Uit die hel keerde zij eerst op 30-jarige
leeftijd terug, mede dank zij de organl-
Een dokter nodig
De zondagsdienst der huisartsen te
Leiden wordt waargenomen door de dok
ters Lahr, Schaeffer, Stoffers, Teeuwen
en Gaasbeek. Bij geen gehoor 22222.
Welke apotheek?
Vandaag en vannacht zijn voor het
klaarmaken van spoedrecepten geopend
de apotheken Herdingh en Blanken,
Hogewoerd 171, tel. 20502, Reyst, Steen
straat 35, tel. 20136, en Oegstgeest, Wilhel-
minapark 8, tel. 26274. Morgen is van 8 uur
v.m. tot 12 uur n.m. alleen open de apo
theek Reyst.
Drie dansen van Turina.
(KRO 19.10 uur)
De Spaanse componist Joaquin Turina
(18821949) kan men met recht de be
langrijke opvolger van Manuél de Falla
noemen. Zijn leven lang heeft Turina in
alle denkbare vormen de Spaanse muziek
en het Spaanse muziekleven gediend. Hij
was componist, pedagoog, pianist, theo
reticus, essayist en organisator. Ten aan
zien van zijn composities kan men twee
ankerplaatsen noemennl. Sevilla en An-
dalusië. Zij hebben steeds de onderwer
pen voor zijn werken gevormd. Turina
studeerde in Sevilla, in Madrid en in
Parijs, in welke laatste stad hij les kreeg
in compositie van Vincent d'lndy en in
pianospel van Alexander Moszkowsky.
Ongetwijfeld is er soms wat Frans im
pressionisme door zijn werk gekomen,
maar men kan Turina toch wel als een
puur nationaal componist bescho 1
die zich graag liet insplreri
eigenlandse dansen. Zo hoort
drie Andalusische dansen in e
instrumentatie, nl. „Petenera'
en „Zapateado". De uitvoering geschiedt
na een Concerto Grosso van Vivaldi en
een Pianoconcert van Mozart, door het
Omroeporkest o.l.v. Henk Spruit.
door de
i brillante
Hond
T)E HOND kwam precies tot de
schouder van het kleine meisje
en daarom kon zij goed met hem spre
ken. Voor de buitenstaander leek het
gesprek misschien iets eenzijdig, maar
zowel voor de hond als voor het meis
je was het een sprankelende causerie.
„Hoe kom je helemaal hier?", vroeg
het meisje, en zij dacht aan de lastige
draaideur, die de toegang tot het post
kantoor vormt. De hond keek ge-,
heimzlnndg, maar wilde kennelijk zijn
geheim niet prijsgeven. Het meisje
vond dit begrijpelijk en stapte op een
ander onderwerp over.
„Weet je baas, dat je hier bent?";
de hond trok zijn kop in rimpels en
wederom begreep het meisje hem vol
komen. Ze voelde, wat voor wroeging
de hond moest voelen op dit ogenblik,
omdat hij de verleiding niet had weten
te weerstaan, en zij besloot hem te
troosten.
Met een royaal gebaar haalde zij
'n toffeetje uit haar mantelzakje.
plukte het papiertje er af en hield
de hond het snoepje voor. Een voor
zichtige hap en het toffeetje was ver
dwenen.
„Zo, en nu moet je weer vlug naar
huis toe"; aanmoedigend duwde het
meisje tegen de hond aan en toen
deze weinig geestdrift toonde om het
bevel op te volgen, gaf zij hem be
straffend een tikje op zijn snuit;
Toen klonk er een kort, bijtend uit
gesproken zinnetje door het postkan
toor en verbaasd keek het meisje op.
Om haar heen zag zij angstige ge
zichten van mensen, die op veilige af
stand naar haar en de hond keken.
Ook de hond had de stem gehoord
en gromde. Hij boog de kop en liep
op de man toe. Met een enkele'greep
deed deze hem aan een band en een
zenuwachtige moeder rende op het
meisje toe en nam haar in de armen.
„Ze zeggen, dat die hond de vorige
week nog een inbreker half aan stuk
ken heeft gescheurd", vertelde de juf
frouw aan haar belangstellende buur
man tussen het kopen van drie post
zegels door.
Bladluis
halen. De man verscheen enkele minu
ten later op het podium en verkon
digde vrolijk: „Goeie avond samen,
hier is Japie."
De aanwezigen trokken verbaasd
hun wenkbrauwen op; 's mans naam
scheen hun maar zeer matig te Inte
resseren en toen Japie z\jn beide
handen aan het oor hield om te horen
hoe de zaal reageerde op zjjn „goeie
avond", was dit gebaar in het geheel
niet overdreven, want men kon een
speld horen vallen.
Op hetzelfde moment stond een an
dere meneer op het podium van een
ander zaaltje.
„De bladluis leidt een geheel spe
ciaal leven in de winter, dat bijzondere
aspecten heeft", vertelde hfl, en vol
ontzetting hoorde hij de oorverdo
vende iachorkaan, die op deze weten
schappelijke woorden volgde. Een
beetje onzeker keek hij in het rond
en begon dapper opnieuw:
„Zoals ik al zei leidt de bladluis
Verder kwam hij niet, want weer tril
de de zaal van het plezier, en nu werd
de goede man kwaad: „Ik zei, dat de
bladluis," riep hij met stemverheffing,
en toen zag hij het bestuur zitten. De
voorzitter wreef zich de tranen uit de
ogen en de secretaris weerde beschei
den de hulde af. die hem te beurt viel;
„Waar heb je hem op de kop getikt?"
riep men hikkend uit de zaal.
Het duurde vrij lang, voordat men de
zaak helemaal in het reine had. Beide
sprekers waren toen kwaad van hun
podiums afgelopen en de besturen
gingen zich toen verdiepen in de
vraag, hoe die vergissing aan het sta
tion had kunnen ontstaan.
Kalkoen
een goed idee? informeerde
de stut en steun van een Alphense
werker, die het personeelsblad
van haar man aan een intensieve
studie onderwierp. „Jansen heeft
zo maar een kalkoen van vijf pond
voor zijn ideetje gekregen."
„Wat heb je nou aan een kal
koen van vijf pond?", bromde de
fantasieloze echtgenoot, „we zijn
maar met zijn vieren".
Ook nu bleek de man eéhter
weer te weinig voorstellingsver
mogen te hebben, want zijn gade
ging uitleggen, dat het gezin de
eerste dag alleen maar kalkoen
met een beetje appelmoes zou
eten. Ze kon dan haar vader en
moeder ook uitnodigen en de vol
gende dag zou het gezin ragout
van de rest gebruiken.
„Waarom moet je jouw ouders
nou weer uitnodigen?" informeer
de de man. „Je bent met mij ge
trouwd en als je doorlopend bi? je
vader en moeder wilt zijn, had je
dat net zo goed niet kunnen
doen."
„Hè, Jan, doe niet zd flauw",
weersprak de echtgenote, .„als we
toch een kalkoen van vijf pond
hébben, waarom kunnen mijn
vader en moeder dan niet mee-
eten?"
Jan zag het niet in. Hij wilde
20 2ei hij de zondag zonder
vreemden doorbrengen en die kal
koen kwam toch wel op.
„Vreemden?" informeerde zijn
vrouw koel, „noem jij mijn ouders
vreemden?"
„Ik ben toch zeker niet met hèn
getrouwd!" verkondigde de man,
volkomen naar waarheid, maar
zijn vrouw kon ditmaal niet de
vereiste eensgezindheid opbren
gen.
„Eten we zondag kalkoen?" ju
belde het dochtertje verrukt, toen
zij binnenkwam op het moment,
waarop haar moeder op onver
bloemde wijze haar vader verweet
een grote schrokop te zijn om een
kalkoen van vijf pond helemaal
alleen te willen verorberen.
De vader deelde zijn dochtertje
mede, dat het gezin zondag geen
kalkoen zou eten, doch de manier,
die hij voor deze uitleg koos, had
pedagogen afkeurend het hoofd
doen schudden.
Het meisje bleek 't dan ook niet
helemaal begrepen te hebben,
want zij rende naar buiten en een
uurtje later gonsde de buurt: „Bij
Klaasen eten ze gewoon op zondag
kalkoen; het moet een beest van
negen kilo zijn, snap j ij nou,
waar ze dat van doen?"
Margarinepak
begint te breken over de vraag waar
dat later heen moet. Neen, leest u het
goed, niet waar zij heen moeten, maar
waf voor beroep er zal moeten wor
den uitgeoefend om hef zo moodzafce-
lijfce dagelijkse brood dn het altijd
grage keelgat te kunnen laten glijden.
Onze zoon van vier is daar ook ai
mee bezig. In onze eigen jeugd be
wogen onze wensen zich, als we het
ons allemaal nog goed herinneren,
tussen de niet zover uiteenlopende
pblen tramconducteur of dito op de
Maar deze jongeman richt zijn ver
langende oogjes naar veel wijder ver
ten. Hij kan onmogelijk op de hoogte
geweest zijn van de slagzin, waarmee
de Amerikaanse marine jongelieden
tot dienstneming trachten te bewegen,
„Join the Navy and see the world".
Maar tochtooh is hij buitenge
woon gefascineerd door plaatjes.
netjes op
rij
"JAT WORDT EEN
avond", dachten we v
:n we beroepshalve een
zaal bctra-
wachting op
een wetenschappelijke uiteenzetting
over „de bladluis in wintertijd" zaten
te wachten.
Dc mensen in de zaal schenen echter
wel wat in het onderwerp te zien, want
met strenge deskundige gezichten
staarden ze voor zich uit en bogen
zich zo nu en dan met bekommerd ge
laat naar elkaar over.
De voorzitter zei vervolgens, dat hij
blij was met de opkomst en dat hem de
vertraging van dc spreker speet. Aan
dit leed, zo deelde hjj mede, werd ech
ter een eind gemaakt, want een taxi
was naar het station om hem op te
„Moeder en kind" (Wolkers)
„Het gezin" (Cor Hund)
op een of andere oojilogsboder
aangetreden. Daar kan hij manuien
lang verlekkerd naar staan kijken.
En gasteren kwam dan uit zijn vier
jarige mond het vaste besluit: „Later,
als ik groot ben, trek ik een marga
rinepak aan en breng ik voor mammie
een naaimachine uit Italië mee". Zo
wist hij op ongekunstelde wijze re
dactionele advertentieruimte in de
krant tot één ondeelbaar geheel te
verenigen. Het verschil tussen marine
en margarine was hem nog niet erg
duidelijk, maar alia, het verstand
komt met de jaren, zegt men
Beelden
jQE GEMEENTE LEIDEN heeft twee
beelden aangekocht. „Moeder en
kind" van de Amsterdamse beeldhou
wer Jan Wolkers en „Het gezin" van
diens collega Cor Hund. We schreven
er donderdag al over.
Het beeld van Hund is klaar, dat van
Wolkers is alleen nog maar in gips uit
gevoerd. Dit gipsmodel staat in de La
kenhal. Als bjj dc Rijnlandsche Brons-
gieterij aan dc Uiterstcgracht, één van
de twee bronsgictcrjjcn die ons |and
telt, het werk aan enkele bevrijdings
monumenten voor verschillende steden
is afgelopen, kan ook het beeld van
Wolkers worden gegoten. De heer J. E.
Stöxcn, directeur van dc Rijnlandsche
Bronsgietcrij, denkt dat het werk aan
de bevrijdingsmonumenten nog wel "n
paar weken zal aanlopen.
Zodra het klaar is kan men voor de
beelden een plaats zoeken in ons stads
beeld. Dat er ongetwijfeld door zal
worden verfraaid.
satie Alcoholics Anonymus. En daarna
kwam haar getuigenis, ook 'n de wereld
vajn het amusement waar alcohol vaak
een zo belangrijke rol speelt.
Lillian Roth schreef het boek „I'll cry
tomorrow" en het as een best-seller ge
worden. Ook in ons land. Juist dezer da
gen kwam bij de uitgeverij de 6e druk
uit in de vertaling van Paul Nijhuis. Met
Hollandse nuchterheid zij1" we zo gauw
geneigd dit alles een echte Amerikaanse
reclame te noemen. Akkoord, noem het
reclame, maar dan van de goede soort. En
deze reclame kan heel wat goeds teweeg
brengen, deze reclame kan opbouwen,
deze reclame is heel wat positiever dan
de hele Amerikaanse show-business,
waarnaar men wel graag kijkt en die
stinkt naar geestelijke ontbinding.
Daarom willen we geen kwaad woord
zeggen van de film „Morgen zal ik hui
len", die gemaakt werd naar het boek van
Lillian Roth. Daarom zouden we hen,
die nog niet weten waartoe drankzucht
kan leiden, kunnen opwekken deze „re
clame" te gaan zien, deze realistische
openhartigheid op zich te laten inwerken
en te beseffen, dat het niet alleen de.
drankzucht is dn de Amerikaanse samen
leving (en in elke samenleving), maar
ook de sfeer van opgeverfde en gedemo
raliseerde show. Die show maakt men
ook mee in de film, ook het lallen van
de beschonken actrice. Maar ook de uit
redding, het positieve vooruittreden om
een boodschap te brengen, in de weten
schap hierin door God te worden gehol
pen. De film heeft zich natuurlijk van
andere middelen moeten bedienen dan
het boek. Maar vergeef enkele zuiver fil
mische accenten, omdat ze alleen maar
de „reclame" versterken, de goede re
clame dan.
(Eerlijke autobiografie.)
Met dieven vangt men
dieven
Casino De film, die deze week In
Casino draait, heeft een historische ach
tergrond gekregen, toen de hoofdrol
speelster Grace Kelly In Monaco prinses
Gracia werd.
Op het witte doek ds prinses Gracia
echter nog Grace Kelly en zij maakt als
rijke Amerikaanse kennis met een man,
die wordt verdacht van geraffineerde
juwelendiefstailen. De man Cary Grant
heeft weliswaar geen brandschoon
verleden, maar omdat hij de diefstallen
niet heeft gepleegd, gaat hij voor privé-
deteetive spelen om de ware dader te
ontmaskeren. Natuurlijk lukt hem dit en
ook op een ander gebied haalt hij een
roemvolle overwinning; de zegepalm
wordt hem door Grace op de slapen
gedrukt.
Sprankelend van kleuren te de film
een hartverwarmend evenement. Met
goedgekozen detailopnamen worden de
climaxen bereikt.
De natuuropnamen in Zuid-Frankrijk
brengen niet alleen het Amerikaanse
meisje, maar ook de bioscoopbezoekers
in verrukking en een niet te goedkope
humor verlicht de spanning.
(Een film, die (ongetwijfeld) mensen
vangt.)
De zondares
Luxor - Deze Duitse film van regis
seur Willy Forst laat weinig indruk na.
Noch het met een merkwaardig toeval
opgedoft verhaal, nooh de filmische wijze,
waarop het wordt verteld, noch de regie
is op bijzonder niveau gekomen. De ver
teltrant is door een overdadige toepas
sing van de flashback zelfs van dien
aard, dat een kregelig gevoel hier en
daar niet valt te onderdrukken. Hilde-
gard Knef en Gustav Pröhllioh delven hun
beste acteertalenten op, maar hebben
en dat moet aan de regie te wijten zijn
niets gecreëerd, waarvan men nog
veel later zegt, dat het goed was. Het
is allemaal wat vlak, 'goedkoop, senti
menteel. Men heeft van het onderwerp
kennelijk iets willen maken, maar men
heeft de uitwerking te sterk aangezet
en zo maakt „De zondares", die men
om de titel beslist niet behoeft te gaan
zien, een matte indruk.
Een aan lager wal geraakt schilder
wordt door een barmeisje geadopteerd.
In haar woning opgenomen en met suc
ces aangespoord tot werken, maar de
opleving van zijn artistieke bezigheid ligt
vanaf het begin onder de doem van drei
gende blindheid ten gevolge van een her
sentumor. Een operatie heeft slechts tij
delijk succes. En zij verliest hem ten
slotte. Hij verliest de moed en beneemt
zich het leven. Na een periode van geluk,
weinig overtuigend wordt weerge
geven.
(Goed gegeven, vlak. mat uitgewerkt.)
Ik vecht voor geld
REX. Ach. voor geld werkt ieder-
;n in zijn leven, maar de manier waar
op Robert Stack het doet in deze film,
typisch Hollywood en dus zo ty
pisch onnatuurlijk dat wij grinnikend
het theater verlieten.
strijd tussen de noordelijke en
de zuidelijke staten van Amerika geeft
slappe houding van een der zuider
lingen aanleiding tot gevechten, waarin
(rote en minder grote figuren
uit de revol verromantiek elkaar trach
ten te doden.
dit alles loopt een jongetje dat
ehte Marcellino lacht en huilt.
Dat hij ook al zo goed met een revolver
kan omspringen tekent de mentaliteit van
de film. De romantiek bereikt aan het
■ind het hoogtepunt omdat er dan geen
touw meer aan vast te knopen ts.
(Typisch Hollywooddus.
Feestavond. De Ploeg
In een goed bezet Antoniusclubhuis
hield de personeelsvereniging van de
Leidsche Onderwijsinstellingen haar alge
vergadering, waaraan een cabaret-
elling was verbonden. De conferen-
n sneldichter Arie Westgeest wist
spoedig voor een vrolijke stemming te
zorgen terwijl Geraldini met zijn goochel
kunst, telepathie en muzikale keuken ook
;s oogstte. De muzikale omlijs-
in goede handen bij Jan de
zijn Aloa-Hawaiians en Double
X Rangers.
