ZONDAGSBLAD
Vt
op het „Kerkbal"
Amerikaans meisje speelt de rol van
kost een
sclirijfmacliine
f5.000
MIEBEL BIJ DE MASSAJEUGD
Televisie
ZATERDAG 16 FEBRUARI 1957,
(Van onze Londense correspondent)
„Komen jullie a.s. zaterdag ook op het kerkbal?"
vroeg een .E;.gelse vriend, na afloop van de dienst in de
„Presbyterian Church" te Cheam. M'n vrouw en ik keken
elkaar een tikkeltje verbijsterd aan: kerkbal? We waren
er, sinds wij waren toegetreden tot de Presbyterian Church
(zij staat, wat belijdenis en eredienst betreft, van alle
Engelse kei ken het dichtst bij onze Ned.- Herv. of Geref.
Kerk, zodat wij ons direct „thuis" voelden), wel aan gewend
geraakt dal het kerkleven in Engeland in verschillende
opzichten verschilde van dat in het gcede vaderland, maar
dat de kerk ook nog dansavonden organiseerde, kwam ons
toch een beetje apocrief voor.
,,Je zei toch „kerkbal", niet?" kringen in Nederland dansen „ta-
vroeg ik mijn Engelse vriend,
„zo n avond waar je de foxtrot, de
samba en de rumba danst, en
misschien ook nog aan „rock 'n
roll" doet?" Hij lachte geamu
seerd: „Precies, en je zult zien
wat een plezier je hebt. Avondkle
ding is niet verplicht, maar zal
wel op prijs worden gesteld".
,Maar", zei hij ernstig,
„mogen wij ons dan niet, zoals de
Prediker zegt, „al de dagen onzes
ijdelen levens verblijden"? De
mens heeft van God toch ritmege
voel gekregen? Israël danste zijn
reidansen, een dansvorm die wij
niet kennen, omdat wij ons ge
meenschapsgevoel op een andere
i erg nieuwsgierig hoe manier uiten. Als ik mijn kinderen
het op dit kerkbal toe zou gaan. verbood aap dansen te doen, dan
omdat wij maar al te zeer ver- zou ik hen óf in een harnas wrin-
trouwd waren met de (vaak felle) gen, zodat zij hun persoonlijkheid
discussie die over het onderwerp niet tot ontplooiing kunnen bren-
„dansen" sinds jaar en dag gaan- gen, óf zij zouden hun vertier in
de is. In „onze" kringen „doet" wereldse kringen zoeken, waar het
men immers niet aan dansen, laat dansen maar al te vaak ontaard is
staan aan dansen in het kader van tot een zwoel, ongezond uitleven
een door de kerk georganiseerd der seksuele instincten,
bal. En dus hulde mijn vrouw zich
e^t„v^[g%vrdrteve0nd!.c'? Aantrekkingskracht
te ik mijn smoking af en samen Zeker is de aantrekkingskracht
met onze buren (die eveneens tot tussen de beide seksen een belang
de Presbyterian Church behoren) rijk element van de paardans, zo-
begaven wij ons op weg naar dit als wij die kennen. Goddank dat
„dansfestijn op calvinistische deze aantrekkingskracht bestaat,
grondslag". want de wereld zou een heel wat
Dnminpp danst s°mberder plaats zijn als het an-
uuminee uunsi ders was Maar ,aten wlj in ,g
De „social hall", die naast de melsnaam die aantrekkingskracht 1
kerk gebouwd Is, was feestelijk in- niet verdoezelen en verdonkerema-
gericht met leuk-versierde tafel- nen, als was er sprake van iets on-
tjes en stoelen. In het midden was eerbaars. En trouwens: we zouden
een grote, vierkante ruimte open- het verschijnsel van de dans schro-
gehouden voor de danslustlgen, en melijk tekort doen als wij het lou- I
op het podium zat een uit drie ter schoven op rekening van de
man bestaande band lustig te syn- wisselwerking tussen de beide sek- 1
coperen. Iedereen was in avond- sen Er is ook nog zoiets als de
kleding (in Engeland is avondkle- vreugde der ritmische beweging,
ding veel meer gebruikelijk dan en de gelegenheid tot het uiten
bij ons), en het gezelschap omvat- van onze levensblijheid, die de
te zowel echtparen van omstreeks dans ons biedt. Ik hoop van harte
60 als jonge mannen en meisjes dat ook de kerkmensen in uw
van 16, 17 jaar. eigen land de vreugde van de
dans leren kennen!" I
Een ceremoniemeester zorgde zijn woorden geef ik bij dezen
voor de goede gang van zaken, ter overdenking door.
Telkens kondigde hij aan wat de
volgende dans zou zijn, en altijd
waren er genoeg liefhebbers. De UW Mill lllllll INI IIIM llllll Mill fllll
jongeren voelden kennelijk meer
voor de moderne dansen als sam
ba. mambo. foxtrot en shimmy,
maar de ouderen kwamen vooral Awwwwwtre
los als er een „Viennese waltz" of
een „waltz" werd aangekondigd -a
(wat wij „Engelse wals" noemen
heet hier gewoon „wals").
Ook de dominee was van de par
tij en was, evenals alle andere he
ren, gekleed in een smoking, alleen
droeg hij, inplaats van boord en
zwart strikje, de dog-collar", de
priesterboord, die in Engeland zo
wel door de katholieke als door de
protestantse geestelijkheid gedra
gen wordt. Vrolijk zwierde hij
rond, nu eens met zijn vrouw, dan
weer met andere dames.
De pauze gaf ons gelegenheid op
adem te komen: koffie, ijs en door
de dames bereid gebak werden on
der genoeglijke kout genoten,
maar sterke drank was niet be
schikbaar.
(Van onze Londense corres
pondent)
Bernard Shaw's beroemde
„Saint Joan" is talloze malen
als toneelstuk opgevoerd, maar
werd nimmer verfilmd, mis
schien wel omdat, soals de Am
sterdamse hoogleraar prof.
Brugmans eens iel, „Shaw'
Jeanne d'Arc niet aan zichzelf
geloofde. ZIJ gelooft niet, omdat
Shaw, de moderne scepticus,
zelf niet geloofde". Maar toch,
als men maar diep graaft,
straalt er door Shaw's stuk de
warmte van het grootse visioen
en de bovenmenselijke zelfver
loochening, en het is deze warm
te en grootsheid die de Ameri
kaanse regisseur Otto Premlnger
in de eindelij door hem onder
nomen verfilming van Sbaw's
„Saint Joan" tot vertolking wil
brengen. De opnamen voor deze
film zijn sinds enkele maanden
aan de gang in de Shepperton
Studios, 30 km ten zuidoosten
van Londen.
Voor de bezetting der hoofdrol
len heeft Preminger een „stai
cast" uitgekozen, want niemand
minder dan Sir John Gielgud, na
Sir Laurence Olivier Engelands
grootste en beroemdste acteur,
vervult de rol van de Graaf van
Warwick, gouverneur van het
door de Engelsen bezette kasteel
van Rouaan, die Jeanne d'Arc
voor 16.000 pond van de Boergon-
diërs „kocht", om door een pro
ces haar dood te bewerkstelli
gen. Richard Widmark speelt de
Dauphin, later Koning Karei VII,
en Richard Todd speelt Dunois,
bevelhebber der Franse troepen
Grahame Green heeft Shaw's
meesterwerk tot een voor film
geschikte tekst omgewerkt en
verkort.
Centrale figuur
Maar de allerbelangrijkste rol
bleef toch die van Jeanne d'Arc,
de centrale figuur. Om haar te
vinden heeft Preminger heel
Amerika en tal van Europese
landen afgereisd, en in vele ste
den hield hij audities, tijdens
welke in totaal 18.000 meisjes
een toneeltest doorstonden. Ein
delijk ontdekte hij wat hij zocht:
de 18-jarige Jean Seberg, doch
ter van een eenvoudige drogist
uit Marshalltown, Iowa.
Ik ontmoette haar tijdens do
repetities in de Shepperton stu
dio's: een klein ding, niet groter
dan 1.60 m, met levendige, grijs
groene ogen in een beweeglijk,
van alle opmaak verstoken ge
zicht, haar lichtbruine haren ter-
wille van haar filmrol jongens
achtig kortgeknipt. Het succes,
plotseling in de
welk een
- ng: van on
bekend schoolmeisje tot een door
miljoenen over de hele wereld
gadegeslagen filmster is haar
niet naar het hoofd gestegen. Zij
blijft het eenvoudige dorpsmeis
je uit Iowa, die geen moeite doet
om haar „Midwestern English"-
accent te verdoezelen. In haar
onbevangen gepraat wisselen
ernst en verrukkende humor el
kaar af. In het begin maakten
journalisten haar met hun niets
ontziende. indringende vragen
bang en verlegen, tot Preminger
haar de raad gaf: „Vertel hun de
waarheid, wees nooit bang voor
't zijn^stuk voor stuk aardige
zichzelf,
Harnas
Of het 30 pond wegende harnas
haar hinderde in haar bewegin
gen? „In 't begin moest ik er
wel aan wennen, maar je past je
bewegingen verwonderlijk snel
aan aan de beperkingen van het
harnas Alleen: laatst moest ik
een vrij intieme scène spelen,
waarin een Engelse boogschutter
„O God, die deze schone aarde gemaakt hebt,
wanneer zal ze gereed zyn om Uw heiligen
te ontvangen? Hoe lang, o Heer, hoe lang?"
(Jeanne d'Arc, in de epiloog van Shaw's „Saint Joan").
avances op Jeanne d'Arc maak
te. Ik verzeker u dat het luid-
kletterende harnas een uitste
kend verweermiddel is tegen on
gewenste amoureuze toenade
ring!" Het harnas heeft overi
gens een merkwaardige historie
achter zich. Het werd in 1910
door een beroemd wapensmid
vervaardigd voor de gouvernan
te van de kinderen van een En
gelse edelman. Gekleed in het
middeleeuws pantser werd zij in
een reusachtige cake verborgen,
die het „pièce de milieu"
dat c
Hard werken
Wat is het geheim
tastbaar-etherische, spirituele,
in de vertolking van een psycho
logisch zo zware rol als die van
Jeanne d'Arc? Is het louter een
acteergave, of is het een mecha
nisch opzeggen van uit het hoofd
geleerde zinnetjes en het mecha
nisch nabootsen van zorgvuldig
ingestudeerde gebaren? Is het in
hoofdzaak de persoonlijkheid van
de acteur, of die van de regis
seur. die de kwaliteit van het
soel bepaalt? Jean heeft het ant
woord, hoe kort haar film
carrière ook is: „Ik geloof dat
het" allereerst in je moet zit
ten. Toen ik twaalf jaar was zei
ik al hele stukken uit Shaw's
„Saint Joan" op, 's avonds voor
het slapen gaan. en ik vond dat
ik het fantastisch deed. Maar
toen ik in Premingers handen
kwam. werd me pas aan het
verstand gebracht hoe slecht ik
het deed. U begrijpt hoe trots ik
was dat ik uit 18 000 meisjes
uitverkoren Ik begreep er
dan ook niets van toen Premin
tijdens de repetities hevig-
tegen me tekeer ging. en me
uitschold voor alles wat
r '"as- ...Te bent een nietsnut,
eigenwijs nest. nooit zul je
het leren, wat heb iv <*eda»n met
jou uit te kiezen!" Tien- en tien
tallen keren moest ik zinnetjes
o«*inni«e gebaa»-t)°c
overdoen. En almaar schold
minger me uit. tot ik een
instor' - --bii.V^oe'ie^atTk
was toen eindelijk de filmop-
nen van Jeanne in de kerker
begonnen, en ik was zo moe dat
i'iwelijks m'n rol kon zeg-
Heel goed
Na afloop kwam Preminger
naar me toe. legde z'n arm om
mijn schouder, en zei: „Enorm!
Very good! Now you are a good
girl!" En ineens begreep ik wat
hij al die tijd had trachten te
bereiken: hij wilde mij in die
zelfde toestand van geestelijke
eenzaamheid en radeloosheid
brengen, waarin Jeanne verkeer
de, toen zij in haar missie
cheen te falen, en de woede van
de adel, de geestelijkheid en het
gepeupel tegen zich gekeerd zag.
Pas toen kon ik Jeanne spelen,
zoals zij gespeeld moest worden,
en het was Preminger die mij
deed inzien hoe ik het moest
doen!"
De kleine, dappere Jean heeft
het niet gemakkelijk, 's Morgens
om half 6 staat zij op in haar
kamer in het dure Dorchester
Hotel, om half 8 is zij in de stu
dio, waar met slechts een kleine
onderbreking tot half 6 's avonds
gerepeteerd wordt. Vijf-, tien-,
vijftien-, twintig-, vijfentwintig
maal moet de scène worden
overgedaan, en steeds heeft Pre
minger iets aan te merken, tot
eindelijk het woord klinkt:
„Good, very good! Cut! Print!"
Zo gaat het nu al maanden ach
tereen door, en nog is het eind
,Ik ben heel wat
deze maanden".
afgevallen in
lacht Jean.
Het is haar
ster zijn. het i
25 pet. leiding
an te zien. Film-
5 pet. inspiratie,
de regisseur,
gesloten by
ÖRAAienÖ Asn öe RAöioknop
TOEGEGEVEN
9 Het is dan eindelijk toegegeven.
Het dinsdagavondprogramnia van
de A.V.R.O. is niet zo best. De
Bonte Trein kan niet in de scha
duw staan van de amusementspro
gramma's van de andere omroep
verenigingen. Dat wil de A.V.R.O.-
leiding veranderen. Want te lang
heeft deze omroepvereniging ge
teerd op de oude roem. Ja, ze
dreigde zelfs ingeslapen te raken.
En dat is een kwaad ding nu de
omroepverenigingen in Nederland
zich tot het uiterste inspannen het
lantal leden te vergroten en de
Indrukken van een Nederlands
adviseur voor de Unesco
ZO LANGZAMERHAND behoort het tot de uitzonde-
ringen, wanneer men niet in een der onontwikkelde
gebieden van onze aarde Nederlanders tegenkomt, die
daar voor langere of kortere tijd als adviseurs of rappor
teurs werkzaam zijn. Gewoonlijk denkt men daarbij aan
Azië, maar veel dichter bij huis liggen net zo goed onder
ontwikkelde gebieden. Eén ervan is Joegoslavië, dat onlangs
bezocht werd door ir G Veenstra, inspecteur van het
landbouwonderwijs. Deze was nl. door de Unesco uitge
nodigd een aoor Joegoslavië gewenst onderzoek in te stellen
naar het landbouwonderwijs in dat land.
Op zichzelf is dit al een unicum, selorganisatie van de V.N. spe-
daar op landbouwgebied gewoon- cialisten uitzendt. Joegoslavië had
lijk de F.A.O.-landbouw- en voed- echter een heel verlanglijstje op
onderwijsgebied, zodat de Unesco,
in overleg met de FA.O, ook het
landbouw-onderwijs voor haar re
kening nam.
„Ik kan natuurlijk niet vooruit
lopen op het rapport, dat ik aan
de Unesco moet uitbrengen", al-
dus de heer Veenstra, „maar
slryd is de grote iemand heeft eens van Joegosla-
die niet zyn aan- vië gezegd: „Het is één federa-
omroepvereniging tieve staat met twee schrifturen
junsten allen din- (Cyrillisch en Latijns), drie gods
gendiensten, vier talen, vijf volken en
zes republieken".
KOOPWAAR Met dit citaat wilde de heer
Dat zei de A.V.R.O.-direcleur Rep- Y""st"
r. geven van de problemen. Z.0 is
ko. Daar geen woord Fran, bp. bijvoorbeeld Macedonië sterk oos-
Openhartiger had liet niet gekund. ters van karakter, terwijl Kroatië
Wat ik vermoedde, is maar al te en Slovenië meer westers zijn in-
waar. Ons wordt alleen maar koop- gesteld. Niettemin is een van de
waar aangeboden. De radio, die meest opvallende dingen de sterke
belangrijke taak heeft vriendschapsband tussen de
Zo kost de populairste ball
point toch altijd nog zes gul
den en voor een schrijfma
chine moet men vijfduizend
gulden neertellen. Dergelijke
dingen kan de gewone man
zich dan ook maar zelden
aanschaffen. Welvaart heeft
Joegoslavië eigenlijk nooit
gekend. Daarom wordt elke
verbetering met dankbaar
heid aanvaard. De vier eeu
wen strijd, o.a. die met de
Turken, en later de parti-
sanenstrijd in de tweede we
reldoorlog, drukten n-og
altijd zwaar op het. volk. Het
is een land dat nooit rust
heeft gehad.
Van kunstmest wil
men niets weten
Hoewel overal wordt gewerkt
doet toch nog veel denken aan
ons land vlak na de oorlog. Waar
je in een hotelkamer een belknop-
je verwacht, vind je een gat. In
op het culturele gebied, die
takt...
teeds
5 opgang
OM DE MASSA....
i In de herrie, die in de radiostad
Hilversum is ontstaan rond de be
noeming van Karei Prior, weer die
Karei Prior, is deze bekentenis los
gekomen. Maar het is een beken
tenis, die de zaak nog veel erger
maakt en waaruit duidelijk blijkt
hoe verfoeilijk het amusements
systeem in Hilversum is. Lees maar
wat, als we de De Telegraaf kun
nen geloven, de A.V.R.O.-directeur
Repko -c- en waarom zou De Te
legraaf de mening van de A.V.R.O.
niet juist weergeven? ervan
heeft gezegd: „Goede scherpe con
currentie zal heilzaam werken op
het algemene peil van de uitzen
dingenHierdoor zal de strijd
om de luisteraar in een nieuwe
fase treden. Evenals dat gebeurt,
wanneer een warenhuis of een
autofabrikant met nieuwe betere
produkten komt, daardoor een
greep doet naar een grotere omzet
en dus naar een groter publiek en
zijn concurrenten dwingt mee te
gaan of hem te overtreffen. En de
si. Ze zijn niet uitbundig of jovi-
.„.woordelijk U voor te«dijk C.HPAnAtf'X
en moreel welzyn van het Neder- stateren. werkelijk in elkaar ge-
landse volk, maakt er een handel- interesseerd. Sterker dan bij ons.
tje van. Zy voelt zich, volgens Er bestaat een echt innige band
deze autoriteit in Hilversum, als tussen de mensen,
een autofabrikant, die op het zelf- De twee maanden in Joegosla-
gemak van dc mensen uit is, als v'ë hebben Ir. Veenstra in alle de-
cen exploitant van een warenhuis len van bet land gebracht, maar:
dip nllppn mnnr dpnLi non n,ntp' van zÜn toeristische aantrek-
I. kelijkheden heb ik niet veel nota
rieie verlangens van zyn Klanten. kunnen nemen. jfc kreeg wej de
En het zyn juist de amusements- jndruk. dat het aan de Adriati-
programma s, die uiteraard het sche kust heel prettig moet zijn.
verst tegemoet komen aan deze Het had daar iets weg van een
verlangens. Directeur Repko laat (rustige) Riviera."
er geen twyfel meer over bestaan. Overigens is de samenleving
Hy zegt: „Een belangrijke troef n°Sal sober van aard- Doch de
hierbij i. natuurlijk het wekelijk, mensen zijn zich die soberheid
v v niet bewust. Bij ons zou zij echter
stellig tot ontevredenheid leiden.
«11111 iiiiii mm «mm min minimi iiihi min unit uui< min limn Mini iiiil min iiimi min iiiip iiiii mui uiiii
Vraag eer6t belet!
LS GESPREKKEN verkeerd
lopen, is dat vast niet al
leen de schuld van de bezochte:
de bezoekster heeft daar ook
haar aandeel in. Kijk eens: het
u j -v is nu eenmaal mijn job om
protestantse geestelijkheid gedra- tenminste tien ae-
dhh urnrrH Vrnliilr Twierde hii v» eiKe lenr.insie uen ge
zinnen een visite te brengen.
Ik waag het niet om met min
der rapporten bij mijn baas
aan te komen, die halsstarrig
overtuigd is, dat de kracht van
heel ons werk rust in het per
soonlijke contact. Die stellige
schap: hij heeft in het grijze
verleden met veel schade en
schande huisbezoek leren doen
en hij zweert daarbij. Ik voel
me er soms rebels onder: ik
kan tientallen cluburen ver
werken onder de moeilijkste
omstandigheden, maar daar
vraagt hij nauwelijks naar. Hij
vraagt bezoeken als een mo
loch levende kindertjes. Maar
anderzijds moet ik die hard
nekkigheid ook weer prijzen,
want aan de ene kant betekent
die, dat hij de jeugdwerkers en
werksters volledig ruim baan
laat in hun eigen activiteiten
en aan de andere kant ontdek
ik zelf ook, dat al die visites
een spoor van verdieping en
begrip nalaten. Zodat ik uit
eindelijk, rebels of niet, maar
weer door de straten kuier
om her en der aan te bellen.
Met het benauwende gevoel,
dat het óók van mij zal af-
Tijdens de pauze geraakten wij hangen of ik straks met 'n te-
eesDrek met een ..elder", een
Het hoogtepunt van de avond
kwam toen een jonge kerel, ge- X
kleed in de Schotse „kilt", op het
podium sprong met een doedelzak -K
onder de arm. Geen Engelsman
of geen Schot, of hij wordt een
ander mens, zodra de schrille bag- -5
pipe-toner, klinken en niemand
bleef achter toen de „Scottish
Reels" werden aangekondigd: de
„Gay Gordons", de „Highland -5
Swing", de „Palace Glide", over- g
eenkomend met onze boerendan-
sen of volksdansen En de vreug-.
de steeg ten top toen de ceremo-
niemeester aankondigde: ..Ladies
and gentlemen, liefhebbers voor
rock 'n roll!"
Om kwart voor 12 zette de band
het aloude „Auld Lang Syne" in: -ft
de aanwezigen schaarden zich in g
een grote kring, gaven elkaar r
kruislings de hand en zongen uit
volle borst mee. Het „God Save
The Queen" besloot de avond, een v
avond, die wij niet licht vergeten
zullen.
Waarom niet -s
ln gesprek mi
vreden hart weer
zal wandelen.
Nog eens: onze bezoeken
kunnen mislukken dank zij
onze fouten. De allereerste
fout is, dat je het gewicht er
van onderschat en je dus niet
voorbereidt op het komende
gesprek. Het klinkt me te
stichtelijk om te schrijven: je
biddend voorbereidt, maar in
wezen kun je dit werk alleen
maar aan, als je de dingen
vooraf met God overlegd hebt.
Eerstens ben je dan meteen
minder gespannen en minder
schuw. Tweedens neem je dan
de moeite om
je volledig op
dp hoogte te
stellen van al
le gezinsver
houdingen tot
in het zoveel-
ste geslacht en
wandel je niet blijmoedig
lachend een vertrek binnen,
waar juist de diepste rouw
heerst. En derdens k~ijg je dan
vaak een zekere vrijmoedigheid,
die je bijzonder nodig hebt
Waarbij ik nog opmerk, dat
mijn baas beweert, dat je ah
je eenmaal aar die grote voor
waarde voldaan hebt, ook nop
ontdekken zult, dat je „toeval
lig" telkens als geroepen blijkt
te kgmen.
Maar niet altijd geef je die
noodzakelijke voorbereiding
het volle pond. Soms dwarrel
je zo maar ergens terloops
binnen. Omdat je nog eventjes
vrij hebt. Omdat je je tiental
bezoeken op 'n holletje wilt
buiten volmaken. En dan kan er iets
mis gaan.
Die ene keer ging het da
verend mis.
Uit de
VOLKSWIJK
JK HAD nog net even tijd om
bij de moeder van Sjaan
Poppel op te draven. Een
nieuw clubkind, waarvan ik
niets maar dan ook niets wist
'n blauwe maandag in dt
groep. Goed, ik bel aan en hol
de trap op. Ik klop op de deur
en ik stort me meteen de ka
mer binnen. Maar die kamer is
leeg: er staan wel stoelen en
een tafel, zij maakt wel vol
komen de in
druk bewoond
er is geen
mens. Ik sta
even verstomd
rond te kijkeji
en weet niet
precies wat ik doen moet. Kun
je zoiets als Vollukroepen
in zo'n geval? Of zal ik me
maar omdraaien en weg we-
Op dat moment klinkt uit
een aangrenzend vertrek een
stem. Een mannenstem. En die
zegt bijzonder onwellevende en
ook onchristelijke dingen. Hij
vloekt namelijk. Hij doet dat
met een grondigheid en uit
voerigheid, die me tegelijk
kwetst en nijdig maakt. Zo
nijdig, dat ik alle voorzorgen
laat varen en verontwaardigd
in de richting van die neven
kamer stap. Vast van plan om
deze ongelikte beer eens danig
van weerwoord te dienen.
Ik krijg niet kans hem te
aanschouwen. Als een soorte-
ment furie springt me een
vrouwspersoon tegemoet en
kwakt achter zich de tussen-
deur toe „Wat mot je hier?" g
snauwt ze. „Hoe kom je
hier binnen?" Ze verdenkt me
kennelijk van iets als een in- 5
braak, of althans van oordeel- 1*
kundig gebruik van lopers om
gesloten deuren te openen. Hel ij-
is géén aantrekkelijk vrouws-
persoon. Het is evenmin een
vrouwspersoon, dat veel aan- «-
getrokken heeft.
„Ik kom wel eens terug", s
zeg ik en voel, dat het vrij
idioot moet klinken. Ik reti- u-
reer ijlings naar de deur: ik g
begin iets te begrijpen, ik begin
echt te snappen, dat ik niet j*
het juiste moment voor een 1
huisbezoek heb gekozen.
„D'r uit!" zegt de vrouw. 1}
Ik sta al buiten en hoor de
deur dichtsmakken en een
sleutel fors omgedraaid wor- 0
den. Als ik de volgende dag
verslag doe van mijn bevin- g
dingen, knikt mijn baas wijs
als een grijze kater ,Ja"
zegt hij „Beter om eerst de g
gezinskaarten te bekijken, eer
je ergens naar toe stapt. Die
vrouw Poppel is niet zo best,
die leeft nu laai me eens S
tellen met haar zesde man. g
Daar moet je van tevoren belet
vragen Hij grinnikt even J
Maar ik voel i..e een mal kalf
op wiebelpoten.
MIEBEL. r>
OVER BOORD
9 Zo is het by de A.V.R.O. gesteld.
De eigen verantwoordelykheid is
over boord gegooid. Het aanlal en
percentage van de ingekomen brief
jes en van de telefoontjes bepalen
het radioprogramma. Voor ieder
wat. Een beetje serieuze muziek
daar wordt ook nog om gevraagd
dat hoort cr by en de bclang-
rykstc troef is liet commerciële
amusement. Dat zyn de „zegenin
gen" van de Hilversumse concur-
rentiestryd. En niet alleen de pro
gramma's van de A.V.R.O. worden
slechter door het geknok om de
GELUKKIG
9 Er wordt wel eens gescholden op
al die omroepverenigingen in over
dreven yver voor één Nederlandse
radio. Daar is nl veel over gezegd.
Alleen dit nog: zolang er nog een
omroepvereniging is, die er niet
alleen een handeltje van maakt cn
nog roeping heeft om op te roe-
De eerste levensbehoeften
zijn goedkoop, kleren al
duurder, schoenen nóg duur
der en de Westeuropese ge
makken zijn er onbetaalbaar.
1 Sieg-
avond brengt de V.A.R.A.
huiskamer „Hoeveel kan ee
vergeven", een hoorspel va
fried Lenz. „En daarom schreef
ik geen hoorspel" is het luister
spel, dat dc K.R.O. vrijdagavond
uitzendt.
1 Bruckner
selt hel
Hel
'olk 1
Rt, dal hel
allee
iële dingen gaat. Gelukkig!
EEN OVER TWEE
9 ln deze Hilversumse roncurren
tie-sfeer nadert dc herdenking var
het 10-jarig bestaan van de Neder
landse Radio Unie. Er wordt eer
nationaal programma verzorgd, dal
hoofdzaak wordt uitgezonder
r Hilvc
Hilv
1 zenders
zyn! 1 maart is de dag. Voorzit
ter van de N.R.U., prof. Kors,
houdt een toespraak (over beide
zenders) en verder worden werken
uitgevoerd van Nederlandse com
ponisten, die een speciale opdraclil
hebben gekregen ter gelegenheid
van het jubileum.
DE KOMENDE WEEK
9 Aangemoedigd door het succes mei
jeugdlioorspelcn over het leven
van Schubert en Chopin start de
N.C.R.V. donderdag inet een serie
van vyf afleveringen over het le
ven van Felix Mendelssohn Bar-
tholdy. De meest dankbare luis-
leraartjes zyn die jongens en meis
jes, die zelf muziekles krygen.
9 Maandagavond zendt de N.C.R.V.
hel eerste deel van het hoorspel
„De jacht naar roem en fortuin"
uit van C. J. Heeck. Woensdag-
tie Orkest morgenmiddag voor
Hilversum II. Vooral het adagio
en scherzo zyn wondermooi. Een
muziekprogramma ter herdenking
van Toscanini \yordt maandagmid
dag via Hilversum I uitgezonden.
Dc Dirk Schaffer herdenking in de
kleine zaal van het Concertgebouw
wordt donderdagavond door de
A.V.R.O. in de huiskamers ge
bracht.
9 Dc K.R.O.-schoolradio bestaat vrij
dagmiddag uit een wedstryd tus
sen leerlingen uit Amsterdam, Den
Haag en Rotterdam.
9 Donderdagavond zendt de N.C.R.V.
een jcugdsamenkomst van het Le
ger des Heils in Rotterdam uit.
9 Het zal niet alleen het „Goedzo-
feest" zyn, dat de N.C.R.V.-tele-
visie donderdag brengt. Want voor
dat de verbinding met Hilversum
tot stand komt, wordt eerst op
liet scherm een documentaire ver
toond over liet werk voor de doof
stomme kinderen op „Effatha".
Deze ontroerende film zal een die-
geven aan het daa
;endc
progra
mdat
beeld geeft van de doelstelling
waarvoor de actie „Goedzo" in hel
leven is geroepen. De vorige keer
dat „Goedzo" per televisie werd
uitgezonden was een groot succes.
Jolian Bodegraven heeft voor don
derdagavond een maand lang aar
dige voorwerpen gespaard, wa
re kunststukjes van huisvlyt
die hy donderdagavond de kykers
zal laten zien.
9 Dinsdag vertoont de televisie de
film „De macht van de duivel".
Woensdag verzorgt de K.R.O. hel
blijspel „'t Konijn en ik". Vrydag
wordt het televisiespel „De stad is
vol geheimen" van Curt Johannes
Braun, verzorgd door de N.I.R.,
gerelayeerd.
Aan zulke dingen
maar zij vinden ze gewoon. Hos
tels zijn veelal in handen van co-
operaties van belanghebbenden.
Zij maken dus geen deel uit van
het staatsbezit. Trouwens, ook de
landbouw is maar voor 10 pet. ge
collectiviseerd 90 pet. is m han
den van zelfstandige boeren. Doch
de werkmethoden zijn vnftig jaar
ten achter bij de onze. 't Wan
trouwen tegen kunstmest in Joego
slavië is nog algemeen, al zijn
er enkele boeren, die moderne me
thoden volgen en trots zijn op de
resultaten. Ik heb een oner ent.
moet, die op advies va
bouwconsulente hybrid 1
ten ging verbouwen ei
resultaten anderen wis
tuigen. Dezelfde
ook de Zweedse droogmethode
door te voeren in haar district.
De arbeidsefficiëntie per man is
geringer dan bij ons. Men telt de
tijd niet zoals wij. Als ik tijdens
een bespreking of een bezoek eens
op mijn horloge keek öang dat
het programma in de war zou lo
pen zeiden ze: „Je Kunt wel
zien, dat u West-Europeaan bent."
Het erf van de boerderijen is
een samenleving van mensen, die
ren en rommel, zoals wij die in
de meeste streken van ons land
niet kennen. De mensen zijn niet
gereserveerd, ze zijn hartelijk en
in al hun armoede gastvrij en roy
aal. Het eten was altijd overvloe
dig en dat zeker niet alleen ter
gelegenheid van ons bezoek".
„Een van de problemen in de
-landbouw is, dat dit land in de
afgelopen jaren in de eerste plaats
zijn aandacht heeft gericht op de
uitbouw van de industrie. Pas nu
begint men aan de landbouwvak-
ontwikkeling. Voor het hele onder
wijs geldt trouwens, dat er een
grote achterstand is in te halen.
Er is een tekort aan gebouwen
en het is heel normaal, dat op
één lagere school door dezelfde
onderwijzersstaf driemaal een
groep leerlingen hetzelfde wordt
onderwezen op één dag. In een
gebouw voor 600 kinderen kunnen
immers geen 1600 kinderen tege
lijk!
Dit is een van de moeilijkheden.
Het hoger landbouwonderwijs is
niet slecht, maar het wordt onvol
doende naar beneden verbreid."
Ir. Veenstra maakt een verge
lijking met ons land. Ons onder
wijs is als een pyramide: aan de
top de wetenschap, daaronder een
brede middelbare laag en aan de
voet zeer uitgebreid lager onder
wijs. In Joegoslavië staat die py
ramide op zijn punt. Onder het
hoger onderwijs is te weinig mid
delbaar en daaronder nog minder
lager onderwijs.
Daar waar men tot mechanisa
tie is overgegaan, is de technische
kennis vaak onvoldoende, al is ze
op de gecollectiviseerde bedrijven
overigens beter dan bij de zelf
standige boeren.
Een grote handicap is, naast de
oosterse mentaliteit, de onkunde,
die men alleen kan wegnemen,
door de boeren landbouwkundig te
leren denken. Als gevolg van die
onkunde heeft men in bepaalde ge
vallen de pogingen tot mechanisa
tie or kleine bedrijven moeten af-
Misschien is de belangrijkste
conclusie van ir. Veenstra naast
zuiver technische conclusies uiter
aard wel deze:
„Wij mogen in ons land niet top
zwaar worden tengevolge van on
ze hoogconjunctuur. Wij moeten
ons bewust zijn. dat er nog zove
le gebieden zijn. waar wij wel
eens iets mogen brengen van on
ze geestelijke en materiële wel
vaart. Dit is onze morele plicht!"
