DEN URIEL niei in de kranl #'L**
Waf u
van
leest
<zM-
Cf uur ia,
Belijdenis
dalen al in hel
ZONDAGS
BLAD
brieven aan de
flieuiue Cciterfjc QTourant
ZATERDAG 12 JANUARI 1957
Zo maar eens een verhaal....
Een heel klein beetje trots
Izijn wij wel over deze kleine
[rubriek van ons Zondagsblad.
'Vorige week vroeg een lezeres
[(mevrouw Van der Vossen
putman uit Den Haag) een
i kinderbijbel. De 8ste januari
schreef zij:
KINDERBIJBEL
Aan allen van 86 tot 8 jaren, die
bo spontaan hielpen, zeg ik harte
lijk dank. Het gedicht werd my
toegezonden en ik kreeg lal van
aanwijzingen. De toevloed der
1 brieven en briefkaarten (over de
200 stnks) is zo groot geweeet, dat
bet voor my ondoenlijk is u ieder
I afzonderlijk te bedanken.
[GEDICHT
Abonnee L. M. Helge, Den Haag,
schreef ons een vriendelijke brief,
waar het gedicht „Eern en Nu'
was bijgesloten. Wij danken u
j daar hartelijk voor. De familie
J. Oosterman, Vriezekoop 5, Lei-
dit vers helpen en zon op baar
beurt nu graag in het bezit wor
den gesteld van de tekst van „Zo
Ik niet had geloofd, dat in dit
moeilijk leven de Heer my weg
en woning had bereid". Wie helpt
hier?
„OUDERLOOS"*
Mevrouw P. Visser, Zuidelijke
Dwarsweg 6 te Waddinxveen, wil
graag titel, schrijver en uitgever
weten van een hoek, dat ze jaren
geleden las en dat waarschijnliik
„Ouderloos" heette en waarin het
jonge meisje Beulah de hoofdrol
speelt, die by haar grootvader
iEEENTRAINUNG
Op de bladzy Geestelijk Leven
schreven wy vorige week over
lekentraining. Van ds. H. C. Leep
en van de heer Brouwer kwamen
gewaardeerde reacties, waaruit ons
duidelijk werd, dat de Vrye Evan
gelische Gemeenten op dit gebied
zeer veel en zeer nuttig werk
doen en dus niet achterblijven,
zoals in bet artikel gesuggereerd
GEHOLPEN'
Van de heer W. van Zaanen,
Den Haag. mochten wy een brief
ontvangen, waarin hy schreef dank
j zjj dit rubriekje aan het uitver
kochte boekwerk „Een oudetesta-
j mentisch Hervormer" te zyn ge-
I holpen.
jfbÉMJ,
Een verslaggever gaat op pad. In de
vroege ochtend soms, in de late avond
ook wel, en een keer op normale tijd, als
iedereen aan zijn werk gaat. En meestal
zit hij eenzaam in zijn auto te turen op de
weg. Zijn reisdoel? Voor buitenstaanders
onbegrijpelijk. „Ga es naar Twente", zegt
de chef soms, „daar is iets aan de hand
met de boerenbruiloften". Of: „De aard
appeloogst in de Hoekse Waard is mislukt,
ga maar es met wat mensen praten" of
ook wel: „Er is fraude bij de zus-of-zo-
bank in Dinges, daar zit wel een verhaal
omheen
En bij de ferme klanken van de ochtend
gymnastiek over de autoradio, denkt die
verslaggever dan geeuwerig: „Lekkere
opdracht.
Want wat moet je doen, waar moet je
beginnen? Boerenbruiloften zijn er niet
elke dag,- en als je bij een boer binnen
dringt, is-ie al twintig jaar getrouwd; de
landbouwer in de Hoekse Waard zegl, dat
bet best meevalt en de fraude van die bank
is nog in onderzoek, en „hangende dat
onderzoek kan niets aan de pers worden
meegedeeld".
Daar sta je dan. In
Twente, in de Hoekse
Waard of op de stoep
van die gesloten bank.
Er blijven je dan nog
een paar vluchthavens
over: burgemeesters,
gemeentesecretarissen
kassiers van boeren
leenbanken en school
meesters. Of anders
de dominee, of de kos
ter. Er zijn ook nog
officiële bronnen, zo
als dat heet: Ministe
ries, provinciale be-
stuurderen, de stich
ting voor Twentse
folklore, de land-
bouwconsulent en de
wachtcommandant van
de rijkspolitie.
Maar daar is het
altijd net lunchtijd, of
„schaften" geblazen,
als je er moedeloos
aan komt sjokken.
Wat dan? Achter
klap, roddel geloven?
Oei, pas op! Nergens
is het „men zegt" zo
gevaarlijk als in Ne
derland
KOM, KOM, KOM
zelf, zó erg
niet. Want dan schieten me ineens
de herinneringen aan al die aar
dige hulpvaardige mensen te bin
nen. Burgemeesters zijn erbij,
veldwachters, dominees en ambte
naren van ministeries, allemaal
relaties, die je toen en toen zo
keurig aan je gegevens geholpen
pat kan natuurlijk niet, want
erder dan één abonnee per dag
ik het beslist niet brengen,
nu zelf, je moet toch kun-
vertellen.... en één kopje thee
ook niet alles, misschien vra-
wel om te blijven
Zeg
nou zélf...!
En toen, toen nog niemand ooit
van een kunstgebit had gehoord, t
trok die modelmaker in zijn werk-
plaats van leer. Van staal maakte
hij een kunstgebit: het tandvlees
de kiezen, en de voortanden, die
hij bewaard had, bevestigde hij
met schroefjes op dat staal. Een
paar voortanden miste hij al. en
die maakte hij na van kalfs-
En zo ontstond in Vlissingen
's werelds eerste kunstgebit,
enorm zwaar door twee veren
van elkaar gehouden. En dat
kunstgebit lag nu in Den Briel op
tafel. Het is naar vakmensen ge
weest, het is in Utrecht geweest:
iedereen is het er over eens. dat
het uniek is. en waarschijnlijk
het oudste ter wereld. En weet u.
wat nu zo merkwaardig is? Dat
het zie de foto zo op
moderne kunstgebitten lijkt..,
DEN BRIEL
„Tjonge, toal een
mooi stad-
huiszegt de
toerist. En
liever dan er binnen
te dringen
en cijfers, data en ft
gen, laten we hel e,
r deze keer
eens bij. Want dat
stadhuis is
In de St. Catharinakerk heeft
men de pilaren rondom uitge-
graven en in die loopgraven in
de kerk legt men bewapening
voor een betonnen „corset".
die ineens heel anders lópen, dan
je gedacht had. En van zo'n re
portage wil ik u het verhaal eens
vertellen Het ging over Brielle,
u weet wel, dat door de watergeu
zen onder Lumey op 1 april 1572
zo verrassend werd genomen.
Hou me ten goede, ik ga u niet
alles precies vertellen, want dan
kunt u het morgen óók...
Het begon met een brief. Een
brief van een jongeman, die vroe
ger bij ons op de redactie beeft
gewerkt. Hij is al jaren uit de
journalistiek, maar is de kruit
damp van de drukkerij toch nog
niet vergeten. Hij woont in Den
Briel. en schreef ons: Jullie moe
ten hier toch heus eens een keer
komen neuzen. Er is liier van al
les, dat interessant is. Ze graven
een nieuwe haven voor de plezier
jachtjes, ze restaureren de kerk
en er is hier ergens het oudste
kunstgebit van de wereld te vin
den. Een goede speurder vindt
hier veel van zijn gading.
Nou, en die goede speurder....
dat werd ik. Samen met mijn
vriend de fotograaf zijn we toen
zomaar eens néar Brielle getogen.
Ik had natuurlijk van te voren
de burgemeester kunnen opbellen,
en de gemeentearchivaris, en de
president-kerkvoogd, en de chef
van Openbare Werken en die
hadden me dan alles verteld van
Brielle, van de historie, van de
kerkrestauratie en de nieuwe
jachthaven. - - -
Maar ik wilde nou eens echt
eigenwijs zijn, zo eigenwijs als je
bij een krant maar zelden de
kans krijgt om te zijn. Er is een
mooi woord voor: ik ging op de
bonnefooi.
Nu, en daar stonden we dan,
op een wintermiddag in Brielle.
Ik weet niet, of ik een geheim
verklap, maar wij gaan dan altijd
eerst eens op ons gemak koffie
drinkqn. liefst in de grootste
„tent" van de plaats. Daar ga
je dan es wat zitten praten met
de waard, of de kelner, je kib
belt aan de leestafel met een on
bekende inwoner over een tijd
schrift en zo langzamerhand be
gin je iets te ruiken van de
sfeer, die elke plaats nu eenmaal
heeft, of het nu Den Haag is of
Klaaswaal. Londen of Den Briel.
Zo kwamen we dus in Hotel De
Nymph. waar ik in de waters-
noodiijd eens mijn broekspijpen
bij de gashaard had gedroogd.
GEEN LAARZEN MEER
Nu stonden er geen laarzen
meer in het portaal, en de stem
ming van allemaal eensgezind
rond de haard wat warmte ham
steren was er ook niet meer. Twee
nette mijnheren zaten te lunchen,
een derde meneer dronk een kop
je koffie aan de leestafel en het
was er verder ijselijk stiL Goed,
koffie dus. Geen gesprek, geen in
formatie. Wat moedeloos reden
we naar de haven, waar het werk
met grijpers en draglines direct
in het oog sprong. „Kijk es,
aardig," zei de fotograaf, en „ja-
ja" knikten we maar wat.
Maar zeg nu eerlijk: zo'n jacht-
Plichtsgetrouw stapten we de
kerk binnen en daar troffen we
een opzichter. Oh, ja, dat doet
me ineens denken aan het initia
tief van een grote krant, die liet
eens een hele krant door school
jongens verzorgen. En één van
die jongens schreef: „Ik wilde
eens wat schrijven over de
veerpont over het IJ. Ik kwam op
de brug. maar de kapitein wou
niets zeggen. Ik vond het een na
re man. trouwens hij keek erg
stuurs en tegen de dekknecht was
hij ook niet al te vriendelijk....
Kijk, dat is leuk; ik wou dat dat
bij ons ook kon. Zo van: ,,En
toen stapten we de kerk binnen
en troffen daar een alleraardigste
man. Opzichter was hij, maar tot
interviewen zijn we niet gekomen.
Hij was zó geschikt, dat we zo
maar een beetje over kerken heb
ben staan praten, en over Den
Briel.. Dat kan niet. want dan
vraagt de president-kerkvoogd
mijn directie om volgende keer
eens een échte journalist te stu-
Tja, van alles loopt je tegen, in
het leven. Toen die opzichter iets
had verteld over de nieuwe pilaar-
funderingen van beton, die men
aan het construeren is. over de in
if»49 begonnen restauratie, over
het weer open-maken van de
toren, over de verplaatsing van
de oreekstoel, over de door de
RDM gelaste gebroken luidklok,
over het oude marmer-houten
En hier komt dan u kent het
gebaar de jachthaven van
Brielle, als de Brielse Maas wa-
tersportcentrum bij uitnemend
heid zal zijn geworden.
Het autootje koerst weer weg
van Brielle en de officiële
navraag is achterwege gebleven.
Want toen we daar in de Nobel-
straat buiten stonden, moesten
we nog even naar de Openbare
Werken voor gegevens over dat
haventje, rwar de president
kerkvoogd voor gegevens over
de restauratie. En toen dachten sigaren rokend,
we weer: „Hé, dit moest je de Eén ding spijt ons.
mensen nu zó eens kunnen ver- Brielle is beter waard. Over
tellenEn toen, daar op de de jachthaven zal waarschijnlijk
stoep in de Nobelstraat, beslo- veel interessants te vertellen
ten we. om dat eens een keer te zijn, over de restauratie van de
doen. In dit Zondagsblad. Zo- kerk ook. En, meneer Kiftner,
fotograaf met het stapeltje foto's
voor zich, naast de thee op tafel,
en ik, breeduit in uw beste
fauteuil, vertellend en uw goede
Een boek open over een
ontzaglijk werk
III
En dat we u daarbij
in de reportage-keuken hebben
moeten gunnen, dat kon nu een
maal niet anders. Beschouwt u
dat we eigenlijk
bij u thuis op visite zitten, de verteld.
Flip van 't Woud uit Maassluis is, zo deelde oi\s blad op de
laatste dag van het oude jaar mee, afgedaald in het water van
het Suezkanaal om een kijkje te nemen in het gezonken Egyp
tische oorlogsschip Abukin en daarmee luidde hij schuchter het
enorme karwei in, dat het vrij maken van het Suezkanaal is. Hij
zuchten: ,.Je moest het eigenlijk behoort tot het deskundig personeel van L. Smit Co's Inter-
kunnen vertéllen", héb ik nu nationale Sleepdienst N.V., waarin jaren geleden het bergings-
keer verteld, gewoon bedrijf van Van der Tak is opgenomen, een bedrijf, dat
kunstgebit
kijkje schijnlijk nooit zó gek geschre-
Maar ja, in plaats
SCHOONHEID VAN DE STILLE KUNST
Aan het vrijmaken van het Suez-
kanaal is weinig romantiek ver-
ge- bonden. Het werk is spectaculair
door zijn omvang, maar daar
naast zwaar en hard. En wie wil
'aar en hoe hard,
,De koperen helm".
Ontzaglijk
En hier: liet oudste kunstgebit
ter wereld, dat modelmaker De
Heer maakte, toen al zijn tanden
naren uitgevallen, ruim honderd
jaar geleden
galerijtje, waar vroeger de matro
zen zaten onder het wakend oog
van de bootsman in een soort les
senaar-stoeltje ja, toen moesten
we weg, want die man moest óók
weer es aan het werk.
haven is pas leuk, als er
midzomerdag jachtjes mei
perende zeilen liggen, als
lemaal zomerse mensen in fleu
rige kleding rondstappen. En als
ze nog maar bezig zijn gewoon
een gat in de grond te graven,
valt er nog niet veel te zien. Dat
is net als met de bouwput voor
een groot, niéuw gebouw. De men
sen wijzen dan in die bouwput
en zeggen: ..Kijk. daar komt het
nieuwe raadhuis." terwijl ze bij
diezelfde woorden eigenlijk in de
Nu alle dagen zo doorzichtig blijven,
omdat dit jaar nog onbesproken is,
beseffen wij opnieuw weer dit gemis:
dat wij de tijd niet zuiver kunnen schrijven,
want onze handen, na veel heil en zegen,
zijn eigenlijk al dodelijk vermoeid
en nu dit jaar heel langzaam in ons groeit,
keert deze pijn onzuiver af te wegen;
wat wij elkaar aan wensen toebedachten,
want in die handen klopt een zondig hart,
wij hebben liefde met onszelf verward
in wat wij voor een ander mens verwachten,
Heer in de Hemel wilt IJ ons besparen
dat egoïsme in vervulling gaat,
leer onze handen als het kan één daad:
het biddend vouwen zuiver te bewaren.
De jachthaven kon het dus niet
helpen, maar eigenlijk vonden
we het niet zo imposant. Maar
Ja, bij al dat soort ervaringen
denk je altijd: „Straks maar
eens een officieel iemand naar
vragen, die zal me er wel wat
leuks van kunnen vertellen." Dat
dacht Ik van die Jachthaven ook,
en daarom zaten we al gauw weer
in Hotel De Nymph. Voor de
lunch dit keer. En toen stonden
we bij de Sint Catharina kerk,
met zijn stompe toren, zijn onafge
maakt kerkedak en de kring van
oude, zeer schilderachtige huisjes
rondom.
VERTELLEN
En toen kwam er ineens een
merkwaardige gedachte bij ons
op. Ik dacht: „Hè, nu moest je
daar cs niet over hoeven te schrij
ven, maar je moest nu straks
eens bij een abonnee kunnen bin
nenstappen. „Een kopje thee?"
„Graag mevrouw, nee, géén melk,
dank u." En dan moest je daar.
met je thee en je sigaretje, een-
gezellig van Brielle kunnen vertel
len. „Daar moet u eens naar toe
gaan. mevrouwtje, het is daar
snoezig." Meneer houdt van antiek
van oud, en dus tegen hem: „Me
neer, die huisjes rond de kerk...
Ohlala, schatjes gewoon. Wel een
beetje verwaarloosd, maar pitto
resk, markant, u moet er zelf
maar eens gaan kijken....
KUNSTGEBIT
Oh ja, dat kunstgebit een
electj-iciteits-handelaar in de No
belstraat. We kregen 'er echt ple
zier in en vol bravour stapten we
zijn winkel binnen. Hij zat mid
den in een verbouwing, de stak
ker. En we kwamen voor dat
kunstgebit, maar voor de goede
man was op dat ogenblik veel be
langrijker, dat hij wegens de
verbouwing in de werkplaats
moest huizen. Wij zeiden, dat er
heel wat mensen slechter woon
den, hij zei, dat zijn nieuwe huis
dan ook fantastisch moof werd, we
dronken de thee mét suiker en
zónder melk en ja, daar zaten we
Gunst, het kunstgebit. Daar
kwamen we toch eigenlijk voor?
Ja, dat was zo. Nou, het lag in
een papiertje op tafel, hier, kijkt
u maar eens. En terwijl de foto
graaf met lenzen en lampen in de
weer ging, vertelde meneer mij
het verhaal. Eigenlijk: Het Ver
haal, want zelden hebben we zulk
een mooi verhaal gehoord. Luister
De overgrootvader van me
vrouw. ene De Heer was model
maker bij de-marinewerf in Vlis
singen, een dikke honderd jaar
geleden. Er viel een kind in het
water en De Heer sprong het na.
Hij vatte kou, verwaarloosde die
en raakte zo aan het sukkelen. Een
van de gevolgen was, dat hij al
zijn tanden kwijtraakte en toen
echt niet behoeft te leren wat duiken is, immers de beroemde
duikersfamilie Sperling/Sparling heeft het helpen groot maken.
Zij, de familie Sperling /Sparling dan, heeft in het verleden
prestaties geleverd, die de wereld in verbazing hebben gebracht.
En nu we dat zo hebben gelezen van die Flip van 't Woud, moes
ten we denken aan de Sperlings, die met groot qenoegen zo'n
karweitje als ze nu aan het klaren zijn in het Suezkanaal, zou
den hebben aangepakt.
Een van de Sperlings hebben lijk heeft beschreven, ontdaan
we een paar keer mogen ontmoe
ten, Martien, die begon als dui
ker en later directeur werd van
Van der Tak. Martien Sperling
in zijn vak een groot man
Enige honderdduizenden Nederlanders mogen zich de weest, knap en moedig,
gelukkige bezitters noemen van een aquarium of terrarium. ee'Sht ?m Sn o'^acTten'soed weten hoe
Zij hebben met de aanschaf van enkele vierkante meters uit te voeren, zorgden er voor, dat vindt dit
glas de natuur in huis gehaald. Zelf noemen ze zich sports- sianteCtffi'tewasea?tij^0deeieerste"
lieden onder de verzamelnaam „Aquarianen". Onder de difin het duikerpak te ewater
vele facetten van het uitgestrekte gebied der recreatie biedt H'i stelde vast, wat er aan Wie heeft gelezen, wat de Sper-
deze hmssport wel een bijzonder divorcement Het zelf
doen, het zelf knutselen is wel één van de élémentairste ge- wat er gebeuren moest om het enkelen ten koste van hun le-
noegens, die verbonden zijn aan de aquariumliefhebbeiij. om?
Dan de verruiming van de geest door de kennismaking met dat hij nimmer twijfelde," aldus werk in het Suezkanaal. „Daarna
wat de wereld biedt aan fauna en flora, het zoeken naar het K0"®"*3™56 .autaur Barend doken z.j om springladingen aan
vi t i Maaskant, die m zyn jongste boek te brengen, want de scheepvaart
natuuilljk evenwicht voor plant en dier en het visueel g&- ,,De koperen helm" (uitgave Uit- moest ongehinderd voortgang heb-
not, dat elk aquarium steeds te bieden heeft. geverij C. dc Boer Jr.. Amster- ben. Het was een moment, waar-
dam) een beeld geeft van het dui- bij sommigen een vreemd gevoel
kersbestaan en daarin het dui- kregen, een gewaarwording, die
In Europa heeft Nederland een eeuw geleden kwam men tot de kersgeslacht Sperling-Sparling be- zij niet onder woorden konden
uitstekende naam verworven op het oprichting van de eerste Bond voor schrijft. brengen, toen het eerste schot op
gebied van de kwekerij van aqua- Aquariumhouders. Zonder kennis Vanzelfsorekend
numvissen en -planten. Nergens, van biologie, chemie en fysica kan vdiueiispreKena
uitgezonderd in Saarland, wordt de aquariumliefhebber vrijwel geen van 1 Woud uit Maassluis
deze liefhebberij op zulk een bijna kleur geven aan het leven van de is dus volgens de dagbladen afge-
wetenschappelijke wijze beoefend, honderden soorten waterbewoners, daald in het water van het Suez-
Met flair noemen de aquarium- Voor de instandhouding van dat kanaal om een kijkje te nemen
houders hun lievelingen bij de stukje levende recreatie wordt de }n de Abukin, en wij allemaal
en het zal dan wel eens „potjesla- actieve aandacht gevraagd van hebben dat gelezen en daarna de
tijn" zijn Latijnse namen. Voor- hoofd en hand, van lichaam
al de laatste jaren is er een uit- ziel van de aquariumbezitter.
gebreide literatuur over het aqua- Van de actieve „aquarianen"
rium en wat er aan te pas komt, zijn er nauwelijks twintigduize
verschenen. De Nederlandse Bond bijbeen vereniging aangesloten.
Aqua Terra" beschikt zelfs
bij het ruimen van het Suez
kanaal leveren moeten Maas-
en .ree „uuucii kant's boek eens lezen, dat door
het wonder der de jongste gebeurtenissen bijzon-
documentatiedienst.
IN HARMONIE
Nieuwe wegen worden bewan
deld, het zee-aquarium is een mijl
paal op één van deze paden, maar
vooral populair belooft te worden:
de Abukin,
hebben dat gelezen
krant opzij gelegd. Omdat het
de loop der jaren zo vanzelfspre-
it de mar
.reemdsooi
ste klusjes opknappen. Maar
De aquarianen spreken gewoon- z'ch een beeld wil vormen van de
lijk over „onze sport". Eigenlijk Prestaties die Nederlandse mm
is dit een verkeerde uitdrukking. n"n ha* K~4
..Stille kunst", klinkt beter. De
aquarianen beoefenen, nee. houden
de stille kunst
natuur in stand.
het naiiidarium Dit is een 7 e pij' die iets van ae ouae culturen
..oeveraquariuni", waar getrachi A™«';
der actueel is geworden. Want de
De aquarianen behoren tot de v.erdi®n?t?_Yan Barend
weinigen in de huidige maatschap-
kaanse Tolteken, Azteken, Inca's
en Maya's met ruime kennis
de natuurlijkste hartno- 7'" d'tefrSI:haPP:n Jeven ta
n e=mnoMio,r„„ hun gedichten en legenden een
plaats aan de vogels
vissen. De vorst Montezuma
te doen samenleven.
Hoewel velen in de ban
is meer van het leven te zien dan
in zo'n bak met planten en vis
sen. Geen schilder is er ooit in
geslaagd zulk een levend kleuren
scala uit zijn kwast en palet te
toveren. De techniek, hoe vol-
net Houden van een aquarium in "lctö, vuu"cu mensen iraaier timpen aan' het nrvst^fp vafhlt
bredere kring pas vijftig jaar oud. dan deze levende edelstenen. Aan aan het mysterie van het
De Chinezen, die beroemd zijn de axolotl (Ambystoma Mexica-
door de fraaie resultaten die zij num)- een salamander-achtige, die H'
bij het kweken van planten en die- TiJnnon'*»R°*en dat het
in het aqua-
oude filosofen. Het houden van
een aquarium kan een bijdrage le-
tot de bewondering
raadsel
we c
luk
ter: een hard beroep
drnlS^ïïdSE ÏI'Tf!ptïf.ï,,"as!.S"? te
de schepping, tot bezinning op het
of vinnen te verwisselen en daar
door op het land of in het water
kon leven, werd „goddelijke"
Een Franse officier, Gérault gaf kracht toegekend,
in 1869 de stoot voor de import emir i/nnr-r
van fraaie vissen. Aan boord van STILLE KUNST
het oorlogsschip Impératrice" Honderden jaren daarvoor had- --
vervoerde hij honderd exemplaren den de Chinezen reeds ..levend b«-ht. En dat is
rwnT oE.V j MacrorvKius goud- iatcn maken. In de bron- to ziek is van de herrie
ParMc O oo aan.kor^st m ncn. in hun rijke tuinen, lieten zij hanS naai" het verbluffende geen schrikken dnnr nnnen
venUrJ p!ni4n°£ 22 nsjes Ve" de natuur het werk cioen en zij ge' sinecure. Oude cultuurvolken wis- zH wie™
hnn'ni!?.* hfj e}?aar j »ar" "«ten van hun vrienden in dat wa- ten het al. zij zochten niet het har- 0d de hoDeloze brnkfe
mJÏ h/ toen onverdrqten ler. de sierlijke goudwinde. andere de metalen goud. maar het leven- scheen het eln wanhonice taak
nog gelukte datzeifde jaar flonkerende gouden vissen of de de goud in de sprookjes.uinen en doofde ^genslag^Kf
In 1891 kwam het Aquarium van !™n 20 vertrouwde bejaarde goud- :Y«vers-. Nog geen twaalfhonderd ten incasseren.. toch «J,
ken. Hij zakte alleen scheef. Pas
de mensheid worden ge- "a het „^edeschot verdween
rf hijZe manoeuvreerden met
d! dikke staaldraden en zware an-
kerszij lieten zich niet af-
situaties.
-'t wellust
op de hopeloze brokken
karper. De oude volken zochten i?ar geleden wa
toch gaven de
sche vis, die
ren en vorme w.
dens de eeuwwisseling werden
gevende bezigheid
klèu- '.""i. s«=«»«v ";*i"Yer* Slaagden er "3° ue Dan van wendden hun krachten
k"11* >n het dichtbij te vinden. Het was de genoegens van vijver en tuin. de berging van het achterschip"
on stille kunst. dat hij zijn tevredenheid hierover Drie maanden wran gt
lerlei soorten ingevoerd en hier- De aquariaan kan nóg genieten °p het perkament noteerde. In de rnoeid. voordat zij de lading eruit
cteor werd de b^fdTbelanTsteÏÏing Van die stlUc kunst' want ner*ens k^ §edoken e», twle wê-
iB Nederland gewekt Een halveSteuerhoff luiden deze mymerin- ken verder was dank zij het
gen. grootste beleid het achterschip
vlot gebracht.de draden moes
ten onder het verzwakte schip
worden gebracht en worden ge
controleerd. of de plaatsen vol
doende sterk waren, wanneer
straks de bok zijn kracht er op
beproefde
Flip van 't Woud -en al de an
deren, die daar in het Suezkanaal
aan het duiken en aan het bergen
zijn en neemt u maar aan dat
r'ï uVaJak met de grootste moei
lijkheden gepaard gaat gaan
verder in de voetstappen, door de
Sperlings en de hunnen in het
verleden gezet, zonder ophef, om-
eenmaal geen mensen
hun werk veel ophef
Het Steenvischmeer
Hoe gaarne doolde ik doelloos aan Uw oevers
Turend naar het rotseiland, een vis gelijk
In zijn rug gaapt een put: de wijnbekersgrot.
Den visch omspoelen rustlooze golven,
De knapen laten kleine scheepjes zeilen,
Elk is beladen met een beker wijn.
Op 't eiland lossen drinkers in één teug
De lading, zenden vlug het schip weerom.
Bochtige krochten oopnen in zijn flanken.
Ijskoude stroomen spoelen in en uit.
Hoe zalig was het, door den wijn verhit,
Gelaat en handen in die kom te koelen.
Ambten begeei ik niet,
Rijkdom bezit ïk niet,
Liefst leefde ik eeuwig in en om het meer,
Starend en drinkend op den steenen visch.
te maken. En daarom zullen er
in het algemeen maar enkele
korte berichtjes in de dagbladen
verschijnen, berichtjes, die mel-
LCri ?en schip 15 gehcht,
en zo. En later gaat er over hen
misschien eens een boek verschjj-
teif.teï' I"", dezelfde
moeujkheden verhalen, als waar
mee hun grote voorgangers te
kampen hebben gehad.
