Gaat heen in de wereld
geldt nu nog
Een palingboer grijpt naarGod
Zij hoorden er niet bij
ZENDING IN EEN VERANDERDE WERELD (I)
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 24 NOVEMBER 1956
„Komt U maar mee", zei ds. Richters, de directeur van het
Gereformeerd zendingscentrum te Baarn en hij ging mij voor naar
zijn wel grote maar zeker niet ruime werkkamer. In dit vertrek met
zijn grote bureau en zijn wanden vol boeken, wordt enorm veel
werk verzet om de Indonesische kerken, de Nederlandse kerken, de
zendingscommissies en de zendingsarbeiders in hun zendingswerk
bij te staan. Hier is een transformatorhuis tussen thuisfront en zen-
dingsveld. Ds. Richters doet bij een eerste kennismaking meer den
ken aan een zakenman dan aan een dominee. Dat behoeft geen ver
wondering te wekken, want deze directeur komt uit een zakenfamilie
en heeft zelf zijn weg gezocht in de zakenwereld, eer hij de stem van
God hoorde en theologie ging studeren.
„God gaat wonder
lijke wegen." vertelde
hij mij, „Toen ik de
benoeming als direc
teur van het zendings
centrum kreeg be
greep ik waarom God
met mij deze omweg
ging." Ook de kerk
heeft specialisten no
dig; vooral mensen,
die zich gespeciali
seerd hebben op za
kelijk - organisatorisch
gebied en daarom
heeft men terecht ds.
Richters de plaats ge
geven, waar hij thuis
behoort en zich ge-
lukkig ook thuis voelt.
Ik zette hem het doel
van mijn komst uiteen
dat ik
spreken over de vraag: „Heeft de zen
ding nog zin?" De uitdrukking op zijn
gezicht sprak boekdelen. En wat ik kon
verwachten kwam natuurlijk: ,,De
vraagstelling is onjuist. De opdracht van
de zending is niet afhankelijk van de
omstandigheden, maar van het Woord
van God, dat zegt: „Gaat heen in de
gehele wereld." Juist in deze tijd moet
Richters maakte een uitgi
tocht langs de verschillende ze
velden. De bumper van de jeep r
tot een ogenblik van rust
en puffende trein. Nog geen honderd
jaar geleden beschreef een schrijver
een tocht met paard en wagen en
klaagde, dat het paard so hard liep,
dat hem „de adem werd afgesneden!"
Van Amsterdam af ia New York gemak
kelijker te hereiken dan Leenwarden
in 19.16. De wereld is klein geworden.
Heeft de zending nog zin in deze tech
nische wereld?
Maar niet alleen de terhniek heeft
het gezicht van de wereld veranderd.
In het oosten ontwaken de volkeren.
Een nieuw nationalisme doet opgeld.
De Aziatisch-Afrikaanse gemeenschap
landen begint een stem te krijgen ii
Bot
belev
r-aakte
het wereldgebeuren. Heeft de zending
rrschillende lande
.geblazen. De Tslamie
•an de oude godsdiensten. Met het
het Hindoeïsme, Boedisme en de
•n hebben zich op de buitenlandse
ending" geworpen. Zo wordt o.a. in Den Haag een moskee gebouwd. Dc
Boedisten bouwen tempels in Los Angeles en New York. In verschillende landen
worden geen zendelingen meer toegelaten; deuren sluiten zich voor westerse
kerken. Heeft zending nog wel zin?
Vandaag plaatsen we op deze pagina het eerste van een serie artikelen
ontstaan uit interviews met leidingge\ende personen op zendingsgebicd, waarin
wij hun visie gevraagd hebben op het werk van de zending in een
Geëmancipeerde slaven richten zich
tot hun vrije heidense neven
inderde
eld.
het zendingswerk ontstaan zijn, is
enorme drang tot evangelisatie. Zij wor
stelen met geldgebrek, maar zelden is
er een tijd geweest, waarin het woord
zo gepredikt kon worden als nu."
In het oosten moet door de verander
de politieke omstandigheden een posi
tiebepaling komen. De mensen zoeken
naar geestelijk houvast. De aloude adat
verdwijnt. Op het heidense eiland Soem-
ba bijv. brokkelt het heidendom af. In
Dikiri werden op een gegeven zondag
enige tijd geleden 100 mensen gedoopt.
Op de Mentawei-eilanden vullen duizen
den heidenen de kerkgebouwen, terwijl
honderden zich voorbereiden op de
christelijke doop. De Batakkerk, die nu
900.000 leden telt, is sinds 1940 met een
half miljoen leden vermeerderd! En
zulke berichten bereiken ons regelma
tig van alle kanten. De jeugd trekt uit
de dessa's weg. Zij gaat naar de stad
om werk te vinden en veel geld te ver
dienen. Zij staat wijd open voor nieu
we. helaas niet altijd goede invloeden.
Djakarta is alleen al in
korte tijd een miljoenen
stad geworden. Men wil
luisteren naar het Evan
gelie. Een groep vrouwen
bijv. trok naar een ge
vangenis op Java om
met de gevangenen te
spreken. De directeur
gaf geen toestemming,
maar eindelijk kreeg men
toch de vereiste vergun
ning. Men mocht daar
toen persoonlijk met de
ménsen spreken en het
werk werd zo gezegend,
dat zelfs de directeur een
christen is geworden. In
vrij korte tijd is het aantal christenen
op verschillende terreinen bijna ver
dubbeld."
I ,JDit werk wordt allemaal natuur
lijk hoofdzakelijk door de „jonge"
kerk gedaan, de kerk die door het
zendingswerk ontstaan is en nu een
zelfstandige kerk is geworden. Maar
wat is nu dan nog de taak van ons
als zendende kerken. Zijn wij tot
niet meer dan geldschieters gewor
den?", vroegen wij.
WERK GAAT DOOR
„Ons zendingswerk gaat nog steeds
door Van verschillende kanten komen
aanvragen om werkers. Er is bijv. van
uit Sumatra de vraag gekomen of de
Gereformeerde Kerken daar geen hulp
kunnen bieden In deze streken wonen
de transmigranten uit Java, die daar
indertijd als koelies zijn heengebracht.
Men heeft ons gesmeekt om hulp. In
een missionair bewogen discussie heb
ben wij besloten om onze medewerking
toe te zeggen, maar hoe dit uitgewerkt
moet worden is nog niet duidelijk. We!
is het zo. dat voor het oude type mis
sionaire predikanten, de mannen die er
als evengelisten op uittrokken, niet meer
zoveel gelegenheid is. Het is voor hen
heel moeilijk om visa te krijgen. Indo
nesië laat geen mensen toe als eigen
mensen datzelfde werk kunnen doen.
Men vraagt dus veel meer naar specia
listen. De Indonesische kerk zoekt een
hechte samenwerking met ons. maar zij
vraagt hoofdzakelijk om mensen die in
gezet kunnen worden in allerlei cen
traal werk. waarvoor men zelf nog niet
de experts heeft kunnen vinden of op
leiden. Enkele jaren geleden is een
ciaal econoom ineezet om de kerk
dat gebied te helnen. De mensen
worden uitgezonden worden echter allen
uitgestuurd in overleg met de kerk
het zendingsveld. Vroeger stuurden wij
een niorrinr 'rit n^ar een volkomen onbe
kend gebied Die romantiek is uit het
zendio«<-,ve'-k vonreoed verdwenen. Nu
er zotf«»and:ge kerken zijn. moeten en
mogen wij dus met hen samenwerken
HET GEBED
In de eerste plaats is daar het gebed.
Ik heb geleerd dat als er Iets nodig is,
wij moet«n gaan bidden. Gemeenten,
die dat deden, hebben in de afgelonen
Jaren hun gebed ook verhoord gezien.
In 1956 werd er 2.600.000 gulden gege
ven voor het zendingswerk, dat ii
2.000.000 gulden meer dan In 1946.
In de tweede plaats moeten wij als
zendende kerken cehoor geven aan dc
concrete vragen die komen. Sumatra
heeft onze steun nodig. Er ligt daar
een geweldige kans voor het zendings
werk en wij moeten helpen door on:
eebed. door ons geld en door mensen
te sturen. Ook de pas geïnstitueerde
Op het ogenblik
vrouwenthuisfront
reformeerde
ivordt overwogen
te interesseren
erk overzee, zodat
door een gezamenlijke geestelijke
krachtsinspanning de vrouw in Indone
sië nog meer door het Evangelie kan:
worden bereikt.
Ook de jeugd in Nederland proberen
we te interesseren voor de Indonesische
jeugd. Vroeger ging het geld,, dat op
de christelijke scholen werd bijeenge
bracht voor de zending naar een plaat-1
selijke zendingskas. In N-Holland gaat
het geld nu echter direct naar de In
donesische scholen en het wordt dan bijv
besteed om die scholen te helpen aan
vraag: Heeft zending nog zin? is wel een
heel duidelijk antwoord gekomen. Is het
antwoord echter volledig? In een brief
waarin ds. Richters mij enige correc
ties op het uitgewerkte interview toe
zond schreef hij: „De interviewvorm is
altijd een probleem. Je zou eigenlijk
veel meer hebben willen zeggen, als er
maar meer gevraagd was. Maar an-
derszijds kun je in een interview ook
niet alles zeggen, wat je in een artikel
zou hebben geschreven." We hadden ds.
Richters inderdaad nog veel moer vra
gen kunnen stellen, maar de toegeme
ten ruimte is vol en bovendien volgt
over twee weken een vraaggesprek met
een andere leidende persoon in de zen
ding, de algemeen secretaris van de
Oegstgeestzending S. C. Graaf van
Randwijk.
In december zal het twee jaar ge
leden zijn, dat ergens in een kleine
Afrikaanse hut van golfplaten de
stem van een Amerikaanseneger
klonk, die een gedeelte voorlas uit
het „boek der blanken". Howard
Jones, zoon van een slavengeslacht
richtte zich voor het eerst tot zijn
neven, die in de vrijheid van de
jungle, zich nimmer hadden kunnen
ontworstelen aan de macht van hun
heidense godsdienst. Nu, twee jaar
later spreekt hij iedere week nog
in dezelfde evangelisatieuitzending,
die in Cleveland wordt opgenomen
en vanuit Monrovia in Liberia wordt
t t «*•&«-£-*«--
VISA LANGZAAM
Het toppunt van verwardheid
in het kleed van de theologie
ge afgewezen. Maar toch kunnen we op
het ogenblik telkens weer mensen uit
sturen, die door de kerken in Indone
sië gevraagd zijn en die zich hebben
gespecialiseerd in allerlei takken van
arbeid, predikanten of geestelijke „lei
ders", die zich hebben gespecialiseerd
in verschillende richtingen. Op een on
langs gehouden missionaire vergadering
Indonesische en Nederlandse zen
dingsarbeiders is er over verschillen
de problemen gesproken. Daarbij kwam
de wens naar voren, dat nog meeri
„specialisten" in verschillende sectoren
van het werk zouden moeten worden
geschakeld, een wens, die nu onder
zocht wordt door de instanties, die hier
over te beslissen hebben.
Hoe de toestand zich verder zal ont
wikkelen is met geen mogelijkheid te
zeggen. We hebben echter nog steeds
een taak, waaruit gelukkig alle roman
tiek van vroeger verdwenen ls. Maar
dat is niet erg, want „zending-drijven"
heeft niets met romantiek te maken.
Het is een strijd op leven en dood te
gen de duivel, waar we die ook mogen
Werk is er genoeg. Stelt U
rich
dat
of
dere reden niets meer zouden kum
doen In Indonesië, dan blRft de opdracht
er staan en dan gaan wc ons werk voort
zetten ergens anders in de wereld. En
bovendien: het Ideaal is, dat de kerken
in Indonesië het werk helemaal alleen
zonder ons doen. En hoe eerder dit ide
aal bereikt is, des te beter.
Het gesprek is ten einde, en op de
In dit kleine keikje drommen de ge
lovigen iedere zondag samen om te
luisteren naar de prediking van het
Evangelie door „één hunner".
Indien dan iemand tot u zegt:
Zie, hier is de Christus, zie. Hij
is daar. gelooft het niet. Want
er zullen valse Christussen en
valse profeten opstaan en zij
zullen tekenen en wonderen
doen om, ware het mogelijk,
ook de uitverkorenen te ver
leiden. Doch cgy° ziét tóe: Ik
heb het u alles voorzegd.
(Marcus 13:21—23)
Al enkele weken ligt
er op mijn bureau
klein boekje „Rumoer
Lou de palingboer" met
het opschrift: „Aan de
hoofdredactie van
Z.-sche krant te Z."
kens weer raakte het
verdwaald onder de sta
pel paperassen en telkens
weer opnieuw dook het
op. Ik legde het opzij,
omdat ik noch tot de
hoofdredactie, noch tot
de Z.sche krant behoor.
Bovendien heb ik nimmer
verzocht om iets over de
Muidense palingboer, die
voor Christus uitgeeft te ho-
hoewel de schrijver ongevraagd
schrijft: „Het is mij een eer, ge
achte redactie aan Uw verzoek te
mogen voldoen." Hef was mii geen eer
om deze banale, vaak godlasterende
nonsens in een hoogdravende stijl, vol
vreemde woorden te moeten lezen. Dat
ik toch op deze pagina aandacht wijd
aan de valse profeetuit Muiden is
omdat de Bijbel ons waarschuwt voor
dit soort gevaarlijke geestelijke ge
drochten.
Eigenlijk had ik niet gedacht dat in
Nederland nog eens iemand zou op
staan, die de grove moed zou hebben
om te zeggen dat hij de Christus is.
Zoiets gebeurt slechts aan de andere
kant van de oceaan, waar een
..Father Divine", duizenden volgelingen
verzekert dat hij „god" is. Het heeft
hem geen windeieren gelegd, en de dia
manten aan zijn vingers en de parel
van zijn dasspeld weerkaatsen de fa
natieke gloed van zijn verdwaasd
volg. Maar ook Nederland, dat in
tal kerkgenootschappen en sectcn niet
voor de USA onder schijnt te doen
heeft nu zijn „Christus", sedert een pa
lingboer uit Muiden Lou Voorthuizen
zich die naam aanmeet.
U hebt het zelf in de krant kunnen
lezen. Een jong echtpaar verliest
kind. „Zelf verantwoordelijk", zegt de
rechter, „want ge hebt geen dokter wil
len waarschuwen." De ouders geloven
in Lou, en wie in hem gelooft hoeft
geen ziekte en dood te vrezen. Dat het
kindje toch stierf is slechts aan hun
kleingeloof te wijten. De ouders wer
den veroordeeld, en „Lou" moest als
getuige verschijnen. Omdat hij niet
>m opdagen-, werd ook
veroordeling opgelegd.
hem een kiel-
Een zekere Ton Haentjes Dekker heeft
zich nu opgeworpen om de verdrukte
„Christus" te helpen. Volgens de schrij
ver is de man var. gereformeerden hui
ze en heeft hij de ..praedestinatieleer"
met de paplepel ingekregen. Onmiddel
lijk wordt leer van de uitverkiezing dan
bespottelijk gemaakt op een manier, die
de perken werkelijk te buiten gaat Na
tuurlijk moet weer een Veluwse domi-
ee op de proppen komen, die zou ge-
egd hebben van een pasgeboren kind,
„Dat is een mooi stuk brandhout voor
de hel Bij de kerken is slechts ver
val (tot driemaal toe herhaald.Het
is hier weer het oude verhaal van sec
ten, die eerst de leer van God's kerk
op een ergerlijke wijze vertekenen
VRAAG
Men vraagt zich af, waarop deze Lou
dan vertrouwt. Hij baseert zich niet op
de Bijbel. De schrijver zegt: „Eén Lou
is er echter, die zich daar niet op be
roept." en spreekt dan over godzalig
wandelen in plaats van leren uit een
papieren boek." Lou zelf is een „ge
tuigenis" en beweert: Ik ben het Op
standingslichaam van Jezus met Zijn
nieuwe Naam. dus ben ik Onsterfelijk
en kan niet meer zondigen."
Het zijn stoutmoedige woorden, die
waarschijnlijk het beste bewezen kun
nen worden door getuigenissen van de
buren. Daf het in het huisgezin
Lou lang niet alleen rozengeur en
ncSchijn is, is slechts in de binnenkamer
<en bij de buren»'bekend, maar waarom
zouden we ons inlaten met burengerod-
del over een „heilig persoon".
De gehele theologie van „rumoer rond-
om een palingboer" bestaat uit
scheut onverdund pantheïsme, ver
mengd met wat afvallig theosofisme
een mespuntje Bhagavad-Gita en keu
rig bestrooid met gemalen Bijbeltek
sten. Van Haentjes Dekker zei iemand:
„Die man heeft geen klok horen lui
den, maar een heel carillon," en eer
ander: „Hij heeft een innemende ma
nier van spreken: subliem van ver
wardheid." Waaruit de theologie van
Öe 'palingboel' zelf bestaat, is een ieder
onduidelijk, en waarschijnlijk hemzelf
een debat
Ook.'
Een paar maal
zinloos; er is geen basis voor
spreken. De theologie van deze Chris
tusfiguur komt niet uit de Bijbel, noch
uit het verstand maar uit zijn eigen
-hart Een dwaas kan men niet over
tuigen van de waan van zijn weg, om
dat hij in een andere wereld leeft, de
waanwereld geschapen door zijn gedach
ten.
PSYCHIATER
Men zou een psychiater kunnen ver
zoeken zich met de man te bemoeien.
zou een waarschijnlijk zeer inte
ressante studie worden, maar zolang
Lou zich niet zelf naar een dokter be
geeft kan zo iemand weinig uitrichten,
regering zou hem kunnen opslui-
omdat hij mensen verleidt tot on
verantwoordelijke daden. De moeilijk
heid is dat men zich dan ook moet
bemoeien met mensen, die de Bijbel
aanvaarden en op grond van de lei
ding Gods iedere vorm van verzekering
of vaccinatie afwijzen, of weigeren naar
Voor mijn gevoel is er slechts één ant
woord. De Bijbel laten spreken. Niet
teksten uit de Bijbel aanhalen om ons
standpunt, te bewijzen. Zo heeft Jezus
Christus nimmer Zijn Bijbel gebruikt
De Bijbel is geen arsenaal vol wapens
en munitie. De Bijbel is een eenheid.
Tegenover een dergelijke man, en te-
genover alle sekten en godsdiensten
moeten niet wij spreken, maar moeten
we God laten spreken. Het „dus spreekt
de Here" van de profeten is ons enig
antwoord. Christus sprak met macht,
met autoriteit, omdat Hij Gods Woord
sprak. Het grote gevaar van onze tijd
is dat wij van de Bijbel slechts een
grondwet gemaakt hebben, waarop wij
onze belijdenissen laten rusten, of een
richtsnoer dat ons levenspad afbakent.
De Bijbel is meer. In de Bijbel spreekt
God tot ons. Dit spreken is niet vrij
blijvend maar plaatst ons voor een
keus: voor of tegen!
De theologen hebben zich de laatste
tien jaar sterk bezig gehouden met de
eschatologie (de leer. der laatste din
gen). Juist nu mannen als Lou opdui
ken. zou het goed zijn om niet alleen
in theologische discussies, maar ook
voor de gemeente van de kansel af
weer aandacht te gaan besteden aan
de wederkomst van Christus. De sek
ten zijn het geweten van de kerk, heeft
iemand eens gezegd. Wij zien niet vee]
waardevols in de beweging van Lou.
Het is echter te wensen dat hij de
predikanten en gemeenteleden er toe
zal brengen zich opnieuw te bezinnen
op de wederkomst van Christus, juist
in de komende adventstijd.
Toen de predikant van de kleine
gergemeente enkele jaren geleden door
een stapel oude christelijke tijdschriften
zat te bladeren, bleef zijn blik even ste
ken bij een gramofoonplatenrecensie. Bij
de bespreking van een plaat met ne
grospirituals, haalde de schrijver een
zin aan van een zendeling uit Afrika
„Wij hebben heel hard een aantal pla
ten nodig van christennegers, die goede
cvangelisatieliedcren zingen. De inwoners
van Liberie houden van goede gezangen
en we zouden heel wat bereiken als zij
het Evangelie konden horen zingen door
negers." Jones begon te denken. Waar
om kon zijn kerk geen hulp bieden,
eigenlijk? Was de kerk niet jaren lang
het tehuis geweest van het beroemde
Cleveland Colored Quintet dat zelfs
kele tournees door Europa maakte? Die
zelfde avond ging er nog een brief
naar het 10.000 Watt radiostation ELWA.
Binnen enkele maanden verzorgde Jones
niet slechts een aantal platen, maar
aanvaardde hij de verantwoordelijkheid
voor een wekelijks evangelisatiepro
gramma van een half uur. Het klein ra
diokerkkoor, twaalf stemmen groot,
zingt enkele geestelijke liederen en zelf
spreekt de predikant ongeveer 15 minu
ten lang.
Vrijwel iedere uitzending brengt een
stapel post mee. Hier is één van de
2 000 brieven die ELWA in één maand
tijrls ontving: Ik ben heel diep aange
raakt door uw preek van verleden
dag.
Van dat ogenblik af heb ik onmiddel
lijk de buren gevraagd om mee te luis
teren naar de heruitzending. Wij willen
u laten weten dat wij allen na de uit
zending onze knieën gebogen hebben
voor Jezus Christus, toen u ons uitno
digde tot de Heiland te komen". Ook de
president van Liberie, die vorige maand
een staticbezoek aan Nederland bracht,
behoort tot de regelmatige luisteraars.
Onlangs schreef zijn secretaris naar het
radiostation of zij hem per ommegaande
de tekst wilden sturen van de preek
van ds. Jones over „De heiligheid van
het huwelijk".
Het programma wordt in heel wat lan
den ontvangen zoals Liberië, Senegal ,de
Goudkust, Nigerlë, de Congo, Kenya en
Oost-Afrika, terwijl onlangs door het
station zelfs brieven werden ontvangen
van luisteraars in Brazilië, Ethiopië en
Zieden. De intellectueel uitziende, be
brilde predikant zei tegen een corres
pondent van een christelijk blad: „Wij
geloven dat deze uitzending een krach
tige belofte in zich draagt dat in de toe
komst de Amerikaanse negers ook de
gelegenheid zullen hebben om hun steen
tje bij te dragen in het werk voor Chris
tus door zendelingen naar Afrika te
TER OVERDENKING
Vals fundament
Het gebeurde vanmorgen. Marleen
van anderhalf dribbelde achter mij aan
de gang op, hopend dat er een „uitje"
op over zou schieten. .De gangmat werd
een struikelblok en even later lag ze
brullend op de grond, het muziekdoos
je. waar ze zich nog altijd aan vast
klampt naast haar Een flinke snee m
haar voorhoofd zal wel uitgroeien tot
een litteken.
He: was één van die. misschien niet
dagelijkse, maar dan toch wel wekelijk
se gebeurtenissen in een gezin met kin
deren. Het muziekdoosje zette me ech
ter aan het mediteren. Marleen was
laat met lopen. WekenlanR deed ze geen
enkele moeite om zelf ook maar één
stap te doen, hoewel ze zich via dc
boxrand en dc stoelen aardig kon voort
bewegen. Als ze van het continent van
eetkamerstoelen zich naar het vasteland
van de fauteuillcs wilde begeven, stak
ze de oceaan van het niets op haar buik
over. Tot haar dag ,.L" aanbrak, de
dag van het lopen. Met haar rug leun
de ze tegen een stoel, in haar handjes
klemde ze het muziekdoosje. Stevig
hield ze zich aan het ding vost en zette
haar eerste waggelend s-tapje en een
tweede, een derde. Sindsdien kon ze lo
pen. tenminste als ze zich kon vastklem
men aan de muziekdoos En diezelfde
muziekdoos werd haar ongeluk.
Hoeveel mensen zoeken zich geen
geestelijk houvast aan wat geen steun
biedt. Ze klemmen zich vast aan iets
dat in een ogenblik van nood gevaar
oplevert, omdat ze het enige fundament
Jezus Christus verwaarlozen.
De tivijfelaar
In de afgelopen week had ik een gees
telijk .gesprek met de twijfelaar. Hij
was een jonge man die van twijfelen
zijn geloofsbelijdenis had gemaakt.
Hij wist niet zeker of er een God
was, maar hij kon ook niet zeker
zeggen, of God er niet was en zo ging
het met alles. In de loop van het
Jesprek maakte hij één opmerking,
ie vaak gemaakt wordt: Als er dan
een persoonlijk God is en die God heeft
ons goed geschapen, waarom moest
God dan die verkeerde boom in het
paradijs planten?
Die vraag is niet te beantwoorden. Zij
wil tasten achter de verborgenheden
van Gpd. Men kan er over filosofe
ren, maar men komt met iedere ge
dachte verder van huis. Toch is er
één gedachte die mij later te binnen
schoot. God schiep de boom der ken
nis van goed en kwaad. Die boom
werd de mens tot een val. Diezelfde
boom kostte evenwel God Zijn Zoon.
De mens viel door te eten van de
vrucht en werd daardoor God onge
hoorzaam.
Het hout van diezelfde boom evenwel
werd gebruikt voor het kruis van Gol
gotha waar Gods liefde openbaar
werd in al zijn diepten. Men zegt, dat
de mens niet zou zijn gevallen als
de boom er niet gestaan had. maar
laat men dan ook niet vergeten, dat
Jezus Christus dan ook niet voor ons
gestorven was. De zondeval die het
nardse paradijs leeg maakte, maakte
ook de hemel leeg. De zondeval die
ons de dood bracht, bracht ook Gods
zoon de dood opdat wij leven zouden.
m
Het Klein radiokerkkoor van de Smoot Mi
over het Liberiaanse zendingsstation
Cleveland, dat wekelijks
an geestelijkliederen verzorgt.
In de Bazuin, het officieel orgaan van de Theologische Hoge
school te Kampen haalt de redacteur ds. J. D. B(oerkoel) de volgende
herinnering op naar aanleiding van de laatste internationale
gebeurtenissen:
t was louter toevallig, maar het
voor menigeen toch een symboli
sche betekenis, wat we tijdens de eer
demonstratie van dankbaarheid en
vreugde enige dagen na de bevrijding op
de Dam beleefden.
Van alle hoeken der stad waren de
in gebrek vermagerde en vervallen ge-
alten daarheen opgemarcheerd.
Verschillende uit Engeland terugge
keerden of nauwelijks aan het vuurpelo-
ontsnapten voerden daar het woord,
de minister-president Gerbrandy, mr. A
H. van Namen en andere vooraanstaan
de leiders van het verzet.
Er was een aantal vlaggestokkea op-
worden gehesen. Toen het El
gingen alle vlaggen omhoog; alleen dé
sovjetvlag bleef steken. Pas een hele
poos later, toen er al geen aandacht
meer was voor die plechtigheid, lukte
het. ook die vlag hoog aan de mast te
krijgen. Onder uitbundig gebrul van
communistische jeugdgroepen en ande
re dito organisaties.
Weer stonden zij geïsoleerd. Het onge-
Ds. Howard Jones brengt de boodschap
die straks in honderden kleine hutten
met intensaandacht zal worden
gevolgd.
Illllllllllllllllllllllllllllll
Het Evangelie in
Finster wol de
In Finsterwolde waar nu, na jaren
lange vacature, sinds 1 jaar ds. L. G.
Huisman als plaatselijk predikant
aan het werk is, zullen vanaf 21
oktober in het buurthuis bijeen
komsten gehouden worden, bedoeld
voor lezers van „De Open Deur" en
andere onkerkelijken. Finsterwolde
is door heel Nederland bekend om
z\jn bijzonder hoog percentage com
munistische inwoners.
(Woord en Dienst).
Een onderdeur
Het Bijzonder (Hervormd) Kerlte
werk te Hilversum heeft besloten
maandelijks in „De Open Deur" een
inlegvel bü te sluiten met plaat
selijk nieuws. Wij zouden dit niet
vermelden wanneer men voor dit
inlegvel niet een aardige titel had
bedacht. Deze luidt: „Het Open
Onderdeurtje".
(Woord en Dienst).
IT at belangrijker is
In het oude China zocht men bescher
ming tegen de voortdurende aantallen
van barbaarse horden uit bet weslen en
daarom bouwde men de grote Chinese
muur. Fly was to hoog, dal niemand er
overheen kon klimmen, en to dik dat
hy nimmer doorbroken zou kunnen
worden. Eindelijk meende men tol rust
gekomen te zyn en in vol vertrouwen
op de massieve muur leefde men rustig
voort. In de eerste honderd jaar van
hei beslaan van de muur vielen vyandc-
lyke troepen China driemaal binnen. De
barbaarse borden klommen niet over de
muur heen en s(j sloegen cr ook geen
bres in. Iedere keer kochten ay voor
veel geld een poortwachter om en mar
cheerden se door een open poort naar
binnen. De Chinezen vertrouwden zo
vast op han stenen muur, dat ay de
zwakte van het menaelyk hart vergaten.
De overwinning of nederlaag is niet
zozeer afhankelijk van de sterkte van
onze wapenrusting, ala wel van de
zwakte van ona hart.
