Blad
Fabrieksmeisjes krijgen „vorming
gedurende werktijd
Knap eens karweitjes voor
jongeren op
Heeft u trek
in een cake?
In uw hand zijn zij gegeven
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 29 SEPTEMBER 1956
STAPELTJES VAN VIJF IN DE DOOS, DOOS DOORSCHUIVEN.
Zo is Alie dan op ,,'t fabriek" gekomen. Ze zit
in een grote zaal en ze pakt koekjes in blikken.
Allemaal Brusselse kennisjes, onder links, naast
de lange vingers en de chocoladebiscuitj es. Sta
peltje van vijf in de doos, doos doorschuiven.
Stapeltje van vijf in de doos, doos doorschuiven.
Stapeltje van vijf.Soms schalt er muziek door
de grote hal en dan zingen alle meisjes heel hard
mee.
Ze zingen veel op ,,'t fabriek", ze praten er ook
veel en soms hebben ze een geweldige schik met
elkaar. O nee, Alie vindt het er niet vervelend, in
tegendeel. Het werk is gemakkelijk: stapeltje van
vijfstapeltje van vijf
Maar toch is ze 's avonds moe, ze weet eigenlijk
niet hoe het komt. Haar moeder begrijpt het ook
niet; die was voor haar trouwen in een dienstje
en daar moest je pas aanpakken, Alie! Nou, jij hebt
een leven als een prinses. Dat zit de hele dag maar
en is 's avonds nog moe ook. Toe meid, schil die
aardappelen eens even!
Alie doet het dan wel, maar het gaat niet van
harte. „Je handen staan verkeerd", bromt haar
moeder. Ze bromt ook als Alie meehelpt het was
goed te verstellen. „Dat is toch geen knopen aan
zetten!"
Stapeltje van vijf in de doos, doos
doorschuivenAlie en Annie en
al die andere duizenden Alie's en
Annie's, die de fabrieken van ons ge
ïndustrialiseerd land bevolken, zijn
de toekomstige moeders van een nieu
we generatie". Mag een land alleen
maar eisen van deze meisjes, alleen
maar werkkracht eisen en er verder
niets voor in de plaats stellen?
ien Zonnebloemwerk, Klimop-
werk, Mater Amabilisscholen (deze
laatste zijn de r.k. scholen), is
gegroeid uit de gedachte, dat men de
fabrieksmeisjes door ze haast ^spelen
derwijs iets te leren, enige compen
satie verschaft voor het werk, dat in
het algemeen gesproken vrij eento
nig is en niet «appelleert aan typisch
vrouwelijke eigenschappen.
Iets meegeven
„Vormingswerk"
begrip en het laat zich odk moeilijk
het centrum daarnaast (als het
daartoe tenminste lokaliteiten heeft)
ook nog de gelegenheid tot goede
vrije tijdsbesteding biedt.
In deze clubkamers kunnen ze
lezen, handwerken, aan sport of mu
ziek doen. De leiding organiseert
feestjes, weekends, zomerkampen.
De belangstelling van de zijde van
de werkgevers is groèiende. Men be
seft, dat het voor het werk op de fa
briek zelf van niet te onderschatten
belang is, wanneer het gedaan wordt
door mensen, die niet neergedrukt
worden, door de gedachte dat het
werk op de fabriek „toch eigenlijk
niks gedaan" is. Want dat is de moei
lijk concreet uit te drukken, maar o
zo positieve kant van het vormings
werk: het helpt de meisjes zichzelf
te zijn, haar uit te tillen boven een
van buitenafaangewaaid gevoel van
minderwaardigheid, het brengt haar
een gevoel van verantwoordelijkheid
bij voor zichzelf, haar naaste en haar
werk.
Dat klinkt allemaal even weinig
.eenvoudig ais..het ook in-'werkelijk
heid is. Hoeveel teleurstellingen zul
len zij, die zich met overgave en
waarlijk bezielende ijver voor dit
werk inzetten, hebben moeten verwer
ken? En hoeveel zullen zij er nog
krijgen?
Via de lessen wordt getracht de
belangstelling van het fabrieksmeis
je te trekken en blijven te boeien. De
leraressen van het Nijverheidsonder
wijs (de lessen worden volgens een
vastgesteld kernprogramma gegeven)
vrij vaag moeten zich in feite helemaal om-
concreet omschrijven. Men is er niet
mee klaar, door te zeggen dat het
meisje door het volgen van cursus
sen meer ontwikkeling krijgt of
meer interesse en een bredere kijk
op het leven. Het meisje zelf zal over
zo'n omschrijving waarschijnlijk haar
schouders ophalen.
schakelen. Zij hebben niet te doen
Het is al jarenlang zo, dat verant
woordelijke mensen zich bezighouden
met de vraag, of de bedrijfsjeugd in
het algemeen niet méér meegegeven
moet worden. Men gaat naar een fa
briek, men werkt er enige jaren, men.
trouwt, sticht een gezinPlomp
verloren staat die jeugd, en dan de
meisjes vooral, in een totaal veran
derde omgeving. Eerst was het het
tamelijk beschutte leventje op de la
gere school, daarna de volslagen „on
derdompeling" in het bedrijfsleven,
dan het huishouden. Die ontwikkeling
gaat schoksgewijs, niet harmonisch
of logisch. Er moet wat worden aan
gevuld.
Maar hóe? Het is een vraag, waar
over velen nu al jaren het hoofd bre
ken. Het is nl. geen probleem, dat
afgedaan kan worden met de ogen-
lït'dan° eennc2rsdiifevolgm!SIdln
Voor haar is het concreet, dat ze
een middag of morgen in de week
tijdens haar werktijd, met behoud van
loon, op een nijverheidsschool voor
meisjes komt en daar allerlei leuke
dingen doet, zoals koken, naaien, han
denarbeid, woninginrichting, zieken
verpleging. Ze vindt die lessen, als
ze er een paar maal geweest is, hoog
tepunten van de week, ze hoeft er
niet veel te luisteren, ze mag er des
te meer dóen. En vaak is het zo, dat
met „gewone" leerlingen, die bestraft
worden als ze te luid praten of een
standje krijgen als ze niet opschie
ten met haar werk.
Déze meisjes zijn heel anders, zij
vinden zo'n morgen of middag heer
lijk óm er eens even .,uit" te zijn
en ze ontladen zich op bijna explo
sieve wijze. Luisteren en stilzitten is
er niet bij, ze willen dóen!
Zo was in een van onze grote ste
den een lerares, die haar cursisten
inzicht gaf in het inrichten van een
woonkamer. Ze had plattegrondjes
gemaakt, en van karton meubeltjes
geknipt, en de bedoeling was nu dat
de meisjes een zo praktisch mogelij
ke indeling gaven van de woonruimte.
Ze waren enthousiast, ze vonden het
een enig werkje en het werd dan ook
NOG EENS
Het artikel in Blad Zij van de vorige
week, waarin wij de suggestie deden,
dat dames met veel vrije tijd wat tijd
rovende werkjes voor werkende vrouwen
zouden opknappen, heeft, zoals te be
grijpen, veel reacties gewekt.
Een studentje uit Leiden vond het een
vrij naïef idee van ons. „Boodschappen
afgeven en telefoontjes opvangen kun je
toch alleen maar laten doen door
iemand, die zeer vertrouwd met je is",
meende zij. Wij zijn dat van harte me!
haar eens, maar het was, dunkt ons, uit
het artikel toch al wel duidelijk ge
worden, dat het hier ging om vrienden
diensten, en van vrienden mag men
toch wel enig vertrouwen verwachten.
Uit Voorburg schreef ons een lezeres,
die huisvrouw is én drie grote kinde
ren heeft. Haar oudste dochter werkt ir
Amsterdam. „Wat zou ik het fijn vin
den", zo schrijft zij letterlijk, „als ik
verzekerd kon zijn van het feit, dat mijn
dochter daar een vertrouwd adresje had,
waar ik haar wasgoed naar toe kon
sturen. Het is al ettelijke malen ge
béurd, dat de postbode voor niets bij
haar aan de deur kwam en dan moet
mijn dochter het pak zelf van het post
kantoor halen".' Een dergelijke verzuch
ting kregen wij ook uit Gouda, Zwijn-
drecht en enkele lezeressen uit Den
Haag en Rotterdam.
Een secretaresse uit Barendrecht, die
iédere dag op en neer moet reizen naar
Dordrecht, vraagt óf het geen aanbeve
ling zou verdienen om iets dergelijks
op meer commerciële basis te brengen.
Zij stelt voor, degene die de boodschap
jes doet enz. een kleine vergoeding tt
geven in onkosten van bijvoorbeeld bu:
en tram. Ons lijkt het echter niet aan
lokkelijk; het spreekt uiteraard vanzelf,
dat die onkosten toch vergoed moeten
worden.
Ten slotte een lezeres uit Vlaardin-
gen. Uit haar brief citeren wij:
gezellig uur. Maar de week daar
op was het enthousiasme volkomen
eg, de meisjes wilden er niet meer
ïee bezig zijn, ze mopperden of
lachten schamper. De lerares begreep
er niets van, maar liet het maar zo
en probeerde het een paar weken la
ter nóg eens. Weer geen medewer
king, en eindelijk kwam het hoge
woord er uit: we doen. zulke kinde-
achtige dingen niet meer. Het
bleek, dat ze na terugkomst op de fa
briek er met andere collega's over
hadden gepraat, en die hadden haar
uitgelachen
Dat^is nu maar een klein voor
beeld van een teleurstelling, die
men in dit werk kan meema
ken. Er zijn er meer, en dat
maakt dat er wél eens van ont
moediging sprake is. Maar over
het algemeen wórden de lessen
met veel animo" gegeven en
gevolgd. En echte voldoening kan
het de leraressen geven, als ze
mérken dat de meisjes zich
na afloop van de cursus (één a
twee jaar) hebben aangesloten bij
een clubje van het vormingscen
trum. Want dat is de bedoeling:
blijvende interesse kweken voor
de zaken, die op de cursussen
werden geleerd. Dan komen ze
ook vrijwillig en dan hebben ze
er best een avond in de week
voor over. Of ze komen zomaar
eens aanwippen om wat té pra
ten met deze of gene.
Psychologisch bekeken is het méér
an een „handige zet" om via de
werkgever de meisjes zover te krij
gen. Uit zichzelf zouden ze er waar
schijnlijk nooit toe over zijn gegaan,
kooklessen te nemen, maar dit:
tijdens het werk naar school, trekt
de meesten wel.
Het werk is nog steeds in een ont
wikkelingsstadium, er wordt voortdu
rend geëxperimenteerd en nieuwe
methoden worden onderzocht. In Rot
terdam heeft het meisjescentrum De
Zonnebloem de beschikking gekregen
over een eigen gebouw, dat daarmee
dan de eerste school is waar geëxpe
rimenteerd kan worden t.a.v. het
werkprogramma.
Een lokaal waar kooklessen worden
gegeven is uitstekend geoutilleerd,
evenals het lokaal waar de naai- en
kniplessen zullen zijn. En een uitste
kend staaltje van binnenhuisarchitec
tuur is de clubkamer waar het na
een vermoeiende dagtaak goed toeven
moet zijn.
zelf ben ik bij het onderwijs, zodat ik
dus veel vrije tijd heb. Niettemin heb
ik een vriendin, die veel kleine werkjes
voor mij opknapt. Ik zou niet weten 'at
ik zonder haar moest beginnen! Als
er kleine veranderingen aan mijn kle
ren moeten worden aangebracht zij
doet 't voor me. Moet er aan mijn adres
iets worden bezorgd en ben ik er niet
men kan bij mijn vriendin terecht.
Zo zou ik nog lang door kunnen gaan!
Ik gun iedere werkende vrouw zó'n
vriendin! Zij heeft n.b. vier kinderen,
doet alles zelf en naait ook alles vooi
haar gezin. Is dat geen voorbeeld vooi
véél getrouwde vrouwen, die iedere ge
legenheid aangrijpen (m'n oudste zoor
is jarig, kom je koffiedrinken?) om t«
koffie-leuteren?? Laten zulken eens iets
voor een ander doen!
Cake bakken is een kunst, daar valt
niet aan te tornen. Er zijn niet zo
heel veel dames, die er in slagen
een prachtig gerezen, goud-glan
zende cake op tafel te zetten
Eén abonnee uit Den Haag heeft ons
een recept toegezonden voor zo'n
baksel, waarmee zijzelf sinds enige
tijd veel succes heeft géoogst.
Mogelijk zijn er anderen, die hier
hun voordeel mee kunnen dóen.
U heeft nódig: 250 gr zelfrijzend
bakmeel, 200 gr suiker, 250 gr
krenten en rozijnen, 50 gr sucade,
een grote goudreinet of twee
andere kléine appels wat kaneel,
200 gr boter of margarine, twee
èieren.
Was de krenten en rozijnen en laat
ze goed uitlekken. Snipper de
sucade, snijd de appel klein en be
strooi déze mei kaneel. Roer de
boter of margarine tot „room",
voeg suiker bij, roeren, voeg bak
meel bij, wéér roeren.
Daarna de krenten, rozijnen, sucade
en appel al roerend bij het beslag
voegen, daarna pas hét éigeel, en
tenslotte het met een ietsje zout
stijfgeklopte eiwit. Alles nog eens
flink, roeren.
Het bakblik invetten en zo nodig
met paneermeel bestrooien, en het
beslag er in doen. In een voorver
warmde oven laten we de cake een
uur in matige warmte bakken.
Cape
jasje
van een
cirkel rok
wordt op den duur mooie hangplant
Evenmin als voor sommige andere
kamerplanten, kennen wij voor de Pha-
langium een Nederlandse naam. Maar
dat is niet zo erg, want de naam Pha-
Iangium is al vrij goed ingeburgerd en
gemakkelijker te onthouden dan de of
ficiële naam Chlorophytum elatum va-
riëgatum.
We hebben haar wel eens horen be
noemen met üe naam Sprietenplant of
Spriet, maar dat vinden wij geen mooie
naam voor zo'n mooie, elegante blad
plant. Ze verdient wel een Ietwat def
tige naam.
QAPES zijn over
heersend in het
modebeeld dat
wist u toch? U kunt
heel gemakkelijk zelf
zo'n cape-jasje ma
ken, want dat gaat
volgens het patroon
van een cirkelrok. Dé
taillewijdtein dit
geval dus de hals
wijdte, is berekend
op 48 cm en met de
hieraan te bevestigen
„rokband" ontstaat
de kraag.
De schetsjes laten
u enige variaties zien
op dit thema. De
kraag van het jasje
linksonder is gemaakt
van een enigszins
cirkelvormig uitge
sneden reep Stof. De
mouwlengte komt
vrijwel overeen met
de roklengte.
U kunt het cape
jasje eerst van pa
troonpapier knippen en vastspelden,
daarna aanpassen en dan de nodige
afmetingen bepalen.
tenminste iets.
Jawel maar die avonduren zijn
zo kostbaar voor die meisjes; ze le
ven zo fel en intens. En dan zouden
zij juist vrijwillig „op les" gaan? Oh
Toch heeft men het via die cursus
sen geprobeerd. Het „vormingwerk",
zoals wij dat nu kennen ondèr de
Gehoord
dat het laten ombouwen van ko
lenhaard tot oliehaard in het al
gemeen moet worden afgeraden.
Meestal zal de verbrandingsruim
te te klein zijn, terwijl bovendien
de bakbranders die hiervoor ge
bruikt worden, niet de capaciteit
van de oorspronkelijke kolen
haard kunnen evenaren. Het ge
volg is dat men in de kou komt
te zitten!
Gezien
gehaakte pannelappen van wit ka
toen, waarin met blauw katoen
de omtrekken van ««en nan, een
een emmer, een pollepel en een
fornuis was gehaakt.
Gelezen
in de „International Labour Re-
view" dat in Frankrijk en in Aus
tralië het principe van „gelijk
loon voor gelijke arbeid" het
meeste heeft veld gewonnen. Het
gemiddelde loon van de Franse
vrouw bedroeg in 1954 86,6 pet.
van dat van de mannen (55,3 pet.
in 1938) en van de Australische
vrouwen 69,5 pet. in 1954 tegen
F1 pet. in 1938.
WAT moet het voor Adam
toch een buitengewoon
boeiende, heerlijke taak
geweest zijn, de dieren
hun namen te geven, ter
wijl God met liefdevolle
interesse toezag, hoe de
mens de dieren noemen
zou. (Gen. 2 19). Maar...
de ontzetting toen hij ge
waar werd, dat hij in Zijn
val ook de dieren meege
sleept had! Plotseling zag
hij een wolf met vals loe
rende ogen op een lam
toesluipen, verstard van
schrik zag hij de sprong,
de uitgestrekte klauw, de
noodkreet van het arme
lam deed hem tot op het
bot verkillen! In ogen don
ker- en goudbruine, die
hem met een diepe, vredi
ge glans hadden aangeke
ken en waarin hij het ka
rakter dezer dieren had
afgelezen, loerde plotseling
een geel of groen vals licht,
het gesis van slang en ad
der beangstigde hem
Het zuchten van het gan
se schepsel had een aan
vang genomen. Met ons en
door onze schuld zucht ook
het dier als in barensnood.
i de
Noach met de zijnen èn de
dieren voet zetten op de
schoongespoelde aarde, zei
God: „De vrees en de schrik
voor u zij over al het ge
dierte der aarde, in uw
hand zijn zij gegeven."
Hij heeft ze in onze hand
gegeven, ze ons toever
trouwd. En wij? Hoe schro
melijk hebben wij onze
macht misbruikt. Het mooie
werk van de Dierenbescher
ming is in feite één felle aan
klacht tegen de mens. Dat
wij op 4 oktober een Wereld
dierendag hebben, moest óók
niet nodig zijn. Iedere dag
moest het dier ons inspireren
tot aanbidding van zijn
Schepper en beseffend on
ze schuld ook ten opzichte
van het dier zouden we
de ons toevertrouwde dieren
altijd met liefde moeten ver
zorgen. Er wordt in dit op
zicht veel gezondigd. Niet al
leen wat betreft mishande
ling en verwaarlozing, maar
ook in het tegengestelde, nl.
in een te grote toewijding.
Zo sprak ik onlangs een al
leenwonende dame, die in
geen acht jaar met vakantie
was geweest, want ze kon
Timmie, dat lieve, zoete
beestje van de vrouw toch
niet alleen laten? Bij kennis
sen of in een dieren-pension?
Timmie-tje zou van verlangen
naar 't vrouwtje sterven hè?
Nee hoor, ze liet haar schat-
je nooit alleen. Daarom ging
ze ook nooit naar de kerk.
„Wie Timmie lief heeft boven
Mij is Mijns niet waardig",
schoot door mijn gedachten
en ik zei ook iets in die
geest. Maèr toen kreeg ik de
wind van voren. God had
haar dit dier toevertrouwd
en eiste dat zij, die geen kin
deren had, nu zich volkomen
opofferde voor Timmie. Maar
het lieve zoete beestje is een
vies, vet, overvoerd mormel
met een huidziekte door de
verkeerde voeding. Timmie's
vrouwtje heeft nichtjes en
neefjes, voor wie er met hun
verjaardagen nog géén
kwartje overschiet, maar
Timmie krijgt biefstuk.
Mensen met inzamelings-
lijsten voor de hongergebie-
den of de ontheemden worden
bij de deur weggestuurd,
omdat Timmie de god is,
die zij voor Zijn aangezicht
heeft.
pen voorjaar zaten er in on
ze tuin twee nesten met jon
ge vogels. In het éne: vier
jonge merels, in het andere:
twee mooie langstaart-mees
jes. Op een morgen stonden
we verslagen te kijken naar
de kort tevoren aangerichte
ravage. Twee lege, uit el-
kaar getrokkén nesten, een
hoopje veertjes.... anders
„Als ik die r-t-kat zie,
trap ik 'm in elkaar", mom-
Overpeinzingen van Margaritha
Arme Timmie, je buik
sleept bijna over de grond,
je bent ziek. Arm, ziekélijk
vrouwtje van Timmie, wat
zou jouw leven veel gelukki
ger kunne zijn. als je niet
in een haast voortdurend pa
nische angst voor je hondje
leefde.
Hoe scheef trekken wij toch
altijd de verhoudingen
weer. Mishandeling van het
dier is uit de duivel maar
dit evenzeer. Overwaardering
van dieren, ze bóven men
sen of kinderen stellen is
óók zonde. De Here Jezus
heeft ons dit voor eens en
voor goed willen leren door
die tweeduizend kostbare
varkens, dc zee in te laten
tuimelen, om even ruimte te
maken voor één mens.
Denkt niet, dat het altijd
even gemakkelijk is, de juis
te houding tegenover het dier
aan te nemen. In het afgelo-
ik óók als eerste reactie
mij opkomen. Direct daarop
voel je als volwassene het
onredelijke van zo'n wraak.
,,'t Is ónze schuld, dat die
kat zo geworden is", zei ik
wat timide.
„Ja. morgen brengen,
krijgt-ie zéker
Het
al
De dierenwereld behelst
nog zóveel raadselen, zóveel
niét te verklaren wonderen
Gods voor ons. Als wij daar
oog en oor voor hebben zijn
we gelukkige mensenkinde-
Ik
iste
die ooit op aarde leefde, ko
ning Salomo, gebogen staan
over een mierennest en hij
schaamde zich, dat hij zo
ijverig niet was.
Wie verklaart het wonder
van een hond, die tientallen
kilometers ver loopt en z'n
oude baas weervindt, ook al
woont die baas ergens, waar
de hond nooit geweest is?
Wie verklaart het wonder
der postduiven? Wé kunnen
dat wonder een naam geven,
het instinkt of radar noe
men, maar daarmee is het
raadsel niet opgelost. Hét
wonder blijft. Groot is Hij,
die zó schiep.
Duizend wonderen zijn er
in de dierenwereld. Denk al
leen maar eens aan de bijen.
In hun trouw, hun ijver, hun
zorg voor een kind bescha
men de -dieren de mens zo
dikwijls. En in de vreugde,
die ze ons kunnen bereiden,
mogen we al iets beleven
van de herschapen wereld die
komt, als de koe en de be
rin samen zullen weiden, de
leeuw stro staat te eten jIs
een os. een zoogklnd blij zit
te spelen bij het hol van een
adder en een gespeend kind
onbevreesd zijn handje uit
steekt in de muil van een ba
silisk.
de dieren, berin en wolf en
lam samen spelend de brui-
loft van het Lam.
MARGARITHA
MeJ. D. C. F. te Den H.:
:<unt u niet eens een adver
tentie plaatsen of anders op
een advertentie van zo'n
meisje schrijven? Zeg het in
ieder geval maar aan de He-
re, die in uw eenzaamheid
toch altijd bij u is. Hij zal
ook in dit opzicht voor u zor
gen. Hoor ik het d?n nog
eens van u? Een hartelijke
groet van
M.
De naden kunnen óf voor, óf opzij
lopen. U kunt dan kiezen tussen een
voorsluiting, knopen al of niet zicht
baar, of een zijsluiting, met bijvoor
beeld op de ene móuw een loze slui
ting en aan de andere kant een
kelijke sluiting met een rij knopen
op de mouw.
De mouw kan ook aan de onder
kant worden omgeslagen. Deze om
slag en de kraag kunnen in een af
stekende kleur genomen worden. De
mouw ontstaat, door aan de binnen
zijde van de achterkant een gróte
knoop te naaien en aan de voorkant
een knoopsgat te maken. Eventueel
kunt u hier de voor- en achterkant
i elkaar bevestigen.
omgebogen, smalle bladeren met een
witte of gele rand. Het is een flinke
groeier, maar ze heeft echter wel
eens last van slap neerhangend blad,
dat daarbij nog gele of bruine pun
ten krijgt ook. Dit is een teken voor
de bezitster, dat er iets niet in orde
is!
Het zegt haar, dat de plant In een te
droge lucht staat en om een betere
behandeling vraagt. Nu hebben wij
al meermalen gewezen op de prakti
sche rubberschoteltjes onder de pot
ten. Door de nokken, die er in zijn
aangebracht, kan men er voor zor
gen, dat de plant altijd boven lang
zaam verdampend water staat, zon
der, gevaar te lopen, dat de pot in
het water staat, waardoor de grond
zou verzuren. Gebruik voor de Pha-
langium deze schoteltjes!
Men doet goed de lange bladeren zo
nu en dan ook met een vochtige doek,
zeem of spons af te nemen of te be
sproeien met water, liefst met een
fijne nevelspuit.
De Phalangium heeft een hekel aan
rechtstreekse zonneschijn en vindt het
niet erg, dat ze wat ver van het
raam *taat. Als aarde houdt ze veel
van voedselrijke grond en graag heeft
ze elk jaar verse aarde. De soort
grond komt er niet zoveel op aan,
als ze maar voedselrijk is.
De bloempjes die soms te voorschijn
komen betekenen niet zoveel, ze lij
ken 'a-at op dc kleine lelies. De Pha
langium is dan ook van dezelfde fa
milie als de lelies.
Men moet de bloemstengels na de bloei
niet afsnijden, want zij vormen straks
een van de mooiste gedeelten van de
plant. Er komen nl. jonge plantjes
aan, waardoor de bloemstengel een
elegante buiging maakt, die nog ele
ganter wordt als de jonge plantjes
weer stengels vormen, met eerst
bloempjes en daarna jonge plantjes.
Zo ontstaat op den duur een zeer
fraaie hangplant.
Door dikwijls mest te geven krijgt men
een weelderige groei, wat de schoon
heid zeer bevordert. Men doet goed,
Josje en Jaapje
in de tunnel
Twee kindertjes gaan verhuizen, ze
mogen met de verhuiswagen meerijden
en ze komen zelfs door de Rotterdam
se tunnel! Een geweldig evenement in
het leven van Josje en Jaapje, een eve
nement dat Nel Verschoor-van der Vlis
op een allerplezierigste wijze beschre
ven heeft in het door Kok in Kampen
uitgegeven boekje „Josje en Jaapje in
de tunnel".
De meerlettergrepige woorden zijn
uiteen gedrukt, zodat het boekje zich
door jonge kinderen heel gemakkelijk
laat lezen, ook al door de vlotte vertel
trant. Vele tekeningen van Hein Kray
verluchtigen dit werkje.
Te dragen bij koud feestje
Zelf zijn ze welis
waar niet bijzonder
elegant gekleed, die
vrouwelijke Lónden-
se politieagenten; het
uniform is een beetje
stijfjes en die zwarte
kousen zijn ook niet
zo bekoorlijk. Maar
blijkens hun gelaats
uitdrukking kunnen
ze toch ook maar bij
zonder weinig waar
dering opbrengen
voor het avondtoilet,
dat getoond werd op
een show, georgani
seerd door een Engels
vrouwenweekblad in
een Londens park.
Digby Morton ont
wierp dit model
voor de show, die gehouden werd on-lover een onderjapon van zwart flu-
der het motto: Mode in Wol. Een weel. Een zwart fluwelen strik hield
Schotse ruit, als een soort gedrapeerd de stola bijeen. Het is kennelijk wel
schortje met een plisséstrookje, hing I bedoeld voor een koud feestje
