Sprong naar de vri
Schepenen villa 's hebben vaal
zinvolle namen
ÉÉN KOZT vezwu
MIEBEIBIJ DE MASSAJEUGD
JA\. ik moet beslist nog
allerlei dingen over Charlie
en zijn groep vertellen, eer
ik de rechercheurs hun plicht
kan laten doen. Maar er zijn
nog dringender zaken af te
handelen, voor ik de bende-
aanvoerder recht doe. Ik moet
wel even reageren op allerlei
brieven en briefjes, die me
uit stad en land hebben be
reikt als reacties
jammerklacht over onze geld
nood. Nu heb ik nog
de leiding gehad van
correspondentierubriek e
kan niemand om raad vragen
hoe je ieder schrijver of
schrijfster tot zijn recht laat
komen. Ik kan het daarom
niet omdat ik me nog altijd
verschuil achter mijn pseudo
niem en dat geheim angst
vallig bewaar. Maar van vele
ZTZZ
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 29 SEPTEMBER 195|
IN DE FINALE 110 YARDS HARDLOPEN BEHAALDEN
PAUL EN JOSEPH EEN EERSTE EN EEN DERDE
PLAATS - MAAR TEVENS GELUKTE HUN
Ondanks hun bevoorrechte positie hadden ze toch een kleedkamer geweest en
ondraaglijk bestaan. Het begrip vrijheid kenden Paul Kovic SS gesSSeSVafSê'
en Joseph Zhanal al lang niet meer. En dat was juist, waar in Engeland woont, ik heb heel
ze zo naar snakten, al jeren. Naar vrijheid! dSStó vlf'hT^iveM" S
Ze verkeerden in een gunstiger toestand dan him poiitiebu
andere landgenoten, war.t ook de Staat wist dat ze tot de wat^ve*
topatleten van het land behoorden en behandelde hen dien- begreep
overeenkomstig. Zij moesten lichamelijk en geestelijk altijd J??/1
in prima conditie verkeren, wilden zij hun land buiten de
grenzen op waardige wijze vertegenwoordigen. De regering
wist dit en hield er rekening mee. Ze hadden beiden 'een
architectenstudie gevolgd en waren dan ook op dat gebied te vertrouwen? Misschien is-t-.
werkzaam in een grote tabriek in de hoofdstad. Ze genoten We ee"ge ei™ agen en an zm
er een goed salaris, hot-wel een behoorlijk costuum meer
kostte dan zij in een maand verdienden en ook andere arti
kelen onbetaalbaar wa.-en.
de buurt van het sportveld
politiebureau is. maar ik had net
zo goed ineens kunnen zeggen.
plan waren, want hij
onmiddellijk Hij
wagen staan.
met mensen is dat zelden t geval
spande al zijn krach
te blijvenHet
was, alsof deze wed
strijd de zenuwen
zou kunnen wegwer
ken, alsof hij zo,
door zijn vechtlust,
sterkte zou kunnen
krijgen voor straks...
de laatste horde
hij, daar zou hij op ons wachten scheidsmuur tussen het verleden
en ons naar een bureau brengen!
Hoe vind je dat?"
Joseph was zoals gewoonlijk min
der optimistisch. ,.Is die vent wel
O'
,M hun harde en intensievi
schenken overhandigd. Na e
ge-
heb wel vertrouwen in die knaap.
Paul wilde nog meer zeggen,
maar de luidspreker onderbrak
hem. ..Willen de heren
de' toekomst, achter die horde
lag de vrijheid. een sprong...
lopen, veel harder nogen
daar stoof Joseph de eindstreep gaaili terecht gekomen en die
over. Paul was vlak vóór hem inspecteur heeft me toen reusach-
als eerste geëindigd. Joseph hoor- tig geholpen, zodat me al spoedig
de, dat hij zelf nummer drie was asiel verleend werd. Jullie moe-
geworden. Hij feliciteerde zijn ten me vertrouwen. Wie ik ben,
vriend met de overwinning. Hun doet er nu niet toe. Misschien zul-
handdruk was krachtig, elkaar len we elkaar later nog wel eens
iets zeggen konden ze nu niet. ontmoeten, als vrije burgers".
Daar-was Fazekas bij hen. ..Jul- De twee jonge mannen op de
lie hebben het prachtig gedaan, achterbank keken elkaar
ENIGE JAREN GELEDEN ver
scheen er in een maandblaadje
van een van onze Christelijke
h.b.s.-en een artikeltje van een
leerling dat handelde over.... ka
bouters.
Nu is dat op zichzelf zo vreemd
niet, want er zijn in de geschie
denis van onze letterkunde zelfs
wel enkele volwassen mensen ge
weest. die de vorm van het qua-
si-sprookje kozen om hun denk
beelden uit te dragen.
Daar niet van. Maar het pro
bleem dat die h.b.s.-er aansnijdt
in zijn pretentieloze artikeltje van
nauwelijks twee pagina's, is be
paald actueel. Bijna
gedeelte ervan hier
schoondochters. Het is ontroerend
wanneer we ons voor ogen stellen
hoe deze vrouw ging. en hoe ze
terugkeerde, jaren later. Ook de
Bethlehemmieten zijn ..over haar
beroerd" en zeggen: ,,Is dit Nao
mi?" En luister naar wat zij zegt:
.Noem mij niet Naomi, noem mij
Mara, want de Almachtige heeft
mij grote bitterheid aangedaan.
Vol trok ik weg. maar ledig heeft
de Heere mij doen wederkeren;
zoudt gij mij Naomi noe-
bij de naamgeving van hun kind
ren besef hebben van de betel
nis van hun besluit,
door hen gekozen na:
ning is, in de meest letterlij
zin van het woord. Iets dat
heden ten dage merkwaardig
wijs nog wel kunnen waarnem
in de namen van (woon-)schep
en villa':
Hoe groot de betekenis
de 1
dat
dat
i te
ning te kunnen blijven volgen, meenschappelijk diner verdwenen finaïe 110 yards hordeiopen zich jongens, een eerste en een derde vrije burgers Het klonk onge-
kregen ze extra voeding. De over- de gastheren en werden de atleten gereed maken en zich begeven plaats, we kunnen tevreden zijn. looflijk! Maar het
naar de startplaats?"
Joseph liep met Paul naar de
start. Ze keken elkaar nog even
aan. Hun ogen zeiden het elkaar
voor de laatste maal: Denk er om.
kalm blijven en je best doen!
Op de startplaats gingen ze tus
sen de andere deelnemers in staan,
heid besefte, dat het land op het met een kort woord van Fazekas
gebied van de sport een reputatie onder de wol gejaagd. „Ik hoop.
had op te houden en via de minis- dat jullie allemaal je best zult
ter van Sport en Lichamelijke Op- doen, de eer van ons land ook te-
voeding werden aan de belangrijke genover deze kapitalistenstaat hoog
sportfiguren allerlei faciliteiten te houden. Nu gaan we allemaal
verleend. snel naar bed, geen één uitgezon
derd, morgen moeten
Ga je nu maar vlug wassen en toch werkelijkheid worden,
verkleden en kom dan naar de in snelle vaart reed de wagen
grote tribune" een tiental minuten door, en stop-
Toen ze zich in de kleedkamers te toen voor het politiebureau. Ze
j hoorden liepen naar binnen, waar de onbe-
kende man hen in een wachtkamer
Maar ondanks dat alles
konden hun leven niet leven zoals heel wat op het spel!"
_j dat zelf verkozen. Want t.
brak één ding aan: Vrijheid! Vrij
heid om te gaan en staan, om te
doen en laten wat ze wilden, vrij
heid om te zeggen wat ze wil
den
De Staat schreef alles voor en
besliste: Hun baantje op de fa- elkaar
briek was de beide mannen door gen veel
de regering opgedrongen, ze werk- nen dan voor wie
ten er onder het alziend oog van zou ajjes
de directeur, één der Brote bon- V, wordeni Mn
zen uit de partij. Zelf waren ze
ook lid van de partij, formeel wel- wedren voor de
iswaar. maar ze hadden het moe
ten worden om te kunnen blijven
lev<
Joseph kon bijna niet
de zenuwen. Hoe hij nog behoor-
«ju moeten lopen, was hem
raadsel dat kreeg hij
Met deze laatste woorden
hun trainer konden Paul en Joseph lijk
volkomen instemmen, al deden ze een
dat voorzichtigheidshalve niet nooit voor elkaar. Hij had
hardop! Voor hen stond nog veel voel, of hij ieder ogenblik
meer op het spel dan voor al de
andere atleten van de ploeg bij
r hen ging het mor-
zij de uitslag door de luidspreker:
..De 110 yards hordeloper is ge
wonnen door Paul Kovic. Tweede
en derde werden Crump en Zha
nal. Hun tijden waren respectieve-
Ze lachten elkaar toe;
n ieder geval geen w ae eersic> aie wai £ei. 6,
gewekt door slecht te lopen. Als dat het gei^t is, Paul. De
bracht. „Wacht hier
zei hij. „Ik zal de zaak eerst be
spreken met de inspecteur; over
een paar minuten ben ik terug".
Toen hij weg was, bleef het
even stil in de kamer. Joseph was
de eerste, die wat zei: „Ik geloof.
In het kort komt het hierop
neer: er is ergens een kabouter-
baby geboren, en aan de wieg ra
ken al spoedig de beide families,
Dikbuik en Wijshoofd. slaags over
de vraag hoe de spruit zal heten.
„Diederik, omdat zijn opa zo
„Nee, Wijnand, omdat zijn an
dere opa zo heet."
Het is al duidelijk: er wordt ein
delijk een beslissing genomen
maar: „Toen het kabouterjongetje
groter werd. en bij de Dikbuiken
op visite kwam, noemden ze hem
Diederik. En bij de Wijshoofden
heette hij Wijnand
Einde van het verhaal; begin
van veel moeilijkheden, hele fa
milievetes, reeksen van misver
standen! En wie het sprookje be
grijpt vraagt zich af: Hoe komen
dom?, kabouters dat
Waarom spreekt deze vrouw zo?
Ja, ze heeft haar man en beide
zoons moeten achterlaten in het
vreemde land, maar is dat de re
den om een andere naam aan te
Stellig! Het was een innerlijke
noodzaak voor haar om niet lan
ger Naomi te heten, want zij, zij
zelf was een énder geworden. De
oude naam was een zinloos woord
geworden, dat geen betrekking
meer op haar had. Mara heette ze
voortaan, was ze voortaan.
Veelvuldig komen deze naams
veranderingen voor in de wereld
die de Bijbel ons beschrijft. Abram
werd Abraham: „een vader van
menigte der volkeren"; Sarai
werd Sara: „Want ik zal ze ze-
NIET ZONDER ZIN
aantal klanken,
schijnbaar zinloze etiket, erv
al een kind, dat nog
welijks ov
pen. Want
de vloer kan kr
jnneer dat kind
woord „Mamma" heeft leren
gen, begint het macht te krijg
Het ervaart dat het uitbreni
van dat woord een reactie opro
bij een wezen dat de hele dag
zijn nabijheid is. Het kan „ma
ma" roepen als het honger hei
als het in gevaar is, als het 1
de behoeft. En van dat roep
van die machtsuiting wordt m
al te veel gebruik gemaakt.
Later verandert dat niet. In
gezelschap van mensen van
men niet één naam kent, v
men zich niet op zijn gemak,
men niets uitrichten. Hoe veel
tekenis heeft daarom het
len.
„Mijn naam is Smit", i
iemand, en daarmee geeft hij
deel van zijn vrijheid prijs,
blijkt nog duidelijker wanneer
gaat om de voornamen; die ma
men nog minder graag, en v:
met veel tegenzin bekend.
ten overgeven diep haalde hij
paar maal adem. „Heren, op
plaatsen! O, God. help
i gaan.
i de kleedkamer staan;
hun sport te kunnen ?ich td* he* uiterste
blijven doen. Maar zelfs als
hun sport beoefenden, waren ze
nog niet vrij. De trainer-coach van
de atletiekploeg zocht zijn atleten
altijd zorgvuldig uit en onderhield
nauwe betrekkingen met mensen
van de geheime staatspolitie.
Paul en Joseph hadden al vaak
genoeg plannen gemaakt om sa
men naar een westers land te
vluchten, maar steeds hadden ze
de beraamde plannen moeten ver
werpen: de grenzen waren herme
tisch afgesloten en een buitenland
se trip met de nationale atletiek
ploeg ging altijd naar een bevrien
de staat. Toch bleven ze altijd
waakzaam en onvermoeibaar
speurden ze naar kansen, een eind
aan hun gevangen-schap te maken.
OP een dag beseften ze, dat er
een kans gekomen was. De na
tionale atletiekploeg zou c ,-n sport-
bezoek aan Londen brengen!
De Engelse atletiekbond had een
uitnodiging gestuurd voor een lan-
denontmoeting in de Britse hoofd
stad. welke de minister van Sport
in dank had aanvaard. Toen de
namen van de deelnemers bekend
werden gemaakt, bleek zowel
Paul als Joseph aangewezen te
zijn. Zij moesten hun land verte-
fenwoordigen op de 110 yards hor
elopen.
Het bericht bradht hen in opwin
ding. Naar Londen, dat wil zeg
gen: naar de vrijheid! 's Avonds,
toen ze van hun werk teruggekeerd
waren en aan de maaltijd zaten
in hun gemeenschappelijke flat,
spraken ze er met elkaar over.
„Misschien krijgen we in Lon
den de kans, weg te komen en on
der te duiken", zei Paul hoopvol.
„Als het even kan, zien ze mij
hier niet meer terug. Ik heb ge
noeg van dit aan banden gelegde
leven. Het wordt elke dag erger.
Nee, Joseph, we laten hier nie
mand achter, we moeten deze kans
met beide handen aangrijpen, jon
gen!"
Maar de ander was minder op
timistisch. „Je vergeet zeker, dat
coach Fazekas gedurende de reis
geen oog van ons af houdt", wierp
hij Paul tegen. „We zullen een
voudig de kans niet krijgen, 'em
te smeren, hoe graag we het ook
zouden willen. Nee. je zult zien,
we worden geen moment alleen
gelaten".
Paul probeerde echter al de be
zwaren weg te redeneren. „Na
tuurlijk, dat weet ik ook allemaal
wel", begon hij enthousiast, „maar
£vi
die wedren te win-
Ze hadden samen een kamer ge
kregen. Toen ze onder de dekens
lagen, overlegden ze nog even met
,,'t Gaat goed", fluisterde Jo
seph, „ze hebben nog niets ge
merkt.^ Als het morgen nou ook
„Natuurlijk loopt het morgen!"
vefzekerde Paul hem vol vuur.
„Denk er om, gewoon lopen hoor,
morgen, en je best doen. Na de
finale verdwijnen we via de kleed-
JAN VAK SfRATEN
ons, bad Joseph. Hij knielde auto.
matisch op de baan, met zijn voet die
in het startblok. „Heren, klaar?"
Weer automatisch strekte zich zijn
ene been. ja, hij was klaar
schiet nu, vent, anders kom ik
nooit meer wegDaar klonk
het schot! Nu lopendaar is
de eerste hordespringen
blik vrij!
Paul viel hem in de rede. „Niet
alleen op het ogenblik, we zullen
verwondering wekken, als vrij blijven. Ze verlenen ons heus
die meenamen. Ze liepen slen- wej politiek asiel. Die inspecteur
i i i =- Weet best, wat hij doen moet.
Joseph, jongen, het is gelukt
we zijn vrij. vrijl Weet je wel,
wat dat zeggen vil? We kun
nen weer doen en laten, wat we
willen, zeggen, wat we willen.
we kunnen zelf weer een baan uit
zoeken we zijn weer iemand,
en geen marionetten meer.
Midden in zijn gloedvol betoog
werd de deur geopend. Hun onbe-
het
terend over het terrein
uitgang, hun zenuwen tot het ui
terste gespannen. Als niemand hen
nu maar opmerkte! Ze zorgden er
angstvallig voor, dat de grote tri
bune tussen hen en het sportveld
bleef, zodat ze in de rug gedekt
>h zag de andere atleten
schietenhij verloor ter-
wanhopig probeerde hij
sproken heb!
den. „Zie je wel, dat
kunnen vertrouwen?"
De bestuurder had het portier
inmiddels opengedaan. „Stap in",
zei hij kort. Nauwelijks zaten ze,
of de auto schoot met een ruk
vooruit. Joseph keek nog. even
door de achterruit, of ze misschien
gevolgd werden, doch hij kon niets
verdachts ontdekken.
achter het stuur had de
kamers. Hoe het zal gaan, zullen bij te blijven. Paul lag ongeveer het woord genomen. „Ik breng
daar eenmaal
zijn. We moeten handelen naar
het ogenblik. Als er ergens in de
buurt van het sportveld een poli
tiebureau is, gaan we onmiddel-
meter voor hem. Lopen, lo-
en harder, nog harder.
eer een horde. toe, springen.
lopen springen lopen.,
springenhij, liep iets in,
jullie naar een politiebureau,
ik een inspecteur ken. Ik ben na
melijk vier jaar geleden ook ont
vlucht, van een schip; ik ben toen
op_ het bureau, waar we nu naar
ik daarnet mee ge-
Paul opgewon- kende weldoener kwam binne
vergezeld van een politieman. „Dit
is de inspecteur, die jullie zaak
verder zal behartigen. Ik ga weg,
ik kan toch verder niets voor jul
lie doen. Nee, bedank mij niet,
ik heb alleen gedaan wat ik mijn
plicht achtte tegenover jullie als
landgenoot en als mens. Tot
ziens". En voordat Paul of Joseph
nog één woord kon zeggen, was
man verdwenen.
„Ik hoorde daarnet van uw hel
per, dat u de Engelse taal mach
tig bent", zei de inspecteur. „Dat
vergemakkelijkt veel. Ja, uw on
bekende vriend is er weer snel
vandoor gegaan. Indertijd heb ik
hem geholpen, toen hij zelf ont
snapt was van een schip en poli
tiek asiel aanvroeg. Sindsdien
helpt hij zo veel mogelijk landge
noten, die hier willen blijven en
brengt ze dan bij mij. Ik heb ever
uw zaak met het. Foreign Office
gebeld en er is reeds iemand op
weg hierheen om één en ander te
onderzoeken. Ik twijfel er echter
niet aan, of alles zal in orde ko-
Paul sprong op. „Hoe zullen wij
u en die andere mijnheer ooit
kunnen danken voor wat u voor
ons doet? Zonder hulp was het
ons niet gelukt, en nu zijn we
waarschijnlijk binnen niet al te
lange tijd vrij man. vrij om te
gaan en te staan, waar we willen.
We zijn erg dankbaar en geluk
kig".
De politieman knikte. „Ik be
grijp u", zei hij. „Wij weten, dat
het leven daarginds voor een ieder
ondraaglijk is. vol ellende en bit
terheid. En daarom zal elk recht
geaard burger hier, mensen zoals
u helpen Maar", besloot hij
lachend, „u hebt er zelf ook heel
wat voor gedaan: De wedstrijd is
goed gelopen! Vooral de laatste
horde, die u moest nemen, was be
langrijk de laatste hindernis,
op de weg naar een betere toe
komst. U hebt de sprong naar de
vrijheid ruimschoots gehaald!"
INNERLIJKE NOODZAAK
HET IS ZEKER niet te ontken
nen, dat er in de vernoeming
van een nieuwgeborene naar een
bekend, bemind en geëerd mens,
in het algemeen een familielid,
heel veel goeds en moois kan
schuilen. Maar zodra de zin van
dat vernoemen ophoudt te be
staan, blijft er alleen maar een
belachelijke, loze vorm over, en
is een dom spel van willekeur en
ijdelheid in de plaats getreden
van de ideale, betekenisvolle
naamgeving, zoals die vroeger be
staan heeft, ennóg bestaan
kan.
Om dat duidelijk te maken en
kele voorbeelden uit de Bijbelse
geschiedenis. Het is algemeen be
kend hoe Jacob Israël werd, hoe
Saulus in Paulus veranderde. Ook
het boek Ruth vertelt ons een aan
grijpend verhaal: de geschied nis
van een gezin dat de hongersnood
ontvlucht maar in den vreemde
toch achterhaald wordt door de
dood.' De moeder, de enig over
geblevene. keert later weer terug
naar het land van herkomst, in
het gezelschap van één harer
dat we heel ons leven met ons
dragen, betekenen kan en beteke
nen moet. Het is in wezen niet
zonder zin, dat de ene mens Jan,
de. andere mens Piet heet; dit is
maar geen loze klinkklank. Al
leen, sommigen geven uit achte
loosheid of naamziekte aan een
soort willekeur de overhand.
Ideaal is het wanneer de ouders
De drang' naar jovialiteit,
ons uit Amerika het land w
de straten, lanen en avenue's w
den aangeduid met.... getallen
is overgewaaid, kan dit niet- o
kennen. Daar heet de m
aan de touwtjes trekt kortw
„Ike", maar de schrijver van
artikel wenst in alle rust onl
kend te blijven en noemt zich
A. NONYM1
MAAR SLIKKEN
De spelers van de hoorspelkern
moeten ook maar slikken wat zij
voorgeschoteld krijgen. Of het nu
„De burgemeester van Vinkendam"
is, geschreven door een zekere A.
J. den Ouden, of „De Postmeester",
een bewerking van een verhaal van
Poesjkin, zij spelen wel. Maar wat
een verschil in spel kan dat zijn.
Van de week is weer duidelijk ge
bleken hoe inspirerend een goede
tekst kan werken, en hoe moeilijk
het is toch nog iets te maken van
een hoorspel, dat maar uit woorden
bestaat, die ook nog een zeker ver
band met elkaar vormen. Maan
dagavond werd voor de N.C.R.V.
„De burgemeester van Vinkendam"
uitgezonden, een radiospel, waarin
de meest onwaarschijnlijke situa
ties en gebeurtenissen voorkwamen.
Het leek er soms op, dat de spe-
Achter die horde lag de vrijheidIlld tlllll lllllll Hlll' llllll llllll lillll <1111 NIH llllll Itlllll llllll 11111 '1111111 llllll llllllllllt llllll llllll lllll! llllll Nlllll lllllll llllli llllll lllllll lllllll lllll: lllll illlll 'lllll
Iers naar het einde snakten, terwijl
zij moeite met de gebrekkige dia
logen hadden. Maar hier en daar
waren er toch nog leuke momen
ten en dat maakte weer wat goed.
DUNJA
Nee, dan viel er woensdagavond
meer te genieten. Voor de V.A.R.A.-
microfoon werd „De Postmeester"
gebracht. Daar waren Wam Hes-
kes in de rol van de postmeester.
Eva Jansen als Dunja en Bert
Dijkstra als Minski, die met de ove
rige spelers het meesterverhaal
van Alexander Poesjkin deden he
„mensenbescherming" is get
ken, komt woensdag a.s. ook
onderwerp dierenbescherming
GESPREKSKRINGEN
9 Morgen wordt de laatste zondi
avondlezing voor de N.C.R.V.
houden. Prof. Van LTnnik w
een terugblik" op zyn veel bclu
terde serie lezingen „Het E'
lie in een draaikolk". Volgen
week begint de christelijke
roepvereniging om deze tijd
„Gesprekskringen". In uitzei
gen van twintig minuten zi
bepaalde vraagstukken aan di
de worden gesteld, waarover
deelnemers aan het gesprek
zullei
gev<
d HCI
hij kan ons toch niet de hele tijd doen. Als
in de gaten houden. Op het sport-
veld zijn we een poosje alleen,
want als we gelopen hebben, moe
ten we naar de kleedkamers om
te douchen. Fazekas kan dan
niet met ons meegaan, want de
anderen zijn op dat tijdstip nog boordevol
op het veld bezig. Bovendien we- or"
ten ze helemaal niet. dat we plan
nen maken om politiek asiel aan
te vragen. Anders hadden onze mi
nister en onze coach toch nooit
onze namen op de lijst gezet? Nee.
Joseph", besloot hij ernstig, toen
hij zag. dat zijn vriend al half
overtuigd was. „er zijn natuurlijk
veel moeilijkheden, maar als God
lijk daar heen en vragen daar, of
ti ons op willen nemen. Dat doen
ze natuurlijk en dan weten die
lui wel. wat we verder moeten
maar eenmaal on
der de grijparmen van Fazekas
vandaan zijn!"
Paul knikte Joseph nog even be
moedigend toe en draaide zich
toen om. Hij wilde proberen wat
slapen, hoewel zijn gedachten,
irdevol van het plan van mor
gen, hem er feitelijk geen gelegen
heid toe gaven.
trü-irCrüirü-b
Gezin achter matglas (14)
ik het roerend mee eens. Met uitgaan. Niet alleen naar de
één aanvullingzijn vele vol- snoezige boefjes en de huppe-
op -ö
gewone
drukte en" spanning van elke atle
tiekwedstrijd Paul en Joseph lie
pen wat rond; zij hadden hun se
ries goed gelopen en waren in de
finale gekomen. Ze moesten nu op
ui»» heTpt. lukt het vast, dat zul hun beurt wachten,
je zien. Asiel verlenen ze ons daar- De stem door de luidspreker kon-
ginds altijd. We zijn de eersten digde nummers aan en maakte
niet. denk daar aan!" uitslagen bekend Aanmoedigings-
Joseph werd meegesleept door kreten uit het publiek trachtten de
de woorden van zijn collegr T"
„wij
_ïe het i*
Maar als het mislukt
„Het mislukt niet. jongen, neem
dat van mij aan. Maar nu verder
geen woord er over. tegen nie-
mand".
Ze drukten elkaar de hand. Ern
stig stonden hun gezichten, vast
besloten Toen brak de lach bij
Joseph door. „We zullen ons naar
de vrijheid springen", zei hij.
DE REIS naar de Engelse hoofd
stad was rustig verlopen. Paul niet
en Joseph hadden geprobeerd, zo
gewoon mogelijk te doen. en blijk
baar waren ze daar in geslaagd,
want niemand had hun bijzondere
aandacht geschonken.
Vóór het vliegtuig vertrok had
Paul, op de trap staande, nog even
omgekeken. „Gegroet, land zonder
zijn
de starter
witte slagersjas riep elke keer c
verstoorbaar en zonder enige emo
tie: „Heren, op uw plaatsen!
Heren, klaar? "en loste dan
het startschot.
Joseph begreep niet. hoe Paul zo
kalm kon blijven. Hij zelf kon
geen ogenblik stil blijven zitten,
liep onrustig heen en weer en
luisterde iedere keer met spanning
of de stem uit de luidspreker de
finale 110 yards hordelopen nog
niet zou afkondigen. Het zou voor
hen met recht een finale wor
den dat hoopten ze tenminste
„Ik snap niet, dat de mensen
niets aan me merken", dacht
hij. „Ik kan me niet stil houden,
mijn hart klopt in m'n keel, ik
gevoel alsof ik stik
toog in drie delen te splitsen Jeugd
en dus volg ik hun illuster v
voorbeeld.
van nu door zulk lende boevinnetjes. Oók
jeugd n het verleden óók hun vader en moeders; óók
naar hun afgeleefde maar
volgroeide groot-
ontferming bewogen worden ouders. Laat
over de kleine jongens en halt maken
i Souden we
die gevoelens dan opeens gaan DE tweede algemene tendens
onderdrukken als de kleuters der brieven is: waarom
opgroeien tot pubers en tot doen wij als lezers toch niet
zeer onevenwichtige volwas- meer voor deze medemensen?
senen? Nader gevraagd: op En dan gaat men vertellen
«Tm" welke leeftijd uindt men waarvoor vandaag aan de dag
moet het blijkbaar wel
edelijden geld is, terwijl
plaats maken volkswijk
veront
waardiging?
Want men
moet zich toch
wel duidelijk
voor ogen stellen dat een
Uit de
VOLKSWIJK
wordt overge
laten. Ik heb
brieven gekre
gen uit dorpen
juist volop feest gevierd
haald, waar de tanfare zijn
lustige wijsjes deed opstijgen
door het gerucht van draai-
begrip, dat met een bepaald molens en schiettenten,
aantal jaren rekent Jeugd is alles uitliep om optochten te
JN de eerste plaats consta
teer ik dan bij vele oude heid, van behoefte
en jonge, arme en rijke, dorpse en hulp, van honger
en steedse lezers en lezeressen trouwen en liefde
een verblijdend medeleven met ring. Alleen wan
onze volkswijk Dit mede- toren
leven gaat specu
Üondën Airport" aangekomen,
waren ze direct in een speciaal ge
reserveerde bus gesiapt, die hen
regelrecht naar hun hotel vervoer-
de. waar ze ontvangen werden door Paul na
de afgevaardigden van de Engelse trok^hem
atletiekbond. Er werden over en
weer veel vriendelijke woorden ge
sproken, toasten uitgebracht en ge-
bonzend hart liep hij
der. „Waar is Paul nou gebleven?
O, daar komt hij aan. Hij blijft
net zo kalm. of er niets aan de
hand is. Maar toch heeft-ie iets!
koeste
die fac-
faalden kan men
n „uud" worden
kinderen. Verschillende Maar in de volkswijk ont-
brieven zeiden letterlijk: „Die breken die factoren in vele
Joseph bij een arm eo
ee naar een stille hoek
het veld. Hij was erg opge
wonden. „Joseph, nou is het hele
maal voor elkaar! Ik ben net e
stakkerds ze kunnen er gevallen al bijna
toch zelf ook niets aan doen lang. En daarom
S dat ze ónder zulke hemel- willen vragenb
tergende omstandigheden op- grijze jeugd de
ik
groeien: ze zijn de kinderen de oude jeugd En laat
Daar ben deernis
al deze mensen
jong en oud op
leer geld stuksloeg
verdubbelde wiik-
arbeid in een vol jaar nodig
zou hebben. Die brieven waren
allemaal diep verontrust. Ze
zeiden: „Staan wij niet schul
dig tegenover God dat we er
alleen maar op uit zijn om
het lieve leventje zo lekker
mogelijk te genieten, terwijl
naast ons kinderen aan alles
gebrek hebben?!" En met
deze brieven ben ik óók blij.
Ik zou ze wel bij tientallen
in deze rubriek willen af- 3
drukken. En als ik dat niet j
doe terwille van de plaats- p
ruimte dan blijf ik toch dank-
baar dat nog zo velen het p
probleem persoonlijk bezien.
Het probleem dat we samen p
schuldig staan als een maat-
schappij meer vraagt naar het p
persoonlijke pleziertje dan
naar het welzijn van het
geheel.
J*ENSLOTTE: deze brieven
gingen vergezeld van vele
goede gaven. U bent natuur-
lijk nieuwsgierig of zo'n nood- J
kreet iets uitwerkt dat ó-
snap ik best U bent zelfs in
staat om daaraan te twijfelen P
en dus met uw eigen bijdrage
te wachten totdat u weet of P
je langs deze weg resultaten
boekt. Welnu, ik heb deze p
week onze baas de wijk-
predikant iuim driehonderd p
gulden kunnen overhandigen
en gezegd: „Astublieft, dit p
doen mijn particuliere lezers
Hij keek verbaasd en ver- p
blijd. Hij zei niet: „Ik heb
tienmaal zo veel nodigP
wat de waarheid geweest zou
zijn. Hij zei enkel„Wat een
uitkomstBedank ze allemaal
erg hartelijk, hoorEn
aangezien vele gevers hun
bijdrage anoniem overmaakten
aan onze redacties en ik dus
niet weet waar ze allen
wonen, doe ik dat dan hier
maar. En schrijf met veel
vreugde: „Welbedankt, alle
maal
MIEBEL.
huiveringwekkende w-yze.
waar, een hoorspel brengt niet die
sfeer, die men eens by het lezen
van het verhaal zelf heeft getrof
fen. Daarvoor is het spel voor de
radio te fragmentarisch en is de
luisteraar te afhankelijk van de op
vattingen van de regisseur. Maar
hier staat tegenover dat èn door
het suggestieve van het hoorspel
zelf èn door de regie, dfze keer ge
vat in het decorum van prachtige
muziek, de indrukken dieper kun
nen zijn en de emoties sterker. Dat
was woensdagavond ook het geval.
Regisseur S. de Vries Jr., die het
verhaal van Dunja zelf bewerkte,
heeft met zyn materiaal gewoekerd
en de spelers hebben zich geheel
gegeven. Het resultaat zal ik niét
licht vergeten.
TIEN JAAR
NEDERLAND-EUROP
verjaardag,
van wordt
Royal Fest
ge" Engelse derde pro-
?rt vandaag zyn tiende
Ter gelegenheid hier-
vanavond vanuit de
val Hall in Londen de
mnes van Beethoven
i, gevolgd door het op-
Peter Ustinov en Peter
Het A.V.R.O.-programma t
volgende weck in het tck
het thema „De plaats van Ncde
land in Europa". In allerlei pri
gramma's zal dit thema aan de
de komen. Als uitloper van d
week zullen het gehele winter
zoen door lezingen aan dit ondei
werp gewyd zyn. Is het de bedoi
ling van de A.V.R.O. om t
bescheiden trots by te bren
ons aan te 6poren nog bet«
te verrichten? Dat wel, man
al is het nodig, aldus dc Radiobodi
dat we on6 Amsterdammer,
Nederlander, maar Europeaai
len.
DE KOMENDE WEEK
Maandagavond zendt de N.C.RA
het hoorspel „Gods dromer
waarin de schrijver Petrus Menk
man duidelijk wil maken, dat di
droom belangrijker is dan
werkelijkheid. Omdat in de
iets van God is. Simon P
componeerde voor dit hoorspel spe
gCV<
i op.
lyke uitze
Nederland
liet? Het derde program-
ien jaar lang op een hoog
t gestaan, kan zich deze
best veroorloven. Tien
reffe-
rige jar
194
ndingen op 464
gehore gebrarht en
heeft men dikwijls
jaloezie aan de rai
aaid en het toestel
mgten afgestemd
GEBIEDSUITBREIDING
De Sters
van die v
len. Iets r
in de rubriek „Durf
een zingende of mu
litair voor de microfoon wordt ge
haald, die dan moet durven.
Het springplankprogramma va
K.R.O., dat reeds voor jong»
lenten als springplank heeft gefun
geerd naaf
vrijdag w»
ether.
Willy Corsari schreef het hoorspel
„Een meisje verdwijnt", dat maa
dagavond in het radioscooppr
i de A.V.R.O. wordt ui
„Jeugdland" breidt
zyn gebied
gezonden
uit. Met ingang va
woensdag
Maanda
wordt het Rotterdamse
wordt dit programma
voor de vrye
vliegveld
Zestienhoven in gebruik
woensdagmiddag niet
meer uitge-
gesteld e
Albert Milhado zal be-
zonden in studio 3 van
de N.C.R.V.
wyzen dat het mogelijk is per auto
maar in de grote stu
liozaal. waar
van het
ook het fee6t van d
donderdag-
het cent
um van Rotterdam via
avond wordt gehoude
Dat is een
hele verbetering, wan
in de klei
zen. Toir
Schreurs zal hem con-
de bewoners
troleren
n de A.V.R.O. zendt tus-
van jeugdland opeen
sen 9.30
n 12.35 een rechtstreekse
vas de lucht
reportage
uit van deze opwinden-
soms om te „snyden"
In de grote
de race.
