EZwerftocht
voor even
ZONDAGS
BLAD
BLAREN in de
DOLOMIETEN
Huiste koop in Calenzana
IN HARWICH ÉÉN POND
STERLING TE KORT
Cavalier-trekpaard in Trie
PET ZOEK IN KURORTIGLS
Geheimzinnigheid en Ups
Georganiseerd
zwerven
EEN BLINDE
IN SESTRI
BRIEVEN AAN DE
üieuiu? Cciteclje tfoiirnnl
ZATERDAG 11 AUGUSTUS 1956
REDACTIE KEEK ACHTER DE HORIZON
Eigenlijk is het zwarte
blokje deze week niet hele
maal juist, want we hebben
ditmaal geen kolommetje
„Brieven" maar een hele
pagina „Prentbriefkaarten".
De één zoekt in zijn va
kantie de eenzaamheid, de
ander zoekt gezelschap. Voor
de laatste is de reisvereniging
dan de aangewezen weg. Dat
deed ook Betty, één van de
redactiesecretaressen. En
haar verhaal?
In de eerste plaats had ze dat
bijna niet meer kunnen vertellen,
want bij de beklimming van één
van de vele bergtoppen, die de Ita
liaanse Dolomieten in een woeste
schoonheid aan de duizenden Ne
derlandse (en andere) toeristen la
ten zien, was zij uitgegleden, ver
volgens vergeten haar bergstok in
de grond te planten en nadat dit
was nagelaten, gleed ze in volle
vaart langs de helling omlaag. Wel
vijftig meter.
Dat bergbeklimmen was haar
trouwens toch niet zo heel goed be
vallen. want ze had nogal wat last
van blaren gehad. Voor die blaren
was ze niet naar Italië gegaan.
Daarvoor had ze ook wel de Vier
daagse kunnen meelopen.
Daar temidden van de Dolomie
ten in het 1500 meter hoog gele
gen dorpje Alba di Canazei was
alles goedkoop, gemoedelijk en ge
zellig. Alleen toen met de dikke
Sepp'l aan het stuur van de auto
bus door sneeuwbuien en over
igladde wegen een vijf uur lange
tocht naar Venetië langs gapende
afgronden en geeuwende ravijnen
was gemaakt (en dat niet met
zo'n kalm gangetje) had het ge
zelschap ondanks de kilte, die toen
in Venetië hing, wat ruimer adem
gehaald en graag voor een portie
Espressokoffie 0,90 betaald, in
plaats van de 0,24, die de ge
zellige waard er in Alba di Cana-
Maar de herademing was spoe
dig genoeg gekomen om te ver
hinderen, dat de gondeliers een af-
leggersprijs voor een tocht door
de kanalen konden vragen Vra
gen ging wel, maar noch Betty,
noch één van de anderen trapte er
in. Dat was ook moeilijk met al
die blaren.
Als je met niet al te veel geld toch een verre reis gaat maken,
dan komt het tot avonturen. Dat ondervond onze nog jeugdige
sportredacteur, die met een vriend een lifttocht maakte. Het
begon gewoon ergens op de Rijksweg met de duim omhoog. Het
begon niet alleen gewoon, maar ook goed, want reéds de eerste
wagen stopte.
Op Londens Trafalgar
hadden tvij nog méér
pond
i heel veel
later, toen we al een bezichtiging
van Brussel achter de rug had
den en een vriendelijke Brazi
liaan, die wel zeven talen (waar
om juist zeven?) sprak, ons in
een uitstekende auto en in hoog
tempo naar Lille reed. Die stad
lag juist onder een stortbui maar
we waren daar in die Noord-
franee stad toch niet gekomen om
te blijven en al gauw hadden we
via een keten van. kleine dorpjes
Amiens bereikt. Een Zwitser in
een snelle Delahaye reed ons in
triomf Parijs binnen. Dat was 36
uur- na ons vertrek. Op papier
zouden we naar de Y.M.C.A. zijn
gegaan maar die Zwitser bracht
ons naar een hotel(letje) dat ver
trouwd (en goedkoop) was. Voor
500 francs hadden we een kamer
trtzirtrtrCiirCi-ü-CrtcirCi-trü-ti-ts-irtrictrirti-irCriiirtrü-trü-üirüicü-trii-üii-Cr-CrirtrtrCrirCrt
,Jk had iedereen
van het gezelschap
verteld, dat het op
en rondom Corsica
altijd mooi tot zeer
mooi weer was." Zo
begon het vakantie
verhaal van de secre
taresse van de di
rectie. Het was heel
anders dan vorige
jaren. Toen was de
zee een spiegel, nu
striemde de regen
het scheepsdek en de
wind joeg en sloeg
de golven. Maar
achter die storm
achtige gietbui lag
Calvi, de door Fort
Muzello versterkte
stad aan de Noord
westelijke kust van
het eiland.
De volgende dag
was er weer di ezelf
ik
bewaarde.
Dat weldadige zon
licht rijpte ook het
plan van onze Schie-
damse reisgenoot.
Hij had gehoord van
het goede en goed
kope wonen op Cor
sica en na zijn pen
sionering zou zo'n
huis hier hem een
prachtige woonplaats
verschaffen.
In Calenzana,
twaalf kilometer
over de rotsige
steenklompen van
Calvi verwijderd,
was een huis te
koop. Het idee om
per ezel de tocht te
maken werd al spoe
dig vaarwel gezegd.
De keus viel op de
busmaar toén die
eindelijk langs
kwam, had de chauf
feur vergeten waar
de rem zat, want hij
stopte niet.
In het sluimeren
de Calenzana, een
plaatsje, waar bouw
vallige huisjes steun
bij elkaar zochten
en toch nog dapper
probeerden een
straat te vormen,
was na een tocht
per taxi, de ont
vangst zo hartelijk
dat het vermoeden
rees: „Zien ze ons
aan voor familiele
den, die veel te lang
weggebleven zijn?"
En nadat we bekend
maakten, dat het
om het kopen van
een huis ging was
de beroemde Cor-
sicaanse „vendetta"
(bloedwraak) verder
verwijderd dan ooit.
Er werd wijn ge
schonken, veel ge
lachen en met een
grote plank (met
daaraan de sleutel)
gezwaaid. We klom
men de trapjes op,
steeds hoger en daa-
lag het huis. Toen
de gulle begeleider
de Nederlandse ge
zichten zag betrek
ken, noemde hij de
prijs: 350.000 francs.
Vijfendertig honderd
gulden. Het was een
stulp. De vloer was
van aangestampte
(klein) raam, hf
leek een koele spe
lonk. „Is er geen
water?" De man
zwaaide met een
royaal armgebc
Dat stroomt wel naar
beneden van de ber
gen. „Geen sanitair?"
Weer die brede arm-
geving buiten. E
was wel een stal
voor de ezel en be
neden aan de grote
weg was zelfs nog
een pomp. Die Schie
dammer blijft na
zijn pensioen in
Schiedam wonen.
plus ontbijt. Tussen haakjes: in
Brussel hadden we ook geslapen.
Dat was nóg goedkoper want dai
kwam op 80 cents. Ja, inderdaad,
tachtig Hollandse centen. Nou ja,
het was er dan 09k naar.
Alle bezienswaardigheden, die
in enkele uren te bezien waren,
hebben we bekeken en onze uit
gestippelde route leidde na Parijs
naar Zwitserland. Het gaat op
zo'n lifttocht wel meer vreemd..We
stonden voor de zoveelste maal
óp de grote weg en toen het met
die auto's niet zo erg vlotte, be
sloten we h-at in de andere rich
ting te proberen. En even later
waren we onderweg naar Enge
land. In Zwitserland zat niemand
op ons te wachten. In Engeland
evenmin, maar dat lokte plotse
ling meer. De boot van Boulogne
naar Folkestone bracht ons over
het Kanaal. Op het laatste ogen
blik waren wij nog van de veer
boot naar Dover gestuurd, omdat
de bemanningvan deze speciale
autoboot weigerde lifters mee te
nemen. Dat kostte ons een
regelrechte enkele reis met een
Britse automobilist naar Lon
den. Zo kwam toet* dat we in
het holst van de nacht ergens
in de Londense havenwijk wer
den afgezet. Het was daar stil
en verlaten. De politie gaf ons
een adres, maar een dronken
kerel, die de deur opendeed,
vertelde, dat hij „no rooms to
let" had. We waren eigenlijk
maar blij. We hebben op een
bank in het China Park gesla
pen, of liever geprobeerd te sla
pen. Maar de moed waren we
onderweg zeker niet verloren.
Wel onze voorraad geld, die
door de dure bootreis aanzien
lijk geslonken was. In Harwich
bij onze terugkeer naar Den
Hoek hielden we een personeels
lid van de British Railways een
handvol munten voor. Hij telde.
We kwamen precies één pond
sterling te kort.
Op ons eerlijke (of meelijwek
kende'1 gezicht kregen we dat
ontbrekende pond te leen en op
een holletje bereikten we de
boot. De loopplank werd inge
haald en na weinige minuten
waren we onderweg naar huis.
Zonder een cent, maar heel
wat ervaringen rijker. Eén van
die ervaringen was bv„ dat het
helemaal niet leuk is als je hon
ger hebt, zonder geld zit en
andere mensen ziet eten Zo
als dat op die boot gebeurde.
Duim omhoog
men. over ae Derg gmg net aan
ter kerke, waar de feestelijke of
treurige plechtigheid
hoogttpunt bereikte.
het gereed waren voor de wijnpers
bak. Zo'n feest werd enkele tiental
len jaren geleden gevierd. Toen
kwamen de tunnels door de berg
van Altenahr naar de buitenwe
reld gereed en die klimpartijen wa
ren niet meer nodig.
In het hotel Stefanie in het na
burig gelegen Igls (Kurort Igls,
vanwege de genezing, die men daal
de gastvrijheid je, r
Het oudste lid tan onze
sta) bracht eerst een bes
de Parijse Sacré Coeur
Meer sensatie had echter nog het
zweefbaantje naar boven gegeven,
waar je met de „éénpersoonsbak"
bergopwaarts over ravynen en wijn
gaarden en prachtige panorama's
werd gevoerd. Dat was bij de Vi
gil Joch. een andere berg bij een
ander uitstapje op een andere
dag.
te liggen en ik sloot me bij de
stoet aan, daartoe met een ele
gant gebaar genodigd door een be
dienaar,, die me even later op de-
lallende ze^de wijze een dame van achter-
pARIJS, verscholen achter een gordijn van gestadig
regen, is mistroostig en de Sacré Coeur kon daar maar weinig
hZZT"j!!T; Die hon*erden traptreden naar deze majestueuze f^gèren^aTs'haar" cavai'ieV,
basiliek, die het roezige beeld van dit Parijse stadsdeel domineert,
waren juist te veel geweest voor mijn vrouw. Maar na een korte
rust gingen we bemoedigd verder, want de regenlucht brak en
weinige minuten later, lag die wereldstad letterlijk aan onze
voeten, natglanzend in een nog wat schuchtere zonneschijn.
Dat was het voorspel. Door die koorzang deed vergeten dat het ®en ^artier boven waren,
Hp hpiriïmmino ivLij hebben we elkaar dankbaar aan-
om 6611 droevi- gekeken. Zij vanwege de verleen-
ook als haar trekpaard. Want zij
aan zij, innig gearmd en boven
dien zwaar hijgend, klommen we
gezamenlijk de heuvel op, teneinde
vermoeiende beklimming
de volgende dag op mezelf aange
wezen. Mijn vrouw bleef achter
bij mijn dochter en mijn keus viel
op Triel, een klein dorpje 35 kilo
meter zuidelijk van de Franse
metropool. Wie zou denken, dat
het voorgaande niets met het vol
gende te maken heeft, vergist zich,
want het zou nooit gebeurd zijn,
wanneer wij als echtpaar naar
Triel waren gegaan.
Triel bleek ook een kerk rijk te
zijn. Weliswaar geen Sacré Coeur,
r dan toch een gebouw
?e plechtigheid.
Het kerkhof bleek nog hogerop voelde.
de steun. Ik, omdat ik
B" Kufstein aan de Duits-Oostenrijkse grens stond de trein
te wachten op een paar luttele douaneformaliteiten en in
dikke druppels begon de regen te vallen. We reden Oostenrijk
binnen en de regen striemde nog harder dan op het grens
station. De bergen werden door die dikke regenwolken ivegge-
vaagd achter een vaal-gravwe sluier van miezerige nattigheid.
Tegenover ons vrijde een kennelijk pasgetrouwd paartje en naast
ons kauwde een dikke Duitser een op het station gekocht warm
worstje „rnit Brot" knappend weg. En uren later was het in
Innsbruck precies zo nat en triest en weinig hoopvol.
hadden, maar op de laatste dag
was er dan nog de sneeuw midden
1 de zomer. Niet zo'n klein beet-
1 flink pak, dat de kas
tanjebomen in de hoteltuin gron
dig vernielde.
En morgens al heel vroeg btoe" omebbeniamffiekrV,,k" een
stond een streep zonlicht over de n® 'e°
Van2 hetdSonarnaeenS wl'tat^e h°ude" d»« P"
Jisteren StttaSSdS: Terg™
rondom, badend in een gulle zon- "^ag- aeiex- waer beb jij je pet.
neschijn. Beneden in de eetzaal
zat een dame (in geaffecteerd Ne
derlands) haar wat dovige echtge
noot te vragen of hij nu zijn pet
boven of aan de kapstok had la
ten hangen. De goede man droeg
hier in Igls een kleploze sportpet,
die hij thuis zo graag had willen
dragen, maar die hij voor hier
had moeten bewaren, omdat Eve
lien het niet wilde De pet
werd uit de conversatie verwij
derd, toen wij gingen zitten. „Dat
zullen wel geen Nederlanders zijn.
zei mevrouw hard. „Praat niet zo
luid", zei meneer, „ik ben met
doof". Wij hebben zwijgend ont
beten.
Maar goed, er viel verder in
Ighs van alles te genieten voor
rustzoekende vakantiegangers: de
bergen, de „Seilschwebebahn" na
de Patscherkofel, de schitterende
omgeving, het vriendelijke „Grüss
Rondom de tocht van Berdie, één onzer verslaggeefsters,
hangt nog het waas der geheimzinnigheid. Zij is nog niet terug
en het enige wat we van haar hebben ontvangen is die kaart.
We hebben dus van haar geen avonturen. Alleen die prentbrief-
- - - - - kaart van „Le Tunnel de Munster" maakte ons iets wijzer en
hot l hrL™!! ^IkJ±at-fdll dan het poststempel „Gérardmer". Zij zat dus in de Franse Vo-
het zo ongeveer in de elfde of de J
twaalfde eeuw werd gebouwd en 9.
het was nu zo oud en bouwvallig Bourgondische
geworden, dat stutbalken nodig Poort en een
waren om het overeind te hou- overweldigend
den. De deur stond open en ik natuurschoon. We
wandelde binnen. Dit was rustge- vernamen iat de
vend na het drukke nooit aflatende
verkeer van Parijs. Ik slenterde naam Geraramer
de kerk uit en keek neer op de na goede uit-
grillig naar beneden kronkelende spraak als „Zjero-
weg. Een stoet bewoog zich lang- mee" klinkt en
zaam de heuvel op in mijn richting dat de bevolking
weinige minuten ontdekte ik. van kaas en toe_
risme leeft. Kaas
hun beste maken dan wel te
veelal lichtgekleurde) pakken. Al- verstaan.
Teneinde dit
verhaaltje toch
nog een beetje
flambard. Langzaam bewoog de aanzien te geven,
stoet van familie, vrienden en bu- zijn wij zo vrij
ren zich in mijn richting. In de ka- enkele tips voor u
pel werd het een indrukwekkende over te schrijven
rouwdienst en vooral de prachtige ujt een zeer ver-
zorgd en zeer handig boekje, dat cent). Reductiebonnen bij Amster-
Ford Automobielfabrieken dams< -•
tg'
leen de bedienaars, zes bejaarde,
maar sterke mannen,droegen een
zwarte blouse, een pofbroek en op
'ïoofd een zwierige, zwarte
bewoog de
Het landschap in dc Franse Vogezen is overwel
digendzoals dit plekje, dat een beeld geeft van
de Tunnel van Munster.
Bank of
hebben_ uitgegeven _onder de
Italiaanse
heb-
titel „Ford Vacantie Tips 1956".
Speciaal voor automobilisten den"11
verstrekte gegevens
DENEMARKEN: nodig: pas- zineprijs O. Sch. 3.70 per lite
poort, carnet, Nederlands rijbe- Schilling - 0.15).
wijs, WA-verzekering groene FRANKRIJK: als Denemarken,
Houdt
OOSTENRIJK: als Italië, ben-
uitvoer van D. Kr.
WEST-DUITSLAND: paspoort,
aarnet of triptiek, internat, rijbe
wijs; WA niet verplicht; benzine
nig mogelijk.
ENGELAND: paspoort, carnet
of triptiek, internationaal rij- en
wagenbewijs RF 24 en WA ver
per liter (1 mark plicht; copie groene kaart nleve-
t2* ren. Benzineprijs £'-.4.1 per gal
lon (iets meer dan 4liter). (1
10.59). Links houden, rechts
prijs D.M. 0.
- 0.89), vrije uitvoer tot D.M.
1500.
ZWITSERLAND: als Denemar-
ken, benzineprijs Zw. frs. 0.51 per inhalen.
0.89)
BELGIë en LUXEMBURG: pas-
Iliter (l Zw. fr f
anbeperkt. Bij passeren op oerg- poort (niet langer danTjaar
weg moet dalende voertuig stop- lopen) of geldig bewijs van Ne
pen als er moeilijkheden zijn derlanderschap. Kenteken- of num-
ITALIë: als Denemarken, ech- merbewijs. WA (nog) niet ver
ter WA niet verplicht. Benzine- plicht. Benzineprijs B. frs. 6 30
prijs L 85 per liter (1 lire - 0.6 per liter (1 b. fr. - 0.07%).
rend landschap, onder een
bijna altijd schijnende zon,
e hun alleen maar een
diepgebronsde huid heeft ge-
■honken en liters transpiratie
heeft afgenomen. Het is immers
,t niet eens zo'n wilde fantasie als wij ver
onderstellen, dat op het redactiebureau van
de „Giornale di Venezia" (om maar wat te
noemen) ook zo'n lange sliert prentbrief
kaarten hangt, zoals hij ons. De plaatjes
zullen anders zijn, b.v. een beeld geven van
Volendam of van het Vredespaleis. De
meeste mensen kunnen zich (als ze al zo
bevoorrecht zijn) alleen maar het zwerven-
voor-even veroorloven. Zij komen dan weer
tot rust voor bijna een jaar. De zwerver
blijft thuis. Zelfs op een. krantenredactie
moet die horizonhonger door de meesten
gestild worden in die twee of drie weken
vakantie. Hoe dat bij ons gebeurde, vertelt
deze voorpagina van het Zondagsblad u
in woord en beeld.
Feestmuts
bij wijnfeest
„Kun je je indenken, dat
ik daar met een feestmuts
op in de polonaise van het
wijnfeest heb meegelopen?"
vroeg ons de streeknieuws-
redacteur na zijn terugkeer
van vakantie. En eerlijk ge
zegd, konden wij dat niet.
Hij had een beste vakantie ge
had in het stroomgebied van de
Ahr, één van de talrijke zijrivie
ren var. de Rijn in Duitsland. Spe
ciaal voor de toeristen (waarvan
een groot deel van de bevolking
moet leven) werd in dit gebied
van de druiventeelt wekelijks
(oogst of geen oogst) een wijn
feest georganiseerd. Dit Ahrdal
ligt in het gebied van de Noord-
Eiffel en tussen de schaars met
boomgroepen begroeide bergtop
pen liggen de dorpen en stadjes
in pittoreske dalen. Neem bijvoor
beeld Altenahr (het plaatsje van
het wekelijkse wijnfeest) dat op
de foto diep verscholen achter do
massieven ligt. Misschien heeft de
elichémaker kans gezien het -.vit
te kruis op deze plaat nog te la
ten uitkomen.
„Merano is na
eerste wereldoor- Van
los met «en groot MERANO
stuk van Tirol by
Italië gevoegd,
maar nu, bijna
veertig jaar later,
zijn de bewoners
van deze mooie
stad nog altijd
Oostenrijkers in
hart, nek en nie
ren. Ze spreken
liever en beter
Duits en dat is
vrijwel in geheel
Italiaans Tirol
zo." Lenie, on
ze redactiesecre
taresse, zat onge
veer midden in
haar herinnerin
gen aan een N.C.
R (eis) .V.-vakantie
in deze tegen de Merano in Iu
Oostenrijkse grens
genestelde omge
ving.
De nachttrein had het gezel
schap in 24 uur uit Nedeiland en
naar de plaats van bestemming en
gebracht pn een voordeel (voor de al
invididualist weer een nadeel)
was het georganiseerd zwerven
met Merano als uitgangspunt. Zo
werd een bustocht gemaakt na
de 2758 meter hoge Stilftser Joch,
een machtige Alpentop op de C.R.V.-
Zwitsers-Italiaanse grens. Je ont- avond
dekt niet alleen achter de splin-
tervrije glazen vensters
autobus de schoonheid
En de regen? Plensbuien bij tijd
wijle. Maar met een paraplu
zonder regenjas kom je toch
een heel eind. Bijvoorbeeld,
ineer er in Merano onder de
bogen (Lauben in het Duits; Por-
tici in het Italiaans) werd gewan
deld en gewinkeld.
Een hoogtepunt van d^zt
nog de' feest-
het Kurhaus geweest.
Kurhaus want deze
je stad is rijk aan (geneeskrachti-
het ge?) baden. En vrouwen eigen:
perziken, abrikozen
n de 46 haar- fruit op de markt was
zekere chauf- een climax. En waar i
land, kun je
rrassende vondsten,
bejaarde, ma
speldbochten
feurtje. bleek in de jaren 1933
1934 bij een garagebedrijf te Berg- Nappa-leren
schenhoek te hebben gewerkt En pen
buiten de bus bleek het een ver-
rassing, dat je bij de Joch mid
den in de zomer in kniehoge
sneeuw kon wegzakken.
de s<
;r- Toch nergens?
en paar prachtige
handschoenen ko
mma van ƒ5,10.
Enkele leden van onze
redactie hebben nog alles
tegoed van hun vakantie,
maar er zijn er ook al weer heel v
wat, „die terug zijn van weg
geweest". Een lange sliert prent
briefkaarten, op volgorde van binnen
komst onder elkaar geplakt, houdt de her
innering levendig aan die periode van een
paar weken er volkomen uit zijn. Niet
alleen voor de zenders van die kaarten,
maar ook voor de overige redactieleden, die
af en toe lang6 die (fraaie) buitenlandse
taferelen lopen, om na een paar uur van
ingespannen arbeid, eens even te dromen
over wat achter een verre horizon verborgen
ligt. Zo even denken aan een land, een
dorp, een stad, waar het anders is dan hier.
Anders en eender, omdat er ook mensen
wonen, die daar hun dagelijks leven slijten,
waar wij onze vakantie doorbrengen. Hun
leefwijze mag verschillen, hun uiterlijk ook.
Maar zij brengen daar het leven van alledag
door. Misschien doen ze dat in een schitte-
U1 R zijn mensen, die als
een blind paard door
het leven rennen (in hun
eigen tempo dan) en zelfs
in hun vakantie hebben zij
de kopkleppen op en de
ogen dicht. Zo één was die
Nederlandse heer, die onze
chef-redacteur in Sestri Le-
vante ontmoette.
gezette schepen. Hy had door een f
wijngaard kunnen slenteren en J
Dat had hjj niet gedaan. Hy J
had zich alleen maar stierlijk zit- i
ten vervelen in zyn dure hotel- l
suite en hy had zich in heel 1
gebrekkig Italiaans beklaagd over k
de kwaliteit van dc wyn tegen- l
over een kelner, die hem niet 7
begreep, maar die hem rangschikte I
in dc categorie: „lastige klanten". 1
En nu zocht hy vergeefs naar
danstent, want daar was het échte 1
vertier, het ware, werkelijke leven 7
voot deze man. Een bril zal hem
niet afhelpen van zyn blindheid.
Volgend jaar zal hy naar een 7
andere plaats ryden om zich daar k
tc vervelen in het duurste hotel. 1
En dan zal hy wellicht opnieuw 7
een Nederlander ontmoeten en k
een gesprek proheren te beginnen i
met dc vraag: „Is dat nou alles?" 7
