ENTREVEAUX-
A
F
klein dorp in Zuid-F rankrijl
HET OOG VAN DE NAALD
een roman van Hofstra
„Kunst is in cle eerste plaats: cloen
ZÉGT JOHAN WOLDER
MUZIEK VAN DE NACHJ EN
HET SPROOKIE
rTA
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 5 MEI 1956
(gezien door
t oog L'un de
kunstschilder
'lilllllitllllllllllllllllllllllllllllUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllt
Entreveaux, een stadje in de Alpes Martiines. is in de 14de
eeuw ontstaan; een groepje huizen, tegen een steile rotfcwand
gedrukt, binnen eert scherpe kromming van de rivier, de „Var".
In 1695 heeft Yauban. een stellingbouwer, er een vestingstad
van gemaakt, met hoog tegen de rotsen een citadel. De hoofd
ingang, een brug over de Var. en 2 poorten met ophaalbruggen
langs de bergwand, vormden de toegangen tot de stad. Entre
veaux, een doolhof van smalle straatjes, steegjes, poorten en
trappen, kon zich veiliger voelen achter de uit de rivier op
rijzende muur, in de rug gedekt door de citadel.
Zo
het
de 17de eeuw
het thans nog. Geen
toeristencentrum, waar alles op
de vreemdeling is ingesteld,
maar overal nog een volkomen
middeleeuwse sfeer.
Vlak achter de hoofdpoort ziet
men weliswaar 2 of 3 souve-
nierwinkeltjes, doch die zijn
vergeten voor men tien stappen
verder is. Dan staat men op een
pleintje,
bomen,
veltjes van de, meest
■fc gewone bezoeker. Rij zyn verhaal maakt
rondom kastanje- fraaie schetsen uit Entreieaux.
de oude ge-
diepingen hoge huizt
rijzen.
Bij een objectiev
ng, krijgt
dit
een onverstaanbaar patois, de
nieuwtjes van de dag.
Nu kan er ook weer gewerkt,
geschilderd of geschetst worden
veke stadje tweeërlei indruk- tot donker toe. Dit is het hoog-
Minutieuze
ken: enerzijds
fluiting tegen alle Hollandse
begrippen van zindelijkheid en
volkshuisvesting, anderzijds is
het een juwee' van argeloze.
schilderachtige architectuur, vol
onverwachte artistieke gegevens.
van het „stadsleven": Kortelings vestigde de hoor- heeft gehoord als Gerrit in het 5
op de been; de kroegjes spelacteur Johan Wolder de ..„„1 1
op zich door een lezing jjchte" genuanceerde -tem, zo
het hoorspel, welke veel ge5chikt om allerlei, zelfs strijdige
en landwijn gesmeerde tonge 1
draaien op volle toeren.
Pas tegen etenstijd keert de radiotoneel mogen
trek dat, alles zijn persoi
emoties uit te drukken En inder
daad verenigt deze nog tamelijk
jonge acteur al deze trekken
bedachtza;
bijna filoso-
schildering van het wereldse leven
onderscheidingsvei mo-
zijn roomse en protestant-
vergt dan velen hunner
BLIJMOEDIG
zeggen iiscn en ueaac
,tor, tinn o„cv, samengenomen, de hoorspelkern gemoe* tred^nTmet ontwapenende
van de Ned. Radio Unie een PSDrjti soms ook ironisch, rond
hei pleintje oversteken en nog jaarproductie van 650 a 700 stuk- weg sarcastisch of plotseling met
Geen Hollander zou onder der- een paar straatjes doorlopen. En ken moet verwerken! Ook op de felle, ja fanatieke oogopslag.
„Je bent jaloers,
Isabel. Maar ik vind
het niet erg, Het
spijt me dat je niets
anders uit de oor
log hebt overgehou
den dan een reeks
decoraties. Maar ik
ben ook gedeco
reerd. En helemaal
zonder enige ver
dienste. Door God.
Ik geloof."
Dit zegt Jesse Telling in de ro
man „Het oog van de naald" van
J. W Hofstra. Deze Jesse Telling
is een man van ongeveer veertig
iaar, die uit overtuiging rooms-
katholiek is geworden en in zijn
ruime woning in Sussex, „een asyl
voor gestrande actrices en onge
lukkige minnaars", allerlei won
derlijke figuren om zich heen ver
zamelt. met de bedoeling hen als
merts te helpen en hen zo moge
lijk tot het r.k. geloof te brengen.
Isabel Morrin. tot wie hij in het
bovenstaande citaat het woord
richt, is een Nederlandse verzets-
vrouw, met wie hij in de oorlogs
jaren op voet van intieme vriend
schap heeft gestaan. Na zijn beke
ring heeft hij de relatie niet voort-
Voorts logeren daar de Joodse
diamanthandelaar Nathan Simon-
son en de uitgespeelde actrice Ma
ria Gullen, een wel zeer wonder
lijk „stel", onverbrekelijk aan el
kaar verbonden door een voor
treffelijk beschreven „Hasslit-
be", die eindigt met de zelfmoord
van de vrouw, nadat de man, die
haar nooit heeft kunnen vergeven
dat zij jaren geleden zijn huwe
lijksaanzoek op krenkende wijze
had afgewezen, haar had verne
derd nu ze hém met zoveel woor
den als laatste redmiddel ten hu
welijk vroeg.
Verder komt daar een oude
buurdame, mevrouw Sanne Cur-
son, een verengelste Nederlandse.
Zij heeft haar neef, de Nederland
se componist Reyer van Friezen,
te logeren. Deze man is door zijn
vrouw verlaten, nadat hij haar van
een poging tot zelfmoord gered
had. Die mislukte poging
dernomen uit wanhoop on
tuatie, die haar ontrouw drastisch
bewees De gehele roman draait
eigenlijk om het eindelijk herstel
van het gebroken huwelijk van
Reyer met zijn vrouw Juliette,
welk herstel de happy ending van
het bock vormt.
omdat gelijke omstandigheden kunn
S"tblvmoed.»: tevreden, de
het
drukt en klein
maakt voor de binnen
komende lammen, kreu
pelen en blinden.
Uit reactie misschien
tegen al te goedkope en
dik opgelegde christelijk-
meisjes fris
soigneerd, in krotten e
rotswoningen.
Maar met schtldersoog beke
ken, valt dit alles weg en dan
daar een stadje als een film-
nu .werkelijkheid is of ei
droom.
Op alle hoeken van straten t
steegjes brandt een schamel ve
lichtinkje. Dan hangt
zijn.
Intussen is de vraag, hoe dit
alles, deze kaleidoscoop van
klankbeelden, hoorspelen, school
radio-uitzendingen. tot stand
ook décor, met c
l_ de suggestie
de licht
ten dage wel eens geneigd
in het andere uiterste te
vervallen. Dan laat men
het evangelie bijna on
derduiken en legt men te
veel nadruk op de zwak
heid en onvolkomenheid
1 de belijders. In Hof-
heden baar-historische achtergrond, zo- schaduwwerking, zo'n sfeer 1
Twee plans
Er zijn twee plans: het land
huis in Sussex met als centrale fi
guur Jesse Telling, en Parijs,
waarheen Juliette is gevlucht. Zij
is daar bij een vriend van Reyer
terechtgekomen en wordt door de
ze binnengeleid in een zonderling
wereldje van artisten, snobs er
verdachte typen. Wat Jesse Tel
ling aan de overkant van het Ka
naai in zijn kring doet, uiterst on
opvallend en bewust als gelovi
ge. doet Robert Senger (een m
van het type dat in de Bijbel
volstrekt veroordeeld wordt)
zijn omgeving ten opzichte
Juliette, die hij bewaart voor
misstap en die hij ten slotte
toe beweegt naar haar man terug
te keren. En dat zonder enig ver
toon van „naastenliefde".
Verder kon de auteur dunkt mij
in het reduceren van het apologe
tisch element niet gaan. De be
keerde Jesse, die niet rookt, niet
drinkt, kuis leeft, veel bidt
voorts zo op het oog aan het
wone leven van een man van
stand deelneemt, zodat hij als
lovige nauwelijks kenbaar is. ook
al omdat hij meer predikt door la
ten dan door doen. is in het ge
heel geen lichtende figuur, ook
eigen bewustzijn. En de
goede daad van de Parijse homo-
sexueel ontneemt om zo te zeggen
aan het geestelijk leven van de
moderne asceet daar in Zuid-En-
geland een deel van zijn overtui
gingskracht. Zo laat de schrijver
het ten aanzien van de christelij
ke strekking van zijn boek op een
minimum aankomen.
r beland bijna bij
1 de ouderwetse chi
n mei zijn duidelijke' stukken
1 tekening, zijn ferme uit-1 lustoord Generalife".
spraken, zijn onverbloemde predi- een (fans
We zijn hier beland bijna bij^het
tegendeel
lelijke
beter deden uitkomen. Tot op gro- meest bewuste christen
Jess
hoogte heeft Hofstr.
aanpak gelijk. Het zwakke Gods
sterker dan de mensen. Wij heb
ben de schat in aarden vaten. Op
ielijk vlak handelt de we
reld vaak christelijker dan de
christen. En is het evangelie juist
deze daarin voorkomende gelovigen,
als elders zelden wordt aange
troffen.
Als in een drang om de don
kere woonruimten te ontlopen,
leeft, men hier meest op straat.
En met dezelfde neiging, die wij
uc hebben om onze woonkamer ge-
zellig te maken, zijn daar, met
schmidt" als van de jongen „Shen-
di") de Eerstgeborene - Fry)
een creatie kon maken.
Leraar logopaedie
Hij is via de woordkunst, dus
niet vanaf de Bühne, tot het hoor
spel gekomen. De lange weg be-
Den Haag bij. de Gerefor-
aarzelende, alles behal'
zekerde figuur. Van Revers
Sanne Curson en van Reye
gaat als gelovigen nog veel min
der uit. Op een of andere manier,
niet voor de zondaars, de zieken hun manier, geloven die óók ten
slotte nog. helemaal. Maar de le
zer weigert aan te nemen dat dit
nu de juiste houding van de chris
ten in de wereld zx>u zijn.
Resumerend kan men zeggen
dat het boek van Hofstra voor
De goede" verstaanders een christe-
Ander uiterste
Maar toch en nu laat ik het
typisch-roomse even rusten ge
loof ik dat Hofstra te ver gaat in
zijn reductie, in zijn uitsparen
van het wit in de tekening. De
„rijke jongeling" Jesse Telling lijk. nadei
kruipt wel door het oog van de genis
smaak, het Franse volk
eigen, overal waar er maar
ntè enigszins plaats voor is. planten
zelf bloemen buiten neergezet.
Tin. En juist op punten, waar ze het
lier, dan ook net „goed doen".
ten Zo ziet men zowel eenvoudige
geraniums als de meest exotische
vetplanten op stoepen, venster
banken of in deuropeningen.
een grijs
zinnig en zó onwerkelijk, dat
alleen al om dit te beleven,
het de moeite waard zou zijn,
er een reis van 1500 km voor
te maken.
PIERRE HOEKS.
Johan Wolder
de N.C.R.V.
het woord
ritme". Geen slecht begin voor
de onberijmde psal-
SIËSTA
Gedurende de 7
s-katholiek eetui- ongeveer 3
dat de strekking
ld het koninkrijk der hemelen geschaad wordt door overbodige ten de bewoners
„n—r, o.^n nutieusheid in de schildering niet verdiende
n het wereldse leven en door bet stadje ii
n eenzijdige keuze van mensty-
ituatiës Pen, alsook door een te ver gaan
de ingetogenheid wat het blootleg
gen van de eigenlijke bedoeling be
treft. Het boek is overigens met
veel vakmanschap, mensen- en mi
lieukennis in elkaar gezet. De fi
guren zijn met zorg getekend. Het
doet even vreemd
Senger op blz. 37 te lezen, dat hij
slank is. en verder op de bladzij-
ter dan» en het huwelijk van
Reyer en Juliette wordt wel her
steld, maar de beschrijving
lerlei louche figuren en s
is zo uitvoerig, dat de tendens aan
de schrijver ontsnapt en het ver
haal omkantelt.
Ik vind het prachtig de tekst uit
Jacobus geïllustreerd te zien:
„Hoe kan iemand, die zijn naaste,
die hij gezien heeft, niet liefheeft.
God liefhebben, die hij niét gezien
heeft?"
Maar ik geloof niet dat de be- J
gaafde auteur Hofstra. de knappe den 41 97 en 188 dathij kiein
milieubeschrijver en de minu- PPinnf ik
tieuze stylist, de aanprijzing van Verder geloo:
zijn geloof kan blijven voortzetten gens iets
uitgestorven. Dan genie-
1 hun al dan
Dan brandt
middagzon.
Kleuren zijn. verdwenen, alles is
hel wit en zwart. Weg sfeer, wég
fijne nuances van licht oker tot
warm bruin, van grijzen en
groenen in alle bestaanbare
schakeringen.
Hiervoor in de plaats slechts
Robert fe^e lichten en zwarte schadu-
velen interessant.
i Maar het meest belangwekkend
blijft toch de acteur zelf. die on-
zichtbare figuur.
bezield
is via de luidspreker bereikt.
'nt is hij voor een mens„Het had natuurlijk niets
Soms komt de voorstelling, die UB, maar toch krijg je gevoel
e onwillekeurig van hem maken »oor_de sehoonhe.d^
de werkelijkhc
men bevatten juwelen van dicht
kunst. Op de 5-jarige HBS vond I
hij in de leraar Nederlands D. I
Breebaart een mentor, die hem I
voorthielp en adviseerde in de I
voordrachtskunst zijn bestemming
te zoeken.
Misschien was het geen toeval
dat de bijzitter op zijn eindexamen
niemand minder was dan Profes
sor Jan Walch en dat gedurende
meer dan de helft van de beschik
bare tijd de jonge Wolder grote de
len uit „Das Hexenlied" van Max
Wildenbruch moest voordragen.
Alle begin is moeilijk, dus be
gon Johan Wolder met spraak
lessen te nemen en hij bekwaam
de zich omdat het toch in één
moeite doorging als spraakle-
raar. Maar het was intussen 1941
geworden Hij moest dagelijks
vanuit zijn woonplaats Den Haag
naar Utrecht reizen, waaraan -de
grootste risico's waren verbonden,
vooral omdat hij, teneinde aan de
Arbeitseinsatz te ontkomen, met
een valse Ausweis moest reizen.
En daar men moeilijkheden
vaak het beste ontloopt door er
middenin te stappen, stapte de
jonge Wolder brutaalweg maar in
de D-treinen! Langzamer ging het
heen en drie uur terug)
met verraderlijke reflexen.
mei mensen. Wolder zal, getrouw
aan zijn devies dat kunst in de
eerste plaats is „doen", voorzeker
nog tot gróte dingen in staat zijn.
CARL LANS
KUNST
Ut KORT
boeken verschenen over
bekende Amerikaanse schil-
John Marin en Morris
'es. De boeken zyn van de
1 van Frederick S. Wight,
essor in dc beeldende kun-
en directeur van het Uni-
Igor Stravinsky
hand gelegd aan
sacrum ad bono-
lale Muziekfestival te
de eerste uitvoering
de
C.
Pas als de zon wat lager
komt, herleeft men. De bewo
ners komen vit hun „holen",
men zet zich op stoepen of in
RIJNSDORP deuropeningen en bekakelt in
In deze oude en soins bou
krotten leven de men
Hella S. Haasse
was in Italië
VIA NAALD
EN PLAAT
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
„Nachten in de tuinen van Spanje"
het is een verleidelijke titel, waarbij
men onwillekeurig denkt aan een film
voor boven de achttien. Zij die Spanje
van nabij kennen denken dan natuurlijk
aan de mooie donkere Carmencitas, de Spaanse schonen, die ^~"hcetlus^ '„"„^r'o'nteTuTn gedanst sprookj,
men openlijk complimentjes mag maken en haar guapa stromen, men ondergaat de zach-
(schoonheid) mag toefluisteren Die complimentjes of SrS?eldfacKPéeTgitaa" M
„piropos" zijn soms erg poëtisch. Theo Stols heeft in zijn ritme aangeeft, in de tweede noc-
boekje otter Spanje enkele van dit „piropos" vertaald. Hier «»emee.
over allen vallen en laat Iw
de kelder een tovermiddel
men waardoor de jonge edelman boeken
Naar de omroep
In 1943 vestigde hij zich als ge
diplomeerd spraakleraar te 's-Gra-
venhage. Belangrijker was dat
met de verkregen feilloze dictie
het pad naar zijn kunstenaar
schap was gebaand. Ook al wilde
Johan de Meester hem na de oor
log bij het Residentietoneel invoe
ren en werkte hij zelfs enige tijd
v,;; u1X166 aan het Ned. Jeugdtoneel on-'
bij het der Rob Gerards: de woord-
rF.1f* kunst, eerder dan het toneel had
■li, zi^n ware hef de. En zo kreeg hij
samen met Robert Sobels in 1947
Het Wereldvenster te Baarn thans een engagement bij de hoorspel,
de vierde, ruk geïllustreerde druk k„„ va„ de Ned. Radio Unie.
„Venster- Hoe brengt Johan Wolder nu
i Bij Daame
Haag verse
niet Uitgei
Uitgeverij te Den
Hella S. Haasse is een-
vertelster en een voor
schrijfster Dat werd c
eens opnieuw duidelijk
doorlezen van haar „Kb
mozaïek", een boekie n
liaanse impi
nog
De befaamde filmprodur
regisseur Cecil B. de Mi
Hollywood hrengl dit ja<
scheen
erandert en Kastche:
velt. Ten slotte huwt Iwaï
der prinsessen. Het is eei
geschrev
Haa:
?rslag
(Pockets). Het
haa
tocht die Hella
1952 sa-
laat ik er twee volgen
Tot nu toe heb ik bigamie
Altijd infaam gevonden;
Maar meisje, als ik U zo zie
Begrijp ik eerst die zonde",
it een iets nettere:
„Waart gij mijn vrouw,
al klinkt net gek.
'k Girty 's nachts steeds
van U scheiden.
Want bloemen in een
slaapvertrek.
Die dient men te vermijden"
de befaamde Russische balletlei-
het der Diaghilew.
Dit in 1910 geschreven ballet is
igenlijk te beschouwen als Stra
vinsky's eerste meesterwerk.
il de latere compo-
rol tót leven?
„Hoe ik het doe", verklaart hij.
„is eigenlijk praat-achteraf Kunst
is allereerst: Kunnen. Als je gaat
zitten verzinnen hoe je dit of dat
moet gaan doen zit je er al
de laatste nocturne n;s
roept de Andalusische atmosfeer du
volkomen op met de echte Spaan- sprookjessfeer vol goede
Probeert u dat soort dingen
echter niet zo maar in het open
baar op de Lijnbaan te Rotter
dam of in de Breestraat te Lei
den, want u loopt de kans dooi
de Hollandse schone minder heus
behandeld te worden
Maar om terzake te komen, de
nachten in de tuinen van Spanje
waarmee ik begon, hebben hier
alleen maar een muzikale bete
kenis. Het is namelijk de titel
van drie symfonische impressies
(„Noches en Los Jardines de Es-
panavan de Spaanse compo
nist Manuel de Falla (18761946)
De ondertitels van deze orkest
.In het oud-Moorse drie nocturnes.
Men hoorl
zijn karaktervaste "chris- tuinen van de Sierra van Cordo-
lofse tragiek geesten
)k.
DECCA heeft het werk
s een klinkend mys-
gekleurd
makten door Italië,
verslag van in hoofdzaak zintui-
gelijke waarnemingen, aangevuld
met lekepraatjos op cultuur-his
torisch gebied", zegt de schrijf
ster zelf van haar reismozaïek.
Die zintuigelijke waarnemingen en
die zgn. lekepraatjes geven ech-
een voortreffelijk inzicht dit feit ten nutte
De in leven en cultuur van Italië. Dus (zegt Wolder„Jij speelt
boze dat we dit kleine boekje graag on- niet het stuk. Het stuk speelt jou'
ai- De hoorspel-artist is dus veel
Dassief dan zijn toneel-
ru5 T,e.c„TTrwETFi.instrumentatie, levendig door de M;
fifl ritmen en rijk aan melodie. Op len
25 juni 1910 werd de eerste uit-
oering gegeven in de Parijse
The New Symphony Orchesti
London o.l.v. Enrique Jorda (25
cm langspeel LW 5216). De sfeei
hier ideaal vastgehouden, deze onei
„/-wit, r-f.1
de te houden in het zonnige Italië
ook zij dié thuis blijven zul-
van genieten en er door
■rijkt
interpretatie heeft een echte
Spaanse grandezza, waarbij Clif
ford Curzon knap de pianopartij
speelt die geheel in het orkest is
opgenomen. Enrique Jorda voelt
als Spanjaard deze muziek na
tuurlijk heel zuiver aan. maai hij
heeft ook kans gezien het orkest
tot uitzonderlijke prestaties
brengen. De lichte ruis van
olaat geeft wellicht nog een e:
mysterieus accent aan deze my:
o.l.v
In
de Spaansi
orkes
telijke held'en en heldinnen, waar- va". Het zijn echte muzikali
van bepaalde karakterfouten. schilderstukken,
zwakjes geschetst, hun geestelijke
en zedelijke superioriteit des te
Men moet deze
ïek ondergaan 's avonds thuis
met een enkele schemerlamp,
niet muziek-critisch ingesteld,
maar alleen maar 1
ionistisch hebbend de sfeer va
nacht te proeven
sproken, kent U het ballet ..De
Vuurvogel van Strawinsky? Da)
is mysterieus. Niet alleen de mu
ziek trouwens, het gegeven ook
Het is een oude Russische legen
de over de wonderbare vuurvo
gel die aan de jonge edelman
Iwan verschijnt voor de poorter
van het betoverd slot van de reus
van Kastcheï. Iwan komt hel
kasteel binnen, ziet prinsessen
voor hem dansen cn wordt bij dc
■langen komst van Kastcheï beschermd
Spaan- door een veer die hij van dc
vogel heeft gehad.
1919 bew
kestpartij, waardoor thans elk
normaal bezet orkest deze parti
tuur' kan spelen.
Het is DECCA geweest die dit
hu gehele ballet dus ni»t alleen
esl de orkest-suite uit dit werk
tc heeft opgenomen op de plaat, gc-
dc speeld door het Orchestic dc la
ra Suisse Romande onder leiding var.
Ernest Anscrmet. Het is een won
derlijk goede opname geworden,
waarin niet één orkestraal detail
is verwaarloosd. Dat mag ook
niet. want dat doet afbreuk aan
de bijzondere kleur en ook aan
dc harmonische spanning. die
soms éven doet denken aan „L'Ap-
prenti sorcier" van Paul Dukas
welk werk in 1897 werd geschre-
-ie tekst aankomt, valt niet te dok-
Dé eigenlijke schepper van het
hoorspel een spel van gelui
den! is volgens Wolder dan ook
de regisseur, de spelers zijn diens
instrumenten. Het is een nieuw
gezichtspunt. waar ongetwijfeld
wat waars in zit. doch Johan Wol
der doet zich zelf toch o.i. hierbij
Ijoen dollar.
eens Philharmoniscfa Orkest
onder leiding van Paul
inith in Japan gespeeld en
concert in Tokio liad men
jrces, dat een toegift moest
Paul Hindemith had er
■ekend en „Freut eurh des
i" van Johann Strauss in-
eerd. Toen liet applaus
aanhield was en tweede
nodig. Onvoorbereid en
muziek speelde hel orkest
nplatenmaatsrhappy
eg onlangs in een
kinderen van 8
'oor cn wedstrijd
„De beste kinder
van Arasterdam",
trotse ouders meld-
Afwisseling
gelukkig
In de eerste nocturne bij het komt terug, doet een diepe slaap
Zulk werk ligt hem en hij laat
het orkest tot uitzond%lijk hoge
prestaties komen. Deze opname
(30 cm langspeelplaat LXT 5115)
is ongetwijfeld een der beste ver
tolkingen van dit moeilijke werk.
CORN. BASOSKI
A"?
"f
Maar Wolder
particuliere leven,
man en hoeft de eer die hem toe"
komt niet zo nauwkeurig af te
meten: hij heeft teveel afwisseling
om overal bij stil te kunnen staan
We noemen hier zijn werk voor
Je Schoolradio-uitzendingen, waar
in de acteur voor leraar speelt
(of mogen we hier zeggen: de le
raar voor acteur?i We vermelden
10k de voordrachtsavonden, die
hij met zyn echtgenote, de beken
de declamatrice Maud Cossaar
in alle delen van het land houdt...
Leven en werken van deze
woordkunstenaar mogen dus wel
bpvestigen dat kunst het beste ge
dijt in afwisseling, en in contact
De bekende Par
Dr. A. B. de Vries, de directeur
van het Mauritshuis te Den Haag
..V posterboek" (pocketboekje)
reprodiiklie
•andt,
