KARL BARTH
'Bij de
zeventigste verjaardag vari de
theol
oog
GODSDIENSTIG
WE HADDEN WILLEN BLIJVEN
uiMAUhumm
R.abb
om, blijf bij ons
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 5 MET 1956
(door dr. H. Berkhof, rector Theologisch Seminarium
der Nederl. Hervormde Kerk)
Donderdag 10 mei wordt de wereldberoemde Zwitserse theoloog
Karl Barth te Bazel zeventig jaar. Het feit dat we daarbij stilstaan
in een Nederlands dagblad dat naar verhouding maar heel weinig
vakgenoten van Barth onder zijn lezers telt, zegt op zichzelf al heel
j veel. Er moet dan met deze man wel iets bijzonders aan de hand
zijn. Dat is inderdaad zo. Men is het er in alle kerken en theologische
richtingen wel zo ongeveer over eens, dat Barth de grootste theoloog
van onze tijd is.
Een werk als zijn „Kirchlidhe
I Dogmatik'', waaraan hij nu ruim 25
jaar met steeds groter concentratie
j werkt en dat reeds tien dikke delen
I omvat, is van 'een denkkracht en
vormgeving als in de kerkgeschiede
nis op zijn best eenmaal per eeuw
I voorkomt. Het gehalte van dit werk
en van vele andere werken heeft de
aandacht op Barth gevestigd ook ver
buiten de grenzen van kerk en theo
logie. Waar deze man van wereld-
J naam tevens welbewust tot de gere-
I formeerde of hervormde confessie
j behoort, is er ook voor protestants-
christelijk Nederland alle aanleiding
om belangstelling voor hem te heb-
ben. Toch pleegt de naam Barth in
onze kringen lang niet. altijd reac-
ties van belangstelling en bewonde
ring op te roepen. Integendeel. Hoe
j komt dat?
STUDEERKAMERMAN?
I Velen laat de naam Barth onver
schillig. Ze houden hem voor een
1 studeerkamerman, die zich met de
bekende theologische „haarkloverijen"
bezig houdt, waar je „in de praktijk
toch niks me^begint".
Dat is een \Wtgissing.
De theologie van Barth
is in hoge mate een
praktische zaak geble-
I ken. De kerkelijke te
genstand in Duitsland
I tegen het Hitler-regiem
j werd voornamelijk door
zijn theologie geïnspi-
i reerd, zdals blijkt uit
j de belijdenis van Bar
men. Later gold dat
zelfde voor de houding
der kerken in vele lan-
j den tijdens de oorlog. Barth steunde
hen bovendien met zijn bekend ge-
i worden brieven en beschouwingen.
1 De opleving van kerk en theologie in
j Zwitserland, Nederland, Frankrijk,
Hongarije, Duitsland, Denemarken,
l Japan enz. enz. is niet zonder hem te
denken. En ook in de vragen van het
na-oorlogse leven (Duitslands schuld.
I Oost-West e.a.) heeft Barth leiding
I gegeven.
MOEILIJK?
Anderen klagen, dat Barth moei
lijk is. Natuurlijk eist het begrijpen
van zijn boeken behoorlijke scholing
Toch zijn zijn boeften gemakkelijker
te lezen dan die van vele andere,
vooral Duitse, theologen. Zijn stijl is
van grote helderheid, gedragenheid
en schoonheid. Ik ken vele niet-theo-
logen die ziin dogmatiek geregeld
lezen. En zijn kleinere geschriften
zijn nog meer verbreid. Maar het is
een feit, dat Barth een lange ontT
wikkeling heeft doorgemaakt en nog
j steeds doormaakt. Hij heeft lang en
zwaar moeten worstelen, eer hij het
zo duidelijk kon zegden als hij nu
doet. Vandaar dat velen, die Barth
te spoedig wilden typeren en van
een etiket voorzien, meestal aan de
hand van een zijner eerste boeken,
een uitleg van de Romeinenbrief, de
Dlank grondig hebben misgeslagen.
Veel voorlichting over Barth is daar
door achteraf waardeloos gebleken
Barth is vanuit allerlei eenzijdighe
den tot een steeds groter diepgang,
volheid en evenwichtigheid in zijn
denken gékomen. Is hij dan telkens
zo veranderd? Zelf heeft hij eens op
die vraag geantwoord: ik ben als
"en wandelaar, die zelf niet veran
dert, maar het landschap ziet wis
selen. iiij heeft het besef, uit de
Schrift telkens nieuwe ontdekkingen
te doen
GEVAARLIJK?
Velen vinden Barth rondweg ge
vaarlijk. Als men hun echter vraagt
waarom, krijgt men vaak tegenge
stelde antwoorden. Volgens de één is
Barth de vader van de politieke
doorbraak en levert hij de kerk aan
de wereld uit (aldOs velen in Ne
derland). Volgens de ander snijdt
Barth, die zulk een nadruk legt op
vaders en de reformatoren. Het is
tevens geworteld in een karakter van
wonderbare mildheid en humor. Zijn
bevrijdende zelfkritiek, zijn gave tot
imiteren, zijn hartstocht voor de mu
ziek van Mozart, zijn belangstelling
voor zijn talloze vrienden en studen
ten ook dat alles moet men be
denken, als men zich afvraagt waar
aan deze hoge en eenzame denker
zijn gezag en invloed heeft te dan
ken. En hoe men ook over hem oor
deelt, niemand kan ontkennen dat
zijn werk de christelijke kerk en de
universiteitstheologie in brede lagen
heeft gebracht tot een nieuw denken
vanuit de Schrift en een nieuw ge
loof in de zaak die de kerk in de
wereld heeft te vertegenwoordigen.
Onze wens voor de zeventigjarige
en voor zijn talloze lezers, is dat het
hem vergund mag zijn zijn grootse
dogmatiek te voltooien en ons juist
over het nog resterende thema, de
Voleinding, uit de Schrift nieuw licht
te schenken.
j Kentering in Z.-Afrika
over de rassenvraag?
i „The Christian Century" maakt mel
ding van een in januari van dit jaar
I verschenen boek van de hand van Dr.
B. B. Keet, in Kaapstad, dat tot titel
draagt: „Afrika, waarheen?" De schrij-
ver is, zo njeldt het Amerikaanse blad,
president ,,van het seminarium dei-
Nederlandse Kerk". Een verdere aan
duiding, welke Nederlandse Kerk dit
I zou zijn, wordt ons onthouden. Maar,
aldus het blad, vanwege deze positie
zijn de opmerkingen, die de schrijver
maakt dubbel van betekenis. Hij ver
oordeelt nl. elke apartheid als een ver
zuim van onze christelijke plichten, die
van ons vergen, dat wij niet alleen met
gelijkdenkenden en met hen, die van
ons ras zijn en van onze sociale posi
tie, zullen samenleven, maar dat wij
vooral ook met hen, die door het lot
niet bevoorrecht zijn als wij, contact
opnemen en hen helpen zullen hun
lasten te dragen, zodat ook zij een
menswaardig bestaan kunnen bereiken.
Dr. Keet neemt het zijn eigen kerk kwa
lijk. dat zij dit ten aanzien van de ge-
kleurden niet doet. Hij wijst elke po
ging van de hand om de apartheid bij
bels te rechtvaardigen. ,,De Heilige
Schrift trekt geen scheidingslijnen tus
sen de rassen. Zij wijst mij ieder als
mijn naaste aan met wie ik daarom
het Woord Gods en die elk „aankno
pingspunt" verwerpt, juist de ban
den tussen kerk en wereld door (al-
qus een zeer algemene kritiek bui
ten Nederland, speciaal in Roomse
en Amerikaanse kringen). Of op
meer theologisch terrein: volgens de
één accentueert Barth Gods heilig
heid ten koste van zijn genade, vol
gens de ander juist precies omge
keerd. In al die kritiek steekt een
stuk waarheid; maar ook niet meer
dan eén stuk. "In deze tegengestelde
kritieken weerspiegeld zich het mach
tige evenwicht van motieven dat
Barth in zijn theologie heeft weten
te bereiken, een evenwicht waarvan
het reeds nu duidelijk i§ dat bijna
niemand noch van zijn medestanders
noch van zijn tegenstanders in staat
is om het congeniaal mee te den
ken. Haalt men er slechts een stuk
uit, dan moeten er kortsluitingen
ontstaan, zodat met de naam van
Barth allerlei houdingen vanaf we
reldgelijkvormigheid tot starre or
thodoxie worden verbonden. Barth
had reden, toen hij verzuchtte, dat
God hem met de „Barthianen" had
gestraft!
MILDHEID EN HUMOR
Diepte, helderheid, evenwicht
ziedaar de drie hoofdkenmerken van
Barths denken en optreden. Dit alles
is geworteld jn een jarenlange inten
se omgang met de bijbel, de kerk-
Protestants zendeling
werd in Ecuador
gedecoreerd
In de prachtige ontvangkamer
van het regeringsgebouw te
Quito, de hoofdstad van Ecuador
stapte een protestantse zende
ling naar voren om uit de han
den van de president van deze
Zuidamerikaanse republiek de
Nationale medalje van Verdien
ste in de Orde van
de Commandeur te
ontvangen.
Deze vrijwel hoogste
onderscheiding werd hem
gegeven als voorzitter
van de Inter-Zendings-
Raad voor het prachtige
onzelfzuchtige, opofferen
de werk, verricht door
de Protestantse Zendtngs-
genootschappen. Zy i.«
nog een uitvloeisel var
de moord op de vijf zen
delingen in begin januari van dit jaar,
de gedecoreerde Abe van der Puy schreef
toen het uitvoerige artikel dat in het
zondagsblad van 17 maart verscheen
Betekent dit dat er een kentering op
Komst is in deze Roomskatholieke lan
den, waar de protestanten nog altijd vre
selijk vervolgd worden?
i.i Bolivia heeft echter het omgekeerde
plaats gevonden, meldt het nieuwsorgaan
van het Interkerkelijk Verbond van Zen
dingsgenootschappen. In Yarhui Totora
werd de kapel en-school van indiaanse
Christenen met de grond gelijk gemaakt,
en het hout gestolen. Ook gemeenteleden,
werden persoonlijk bestolen, en de politie
zag toe. zonder in te grijpen. Misschien
zullen de verkiezingen van juni veran
dering brengen, tenminste de zendelingen
hopen dat.
Het slotartikel van de serie „Tien
jaar geestelijk leven" hopen wij in
ons Zondagsblad van volgende week
te publiceren Red.
Een
kerL
JOURNAAL
nieuwe
in vier dagen
Op het gebied van „prefab",
van te voren in onderdelen
klaargemaakte gebouwen, die
slechts in elkaar gezet behoe
ven te worden, is in Amerika
weer rets nieuws verschenen.
De United States Steel Homes Inc. heeft onlangs op een wo
ningtentoonstelling haar nieuwste uitvinding gedemonstreerd:
een kant en klare stalen kerk die in een vijftientons pakketje
afgeleverd wordt, ongeveer dertigduizend dollar kost en in vier
dagen tijds in elkaar gezet kan worden.
Het gebouw, dat de vorm heeft van een L. biedt plaats aan 102
personen, terwijl er een extra zaal bijgetrokken kan worden met
nog 78 zitplaatsen. Een ruime hal, kantoortoiletten en een roest
vrij stalen piek completeren het geheel.
CAMPAGNES VAN
BILLY GRAHAM
Omdat regelmatig gevraagd wordt
wanneer Billy Graham weer naar
Nederland komt (waarop wij alsnog
geen antwoord kunnen geven) vol
gen hier de afspraken voor cam
pagnes die nu definitief zijn: 29
april27 mei Richmond, Virg.: 3
juni1 juli Oklahoma City, Okla
homa30 september28 oktober
Louisvillè; mei 1954 New York, deze
stad werd wel eens het kerkhof der
evangelisten genoemd,- en in de af
gelopen honderd jaar zijn slechts
twee evangelisten er in geslaagd om
een belangrijke campagne te orga
niseren. Vorige maand heeft Dr.
Graham contact gehad met een
groep predikanten uit Chicago en
zijn de plannen besproken voor een
camnagne in Chicago D.V. in de
herfst van 1958.
De „Nikker-Pastor" van
Alabama
Ds. Robert S. Gra'tz, een 27-jarige
luthers predikant heeft de scheidsmuur
tussen blank en bruin doorbroken in
Montgomery, de stad waar de kleur
lingen een busstaking begonnen zijn,
door openlijk de zijde van de kleurlin
gen te kiezen. Hij heeft zijn eigen auto
beschikbaar gesteld voor het vervoer
van negers, ondanks het feit dat zijn
banden werden stukgesneden en er sui
ker in de benzine werd gedaan. Van
blanke zijde werd zijn vrouw, die in
verwachting is, telefonisch onder zware
druk gezet en bedreigd, zelf werd hij
gearresteerd, omdat hij een eigen bus
dienst zonder vergunning geopend zou
hebben. Als enig antwoord op het waar
om van zijn actie zei hij: Als luthers
christen moeten we tonen dat we de
grenzen overschrijden kunnen die ras
mensen 6cheiden.
Ik ben een zielszorger voor mijn brui
ne gemeenteleden. Daar de ziel echter
niet van het lichaam te scheiden
moet ik me ook daarvoor inzetten
dat al mijn gemeenteleden een wi
dig leven kunnen leiden.
Een nieuwe protestantse
kerk in Bagdad
In het aloude Bagdad kwamen de le
den van de plaatselijke evangelische
groep trots bijeen in hun nieuwe stenen
kerkgebouw dat meer dan 100.000 gul
den heeft gekost. Het gebouw werd in
gebruik genomen tijdens een dienst
waarin Ds. Uskus Karabet Abdel Ahad
van de Evangelische Kerk in Basra
voorging. De kerk bevindt zich in één
van de mooiste wijken van de stad.
Saudon. De grond was een geschenk
van Koning Faisal II, een zeer onge
wone daad voor een Mohammedaans
Er wordt tegenwoordig veel
over de jeugd geschreven en ge
sproken. Het blad „Wending"
publiceerde een dubbel nummer
geheel aan dit onderwerp ge-
ïirCr-ü<r(rirtrüïrCr{r{rtrttirirbüh-iririrti-irirö -CrtrirtririrCfitii-Cr-irCrii iririrti
Kerkelijke statistiek uit Litauen
De regering in ballingschap van Litauen heeft enkele treffende cijfers
gepubliceerd. Alle uitgeverijen en drukkerijen, zelfs stencilmachines, wer
den door de communistische regering overgenomen. Terwijl er in 1939
1202 kerken in Litauen waren, waren er in 1948 nog slechts zes open en
de ondergrondse beweging van Litauen berichtte, dat ongeveer 1200
geestelijken gedood of in gevangenschap waren. Deze getallen betreffen
niet alleen de Roomskatholieke Kerk, maar ook de lutheranen
formeerden.
wijd; in Amsterdam belegde men
vorig j.aa.r een conferentie om
over de jeugd en haar problemen
te spreken en nu kwam ook het
instructieblad voor het gerefor
meerd jeugdwerk „Schering en
inslag" uit met een dubbel num
mer onder de titel; „De kerk en
haar jeugd".
Bekende namen tooien de verschillen
de artikelen: De professoren Ridderbos
en Schippers, de predikanten Overduin,
LugtLgheid, en Popma om maar- enke
len te noémen. Ds. Overduin beantwoordt
g ..Schakelt de kerk haar jeugd
kan daar geen volmondig „Ja"'
contact moet onderhouden."
Toch wel goed...
Nasr-red-Din Hodja zat in het
heetst van de dag te mediteren
onder een walnotenboom. Voor
hem lagen de zware meloenen aan
hun dunne ranken op de grond
en hij zei tegen zichzelf: „God
beeft de wereld toch dwaas ge
maakt. Hij hangt een meloen aan
een dunne rank, die hem niet
dragen kan, en een kleine walnoot
aan zo'n grote boom, wiens takken
het gewicht van een man zelfs
torsen kan. Als ik God was, had ik
het heel anders gedaan. Juist toen
viel er een noot naar heneden op
het hoofd van Nasr-red-Din Hodja,
die pijnlijk over zijn schedel wreef.
„Veronderstel," mompelde hij dat
daar een meloen gehangen had in
plaats van een walnoot. Nooit zal
ik Gods plan meer proberen te
verbeteren, maar Hem danken dat
hij alles zo goed geschapen heeft."
door
DOROTHY S. MCCAMMOIS
8 Voor het volkstribunaal
We kregen geen antwoord op onze aanvraag.
Maandenlang werden we aan het lijntje gehou
den, maar eindelijk zei men eerlijk dat we
geen vertreksvisum zouden krijgen omdat men
ons nog nodig had. Ze hadden een paar goed-
doorvoede exemplaren nodig van de natie die
het volk moest leren haten.
In juli 1950 beledigde Don ongewild een paar
soldaten, die in de buurt ingekwartierd waren.
Al jarenlang deden we ons best om de muur
rondom ons erf vrij te houden van alle moge
lijke plakkaten. Hier en daar 6tond er in het
Chinees opgeschilderd: „Niet aanplakken alstu
blieft Ongelukkigerwijs stond er op drie biljet
ten, die men 's nachts had aangeplakt: „Wij fe
liciteren de Communistische Partij." We vermoe
den dat ze enkel en alleen aangeplakt werden
om ons er in te laten lopen. Don was de enige
mannelijke buitenlander en men zocht een gele
genheid om hem te arresteren. Toen hij hoorde,
dat er een aanklacht tegen hem was ingediend,
schreef hij op aanraden van Chinese vrienden een
uitvoerige verontschuldiging. Dat was slechts het
begin. Na ongeveer dertig of meer bezoeken om
te informeren waar de visa bleven ontdekten we
dat zijn brief niet aanvaard was en we daarom
geen visa zouden krijgen.
In de oude dagen van China was het een be
kend feit, dat men slechts vriend van een vriend
behoefde te zijn om iets gedaan te krijgen. Der
gelijke „kruiwagens" werkten wel niet zo heel erg
goed meer, maar toen een vriend van ons. die
een „hoge piet" goed kende, voor ons navraag
deed. ontvingen we prompt binnen een dag de
vereiste papieren.
U kunt u onze blijdschap indenken. Maar tegen
middernacht werd er op de deur gebonsd. Don
was ziek en daarom deed ik open. Een aantal
communistische soldaten stond voor de deur en
zij vroegen de papieren te zien. Ik gaf ze niet
erg graag uit handen, maar er was geen andere
weg. Ze zeiden dat ze ber ongeluk niet van de
juiste stempels waren voorzien. Ze zouden ze voor
ons meenemen en de volgende ochtend terugbren
gen. We kregen ze natuurlijk nooit terug, maar
ontdekten wel dat onze invloedrijke kennis op reis
was gegaan. Men had hem in de waan gebracht,
dat alles In orde was.
Zo bleven we wachten zonder iets te kunnen
Bijna zes maanden later werd Don opgehaald
door drie soldaten. Hun meerderen moesten hem
spreken. We voelden dat hij gearresteerd werd
geen klein comitétje was waai
te staan. Hij werd naar het
waar duizenden kijkers zich
om nairr toespraken
oordeeld, omdat hij
maar waren er nog niet helemaal zeker van.
Toen ze echter zeiden dat hij zijn sleutelbos wel
thuis kon laten en een matras mee moest nemen
wisten we genoeg. Ik had geen flauw idee wan
neer ik hem terug zou zien, maar een paar uur
later kwam een boodschapper ons zeggen dat we
hem eten moesten brengen. Iedere dag ging ik
twee maal naar hem toe Don zat in een kleine
cel, maar ik mocht in het Chinees tenminste met
hem praten.
Een paar dagen 'later vond ik de woonkamer
vol mensen, toen ik weer thuis kwam. De voor
zitter van het een of andere Chinese comité haal
de een krant uit zijn zak en begon ons voor te
lezen hoe slecht de Chinesen wel behandeld wer
den in Amerika. Men zou ons op dezelfde manier
gaan behandelen. Ons banksaldo werd bevroren en
al onze eigendommen verzegeld om geïnventari
seerd te worden. Een week lang waren ze bezig
om de lijsten op te stellen: Twaalf paar etens-
stokjes, drie lege glazen.... maar toen de dagen
'.ich aaneenregen maakten ze het zich gemakke
lijker: Een koffer met persoonlijke bezittingen
enz. Iedere maand moesten we een aanvraag in
dienen om geld van de bank te mogen opnemen
en we moesten opgeven hoveel stukken zeep,
blikken fruit en groente enz. we verbruikt had-
Op de eerste januapi werd Don uit zijn cel ge
haaid om voor een gerechtshof te verschijnen.
Hij kwam al spoedig tot de ontdekking dat het
or hij zou komen
rktpleiu gevoerd,
men verdrongen
luisteren. Achter op het
houding gaan staan. Toen
de spreker klaar was. werd Don aan de menigte
voorgesteld. Hij moest vertellen wie hij was,
waar hij vandaan kwam, welke „misdaden" hij
begaan had, maar als hij zijn mond open deed
begon de menigte op commando van soldaten al
te joelen. De samenkomst werd een volkstribunaal.
De voorzitter vroeg de menigte wat ze met Don
moesten doen. De voorstelling was perfect voor
bereid want onmiddellijk gingen honderden geüni
formeerde armen omhoog, gevolgd door duizenden
armen van burgers en schreeuwde de menigte
„Doodschieten!" „Dat is een zware straf," zei de
voorzitter over de geluidsversterker „Weet u dat
wel zeker?" Weer donderde het „doodschieten!"
over het marktplein. „Als dat de wil van het
volk is, moet dat gebeuren." vervolgde de man
en Don werd naar de gevangenis teruggebracht
In de zekerheid dat hij ter dood veroordeeld was.
Ik was trots toen Chinese kennissen, die de
vertoning meegemaakt hadden, vertelden dat Don
zich kranig had gehouden. Hij was zelfs niet
bleek geworden. Hij was ook niet echt bang om
te sterven, alleen maar bedroefd, dat hij mij en
zijn ongeboren kind moest achterlaten. Maanden
later hoorden we dat onze kerk in Amerika een
speciale bidstond voor ons belegd had op hetzelf
de moment dat Don ter dood werd veroordeeld.
Zij hadden geen flauw idee van onze toestand,
maar voelden zich gedrongen om te bidden.
Uren later kwam een overste Don vragen, of
hij begrepen had wat er gezegd was. Don. die
het eigenlijk nog niet wilde geloven, zei dat hij
er niet helemaal zeker van was. „U moet het
land onmiddellijk verlaten", zei de kameraad.
„Dat zeiden ze op de markt niet. Dat heb ik
wel verslaan", merkte Don op. „O," lachte de
man, „dat zouden we u nooit aandoen. De men
sen weten niet hoe ze met buitenlanders moeten
omspringen. U vertrekt vandaag nog."
Don deed zijn best om ons ock weg te krijgen.
Hij wilde zelfs in de gevangenis blijven als wij,
meisjes, mochten eaan. maar men luisterde niet
eens naar hem. Drie weken later kreeg ik een
telegram van hem: „Veilig in Hongkong aange
komen!" Zelf bleven we achter. We kregen geen
visa om ook het land te verlaten.
VOLGENDE WEEK:
Als een goudvis in een kom
beetje met het probleem „jeugd" zit.
Ds. Van Boeijen zegt wel dat de fa-
brieksjeugd een „Jeugdige Kerk" no
dig heeft, dat het jeugdwerk in „Eind
hoven" anders moet zijn dan in „Kol-
lumerpomp", dat de jeugd geestelijk
actief gehouden moet worden, maar
het zijn enigszins vage adviezen en
verlangens die ter oplossing worden
verstrekt. Ditzelfde geldt ook voor an
dere artikelen die gewijd zijn aan de
verhouding van de kerk met groepen
jongeren zoals de studerenden, de al-
leenwonenden. de militairen, de dorps
jeugd enz.
Alle artikelen in deze brochure zijn
goed geschreven, en waarschijnlijk ook
wel goed overdacht, maar toch miste
ik iets. Ik kan dit nummer misschien
het beste karakteriseren met Een so
ciologische studie, maar geen practische
wegwijzer. De titel ..De kerk en haar
jeugd" is uitstekend gekozen, want de
kerkleiders spreken hier over de jeugd,
maar de jeugd zelf komt niet aan het
woord. Dit schijnt trouwens de laatste
jaren de gewoonte te worden bij dit
soort onderwerpen. Eerlijkheidshalve
moet ik erkennen dat in het volgend
nummer van dit blad wel degelijk ook
vier jongeren aan het woord komen als
er gesnroken zal worden over gecom
bineerde jongens- en meisjesverenigin
gen. Dat had in dit nummer ook moe
ten gebeuren. Deze brochure is zweve
rig geworden en ik geloof dat dat ook
komt omdat er geen daadwerkelijke
voorbeelden aangehaald worden, geen
practische illustraties van nieuwe we
gen die gezocht worden en ook soms
worden gevonden om de jeugd te be
reiken en voor de kerk te winnen. Er
wordt wel gesproken over de vrije
jeugdvorming. maar dan denkt men
blijkbaar alleen aan de jongelings- en
meisjesverenigingen en men" leest vrij
wel niets over een belangrijke bewe
ging als „Jeugd en Evangelie". Het
ergste gemis echter vond ik dat er geen
artikel gewijd is aan de catechisatie.
Ds. Van Boeijen doet dat onderwerp
met een enkele paragraaf af waarin hij
zegt: „Daarom zal de catechisatie
meer een 'gesprekskring' dan een 'luis-
terclub' moeten zijn" en ds. Lugtigheid
wijdt
1 woorden
haa:
Karl Barth
zeventig jaar
De bekende Zwitserse professor in de
theologie Karl Barth, wordt op hemel
vaartsdag zeventig jaar. Hij is een man,
die door tomeloze werklust er in ge
slaagd is meer boeken te schrijven dan
theologen kunnen lezen. Hij heeft met
zijn theologie een geweldige invloed ge
had op de christelijke kerk. Honderden
heft hij voor zijn inzichten gewonnen,
duizenden aan het denken gezet. Zijn
invloed op de kerk is zowel ten goede
als ten kwade. Aan de ene kant neeft
hij de vrijzinnigen een zwaai naar
rechts doen maken al is hij niet de
enige factor; aan de andere kant heeft
hij veel ortodoxen weggetrokken van
hun oude posities. Barth heeft veel vra
gen opgeworpen. De vrijzinnigen ver
wijten hem zijn stap naar de ortodoxie,
de ortodoxen betreuren het dat hij niet
nog een stap verder is gegaan. Nog
enkele jaren en hij zal zijn arbeid moe
ten staken. Wie zal zijn plaats inne
men? Of zal zijn „beweging" versplin
teren? De toekomst van ons kerkelijk
leven zal zeker bepaald worden door
de antwoorden op deze vragen.
dlllllllllllllllllllllllllllllll'
Hermann Zaiss
komt weer
Er is nog iemand, die geweldige „pro
en contra's" oproept; iemand die weer
naar Nederland komt om samenkomsten
te houden Hermann Zaiss. de Duitse
scheermesjesfabrikant eit evangelist zal
op 24 en 25 mei spreken in Haarlem,
op 26 en 27 mei in Rotterdam en op
28 mei in Alphen aan de Rijn. Onge
twijfeld zal de opkomst kleiner zijn dan
enige jaren geleden, omdat velen te
leurgesteld zijn door de nadruk, die ge
legd werd op de genezing van het li
chaam. Velen gingen toen vol hoop en
kwamen geestelijk geknakt terug, omdat
zij geen baat vonden, of hun genezing
slechts een zeer tijdelijk karakter droeg.
Anderen hebben in zijn samenkomsten
eindelijk een innerlijke geloofszeker
heid gevonden en sommigen werden in
derdaad genezen, van ingebeelde ziek
tes, maar ook van echte kwalen. Velen
zullen echter weer de samenkomsten
bezoeken met hun verlangen naar een
gezond lichaam. Zullen ze ditmaal ge
nezen worden? Het is te hopen dat het
organiserend comité niet dezelfde weg
zal gaan als twee jaar geleden en de
nadruk op genezingen niet zo sterk zal
zijn. Mijn angst evenwel is. nu ver
schillende evenwichtige personen zich
ongetwijfeld enigszins teruggetrokken
hebben, men erger nog zal doorslaan
omdat de correctie ontbreekt. Ik ge
loof dat God nog altijd macht heeft om
mijn gebeden te verhoren en mijn li
chaam te genezen, maar ik ben bang
voo r deze groots opgezette genezings
samenkomsten. Vergeef me mijn angst,
lezer, als U het niet met mij eens bent.
de gevolgen van de vorige tournee lig
gen mij nog te vers in het geheugen.
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIH
Bevrijdingsdag
Elf jaar geleden beleefden we de
bevrijding. We dansten in de straten,
rookten gekregen „amerikaantjes", dron
ken onze lang bewaarde laatste fles
wijn en verwachtten veel van de toe
komst. Vrijwel allen, die zo enthousiast
begonnen zijn hebben eerder of later
de terugslag gevoeld, en zijn heel wat
soberder verder gegaan. Het was ge
makkelijker de bevrijding te beleven dan
de vrijheid te bewaren. We waren wel
vrij van buitenlandse dwingelandij, maar
niet van de banden waarmee ons eigen
wezen gebonden is. We hadden wel de
vijand overwonnen, maar niet het eigen
ik. Er is slechts één weg tot waar
achtige bevrijding: „Wanneer dan de
Zoon U vrijgemaakt heeft, zult ge wer
kelijk vrij zijn". Iedere persoon en ge
meenschap, die los van Christus „vrij
heid" zoekt is in wezen toch gebonden;
misschien niet aan aardse machten,
maar dan toch wel door bovenaardse
maohten zegt Johannes in Hoofdstuk
acht van zijn Evangelie. We doen er
wel aan op deze elfde bevrijdingsdag
ons te bezinnen of we inderdaad bevrijd
zijn in de Bijbelse zin van het woord.
Rome bouwt nieuwe
beelden
Als alles gaat, zoals men het op dit
ogenblik wil, zal er binnen niet al
te lange tijd een gigantisch Christus
beeld verrijzen boven het oude
Rome. Het bronzen monument zal
ongeveer 110 meter hoog worden en
opgericht worden op de Covoberg.
Men hoopt het project, dat mil
joenen guldens zal kosten, te finan
cieren met behulp van rijke Rooms-
katholieken van over de gehele
wereld.
In Frankrijk wil men nog iets dwa-
zers. Daar wil men een beeld van
de maagd Maria plaatsen in een
onderwater-grot bij Cannes.
catechisatie, omdat daar de kerk alle
jongens en meisjes bereikt die later
.•orden. Maar misschien is dat een
onderwerp wat meer in het dominé's
blad thuis hoort dan in „Schering en
vijfde jaargang
ter Heide (U).
Ze stonden rond Hem als een hechte muur.
Moest Hij nu weer van afscheid nemen spreken?
Een felle angst deed hun 't gelaat verbleken,
herinnerend dat vreselijke uur
van kruis en dood. O 't zoete na het zuur,
zou dat teloor gaan na de blijde weken
van vergevend weerzienHun ogen smeken:
Rabboni, blijf bij ons voor vaste duur!
Maar toen Hij opsteeg in het diep azuur,
heeft plots Zijn stem hun droefheid weggestreken.
En uit Zijn handen met het duurzaam teken
daalde de zegen als een levend vuur.
D. VAN BOXEL JR.
