c
W ilde Auca's schenen vriendelij k
maar zij doodden 5 zendelingen
ER STAAT EEN MONUMENT IN DE JUNGLE
GODSDIENSTIG
LIFTER
WE HADDEN WILLEN BLIJVEN
TEKSTKRITIEK
OP GEZANGEN
NIEUWE LEIDSCHE COURANT
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 17 MAART 1956
dat Zuid-
id er schil-
m Op een
derachtig
jungle gaan nog iele mysteries
schuil, zoals het vraagstuk,
hoejvijf zendelingen de dood
vonden, nadat zij in het gebied
der bloeddorstige Auca-stam-
men met een vliegtuig waren
Het bericht
van de dood van
vijf zendelingen
in de oerwou
den van Ecua-
dor is schuil
gegaan achter het nieuws uit
Genève en de moeilijkheden
met Indonesië. Nu de details
eindelijk bekend zijn, publi
ceren we hier een verslag
van de gebeurtenissen, die
zich afgespeeld hebben, ge
baseerd op het gevonden
dagboek van één van de ver
moorde mannen en op een
rapport van de voorzitter der
Intern. Zendings Raad van
Ecuador, Abe van der Puy.
Auca's. twee
de oever van de rivier.... Een Auca-
stem gilde een aantal opgewonden on
verstaanbare klanken. Het eerste con
tact is gelegd." Als we verder lezen
vinden we beschreven dat Jim El
liot in de rivier stapte en de Indianen
begroette. Even later zaten ze op het
vlot. De man was ongeveer twintig, de
vrouw dertig en het meisje nog geen
twintig. Er was geen enkel teken van
Drama in oerwoud van Ecuador
0 P DE OEVER VAN DE CARARAYRIVIER, die de
zwetende jungle van Ecuador doorsnijdt, staat sinds
6 januari een monument. Het is geen Are de Triomphe,
waarlangs trotse troepen paraderen. Ook is het geen
man zonder hart, die in uiterste wanhoop zijn armen
ten hemel heft en uitroept: ..God waarom?" Het is een
vliegtuig (een Piper Super Cruiser), dat zijn schaduw
laat vallen over het graf van vijf jonge mensen in het
gebied der Auca Indianen.
"Reeds eerder waren pogingen ondernemen deze stam
men te bereiken met de Boodschap van het Boek. Zen
delingen waren er op uit getrokken, maar keerden nim
mer weer. Anderen zochten hun weg door de onherberg
zame gebieden, maar slaagden er niet in contact te krijgen.
In september van het vorig jaar be
gon men echter weer te denken aan
een nieuwe poging. Vier Auca-vrou-
wen waren hun stam ontvlucht en
hadden zich gevestigd onder de
Quenchua sprekende Indianen. Door
gesprekken met hen kon een klein
woordenlijstje van de Auca-taal wor
den opgesteld.
Op 29 september 1955 werd een eerste
verkenningsvlucht gemaakt. Luchtfoto's
van het gebied werden genomen en
zorgvuldig bestudeerd. Van dat ogenblik
af begonnen de regelmatige geschenken-
vluchten. By een dorp werden op gere
gelde tijden aluminium ketels, broeken,
overhemden, lucifers, kammen en hel
gekleurde linten afgeworpen. Het scheen,
dat de regelmatige vluchten de India
nen vriendelijk stemden. In het begin
had het vliegtuig hoog boven de jungle
gevlogen, maar langzamerhand begon
het lager en lager te cirkelen en op
bepaalde momenten vloog het zelfs zo
laag. dat duidelijk de speciale trekken
van de Auca's opgenomen konden wor-
DOOR DE LUCHT
Toen kwam de tweede phase. Ongeveer
twee jaar geleden had de zendeling-vlie
ger Nate Saint een ontdekking gedaan
waardoor het mogelijk werd ook zen-
ding-sposten te bereiken uit de lucht,
die geen landingsterrein bezaten. Na
maanden van experimenteren en oefenen
slaagde hij er in om uit een rondcirke
lend vliegtuig een linnen emmertje te
laten zakken aan een ta
melijk dun touw. Het
touw begon dan de om
trek van een omgekeerde
kegel te beschrijven met
het emmertje als punt
van die kegel. Door het
touw langer te maken
werd de kegel langge
rekter, maar het emmer
tje bleef precies op de
zelfde plaats hangen.
Hij werd er zo handig in
dat hij het emmertje kon
laten dalen waar hij wil
de. zodat men de inhoud
er uit kon nemen, even
tuele post er in kon doen. Op deze ma
nier werd de afstand van drie maanden
reizen tussen twee zendingsposten ver
kort tot drie uur vliegen. Reeds enkele
malen had hij op deze manier zendings-
posten van medicamenten kunnen voor
zien. die, wanneer ze neergeworpen wa
ren per parachute zeker verloren zouden
zijn gegaan.
Nate Saint
een telefoon aan te brengen in het em
mertje, waardoor de zendelingen op de
grond direct konden spreken met de
tweede piloot. Toen men eenmaal con
tact begon te krijgen met de .'.uca's be
sloot men ook deze ..bucket drop"
(emmer-daal) methode te proberen. Na
enige vergeefse pogingen begonnen de
Indianen te begrijpen, wat de bedoeling
was en ze haalden de inhoud uit het
emmertje.
Zelfs begonnen ze geschenken te
rug tc geven. Een veren kroon,
zoete aardappelen, vis, en zelfs eens
een grote zwarte papagaal. De
vriendschap begon kennelijk te
groeien, want de Indianen gingen
aan het werk. Een grote boom bij
het dorp werd omgehakt om meer
ruimte te krijgen, een klein houten
model van het vliegtuig werd op een
dak aangebracht en zelfs werd een
zes meter boog, ruw podium ge
bouwd om beter contact te krijgen
met het vliegtuig.
LANDINGSPOGING
Op grond van deze groeiende mede
werking van de Indianen besloten de
vijf zendelingen: Nate f ~t. Ed McCul-
ley. Peter Fleming, Jim Elliot en Rod
ger Youdarian op een afstand van drie
kilometer van het dorp te landen op de
oever van de rivier de Cararay. Op
dinsdag 3 januari werd de eerste lan
dingspoging ondernomen. In het gevon
den dagboek van Peter Fleming lezen
we de volgende dag: ,.De tweede dag
bij de Auca'sgisteren heb ik Ed.
Jim en Rodger geholpen met de bouw
van een huis op een vlot. Het was
zwaar werk omdat het broeiend heet
was en we leden onder de steken van
bijen en kleine vliegjes. Nate maakte
zes vluchten om al het materiaal aan
te voeren". De aantekeningen eindigden
met de woorden: „Morgen komt er
weer een dag misschien zal dan het
ogenblik aanbreken dat we het zo lang
verlangde contact zullen leggen. De
Auca's zijn beslist op zoek naar ons."
Enkele dagen later schrijft hij: „We
bevonden ons op het vlot midden op de
rivier om ongeveer kwart over elf van
morgenplotseling hoorden wij stem
men en onmiddellijk zagen we drie
dianen brachtten de nacht door op het
vlot en de zendelingen lieten dat maar
zo in de hoop om ook andere Auca's te
leren kennen. De Indianen toonden geen
enkele vrees voor de blanken maar de
verwachtte uitnodiging om mee naar
het dorp te gaan, bleef toch uit. Mis
schien waren ze niet zo invloedrijk.
Deze Auca's behoren tot de laagst
gezonken stammen onder de In
dianen. Ze leven van plundering, er
is voortdurend wrijving tussen de
verschillende dorpen, en ze zijn zeer
moordzuchtig. Tot nu toe hadden ze
nimmer een blanke in het leven ge
laten. Ze gaan volkomeh naakt, met
uitzondering van een ketting kra
len om het middel.
Op zondagmorgen 8 januari, spraken
de mannen over de radio met de cen
trale zendingspost in Quito. Ze zeiden
dat alles, in orde was, dat er geen
nieuws was en ze om half vijf 's mid
dags weer een oproep zouden plaatsen.
Wat daarna gebeurde is een volkomen
mysterie. De oproep kwam niet door
toen de zending-vlieger John Keenan
een vlucht over het gebied maakte vond
hij de Piper Super Cruiser ontdaan
alles wat los en vast zat op de oe
Tijdens latere onderzoekingstochten
hefschroefvliegtuigen van de regering
vond men de lichamen
van de mannen door
boord met pylen. Men
meent, dat niet het be
wuste dorp maar eer
ar.dere groep vijandelij
ke Auca's schuldig zijn
aan deze moord, maar
zeker is men niet. om-
TWEE STEMMEN
OVER HET PIËTISME
Marnix in „De Reformatie"
Hoe heb ik toen daar ook de nobel
heid van onze ds. Knoop mogen
genieten. Ik had hem in ons gewest
meer dan eens gehoord
springlevende, soms ook wel ietwat
overmoedige welsprekendheid. Hij
hield toen de feestrede, en ja, daar
was de welsprekendheid van weleer,
doch verdiept, volkomen evenwich
tig bovendien hoe zal ik dat nu
zeggen? Het tikje piëtisme was
er volkomen uit, een heerlijk ge
reformeerd betoog.
Ds. P. J. Roscam Abbin#
in ,,Woord. en Dienst
Voorop sta dat Luthers levensvraag
„Hoe krijg ik een genadig God" niet
alleen reformatorisch maar ook
bijbels is. In zoverre moet elke
christen piëtisch zijn, en mag het
piëtisme het noodsignaal hijsen als
deze vraag niet meer essentieel is
in welke stroming dan ookGods
Theocratie is zonder piëtisme
gelijk, en zuiver piëtisme leidt tot
Theocratie.
'niet
ge-
vrees voor de camera's en enkele
prachtige opnamen werden gemaakt.
De man begon al gauw interesse te to
nen voor het vliegtuig en toen we hem
aanboden mee naar het dorp te vliegen
leek hij erg geïnteresseerd. Tijdens de
vlucht had hij de grootste pret en
praatte aan éen stuk door. De drie
iemand te
grijpen.
Op verzoek van hun
vrouwen zijn de man
nen begraven op de
plaats waar ze hun
leven hebben gegeven en het zen
dingsgenootschap heeft besloten het
vliegtuig te laten staan als een soort
grafmonument. Zo staat het daar met
uitgespreide vleugels, een uitnodiging
tot een volk dat in duisternis leeft
de schaduw valt over het graf
TWEE MAAL
DENEMARKEN:
„Hier ontbreekt iets!" staat gedrukt
boven een luchtfoto van de Kopenhaag-
se buitenwijk Bellahöj in het „Kriste-
ligd Dagblad". Een pijl wjjst de plaats
aan in het centrum van de wijk, waar
eigenlijk een kerk had moeten staan.
Er zijn andere steden die dezelfde
klacht kunnen uiten.
Een opzienbarend resultaat bereikte
hetzelfde dagblad met een oproep tot
de lezers om te helpen met de inrich
ting van een kerk in het Finse Porkkala-
gebicd. De kerk werd tijdens de Sowjet-
bezettin- gebruikt als ontspanningslokaal.
Het altaar, de kansel en het doopbekken
waren gestolen. In de eerste drie dagen
na de oproep ontving het dagblad meer
dan 3000 kronen (ongeveer 1650 gul
den).
Illlllllllllllllllllllllllllllllll
Dezelfde stem van ver
schillende kanten
9 Volgens het „Gereformeerde Week
blad" laat de „Waagschaal" wel een
heel ander geluid horen, dan dat
wat doorgaans opgemerkt wordt in
de kringen der Midden-orthodoxie.
Volgens de persschouwer zei een
predikant uit die richting eens tegen
iemand, die hem wees op de trouwe
kerkgang in gemeenten van gere
formeerde signatuür: „In het kerk-
gaan zit het niet."
9 Als Ds. A. F. L. van Dijk schrijft
over de noodtoestand in donker
Noordholland zegt hij echter: „Dik
wijls zijn het niet meer dan één of
twee gezinnen in een dorp, waar nog
behoefte bestaat om zich van evan
gelie en kerk rekenschap te geven."
9 Ook van een heel andere kant
wordt dit zelfde probleem aangesne
den door ds. L. D. G. Knipscheer
in het Doopsgezind Weekblad:
9 „Wijs ze de weg.' Deze week nog.
Zo las ik op een reclamebord op het
station Zwolle. Een paar kinderen
op de voorgrond, een kerk
verte de plaat sprak voor zich
zelf. Zit er niet wat in. geachte
lezer of lezeres? Misschien is de
kerk van uw gemeente al hze
oud.
9 Maar zo oud is ze niet, of ze ver
dient het, dat ook u haar een eer
lijke kans öeeft; dat ook u er eer
gewoonte van maakt er heen te
gaan en anderen mee te nemen. Zt
kan ook aan u een tvoord van be
zinning, verdieping, gebed geven;
en u de weg wijzen in 't moeilijke
leven hier en nu!
Christenvervolgingen
-JF Het tijdperk der Christenvervol
gingen is nog niet voorbij. Overal
vandaan komen berichten over
moeilijkheden:
In de Boliviaanse stad La Paz
werden de gebouwen van het Pro
testants Christelijk Radio station,
het Boliviaans Bijbel-Seminarium
en dé Protestantse pers door ge
peupel met stenen bekogeld.
In het Spaanse stadje Elche ver
heugde de Baptisten zich over hun
eerste zondagsdienst in eigen ge
bouw. De volgende woensdag werd
de deur verzegeld. Volgens de auto
riteiten was er geen vergunning.
Volgens de predikant konden ze de
vereiste vergunning niet krijgen.
In Jericho werd, ook in december,
het hoofdkwartier van de Doops
gezinden in brand gestoken,
woonhuis werd geplunderd, toen het
gebouw, dat als opslagruimte werd
gebruikt, in lichterlaaie stond.
Illlllllllllllllllllllllllllllli
Wereldraad naar Hongarije?
De Lutherse bisschop Janos Peter
heeft in het Hongaarse (communistische)
Parlement een rede gehouden over de
verantwoordelijkheid van de kerken, ten
aanzien van de problemen van het in
ternationale leven. Hij sprak daarin zijn
bezorgdheid uit. dat de regering van de
U.S.A. hinderpalen in 'de weg zal leg
gen aan de vergadering van het cen
trale comité van de Wereldraad der
Kerken, die deze zomer in Hongarije
plaats vindt. Zoals men weet heeft de
Amerikaanse regering enige tijd geleden
besloten als represaillemaatregel tegen
Hongarije geen passen voor dat land
r te verstrekken. Dr. Berkhof, één
de Nederlandse gedelegeerden i
de vergadering in Hongarije, wiens
nie wij vroegen, was niet van mening
dat de Amerikaanse autoriteiten het
m zouden hebben om de Ame
rikaanse afgevaardigden nu een pas t<
weigeren. De orthodoxe kerken var
Amerika, die niet bij de wereldraad zijn
aangesloten zullen echter ongetwijfeld
druk uitoefenen op de regering omdat
zij de uitnodiging van de Hongaarse
kerken eer) manoeuvre noemen van de
communisten, die er politieke munt uit
willen slaan.
Illllllllllllllllllllllllllllll
Adlai Stevenson
In Amsterdam pikte ik een lifter op die
we kregen het over geestelijke toestanden
dat hjj studeerde en met enkele jongens een
formeerde en, maar laat ik zijn eigen
maal niet kerkelijk en weet niet veel
et van de R.A.I. kwam. We spraken
rd het gesprek wat persoonlijker e
i in Nederland. De jongeman vertcldi
en kamer deelde. Er was ook een Ger-
rden weergeven: „Mijnheer ik hen hel
geloof af. Ik heb altijd gesmaald op di
„fynen", zoals wy de Gereformeerden op het dorp noemden. Maar nu ik deze kerel
ontmoet heb, ben ik wel van gedachten veranderd. Het is een echte fijne vent.
vroeg mijzelf af, of wjj niet vaak een caricatuur maken van andersdenkenden en
gaan wjj die caricatuur bestrijden en bespotten. En alles vaak nog onder het mom
„De Waarheid!" lCu, i*»«=e »an «uh
zelfs in geslaagd 'le hulp gekomen, door te verklaren, dat
hjj best van beide kerkgenootschappen lid
(lOOr kan zjjn. Bovendien, zeggen
DOROTHY S. MCCAMMON
;che kandidaat hoopt
presidentsverkiezingen
U.S.A., ont-
p het ogen
blik
zyn
kerklidmaatschap. Hij
is altjjd belijdend lid
geweest van de Uni-
tarische Kerk, een
zeer vrijzinnige kerk,
die niet in de Drie-
eenheid gelooft en
Christus beschouwt ali
Na
Lake Fore
TEN GELEIDE
De Kerk is in beweging. De
Oecumenische bewegingen, Billy
Graham en andere evangelisatie
bewegingen, contact tussen syno
des, polemieken in de kerkelijke
pers, nieuwe conferentieoorden
die ontstaan, zijn er het bewijs
van. Welke richting gaan wij uit?
Niemand, die het kan voorspel
len. Deze nieuwe pagina wil
aandacht gaan schenken aan de
beweging, die zich over de ge
hele wereld openbaart.
Onzeker geluid....
Enige tijd geleden las ik een artikel
in de hand van een jeugdpredikant.
Omdat ik in "een trein zat. kon ik mijn
woordenboek er niet bij halen en het ge
volg was. dat ik na de eerste pagina de
poging tot lezen maar heb opgegeven.
Ook in de kerk gebeurt het soms, dat
predikanten, die beter in de filosofie,
in de Bijbel onderlegd zijn het Evan-
zo prediken, dat iedereen diep on
der de indruk van de geleerdheid van
de dominee naar huis gaat. maar ten ene
male niet weet, wat de preek nu wilde
zeggen. Het gaat óns soms als het ge
hoor van de Amerikaan Smathers. die
»en verkiezingsrede als kandidaat
de Amerikaanse senaat het vol
gende zei van zijn tegenstander: „Bent
U zich wel bewust dat Claude Pepper
geheel Washington bekend staat als
i schaamteloze extrovert. Dat niet
alleen, maar uit betrouwbare bron heb
ik vernomen dat hij bovendien nepotis
me bedrijft ten opzichte van zijn schoon
zuster en zijn zuster is er een van
Thespis in dat goddelo: New York. Het
allerergste is wel dat .ïheer Pepper,
voor hij trouwde in voortdurend celi
baat leefde".
Belijdenis doen....
Volgende week staan weer honderden
jonge mensen vooraan in de kerk en
leggen belijdenis van het geloof af. Ve
len zullen op hun Paasbest verschijnen,
want dat hoort immers zo en thuis zai
er nog een klein na-feestje zijn, met
een boek en een extra lekkere pudding.
Net als bij een eindexamen. En na Pa
sen zie je velen nooit meer in de kerk.
Voor hen is de belijdenis een soort van
diploma, dat een bepaald tijdperk van
het leven afsluit. Als dat Uw idee ook
is, doe het dan niet. wacht dan liever
tot het volgend jaar en totdat U weet,
waarom U belijdenis wilt doen. Het zou
goed zijn, als velen, die de volgende
week belijdenis gaan doen, zich de ko
mende dagen ernstig afvragen, waarom
zij deze belangrijke stap gaan nemen. De
Kerk heeft al voldoende lidmaten die de
dominee alleen nodig hebben bij een
huwelijk en begrafenis.
is hy tevi
de Presbyteriaanse Kerk,
die, hoewel beïnvloed door vrijzinnigheid,
toch altijd nog de geloofsbelijdenis van
Westminster kent, die zeer veel lijkt op
Dordt. Na veel kritiek zyn vier predikan-
ieder kerkgenootschap, hi
0 Een klein meisje mocht met
haar moeder mee naar een
grote kathedraal. Vol aandacht
bekeek ze de gebrandschilder
de ramen en eindelijk vroeg
ze: „Moeder, wat zijn dat voor
mensen op die ramen?" „Dat
zijn heiligen", was het ant
woord. Het kind was even stil
en zei toen, nadenkend: „Nu
weet ik wat heiligen zijn. Het
zijn mensen, die licht door
laten".
HOOFDSTUK I
Alle begin is moeilijk
Eindelijk waren we dan in Hochwan,
de plaats die ons was aangewezen door
ons zendingsbestuur. Lang hadden ,we
uitgekeken naar het ogenblik dat we zelf
aan het werk zouden kunnen gaan, zelf
zouden kunnen colporteren, zelf zouden
kunnen prediken. Vol verwachtingen
waren we in Sjanghai aangekomen, met
onze nanden vol Chinese dollarbiljetten,
omdat we juist ons geld hadden omgewis
seld. „Alstublieft, mevrouw Amerika,
geef me een paar duizend dollar voor mijn
arme moeder, die al over de vijftig is",
had de gore, in lompen gehulde bedelaar
gesmeekt.
Maar
gaan. maar er was niemand om zijn plaats in te
nemen. De Methodisten hadden alle verantwoorde
lijkheid aan ons overgedragen en we moesten
maar zien wanneer we de kans zagen om het
werk zelf over te nemen of een andere predikant
aan te stellen. Telkens weer bespraken we de si
tuatie en op 26 december 1948 namen we een be
langrijk besluit. In mijn dagboek las ik de volgen
de opmerking, die ik toen heb neergepend: „We
besloten Ds. Hsu met emeritaat te laten gaan. Het
vijftig i
ik had het geld stevig vastgehouden en
i mijn moeder gedacht, die ook over de
as en ook geen paar duizend dollar bezat,
nog wennen aan het idee. dat duizend
dollar slechts een paar cent waard was. Lang had
den die maanden geduurd van taaie talenstudie
aan de universiteit in Chengtu en als vrienden ons
niet zo geweldig fijn onder hun hoede hadden ge
nomen. waren we vast vol heimwee naar huis ge
gaan. Vrienden en ons verlangen om de boodschap
uit te dragen hielden ons op de been.
ongeveer 40.000 verschillende tekens, die
moet kennen en vaak geeft een verkeerde klem
toon een heel andere betekenis, waardoor het aan
tal bokken dat wij schoten legio was. Een van ons
hoorde zichzelf beklagen bij een hoteleigenaar
dat ze niet genoeg moed had om in zijn bed te
kruipen, terwijl ze had willen zeggen dat er niet
genoeg lakens waren. Eén ademstoot 1
schil. Voor we de school verlieten, v
volmondig eens met een Jezuïet, die zei. dat Chi- zouden worden,
nees door de duivel zelf uitgevonden was, om de
verbreiding van hel Evangelie onmogelijk te ma
ken. De Chinese taal is slechts geschikt voor men
sen met koperen lichamen, stalen longen, eiken
hoofden, arendsogen, met harten van apostelen,
geheugens van engelen en levens van Methusalem.
Maar eindelijk was het dan_gag-
hoewel
plaats in te nemen e
voldoende beheersen."
ONS geloof werd niet beschaamd. De dag na het
posten van de brief, schreven de Methodisten
uit Chengtu ons, dat Gordon Wang. een fijn semi
narie student, graag zijn praktijk jaar in Hochwan
onder onze supervisie zou doorbrengen, als we ten
mmste interesse hadden.
Interesse! We waren sprakeloos. Gordon kwam
al spoedig en was een grote zegen voor ons en
voor de kleine kerk.
Al gauw kregen we een kans om Engelse Bijbel
klassen te leiden. Onder de Nationalistische rege
ring was Engels verplicht op de middelbare scho
len. Bovendien was de taal een vereiste voor iede
re postbeambte, onderwijzer en bankbediende. We
hadden geen tijd om Engelse les te geven, maar
meenden dat Engelse Bijbelklassen ons uitste
kende contacten zouden geven. De uitnodigingen
kwamen veel vlugger dan we ze konden aanvaar
den. Alle vijf gaven we les op middelbare scholen.
Een schoolhoofd vertelde haar meisjes, dat ze
het hoopte dat al haar leerlingen „kleine kerstmisjes"
konden doen. Deze leerlingen
stonden volstrekt geen Engels. Ze kenden een paar
losse woorden en uit het hoofd geleerde zinnen,
op het gebied van conversatie
geen r
zendingspost. Eigenlijk hadden de kennis nihil. Het gevolg was dat als
de kerk worden
Methodisten daar al jaren geleden een post geves
tigd en een kerkje gesticht, maar door gebrek aan
goede krachten was het werk ineengezakt en nu
was overeengekomen dat ons Doopsgezind genoot
schap de verantwoordelijkheid zou overnemen. Bo
vendien woonden daar al meer dan tien jaar twee
Duitse dames: Fraulein Barbara Janke en baro
nesse von Luttichau. die namens de „China Inlanc'
Mission" de Methodisten geholpen hadden. Zij
waren nog nimmer met verlof geweest en we leer
den hen geweldig waarderen en bewonderen. Zij ga
ven ons huisvesting zolang ons eigen huis nog niet
klaar was.
Langzamerhand begonnen we ons in te werken
drïU jjMÉi
ons nieuwe huis. Ook zijn werk zou talenstudie ge
noemd kunnen worden, maar de vocabulaire, dif
hij oppikte van de werklui zou waarschijnlijk eer
sensatie gewekt hebben op de kansel.
[JE bezochten alle diensten van de Chinese Kerk
leerden zo de mensen kennen en de taal
spreken. Theoretisch begon de kerkdienst om tien
uur. maar omdat slechts weinig mensen een be
trouwbare klok bezaten, was er dan nog niemand.
Als de dienst om half elf begon was het al mooi.
Als er een paar jongens waren liet de oude. afge
leefde predikant Hsu de klok luiden en de dienst
begon. Hij had al lang met emeritaat moeten
Wl
iets wilden bijbrengen de les voor negentig
procent in het Chinees en voor tien procent in
het Engels moest lijn.
Sinds onze aankomst in Hochwan, hadden we ge-
•egd. ..Er moet een Zondagsschool komen." Na de
-.omst van onze nieuwe predikant Wang en zijn as
sistent James Lo, meenden we te kunnen begin
gen. In de ochtenddienst kondigden we de Zon-
iagschool aan.
Het werd twee uur, maar er waren geen kinde
ern Dat verbaasde ons niets, omdat er geen
klokken zijn. We wachtten nog wat en trokken er
.oen zelf op uit. Al de grappige, kleine vriendjes,
met hun ongekamde haren, die ons op straat
Hoch-bu-how (Hoe gaat het) naroepen: zal
spoedig in de kerk. Het waren er vijftig. De
ten waren nog nimmer binnen geweest en dach
ten dat ze geld kregen. Drie weken later hadden
ve er vijf en zestig en later hadden we er soms
vel drie honderd tótdat de „bevrijders" kwamen
?n het beweeglijke grut niet meer mocht komen.
Ondertussen werkte Don in het zweet zijns aan-
schijns en verrees ons huis langzaam maar zeker
uit de grond.
VOLGENDE WEEK:
„Woningproblemen"
Unitariër en zyn moeder PresbyD
riaanse en heeft hy dus de beide goede
„eigenschappen" in zich verenigd. Hoe hy
echter de Godheid van Christus kan aan
vaarden en tevens verwerpen is een raad
sel. In ieder geval kunnen we wel zeggen,
dat Stevenson „oecumenisch'
Blank en bruin
ten weer sterk bepaald bij de verhou
ding blank en bruin. Lang voordat de
negerstudente miss Lucy toelating ge
weigerd werd tot de Universiteit van
Alabama, werd dit probleem besproken
in één van de vergaderingen van de we
reldraad in Evanston. In een oud ver
slag las ik, dat een Amerikaanse ne
gerin sprak over de rechten, die de ne
gers van Alabama moesten hebben. Zij
werd onderbroken door een zwarte man
uit Afrika. Hij zei: „Dat is niet de kern
van het probleem. Het rassenprobleem
in Amerika is opgelost en de overwin
ning is groot Het is nog slechts een
kwestie van tijd. Maar in Afrika komen
wij nu te staan voor een nieuw probleem,
gers de regering overgenomen hebben,
beleven we een geweldige wreedheid
van negers ten opzichte van andere ne
gers, die onder hen staan. Het is geen
rassenprobleem." Inderdaad. De kern
het probleem ligt niet in de kleur
hart.
de huid,
r in de houding a
1 het
Nu velen in de Gereformeerde
kringen ijverig gezangen zitten
te bestuderen en zelfs te veran
deren, om ze in de Gereformeer
de kerken te kunnen zingen, komt
er een nieuw probleem naar vo
ren. De grote vraag, die nu in
vele kerken gesteld wordt is niet
meer: „Mogen we gezangen zin
gen?" maar „Hoe mogen we de
gezangen zingen?"
Hoe
mogen we
se zingen?
De tekstkritiek is ijverig aan het werk,
maar de gevolgen zijn een complete
chaos. Neem bijv. het bekende oude
jaarsavondlied: Uren, dagen, maanden,
jarenHet blad „De Christen" schrijft
JN SOMMIGE van onze geestelijke
liederen zijn uitspraken vervat,
die bedenkingen hebben opgeroepen.
Dit geldt bijv. van een regel in het
eerste vers van het bekende oude
jaarsavondlied: Uren, dagen, maan
den, jaren in de nieuwe hervorm
de bundel nr 292. De laatste regels
van dat vers luiden:
Tegen de eerste van deze twee
■egels is natuurlijk niets in te brengen
in ieder geval is daar in genoemd
feit niets te veranderen, maar bij de
tweede regel trekt menigeen de wenk
brauwen op. Dat schijnt hun in strijd
te zijn met de Blijde Boodschap.
Psalm 103 zegt het hun inziens wel
wat anders. De commissie, die de nieu
we herv. bundel heeft samengesteld,
neeft dit bezwaar blijkbaar niet ge
deeld, de hervormde vromen moeten
nu, gelijk voorheen, belijden, dat het
verleden geworden heden hun toe
gerekend blijft.
Ik geloof niet dat tegen de veran
dering iets kan worden ingebracht. A.g.
het heden wordt nu tweeërlei gezegd
1 dat het verleden wordt en 2 dat
het ieder schuldig doet staan. De
tweede regel is hiermede zo goed als
losgemaakt van de uitspraak in de
JN DE LUTH. BUNDEL. De Nederl.
luth. kerk heeft een nieuw samen
gesteld gezangboek. Ook in de oude
bundel kwam het besproken oude
jaarslied voor (een oude: van 1823),
en luidde daarin precies zoals wij het
oudtijds uit de oude herv. bundel
zongen. Maar de samenstellers van
de nieuwe luth. bundel vonden het
ook onpassend de gemeente te laten
zingen dat het heden, verleden ge
worden zijnde, ons blijft toegerekend.
Het liefst schijnt ze dit gezang hele
maal geschrapt te hebben, maar zijn
wat sentimentele toon kan overal op
oudejaarsavond niet goed gemist wor
den. De aanstootgevende regel werd
echter veranderd en luidt nu, schoon
het in gedachtenis blijft. Dat is on
getwijfeld een waarheid, maar welke
religieuse waarde heeft ze?
Ditzelfde gebeurt op het ogenblik met
andere gezangen. Straks zingen alle
kerken hetzelfde gezang met andere
woorden en als er dan een interkerke
lijke dienst wordt gehouden, of als ver
schillende zangkoren samen gaan zin
gen, zal er eerst uitgevochten moeten
worden of we de Hervormde-, Gerefor
meerde-, Lutherse- of Baptisten-variatie
moeten gebruiken. En niemand heeft de
dichter of componist naar zijn mening
gevraagd. Zou het niet beter zijn een
gezang, waar bedenkingen tegen inge
bracht kunnen worden, maar te laten
vallen? Ik geloof niet, dat ik als schry-
ver het bijzonder zou appreciëren, als
de redacteur op eigen houtje mijn kopij
ging veranderen.
