Nieuwe Leidsche Courant | 1956 | 18 februari 1956 | pagina 3

van mens tot mens

Mevrouw Mak „centrale post
van vogelactie

NIEUWE LEIDSCHE COURANT

3

ZATERDAG 18 FEBRUARI 1956

LEIDEN OP GANG

In brandweerkazerne kan men
voedsel brengen

(Van een onzer verslaggevers)

DE VOEDSELACTIE VOOR DE VOGELS begint op gang te kamen".

Dit zei ons gisteravond mevrouw Mak, voorzitster van het werk
comité van de afdeling Leiden van de Ned. vereniging tot bescherming van
dieren. Het beste symptoom daarvan is, dat mevrouw Mak niet meer mee
gaat wanneer er voedsel moet worden opgehaald en uitgedeeld, maar thuis
blijft, Rapenburg 62, waar nu de „centrale post" van het georganiseerde
pogen om de vogels in en bij Leiden in leven te houden, fs gestationeerd.
Nu de actie zich is gaan vertakken, is het nodig, dat er een punt is, waar
die lijnen bij elkaar komen en vanwaaruit het werk, geleid én gestimuleerd,
kan worden voortgezet.

het gewenste resultaat oplevert. Dat komt
echter niet alleen door de toestand van
het diertje, maar ook door een onoor
deelkundige verzorging.

Belangrijk is, dat de versteende
vogel geleidelijk op temperatuur
wordt gebracht. Het is dus fout, het
dier onmiddellijk achter de kachel te
zetten. Ook is het niet goed, de vogel
direct eten te geven. Eerst moet men
met suikerwater proberen, het dier
tje wat op verhaal te doen komen.
En als dat gelukt is, kan voorzichtig
wat eten worden toegediend. Is de
vogel goed bijgekomen, dan zo gauw
mogelijk met hem naar het open
water. U moet er dus niet tegen op
zien, hem weer in het koude water
te brengen. Daar hoort hij, bij zijn
vrienden. Wie de vogel thuis houdt,
kan er naast wel zeker van zijn, dat
het dier het niet haalt.

Dit betekent, dat u, wanneer u voedsel
voor de vogels aan het werkcomité wilt
afstaan, zich met mevrouw Mak in ver
binding kunt stellen. Zij is ook telefonisch
te bereiken: 21736. Bericht u haar, dat er
voedsel bij u kan worden gehaald, dan
zorgt zij ervoor, dat dit gebeurt. Voor de j
brandweer, die, zoals men weet. een auto
en een chauffeur ter beschikking heeft
gesteld, is dat veel gemakkelijker. Heeft
mevrouw Mak immers een aantal adres
sen, dan kan een route worden vastge
steld.

Blijkens de reacties uit onze lezerskring
komt het ook voor, dat men zélf voedsel
wil brengen. „Als er maar een centraal
adres was," zei er een. Welnu, dat is er.
Mevrouw Mak heeft gisteravond een be
spreking gehad met de commandant van
de brandweer, de heer Hagedo'orn, en deze
heeft er spontaan in toegestemd, dat de
brandweerkazerne de plaats wordt, waar
men zijn gave kwijt kan. Brood, kaas-
korsten. olienoten, gekookte aardappelen
enz. enz. Het vogeleten vertoont een grote
variatie.

De brandweerkazerne is gevestigd aan
de Langebrug. Voor hen die het nog niet

56.

Verzorging

Wat moet er met de vogels worden ge
daan, die in kommervolle toestand zijn
aangetroffen? Vandaag kunnen we er al
leen dit van zeggen, dat u die zélf kunt
verzorgen een feit is, dat in vele gevallen
de verzorging van een vogel thuis niet

(Advertentie).

BLOEMLUST - LISSE

GROTE BLOEMENSHOW

Hyacinten - Tulpen - Narcissen
21 t/m 25 februari

Entrée 1,50 - Open 10—22 uur.
Bloemen rond forellenvijver

AGENDA VAN LEIDEN

Zaterdag

Schouwburg, 8 uur: Litteric Sacrum
met „Eindelijk iets om over te praten",
door Eden Fhillpotts.

Burcht, 8 uur: Ons Grunnegerlaand
declamatie door Jan Boer.

R.K. lyceum (Mariënpoelstraat) 8 uur:
school concert.

Marekerk, 7 uur: Kerkdienst voor ge
heel Leiden, prof. dr. K. H. Miskotte:
Wie met looft, lééft niet.

Maandag

Schouwburg, 8 uur: Ned. Comedie met
,.De Koppelaarster" door Thornton Wil
der.

Leiderdorp, Jeugdgebouw, 8 uur:
Jonge Kerk, ds. J. H. Hegeman over
„Boek en vorming".

Dinsdag

Gulden Vlies, 8 uur: Kon. Ned. Mid
denstandsbond, jaarvergadering, mej. J.
J. Wolf over Israël.

Schouwburg, 8 uur: Ned. Comedie met
„De Koppelaarster', door Thornton Wil
der.

Stadhuisplein, 7 uur: Leidse smalfilm
liga naar B.P.M.-gebouw in Den Haag
(Engelse films).

Kleine stadszaal, 7 uur: voorronde
nationaal kappers-concours.

Volkshuis, 8 uur: filmscholingscursus
Leidse Jeugd Actie en Vereniging voor
Pedagogiek, spreker H. Wielek.

Rijksmuseum van oudheden. 8 uur:
prof. dr. H. T. Waterbolk (Groningen)
over het Nederlandse landschap in pre
historische tijd.

Warmond, half 8t gemeenteraad.

L 1 s s e, veilingzaal H.B.G. (Grachtweg),
half a3opening tweede Bloemlust-ten-
toonstelling door W. H. de Monchy, di
recteur H.A.L.

Tentoonstellingen

Prentenkabinet (Klokaieeg 25), 2-5 uur.
Kersttentoonstelling, litho's in kleuren
door J. Bezemer en J. van Vlijmen (tot
18 februari).

Lakenhal, 105 uur: werken van Jan
Kalsbeek (tot 1 maart).

Rijksmuseum voor volkenkunde 108
uur. Chinese houtsneden (tot 4 maart).

Academisch Historisch Museum (Rapen
burg 73). 10-5 uur: Het Huis Oranje-Nas-
•au en de Leidse Universiteit (tot 3 Maart)
Nachtdienst apotheken

Apotheek Boekwijt, Breestraat 74, tel.
20552, en de Haven-apotheek, Haven 18,
tel. 20085.

Burgerlijke stand van' Leiden

GEBOREN: Peter, z v C H van Lavieren
en J B G Goldschmeding; Johannes, z v
P Krapels en J Laterveer; Ronald, z v
M de Jong en B Otten; Catharina Mag-
dalena, d v J Hogewoning en J E Hoge-
woning; Marianne, d v S v d Mee en
M Zweistra; Petronelle Catharina, d v
H J Haarlem en C N van Wijk.
8 i OVERLEDEN: W J Boekee, man. 34 Jr;
e J M Flanderhijn, huisvr van J W Jong.

70 jr; M J M v d Geest. zn. 2 jr.
n

it Een dokter nodig?

it De zondagsdienst der huisartsen te Lel
den wordt morgen waargenomen door
de dokters Gaasbeek, Kors, Schaefer,
SI Teeuwen en Van Wingerden.

Welke apotheek?

De avond-, nacht- en zondagsdienst der
apotheken te Leiden wordt waargenomen
(van zaterdag 18 februari 13 uur tot za
terdag 25 februari 8 uur) door apotheek
Boekwijt, Breestraat 74, tel. 20552 en de
Haven-apotheek, Haven 18, tel. 20085.

Er is reeds contact met de gemeente
Lelden opgenomen voor het onderbrengen
van gevonden vogels. Vanmorgen zou dit
in het stadhuis verder worden bespro
ken. Wellicht kunnen we maandag de
uitslag van deze bespreking melden.

Giffen

Tenslotte nog iets over de financiën
Mevrouw Mak vertelde ons, dat naar
aanleiding van ons artikel van dinsdag
(„Vogels in Leiden zullen van honger
niet omkomen") verscheidene geldelijke
bijdragen zijn ontvangen. Er is zelfs een
meisje in Leiden, dat onder haar kan
toorgenoten een inzameling voor dit doel
hield

Wij herhalen nog de adressen, die wij
in dit artikel noemden en waar men zijn
gift kan brengen: mevrouw 't Hart. Witte
Singel 74a, en mevrouw Verlind. Tromp
straat 35. U kunt nu ook bij mevrouw
Mak terecht. En vanzelfsprekend ook bit
de brandweerkazerne. Weest u ervan
overtuigd, dat het geld goed wordt be
steed. En terstond!

Brandweer

Overigens krijgt het comité ook andere
aanbiedingen. Zo stelde een bakkerij
weer een hoeveelheid broden beschikbaar
U merkt wel. dat mevrouw Mak niet t»
optimistisch is, als zij zegt. dat de actie
op gang komt.

De medewerking, die het comité van
de brandweer ondervindt, wordt zeei
gewaardeerd. Zonder dat rode autootje
zou het zeker niet zo ver gekomen zijn.

Gistermorgen is de brandweer er
uit eigen beweging od uitgegaan. Om
op verschillende plaatsen bijten te
hakken, waar dan voedsel voor de
vogels wordt gestrooid. Na hun werk
te hebben gedaan, zijn de mannen
met een wetenschap rijker naar huis
teruggekeerd: dat zónder deze, zich
gelukkig wijd vertakkende hulp aan
de vogelstand zeer ernstige schade
wordt toegebracht. Het zou een on
mogelijke opgave zjjn. het aantal
dode vogels te tellen. Laten wjj met
z'n allen deze catastrofe tegengaan!

Maatschappij der Ned. Letterkunde

Prof. Bèyen over Pompeii en
de literatuur

Voor de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde sprak gisteravond in
De Doelen prof. dr. H. G. Beyen over „Pompeii en de literatuur". Spreker
gaf een beschouwing van de reflexen van de klassieke letteren in de Pom-
peiïsche kunst, zich ervan bewust zijnde dat zijn betoog geen afgesloten
geheel vormde, daar de keuze van dit onderwerp een verre reis betekent
door een gebied vol rijkdom, die met moeite wordt veroverd. Voorts sprak
prof. Beyen over de wijze, waarop Pompeii in de achttiende eeuw door
diverse auteurs is beschreven

Men moet niet verwachten, dat bij de
opgravingen onbekende literatuur voor
de dag is gekomen, aldus spreker. Wat
wél gevonden werd zijn graffiti en wand
schilderingen. De mythen en sagen leef
den onder de mensen en men meent frag
menten in de wandschilderingen terug
te vinden, echter dikwijls met aanmer
kelijke verschillen in traditie. De afbeel
dingen wijken af van de literatuur en dat
maakt ieder vermoeden tot een hypo
these. Aan de hand van enkele lichtbeel
den bracht spreker interessante hypo
thesen naar voren. De masker-stillevens,
zowel de tragische als de komische, spelen
hierbij eén voorname rol.

Wat de graffiti betreft, moet men ook
niet al te hoge verwachtingen koesteren.
De tijd voor '80 na Christus levert in dit
opzicht bijna niets op. Aan de invloed
de scholen wees prof. Beyen het toe,
dat daarna op wanden citaten van de
meest geliefde dichters werden geschre-
i, hoewel hier weer veel afwijkingen

van de ons bekende tekst voorkomen,
dikwijls met geestige variaties. Virgilius
werd herhaaldelijk geciteerd en Ovidlus'
populariteit v/as groot.

Het is opvallend, dat de dramatische
citaten uiterst gering zijn, in vergelijking
met de reflexen van de dramatiek in de
schilderkunst. Er is wel originele poëzie
te vinden onder de graffiti. Spreker gaf
een voorbeeld van een tekst bij
antiek schilderij, dat echter verloren is
gegaan, maar waardoor Rubens geïnspi
reerd moet zijn geweest bij het schilderen
van een van zijn werken.

Na deze uiteenzetting over de literatuur
in Pompeii volgde een korte beschouwing
over Pompeii in de literatuur. Daar dit
een uitgestrekt terrein bestrijkt, beperkte
spreker zich tot het noemen van enige
auteurs, die de stad herontdekten. Prof.
Beyen besloot zijn betoog met de sug
gestie voor het schrijven van een roman
of novelle tegen de achtergrond van deze
omgeving.

Wereldgebedsdag: Eén
kudde, één Herder

Gisteravond zijn in de Zuiderkerk velen
bijeengekomen om zich op deze eerste
vrijdag in de lijdensweken in gedachten
en gebed te verenigen met vele duizenden
christenen over de gehele wereld.

In het kader van de wereldgebedsdag
werd een liturgie afgewerkt, die voor
namelijk bestond uit zingen, het zeggen
van Bijbelteksten, schuldbelijdenis, ge
nadeverkondiging, dankzegging en voor
bede.

In de oproep tot gebed werd onder meer
gezegd: Wij mensen behoren tot vele vol
ken en rassen, maar toch tot één wereld.
Wij spreken verschillende talen, maar
bedoelen hetzelfde Wij bidden in vast
vertrouwen en tot dezelfde Leidsman en
Herder. Wij zullen van harte bidden met
Christenen hier en overal ter wereld, dat
de tijd spoedig kome, dat het zal worden,
één kudde, één Herder.

Ds. Kle-eimaker voor radio

In de morgenwijding van de N.C.R.V.
gaat maandag om half elf voor ds. N.
Kleermaker van Leiden. Het onderwerp
is: „Veel alles"

motorrijwielbedrijf

H. WALENKAMP ZN.

turfmarkt 5 - tel. 20050

interessante kredietservice

Stand arbeidsmarkt

Aanbod gestegen van
mannen en vrouwen

Er ds sprake van een geringe toeneming
'an de arbeidsreserve. Op 4 februari was
de stand 405, op 11 februari was dit aan
gegroeid tot 435, namelijk 390 geheel
werklozen en 45. op ohjecten voor aan
vullende werken tewerkgestelden. De stij
ging van het aanbod is voornamelijk
wijten aan het aflopen van tijdelijke
werkzaamheden, De voordelige verscnil-
len met 1953, 1954 en 1955 bedragen
peotievelijk 1855, 1315 en 465. De vraag
bleef constant en beliep ruim 300, waar
van 70 betrekking hadlën op jeugdigen.

Dag aan dag openbaart zich bij de Jeug
digen een zekere rusteloosheid. Men heeft
meer nog voor de directe resultaten v;
de arbeid, uitgedrukt in het loon, d:
voor de mogelijkheden, die een beroep
voor de toekomst biedt In de meest
eenlopende beroepen bestaat ruime plaat
singsmogelijkheid. Voor hen, die te kam
pen hebben met aanpassingsmoeilijkheden,
kan een gesprek met de jeugdbemiddelaar
van groot nut zijn. Men kan iedere vrij
dagavond van 7 tot 8 uur bij hem terecht.

Het aantal als geheel werkloos Inge
schreven vrouwen steeg van 70 tot 80
De vraag bleef constant op 300 staan er
heeft voor 35 procent op jeugdigen, 15
;n met 18 jaar, betrakking.

Verkeersagent in
de warmte

Voor de verkeersagent bij de
Gijselaarsbank is de koude een
overwonnen vijand geworden, want
de N.V. lemco heeft bij de verkeers
regelaar gistermiddag een verwar
mingslichaam op butagas aange
bracht. De verwarmingsbron komt
boven de agent uit, zodat deze geheel
de warmte kan voelen. De politie
heeft voor deze geste haar grote
dank betuigd.

Het beroep van verkeersagent is
in deze tijd wel een van de moei
lijkste. Een bakker en een melkhan
delaar lopen en rijden nog, maar de
agent, die de stoplichten bedient,
staat stil.

Overigens is het merkwaardig, dat
in dit geval een particulier een over
heidsdienaar moet helpen. Heeft er
bij de gemeente dan niemand aan
gedacht, dat de mensen, die in haar
dienst staan en op allerminst benij
denswaardige posten voor onze vei
ligheid waken, op hun beurt recht
hebben op bescherming? Tot die be
scherming behoort ook de zorg voor
een goede lichamelijke conditie voor
zover wij daaraan kunnen bijdragen.

Maar gélukkig dat anderen dat
begrepen hebben. Als de man bij de
Gijselaarsbank maar geholpen is. En
dat is hij!

Personalia belastingen

Aan de ontvanger van 's rijks belas
tingen, de heer J. Smit, werkzaam ter
inspectie der belastingen te Leiden, twee
de afdeling, is op zijn verzoek met in
gang van 1 juni 1956 eervol ontslag uit
de dienst verleend.

Tussen
de

bladzijden
De glorie van het leven

In Trianon draait deze week een film,
die zich grotendeels in ziekenzalen en
operatiekamers afspeelt. Men ziet de
jongeman Luke Marsh met de financiële
hulp van het Zweedse meisje Christina
van veelbelovend student een bekwaam
arts worden. Uit dank voor haar gelde
lijke steun trouwt Luke de verpleegster,
die hij eenmaal arts geworden
eigenlijk niet meer nodig heeft. Samen
werken man en vrouw in een zieken
huis in het dorpje Greenville en de ca
mera geeft een aardig beeld van de
drukke werkzaamheden van artsen en
verpleegsters in het algemeen.

Luke wil geen kinderen en ziet zijn
vrouw slechts als de bekwame verpleeg
ster. Als echtgenoot leeft hij langs haar
heen en hij zoekt zijn heil bij een rijke,
jonge weduwe. Wanneer Christina een
baby verwacht probeert zij dit talloze
malen aan haar man te vertellen, doch
dokter Marsh heeft geen tijd voor haar.
Het komt zelfs zover dat een collega
arts hem over de toestand van zijn
vrouw moet inlichten. De jonge dokter
biedt dan zijn verontschuldigingen aan
maar zijn vrouw wil deze niet aanvaar
den en verwijt hem, dat hij haar slechts
om het geld heeft getrouwd.

Pas wanneer dokier Luke Marsh bij de
hartoperatie van zijn vriend-collega een
fout maakt, die diens dood veroorzaakt,
keert hij radeloos tot zijn vrouw terug.
Dan heeft hij als een gebroken man haar
hulp nodig en zal alles weer goed ko-

Regisseur Stanley Kramer heeft op
vaak vernuftige wijze de kansen, die de
verfilming" van Morton Thomsons ro
man „Not as a stranger" hem bood
tot het maken van interessante opnamen
op chirurgisch gebied, met beide handen
aangegrepen. Vooral in de scène van de
mislukte hartoperatie wordt de spanning
tot grote hoogte opgevoerd, terwijl men
hoe vreemd het ook moge schijnen, van
de eigenlijke ingreep heel weinig te zien
krijgt.

(Het stereotype verhaal van mannen
het wit, die strijden om

Simon de Waard voor K. en O.
over Portugal

Achter Spanje met zijn stoffige vlakten ligt een land met een weelderige
plantengroei, Portugal, „de tuin van Europa". In de steden, maar ook langs
de wegen en op de velden bloeien de bloemen, vooral geraniums, in hun
bonte pracht. Over dit land sprak gisteravond Simon de Waard voor de
leden van K. en O. in de foyer van de Stadsgehoorzaal. Een prachtige film
en artistieke dia's illustreerden het betoog van de heer De Waard, die twee
maanden in Portugal heeft doorgebracht.

de hoofdstad aan de Taag. De kleding in het _dagelijkae leven ia

bestaat uit twee delen': de bovenstad, het
oude centrum met de volksbuurten, en
de benedenstad, waar de» luxe uit alle
huizen straalt. Opvallend is het, aldus
de heer De Waard, dat op straat weinig
dames lopen. Het land is conservatief.
Een meisje mag hier ook niet alleen met
jongen uit. De loterij beheerst een
van het leven van de inwoners van
Lissabon. Elke vrijdag heeft er een trek
king plaats; er is bijna niemand, die
geen lot heeft. Het stadsbeeld verkrijgt
een groot deel van z(jn levendigheid door
de koopvrouwen, die hun waar, die zich
meestal in een mand op het hoofd be
vindt, luidkeels aanprijzen. Vooral de
t de in Portugal goedkope
komt veel voor,

it stierengevecht heeft een heel ander
.kter dan ln Spanje. De Portugees ls
zachtmoediger van aard. De stier wordt
dan ook niet gedood, maar na de beh'en-
digheidsstrijd door acht clowneske figu-
behulp van wat koeien in zijn
hok teruggebracht. Toch ontbreekt de
spanning niet.

Vooral de kust had het hart van de
heer De Waard gestolen en de prachtige
kleurenopnamen maakten dit begrijpe
lijk. Aan de zonnekust, „Costa da Sol",
leven vele onttroonde vorsten, ln een be
paalde periode zelfs 50. Veel gebouwen
ijn gebouwd In de Emanuel-stijl, die
ooral opvalt door een zekere overdaad.

•rij somber: zwart. De mannen bedek
ken hun. hoofd met een soort slaapmuts,
waarin zelfs het scheergerei geborgen
kan worden. Maar op grote feestdagen
komen de mooie, kleurige costuums uit
de kast. Een festijn voor het oog.

Het belangrijkste van de tweede stad,
Oporto, is de wijn. Deze wijn schijnt
heerlijk te zijn, want één foto, gemaakt
na het proeven van alle goede soorten
van een firma, was niet helemaal scherp

De derde stad die de heer De Waard
had bezocht, heeft In de loop der tijden
de naam „Hoofdstad der liefde" gekre
gen. De 1500 studenten, die in- deze uni
versiteitsstad wonen, zullen hier niet
niet geheel vreemd aan zijn. Eéns per
jaar zorgen zij door het verbranden van
hun faculteitslinten in een nachtspiegel
voor een gezellige ontspanning. De film
na de pauze, „Impressies van Portugal",
gaf nog een beeld van de visserij en het
leven in een vissersdorp, de studenten
feesten en de stierengevechten.

TH. J. VAN DER HEIJDEN

Rechtskundige

HOGE RIJNDIJK 103 a LEIDEN
TELEFOON 23405
Pacht-, rechtszaken en incasso's

Schop van „Pepernoot"

TK DACHT AL, dat hij het was.
-®- Toen hij opstond om een prop
papier uit het raam te gooien
het was in de trein wist ik het
zeker. Het gebaar deed mijn ge
dachten jaren terugspringen. Op
school had ik naast hem gezeten.
Als hij onder de cynische blikken
van wiskundeleraar „Pikkie"
ik weet werkelijk niet meer wat
des mans naam was op het
bord een opgave moest uitwerken,
bracht hij met een eigenaardige
beweging het krijtje omhoog. Het
deed me altijd aan een meisje
met vlechten uit de middelste rij
denken.

Als we hem wilden pesten
om even in de schooltaal te schrij
ven noemden we hem „Okki de
Pepernoot". Hoe die naam in
zwang was geraakt, wist niemand.
Misschien omdat hij een paar
ogen als pepernoten had. Of om
zijn neus. Hij had een neus met
een knobbel. Had je die knobbel
met boter besmeerd en er daarna
kaneel op gedaan, dan zou hij voor
een pepernoot hebben kunnen
doorgaan.

Hij gaf me altijd een schop, als
ik „Pepernoot" zei. En dat zei ik
vaak, want hij was beter in wis
kunde. Dat heeft ogenschijnlijk
weinig met elkaar te maken. Maar
als „Pikkie hem na een beste
beurt weer naar zijn plaats liet
gaan en dan „goed" zei, en mij na
een slechte beurt terugstuurde
met de van rassenvooroordelen
getuigende opmerking „kaffer",
dan zei ik zonder mijn lippen te
bewegen bij m'n aankomst in de
bank lelijke pepernoot". En dan
kreeg ik onder de bank een srhon

Gisteren zag ik hem weer. In de

trein van Den Haag naar Leiden.
Zo te zien had hij zijn wiskunde
knobbel uitgebuit. Zijn costuum
was niet in de confectiefabriek
van de lopende band gekomen. En
ik dacht voor een polshorloge als
hij droeg minstens een halve
maand te moeten werken. Ik
schatte hem op een hoge verzeke
ringsman. Hij bleek directeur van
een provinciaal bankfiliaal te zijn.
Eigenlijk voelde ik me niet hele
maal op m'n gemak in zijn buurt.
Hij was me wat te duur. Daarom
zei ik, vlak voor de trein op het
Leidse station stilstond, zachtjes
„Pepernoot". Hij lachte en gaf me
een schop. Hij wist het nog.

Liegenier.

Koeien scheren
"DOER A. UITTENBOGAARD van de
Lage Morswcg heeft, zoals iedere
goede boer, graag dat z'n beesten
netjes voor de dag kunnen komen. Als
de koeien op stal staan, worden de
achterpoten en de „biefstukken" keu

rig geschoren, zodat er geen vuil meer
in de haren kan klonteren.

Vroeger, als we als kind ln een
koeienstal kwamen, vonden we het al
tijd een vies gezicht, die beschilderde
achterwerken. Maar sinds men die
delen scheert, geeft een koestal beslist
een opgeruimd aanzien.

De koeien eens per winter geheel
kaal scheren, is zeer aan te bevelen,
met name tegen het ongedierte, zo
denkt de boer van De Slaagh er over.
Tegen het voorjaar, als de dieren weer
naar buiten gaan, hebben ze dan weer
een dik behaarde huid.

Dooi van ondier af

Een TYPISCH verschijnsel 'heeft
zich de laatste dagen in de Leidse
binnenstad voorgedaan. De thermo
meter wees maar steeds lagere tempe
raturen aanen toch gingen ver
schillende grachten al vast aan de
dooi beginnen. Een bepaalde gracht,
die 's morgens bij wijze van spreken
nog stijf van de koude lag, rimpelde
's middags zacht onder de winterzon.
Dampend van genoegen, om zo te
zeggen.

Natuurlijk heeft de zón dat ver
schijnsel niet bewerkt. Het zijn fa
brieken in de binnenstad geweest, die
voor deze ontdooiing zorgden. Die fa
brieken zetten namelijk een grote hoe
veelheid warm water af, dat door het
produktieproces was vrijgekomen. En
de fabrieken moeten immers draaien,
in deze tijd van hoogconjunctuur?

Nu mag men uiteraard niet verge
ten, dat het water in deze dagen van
intense kou spoedig „dampt van de
warmte". Zo erg warm behoeft dat
water daarvoor niet te zijn. Onze neu
zen dampen ook wel eens, en toch

Scheren of knippen?

hangt er soms een druppel aan van de
kou, neem ons niet kwalijk.

Deze „dooi" in de Leidse grachten
heeft de politie nog even arbeid be
zorgd: zo werden de schaatsers op de
Nieuwe Rijn gewaarschuwd, dat de
sterkte van het ijs met het uur achter
uit ging. Bij die dooi van onder af is
het nu eenmaal zó. dat er spoedig van
levensgevaar kan worden gesproken.
Toch heeft de politie heel wat moeite
gehad, sommigen daarvan te over
tuigen.

Scheuren dichten

QCHEUREN, als schichten door de
Zoeterwoudse-sinffelbanen ge
schoten onder het gewicht van slier
ten rijders, kunnen hen. die aan de
zwier zijn, veel narigheid bezorgen.
Er is geen ijs of het kost mensenvlees,
zegt men wel. De afdeling bestratin-
gen van de dienst van gemeentewer
ken heeft echter een ruime opvatting
van haar taak en neemt openbaar ijs-
dek zowel als openbaar wegdek onder
haar hoede.

Elke avond laat komen mensen van
bestratingen de baan op. nadat de
laatste schimmen van de schaatsenrij
derkrassend langs zpn geschoten.
Met de bezem voor het uitvegen,
benzine voor het branden en de gie
ter voor het besproeien van de scheu
ren tijgen H. Zwart, A. Spek, J. Dij
ken, Bert van Lingen en Chris War
mond aan het werk. Van uit de war
me beslotenheid van hun huiskamers,
kunnen de Singelbewoners ln de late
avond tongen van vuur door de vuil
grijze donkerte van de banen -ien
lekken. Het vuur doet de scheuren
vol water lopen. Dat water is spoedig
weer (js, en wég zijn de scheuren.

Blauwe en gele vlammen flakke
ren spookachtig tussen de schaduwen
van dik geklede mannen, die met een
lantaarn van scheur naar scheur
trekken, tot na het middernachtelijk
uur. Men waant kabouters bezig op
de baan. Kabouters, die het de
schaatsamateurs gemakkelijk maken
en daarom dank verdienen.

Jan van der Hoorn

HET WAS een aardig tafereel, dat
zich op het Alphense station af
speelde, toen de 24 Jaar oude Jan van
der Hoorn uit Ter Aar van de Elf
stedentocht terug kwam. Hü werd er
begroet door z(jn ouders, zijn zuster
Gré, die als liefhebster van de kunst
van schoonrUdcn met haar zusje Ria
ln de Ter Aarse dreven al evenmin
onbekend Is. en vooral niet te ver
geten de verloofde van Jan, Rie

Jan maakt zich er niet druk over,
dat h\j geen officiële erkenning van
zijn prestatie mee naar huis bracht.
„WH hebben de tocht uitgereden en
voor mij was het de eerste keer: dat
voldoet mjj al en nu kan ik al zeggen,

dat ik aan de volgende tocht ook hoop
mee te doen".

Als vUftienjarige jongen nam hij
deel aan de mercntocht. Als de koude
cultuur in de tuinderij wegens de vorst
stil ligt, hebben de jonge tuinders alle
tjjd om zich aan dc schaatssport te
wijden en zich voor te bereiden op
wedstrijden. Naast de v. d. Hoorns
hebben in Ter Aar ook de Vcrmeulcns
naam gemaakt op schaatsgebied. ZU
legden in dit dorp eigenlijk de grond
slag voor de wedstrijden.

Jan heeft bij mevrouw Joimers in
Leeuwarden een prima verzorging ge
noten. Dat hü geen prijs heeft behaald,
vindt Jan van der Hoorn niet erg,
maar hij had liever gezien, dat de
groep er op attent was gemaakt, dat
een tegelijk binnenkomen reglementair
niet is toegestaan. In Dokkuni hadden
zij hun plan kenbaar gemaakt aan de
regellngscommissie. die hierop geen
commentaar heeft laten horen.

Elektrisch haar

WE HOREN ZOVEEL over IJselijke
gevolgen van de ijzige koude, dat
een klein uitvloeisel van de barre om
standigheden wellicht een verwarmen
de lacht kan opwekken. Het geschied
de in een kapsalon. In de stoel had een
meisje van een jaar of tien plaats ge
nomen. Het kind was door de natuur
uitgerust met een haardos, die met
recht de benaming „steil" kon voeren.
Er was niet één enkel klein natuurlijk
krulletje op overgeschoten, vandaar
dat zij bij vorige gelegenheden was
toegerust met een zogenaamd „pony
kopje", rechttoe-rechtaan afgesneden
haar.

Welnu, dezelfde procedure zou nu
wederom worden gevolgd, Vrolijk flui
tend om dit gemakkelijke karweitje
pakte de kapper schaar en kam en
bracht beide in zijn vak onmisbare in
strumenten bij het hoofd van het kind
om aan zijn taak te beginnen. Maar
het zoet gefluit stokte hem bij deze
handeling in de keel. Met starre ogen
keek hij naar zijn kam en naar het
haar van het meisje, dat steil omhoog
er tegenaan bleef kleven. De kapper
bewoog, onder het belangstellend oog
van al de wachtende klanten, de kam
wat verder van het ponyhoofd. De tus
senruimte tussen kam en haar werd
steeds groter en een angstig lange tijd
bleef het haar récht omhoog staan.
Toen zakte het eindelijk met een
zachte boog amechtig neer op het
meisjeshoofd.

Nog enkele keren probeerde de kap
per althans een begin te maken met
de knipperlj, maar het haar volgde zo
nauwkeurig de bewegingen van de
kam. dat er eenvoudig geen beginnen
aan was. De oplossing was even reso
luut als doeltreffend. Een halve fles
brillantine werd over het ponykopje
uitgestort en toen ging het wèl.

De kou had het haar zo elektrisch
eel^en. dat alleen een plak- en lijm-
middel uitkomst kon brengen!

Trilby

Men kan de auteur George du Maurier
niet verwijten, dat hij bij het kiezen
zijn stof moderne wegen heeft be
wandeld. In zijn roman Svengali tekent
hij de macht, die een griezelige, in Parijs
rondzwervende straatmuzikant, uitoefent
ihildersmodel uit een achter
buurt. Dit weliswaar zeer schoon ge
vormd wezentje kan in genen dele bo
gen op een stem, die het uitgaand pu
bliek in verrukking brengt. In feite kent
het meisje Trilby slechts één enkel volks
liedje, dat zij dan nog op zo weinig
kunstzinnige wijze in beperkte kring ten
gehore brengt, dat alleen degenen die
haar na staan er enige waardering voor
kunnen opbrengen. Maar Svengali weet
daar wel raad mee. Met aanwending van
ijn hypnotische gaven voert hij haar
tot de top van de roem. Als een gevierd
concertzangeres trekt zij aan zijn zijde
door de wereld. Maar het andere roman
tische motief moet dan nodig worden
uitgespeeld. De eenvoudige Engelse
kunstschilder, op zoek naar haar deer
lijk gewond door steigerende paarden-
i-koets, komt haar te hulp als
Svengali sterft aan zijn hartkwaal, juist
als hij Trilby zal laten optreden in Co-
vent Garden.

De bekwame regisseur Noel Langley
heeft er dan nog wel een film van we-
te maken, die boeiende momenten
hebben gekend als het gegeven niet
doorzichtig voos was geweest. Hilde-
garde Neff en Donald Wolfit proberen
des regisseurs intenties met de hele inzet
hun artistiek kunnen te volgen,
r het resultaat heeft ons niet kun-
bevredigen. De romantische effecten
zijn met zo'n grote schilderskwast aan
gebracht dat de ontroering achterwege
blijft. Dat is wel jammer van zoveel
verspild talent. Trilby draait deze week
i Casino.

(Hypnotiseur voert volksmeisje naar de
jem, maar strandt op een hartkwaal).

Tweemaal begeerd

Als men bij de Franse romanschrijver
Guy de Maupassant speurt naar een
filmgegeven, behoeft men werkelijk niet
lang te zoeken. Zijn onpersoonlijk natu
ralisme zal heel veel filmproducers aan
trekken, filmproducers die zo graag de
naakte waarheid willen brengen. Eerlijk
gezegd geloven we niet in het idealisme
van dergelijke lieden, als zouden zij de
mensheid door die „naakte waarheid"
willen confronteren met wat er op
de wereld leeft en er misschien ook nog
willen waarschuwen. De open
hartigheid van Guy de Maupassant en
die van de filmproducers is meer een
speculeren op de menselijke zwakheid
de menselijke nieuwsgierigheid. En
daarbij: wat zij voor waarheid willen
laten doorgaan is nog niet altijd de waar
heid. Ook niet de film „Tweemaal be
geerd" in Luxor, waarin het leven be
schreven wordt van een boerenmeisje,
dat een kind krijgt van een boerenknecht,
door hem echter wordt verlaten en dan
het kind bij haar moeder moet laten om
zelf geld te kunnen verdienen. De boer,
bij wie zij in dienst is, werd weduwnaar
en trouwt later met haar, zonder van het
kind af te weten. Eindelijk komt het toch
goed. Het is in feite een heel simpel ver
haal van ongebolsterde boeren, die zich,
net als de dieren, door elementaire harts
tochten laten leiden. Ruth Niehaus als
het boerenmeisje Rosalie en Viktor Staal
als de boer Jacob geven uitzonderlijk
sterk spel te zien en de camera heeft
heel knap werk geleverd, vooral door
suggestieve close-ups. Het woord „eer
lijkheid" zouden we echter bij deze film
niet willen gebruiken, omdat alles veel
te veel op dat ene sexuele element in
het leven van deze boeren is toegespitst,
hetgeen nog wordt onderstreept door
iverigens zuivere voorvallen in planten-
:n dierenwereld. Dat moet dan symbo
liek heten.

de

The Kentuckian

De bezoekers van het Rextheater die
gewoonlijk verwachten het wekelijkse
i van revolverhelden, rondfluitende
kogels en slechtgeklede dames met als
toetje het „weke" happy-end te zien«
komen ditmaal ietwat „bedrogen" uit. The
Kentuckian, met in de hoofdrol de grijn
zende Burt Lancaster, heeft tussen da
kogels door, voor de verandering een
bloederig zwepengevecht. Wakefield is
met zijn zoontje op doorreis naar Texas.

ïn dorpje dat uitsluitend uit gemene
kerels lijkt te bestaan, verlost onze held
lieftallige jongedame uit de handen
de boeven. Het drietal komt na veel
omzwervingen door een duister bos in
een ander dorpje aan, waar behalve een
broer van Wakefield en een schooljuf
frouw ook allemaal boeven blijken te
wonen. Die broer doet aardige zaken en
hij probeert de woudloper Wakefield om
te toveren in een zakenman. Dat dit niet
meevalt, is te begrijpen. Met behulp van
de schone schooljuffrouw lijkt het ten
slotte toch te lukken. Doch men had
buiten de „waard" gerekend. Deze mijn
heer regeert het dorp met een enorme
zweep. Dat hij dit wapen behoorlijk weet
te hanteren, ondervindt Wakefield aan
den lijve. Maar, zoals altijd, het recht
zegeviert. Ook de aartsvijanden van
Wakefield, de gebroeders Fromes, leggen
het loodje. De schooljuffrouw blijkt Wake
field te zijn vergeten en met de schone
woudloopster vangt het drietal de reis

(Een weinig op„zuiepend" verhaal over
een man, die naar Texas reist met zijn

zoontje.)

De vrouw die haar man
verkocht

„Dat Is Parijs. Dat is Montmartre". Al
dus wordt de film „De vrouw die haar
man verkocht" aangekondigd. Op het
CinemaScopedoek van Lido speelt zich
deze weck de geschiedenis van Fernande
af, een vrouw van lichte zeden uit de
bekende wijk van de Franse hoofdstad.
De film is gebaseerd op een roman, waar
mee Philipe Carcot de Prix Concourt in
de wacht heeft gesleept. Die roman poogt
een tijdbeeld te geven uit de twintiger
jaren, maar voor het gemak heeft men
de film maar in het heden getransponeerd.
Waarschuwend wordt eraan toegevoegd,
dat de toestanden sinds de twintiger jaren
aanzienlijk zijn verbeterd. Waarop dat
slaat is bij het zien van deze rolprent
niet duidelijk geworden. Men kan zijn
lachen nauwelijks bedwingen bij het zien
van deze hysterische, dwaze en verdorven
geschiedenis van Fernande. die het met
vele mannen houdt, klaarblijkelijk omdat
zij zo graag met een pseudo-echtgenoot
de vrije natuur opzoekt. Men kan ook
huilen om de smaak van het bioscoop
publiek. dat op deze „onthullingen" af
komt als vliegen op een strooppot. Deze
vrouw heeft niemand iets goeds te bieden,
en de bedoelingen van de filmproducers
kan men wel raden. Het is doodgewoon
een nare. ongezonde film geworden.

(Natuurminnende veile vrouw Is oor
zaak van moord.)