In de Yumba brak noodweer los
óprookjeó van (S* c&ncleróen
Tekeningen BOERGE PRAMVIG
5. „Kom binnen", zei de oude koning,
toen Johannes aanklopte. Johannes deed
de deur open en de koning kwam hem te-
Jemoet in zijn slaaprok en met geborduur-
e pantoffels aan. Johannes vertelde, dat
hij met de prinses wilde trouwen en de
koning had daar geen bezwaar togen. Hij
wilde deze knappe jongeman best tot
schoonzoon hebben. Maar zou hij kans
zien de drie raadsels op te lossen? Johan
nes kon alleen maar beloven zijn best te
zullen doen.
Juist kwam de prinses de kamer binnen.
Ze zag er allerliefst uit en reikte Johannes
vriendelijk de hand. Johannes vertelde
met welk doel hij naar het paleis geko
men was. Dat vond de prinses leuk en ze
gaf hem de drie raadsels op. De volgen
de morgen moest zij antwoord hebben.
Dat werd voor Johannes een moeilijke
nacht, maar zijn vriend de reiskameraad
hielp hem bij het zoeken naar de oplos
sing. Zo kon Johannes de volgende mor
gen de antwoorden meedelen. Hij trouwde
met de prinses en zij leefden lang en ge
lukkig.
De weddenschap
1. Je bent toch wel eens buiten op het
land geweest? Dan heb je misschien ook
wel een echte oude boerenhoeve gezien
met een strodak; mos en allerlei planten
groeien daar vanzelf; een ooievaarsnest
staat op de nok van het dak, want de
ooievaar kan men niet missen.
Precies zo'n boerenhoeve was er buiten
op het land en daar woonden mensen in,
een boer en een boerin. Hoe weinig zij ook
bezaten, toch konden zij één ding niet mis
sen. Dat was het paard, dat langs de
greppel liep te grazen. Vader reed op dat
paard naar de stad en de boeren leenden
het. Maar toch bleek het op den duur voor
deliger het paard te vei<kopen of het tegen
iets anders te ruilen, dat hun tot groter
nut kon zijn.
Maar wat moest dat zijn? „Dat weet
jij het best, vader!" zei de vrouw. „Het
is markt vandaag in de stad, rij jij nu
daarheen, en zie dat je geld krijgt voor
het paard of doe een goede ruil. Wat jij
doet is altijd goed!" En toen bond zij hem
zijn halsdoek om, want dat kon zij beter
dan hij. Hierna reed hij weg op zijn paard,
dat verkocht of geruild moest worden.
3. Wat verderop zag hij een man met
een gans onder de arm. „Dat is een dik
kerd, die gans van jou!" zei onze boer,
„die zit goed in haar veren en vet dat zij
is. Moeder heeft zo dikwijls gezegd; Had
den wij maar een gans! Nu kan zij er een
krijgen. Wil je ruilen? Ik geef je dat
sahaap voor je gans!"
Ja, dat wilde de ander best en toen ruil
den zij: onze boer kreeg zijn gans. Hij
was vlak bij de stad. De tolbaas had zijn
kip vastgebonden, opdat zij niet van de
schrik op de loop zou gaan. Het was een
kip zonder staart, die met haar ene oog
knipte, maar overigens een best dier.
Onze boer dacht: Dat is de mooiste kip,
die ik ooit gezien heb, zij is nog mooier
dan de broedkip van de dominee. Ik geloof,
dat het een goede ruil is, als ik die voor
mijn gans krijg. „Zullen wij ruilen?" vroeg
hij en toen ruilden zij. De tolbaas kreeg
de gans, onze boer de kip.
Wekelijkse bijlage
ZATERDAG 14 JANUARI 1956
^neuiue feitortje
Naturellen bouwden zelf hun bedehuis en school
MACHT VAN HET BIJGELOOF IS NOG ZEER GROOT
IN-, een vorig artikel werd reeds iets
verteld over de pionier mr. Perkins,
de populairste man van Zuid-Rhodesia.
Het was nadat wij de lunch in zijn
landhuis „Fairways" hadden gebruikt,
dat zijn donkergetinte chauffeur. Wil
liam. hem en mij de bergen inreed.
Al spoedig kwamen wij over de
Christmas-pas. waar de statue staat van
de jongen Kingslcy Fnir"bridge, die zoveel
voor andere jongens heeft weten te be
reiken door ze uit de achterbuurten van
Londen, met de armoede en somber
heid. over te laten komen naar één
der zonnige dominions van Engeland.
Kingsley staat daar met zijn zoeloe-
bediende en zijn hond in een kleine
oase van groen en bloemen temidden
van het hoge, gele gras, dat de hel
lingen der bergen in dit jaargetijde be
dekt.
Wij waren op weg naar een geiso-
leerde zendingspost. Na enige uren rij-
dens zagen we een vruchtbare vallei
voor ons liggen en even er boven op
een plateau een trotse in Romaanse
stijl gebouwde kerk, met twee torens,
omringd van een groot aantal in groen
en bloemen wegschuilende gebouwen.
Men wist niet wat men zag om hier,
diep in het binnenland van Zuid-Rho
desia in het gouden middaglicht de
torens van een kathedraal te zien op-
Perky" glimlachte toen hij mijn ver
rassing zag. „Dit is Penhalonga", zei
hij. een zendingspost van de Church of
England en die kerk is naar Augus-
tinus genoemd. Het meest indrukwek
kende is dat dit machtige gebouw uit
sluitend door naturellen is opgetrokken,
natuurlijk onder leiding der missiona
rissen, terwijl één der zendingsmensen
het ontwerp ervoor maakte.
Zo is het ook gegaan met de school
gebouwen voor jongens en meisjes, met
de internaten. En nu zullen we ze weer
bezig zien aan een groot recreatiege-
Het was waar wat hij zei, want ter
wijl William de truck midden in de
tuin in dit hooggelegen dorp neerzette,
zagen wij een groot aantal jonge man
nen. naturellen, bezig de laatste hand
te leggen aan een moderne recreatie
zaal. Hoe was de kleine zendingspost,
begonnen in 1886. waartoe een stam
hoofd de grond had gegeven, uitge
groeid tot iets groots! 600 grote en klei
ne bewoners telde zij nu!
Bezoek aan zendingspost
ALLEEN in Zuid-Rhodesia heeft de
Church van Engeland een vijftig zen-
dingsposten, die alle hun eigen kerk
hebben en een 5000 bekeerlingen. Hun
arbeidsterrein is zeer uitgestrekt en ook
op andere plaatsen in Afrika, o.a. in
Zuid-Afrika werkt deze kerk. De bedoe
ling is om de naturellen op te voeden
tot echte Christenen en tot nuttige le
den der maatschappij vandaar ook
de huishoud- en landbouwscholen
In 't mooie land van Zuid-Rhodesia.
maar om ze bovendien in staat te stel
len een zelfstandige Afrikaanse kerk op
te bouwen, die op haar beurt weer
zending onder de eigen rasgenoten zal
drijven. Vandaar ook dat er vele jonge
mannen en vrouwen voor het onderwijs
worden opgeleid en ook een theologische
studie kunnen volgen als ze dat liever
willen, de jonge mannen om voorgan
ger te worden, de jonge vrouwen om
als huisbezoekster vooral de vrouwen
geestelijke hulp te kunnen bieden.
f Door MARY POS
VJ
Toen wij bij het huis der broeders
kwamen er is bij de Church van
England ook een mogelijkheid om vrij
willig het celibaat aan te nemen, als
men dat in het belang van zijn werk
nodig aclit zaten ze juist aan de
onbedekte houten tafel thee te drinken
en we moesten onmiddellijk aanschui
ven. Een keukenbroeder had koekjes
gebakken, die helaas keihard bleken te
zijn uitgevallen! Maar allen schenen
teruggebracht. Zo kon ook ge
zegd worden van de zustertjes, die een
eind verder op het plateau hun eigen
wereldje hadden met een school voor
meisjes, een inrichting voor weeskinde
ren, de opleiding van jonge vrouwen
Bij Nederlanders
schoonheid onderging, waarbij het was
of de hemel in brand stond.
Maar dit, wat we nu zagen, was een
ander waas, zoals men ziet wanneer
er regen verwacht kan worden. Het was
echter augustus en men had minstens
nog twee maanden te wachten eer het
droge seizoen zou zijn afgelopen. De
hitte zou vooral in oktober die niet
voor niets in Rhodesia de zelfmoord-
maand wordt genoemd dagelijks stij
gen en zó drukkend worden, dat mens
en beest tenslotte snakten naar de
komst van de regens, die verkoeling
en verademing zouden brengen.
Bij het hoger klimmen langs de stei-
gende bergwegen zonk de vallei, waar
in de vriendelijke stad lag, weg in te
dere schoonheid. De uitzichten werden
steeds wijder en heerlijker, de lucht
steeds verkwikkender. We reden naar
een hotelletje, hetwelk als een droom
huis op een plateau lag. dat in een
prachtige tuin was herschapen. Vanuit
de hotelkamers had men een adembe
nemend uitzicht. De eigenaar, een En
gelsman, die evenals zovelen vanwege
de honger naar zonneschijn zijn land
had verlaten, toonde ons zelf „zijn pa
radijs", zoals hij het plekje noemde,
waar hij zich een nieuw bestaan had
en een ziekenhuis. Van opstaan tot naar
bed gaan deden ze haar dagelijkse
plichten in dienst van haar medemens
en tot eer van God. Ook de inrichting
van de eet- en conversatievertrekken
was uiterst sober. De zusters droegen
witte habijten en de vrede en zelfweg-
cijfering straalden van haar zachte ge
zichten. Onder haar waren een tiental
donkere zusters.
Mannen en vrouwen waren zeer ver
heugd om het bezoek. Belangstelling in
hun werk hadden zij zo dringend nodig.
Bij het heengaan gaf een baardige tuin-
broeder mij een schone ruiker. Het be
zoek aan deze zendingspost, deze kleine
wereld, waarin harmonie en vrede tast
baar aanwezig schenen, was een won
derbaarlijke belevenis. De veelzeggende
naam was „Gemeente van de Weder
opstanding". En daaraan moesten we
ook denken toen we na het afscheid
nog even het kleine kerkhof opwandel
den waar zovele trouwe werkers, man-
begraven liggen.
Aan de vijver van het trotse hotel aan de voel van de Leopardrock.
TOEN we bij het vallen van de avond
in Umtali terugkwamen zei de on
vermoeibare Perky: „En nu naar de
Nederlanders.
Toen hebben we ze nog opgezocht.
Een oude marineman uit Den Helder,
die nu al vele jaren hier met zijn
vrouw woont, een Nederlandse dame,
die, toen ze met een Engelsman trouw
de meer dan veertig jaar geleden, Am
sterdam verliet en er nooit meer terug
kwam. en wier uitspraak van onze taal,
wier verschijning en inrichting van haar
woning nog puur Nederlands was. En
dan was er Kobi de Vries uit Scheve-
ningen, zelf werkzaam in één van Um-
tali's kantoren, getrouwd met een Zwit
ser. een technisch man. Bij dit jonge
paar gebruikten Perky en ik onze
avondmaaltijd. Menigmaal was Kobi
tijdens het verblijf in Umtali mijn met
gezellin. maar op de tocht naar een
Nederlandse familie, levend hoog boven
het dal, in het Vumbagebergte, verge
zelden de Zwitserse Clements mij met
hun beide dochtertjes. Dat was op de
laatste dag dat ik in Umtali was. Maar
eerst kwam het weekeinde.
Toen wij des morgens vroeg de stad
verlieten was het wonderlijk wazig in
de lucht. Dat kon niet zijn van de uit
gestrekte branden, die na zoveel droog
te vooral het binnenland van Portugees-
Afrika teisterden, dikwijls door de natu
rellen zelf aangestoken. In de zwart
geblakerde gebieden schoot dan jong
gras te voorschijn, wat ze zo dr .igend
behoefden om hun scharminkels van
koeien in het leven te houden. Maar
door die branden werd ook enorme
schade toegebracht aan oerwouden en
bosland en bleef een afschuwelijke
zwarte troosteloosheid achter.
Wekenlang" was in de overigens diep
blauwe hemel een kilometers lange
rookbaan zichtbaar geweest, die oor
zaak was dat de zon soms er door om
sluierd werd of in angstaanjagende
Berg-paradijs
DE lunch gebruikten wij in het trotse
hotel aan de voet van de „Leo-
pardrock", hoog in de Vumba. Men
Rhodesia hebben gelogeerd. De onge-
-wone koude, die echter ook dit land
in de afgelopen jaren heeft geteisterd
en vooral tijdens de avonden en de
nachten de inheemse bevolking in haar
povere hutten geselde, was oorzaak dat
Prinses Margaret destijds een hevige
verkoudheid opdeed en zich ziek voe
lend terug moest reizen naar Salisbury.
Koningin-Moeder Elisabeth scheen im
muun te wezen voor de ijzige winden,
die door merg en been schenen heen
te dringen. Alleen nu en met haar ver
warmende glimlach waarmee ze iedere
inwoner van Rhodesia voor zich innam,
wijdde zij het jongensbeeld op de
Christmas-pas in en woonde tal van
plechtigheden bij zonder het gezelschap
van haar dochter.
Het bezoek aan het beroemde hotel
was sinds dat verblijf van de vorstinnen
nog groter geworden. Maar de prachti
ge schilderijen, die men destijds uit de
musea en particuliere verzamelingen
van honderden mijlen ver hierheen had
gebracht om er de zalen en vertrekken
mede op te luisteren en ook alle an
dere kunstschatten prijkten sinds lang
weer op de plaatsen waar ze thuis
hoorden.
Een paradijsschone tuin omringt het
hotel, een kleine waterval komt van de
rotsen en stort zich zingend in een lie
felijke vijver. Er zijn mogelijkheden tot
sportbeoefening en paarden staan ge
reed voor het maken van bergtochten
Het was reeds aan het einde van de
middag toen we „High Eastern" na
derden, het landhuis van de Clemin-
sons, waar ik tot maandag de gast zou
zijn. We waren nu niet zo heel ver
meer van Umtali vandaan, doch nog
altijd in de bergen en een kronkelende
weg voerde steil omhoog door dicht
oerwoud, dat mij zeer aan Sumatra
herinnerde. Er heerste een zeer vreem
de sfeer in de natuur. De wind was
gaan liggen, de bomen stonden roer
loos. maar de vogels waren uitermate
onrustig en kwetterden en schreeuwden
zonder ophouden. Bovendien zagen wij
tot onze verbazing Hoe enorme wolken
gevaarten zich rondom de rotspiek,
waartegen „High Easter" was ge
bouwd, samenpakten, doorgloeid van
het rode licht der zinkende zon en hoe
zwermen gieren rusteloos onder deze
angstaanjagende wolkendreiging rond
cirkelden
Vreemd verschijnsel
OP het terras voor het schone, moderne
landhuis stond de eigenaar, een man
in het midden van zijn jaren, met een
zeer energiek gezicht, maar vriende
lijke, blauwe ogen. waarvan de hel
heid. die reeds afstak bij zijn bruin
verbrand gezicht, nog door de korte,
donkere baard werd geaccentueerd. Ro
bert Cleminson was zo verdiept in het
beschouwen van de vreemde aanblik
der lucht midden in het droge seizoen,
dat hij pas op het laatst onze aankomst
bemerkte.
Hij groette ons hartelijk, maar wees
meteen op het vreemde verschijnsel
rondom de rots, die zich gigantisch
groot en geweldig boven zijn huis ver
hief en zei: Als het nu twee maanden
(Vervolg op pag. 2.)
